บริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่ผู้คนมากมายต่างอยากเข้ามาทำงานที่นี้หนึ่งในนั้นก็คือเนยหวานเธอไฝ่ฝันอยากเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เริ่มเรียนมหลัยแล้วตอนนี้เธอก็ได้เข้ามาสัมภาษณ์ในบริษัทนี้ 

เธอได้แต่นั่งกังวลเพราะว่าเธอนั้นมีคู่แข่งเยอะนับสิงคนเธอได้แต่ขอภาวนาให้เธอได้ผ่านเพื่อให้ได้วานที่ดีจะได้รีบย้ายออกจากบ้านหลังนั้นมา 

ตั้งแต่แม่ของเขาจากไปก็ไม่มีใครรักเธออีกเลยแม้กระทั้งพ่อแท้ๆของเขากลับไม่เคยดูดำดูดีเธอต้องดิ้นรนทำงานตั้งแต่อยู่ม.ปลายเพืีอจะได้มีเงินสงตัวเองเรียนเพราะเงินที่พ่อเธอได้มาทุกบาทให้แม่เลี้ยงของเธอหมดเขาก็ไม่เคยคิดจะให้เนยหวานด้วยซ้ำ

พอนั่งไปสักพักก็ถึงคิวของเนยหวานที่จะต้องเข้าไปสัมภาษณ์เธอก็ได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆทำตัวให้สบายแล้วเดินเข้าไป 

เวลาผ่านไปเธอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเคลียดเธอคิดว่าเธอทำยังไม่ดีพอเธออาจจะไม่ได้งานที่นี้แน่ๆ 

" พระคุณเจ้าช่วยลูกให้ได้งานนี้ด้วยเถิดมันสำคัญกับลูกมากจริงๆ" 

แล้วเธอก็เดินมายังหน้าบริษัทเพื่อโบกแท็กซี่กลับไปยังบ้านเพราะเขามาสัมภาษณ์งานก็ปาไปทั้งวันแล้วเขาเหนื่อยอยากนอนพัก 

ด้านลูคัส

เขานั่งดูแฟ้มที่พนักงานถือมาให้เพื่อที่จะเลือกเลขาของเขาเองเขานั่งดูอยู่นานไม่มีใครถูใจเขาสักคนจนเหลือใบสุดท้ายเขาเห็นว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วเอาคนนี้ก็แล้วกันก็แค่เลขาไม่เห็นต้องคิดไรมากใครก็ทำกันได้ 

เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพนักงานให้ไปแจ้งฝ่ายกับเจ้าของชื่อคนนี้ให้มาเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ได้เลย 

ทางด้านของเนยหวาน

พอเขาถึงบ้านกะจะขึ้นไปนอนพักผ่อนสักหน่อยแต่กลับต้องมารับกรรมกับแม่เลี้ยงอีกเขาโดนกล่าวหาว่าวันๆไม่ทำการทำงานออกนอกบ้านทุกวันไปหาผู้ชาย

เขาที่ไม่อยากจะถือสาหาความเพราะถ้าพ่อรุ้อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ได้เขาก็พยายามจะเดินหลีกไปเพื่อจะขึ้นห้องแต่แล้วพี่สาวต่างพ่อต่างแม่ของเขาก็เดินมาขวางซะงั้น 

"คงจะออกไปหาผู้ชายมาสินะ"

"จะทำอะไรก็คิดถึงหน้าพาอแกหน่อยละท้องมาอายเขาแย่" 

"พี่ออยเนยปล่าวนะ" 

"ฉันไม่เชื่อ" 

เนยหวานที่ไม่ได้พูดตอบกลับออมเพราะไม่อยากมีปากเสียงออมยัิ่งมีนิสัยไม่ยอมคนเพราะแม่เขาตามใจจนเสียคน 

ออมไม่ทำงานทำการตั้งแต่เรียนจบก็อยู่บ้านพอตกกลางคืนมาก็ออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนจนถึงเช้า 

เวลาเนยหวานเลิกงานมาก็ไม่เคยเจอออมอยู่บ้านแล้วแต่วันนี้ทำมัยเขาถึงอยู่บ้านได้กันนะ 

เนยหวานเดินจึ้นมาถึงห้องนอนเธอก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า แล้วพรางนอนคิดว่าขอให้ได้งาน 

พอเธอนอนไปสักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งตื่นมารับสาย 

"ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ" 

"สวัสดีค่ะคุนเนยหวานใช่มั้ยคะ" 

"ใช่ค่ะ" 

"คือดิฉันโทรมาจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์เพลิงเหนือค่ะ" 

"เราขอแจ้งให้คุณทราบว่าคุณผ่านเข้าทำงานที่บริษัทของเราค่ะ" 

เนยหวานไม่พูดตอบกลับได้แต่นั่งอึ้งเขาไม่คิดว่าจะผ่านเข้าทำงานที่นี่ได้จนสายทีเธอคุยอยู่ด้วยนั้นถูกว่างไป 

นี่ฝั่นของเขาจะเป็นจริงแล้วหรอในที่สุดบริษัทที่เขาไฝ่ฝันมันก็ได้เป็นจริงแล้วแม่จ๋าเนยทำได้แล้วนะแม่ภูมิใจในตัวหนูมั้ยเธอนั่งคิดไปแล้วก็น้ำตาซึมออกมา

"ถ้าพ่อรู้พ่อต้องดีใจกับเราแน่ๆ" เขาคิดว่าจะบอกพ่อตอนกินข้าว 

แล้วเขาก็ลงมาทำอาหารเย็นตามปกติเพราะมันเป็นหน้าที่เธอไม่ว่าจะทำอาหารหรือวานบ้านทุกอย่าง 

อีกฝั่ง 

ลูคัสนั่งทำงานที่ห้องเขาเหลือบมองนาฬิกามันใกล้ถึงเวลาที่เขานัดลูกค้าไว้แล้วเขาจึกหยิบโทรศัพท์สีขาวที่ว่างประจำบนโต๊ะทำงานของเขาขึ้นมาโทรหาใครสักคนให้เตรียมรถให้เขา 

แล้วเขาก็เดินลงมาถึงหน้าบริษัทแล้วขึ้นรถออกไปมุ่งหน้าไปยังที่ที่เขาได้นัดกับลูกค้าไว้ 

พอถึงที่หมายก็มีคนขับรถลงมาเปิดประตูให้เขาก็เดินลงมาแล้วเดินเข้าไปข้างใน ก็เจอคนที่นั่งคอยเขาอยู่แล้ว 

แล้วเขาสองคนก็คุยกับไปได้สักพัก

"ผมหวังว่าจะได้ร่วงงานกับคุณลูคัสนะครับ"

"เช่นกันครับ"

แล้วก็จะมือกันเพื่อแสดงความจิงใจต่อกันแล้วลูคัสก็ขอตัวกลับก่อนเพราะวันนี้งานเขาเยอะมากต้องกลับไปทำไม่รถ้ว่าจะได้พักมั้ย 

เนยหวานที่ทำกับข้าวเสร็จแล้วพ่อของเธอก็กลับมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้ทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน 

"พ่อค่ะ..หูได้งานแล้วนะคะ" 

"อื้ม..ก็ดี" 

พ่อของเธอตอบกลับด้วยเสียงนิ่งๆแล้วก็กินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไรเขาได้แต่นั่งจ้องผู้เป็นพ่อด้วยความน้อยใจ 

เขาไม่คิดจะถามด้วยซ้ำว่าเธอได้งานที่ไหนทำงานอะไรเขาไม่เคยใส่ใจเธอเลย

"หนูอิ่มแล้ว"

เธอก็เดินขึ้นห้องไปแล้วปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอ้าไว้ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหารให้มันไหลออกมา 

"แม่จ๋า...เนยคิดถึงแม่จัง" 

"เนยกดแม่" 

เธอก็ปล่อยโฮออกมาเมื่อก่อนตอนที่แม่เธออยู่พ่อเธอไม่ได้เป็นแบบนี้แต่ตอนนี้พ่อกลับเปลี่ยนไปอย่างกับอีกคน 

เธอก็ร้องไห้กอดหมอนข้างแล้วหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

\~กริ่งๆ\~

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงเช้าวันใหม่แล้วคนตัวเล็กที่นอนอยู่ในที่นอนก็ลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป 

