บนสวรรค์

เฮือก !! (ฉันลืมตาขึ้น และเด้งตัวขึ้นทันที )

ที่นี่มันที่ไหนกัน แปลกแหะ เรากำลังจะขึ้นรับรางวัลไม่ใช่เหรอ(ฉันพูดออกมา ตอนนั้นกำลังขึ้นรับรางวัลที่ทีมชนะระดับประเทศแท้ๆเลย จู่ๆก็รู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมา จากนั้นโลกก็มืดแล้วเราก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย )

แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!!(ฉันพูดแล้วมองไปรอบๆ แต่เหมือนอยู่บนสวรรค์เลย เห็นแต่วิหารอะไรสักอย่างที่ดูโบราณ และมีเมฆเต็มไปหมด )

เจ้าไม่ต้องสงสัยไปหรอก(เอ๊ะ!! ฉันตกใจเล็กน้อย จู่ๆก็มีใครไม่รู้โผล่มา ฉันกำลังจะง้างหมัดขึ้น )

โอ๊ะ!!เจ้าใจเย็นๆ ( ผู้ชายตรงหน้าฉันก็ตกใจเหมือนกันที่ฉันเกือบชกไปแล้ว ฉันเก็บมือแล้วสำรวจผู้ชายตรงหน้าทันที

ตรงหน้าฉันปรากฏเป็นผู้ชายแก่ๆ ใส่ชุดขาว แต่สง่างามมากเลยแหะ พระเจ้าเหรอ)

ขอโทษค่ะ พอดีมันตอบโต้ไปเอง คุณเป็นใครเหรอคะ พระเจ้างั้นเหรอ แสดงว่าฉันตายแล้ว(ฉันพูดขึ้นและจ้องมองไปที่คนที่ฉันคิดว่าจะเป็นพระเจ้า)

โฮะๆๆๆ เจ้าช่างฉลาดจริงๆ ใช่แล้วที่นี่คือสวรรค์ และฉันคือพระเจ้า เจ้าหนะสิ้นอายุขัยแล้วที่โลกนั้น แต่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนเก่งถ้าดวงจิตจะสูญไปเฉยๆก็น่าเสียดาย ข้าเลยอยากให้เจ้าไปเกิดใหม่(ฉันควรตกใจอะไรก่อนดี ฉันตายแล้วก็เข้าใจอยู่ เพราะตัวเองก็เป็นโรคหัวใจอยู่แล้วก็ทำใจมาบ้างแล้วละว่าตัวเองคงอยู่ได้ไม่นาน แต่แบบนี้ก็มีด้วยเหรอคะ คุณพระเจ้า ที่สนใจความสามารถฉันแล้วให้โอกาสไปเกิดใหม่ ไม่ใช่คนที่มีความสามารถพระเจ้าส่งไปเกิดใหม่ทุกคนหรอกนะ )

เกิดใหม่งั้นเหรอคะ จะให้ฉันไปเกิดใหม่ที่ไหนเหรอคะ(ฉันพูดออกมาอย่างไม่แสดงอารมณ์อะไร แต่ก็ช่างเถอะ ในโลกเก่าฉันทำตามความฝันของฉันได้แล้ว แล้วเราก็เป็นเด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่คือใครด้วย เรียกง่ายๆก็เด็กกำพร้า ถ้าไปเกิดใหม่ก็น่าสนุกดี )

โฮะๆๆๆ เข้าใจง่ายดี ข้าจะให้เจ้าไปอยู่ในโลกที่กีฬาฟุตบอลเฟื่องฟูมากๆ แต่ก็แลกมากับที่คนเล่นส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย ก็เลยคิดว่าเจ้าน่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง (พระเจ้าพูดพร้อมกับลูบเคราไปด้วย โลกฟุตบอล? ไม่เห็นแปลกเลยนะที่โลกเก่ากีฬาฟุตบอลส่วนใหญ่ที่เล่นก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น )

มันต่างจากโลกเก่าของฉันยังไงเหรอคะ (ฉันถามกลับไปด้วยความสงสัย)

เจ้าไปดูเองก็แล้วกัน แต่ข้าขอเตือนไว้ โลกที่เจ้าไปอาจจะแฟนตาซีหน่อยๆ(แฟนตาซี?? เกี่ยวกับเวทมนตร์งั้นเหรอ ยิ่งพูดยิ่งงง ไว้ไปเจอเองก็แล้วกัน)

มันก็น่าสนุกดีนะคะ (ฉันพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก)

