(ความหลัง คาโทริ ยาโยอิ)

ตอนนั้นผมอายุ10ขวบ

ผมได้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ไม่มีความสุข คุณแม่ก็เสียไปจากอุบัติเหตุ คุณพ่อก็ต้องคอยบริหารธุรกิจ ซึ่งผมต้องอยู่กับคนใช้ซึ่งนั่นไม่มีความสุขเลยไม่อบอุ่นเลยสักนิดผมต้องการความรักจากใครสักคน จนกระทั่ง มีเมดคนนึงมาทำงานเธอดูสดใจดูใจดี เธอเข้ามาในวันแรกเธอก็เข้ามาทักทายผม

เมด:สวัสดีค่ะนายน้อย ดิฉันชื่อ อิชิดะ คันนะ จากนี้ดิฉันจะทำหน้าที่เมดของนายน้อยนะคะ

ยาโยอิ:ครับ ผมจะเป็นเด็กดีนะ คันนะ จะได้ไม่เสียใจ

เมด:นะ........น่ารักจัง (ไม่สิๆฉันต้องใจเย็นๆ....อย่าเขินสิยะ!!!!)

งั้นนายน้อยมาเล่นกับฉันไหมคะ

ยาโยอิ:อื้ม❤️

เธอดูแลผม ผมอยู่กับเธอแล้วมีความสุขมากเป็นความสุขที่ไม่เคยได้จากใคร ทั้งทำอาหารอร่อย ทั้งร้องเพลงเพราะ

เธอสุดยอดมากๆเลยตอนนั้นผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร

แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะมันคือความรัก!!!!!!!!!!

(ความหลัง อิชิดะ คันนะ)

ในอดีตฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนทั่วไปในวัยเรียนของฉันเป็นไปอย่างราบรื่นแต่ที่แย่คือ ฉันไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ!!!!!!!!!

ฉันเรียนจบมาพ่อกับแม่ถามฉันว่าจะเรียนต่อไหม

ฉันบอกพวกท่านว่าฉันจะขอไปทำงานเป็นเมดค่ะ

พวกท่านต่างก็ไม่ว่าอะไรแถมท่านยังสนับสนุนในสิ่งที่ฉันอยากเป็น และฉันได้เจอกับงานเว็ปไซต์ มีการรับสมัครเมดผู้หญิงอายุ18ปีเท่านั้น ที่บ้าน คาโทริ ในเว็ปเขียนไว้ว่างานที่ต้องใช้ความพยายามในการดูแลเด็กอย่างมาก

เงินเดือน2แสนเยนต่อสัปดาห์ ตอนนั้นฉันกดสมัครไปในทันที เพราะฉันมีความสามารถด้านงานบ้านไงล่ะ แล้วฉันก็ได้ข้อความตอบกลับให้ไปที่คฤหาสน์

ฉันได้เซ็นสัญญาทุกอย่างเรียบร้อยและฉันได้สิทธ์ทดลองงาน1สัปดาห์

เริ่มวันแรกฉันได้ดูทุกส่วนในคฤหาสน์

และได้หันไปเห็นเด็กตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักนั่นคือเด็กในรูป

ซึ่งฉันต้องดูแลเขาหลังจากนี้

พอเขาเริ่มโตขึ้นเขาเริ่มหน้าตาหล่อตัวสูง

และเท่สุดๆ ใจดีมากๆอีก ที่สำคัญที่สุดรอยยิ้มที่เขามองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกใจเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูกรึว่านี่จะเป็น

ความรัก!!!!!!!!

06.00น.วันจันทร์

เมด: นายน้อย~~~ตื่นได้แล้วค่ะ จะสายเอานะคะ

ยาโยอิ: ขออีกแป๊บนะครับ งืม~~~

เมด: ตื่นสักทีสิคะ!!!!!!!!!!

