ณ. คืนที่มืดมิดและไร้เสียงจากเครื่องยนต์ ทำให้การปล้นครั้งนี้ทางสะดวก ถึงแม้สถานที่ ที่จะปล้นนี้นั่นเสี่ยงต่อการถูกจับได้ง่ายก็ตาม เพราะการปล้นครั้งนี้เป็นครั้งแรกวนชีวิตของเธอ ใช่ ชื่อของเธอคนนี้ก็คือ! `จันทร์` ใช่นั่นคือชื่อของเธอ ผู้มีฉายานามว่า `โจรมือเบาใต้แสงจันทร์` ที่มาที่ไปของฉายานามนี้ มาจากการที่เธอนั่นมักจะแอบหยิบเงินจากคนในครอบครัวของเธอเป็นประจำ และไม่มีใครรุ้เลยสักคน สิ่งนี้เรียกว่าพรสวรรณก็คงได้ เพราะฉายานี้เธอไม่ได้เป็นคนคิดขึ้นมา แต่เป็นพี่ชายผู้ชาญฉลาดของเธอเป็นคนตั้งให้ เนื่องจากเวลาที่เธอขโมยเงินพ่อแม่นั่นมักจะทำในช่วงกลางคืน จึงไม่มีใครจับได้ นอกจากพี่ชายของเธอ ที่เห็นแต่ก็เงียบมาตลอด

จนวันหนึ่งที่พี่ชายของเธอได้สอบเป็นตำรวจได้สำเร็จนั่นก็ได้มาชวนเธอให้เข้าร่วมเป็นหน่อยสอดแนมด้วยกัน และได้เล่าเรื่องทุกอย่างที่เห็นและรุ้ในการกระทำของให้ฟังจนหมด

นั่นจึงทำให้เธอช็อกมาก แต่ก็ไม่คิดปฏิเสธของกล่าวหานั่นแต่อย่างใด และปฏิเสธการชักชวนนั้น และให้เหตุผลไปว่า /ฉันไม่ถูกอะไรที่มันเป็นกฎหมายเท่าไหร่ และไม่คิดจะเข้าใกล้ด้วยหากไปจำเป็น/ คุณคงคิดว่าเหตุผลของเธอมันฟังไม่ขึ้นใช่มั้ยล่ะ

ใช่แล้วเหตุของเธอมันฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด แต่เธอก็พูดขึ้นมาอีกครึ้งว่า /แต่ถ้ามีเรื่องที่จำเป็นให้ช่วยจริงๆล่ะก็ จะช่วยให้ก็ได้ ส่วนตราที่ไเ้มานี้คงไม่ได้ใช้หรอกถ้าไม่ถึงเวลาที่จำเป็นจริงๆ/ หลังจากที่พูดจบนั้นเธอก็ได้ลุกออกไปโดยไม่รอฟังอะไรอีก

และสิ่งที่เธอพูดก่อนจากไปเมื่อกี้นั่นทำให้พี่ชายของเธอนั่นยิ้มออและได้แต่นั่งมอง หลังของเธอที่เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวค่อยๆหายไปจนลับตา

กลับมาที่ปัจจุบัน จันทร์ ที่ยืนหลบอยู่ที่มุมมืดนั่นก็มองไปที่ตู้กดเงินหน้าธนาคารแห่งหนึ่ง

ซึ่งในคืนนี้เธอนั่นจะออกปล้นเงิน นั่นก็คืนตู้กดเงินตู้นั่นที่อยู่ตรงหน้าเธอนั่นเอง อย่างที่เคยบอกไปในตอนต้นเรื่องเลย ว่าการปล้นครั้งนี้คือครั้งแรก ปละเสี่ยงมากพอสมควร แต่ที่เธอยืนหลบมุมอยู่ตรงนี้ไม่ใช่อะไรเลย นั่นเพราะเธอมายืนดักรอรถขนเงินที่จะนำเงินมาใส่ที่ตู้กดเงินในแต่ละครั้ง ซึ่งในครั้งนี้นั่นเธอจะทำตามแผนที่คิดปละวางมาอย่างดี

บรื้นน~ เอียด~

เสียงรถขนเงินจอดลงที่หน้าธนาคาร เพื่อที่จะเอาเงินใส่ไว้ในตู้

ตึก! ตึก! ตึก!

"ช...ช่วยด้วยค่าา!..."จันทร์รีบวิ่งออกไปหาชายทั้งสองทันที และรีบตะโกนเรียกของความช่วยเหลือตามแผนที่วางไว้

"ค..คุณครับ! เกิดอะไรขึ้นครับ!?"ชายหนึ่งในสองที่เห็นสภาพของจันทร์ซึ่งเป็นหญิงสาวปริศนาสำหรับเขาทั้งสองได้ถามขึ้นทันทีด้วยความตกใจ

"แฮ่ก~ ช...ช่วยด้วย ฉ..ฉัน..ฮึก!~"เธอรีบแสดงละครต่อทันทีและบีบน้ำตาเพื่อความสมจริงเข้าไปอีก

"ครับ? เกิดอะไรขึ้นครับทำไมถึงมีสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ้ยแบบนี้?"ชายอีกคนถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ฉันถูก..ถูกฉุดมาค่ะฮึก! ม..ไม่รุ้ว่าที่นี้คือที่ไหนด้วย ช่วยที่ค่ะ แฮ่ก~ ฉ..ฉัน..อึก!~"จันทร์เริ่มที่จะเร่งให้ชายทั้งสองติดกับตามแผน เธอจึงใช่อุบายยั่วยวนใส่ชายหนุ่มทั้งสอง

"ค..คุณเป็นอะไรรึป่าวครับ.."ชายคนแรกที่ถามเธอก่อนหน้า ได้เอ่ยปากถามพร้อมกับสำรวจไปทั่วเรือนร่างของเธอ และความคิดอกุศลได้เกิดกับหญิงสาวตรงหน้า

"นั้นสิครับ เป็นอะไรมากรึป่าว"ชายอีกคนที่อยู่ข้างกันก็พูดขึ้นอีกเช่นกันพร้อมกับเอื้อมมือมาคว้าเข้าที่เอวของหญิงสาวตรงหน้าทันที

"อื้ออ~ ร..ร้อนน~ ช...ช่วยด้ว..."ยังไม่ทันที่จะพูดจบก็ถูกชายหนึ่งในสองนั้นจูบทันที และด้วยความที่ไม่อยากให้ความแตกจึงพยายามแสดงละครต่อไป พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าเอาปืนที่เหน็บเอาไว้ที่ข้อเท้านั่นขึ้นมาและจ่อไปที่กลางเป้าของชายทั้งสองทันที

แกร๊ก! แกร๊ก!

