การพบกัน...

อันเดรีย PART

ใน​วันหนึ่งของการทำงาน อันเดรียได้มาตรวจงานที่โรงแรม xxx แห่งหนึ่ง ระหว่างที่เขาเดินผ่านร้านกาแฟในโรงแรม เขาก็ได้ยินเสียงดังตวาดขึ้น เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างก่อนเขาจะโดนชน

**ปลั่ก!** "โอ๊ย!!เอ่อ...ขอโทษนะครับ " เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักติดไปทางหน้าหวาน เอ่ยขอโทษและก้มหัวให้ทีนึง ผมเลยรีบคว้าข้อมือบางไว้ แล้ว....

"จะรีบไปไหนฮ๊ะ!" เด็กหนุ่มที่โดนจับก็สะบัดข้อมือแรงๆ แล้วตอบกลับน้ำเสียงหงุดหงิดว่า

"อย่ามายุ่ง! กูรีบ" ก่อนจะรีบร้อนวิ่งหายไปทางประตูโรงแรมอันเดรียที่เห็นแบบนั้นมองตามและยกยิ้มแปลกๆ ก่อนเรียกลูกน้องคนสนิท

"ไอ้มิก มึงไปตามสืบประวัติเด็กหนุ่มเมื่อกี้มาให้กูหน่อย" เขาพูดขึ้นและหันไปมองลูกน้องท่าทางเจ้าเล่ห์

"นายสนใจหรอครับ" มิกนึกแปลกใจที่เห็นเจ้านายสั่งแบบนี้ ทั้งๆที่ปกติจะมีแต่คนมาเสนอให้ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย

"เออกูสน เห็นแล้วอยากได้" ความคิดของคนเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมา ก่อนที่ใบหน้าคมจะหุบยิ้มแล้วเดินขึ้นโรงแรมไป ปล่อยให้ลูกน้อง งง แล้วหันมองทางที่เด็กหนุ่มจากไปที มองเจ้านายที

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

ตาหลิว PART

สวัสดีครับ ​ผมชื่อตาหลิวนะ มาทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในร้านกาแฟของโรงแรมแห่งหนึ่ง วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่วุ่นวายมากๆ ชีวิตผมวุ่นวายตั้งแต่เรียนยันทำงาน วันนี้ตอนผมทำงานอยู่หลังร้าน พี่กิตเจ้าของร้านกาแฟ ซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่ รูปหล่อ โปรไฟส์ดี ดีกรีเด็กนอก เดินมาหาผม บอกว่ามีลูกค้ามาหา ซึ่งไม่ใช่คนแรกนะฮะ และมาตามหากันเป็นประจำ นี่จะว่าผมหล่อก็ได้นะ ฮ่าๆ (มีความมั่นหน้าสุดๆ:คนแต่งหมั่นไส้) คือมีลูกค้ามาหาผมบ่อยซึ่งไม่รู้ว่าติดใจกาแฟที่ผมชงหรือติดใจอย่างอื่น... ^_*

"อ่าว....พี่นัด! มาทำไมครับ" พี่นัดรุ่นพี่ที่มหาลัยและเป็นคนหนึ่งที่ตามจีบผมมาตลอด แต่เดี๋ยวก่อนนะ มาร้านกาแฟ เขาคงจะไม่ได้มาซักผ้าหลอก แหม่...คำถามไม่น่าถามของผมมันก็หลุดไป ไอ้นี่...ปากหน่อปาก

"พี่แวะมาดื่มกาแฟและ...มาหาเรา" พี่มันยิ้ม ก่อนจะบอกว่ามาหาผม.... คือผมก็ไม่ได้หายไปไหนนะ ทำไมต้องมาหาอ่ะ

"งั้นรับอะไรดีครับ" ผมไม่สนใจและถามเปลี่ยนเรื่อง

"รับคนขายได้ไหมครับ ขายแต่น้ำไม่สนใจพี่เลย" พี่มันยิ้มหวานส่งมาให้ เห็นแล้วผมอยากเอาหน้าไปปาทิ้งเลย ผมได้แต่มองและเบะปากใส่ พี่มันก็กล้า ยื่นมือมาดึงปากผมอีก

"ปล่อยนะ พี่แม่งเล่นอะไรเนี่ย" ผมตีมือพี่มันแล้วหงุดหงิดใส่ กำลังจะด่าแต่....

