บทที่ 1 สุขสันต์วันหย่านะ

"สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานสามปี รีบกลับบ้านนะฉันเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ นายจะต้องชอบแน่นอน"

หลังจากส่งข้อความนี้ไปแล้วหร่วนซิงหว่านก็วางมือถือลง กลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง ปิดไฟบนเตา แล้วหันไปหั่นผัก ยุ่งอย่างมีความสุข

ราวกับข้อความที่จมดิ่งลงทะเลนี้ ไม่ได้มีผลต่ออารมณ์ของเธอเลย

คนรับใช้พูดอยู่ด้านหลัง"คุณนาย ฉันช่วยนะคะ"

"ไม่ต้องหรอก เธอไปทำธุระของเธอ เย็นนี้ฉันอยากทำอาหารให้เขากินด้วยตัวเอง"

คนรับใช้พูดด้วยความอิจฉา"คุณนายกับคุณผู้ชายรักใคร่กันจริงๆ" หร่วนฉิงหว่านโค้งริมฝีปากยิ้ม ไม่ได้พูดตอบ เธอกับโจวฉือเซิน รักกันหรอ?

แทนที่จะเรียกว่ารัก เรียกว่าเป็นการแสดงข้างถนนดีกว่า เวลาหนึ่งทุ่ม โจวฉือเซินกลับมาถึงหน้าบ้าน คนรับใช้ก็ออกไปอย่างรู้หน้าที่

หร่วนฉิงหว่านพึ่งจะจัดชามตะเกียบเสร็จ ลมหายใจอุ่นร้อนของชายหนุ่มด้านหลังก็ปกคลุม คางของเธอโดนเชิดขึ้น ริมฝีปากโดนชายหนุ่งปิดกั้นไว้ เธอชะงัก ยื่นมือผลักเขาออก

โจวฉือเซินก็โอบเอวเธอไว้ นิ้วยาวบีบคางของเธอ ตาสีดำหรี่ลงเล็กน้อย พ่นถ้อยคำที่ไร้ซึ่งอุณหภูมิ "เธอเรียกฉันกลับมาเป็นพิเศษไม่ใช่เพื่อสิ่งนี้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านอธิบายเสียงเบา"ไม่ใช่ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานสามปีของเรา ฉันมีของขวัญจะมอบให้นายจริงๆ"

โจวฉือเซินปล่อยเธอ จัดเสื้อเชิ้ตที่ยับเล็กน้อย พูดนิ่งๆ "ของขวัญไม่จำเป็นหรอก ถึงยังไงตลอดมาเซอร์ไพรส์ของเธอ มีแต่ทำให้ฉันตกใจ ไม่มีความสุข

หร่วนซิงหว่าในมุมปากเผยอ ไม่ได้โต้แย้ง หันตัวเข้าห้องครัวไป

ไม่นานอาหารอย่างสุดท้ายก็วางลงบนโต๊ะ

หร่วนซิงหว่านนั่งลงตรงข้ามโจงฉือเซิน รินไวน์แดงใส่แก้วให้เขา แล้วรินให้ตัวเอง

เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา "เพื่อฉลองการแต่งงานสามปีของเรา ชนแก้ว"

ภายใต้แสงไฟ ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา สันกรามเย็นลึก ดั้งจมูกตั้งตรง โค้งริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจกับงานเลี้ยงครบรอบวันแต่งงานที่มีเพียงแค่สองคนนี้

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้ ไม่คาดหวังว่าเขาจะตอบโต้เธอ ยังคงหยิบแก้วไวน์แดงขึ้นมา เงยหน้าดื่ม

หลังดื่มหมดเธอก็รินแก้วที่สองต่อ

แก้วแล้วแก้วเล่า

ท้ายที่สุด หร่วนซิงหว่านดื่มจนเมาเล็กน้อย ฟุบอยู่บนโต๊ะมองชายหนุ่มที่สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆมาตั้งแต่ต้น น้ำเสียงมีความยืดยาว "โจวฉือเซิน เกรงว่าวันนี้ นายจะไม่เผยรอยยิ้มออกมาให้ฉันหน่อยเหรอ?"

"เธออยากให้ฉันทำยังไง บ้าไปกับเธอหรือฉลองงานครบรอบที่น่าเบื่อสุดขีดนี้กับเธอ?"