ฉันตกลงที่จะไปค่ะ(ไหนๆก็ตายละ ไปเกิดใหม่ก็ดีเหมือนกัน แล้วยิ่งเป็นโลกของฟุตบอลด้วย น่าสนุกจะตาย)

งั้นข้าจะส่งเจ้าไปแล้ว ขอให้เจ้าโชคดี (พระเจ้าโบกไม้ขึ้น แล้วก็มีแสงสีทองก็พุ่งตรงมายังฉัน จากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย)

ฟอเรส ลูน่า งั้นเหรอ หวังว่าเจ้าจะเปลี่ยนแปลงโลกนั้นได้นะ แสดงความเก่งของเจ้าให้โลกนั้นตะลึง โฮะๆๆๆ แค่คิดก็น่าสนุกแล้วสิ

ติดตามตอนต่อไป

ณ ท่าเรือโดเรส

(ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบๆโดยทันที)

เอ๊ะ!! ที่นี่ เราอยู่บนเรือเหรอ ( ฉันมองไปรอบๆเห็นกระจกที่สามารถมองทะลุออกไปข้างนอกได้ แล้วเห็นทะเล เลยเดาว่าตอนนี้ฉันน่าจะอยู่บนเรือ แต่ดูเหมือนที่เราอยู่ตอนนี้ไม่น่าใช่ห้องพัก เหมือนห้องพยาบาลเลย)

เอ้า หนูฟื้นแล้วเหรอ (ฉันหันไปมอง เห็นผู้หญิงท่าทางมีอายุประมาณ 40 ผมสีน้ำเงินสั้นที่กำลังมองฉันด้วยสายตาอบอุ่น)

เออ หนูเป็นอะไรไปเหรอคะ(ฉันถามอย่างสงสัย เพราะฉันนอนอยู่บนเตียงที่น่าจะเป็นห้องพยาบาล)

พอดี หนูเหมือนเมาเรือ แล้วเป็นลมไปจะ ป้าก็เลยพาหนูมาพักห้องพยาบาล(เป็นลมงั้นเหรอ แสดงว่าร่างเดิมตายไปแล้ว แล้วฉันเข้ามาแทนที่ ??)

โอ๊ยๆๆ (ฉันเอามือขึ้นจับหัว ที่จู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมา แล้วเหมือนมีภาพอะไรไม่รู้เข้ามาในหัว ความทรงจำที่เข้ามาในหัวของร่างเดิมงั้นเหรอ ฉันยกมือกุมขมับอย่างเจ็บปวด แต่ก็ค่อยๆหายไปจนกลับมาเป็นเหมือนเดิม หายแล้วแหะ แต่เราก็รู้ความทรงจำของเด็กคนนี้หมดเลย )

หนูเป็นอะไรหรือป่าวจ๊ะ ( คุณป้าพยาบาล // เดาว่าเป็นพยาบาล ถามฉันด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง)

หนูไม่เป็นไรคะ แค่มึนๆ ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ ว่าแต่คุณป้าชื่ออะไรเหรอคะ( ถึงจะรู้สึกมึนๆก็เถอะ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว แล้วฉันก็ถามชื่อคุณป้ากลับไป)

อ่อ ป้าลืมแนะนำตัว ป้าชื่อ ทีน่า เป็นหมออยู่ที่เรือลำนี้จ๊ะ( เป็นหมองั้นเหรอ เราคิดว่าเป็นพยาบาลซะงั้น )

หนูชื่อ ลูน่าค่ะ ตอนนี้หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ ป้าทีน่าไปดูคนไข้อีกเตียงดีกว่าค่ะ ดูเหมือนเขาจะอาการไม่ดีสักเท่าไหร่(ฉันพูดแล้วชี้ ไปอีกเตียง ที่มีคนไข้ผู้ชายนอนอยู่ ที่เหมือนเขาจะเมาเรือเหมือนกัน แล้วอาเจียนไม่หยุดเลย หน้าก็ซีด ก็สงสัยเหมือนกันนะป้าเขาเป็นหมอแน่เหรอ ไม่สนใจคนไข้เลย)

โอ้ยตายจริง ป้าไปก่อนนะ ขอบคุณมากจะ(ป้าทีน่ารีบร้อนไปทันที )