เสียงขึ้นไกรปืนดังขึ้น ทำให้ชายทั้งสองหยุดการกระทำลงทันที

"แฮ่ก~ ไปยืนอยู่ตรงนั่นซ่ะ!"จันทร์รีบออกคำสั่งทันที ก่อนจะทำท่าขู่ยิง

การกระทำแบบนั่นจึงทำให้ชายที่เป็นพนักงานขนเงินรีบทำตามทันทีด้วยความกลัวว่าจะเสียลูกชายตัวเองไป

"ค..คุณผู้หญิงครับ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรกันแน่ครับเนี่ย~"ชายผิวแทนพูดขึ้นเพราะคิดว่าเป็นปืนปลอมและเป็นการแกล้งเล่นเพียงเท่านั่น

"หุบปากไปเลยไอ้บ้า!."ผัวะ! สิ้นเสียงพูดก็ตามมาด้วยลูกเตะอันทรงพลังที่เตะเข้าที่กลางหว่างขาของชายคนนั่นทันที

"อึก! ท..ทำอะ..ไร..ของคุณ!"ชายผิวแทนคนนั่นได้แต่ทำหน้าเหยเก๋และนั่งกุบเป้าอยู่อย่างนั่นด้วยความเจ็บปวด

"ค..คุณทำแบบนี้ทำไม"ชายผิวแทนอีกคนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนถูกทำร้าย

"ฉันมาปล้นไม่ได้มาให้พนักงานขนเงินเย..ฟรีหรอกน่ะย่ะ"จันทร์ ตอบคำถามชายคนนั่นไปด้วยความชิวแต่ภายในกลับเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น

"ป..ปล้น? นี้คุณคิดดีแล้วหรอ?"ชายคนนั่นถามขึ้นอีกครั้ง

"....แน่สิ คิดมาดีแล้วด้วย อีกอย่างนี้คือครั้งแรกเลยด้วย..."พูดจบเธอก็มองไปที่เชือกสี่เส้นที่วางอยู่ใกล้ๆ

"ผมว่า..คุณหางานทำไม่ดีกว่าหรอ งานอื่นมาเยอะแยะ"

ชายคนนั่นพยายามที่จะไกล่เกลี่ย และได้ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆช้าๆ

แกร๊ก!

"ขืนเข้ามาอีกก้าวเดียวล่ะก็ตายแน่.."จันทร์พูดพร้อมกับโยนเชือกให้ชายคนนั่นสองเส้นทันที แล้วออกคำสั่งในเวลาต่อมา

"มัดไอ้หมอนี้ซ่ะ มัดให้แน่นๆล่ะ ถ้าฉันเช็คว่าสามารถแกะเองได้ล่ะก็ ตายคู่แน่"จันทร์ได้ขู่ทิ้งท้าย และสำรวจมองรอบๆ

"ส...เสร็จแล้ว..."ชายคนนั่นรายงาน และมองมาที่จันทร์ก่อนที่จะไปหยุดที่หน้าอกของเธอที่มีรอยสักเป็นรูปพระจันทร์มีเมฆบังจเห็นเพียงครึ่งเสี้ยวเท่านั่น

"นั่งลงสิ.."จันทร์สั่งก่อนที่จะเดินเข้าไปมัดอีกฝ่ายที่ยอมทำตามแต่โดยดี ไม่มีขัดขืนแม้แต่นิด

"รอยสักนั่น..."ชายคนนั่นเอ่ยขึ้น เมื่อจันทร์ถอยกลับออกไปแล้ว

"ชั่งมัน เอากุญแจมา"จันทร์รีบเอ่ยขอกุญแจทันที เพราะต้องการเลี่ยงเรื่องรอยสัก

"....ย...อยู่ในกระเป๋าเสื้อผม"

เมื่อจันทร์ได้ยินคำตอบก็รีบค้นเอากุญแจตู้กดเงินทันที และเมื่อได้เปิดได้จันทร์ก็รีบเอากระเป๋ามาใส่เงินทันที

จากนั้นจันทร์จึงเอาผ้าไปปิดตาพนักงานชายทั้งสอง และขับเอารถมาจอดที่หน้าตู้ที่มีกระเป๋าใส่เงินเต็มไปหมด

"ฉันขอบคุณความร่วมมือด้วยน่ะ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าอยากเย..ฉันจริงๆล่ะก็ ฉันจะอยู่แถวๆเซ็นทรัลตามหาเอาล่ะกัน" จันทร์ได้ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั่น และขนเอาเงินใส่รถไว้แล้วรีบขับออกไปทันที

#วันต่อมา~

ณ.ที่บ้านของจันทร์

บ้านที่จันทร์อาศัยอยู่นั่นเป็นบ้านสองชั้นโทรมหน่อยๆเพราะขาดการดูแล แต่ก็ดูเป็นบ้านอยู่ดีเพราะได้รับการปรับปรุงแทบตลอดทุกครั้งที่มีเงินเข้าบ้าน

*ในห้องของจันทร์*

เวลา12:45นาที

"อื้มม!~"การตื่นนอนของหญิงสาวที่อายุ16ปีในช่วงสายของวัน เป็นการตื่นนอนที่น่าเบื่อเป็นอย่างมากสำหรับจันทร์ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ตนเองพึ่งจะไปสร้างไว้ทำให้เธอนั่นยิ้มออกมา เพราะเธอนั่น ไม่ได้ทิ้งหลังฐานอะไรไว้เลยนอกจากเสียงและผ้าเช็ดหน้าที่พึ่งซื้อมาและยังไม่ใช่เลยด้วยซ้ำ

จะกังวลก็แต่กล้องวงจรปิดเท่านั่นว่าเห็นรถดธอรึป่าว แต่ถึงจะเห็นก็คงสืบต่อไม่ได้เนื่องจากถอดป้ายทะเบียนออกไปแล้วเรียบร้อยก่อนจะออกไปปล้น พอกลับมาถึงก็รีบใส่กลับเข้าไปและทำให้มันดูเหมือนอยู่แบบนี้มานาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่ครับ เพื่อนพี่มาหา"เสียงเคาะประตูดังขึ้น และตามมาด้วยเสียงของเด็กชายอายุเพียง7ขวบเพียงเท่านั่น

"อ้า รู้แล้วๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"ฉันตอบกลังน้องชายของฉันไป