เธอใช้เวลาอานน้ำ20นาทีก็ออกมาแต่งตัวเรียบร้อยให้เหมาะสมกับเลขาแล้วก็ลงมาข้างล่างเพื่อไปทำงาน 

เธอออกมาแต่เช้าทำให้ยังไม่มีใครตื่นวันนี้ก็เป็นวันหยุดของพ่อเธอด้วยทำให้พ่อยังนอนอยู่กับแม่เลี้ยงของเธอส่วนออมพี่สาวคนนี้ของเธอไม่ต้องพูดถึงคงยังไม่กลับบ้านตั้งแต่มื้อคืน 

เธอก็เดินมาที่ป้ายรถเมย์หน้าหมู่บ้านเพื่อที่จะไปยังบริษัทแต่แล้วก็มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าเธอพร้อมกับลดกระจกลง 

"เนย..ขึ้นรถพี่ไปส่ง" เสียงของพี่คุนพี่ชายข้างบ้านที่มีอายุห่างกับเธอแค่ปีเดียวเอ่ยพูดขึ้น 

"ไม่เป็นไรค่ะพี่คุน"

"เนยนั่งรถเมล์ไปดีกว่าเนยเกรงใจ" 

"เกรงใจไรกันละเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก"

"สำหรับเราไม่ต้องมีคำว่าเกรงใจหรอก" 

คุณก็เดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้เนยหวานขึ้น 

"จะดีหรอคะ" 

"รบกวนพี่ปล่าวๆ" 

"ไม่หรอก" 

คุณก็ดันตัวเนยหวานเข้ามาในรถแล้วปิดประตัวส่วนตัวเองก็เดินกลับไปยังฝั่งคนขับแล้วก็ขับรถออกไป  

พอขับไปได้ระหว่างทางภายในรถก็ดูเงียบไม่มีเสียงคุยกันจนคุนเริ่มหาเรื่องคุย 

" ช่วงนี้เป็นไงบ้าง"

"น้าดาวกับออมไม่ได้ทำไรเนยใช่มั้ย" 

เขารู้้ว่าเนยถูกสองแม่ลูกนั้นทำร้ายสารพัดเขาก็เคยช่วยเนยไว้บ้าง 

"ไม่ค่ะ" เนยสายหัว 

"แน่นะ มีไรบอกพี่ได้นะ" 

เขาเป็นห่วงเนยจากใจจริงเขาไม่อยากเห็นเนยถูกสองแม่ลูกนั้นทำร้ายเอาใจเขาอยากจะปกป้องเนยแต่เขาทำไม่ได้เขาเป็นเพียงคนนอกทำได้แค่เป็นห่วงอยู่ห่างๆ 

พอคุยไปได้สักพักก็ถึงที่ทำงานของเนยเนยก็ขอตัวเข้าไปข้างในคุนที่ได้แต่มองตามหลังเนยเข้าไป 

เนยเดินเข้ามาถึงก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนรอรับเธออยู่ที่ชั้นล่างอายุน่าจะเยอะกว่าเธอ

"เนยหวานใช่มั้ยจ๊ะ" 

"สวัสดี "ยกมือไหว้ 

"ใช่ค่ะ" 

"สวัสดีดีจ่ะพี่ชื่อเคยเป็นผู้ช่วยช่วคราวของบอส"

"พี่จะพาขึ้นไปดูที่ทำงานนะ"

ทั้งสองก็เดินขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสุดท้ายที่มีห้องเดียวเป็นห้องของผู้บริหารสูงสุดแล้วก็พาเธอเข้ามาในห้อง 

มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานท่าทางดูจิงจังกับงานมากหน้าตาหล่อเหลาอย่างกับเพราะเอกเกาหลี  เงยหน้าขึ้นมามอพี่ออกกับเนยหวาน 

"บอสคะเลขาคนใหม่มาแล้วค่ะ" 

"ออมขอตัวนะคะ" 

พูดจบออมก็เดินออกไปทิ้งเขาไว้ในห้องนี้กับลูคัสสองคน ส่วนลูคัสนั้นก็นั่งทำงานต่อ 

เนยหวานที่ยืนอยู่หน้าลูคัสเป็นเวลานานจนทำให้ขาเธอเป็นเน็บเกรงขึ้นลูคัสที่เห็นแบบนี้เลยถามขึ้น 