กริ๊ง....กริ๊ง.... (สาย MOM )

"สวัสดีครับ ห๊ะ!...อะไรนะครับ ครับๆจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ" เสียงโทรศัทพ์ผมดังขึ้น ก่อนแม่โทรมาบอกว่าพ่อผมเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้ผมต้องรีบไปรพ.ด่วน

"พี่กิต ผมขอกลับก่อนนะครับ"ผมรีบไปหลังร้าน ไม่สนใจพี่นัด แล้วขอลาพี่กิต เขาที่เห็นผมรีบจึงไม่ได้ถามอะไร แค่พยักหน้าตอบ

ผมที่รีบจนไม่ได้ถอนผ้ากันเปือน กำลังจะออกจากประตูร้าน แต่

หมับ... พี่นัดมันมาจับข้อมือรั้งผมไว้

"จะไปไหนครับ พี่ไปส่งไหม"ผมมองหน้าและบอกให้พี่มันปล่อย

"ปล่อยผม ไม่เป็นไรครับ" ผมพยายามพูดดีๆแต่พี่มันไม่ยอมปล่อย คนยิ่งรีบๆ ผมจึงตวาดและสะบัดข้อมือทิ้ง

"ปล่อยผม! บอกให้ปล่อยไง!" เสียงผมดังมากจนคนรอบข้างสนใจ พี่มันตกใจเลยปล่อยมือ ผมได้โอกาสจึงรีบวิ่งออกมา แต่ไม่ได้มองทางจึงชนเข้ากับคนๆหนึ่งเข้า

**ปลั่ก!** ​​​

" โอ๊ย!!เอ่อ~...ขอโทษนะครับ " ผมหันไปบอกและก้มหัวให้ทีนึง แต่ ผมโดนรั้งข้อมือไว้ (อีกแล้ว) เขารั้งผมแล้วถามว่า

"จะรีบไปไหนห๊ะ!" ผมที่กำลังรีบๆ....ก็โมโหคือมันอะไรกันนักกันหนา คนยิ่งรีบๆ ร้อนใจอยู่ ก็วุ่นวายกันจัง วันนี้เป็นวันอะไรของกูว่ะเนี่ย โถ่เว้ย...เลยตอบกลับไปว่า

"อย่ามายุ่ง! กูรีบ" ก่อนจะรีบเดินออกจากโรงแรมไป ในใจผมก็นึกโมโหอยู่นะ แต่อีกใจก็กังวลที่แม่โทรมาบอกผมเรื่องของพ่อ....

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

คอมเม้นท์ ติชมกันได้นร้าาาาา.......

ณ รพ.แห่งหนึ่ง

​

​ผมที่ลงจากรถแท็กซี่ ก็ทั้งเดินทั้งวิ่งมาหาแม่ที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

​"แม่ครับ! พ่อเป็นยังไงบ้าง" แม่ที่เอาแต่ร้องไห้และกอดผมก็ไม่ได้พูดอะไร ผมจึงทำได้เพียงแต่รอและกอดปลอบแม่ไว้อย่างนั้น คงตกใจมากจริงๆ ไม่คิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

ประตูหน้าห้องฉุกเฉินเปิดออก ทำให้ผมกับแม่หันไปมอง เมื่อเห็นหมอเดินออกมา

"คุณหมอครับ พ่อผมเป็นไงบ้างครับ" ผมจ้องหน้าหมอแล้วรอคำตอบ ใจแทบจะหลุดออกมาจากอก

"ยินดีด้วยครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ขาข้างซ้ายหักต้องเข้าเฝือก และตามลำตัวมีรอยช้ำเล็กน้อย ซึ่งเกิดจากการกระแทกอย่างแรง ถ้าคนไข้ฟื้นหมอจะไปตรวจอีกทีนะครับ" หมอกล่าวจบ แล้วก็ขอตัวไป