ใช่คุณอ่านไม่ผิดหรอก ฉันมีน้องชายอายุ7ขวบกับพี่ชายที่อายุ24ปี

ซึ่งพี่ชายฉันมีชื่อว่าตะวัน ทำงานเป็นตำรวจ

เป็นสายอาชีพที่ไม่ถูกกับฉับฉันเป็นที่สุดแล้วแต่แปลกที่ฉันอยากจะทำงานที่เสี่ยงไม่ว่าจะถูกกฎหมายหรือไม่ถูกก็ตาม

ส่วนฉันว่างงาน ไม่ได้เรียนในระบบแต่เรียนนอกระบบ เรียกสั้นๆก็ "กศน" นั่นแหละ ส่วนที่บอกว่าว่างงานก็คือตอนเช้าว่างงานสุดๆตกดึกก็ออกปล้น แต่ไม่คิดจะทำบ่อยหรอกน่ะ มันเสี่ยงเกินไป

และน้องชายสุดที่รักของฉันชื่อว่าอาทิตย์ อายุก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ว่า7ขวบ ยังเรียนอยู่เลยแถมเป็นในระบบอีกต่างหาก ก็แหงล่ะ อย่างน้อยต้องจงภาคบังคับให้ได้ก่อนล่ะน่ะ และอีกอย่างคือ เด็กคนนี้พิเศษมาก เขาถูกตรวจพบว่าเขามีมดลูกและเป็นมดลูกที่สมบูรณ์มากด้วยเขาสามารถมีประจำเดือนได้เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไป ดั่งนั่นอาทิตย์จึงต้องได้รับการเอาใจใส่เป็นพิเศษ ซึ่งฉันกับพี่ชายก็ไม่ขัดอะไรและพร้อมที่จะค่อยดูแลอยู่เสมอในช่วงที่พ่อแม่ของพวกเราไม่ว่าง

ออกทะเลไปไกลแล้วด้วยแห้ะ จะดราม่าก็จะโดนว่าอีก เฮ้ออ~ จันทร์เหนื่อยใจ

"ไง เพื่อนคนไหนมาหามิทราบ"หลังจากที่เดินออกมาจากห้องได้ ฉันก็รีบกล่าวทักทายทันที

"กูเองอีห่า เรียกมาแล้วทำลืมน่ะมึง"จบคำกล่าวทักทายของเพื่อนสาวก็ทำเอาฉันที่เดินอยู่ถึงกับตื่นในทันทีราวกับไม่เคยมีอาการง่วงซึมมาก่อน

"รอแปป อาบน้ำก่อนเดี๋ยวพาเที่ยว งานนี้กูเลี้ยงเอง"ฉันที่รัวพูดจนจบก็รีบวิ่งเข้าห้องคว้าเอาเสื้อผ้าแล้ววิ่งเช้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวทันที

⏰30นาทีผ่านไป⏰

"มาแล้วจร้าาา"หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับผ้าที่พันอยู่บนหัว

"นานชิพหาย แล้วที่ว่าพาเที่ยวนี้อะไร เลี้ยงอะไรไหนเล่ามา"เพื่อนสุดที่รักรัวคำถามใส่ทันทีที่ฉันเข้ามาใกล้

ขอแนะนำนี้เพื่อนฉันเองซี้บึ้กเลยล่ะ ยัยนี้ชื่อว่าน้ำ อายุไล่เลี้ยกันเลย อีกอย่างยัยนี่มันแอบชอบพี่ตะวันพี่ชายของฉันเอง และพี่ฉันก็แอบชอบยัยนี้เหมือนกัน ฉันละลุ้นมากว่าจะสาระภาพรักกันตอนไหน

"เออน่าทำงานมา ได้ตังค์มาเยอะเดี๋ยวเลี้ยง จะได้ซื้อรถเอ็มด้วย พาน้องเที่ยวด้วยเนี้ย"ฉันอ้างเรื่องงานพร้อมกับบอกเหตุผลที่พอฟังได้บ้างให้มันฟัง พร้อมกับใช้ผ้าบนหัวขยี้ผมให้แห้ง

"มึงนี้น่ะ แล้วเสร็จยังเนี่ยจะไปก็รีบไปกูขี้เกียจรอนาน"ที่จริงมึงก็อยากเที่ยวแล้วล่ะสิอีเพื่อนเวร ขอด่าในใจหน่อย5555

"เออๆเดี๋ยวให้น้องทำผมให้ก่อนแล้วไปเลย"พูดจบฉันก็นั่งหันหลังให้น้องชาย เพื่อที่จะได้เปียผมให้ได้ง่ายๆ

น้องชายก็สุดแสนรุ้ใจก็เริ่มแบ่งผมและเริ่มทักเปียให้ในทันที

หลังจากนั่นไม่นาน ทรงผมของฉันที่จะใช้เที่ยวในวันนี้ก็เสร็จ

"ป่ะ ไปได้ยัง"หลังจากที่น้ำเห็นว่าฉันเปียผมเสร็จก็เร่งทันที

"เออแปปๆ ไปเอาตังค์ก่อน"พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที และรีบหยิบเอาเงินสดออกมา5-6ก้อนแล้วยัดไว้ในเป๋าเงินที่ใส่เงินสดได้จำนวนหนึ่ง

แต่ดูเหมือนจะไปพอฉันจึงหยิบออกมาเพิ่มอีก2ก้อนแล้วม้วนไว้ในกระเป๋าอีกใบ แล้วรีบวิ่งกลับลงไปพาทั้งสองในทันที

"มาแล้วๆ ไปซื้อรถก่อนน่ะอัดสามไปเลย"พูดจบฉันก็จูงมือน้องชายของฉันให้ขึ้นไปนั่งซ้อนตรงกลาง

"พี่ครับมันอันตรายน่ะ!"อาทิตย์แย้งขึ้นมาทันทีที่ฉันขึ้นซ้อนได้

"รู้ว่าอันตราย เพราะงั้นนั่งนิ่งๆอย่างขยับมากเข้าใจมั้ย"ฉันตอบกลับน้องออกไปด้วยน้ำเสียงนุ้มนวล

"พร้อมกันยัง"น้ำหันมาถาม

"พร้อมแล้วไปเลย"ฉันรีบตอบกลับทันที เพราะรีบอยากจะซื้อรถมาก

.********.