( เอาละ ฉันต้องทำความเข้าใจร่างนี้สักหน่อยจากความทรงจำที่ได้รับมา ดูเหมือนร่างนี้ ชื่อ ฟอเรส ลูน่า ชื่อเหมือนกับเราในโลกเดิมเลย อายุ 9 ปี พ่อแม่เป็นใครไม่รู้จัก เหมือนจะโตมากับคุณยายที่เกาะเซนทูรี่ ยายเพิ่งเสียไปเดือนที่แล้ว เด็กคนนี้คงเสียใจมาก ฉันยังรู้สึกได้เลย คำสั่งเสียสุดท้ายของยายจะให้ไปที่เกาะวินเซนต์งั้นเหรอ)

ย้อนอดีต 1 เดือนที่แล้ว ณ เกาะเซนทูรี่

คุณยาย ต้องสู้ๆนะคะ อย่าจากหนูไปหนูเหลือแค่คุณยายคนเดียว ฮึกๆๆ(ร้องไห้)

ลูน่าเอ้ย ยายแก่แล้ว ยายอยากอยู่กับหลานให้นานกว่านี้ แต่ยายทำไม่ได้ หลานจงฟังยาย ถ้ายายจากไป หลานไปเปิดกล่องไปสีทองที่อยู่ในห้องยายซะ แล้วไปที่เกาะวินเซนต์ ที่นั่นมันจะพาหลานไปพบกับพ่อแม่ของหลานและความฝันของหลาน(คุณยายพูดอย่างเหนื่อยอ่อน)

ฮึกๆฮึกๆ หือๆ หนูจะทำตามที่ยายบอก แต่หนูไม่อยากให้ยายจากหนูไป

ไม่ได้หรอก เราฝืนอะไรไม่ได้ ลูน่าหลานต้องเข้มแข็ง อย่าร้องไห้อีกเลย ไปถึงที่เกาะวินเซนต์แล้วทำตามความฝันของหลานให้เป็นจริงให้ได้ ยายจะรอดูความสำเร็จของหลานบนสวรรค์ (แล้วคุณยายก็ค่อยๆหลับตาลงอย่างสงบ หลังพูดเสร็จ)

คุณยายๆๆๆฮึกๆฮึกๆ หือๆ หนูจะทำตามที่ยายบอก หนูอยากให้คุณยายอยู่กับหนูนานกว่านี้ ชีวิตนี้หนูเหลือเพียงแค่คุณยายคนเดียวนะ (เด็กหญิงได้แต่พร่ำบอก ร่างของคุณยายที่ไร้ลมหายใจไป แต่คุณยายก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย)

ปัจจุบัน

เห้อ~( เด็กคนนี้น่าสงสาร อายุเก้าขวบต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ คงเป็นสาเหตุนี้ด้วยที่ทำให้ร่างเก่าเสียใจมาก จนทำให้ต้องตาย คงยังทำใจไม่ได้ ไม่เป็นไรฉันเข้าใจความรู้สึกเธอที่เธอโตมากลับยายคนเดียวโดยไม่รู้เลยว่าพ่อแม่เธอคือใคร ฉันจะทำความฝันเธอให้เป็นจริงแล้วตามหาพ่อแม่ของเธอให้ได้ เธอไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ ไปอยู่กับคุณยายบนสวรรค์เถอะ)

ขอบคุณนะ(ฉันได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ เป็นเสียงของเด็กผู้หญิง คงไปแล้วสินะ )

ไหนๆก็มุ่งหน้าไปเกาะวินเซนต์ก็แล้วกัน อะไรจะรออยู่นะ(ฉันคิดอย่างตื่นเต้น)(ว่าแต่ขอสำรวจร่างกายของเด็กคนนี้หน่อยก็แล้วกัน เอ~ กระจกอยู่ตรงไหนนะ)

เออ ป้าทีน่าคะ ป้าพอมีกระจกไหมคะ พอดีหนูอยากดูหน้าตัวเองหน่อยคะ(ฉันเรียกป้าทีน่าที่กำลังเดินผ่านมาพอดี แล้วป้าก็พยักหน้าให้ฉัน แล้วเดินไปเอากระจกจากที่ไหนสักที่นึง ผ่านไปประมาณ 1 นาที ป้าทีน่าก็เดินกลับมา พร้อมกลับกระจกสีน้ำตาลในมือ)

นี่จะ(ป้าทีน่ายื่นกระจกให้ฉัน ฉันก็กล่าวขอบคุณป้าทีน่าไป เอ ไหนดูซิ )