ผมบอกขอบคุณแล้วหันไปยิ้มให้แม่ที่ยืนรอพ่ออยู่หน้าห้อง สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงพ่อผมออกมา ผมจึงเดินไปหาแม่แล้วบอกขอตัวไปเคลียค่าใช้จ่ายกับไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า เพื่อจะมาเฝ้าพ่อที่รพ. เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมก็ได้แต่ทิ้งตัวลงที่เก้าอี้แล้ว ถอนหายใจออกมาดังๆ

"เฮ้อ~~ อะไรกันนักกันหนาว่ะชีวิตกู" เป็นผมดูเหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้ เห้ออ จริงๆผมก็บ่นๆไปงั้นล่ะ เพราะสุดท้ายมันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นได้ ผมเดินไปหยิบกระเป๋าและขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องผม ก่อนหยิบชุดนักศึกษาไปด้วย เสร็จแล้วผมก็ออกไปขึ้นรถเเท็กซี่ไปรพ.ต่อ....

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

คืนแรกในการนอนเฝ้าพ่อ มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี เช้าวันนี้ผมผลัดเปลี่ยนกับแม่ เพราะผมมีเรียนตอน 11 โมง ผมต้องอาบน้ำแต่งตัวในรพ. ต้องรีบไปรอรถเมย์หน้ารพ. มันจะขับผ่านหน้ามอ.ผมพอดี

ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียน ผมก็เจอกับพี่นัดที่มาดักรอผมหน้าตึก พี่นัดเดินมาแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนถามผมว่า

"ตาหลิว เมื่อวานเราเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมรีบร้อนจัง แล้วนี่ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ โกรธอะไรพี่หรอ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม บอกพี่ได้นะ พี่เป็นห่วงเรามากนะครับ" เจอหน้าก็ตั้งคำถามที่ร่ายยาวมาที จนผมไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี เลยได้แต่ยิ้ม แล้วบอกไปว่า

"ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ" ผมที่ไม่บอกอะไรกับพี่เขาเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว เลยได้แต่เลี่ยงคำตอบ จากนั้นเหมือนผมจะเห็นเพื่อนรัก เลยรีบเรียกมัน และบอกพี่นัดขอตัวไปเรียนก่อน

"ไอ้เค รอกูด้วย กูไปเรียนด้วย" ผมยิ้มหวานแบบมดจะขึ้น ส่งกลับไปให้พี่นัด (แหม่ไอ้นี่...ไม่เอาเขาแล้วยังไปหยอด...แกเลว ฮ่าๆ: ความหมั่นส่วนตัว ^.^ )

ห้องเรียน อาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้องอย่างเมามันกับหน้าสไลด์ และบรรดาพวกๆของผม ก็คงจะมีแค่ผมที่ดูตั้งใจ เพราะพวกมันเมามันกับการคุยแข่งกับเสียงไมค์ของอ. จนผมอดรำคาญไม่ได้ หันไปด่าแต่....เหมือนรู้ เมื่อผมหันไปยังไม่ทันจะอ้าปาก พวกมันกับเงียบกริบ แล้วหันมาสะกิดผมแทน

"มึงๆ ไอ้หลิวๆ" หลิวพ่อง เรียกกูเต็มๆดิ ไอ้สาส ชื่อกูผู้หญิงไปแล้วเนี่ย แม่นะแม่ชื่อมีตั้งเยอะตั้งแยะไม่ตั้ง (เออ...ดูมันพาลไปยันแม่)

"มีเหี้ยอะไร กูจะเรียน" แล้วไอ้เคมันก็มองบน เหมือนเบื่อผม

"เพื่อนกูมีแข่งรถ ไปดู...."