"ทำมัยไม่ไปทำงานมัวยืนทำไรตรงนี้" 

"ก็...ก็บอสไม่ได้สั่งนิค่ะ" 

ลูคัสที่เพ่งมองเธอทำมัยเขาถึงได้เป็นคนที่ซื่อบื้อแบบนี้ถ้าเขาไม่เงยหน้ามามองก่อนนะคงได้ผ่าตัดขาใหม่ละมั่ง 

"ออกไปทำงานซะ" 

"โต๊ะของเธออยู่หน้าห้อง" 

เขาบอกเนยก่อนที่เนยจะเดินออกมาเพราะเขากลัวว่าเนยจะไม่รุ้ที่ 

พอเขาออกมาถึงโต๊ะก็นั่งจัดแจงเอกสารนู้นนี้ที่เลขาคนก่อนทำค้างไว้แล้วลูคัสก็เปิดประตูเดินมาที่เขา 

"เตรียมเองสารเกี่ยวกับที่ดินที่ภูเก็ตให้ฉันที" 

"อ้อ..แล้วเตรียมตัวเข้าประชุมกับฉันอีกสองชั่วโมง" 

"งานที่ฉันสั่งต้องเสร็จ" 

"รับทราบค่ะบอส" 

พอเนยหวานตอบรับเขาเสร็จลูคัสก็เดินกลับไปที่ห้องแต่ที่น่าแปลกใจก็คือทำไมเขาไม่โทรมาแต่เขาเลือกที่จะเดินมา 

\~สองชั่วโมงผ่านไป\~ 

ในห้องประชุมมีหัวหน้าทุกฝ่ายรวมถึงผู้ถือหุ้นบางส่วนที่ได้เข้าร่วมโปรเจคนี้เข้ามาร่วมประชุมลูคัสที่ทำหน้าที่อธบายให้ทุกคนเข้าใจ 

"โครงการนี้จะทำเงินให้เราได้มากมายมหาศาล" 

"แต่ปัญหาติดอยู่ที่การก่อสร้างล่าช้าไม่เป็นไม่ตามเป้าหมาย" 

"แต่ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงงานนี้ผมจะเป็นคนลงไปคุมเอง" 

"เลิกการประชุมได้ครับ" 

ทุกคนก็แยกย้ายกันออกไปเหลือแต่ลูคัสกับเนยหวานที่กำลังเก็บเอกสารอยู่นั้น 

"ฉันให้เธอทำงานครึ่งวัน" 

"ไปเก็บของซะพรุ่งนี้เราต้องเดินทางไปภูเก็ตแต่เช้า" 

"เนยต้องไปด้วยหรอค่ะ" 

"เธอเป็นเลขา ...เจ้านายไปไหนเธอก็ต้องไปด้วย" พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป

พอเธอออกมาจากห้องพระชุมตามหลังลูคัสเธอก็มานั่งทำงานที่ตนทำค้างไว้ลููคัสเดินออกมาจากห้องทำงานของตนก็แปลกใจเขาให้เธอกลับบ้านแล้วไม่ใช่หรอทำไมถึงยังนั่งทำงานอยู่ 

"เนยหวานผมให้คูณกลับบ้านไปจัดกระเป๋าไม่ใช่หรอ" เขาเดินเข้ามาถามเนยหวาน 

"เอ่อ....บอสค่ะ" 

"เนยแค่อยากทำงานที่เหลือให้เสร็จนะค่ะ" 

"แล้วตอนนี้เสร็จหรือยัง" 

"อ้อ...เสร็จแล้วค่ะ" 

"เสร็จแล้วก็ดีเก็บของเสร็จไปหาผมที่รถผม" 

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปเนยหวานได้แต่แปลกใจว่าลูคัสจะให้เขาไปหาที่รถทำไมมีอะไรทมัยไม่คุยตรงนี้ไปไลย 

เนยหวานก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้แต่ก็เดินตามลูคัสมาที่รถของเขาอยู่ดี

พอเดินมาถึงเขาก็เห็นลูคัสนั่งรอเธออยุ่ที่รถแล้วเขานี่เดินเร็วเสียจริงเดินออกจากเธอมาแปบเดียวแท้ๆทำ 