ณ.ร้านขายรถ

"พี่ค่ะ หนูมาซื้อรถอ่ะ ซื้อเงินสดไม่ผ่อน"เมื่อมาถึงร้านฉันรีบบอกเจ้าของร้านและแจ้งรายละเอียดในทันที

"ได้เลยน้อง เอาคันไหนเลือกเลย"เจ้าของร้านตอบกลับมาอย่างเข้าใจและปล่อยให้ฉันเลือกรถอยู่คนเดียว

"พี่..เอาคันนี้ ไม่ต้องเปลี่ยนสีให้ยากด้วย"ฉันรีบบอกกับพี่เจ้าของร้านพร้อมกับชี้ไปที่รถคันหนึ่งที่ถูกขัดล้างไว้แล้วจนดูใหม่เอี่ยม

"รถคันนี้แพงน่ะ35,000จ่ายไหวหรอ อายุดูแล้วน่าจะยังไม่ถึง18ด้วย"พี่เจ้าของร้านเข้ามาดูพร้อมบอกราคาและกล่าวเตือนอย่างเป็นห่วง

"ไหวค่ะ สักครู่น่ะค่ะ"พูดจบก็ล้วงเอาเงินออกมานับเพื่อจ่ายทันที

"....น้องไปเอาเงินมาจากไหนเนี่ย"เจ้าของร้านถามอย่างตะลึง

"ทำงานน่ะ ไม่ต้องรู้มากหรอก อ่ะนี้35,000 ครบแล้วน่ะไหนกุญแจรถ"ฉันที่นับเงินเสร็จพอดีก็ตอบและยื่นเงินให้พร้อมกับขอกุญแจรถทันที

"เห้ยน้อง ต้องรอเอกสารอีกน่ะ จะรีบไปไหนเนี่ย"พี่เจ้าของร้านร้องทักขึ้นพร้อมกับรับเงินไปแล้วถามกลับมาอีกครั้ง

"นานมั้ย ถ้านานขอใช่รถก่อนแล้วพรุ่งนี้จะมาเอาเอกสารรถอีกที"ฉันรีบบอกออกไปเพราะตอนนี้มันก็นานพอสมควรแล้ว ทั้งน้องและเพื่อนที่รออยู่หน้าร้านอีกไม่นานคงเข้ามาตาม

"เอ่อ..มันก็นานอยู่หรอกแต่ถ้าเอาเอกสารพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร...แต่พี่ขอเอกสารของน้องหน่อยจะได้ทำให้มันเป็นของน้องอย่างสมบูรณ์ไปเลย"พี่เจ้าของร้านอธิบายอย่างใจเย็นและคอยมองลูกค้าคนอื่นๆไปพร้อมๆกัน

"อ่ะนี้ เอกสารแค่นี้ใช่มั้ย ขอกุญแจ น้องหนูร้อนหมดแล้วมั้ง ยิ่งอ่อนแออยู่ด้วย"ฉันรีบยื่นเอกสารพร้อมกับบ่นหากุญแจและให้เหตุผลไปในตัว

"อ๋อๆรอแปป เห้ยๆเอากุญแจให้น้องหน่อยพรุ่งนี้น้องเขาจะเข้ามาเอาเอกสาร"พี่เจ้าของร้านบอกกับฉันในประโยคแรกประโยคต่อมาก็หันไปบอกกับลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆกัน

"นี้คับน้อง ใช้อย่างระวังล่ะ"พี่เจ้าของร้านยื่นกุญแจมาให้พร้อมกับกล่าวเตือน

"ค่ะ"ฉันตอบเพียงเท่านั่นก็รีบเข็นรถออกมาหน้าร้านทันที

"โห่ ช้าว่ะ กูว่าน่ะถ้าช้าอีกนิดกูจะไปลากคอมึงล่ะเนี่ย"พอออกมายัยน้ำเพื่อนรักก็บ่นใส่ทันที

"ได้แล้วเนี่ย เดี๋ยวเติมน้ำมันก่อนค่อยไปเคป่ะ"ฉันรีบบอกน้ำแล้วสตาร์ทเครื่องรถทันที

"พี่ครับ แล้วผมจะซ้อนใครล่ะครับ"อาทิตย์ถามด้วยความสับสนลังเล

"นั่งรถกับยัยน้ำนั่นแหละก่อน พี่ขับรถแบบนี้ยังไม่แข็งพอ"ฉันบอกกับอาทิตย์ แล้วรีบบิดเครื่องไปที่ปั้มน้ำมันทันที

/เชี่ยเอ๊ย น้ำมันแค่3ขีดไปกลับก็ไม่พอ/

ฉันบ่นอยู่ในใจ

.************.

"91 40บาท"มาถึงที่ปั้มฉันก็บอกพนักงานเติมน้ำมันทันที แล้วหันมาบอกกับน้ำต่อ

"มึงก็เติมด้วยดิ"

"กูไม่มีตังค์"น้ำตอบกลับทันที แล้วทำหน้าบึ้งใส่

"พี่น้ำครับ พี่จันทร์บอกว่าวันนี้เลี้ยงไม่ใช่หรอครับ"อาทิตย์รีบกล่าวเตือนสติเพื่อนของพี่สาวทันที

"เออจริงด้วย พี่ก็ลืม"เมื่อนึกขึ้นได้ดังนั้นมันก็รีบบอกพี่พนักงานทันที

"ทั้งหมด90บาทครับ"พี่พนักงานหันมาบอกกับฉัน

"นี้ค่ะ"ฉันยื่นแบงค์สีเทาให้ทันที แล้วพี่เขาก็รับไป

สักพักก็กลับมาพร้อมเงินทอน ฉันจึงให้ทิปพี่เขาไป300บาท

"ป่ะไปต่อ"จากนั่นก็ผ่านกันไปที่เซ็นทรัลอย่างที่คุยกันไว้ก่อนหน้า

ณ.เซ็นทรัล

บรื้นน~ เอียด~

เมื่อจอดรถเสร็จฉันก็มองไปทางน้ำกับอาทิตย์ที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข

"ไง พอมาถึงนี้ยิ้มร่าเชียว"ฉันเอ่ยล้อเพื่อนและน้องชายนิดๆ

"แหมมึงก็ ไม่ได้มาตั้งนาน แถมมาคราวนี้เพื่อนดันเลี้ยงอีก มันก็ต้องสุขเป็นธรรมดา"น้ำเอ่ย พร้อมกับเดินนำไปที่ทางเข้าห้างทันที

"พี่ครับ ผมกลัวจังเลย"อาทิตย์เอ่ยบอกฉันด้วยควาทกังวล เนื่องจากอาทิตย์ไม่เคยได้ออกมาไกลบ้านขนาดนี้และไม่เคยมาเที่ยวที่นี้เลยสักครั้ง