"จะน่าเบื่อได้ยังไงล่ะ ชีวิตคนเราจะมีวันครบรอบแต่งงานสักกี่ครั้ง ไม่แน่ว่าผ่านอันนี้ไปแล้ว ครั้งต่อไปก็ไม่มีแล้ว"

โจวฉือเซินราวกับได้ยินเรื่องตลกอะไรบางอย่าง หึเสียงเบา "เธอทำให้มันไม่มีได้เหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเขย่าของเหลวที่เหลืออยู่ภายในแก้ว แววตาถูกแสงไฟอ่อนนุ่มทำให้เกิดความชุ่มชื้น "ไม่น่าจะ...เป็นไปได้หรือเปล่า"

โจวฉือเซินไม่อยากสิ้นเปลืองเวลาตรงนี้กับเธอ ลุกยืนขึ้นชั้นบน

เขาปลดเนคไทออกด้วยความเบื่อหน่าย ถอดเสื้อสูท พอกำลังจะถอดเสื้อเชิ้ต ด้านหลังก็ถูกโอบด้วยมือที่อ่อนนุ่ม กลิ่นไวน์เองก็ตลบอบอวลตามมาด้วย

หร่วนซิงหว่านพูด "นายอย่าพึ่งรีบร้อน ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญนายเลย..."

โจวฉือเซินหันตัว มือทั้งคู่สอดไว้ในกระเป๋ากางเกง มองไปที่เธอโดยไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายมองไปที่เขาอยากไร้เดียงสา ทำให้คนไม่สามารถละสายตาได้

ลูกกระเดือกของโจวฉือเซินกลิ้งไปมา แม้เขาจะไม่อยากยอมรับ แต่คนตรงหน้าสวยงามอยากไม่ต้องสงสัย และมีแรงทุนพอที่จะทำให้ผู้ชายใจสั่น

ไม่อย่างนั้น ตอนนั้นเขาไม่ถูกเธอจัดวาง

เลื่อนลงมา คือริมฝีปากที่จุ่มด้วยไวน์แดง แดงระเรื่อ สดสวยราวกับจะหยดลงมา

ในตอนที่มือเล็กๆคู่นั้นแทรกเข้ามาในเสื้อเชิ้ตของเขา เขาแทบจะเชยคางเธอขึ้นโดยไม่ต้องคิด พิมพ์ริมฝีปากลงไป แงะปากเธอออกอย่างรุนแรง

หร่วนซิงหว่านเจ็บ ส่งเสียงอ้ะออกมา

เมื่อมาถึงเตียง ดวงตาเธอก็เลือนรางแล้ว เพียงแค่เกี่ยวคอของเขาไว้

มือทั้งคู่ของชายหนุ่มวางไว้ข้างตัวเธอ หางตาโค้ง เหมือนจะเยาะเย้ยอย่างไร้เสียง "บอกว่าไม่อยากไม่ใช่เหรอ"

"ไม่มีทางที่นายจะไม่รู้ ว่าผู้หญิงพูดว่าไม่อยาก อันที่จริงคืออยาก"

โจวฉือเซินหัวเราะอย่างเย็นชา ก้มหน้าลงไปจูบอีกครั้ง

คืนนี้หร่วนซิงหว่านออกตัวโดยเฉพาะ ฟันกัดไปที่ริมฝีปากของเขา กลิ่นเลือดที่เหมือนสนิมคลุ้งไปทั่วปากและฟันของทั้งสอง

การจูบครั้งนี้เป็นเหมือนหมากรุก ใครชนะ ก็จะได้ขึ้นนำคู่ต่อสู้

ในตอนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบสิ่งของบนโต๊ะหัวเตียง หร่วนซิงหว่านกลับเอ่ยปากอย่างไร้ซึ่งสัญญาณ "โจวฉือเซิน เราหย่ากันเถอะ"

ชายหนุ่มที่ห้อยอยู่บนตัวเธอชะงัก "เธอพูดอะไร"

แม้หร่วนซิงหว่านจะรู้ว่าเขาได้ยินชัดเจนแล้ว ก็ยังทวนซ้ำอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ "เราหย่ากันเถอะ"