ยาโยอิ: หวา!! ......ตกใจหมดเลย(ถอนหายใจ)

เมด: ควรปรับปรุงตัวได้แล้วนะคะ อายุ18แล้วด้วย แถมอยู่ปี3แล้วนะคะ ให้ตายสิ😤

ยาโยอิ: ขอโทษครับ.....(ให้ตายสิคันนะน่ากลัวชะมัด)

เมด: ไปอาบน้ำให้เรียบร้อยได้แล้วค่ะ

ยาโยอิ:ครับ

เมด: (นายน้อยนี่น่ารักจังตอนหลับก็ดูดี) นี่คิดอะไรของฉันเนี่ย

เมด: มาทานอาหารแล้วไปโรงเรียนได้แล้วนะคะ

ยาโยอิ: คร้าบ~~~

พ่อบ้าน: นายน้อยครับรถเตรียมพร้อมแล้วครับ

ยาโยอิ: (ขึ้นรถ)

เมด: ไปแล้วสินะ เฮ้อ~~ เหงาจังเลยนะ...........

5นาทีต่อมา

เมด: ไหนดูสิใต้เตียงนายน้อยมีอะไรกันนะ🤭

(ค้นใต้เตียง)

เมด: เอ๊ะ นี่มันภาพที่ถ่ายกับนายน้อยนิ

(เช็ดฝุ่น)

เมด: (ยิ้ม)

ยาโยอิ: ถึงสักที (ยืดเส้นยืดสาย)

พ่อบ้าน: ขอให้สนุกนะครับนายน้อย

(ขับรถกลับ)

ยาโยอิ: (เดินไปที่ล็อกเกอร์)

ยาโยอิคุงงงงงง

ยาโยอิ: (เหลือบมอง)

นี่!!!!!! ทำไมเงียบอีกแล้วล่ะ

ยาโยอิ: เสียงดังโวยวายแต่เช้าเลยนะ อาซามิ

แนะนำตัวละคร

โยคุยะ อาซามิ

เพศ: หญิง อายุ18

รูปร่างหน้าตา: สูง165 น้ำหนัก 48กก. ผมสีดำ ตาสีฟ้า หน้าตาสวย

(เป็นลูกของบริษัทหุ้นส่วนของพ่อยาโยอิ)

อาซามิ: แหม~~~ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ

ยาโยอิ: ไปเรียนเถอะ อย่าเสียเวลาเลย

อาซามิ: โอเค~~

คาบก่อนพักเที่ยง

อาจารย์: โจทย์ข้อนี้ควรตอบว่าอะไรคะ........... ยาโยอิคุง!!!!!

ยาโยอิ: (ตื่น) ครับอาจารย์

เพื่อนในห้อง: อาจารย์โกรธใหญ่เลย(ซุบซิบๆ)

อาจารย์: ข้อนี้ทำยังไง ออกมาทำให้ดูหน่อยสิ!

ยาโยอิ: คร้าบๆ

(ทำโจทย์)

ยาโยอิ: เสร็จแล้วครับ(หาว)

อาจารย์: ทำผิดบ้างก็ได้นะ ไปนั่งได้ คราวหน้าอย่าหลับล่ะ

ยาโยอิ: ไปนั่ง

เวลาผ่านจนถึงพักเที่ยง

โย่ววว ยาโยอิ

ยาโยอิ: (หันหน้าไปมอง)

ไปกินข้าวกันเถอะ

ยาโยอิ: อากิ ถามอะไรหน่อยสิ

อากิ: ว่ามาเลย

แนะนำตัวละคร

โทยะ อากิ

เพศ: ชาย

รูปร่างหน้าตา: สูง181 น้ำหนัง79กก. ผมสีดำ ตาสีดำ

หน้าตาพอใช้ได้

(เป็นคนธรรมดา)

ยาโยอิ: นายคิดว่าขนมปังใส้ถั่งแดงกับขนมปังใส้ถั่วดำ อะไรอร่อยกว่า?

อากิ: ถั่วแดง(ชอบส่วนตัวล้วนๆ) 👍

ยาโยอิ: งั้นหรอ

อากิ: ???

ทั้งคู่เดินไปซื้อของกิน

ยาโยอิ: คุณป้าครับเอาขนมปังไส้ถั่วแดงก้อนใหญ่2ก้อนครับ

ป้าคนขาย: โอเคจ้า

ป้าคนขาย: นี่จ๊ะ 350เยน

(จ่ายเงิน)

ยาโยอิ: อากิ ไปดาดฟ้ากัน

อากิ: โอเค

(ทั้งคู่เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า)

อากิ: นายซื้อขนมปังมาทำไม2ก้อนน่ะ???