โห น่ารักจังเลย (สิ่งที่ฉันเห็นสะท้อนอยู่ในกระจก คือเด็กผู้หญิงผมสีม่วงที่ยาวถึงกลางหลัง โดยรวบผมสูงไว้ ดวงตาสีม่วงระยิบระยับเหมือนท้องฟ้าในยามราตรี ผิวขาวราวน้ำนม ปากนิดจมูกหน่อย ใบหน้าได้รูปมากเลย นี่มันเบ้าหน้าพระเจ้าประทานชัดๆ โตขึ้นไปคงเป็นเด็กที่สวยน่าดู ต่างจากร่างเก่าของเราลิบลับเลย นี่คงเป็นพรของพระเจ้าที่ประทานให้เราแน่เลย ขอบคุณนะคะพระเจ้า แต่ผมสีม่วงนี่คงเป็นโลกแฟนตาซีที่พระเจ้าบอกแล้วป้าทีน่าก็มีผมสีน้ำเงินเหมือนกัน

โลกนี้น่าสนุก จะเจออะไรบ้างนะ (ฉันคิดแล้วล้มตัวนอน เพื่อผักผ่อนทันที)

หลังจากนั้นฉันก็นอนพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นฟู จนเวลาล่วงเลยมา รู้ตัวอีกทีก็มาถึงเกาะวินเซนต์ซะแล้ว)

ติมตามตอนต่อไป...

ณ เกาะวินเซนต์

ในที่สุดก็ถึงสักที (ฉันลากกระเป๋าลงจากเรือแล้วมองไปรอบๆ ใช้เวลา 1 ชั่วโมงกว่าจะถึง รู้สึกเมื่อยตัวไปหมด แต่เป็นเกาะที่ดูเงียบๆ คนไม่ค่อยมีเลย เห็นแต่ชาวประมงที่มารอออกทะเล คิดแล้วฉันก็เดินเข้าไป )

ดูร่มรื่น เรียบง่ายดีจัง เอ๊ะ!! ว่าแต่เราต้องไปไหนนะ (พูดแล้วฉันก็หยิบซองจดหมายที่ฉันเอามาจากกล่องสีทองในห้องคุณยายขึ้นมาดู )

ต้องเป็นของสำคัญมากแน่ๆ คุณยายถึงเก็บไว้ในกล่องสีทอง แต่ก็ดูเหมือนกับจดหมายธรรมดา(พูดแล้วฉันก็เปิดซองจดหมายขึ้นมาอ่าน)

เนื้อหาในจดหมาย

ถึงคุณฟอเรส ลูน่า

เนื่องจากทางเราเห็นคุณสนใจในการเล่นฟุตบอล จึงอยากเชิญคุณมาที่แซงคูล่า ที่เป็นค่ายฝึกของฟุตบอลหญิง ถ้าคุณสนใจโปรดมาที่เกาะวินเซนต์ เราจะรอคุณอยู่ที่นี่ ที่แซงคูล่า

จาก ทาราส เทียร่า

เป็นจดหมายที่มีเนื้อหาสั้นดี (ฉันพูดแล้วพลิกจดหมายกลับไปกลับมาเพื่อดูให้แน่ใจว่ามีข้อความส่วนอื่นอีกหรือเปล่า)

ไปที่แซงดูล่างั้นเหรอ แล้วมันคือที่ไหนเนี่ย ถามคนในหมู่บ้านก็ได้มั่ง(ฉันเก็บจดหมายเข้ากระเป๋าเสื้อแขนยาวที่สวมมาเพื่อกันหนาว )

ที่นี่หนาวจัง (ฉันเดินเข้าไปเรื่อยๆ ที่สองข้างทางมีแต่ป่า เห็นมีป้ายบอกว่าถ้าเดินตรงไปข้างในก็จะเจอกับหมู่บ้าน)

(ผ่านไปประมาณ 5 นาที ฉันก็เดินมาจนเจอกับหมู่บ้าน )

โห~ น่าอยู่ใช่เล่นเลย(ฉันมองไปรอบๆที่เห็นมีหมูบ้านอยู่ท่ามกลางภูเขาและป่าไม้ มองไปทางไหนก็สดชื่นสุดๆเลย)

ไม่สิ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชมวิวนะลูน่า แล้วแซงคูล่ามันคือที่ไหนกันแน่!!(ฉันยืนงงๆหน้าหมู่บ้านที่ไม่ค่อยจะมีคนสักเท่าไหร่)

ไปถามคุณลุงดีกว่า(ยืนยิ่งสักพักฉันก็เดินเข้าไปหาคุณลุงคนหนึ่ง ที่กำลังกวาดพื้นอยู่ไม่ไกลจากฉัน)