โจวฉือเซินหมดความสนใจทันที ค่อยๆลุกขึ้น น้ำเสียงเฉยชา "เธอจะเอาเงินเท่าไหร่"

เธอมักจะเป็นแบบนี้ เพื่อนเงินแล้วไม่เกี่ยงวิธีการ เทคนิคไม่มีสิ้นสุด

"บาทเดียวก็ไม่เอา"

หร่วนซิงหว่าหยิบหนังสือสัญญาการหย่าเล่มหนึ่งออกมาจากใต้หมอน "นายลองดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นชื่อได้เลย"

โจวฉือเซินสีหน้ามืดมน "หร่วนซิงหว่านทางที่ดีเธออย่าให้มันเกินเลย ฉันไม่มีเวลามาเล่นปาหี่ที่น่าเบื่อแบบนี้กับเธอ"

ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเย็นนี้ฉันมีเซอไพรส์ให้นาย นายดู เป็นเซอร์ไพรส์ใหญ่ที่ทั่วโลกต้องฉลองเลยใช่ไหมล่ะ?"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ รู้สึกอย่างอธิบายไม่ได้ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าเธอเขย่าดวงตาเล็กน้อย

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "โจวฉือเซิน สุขสันต์วันหย่านะ"

โจวฉือเซินเม้มริมฝีปากบาง ไม่กี่วินาทีต่อมา "เธอจริงจังไหม"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "เป็นไงบ้าง แบบนี้มีแต่ความสุข ไม่มีความตกใจแล้วนะ"

"ได้ เธออย่าเสียใจทีหลัง"

หลังจากโจวฉือเซินทิ้งเพียงคำพูดนี้เอาไว้ ก็ออกไปอย่างไร้เยื่อใย

ประตูมีเสียงถูกปิดลง

หร่วนซิงหว่านก้มศีรษะมองใบหย่าใบนั้น ที่แม้แต่โจวฉือเซินจะมองในมือ ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงดึงริมฝีปาก ในที่สุดก็ยิ้มออกมา

คืนนั้น หร่วนซิงหว่านก็เก็บข้าวของทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว

หร่วนซิงหว่าน สุขสันต์วันหย่าให้กับเธอด้วยนะ

แต่ข้าวของทั้งหมดของเธอ บรรจะอยู่แค่ในกระเป๋าเดินเพียงใบเดียวเท่านั้น

เครื่องประดับกระเป๋ารองเท้าเสื้อผ้าที่โจวฉือเซินซื้อ เธอไม่ได้เอาไปด้วยเลย ท้ายที่สุดแล้วล้วนแต่ไม่ใช่ของที่เขามอบให้ด้วยความเต็มใจ สิ่งของที่เปลือกนอกสวยงามเหล่านี้ ก็กลายเป็นของที่สวยงามแต่ไร้ประโยชน์ ตามการหย่าของเธอกับโจวฉือเซิน

สำหรับเธอแล้วไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ไป หร่วนซิงหว่านมองไปที่หนังสือตกลงการหย่าที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะกาแฟเย็นเฉียบ แล้วถือไปด้วย

เดินผ่านห้องอาหาร หร่วนซิงหว่านเหลือบมองที่โต๊ะอาหาร อุปกรณ์ที่ใช้ทานอาหารตรงหน้าโจวฉือเซินยังสะอาดสดใส ไม่เคยถูกใช้เลย

วันครบรอบแต่งงานนี้ ก็ยังเป็นเหมือนอย่างที่จินตนาการไว้ ไม่เป็นที่ต้อนรับขนาดนั้น

แต่ยังดี ได้เพิ่มวันครบรอบการหย่าเข้าไป

หลังจากนี้เวลาโจวฉือเซินนึกถึงขึ้นมา ไม่แน่อาจจะรำคาญจนยิ้มออกมา

นี่อาจจะเป็นเรื่องที่เขาพึงพอใจมากที่สุด ตั้งแต่แต่งงานมานานขนาดนี้

นั่งลงบนแท็กซี่ หร่วนซิงหว่านมองทิวทัศน์ จู่ๆก็มีความรู้ราวกับโล่งใจ

เป็นหงส์จอมปลอมที่เป็นคุณนายเศรษฐีมาสามปี อีกเดี๋ยวก็จะกลับไปอยู่ที่สลัมที่ที่เป็นของเธอแล้ว