"กูไปไม่ได้ กูทำงาน แล้วพ่อกูป่วยอยู่รพ. กูต้องไปเฝ้า" มันเห็นผมที่ปฎิเสธทันที ทั้งที่มันยังพูดไม่จบ มันเลย

ผัวะ!

ตบหัวผมหน้างี้ทิ้มโต๊ะเลย ไอ้สาส ตบมาได้ หน้าหล่อๆกูเสียหมด

"ตบมาได้ หน้าหล่อๆกูเสียหายหมด" ผมด่ามันทีเล่นทีจริง มันเลยหัวเราะขำๆกับท่าทางที่ผมเอามือลูบหน้าไปมา

"กูยังพูดไม่จบ จะบอกว่าเขาเเข่งกันวันเสาร์นี้ กูรู้ว่ามึงว่าง ห้ามปฎิเสธกู สรุปมึงไป" เออ ดูมัน แม่งมัดมือชกผมไม่พอ มันยังไม่ฟังที่ผมบอกมันว่าไปเฝ้าพ่ออีก กูล่ะเอือม...ไม่รู้จะด่ามันยังไงดี ผมเลยไม่ตอบอะไร แล้วหันไปสนใจ อ. เเทน

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

อันเดรีย PART

ในโรงแรม ณ ห้องทำงาน

"นายครับ วันนี้ช่วง 9 โมงมีประชุมกับประธานบริษัท ××× และตอนเที่ยงมีนัดทานข้าวกับนายเฉิน ส่วนเอกสารที่ให้นายตรวจอยู่บนโต๊ะครับ" เสียงมิกรายงานตารางงานดังขึ้นเรื่อยๆ ผมที่นึกขึ้นได้ว่าวันก่อนให้มันไปทำงานให้ผม เลยเงยหน้าไปมองมันแล้วถามว่า

"ไอ้มิก มึงจัดการเรื่องที่กูสั่งหรือยัง" มันที่หยุดพูดแล้วมองผม พยักหน้าบอกผมว่า

"เรียบร้อยแล้วครับ เอกสารทั้งหมดอยู่ในซอง" ผมที่มองซองสีน้ำตาลตามที่มันบอกแล้วก็หยิบขึ้นมาอ่าน มันเห็นผมสนใจเอกสาร เลยก้มหัวแล้วออกจากห้องไป

"หึ...." ผมเปิดเอกสารอ่าน เห็นรูปก็ได้แต่ทำเสียงหึๆในลำคอและยิ้มเจ้าเล่ห์ แบบที่ผมก็อธิบายไม่ถูก อืม...

"ชื่ออัครพรรณ เตชะพิสุทธิ์ ผมต้องสะดุดตรงชื่อเล่น ผู้ชายอะไรชื่อ ตาหลิว น่ารักซะงั้น อายุ 21 ปี เป็นนักศึกษานิเทศ มหาลัย ××× พ่อแม่......

ผมอ่านไปสักพักก็ มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เกิดรอยยิ้มแปลกๆ ที่ใครๆเห็นก็คงขนลุกขนผอง ทำเอาถูกใจผมจริงๆคนๆนี้

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ จะพยายามต่อไปจร้าา.....

**บ้านสวน**

ตาหลิว PART

วันนี้เป็นวันศุกร์ครับ ทางมหาลัยของผมจะหยุดทุกๆวันศุกร์ มันทำให้ผมว่าง และเป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่งเพราะพ่อของผมได้กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านแล้ว มันชั่งพอดีอะไรขนาดนี้นะ เพราะมันดันเป็นก่อนวันที่ไอ้เคนัดผมหนึ่งวันพอดี (บังเอิญเนอะ) นั้นทำให้ผมไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะไปปฎิเสธมัน

ในช่วงตอนเย็นวันนี้ผมก็มาทำงานที่ร้านกาแฟเป็นปกติ วันๆมันก็จะออกวุ่นๆ นิดหน่อย ผมไม่ได้มาทำงานหลายวัน ทำให้มีลูกค้ามาถามผมตลอดว่า ผมหายไปไหนมา  ซึ่งตัวผมก็เริ่มจะสงสัยแล้วว่า จริงๆแล้วลูกค้าติดใจอะไรผม (ฮ่าๆ เหมือนจะหลงตัว)