ยาโยอิ: เอ๊ะ

อากิ: ก็คุณเมดนายทำอาหารเที่ยงให้แล้วนิ ที่นายถือไง

ยาโยอิ: อ้อ พอดีว่าซื้อมาเพราะอยากจะลองชิมน่ะ

อากิ: เห๋~นายนี่ปกติกว่าที่เคยเป็นอีกนะ~ดูไม่ออกเลยน่ะเนี่ยว่าลูกคนรวย

ยาโยอิ: ช่างเถอะน่า

(ทั้งคู่ทานมื้อเที่ยง)

อากิ: ไปกันเถอะ

ยาโยอิ: อา

(เดินตามทางเดิน)

(เดินชนกัน)

ยาโยอิ: โทษทีนะ

คนที่เดินชน: เดินระวังๆหน่อยสิวะ

ยาโยอิ: โทษทีจะระวังนะ

อากิ: อะไรของแกวะ!!

อากิ: นายเดินชนเพื่อนฉันเหมือนกันทำไมไม่ขอโทษล่ะ

คนที่เดินชน: โอ้ ปากเก่งดีหนิ อย่างนี้ขอสักหมัดหน่อย

(กำลังจะต่อยอากิ)

อากิ: เอาสิวะ!!!!!

(อากิกำลังจะต่อย)

ยาโยอิ: พอได้แล้วล่ะ!!

คนที่เดินชน: ยุ่งอะ..........ไร

ยาโยอิ: (จ้องอย่างน่ากลัว)

คนที่เดินชน: ชิ. ช่างมันเถอะ

อากิ: อะไรของมัน สถุนจังวะ!

ยาโยอิ: ช่างเถอะน่า อย่าคิดมาก เสียแรงเปล่าๆถ้าไปมีเรื่องกับคนแบบนั้น

อากิ: มันน่าต่อยจริงๆแหละน้า แต่ก็ช่างมันเถอะ

หลังเลิกเรียน

(แล้วเจอกันนะ เสียงตัวประกอบ)

มารับแล้วค่ะนายน้อย

ยาโยอิ: หืม..

เมด: เรียนเป็นยังไงบ้างคะ(ยิ้ม)

ยาโยอิ: ก็ดีครับ

เมด: งั้นหรอคะ ขึ้นรถเถอะค่ะ

ยาโยอิ: ครับ

(ขณะอยู่บนรถ)

(เสียงโทรศัพท์)

ยาโยอิ: (รับโทรศัพท์) ครับ

พ่อยาโยอิ: ลูกพ่อมีเรื่องจะถาม....

ยาโยอิ: ครับว่ามาเลย

พ่อยาโยอิ: ลูกพร้อมมีคู่หมั้นไหม

ยาโยอิ: ห๊า......

จบบทที่2

19.00 น. วันจันทร์

ยาโยอิ: พ่อจะให้ผมแต่งงานกับลูกสาวบริษัทหุ้นส่วนงั้นหรอ???

พ่อยาโยอิ: ใช่แล้วล่ะ ลูกพร้อมจะหมั้นไหมล่ะไหนๆก็อายุ18ปีแล้วนิ

ยาโยอิ: ทำไมผมต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ!!!!!

พ่อยาโยอิ: เพราะเขาคือหุ้นส่วนรายใหญ่ไงล่ะ ตระกูล โยคุยะ น่ะ

ยาโยอิ: เอ๊ะ? นี่มันนามสกุลของ อาซามิ

พ่อยาโยอิ: แกรู้จัก อาซามิจัง ด้วยสินะ

ยาโยอิ: รู้สิ อยู่โรงเรียนเดียวกันนินาแถมยัยนั่นชอบเข้ามากวนอีก

พ่อยาโยอิ: อาซามิจัง น่ะคือคู่หมั้นของแก

ยาโยอิ: .....................

พ่อยาโยอิ: ดูเหมือนว่าเรื่องจะง่ายลงสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า

ยาโยอิ: ไม่!! ผมไม่ยอมรับ ผมจะมีความรักของตัวเอง!!!

พ่อยาโยอิ: กะไว้แล้วล่ะว่าแกต้องพูดแบบนี้.........

พ่อยาโยอิ: งั้นมาทำข้อตกลงกัน ถ้าแกสามารถหาเงินด้วยตัวเองได้100ล้านเยนในเวลา2ปี ฉันจะปล่อยให้แกไปมีชีวิตของตัวเอง

แต่ถ้าแกหาไม่ได้แกจะต้องแต่งงาน!!!