"ไม่ต้องห่วง จับมือพี่ไว้จะได้ไม่หลง"ฉันกล่าวบอกน้องชายพร้อมกับยื่นมือไปให้

"ครับ😊"อาทิตย์ตอบรับพร้อมกับเอื่อมมือมาจับมือฉันไว้แน่นด้วยรอยยิ้ม

"ไปกัน"พูดจบฉันก็เดินจูงมือน้องชายเดินตามเพื่อนรักเข้าไปในห่าง

"ชักช้าจริงๆ"น้ำบ่นนิดแล้วเดินขนาบข้างอาทิตย์อีกด้านแล้วจับมือไว้แล้วกัน

"โทษทีล่ะกัน เดี๋ยวขอแวะซื้อโทรศัพท์ก่อนได้มั้ยกับกระเป๋าด้วย"ฉันเอ่ยขอโทษเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก และบอกสิ่งที่ต้องการเป็นอับดับแรก

"อ๋อเอาสิ อยากได้เหมือนกัน"น้ำตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

"นั้นไงน้ำ ไปร้านนั้นกัน"ฉันบอกพร้อมกับพาเดินไปที่โซนขายโทรศัพท์ทันที

"สวัสดีค่า ไม่ทราบว่าสนใจรุ่นไหนเป็นพี่เศษรึป่าวคะ?"เมื่อมาถึงก็มีพนักงานเข้ามาสอบถามทันที

"เอ่อ..vivoรุ่นใหม่ล่าสุดค่ะเอาสองเครื่อง"ฉันรีบบอกพนักงานขายทันทีเพราะรีบที่จะเดินเที่ยวห้าง

"เอ่อ...ทางนี้เลยค่ะพี่ว่าดูก่อนดีกว่าน่ะค่ะ"พี่พนักงานบอกด้วยความกลัวที่ว่าทางเราจะไม่มีเงินจ่ายเนื่องจากเรานั่นยังเด็กมาก

"เอามาเถอะค่ะ เดี๋ยวเอาซิมใหม่ด้วยสมัครเน็ตรายเดือนด้วยก็ดีค่ะ"ฉันบอกออกไปพร้อมกับเปิดกระเป๋าให้ดู

นั้นทำให้พี่พนักงานรีบไปจัดการเรื่องโทรศัพท์ให้ทันที

"มึงเอามาทำไมสองเครื่องว่ะ ให้กูเครื่องนึ่งหรอขอบใจมากมึง"น้ำรีบพูดเองเออเองทันทีด้วยรอยยิ้ม แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็หายไปทันทีเมื่อฉันพูดขึ้นมาว่า

"ป่าว กูเก็บไว้ใช้เองทั้งสองอ่ะแล้วเดี๋ยวเพื่ออาทิตย์อยากใช้โทรศัพด้วยจะได้ไม่แย้งกัน"เมื่อฉันพูดจบก็ก้มมองอาทิตย์ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนมองไปรอบๆเท่านั่น

"อ้าว แล้วไม่สั่งให้กูด้วยว่ะ"น้ำโวยวายพร้อมกับทำหน้าบึ่งตึงใส่

"สั่งเองดิ กูจะรู้มั้ยว่ามึงอยากได้รุ่นไหน"ฉันบอกพร้อมกับทำหน้าเอือมระอาใส่

"คุณลูกค้าค่ะ เรื่องซิมจะใช้ซิมเครือข่ายไหนดีคะ เอไอเอส ทรูมูฟ ดีแท็ก หรืออะไรดีคะ"พี่พนักงานเข้ามาถามแล้วพาไปยืนเลือกเบอร์โทร

"เอา4เบอร์นี้ล่ะกันค่ะลงทะเบียนเลยค่ะสมัครเน็ตรายเดือนเลยด้วย นี้ค่ะบัตรประชาชน"ฉันยื่นบัตรปชช.กับเบอร์โทรที่เลือกให้กับพี่พนักงานไปจัดการ แล้วหันไปมองน้ำที่ยืนเลือกโทรศัพท์อยู่ เห็นอย่างนั้นฉันจึงเดินเข้าไปหา

"เลือกได้ยัง"ฉันถามน้ำที่ทำหน้าเคร่งเครียดกับการเลือกโทรศัพท์สักเเครื่อง

"ยังอ่ะ มึงว่าเอาอันไหนดีว่ะ"น้ำตอบพร้อมกับชี้ไปที่โทรศัพท์สองเครื่อง

"กูว่าเอาอันนี้ดีกว่า อึดทนทานดี ใช้ได้นาน"ฉันชี้ไปที่โทรศัพท์รุ่นหนึ่งที่ดูแล้วมันน่าจะสนใจมากกว่า

"โอเค งั้นกูเอาเครื่องนี้"ว่าแล้วมันก็เดินไปพนักงานอีกครั้งแล้วชี้มาทีฉัน

"ของคุณลูกค้าได้แล้วค่ะ ทั้งหมด36540บาทค่ะ"พนักงานพูดพร้อมกับยื่นถุงโทรศัพท์มาให้ฉัน

"อาทิตย์ ถือถุงโทรศัพท์หน่อย เดี๋ยวพี่นับเงินก่อน"ฉันรับถุงโทรศัพท์มาแล้วยื่นให้อาทิตย์ถือไว้

"สามหมื่น...นี้ค่ะ"ฉันยื่นเงินสามหมื่นให้พนักงาน

"ค่ะ.."พนักงานรับไว้

"หกพัน..งั้น..เจ็ดพันล่ะกัน...ยังไม่ทอนน่ะรอจ่ายอีกเครื่อง"ฉันยืนเงินจำนวนเจ็ดพันให้พนักงานพร้อมกับบอกและชี้ไปที่น้ำเป็นการสื่อว่าของยัยนั้นอีกเครื่องนึ่ง

"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ"เมื่อรับเงินครบจำนวนก็เดินยิ้มหน้าบานกลับไปหาเพื่อนที่เคาน์เตอร์

"เป็นไงเสร็จยัง"ฉันเดินเข้าไปหาน้ำพร้อมกับถามด้วยความเอื่อมใส่

"ได้แล้วรอก่อนดิ"น้ำตอบโดยที่ไม่หันมามอง

"พี่ครับ ทิตย์หิวแล้ว"อาทิตย์ดึงชายเสื้อฉันเบาๆแล้วบอกความการพร้อมกับน้ำตาคลอนิดๆ

"จ..จริงด้วยรออีกนิดได้มั้ยครับ ใกล้เสร็จแล้ว"ฉันเบิกตากว้างทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาที่แาทิตย์ต้องทานข้าวแล้ว

"ก็ได้ครับ"อาทิตย์ตอบตกลงแล้วก้มหน้ามองพื้น

"ได้แล้วค่า ทั้งหมด13520บาทค่ะ"พนักกล่าวบอกพร้อมกับยื่นถุงโทรศัพท์ให้น้ำแล้วหันมาบอกราคากับฉัน