แต่วันนี้ก็มีเรื่องเเปลก คือผมสังเกตเห็นลูกค้าในร้านคนหนึ่ง เขามานั่งดื่มกาแฟดำถ้วยเดียวนานมากกก และที่ผมว่าแปลกคือ เขาจ้องผม มันมีบางครั้งผมหันไปมอง เราก็สบตากัน คือเขาก็หล่อดีนะครับ เป็นผู้ชายด้วยกัน ผมก็ยังรู้สึกเขินๆเลย หรืออาจเพราะถูกมองตลอดเลยรู้สึกประหม่าๆ เขินๆมั้ง....

"เอิ่ม...ต้องการรับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ" ผมก็ใจดีสู้เสือ เดินเข้าไปถาม เผื่อเขาอยากได้อะไรเพิ่มไง

"ไม่มี" เขาที่ดูชะงักนิดหน่อย แล้วตอบผมแบบห้วนๆ ทำให้ผมไม่ค่อยชอบเลยเดินกลับไปทำงานที่เคาร์เตอร์ต่อ

"คนอะไร น่าตาก็ดูดี แต่ขี้เก๊กชะมัด" ผมที่พึมพำคนเดียวก็ไม่ได้สนใจเขาอีก พอหันไปอีกที เขาก็ลุกจากโต๊ะหายไปแล้ว เวลาเลยไปถึง 4 ทุ่ม ผมก็เก็บร้าน และลาพี่กิตกลับบ้าน

"เฮ้อ.....เหนื่อยจัง" ผมต้องนั่งรถเมย์ ต่อด้วยวินปากซอยเข้าบ้าน ทำให้อดบ่นไม่ได้เลยจริงๆ ว่ามันเหนื่อย เมื่อกลับเข้าบ้านมาพ่อกับแม่ของผมก็มักจะหลับกันหมดแล้ว แต่ถึงแบบนั้นที่บ้านผมก็อบอุ่นนะครับ เพราะทุกครั้งที่ผมกลับมาแม่จะทำกับข้าวไว้ให้ผมที่ตู้กับข้าว ผมอ่ะดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่นะ ถึงแม้จะไม่มีมากมายแต่พวกผมก็อยู่กันแบบพอมีพอกิน

เวลา 23.35 น.

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง.. ผมรับสายแบบงัวเงีย เพราะพึ่งเคลิ้มหลับไปเมื่อกี้

"ฮัลโหล~~~ บ้านไม่มีนาฬิกาหรอ....โทรมาทำไมตอนนี้" ผมที่หงุดหงิดเพราะโดนปลุก เลยร่ายยาวใส่คนปลายสาย

"เออ...โทษทีครับคุณหนู พอดีกระผมจะโทรมาเรื่องนัดพรุ่งนี้ ว่าอย่าลืมและต้องมา เดี๋ยวกระผมจะไปรับขอรับ" เสียงไอ้เคที่ กวนตีนผมกลับ เพราะมันกลัวผมด่ายาว เลยทำให้ผมยิ้มๆ

"อื้ม~อืมๆ" ผมตอบแบบส่งๆ

"เอองั้นไม่กวนแล้วครับ คุณหนูคนดี คนห่าอะไรนอนเร็วชิบหาย....." ผมไม่รับรู้อะไรต่อว่าไอ้เคมันว่าไงแล้ว คนมันง่วง ไม่รู้ด้วยว่า วางสายได้ไง ผมจบแต่อื้มๆอ่ะ ฮ่าๆๆ

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมที่นอนทับโทรศัพท์ ก็หยิบขึ้นมาดูหน้าจอ ตอนนี้เกือบ 9 โมงแล้ว เมื่อคืนไม่รู้ว่าไอ้เค มันพูดอะไรแล้ววางสายไปเมื่อไร ก็ไม่ได้นึกสนใจอะไรอีก