ยาโยอิ: เออได้สิ!! ฉันจะทำให้ดูเองตาแก่!

พ่อยาโยอิ: งั้นฉันจะรอดู

(ยาโยอิเดินออกจากห้องประธาน)

เมด: นายน้อยคะ..........

ยาโยอิ: ไม่มีอะไรหรอกครับ ฮ่าฮ่า

เมด: งั้นหรอคะ(ยิ้ม)

(พ่อได้จ้องมองยาโยอิผ่านทางหน้าต่าง)

พ่อยาโยอิ: (พูดคนเดียว) แกนี่แน่วแน่ดีนี่ ฉันก็ไม่อยากทำหรอกนะแต่ว่าถ้าแกจะต้องทำธุรกิจต่อจากฉันมันคือเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้เพราะแกไม่มีทางบริหารคนเดียวได้แน่ เพื่อให้แน่ใจว่าแกสามารถบริหารคนเดียวได้การหาเงิน100ล้านคือบททดสอบ พยายามเข้าล่ะ....

อาซามิ: ยาโยอิคุง จะยอมรับไหมนะ(เขิน)

อาซาชิ: ลูกนี่ชอบ ยาโยอิคุง จริงๆด้วยสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า

อาซามิ: ก็เขาใจดีนี่นา ป๊ะป๋าไม่เข้าใจหรอกค่ะ

อาซามิ: (คิดถึงตอนนั้นจังนะ)

(ย้อนความหลังอาซามิ)

อาซามิ: ที่นี่สินะ โรงเรียนใหม่ของฉัน

(เสียงตัวประกอบ)

ว้าวคนนั้นสวยจังเลย

จริงด้วยๆ

เหมือนคุณหนูเลยล่ะ

อาซามิ: อึดอัดชะมัด...

(อาซามิเดินไปที่ล็อกเกอร์)

ยาโยอิ: (หาว)

อาซามิ: (ใครน่ะหล่อจัง)

ยาโยอิ: เธอน่ะมองฉันนานแล้วนะมีอะไรงั้นหรอ??

อาซามิ: ปะ...ปะ..เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร

ยาโยอิ: งั้นหรอ...งั้นแล้วเจอกันนะ

อาซามิ: (ทำไมดูเย็นชาจังอย่าเข้าไปยุ่งดีกว่า)

คาบแรก

อาจารย์: เอาล่ะทุกคนแนะนำตัวกันนะทำความรู้จักกันเข้าไว้ล่ะ

เพื่อนในห้องแนะนำตัวจนถึง อาซามิ ที่ต้องแนะนำตัว

อาซามิ: ยะ.....ยินดีที่รู้จักนะคะ ฉันชื่อ โยคุยะ อาซามิ ค่ะฝากตัวด้วยนะคะ

เพื่อนในห้องพึมพำ: สวยจังเลยนะ

นั่นตระกูลดังเลยนี่นา

ลูกคุณหนูหรอนั่น

(ซุบซิบๆ)

ถึงคิว ยาโยอิ ที่ต้องแนะนำตัว

ยาโยอิ: คาโทริ ยาโยอิ ครับ ฝากตัวด้วย

สาวๆในห้อง: หล่อจังเลย กรี้ดดดดด

ผู้ชายในห้อง: ลูกคนรวยหรอวะนั่น หน้าตาดีอีก หมั่นไส้แฮะ

(ซุบซิบๆ)

อาจารย์: เอาล่ะๆเงียบหน่อย จากนี้ก็ดีกันไว้นะ

คาบที่2

อาจารย์: จากผลสรุปของข้อนี้คือ..........เธอ!!!! ที่นอนอยู่น่ะ

ยาโยอิ: (สะดุ้งตื่น) ครับคันนะ!! .......อะ.....อ่าว

อาจารย์: มาอธิบายข้อนี้แทนครูทีสิ

ยาโยอิ: ครับ

(ยาโยอิอธิบายและสรุปโจทย์)

อาจารย์: ถูกต้อง แต่ว่าถึงเธอจะเก่งแต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ให้นอนนะ

ยาโยอิ: คร้าบ

เพื่อนในห้อง: เก่งจังเลย

สุดยอดแฮะขนาดนอนอยู่นะนั่น

อาซามิ: (มองยาโยอิที่กำลังเดินผ่าน)

ยาโยอิ: มีอะไรรึเปล่า??........ เอ๊ะเดี๋ยวนะเธอคือคนเมื่อเช้าใช่ไหม

อาซามิ: ค่ะ

ยาโยอิ: บังเอิญจังแฮะฮ่าฮ่า

อาซามิ: (เมื่อเช้ายังดูเย็นชาอยู่เลยนี่นา??)