คุณลุงคะ หนูขอสอบถามค่ะ คุณลุงรู้จักแซงคูล่าไหมคะ(ฉันถามออกไปอย่างนอบน้อม)

แซงคูล่า ?? (คุณลุงทำหน้างง อย่าบอกว่าคุณลุงไม่รู้จักหนะ ถ้าคนที่นี่ไม่รู้จักไม่รู้จะหายังไงแล้ว)

ที่เป็นค่ายฝึกฟุตบอลอะไรสักอย่างละก็อยู่บนเขานู่น หนูเดินตรงไปนะ แล้วจะเจอทางขึ้นเขา(คุณลุงพูดพร้อมชี้ทางให้ )

ขอบคุณคุณลุงมากค่ะ(ฉันโค้งขอบคุณ แล้วเดินไป โดยที่ฉันไม่รู้เลยลุงเขาดพึมพำอะไรต่อ)

ว่าแต่เด็กคนนั้นไปทำอะไรที่แซงคูล่า?? คงไปฝึกซ้อมละมั่ง เด็กสมัยนี้ขยันตั้งแต่อายุยังน้อยจริงๆ (คุณลุงพูดพึมพำแล้วกวาดพื้นต่อไป)

ผ่าน 20 นาที

เราก็ลืมถามคุณลุงเลย ว่าเดินตรงไปมันประมาณเท่าไหร่ ไม่คิดมันจะไกลขนาดนี้ นี่ออกมาจากหมู่บ้านแล้วนะ(ฉันพูดไปแล้วก็หอบไปด้วยความเหนื่อย)

ดีนะที่กระเป๋าเป็นกระเป๋าลาก ไม่งั้นเราต้องเหนื่อยกว่านี้แน่(ถึงจะเหนื่อยยังไง ฉันก็เดินต่อไปพร้อมกับลากกระเป๋าสีม่วงใบใหญ่ไปด้วย แล้วฉันก็เจออะไรบางอย่าง)

ในที่สุด ก็เจอแล้วทางขึ้นเขาแล้ว แต่อย่าบอกนะว่า!! (ฉันมองขึ้นไปที่พบกับบันไดขึ้นเขา ซึ่งมองคร่าวๆน่าจะมีประมาณหลายขั้น แล้วก็สูงมากด้วย )

เป็นแบบบันไดเหรอ ท่าทางจะสูงน่าดูเลย แต่ขึ้นบันไดมันไม่ติดอะไรหรอกนะ ติดตรงที่เรามีกระเป๋าลากที่หนักมาด้วยสิ ถ้าเป็นบันไดเราก็ลากไม่ได้มีแต่ต้องยกขึ้นไป

ฉันขอถอนคำพูดที่พูดไปก่อนหน้าแล้วกัน ว่ามีกระเป๋าลากแล้วมันสบาย ( ฉันรู้สึกอารมณ์เสียนิดๆ แต่เอาเถอะมีแต่ต้องสู้เท่านั้นละ)

ก็แค่ขึ้นบันไดมันจะแค่ไหนกันเชียว เราเป็นถึงโค้ชฟุตบอลของโลกเก่าเลยนะ จะมายอมแพ้กับแค่เรื่องเล็กๆทำไมกัน(ฉันพูดแล้วยกกระเป๋าขึ้นบันไดไปทันที)

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

แหกๆ ในที่สุดก็มาถึงยอดบันไดสักที(พอมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ฉันก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นทันทีด้วยความเหนื่อย)

เหนื่อยชะมัดเลย เหมือนร่างกายจะฉีกเป็นเสี่ยงๆ ( ร่างกายนี้ไปค่อยแข็งแรงเลย แล้วเป็นเด็กอายุแค่ 9 ขวบด้วยทำได้แค่นี้ก็เกินพอแล้ว แต่ถ้าอยากแข็งแกร่งสงสัยต้องฝึกหนักๆแล้ว )

เอ๊ะ!! ที่นี่มัน(ฉันมองไปรอบๆ เห็นสนามฟุตบอลที่กว้างมากๆ)

สวยจังเลย ฝึกที่นี่คงจะสดชื่น ทำเอาเราลืมความเหนื่อยไปเลย(ฉันยื่นขึ้นแล้วเดินสำรวจรอบๆ โดยทันที)

(พอเดินเข้าไปเรื่อยๆ ก็เจอบ้านใหญ่ๆหลังนึงที่น่าจะเป็นคฤหาสน์มากกว่า แล้วฉันก็เห็นเด็กผู้หญิงผมแดงยืนอยู่ หน้าประตู อายุประมาณเท่าเราเลย )