ในช่วงวันเสาร์ อาทิตย์ผมมักจะตื่นสายมาก เพราะมันเหมือนวันหยุดของผมเลยรู้สึกอยากพักผ่อนยาวๆ วันเสาร์แบบนี้จะไม่ค่อยมีใครอยู่บ้าน เพราะออกไปทำงานกันหมด แต่ช่วงนี้พ่อผมหยุดพัก เลยทำให้เจอหน้าพ่อทุกวัน เมื่อผมลงมาจากห้อง

"หวัดดีครับพ่อ" ผมทักทายพ่อตามปกติเมื่อเจอหน้า

"เออๆ ดีๆ วันนี้เราไปไหนหรอ ลงมาเร็วไปนะ" พ่อทักเหมือนรู้ แต่ปกติผมเป็นคนอยู่บ้านนะ ไม่ค่อยเที่ยว เพราะไม่รู้จะไปไหน

"ไปครับ เดี๋ยวตอนเย็นไอ้เคน่าจะมารับผม เพราะนัดกับมันไว้นานแล้ว" ผมบอกพ่อแล้วก็เดินออกไปหน้าบ้าน

กิจวัตรของผมในวันเสาร์คือ ตื่นสายๆ รดน้ำต้นไม้ ทำงานบ้าน และว่างก็จะไปอ่านหนังสือ เป็นแบบนี้ประจำ จนเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมประจำวันหยุด

สักพักไอ้เคก็โทรมาบอกว่าจะมารับผมตอน 6 โมง ซึ่งตอนนี้ 5 โมงกว่าๆแล้ว ผมเลยต้องรีบแต่งตัว เพื่อรอมันมารับ ก่อนจะได้ยินเสียงรถ และเสียงบีบแตรไหนบอกหกโมงว่ะ แม่ง.....

"ปิ้นๆๆๆ" มันบีบยาว รั่วๆ จนผมวิ่งมาถึงรถก็

"ผัวะ! บีบห่าอะไรนักหนา มึงกลัวชาวบ้านไม่รู้ว่ามึงมาหรือไง" ผมขึ้นรถสปอร์ตมันได้ ก็จัดการตบหัวมันไปหนึ่งที ข้อหาหมั่นไส้ทำเสียงดังรบกวนคนอื่น บอกตรงๆผมโชคดีนะครับมีเพื่อนดี มันรวยแต่มันก็ไม่เคยดูถูกหรือรังเกียจผม ซึ่งเป็นข้อดีเพียงอย่างเดียวของมันที่ทำให้ผมกับมันสนิทกันมากขนาดนี้ ฮ่าๆ

มันขับรถมาได้สักพัก ก็บอกผมว่าจะพาไปบ้านเพื่อนเฮียมัน มันมีพี่ชายที่อายุห่างกันมากม๊าก อยู่คนหนึ่ง ชื่อเฮียเอ็ม อายุเฮียน่าจะประมาณ 31 มันบอกบ้านพักเพื่อนเฮียอยู่ใกล้สนามเเข่งที่เราจะไป

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

ก่อนถึงเวลาเเข่งรถตอน 2 ทุ่ม มันพาผมมาบ้านพักใกล้สนามแข่ง เพื่อมาทำความรู้จักกับเพื่อนๆเฮีย และคนอื่นๆ ง่ายๆคือมากินเหล้า

"สวัสดีครับเฮีย" ผมที่รู้จักเฮียเอ็มอยู่แล้วก็เลยยกมือไหว้ และเอ่ยทักทาย

"อ่าว ไงเรามาด้วยหรอ" เฮียเอ็มยิ้มๆ ก่อนจะจับไหล่ผม พาไปหาเพื่อนที่มานั่งกินเหล้ากันกลุ่มใหญ่ๆ แล้ว

