เริ่มเรื่อง

ฉึก ฉัก ฉึกฉักฉึกฉัก

ปู๊น~~~ครืดๆเเคร้ก เสียงล้อรถไฟเเล่นตามลางจนมาหยุดลงที่สถานีปลายทาง ฝีเท้าเล็กก้าวลงมาจากรถไฟขบวนนี้ ตุบ ตึก ตึกๆ

"เฮ้ออออ~ ถึง สักที"

เสียงถอนหายใจดังขึ้นเมื่อเสียงฝีเท้าหยุดลง ขนตายาว ปากอมชมพูเเก้มขาวใสบนใบหน้าเรียลเล็ก ทุกอย่างช่างลงตัว ใบหน้าสวยหวานมองป้ายบอกทางต่างๆพรางก้าวเท้าเดินสะพานกระเป๋าใบเล็กและลากกระเป๋าเดินทางไปเรื่อยๆ เท้าเล็กหยุดลงที่ฟุตบาทหน้าสถานีรถไฟก่อนจะยกมือเรียลขึ้นขวักเรียกรถเเท็กซี่ให้จอดเพื่อขึ้นไปนั่ง

"ไปบ้านตระกูลเมลล์ครับ คุณลุงรู้จักมั้ยครับ"

ปากเล็กเอ่ยบอกคนขับเเท็กซี่พรางถามถึงสถานที่ที่จะไป

"รู้สิเเต่ลุงส่งเเค่หน้าปากซอยนะหนู" บอกกับร่างเล็ก

"ได้ครับ"

คนตัวเล็กตอบกลับด้วยสีหน้าสงสัย

นั่งรถไปสักพักก็ถึงซอยๆหนึ่งที่ดูจะไม่ยาว

ไกลมากเเต่ทางข้างหน้าคือ คฤหาสน์หลังใหญ่ มือเรียลหยิบเงินเพื่อจ่ายค่าเเท็กซี่เเละกล่าวขอบคุณก่อนจะลากกระเป๋าลงรถเเละยืมมองคฤหาสน์หลังใหญ่นั้น

"นี่หรอตระกูลเมลล์ บ้านหลังใหญ่โตเชียว"

ร่างเล็กเดินมองรอบๆหน้าบ้านและส่องข้างในบ้านอยู่สักพักก่อนจะมีแม่บ้านอายุราวๆ 50-60 ปีถึงวิ่งถึงเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอ่ยถามว่า

"สวัสดีค่ะ ใช่คุณหนูจากบ้านเล็ก ดารินทร์ เมลล์ ใช่ม**ั้ยคะ" เเม่บ้านถาม

" ใช่ครับ สวัสดีครับ**" ดารินตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ส่งไปให้แม่บ้านผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตรง ก่อนที่แม่บ้านจะเปิดประตู และเชิญให้เขาเข้าไปในบ้านตระกูลเมลล์

-ภายในบ้าน-

สายตาของเด็กน้อยรอบมองรอบๆตัวของตน มองเข้าไปในห้องโถงใหญ่ภายในบ้านที่อยู่ตรงหน้าและมีชายที่อายุใกล้เคียงตนหรืออาจจะมากกว่านั้นราวๆ 4-5 คน ที่นั่งอยู่ในที่นั้นด้วยมีชายสูงอายุ ราวๆ 70-80 ปีที่คาดว่าน่าจะเป็นคุณตาของเขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยมีคนรับใช้แม่บ้านคุณท่านและนายหญิงตระกูลใหญ่นั่งอยู่พร้อมเพียงกันที่ห้องโถง

คนตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมกล่าวทักทายไป

"สวัสดีครับ" เด็กน้อยกล่าวเสียงใสพร้อมกับรอยยิ้มแต่กลับได้รับเสียงเงียบกลับมา

ก่อนที่สายตาของชายที่มีอายุมากที่สุดในนั้นจะหันกลับมามองที่ตัวเขาและกล่าวว่า

" ยินดีต้อนรับกลับบ้านใหญ่นะดารินทร์ "

คุณตากล่าวยินดีต้อนรับเขากลับบ้านพร้อมกับรอยยิ้ม ที่มีเลศนัย

ก่อนที่คุณท่านและคุณนายบ้านตระกูลใหญ่จะหันกลับมากล่าวเช่นกัน

บรรยากาศรอบๆตัวของดารินทร์เริ่มที่จะไม่พึงประสงค์ เรากับว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้นั้นจะไม่ใช่สิ่งดีเลยสำหรับดารินทร์

"นั่ง ก่อนสิ" คุณตา กล่าว

"ครับ" ดารินทร์นั่งลงที่โซฟาเดี่ยว ที่ใกล้ๆนั้นมีชายร่างสูงคนนึง นั่งอยู่ด้วยคาดว่าน่าจะเป็นหลานของคุณตาเป็นคนในตระกูลเช่นเดียวกับดารินทร์

ดารินทร์ นั่งลงได้แค่แป๊บเดียวก็มีเสียงหวานของหญิงสาวที่เป็นนายหญิงของตระกูลใหญ่

กล่าวว่า

"คุณพ่อคะหลานๆก็มาครบแล้วไม่ทราบว่าคุณพ่อจะพูดเรื่องพินัยกรรมประกาศ พินัยกรรมได้หรือยัง"

ร่างบางทำหน้างงๆเกิดคำถามในใจว่าพินัยกรรมคืออะไร? พินัยกรรมหรอ? นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ที่เรียกเขามานี่เพื่อชี้แจงพินัยกรรมหลอกหรอ?เขาจะได้พินัยกรรมหรอ? เขาจะได้สมบัติอะไรของคุณตาเขามีคุณสมบัติพอที่จะได้รับมันด้วยหรอ?

แต่แล้วความคิดนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อมีเสียงของคุณตากล่าวขึ้นว่า

" วันนี้ดารินพึ่งมาถึงพักก่อนเถอะพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"

และมีคนใช้มาเข็นรถเข็นของคุณตาเดินออกไปใช่แล้วฉันเพิ่ง จะสังเกตเห็นว่าคุณตาพิการคุณตานั่งรถเข็นนี่คุณตาของฉันป่วยนานแล้วหรอ ไม่เคยมีใครบอกฉันเลยแม้กระทั่งคุณแม่คุณพ่อและคุณยาย นี่ทุกคนเห็นฉันเป็นเด็กหรอ?

"หึ่ย!!จะนั่งอยู่กันทำไมแยกย้ายให้หมดกลับไปห้องของตัวเองให้หมดเลยไป" ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงวี๊ดว๊าดโวยวายของหญิงสาวที่เป็นนายหญิงของบ้านก่อนที่นายหญิงจะเดินออกไปจนรับสายตา "ไปพักเถอะดารินทร์"

คุณท่านหันมาบอกฉันก่อนจะเดินออกไปเช่นเดียวกัน

สายตาที่แสนจะเยือกเย็นเย็นชานิ่งสงบเซ็งอารมณ์ต่างๆที่ไม่ใช่อารมณ์ยินดีจ้องมองมาที่ฉันเป็นทางเดียว ใช่แล้วนั่นคือสายตาของผู้ชายที่มีอายุเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ของฉันมองว่าที่ฉันอย่างเงียบสงบ ฉันหันกลับไปมองพวกเขาก่อนก็เลยถามขึ้นว่า " **มีอะไรหรือเปล่าครับ"

พาร์ทดารินทร์ บรรยาย**