"หักที่เหลือทอนจากของฉันแล้วหรอ..."ฉันถามพร้อมกับนับเงิน

"หักแล้วค่ะ"พนักงานตอบ

"อ่ะนี้ค่ะ"ทันทีที่นับเงินเสร็จก็ยื่นให้พนักงานทันที

"ค่ะสักครู่น่ะค่ะ"เมื่อได้รับเงินไปพนักงานก็รีบไปที่เคาน์เตอร์ทอนเงินทันที

"เงินทอนค่ะ ขอบคุณที่ใช่บริการค่า"พนักงานยื่นเงินมาให้พร้อมกับกล่าวขอบคุณ

"ไปหาไรกินก่อนดีกว่า อาทิตย์หิวข้าวแล้วด้วย"ฉันหันไปบอกเพื่อนที่เดินก้มมองถุงโทรศัพท์อย่างเดียว

"พี่ครับ ทิตย์หิวแล้วฮึก!~"อาทิตย์กล่าวพร้อมกับปล่อยน้ำตาไหลนองหน้า

"พี่รู้แล้ว พี่กำลังพาไปนี้ไง"ฉันพูดไปจูงมืออาทิตย์ไปด้วยพร้อมกับมองร้านที่ต้องการไปพร้อมๆกัน

"มึงๆร้านชาบู กินชาบูกัน"แล้วน้ำก็เอ่ยขึ้น ซึ่งตรงหน้าเป็นร้านชาบูพอดี

"เออๆ งั้นร้านนี้ล่ะกัน"พูดจบก็พาเข้าไปนั่งในร้านทันที

"ทิตย์อยากกินไรสั่งเลยน่ะ"ฉันบอกอาทิตย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับสั่งของตัวเองไปด้วย

ผ่านไปสักพักพนักงานก็ทะยอยขนเอาอาหารที่เราสั่งไปมาเสิร์ฟให้

"พี่ครับ~"อาทิตย์ท้วงขึ้นมาเพื่อเร่ง

"จ้าๆ พี่จะลวกเดี๋ยวนี้แหละ"ว่าแล้วก็เอาเนื้อลงลวกในหม้อทันที ปล่อยไว้สักพักก็ตักใส่ถ้วยให้อาทิตย์ก่อนอันดับแรก

"ได้แล้วว ไหนใครหิวเอ่ย เต็มถ้วยเลยดูดิ"ฉันพูดพร้อมกับวางถ้วยไว้ตรงหน้าอาทิตย์

"ว้าววว ของทิตย์หมดเลยหรอค้าบบ"อาทิตย์มองถ้วยที่เต็มไปด้วยเนื้อแล้วถามด้วยสายตาวาววับ

"ใช่ รีบกินได้แล้ว เดี๋ยวก็ป่วยอีกหรอก"ฉันตอบพร้อมกับเอ่ยเตือนเล็กๆ แล้วหันไปมองเพื่อนที่ตอนนี้กินเหมือนจะไม่ได้กินอีก

"อร่อยมากกก"น้ำเอ่ยชมพร้อมกับกินไปเรื่อยๆ เห็นอย่างนั่นฉันจึงกินในส่วนของตัวเองบ้าง

"พี่ครับ ทิตย์เอาอีก"อาทิตย์สะกิดแล้วบอกพร้อมกับทำตาอ้อนใส่

"ไม่ต้องมาทำตาอ้อนใส่เลย มาเดี๋ยวพี่ตักให้"พูดจบก็คว้าเอาถ้วยทิตย์มาตักเพิ่มให่แต่คราวนี้จะเน้นผักบ้าง

ทำแบบนี้สลับไปมาจนทิตย์อิ่ม เลยนั่งพัก แล้วลุกออกไปเดินเล่นต่อ แต่ในขณะที่กำลังจะออกจากร้านก็ไปชนเข้ากับใครสักคนจนล้มก้นจั้มเบ้าไปกับพื้น

"โอ๊ยยย เจ็บเป็นบ้า"ฉันบ่นออกมาเบาๆ แล้วหันไปมองกรณีที่ชนกันเมื่อกี้

"เป็นอะไรมากมั้ยครับ"ชายคนนั้นถามพร้อมกับยื่นมือมาให้

"ไม่เป็นไรค่ะ ล้มแค่นี้เอง"ฉันตอบเขาพร้อมกับเอื่อมมือไปจับกับมือของเขาเพื่อให้เขาได้ดึงฉันขึ้นไป

"แต่ก็ขอโทษด้วยน่ะครับ ผมมัวแต่หนีคนอยู่เลยไม่ได้มองทาง"เขาเอ่ยขอโทษพร้อมบอกเหตุผลของตัวเอง

"อ๋อค่ะ หนีผญ.สิน่ะค่ะ"ฉันถามกลับด้วยควาทรุ้ทัน

"ค...ครับ ก็ประมาณนั้น"เขาตอบกลับพร้อมกับเกาแก้มแก้เขินนิดๆ

"พี่เคนตะค่ะ มาอยู่ตรงนี้นี่เอง จีจี้ตามหาซ่ะทั่วร้านเลย เอ๊ะแล้วเด็กนี้ใครคะมันเขามาอ่อยพี่เคนตะหรอคะ"ผู้หญิงที่มีนามว่าจีจี้เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

ทันทีที่เห็นฉัน จีจี้เลยกล่าวหาฉันในทันที

"จีจี้ จำที่พี่บอกว่าพี่มีแฟนแล้วได้มั้ย"ผช.คนที่ยืนคุยกันตั้งนานพึ่งรุ้ว่าชื่อเคนตะ เขาก็ได้เอ่ยขึ้น

/อย่าบอกน่ะว่า../

"จำได้สิค่ะ แต่พี่เคนตะไม่พามาเลยนี้คะ จีจี้รุ้น่ะว่าพี่เคนตะโกหก"จีจี้ผู้หญิงที่แต่งตัวจี้ดจ้าดเอ่ยขึ้น และพูดดักทางเอาไว้

"อ้าว นี้คุณยังไม่บอกครอบครัวคุณอีกหรอว่าเราคบกันอยู่น่ะ"ฉันที่พอเดาสถานการณ์ได้ จึงได้เอ่ยขัดขึ้นในทันที

"ห้ะ..เอ่อ..ย..ยัง..อันที่จริง..บอกแล้วแต่เขาไม่เชื่อ"คุณเคนตะเล่นละครตามน้ำไปอย่างไหลลื้น

"พี่ครับ...เกิดอะไรขึ้นหรอ?"อาทิตย์ที่ยืนนิ่งเงียบมานานก็เอ่ยขึ้น

"นั่นดิยังงงๆอยู่เลยเนี่ย"น้ำที่ไม่รุ้เรื่องเลยเสริมเข้ามาอีกคน

"งั้นไปหาที่นั่งกันก่อนดีมั้ยล่ะ จะเล่าให้ฟัง"ฉันเอ่ยบอกกับทุกคน

"อ...เอ่อ..จีจี้ว่าจีจี้ขอตัวก่อนดีกว่าค่ะพอดีว่ามีธุระ"พูดจบคุณจีจี้ก็เดินหนีออกไปทันที

"ขอบคุณที่ช่วยน่ะครับ"คุณเคนตะ เอ่ยขอบคุณแล้วยิ้มให้

"ไม่เป็นไรค่ะ งานของฉันคือการที่ต้องแกล้งทำแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าให้ไปแสดงหนังคงได้รางวัลนักแสดงแอ๊บยอดเยี่ยมมาครอง"ฉันกล่าวอย่าติดตลกกลับไปพร้อมกับเดินผ่านเขาออกไปทันที

หมับ!