เอ่อ ขอโทษนะที่นี่ใช่ แซงคูล่าไหม(ฉันพูดขึ้น แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หันหน้ามา เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีผมสีแดงสั้น ทรงผมเหมือนผู้ชาย ดวงตาสีแดง)

ใช่ ที่นี่คือแซงคูล่า เธอเป็นเด็กใหม่งั้นเหรอ(เด็กคนนั้นพูดขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย)

น่าจะใช่นะ ฉันมาตามจดหมายนี่(ฉันยื่นจดหมายสีทองให้เธอดู)

งั้นก็เป็นเด็กใหม่ เข้ามาสิ เดี่ยวฉันพาไปหาผู้ดูแล(เด็กคนนั้นเดินเข้าไปในบ้าน แล้วพยักหน้าให้ฉันตามเข้าไป ฉันจึงเดินเข้าไป)

(ฉันสังเกตรอบๆ ทันที โดยเป็นคฤหาสน์ที่น่าจะมีประมาณ 3 ชั้น กว้างพอสมควรเลย แล้วดูเหมือนยังใหม่ๆอยู่ แสดงว่าเพิ่งสร้างขึ้นไม่นานมานี้แน่ๆ)

เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ(เด็กผมแดงตรงหน้าถามฉันขึ้น)

ฉันชื่อ ฟอเรส ลูน่า เรียกว่า ลูน่าเฉยๆก็ได้ แล้วเธอชื่ออะไรละ

ฉันชื่อ มาฮาระ โซระ อายุ 9 ขวบ เรียกว่าโซระเฉยๆก็ได้ (อายุเท่าเราเลย แต่จะว่าไปชื่อของคนที่นี่จะชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นเหมือนโลกเก่าของเรา แต่จากความทรงจำของร่างนี้คนส่วนใหญ่ชื่อก็ไม่ได้เป็นภาษาญี่ปุ่น บางที่เราก็งงเหมือนกันนะ โลกที่พระเจ้าส่งเรามาช่างเข้าใจยากจริงๆ)

ยินดีที่ได้รู้จัก(ฉันพูดตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม)

ว่าแต่ เธอมีเหตุผลอะไรถึงต้องมาที่นี่(โซระถามฉันขึ้นด้วยสีหน้านิ่งๆ ออร่าเด็กคนนี้ รู้สึกน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ไม่เหมือนเด็ก 9 ขวบเลยสักนิด)

จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ ฉันก็แค่มาตามจดหมายเชิญ( ฉันก็มาตามจดหมายจริงๆ มาที่นี่เราจะได้เจอกลับพ่อแม่ของลูน่าในร่างเก่าและทำความฝันให้เป็นจริงได้ แต่ฉันว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ รู้สึกไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เลย)

งั้นเหรอ (โซระพูดแค่นั้น แล้วก็เงียบไป )

แล้วโซระมีเหตุผลอะไรถึงต้องมาที่นี่เหรอ(ฉันถามกลับไปบ้าง เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กตรงหน้าคิดยังไงถึงมาที่นี่)

เพราะครอบครัว..แค่อยากให้ครอบครัวยอมรับ (สีหน้าตอนที่เธอพูดถึงครอบครัวดูเหมือนไม่ดีเลย เราคงไปถามอะไรที่ไม่ควรถามแล้วสิ)

ถ้าไม่สะดวกเล่าก็ไม่เป็นไรนะ(ฉันพูดกลับไป แล้วเธอก็ไม่พูดอะไรอีกเลย รู้สึกเป็นเด็กที่เข้าถึงยากจริงๆ แต่ก็นะค่อยๆทำความรู้จักไปก็แล้วกัน)

เวลาผ่านไป

ถึงแล้วแหละ ( นี่ชั้น 3 ชั้นบนสุดงั้นเหรอ ชั้นสองน่าจะเป็นห้องพักของสมาชิกคนอื่นๆสินะ ชั้น 1 คงเป็นห้องนั่งเล่น ห้องอาหาร ห้องประชุม กว้างจังเลยแหะ)

ก๊อกๆๆๆ ผู้ดูแลคะ มีเด็กใหม่เข้าพบค่ะ(โซระพูด)

เข้ามา( เสียงผู้หญิงที่น่าจะเป็นผู้ใหญ่พูดขึ้น ฉันจึงเปิดประตูเข้าไปข้างใน)

ติดตามตอนต่อไป... Thank you