พักเที่ยง

อาซามิ: อ๊ะนั่น ยาโยอิคุง นี่นา

(ยาโยอิขึ้นไปบนดาดฟ้า)

อาซามิ: (ตามไปดูดีกว่า)

(ยาโยอิกำลังทานอาหารที่คันนะทำให้อย่างเอร็ดอร่อย)

อาซามิ: (นะ........น่ารัก😍😍)

ยาโยอิ: แอบมองอยู่หรอผมรู้นะออกมาซะ

(อาซามิกระวนกระวายและกำลังจะเดินออกไป)

แหม ก็นายกินดูอร่อยเลยนี่นาฮ่าฮ่าฮ่า เลยขอแอบดูหน่อยน่ะ

ยาโยอิ: นายเป็นใครน่ะ??

ฉันชื่อ โทยะ อากิ อยู่ห้องเดียวกับนาย นายชื่อ ยาโยอิ ใช่ไหม

ยาโยอิ: งั้นหรอ มาทานด้วยกันไหมมีเยอะเลยล่ะ ฝีมือ คันนะ อร่อยที่สุดเลยล่ะ

อากิ: ได้หรอขอบใจนะฮ่าฮ่าฮ่า

(อาซามิแอบมองพร้อมยิ้ม)

หมดพักเที่ยง

อาจารย์พละ: เอาล่ะคาบนี้จะเริ่มจากการเตะฟุตบอลนะ จัดทีมผู้ชายมา11คนซะ

อากิ: เอาล่ะ ยาโยอิ นายเตะฟุตบอลเป็นไหม

ยาโยอิ: พอได้นะ

อากิ: โอเค

หลังจากจับคู่ทีมครบ

อาจารย์พละ: (เป่านกหวีดเริ่ม)

(ยาโยอิ เลี้ยงบอลผ่านทีมตรงข้ามหลายคนแล้วส่งบอลให้ อากิ)

อากิ: Nice pass.

(อากิทำประตูสำเร็จ)

เพื่อนร่วมทีม: 2คนนั้นสุดยอดเลยแฮะ

อยากเก่งแบบนั้นบ้างจัง

ทำได้ไงกันนะ

อากิ: สุดยอดเลยนะ ยาโยอิ ฮ่าฮ่าฮ่า

ยาโยอิ: นายก็เหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า

สาวๆในห้อง: กรี้ดดดดดดดด

อาจารย์พละ: พวกเธอ2คนสนใจเข้าชมรมฟุตบอลไหม?

(ทั้งคู่ตอบพร้อมกันว่าขอคิดดูก่อน)

อาจารย์พละ: งั้นถ้าสนใจก็มาได้ทุกเมื่อเลยนะ

(อาซามิ เดินเข้าไปหา ยาโยอิ แบบสงสัย)

ยาโยอิ: มีอะไรหรอ??

อาซามิ: คือว่า ....ทำไมเมื่อเช้า ยาโยอิคุง ถึงดูเย็นชาจังล่ะ??

ยาโยอิ: สงสัยเป็นเพราะง่วงนอนน่ะ เลยไม่มีแรงจะคุย ขอโทษทีนะ

อาซามิ: งั้นเองหรอ(เขิน)

ยาโยอิ: งั้นฉันไปละนะ

อาซามิ: อื้มงั้นแล้วเจอกันนะ

(ระหว่าง อาซามิ กำลังจะเดินออกโรงเรียนหันไปเห็น ยาโยอิ รดน้ำต้นไม้พอดี)

อาซามิ: (แอบดูดีกว่า)

(อาซามิ แอบเดินตาม)

ยาโยอิ: หิวรึเปล่าเจ้ากระต่าย(ยิ้ม) เอานี่อาหารกระต่ายฉันซื้อมาเพื่อพวกแกเลยนะ

อาซามิ: (ยิ้ม) เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆเลยนะ

จบบที่3