"ขึ้นมา" ลูคัสที่พูดเสียงเรียบกับคนตัวเล็กที่ยืนคิดอะไรไม่รู้อยู่ที่จ้างรถของเขา 

"ค่..ค่ะ" 

"ผมบอกว่าให้คุณขึ้นรถ" 

เนยหวานก็เลยขึ้นรถแบบงึนงงแล้วลูคัสก็กับรถออกไปทันที 

ขับรถออกมาได้สักพักก็ไม่มีเสียงพูดจากันใด๋ๆทั้งสิ้นเนยหวานที่นั่งเกรงอยู่ไท่กล้าพูดอะไรออกมาจนสุดทายลูคัสพูด 

"บ้านคุณไปทางไหน" 

"คะ..ค่ะบอส" 

"เอ่อ...คือ.." 

"ผมจะไปส่ง" 

"อ่อ...คะ" 

เธอก็บอกทางให้ลูคัสมาจนถึงบ้านของตัวเองก่อนเธอจะลงรถก็หันไปขอบคุณผู้เป็นนายแล้วเดินลงไปลูกคัสที่นั่งมองดูเผลอยิ้มออกมา 

"ยิ้มบ้าไรวะ"เขาพูดกับตัวเองก่อนจะขับรถออกไปเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำมัยต้องมาส่งเนยหวานด้วยทั้งที่เขาไม่เคยไปส่งใครเลยยกเว้นเธอ...คนนั้นแฟนเก่าของเขาที่เลิกรากันได้เกือบ10ปีแล้ว 

เขาคบกันตั้งแต่สมัยมัธยมพอเรียนมหาลัยได้3ปีเธอคนนั้นก็ทิ้งเขาไปกับผู้ชายที่มีให้เธอทุกอย่างตอนนั้นเขาก็เป็นแค่เด็กมหาลัยยังไม่ได้รับช่วงต่อกับครอบครัว 

เนยหวานเดินเข้ามาในบ้านก็เจอแม่เลี้ยงที่นั่งขาไขว่รอเธออยู่ที่โซฟากลางบ้านหล่อนต้องเห็นที่เขาเดินลงจากรถของลูคัสแน่ๆ 

"หน่อยๆ...ไปทำงานวันแรกก็มีผู้ชายขับรถหรูมาส่ง"

"ไปอ่อยเขาอีท่าไหนละ" 

"เนยปล่าวนะคะเขาเป็นเจ้านายเนย" 

"เจ้านาย....เขาต้องส่งลูกน้องถึงบ้านด้วยหรอ" 

"ฉันว่าแกไปอ่อเขาสะมากว่า" 

เนยหวานไม่สนใจทำเป็นหูทวนลมกับคำพูของแม่เลี้ยงที่คอยจับผิดเธอเนยหวานก็เดินขึ้นห้องไปจัดกระเป๋า 

วันต่อมา 

เธอก็ลากกระเป๋าใบใหญ่ลงมาจากบนบ้านก็เห็นพ่อของเธอนั่งกินกาแฟเพื่อจะไปทำงานต่อ โดยมีแม่เลี้ยงนั่งอยู่ข้างๆ 

"พ่อค่ะ ....เนยไปทำงานต่างจังหวัดสองอาทิตย์นะคะ" เธอไม่รอให้ดูเป็นพ่อตอบกลับก็ลางกระเป๋าใบโตออกมาจากบ้านทันที่ 

เธอลากออกมาถึงหน้าปากซอยเพื่อจะไปโบกแท็กซี่เพราะถ้านั่งรถประจำทางคงเอากระเป๋าขึ้นไปไม่ได้แน่ 

แต่แล้วเธอก็มองไปเห็นสายตาคู่หนึ่งที่ยืนมองเขาอยุ่ นั้นลูคัสเขาเดินเข้ามาหาเธอ 

" ขึ้นรถ" 

"คะ" 

ลููศัสก็ไม่ตอบไรก็เดินมาลากกระเป๋าที่เธอถือไว้ไปขึ้นรถส่งเธอก็รีบวิ่งตามเขาไป

รถก็เคลื่อนตัวออกไปมุ่งหน้าไปที่ภูเก็ตภายในรถก็เงียบมาตลอดทางเธอไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาเพราะพึ่งจะมาทำงานเองยังไม่สนิทกันด้วยซ้ำ