"ด...เดี๋ยวก่อนสิ"เคนตะคว้ามือของฉันไว้แล้วเอ่ยรั้งไว้ทันที

"มีอะไรอีกหรอค่ะ"ฉันเอ่ยถามพร้อมกับมองไปที่มือของอีกฝ่ายที่จับข้อมือฉันเอาไว้

"ผม..."เคนตะพูดออกมาแค่นั่น แล้วทำสีหน้าลังเล

"ไปเดินเล่นด้วยกันก่อนมั้ยคะ จะได้ตัดสิ้นใจถูก"ฉันพูดขึ้นเพื่อให้เขาได้มีเวลาคิดและทางเลือก

/จะมาดึงเอาโจรเข้าบ้านก็ใช่เรื่องที่ไหน ยิ่งมือเบายิ่งแล้วใหญ่/ฉันคิดอยู่ในใจพร้อมกับเหลมองชายตัวสูงที่เดินเคียงข้างมาด้วยกัน

"พี่ครับ ทิตย์อยากได้ตุ๊กตา"อาทิตย์สะกิดเรียกฉันอีกครั้ง แล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่อยู่บนชั้นวาง

"ซื้อได้ครับ แต่เอาตัวที่พอดีกับทิตย์ดีมั้ยครับ เดี๋ยวเอาตัวใหญ่แล้วจะเอากลับยากน่ะ"ฉันบอกอนุญาตพร้อมกับบอกขอบเขตของเขาไปในตัว

"แต่ทิตย์อยากได้ตัวใหญ่.."อาทิตย์ก้มหน้าเป็นสัญญาณว่ายังไงเขาก็จะเอาให้ได้

"แต่.."ในจังหวะที่ฉันยังไม่ทันจบนั่น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"ไม่เห็นต้องไปขัดน้องเลยนิ่ อยากได้ก็ซื้อให้เดี๋ยวผมถือให้เอง"เสียงของคุณเคนตะเอ่ยขึ้นพร้อมกับถือตุ๊กตาหมีที่อาทิตย์อยากได้

"นี่คุณ..."ฉันที่กำลังขะเอ่ยขัดก็ต้องหยุดชงักเมื่อน้ำเอ่ยขึ้นมาเพราะเจอของที่อยากได้

"มึงๆกูเอาอันนี้น่ะ อยากได้นานล่ะ"น้ำตะโกนบอกพร้อมกับเดินไปทั่วร้าน

"เฮ้อ..คุณค่ะ คือจะซื้อก็ได้คุณถือให้ไม่ขัด แต่เวลาเอากลับมันยากน่ะค่ะ"ฉันเอ่ยอนุญาตกลายๆพร้อมกับบอกเหตุผลเวลาเอากลับบ้านไปในตัว

"แล้วพวกคุณมากันยังไง"เคนตะถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ขับรถมอไซต์มาสองคัน อาทิตย์ซ้อนน้ำเพื่อนฉันส่วนฉันขับคนเดียว เพราะเป็นรถเอ็ม"ฉันอธิบายให้เขาฟัง

"งั้นเดี๋ยวผมเอาไปส่งที่บ้านก็ได้ ผมอยากไปดูบ้านคุณด้วยน่ะ"เคนตะพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา แต่ฉันสำหรับไม่ใช่

"คุณแน่ใจน่ะว่าจะไป"มองเขาด้วยสายตาขุ่นมัวนิดๆ แล้วถามเขาออกไป

"แน่สิ จะมาเที่ยวที่นี้ได้ก็คงต้องมีถานะพอสมควรแหละ เพราะงั้นผมตกลงที่จะจ้างคุณ"เคนตะพูดออกมาด้วยความมั่นใจและความภาคภูมิของตัวเอง

"งั้นก็ได้ แต่อย่ามาคืนคำทีหลังล่ะกัน"ฉันหันไปมองเคนตะที่ยืนยิ้มหน้าบาน

"พี่สาวของเธออนุญาตให้ซื้อหมียักษ์ตัวนี่แล้วน่ะ"เคนตะย่อตัวลงแล้วพูดกับอาทิตย์ และพยายามที่จะผูกมิตรเพื่ิที่จะไม่ให้มีอะไรผิดพลาดในภายหลัง

"จริงหรอฮะ"อาทิตย์ที่ยืนเงียบมานานก็เงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับทำสายตาวาววับอีกครั้ง

"จริง พี่อนุญาตแล้ว แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าต่อจากนี้จะระวังตัวเองให้มากขึ้น"ฉันตอบอาทิตย์พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยออกไปขอคำสัญญาจากเขา

"ครับ ทิตย์สัญญา จะไม่ดื้อไม่ซน จะระวังตัวเองให้มากขึ้นครับ"อาทิตย์พูดให้สัญญาพร้อมกับเกี่ยวก้อยกับฉันเพื่อยืนยัน

"อยากได้อะไรอีกมั้ยครับ"ฉันถามอาทิตย์อีกครั้ง

อาทิตย์มองหาสิ่งที่อยากได้สักพักก็หยุดมองไปที่ร้านหนังสือร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านที่ฉันเคยมาซื้อหนังสือเป็นประจำ

"อยากได้หนังสือครับ"อาทิตย์บอกพร้อมกับใบหน้าที่แดงนิดๆเหมือนกำลังเขินอะไรสักอย่าง(?) หรือฉันจะคิดไปเอง

"ได้สิ งั้นเราเอาหมีไปจ่ายก่อนแล้วค่อยไปที่ร้านหนังสือล่ะกัน"จบคำพูดฉันก็จูงมือพาอาทิตย์มาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน

"สวัสดีค่า ชำระสินค้าเชิญวางไว้ได้เลยค่ะ"พนักงานเมื่อเห็นว่าฉันเดินมาที่เคาน์เตอร์ก็รีบเอ่ยต้อนรับอย่างดี

"หมีตัวนี้ครับ"เคนตะที่เป็นคนถือตุ๊กตาหมีตัวนั่นมาก็วางมันลงที่เคาร์เตอร์ พร้อมแจ้งกับพนักงาน

"เดี๋ยวสัดครู่น่ะค่ะขอไปตามเพื่อนก่อน"ฉันบอกเคนตะแล้วเดินออกมาเรียกน้ำซื้อหาง่ายมาก

"น้ำ เราจะไปที่ร้านหนังสือแล้วเร็วๆ ซื้ออะไรเยอะแยะ"ฉันเรียกน้ำพร้อมกับเอ่ยบ่นไปพลางลากออกมาจากโซนเครื่องสำอางไปพลาง

เมื่อมาถึงเคาน์เตอร์น้ำก็รีบวางตะกร้าที่มีเครื่องสำอางเต็มไปหมดไว้ที่เคาน์เตอร์

"รวมกับหมีเลยน่ะค่ะ"ฉันเอ่ยแจ้งพนักงานพร้อมกับมองหาเคนตะกับอาทิตย์ที่ไม่รุ้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

"เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วก็นี้ค่ะบัตรของแฟนคุณ"พนักงานพูดขึ้นทำให้ฉันหันมาสนใจกัยประโยคที่พนักงานได้พูดเมื่อกี้

"คะ อะไรน่ะ? แฟนฉันหรอคะ"ฉันเอ่ยถามพนักงานพร้อมกับรับของมาถือไว้แต่ไม่มีหมีอยู่ด้วย

"ค่ะ ก็คนที่ถือตุ๊กตาหมีมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์อ่ะค่ะ"พนักงานตอบ พร้อมกับอธิบายให้เข้าใจ

"อ๋อ..แล้วพวกเขาไปไหนแล้วคะ"ฉันถามพนักงานพร้อมกับเก็บบัตร์ของเขาไว้แล้วยื่นถุงเครื่องสำอางให้กับน้ำไป

"เห็นเดินไปที่โซนหนังสือน่ะค่ะ"พี่พนักงานตอบพร้อมกับชี้บอกทางให้

"อ๋อขอบคุณค่ะ"จบคำขอบคุณฉันก็รีบเดินไปที่ร้านหนังสือทันที

เมื่อมาถึงก็เห็นทั้งสองกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่พอดี ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาแล้วดึงเอาอาทิตย์เข้ามากอดทันที

"อาทิตย์ ทำไมไม่รอพี่ที่เคาน์เตอร์ พี่ใจหายมากเลยรุ้มั้ย"ฉันดุอาทิตย์เบาๆ แล้วเงยหน้ามองคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

"ผ...ผมขอโทษ..ผมไม่รุ้ว่าคุณจะตกใจขนาดนี้"เคนตะเอ่ยขอโทษด้วยความรุ้สึกผิด พร้อมกับทำหน้าหงอยลงทันที

"เฮ้อ~ ชั่งมันเถอะค่ะ แต่คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกน่ะค่ะ ฉันใจไม่ดี"ฉันถอนหายใจพร้อมกับมองเคนตะ ที่ยืนก้มหน้าไม่พูดไม่จา

"ทิตย์มองหน้าพี่สิ มองสิเร็วเข้า"ฉันบอกพร้อมออกคำสั่งกลายๆเพื่อให้เข้าทำตาม

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับน้ำตาที่ไหลนองเต็มหน้า ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะดุอีก จึงทำได้เพียงเช็ดน้ำตาให้เท่านั่น

"พี่ขอโทษที่ดุ แต่ที่พี่ดุไปเพราะพี่ตกใจ ตกใจมาก นึกว่าจะเป็นเหมือนกับวันนั้นอีก ทิตย์ต้องเข้าใจพี่นะ พี่ห่วงทิตย์มากรุ้มั้ย คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ยครับ"ฉันได้แต่ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเช็น้ำตาออกให้ พร้อมกับอธิบายสาเหตุที่เขาโดนดุ

"....ครั...บ"อาทิตย์ตอบรับพร้อมกับยิ้มมาให้

"แล้วเลือกได้รึยังว่าจะซื้..."ฉันถามพร้อมกับหันไปมองที่ชั้นหนังสือ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหนังสือพวกนั่นเป็นหนังสือนิยายวาย แบบที่ฉันอ่านประจำ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านเพราะเน็ตหมดก่อน

"ค..คือพี่ครับ..."อาทิตย์สะกิดให้ฉันหันไปหา ซึ่งฉันก็ทำตามเพราอยากรุ้คำตอบ

"ทิตย์...ทิตย์คงไม่ได้จะซื้อพวกนี้ใช่มั้ย?"ฉันถามออกไปด้วยความลุ้นระทึก เพราะสิ่งที่เขาจะซื้อนั่นมันเหมือนกับการศึกษาเรื่องพวกนี้ล้วงหน้า และใครจะเชื่อว่ะว่าอาทิตย์นั่นท้องได้เหมือนกับนิยายเป๊ะๆขนาดนั้น

แต่ถ้าเขาต้องการจะซื้อก็ไม่คิดจะห้ามอยู่เพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ก็ยังไม่อยากให้อ่านตอนนี้เพราะเขายังเด็กเกินไป

"ทิตย์อยากซื้อ อยากอ่าน ได้มั้ยครับ"อาทิตย์ตอบและถามกลับมาเพราะความไม่มั่นใจ

"ซื้อได้ อ่านได้ แต่ห้ามทำตามห้ามเลียนแบบ โอเคมั้ย"ฉันฝืนยิ้มให้พร้อมกับตอบรับในทันที เพราะไม่อยากทำให้น้องเสียใจ

"ขอบคุณฮะ^_^"อาทิตย์กล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มหน้าบาน แล้วรีบไปเลือกหนังสือทันที

และเท่าที่เห็นว่าเขาเลือกก็จะเป็นวายทั้งหมดและส่วนมากก็จะสามารถท้องได้เกือบทั้งหมดเลยด้วย!

ฉันได้แต่ยืนกัดเล็บอยู่ข้างหลังอาทิตย์ และทำได้เพียงกระวนกระวายใจอยู่คนเดียวเพียงเท่านั้น

"นี่คุณ..."เคนตะเข้ามาสะกิดเรียกที่ไหล่ทำให้ฉันละสายตาจากอาทิตย์ มามองเขาแทน

"คะ? อะไรหรอ"ฉันตอบกลับ พร้อมกับทำหน้าสงสัย