"เฮ้ยๆ ไอ้เอ็มมึงไปพาเด็กที่ไหนมาว่ะ อย่าบอกนะ..." ผมมองเขม้นหน้าไอ้คนที่พูด ก่อนเฮียเอ็มจะบอก

"ไอ้ห่านี่ มันเพื่อนน้องกูชื่อตาหลิว" ผมมองและยิ้มให้ก่อนยกมือไหว้

"ส่วนคนนี้ก็ไอ้ที ดิว กร แล้วคนที่ดึงหน้าหล่อชื่ออันเดรีย" ผมก็ไล่ยกมือไหว้ทุกคน จนคนสุดท้าย ผมรู้สึกคุ้นๆหน้า แต่ก็นึกไม่ออก เลยไม่ได้คิดอะไรต่อ

ผมยอมรับว่านั่งมองเขากินเหล้า แต่สักพักผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยเฮียเอ็มเป็นบอกทางให้ แต่คือบ้านหลังใหญ่ผมก็เลยเดินวน เดินไปเรื่อยๆมองหาห้องน้ำ จู่ๆก็มีมือใครไม่รู้จับผมแล้วลากเข้าห้องที่เปิดอยู่ใกล้ๆ

ในความมืด ผมค่อยๆปรับสายตา แล้วผมก็เห็นคนที่ลากผมมา คืออันเดรีย แต่ต้องตกใจ เพราะหน้าเราที่อยู่ใกล้กันแค่ 5 ซม. ทำให้ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ

"ปะ...ปล่อยผมนะ!!!" ผมที่พยายามสะบัดตัวออกจากการถูกกักตัว เพราะมือของเขาขวางผมไว้ทั้งสองด้าน ทำให้ผมอยู่ตรงกลางและทำให้หน้าของเราใกล้กันขึ้นไปอีก จังหวะที่ผมเผลอ

"อื้อ~ อะ ไม่...อย่านะ" เสียงของผมที่ขาดเป็นช่วงๆ เพราะอยู่ๆ อันเดรียก็เข้ามาจูบผม จูบที่หนักหน่วง ทำให้ผมได้แต่ส่งเสียงท้วงอยู่ในลำคอ

"อื้อ!!! อื้ม..." ผมที่ได้แต่ส่งเสียงท้วงอยู่ในลำคอ แต่ยิ่งร้อง ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไร เพราะจูบกับรุนแรง และหนักหน่วงขึ้น จนผมเริ่มอ่อนแรง และคอยตาม...

ปึก...ปึก...ปึก ผมเริ่มทนไม่ไหว นานไปแล้ว รู้สึกหายใจไม่ทัน เลยใช้มือทุบไปที่อกกว้าง ให้เขายอมปล่อยผม ก่อนที่ผมจะขาดใจ

"แฮ่ก....แฮ่ก...." หลังจากที่เขาปล่อยผมเป็นอิสระ ผมก็รีบหอบหายใจ เกือบหายใจไม่ทันอ่ะ คนบ้าอะไรจูบเก่งชะมัด เอ๋....นั้นไม่ใช่ประเด็นนี้หว้า ปากผมที่ว่างแล้วก็......

"ไอ้เลว มึงปล่อยกูนะ" ด่าสิครับ ผมไม่สนอะไรเป็นอะไรแล้วตอนนี้ แค่รู้สึกโมโห อยากต่อยมัน อายุเยอะกว่าผมก็ไม่สนหลอก

"หึ ปากหวานดีนะ" มันคือประโยคแรกที่มันพูดกับผม ผมนี่โมโหถึงขีดสุดแล้วกำลังจะต่อย มันก็ยิ้มแล้วเปิดประตูเดินออกไป ปล่อยให้ผมอารมณ์ค้าง... (อย่าคิดลึก) โมโหจะต่อยคน ค้างอยู่แบบนั้น คือได้แต่อึ้งอยู่ โรคจิตอ่ะ มันไปดื้อๆเลย ผมควรทำยังไงเนี่ย...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

แวะเม้นท์คุยกันได้นร้าค่ะ .....*-*