Uzumaki Naruto

" นายไม่ผิดหรอก...ซาสึเกะที่นายไม่รู้ เพราะฉันเองก็ไม่คิดที่จะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นกับนายเหมือนกัน รวมถึงร่างกายของฉันที่ผิดปกติ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยอมไม่ได้ที่จะให้นายไปอยู่กับเจ้าโอโรจิมารุ "

.

.

.

" นายจับฉันมาจะทำอะไรกับฉันก็ได้ แต่ขออย่างเดียว...อย่าทำร้ายเด็กคนนั้นก็พอ "

Uchiha Sasuke

" หากต้องการที่จะเเข็งแกร่งก็ต้องไขว่คว้าหามันมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม สายสัมพันธ์ที่คอยรั้งไว้ก็ต้องตัดมันให้ขาดก่อนที่มันจะถ่วงความก้าวหน้าไปมากกว่านี้...หากนายยังดื้อด้านที่จะพาฉันกลับไป นายจะต้องเสียใจที่ยึดติดอยู่กับฉัน "

.

.

.

" คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาบังคับหรือมาต่อลองกับฉัน!!! "

Uchiha Saruto

" หม่ามี๊ของผมน่ะนะเป็นผู้ชาย...แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับผมหรอกนะ แต่ปัญหาเดียวที่ผมอยากรู้คือปะป๊าของผมเป็นใครทำไมทุกครั้งที่ผมถามหม่ามี๊เกี่ยวกับปะป๊าหม่ามี้มักจะเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้นตลอด แต่ไม่เป็นไรผมรอได้เมื่อไหร่ที่หม่ามี้พร้อมที่จะเล่าให้ผมฟัง "

.

.

.

" คุณยายซึนาเดะเคยบอกผมว่าผมหน้าตาเหมือนปะป๊ามาก เวลาที่หม่ามี้มองผม หม่ามี๊ก็มักจะน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว...ทำไมกันนะ? หรือว่าหม่ามี๊จะคิดถึงปะป๊าใช่มั๊ยฮะ "

Zabaku no Gaara

" ถึงเวลาจะล่วงเลยผ่านไป...ฉันก็ยังไม่สามารถลืมใครบางคนได้ แต่ยังไงก็ต้องยอม...ยอมให้เขาคนนั้นได้ครอบครองนาย เพราะคนที่นายเลือกไม่ใช่ฉัน ทุกวันนี้ฉันจึงไม่ยอมให้ใครเข้ามาในชีวิต แต่นี่มันอะไรกัน...เจ้านั่นกลับทำให้นายเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่าแต่นายก็ยังยอมมันงั้นหรอ!? "

.

.

.

" ถ้าเจ้านั่นไม่สามารถดูแลนายได้...ฉันก็จะเป็นคนดูแลนายแทน ฉันจะทำให้นายมีความสุขมากกว่าที่อยู่กับเจ้านั่น "

Uzumaki Nasuke

" ผมไม่ได้ทำนะ...หมะ หม่าม๊า อย่าส่งผมไปซึนะเลยนะครับ เจ้าซารุกะเป็นคนทำต่างหาก ผมแค่ซ้อมเฉยๆ แล้วก็เจ้าซารุกะเป็นคนทำให้บ้านไหม้แบบนี้เองนะ..ผะ ผมไม่เกี่ยวนะ ที่นี่มีแค่ปะป๊าที่ชอบขัดใจผมยังไม่พอ แต่ยังต้องไปอยู่กับน้ากาอาระที่ซึนะอีก! ผมไม่เอานะ!! "

.

.

.

" แม้แต่น้ากาอาระยังชอบขัดใจผม หมะ หม่าม๊าใจร้ายเกินไปแล้ว!!! "

Uchiha Saruga

" อ้า...พี่ชายตัวยุ่งไปได้สักที ชอบหาเรื่องมาให้อยู่เรื่อย แถมยังชอบโยนความผิดมาให้กันดื้อๆอีก...ไปอยู่ซึนะคงจะไม่ไปกวนน้ากาอาระหรอกนะ ทั้งๆที่ไฟไหม้บ้านผมป่าว...เป็นคนทำสักหน่อย พี่ยังจะโยนความผิดมาให้ผมอีก "

.

.

.

" เวลาพี่ไม่อยู่นี่...เหงาจังเลยแฮะ บ้านเงียบไปเลยหลังจากที่พี่ไปอยู่ที่ซึนะกับน้ากาอาระ "

Uchiha Sarumi

" ป่านนี้พี่นาสุเกะจะทำอะไรอยู่ที่ซึนะกันนะ...อยากลองไปจังเลย แต่ถ้าเจ้าพี่บ้านั่นทำให้น้ากาอาระปวดหัวนะเดี๋ยวน้องคนนี้จะจัดการทำให้พี่หายดื้อเองฮุฮุๆ ว่าแต่ทำไมพี่ต้องทำให้หม่าม๊ากับปะป๊าเดือดร้อนด้วยย๊ะ!!ไอพี่บ้า! "

.

.

.

" ฉันอยากเเข็งแกร่งเหมือนปะป๊ากับหม่าม๊าจังเลย~ "

Uzumaki Naruko

" เฮ้อ~...พวกพี่ๆก็ไปทำภารกิจกันหมดเหลือเเค่ฉันคนเดียวที่ไม่ได้ออกไปทำภารกิจบ้าง ทั้งๆที่พี่ซารุมิก็อายุเท่าฉันแท้ๆ แต่กลับได้ไปเรียนที่อคาเดมี่ก่อนเเถมยังได้เป็นนินจาอีกและยังได้เป็นถึงระดับโจนินทั้งๆที่ฉันกับเธอก็เเข็งแกร่งไม่ต่างกัน...เมื่อไหร่ฉันถึงจะได้เข้าอคาเดมี่กันนะ...โธ่~ อยากเป็นนินจาเร็วๆจัง...ว่าแต่คิดถึงคุณยายซึนาเดะจังเลย "

.

.

.

" คุณยายซึนาเดะเคยบอกฉันด้วยว่าฉันหน้าตาเหมือนหม่าม๊ามากเลยล่ะเวลาปะป๊ามองก็มักจะนึกถึงหม่าม๊าทุกครั้ง ส่วนความฝันของฉันคือฉันจะต้องเป็นโฮคาเงะให้ได้เลย~ "

ภายในห้องที่มืดสงัดมีเพียงแค่แสงสว่างเพียงเล็กน้อยที่ส่องให้เห็นคือเทียนไขที่จุดอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ส่องสว่างทำให้เห็นเรือนร่างของนารูโตะในชุดยูกาตะสีขาวซึ่งนอนกัดปากแน่นจนเลือดซิบอยู่บนเตียงด้วยความคับแค้นใจ

ผิวสีน้ำผึ้งที่ชวนให้หลงไหลแต่กลับปนไปด้วยรอยช้ำม่วงบ้าง แดงบ้างปนกับรอยกัดและรอยดูดเป็นจ่ำๆ ดวงตาที่สีเดียวกันกับท้องฟ้าที่เคยสดใสแต่ตอนนี้กลับดูมืดมนจนน่าสงสาร พลางมองกำแพงข้างหน้าอย่างเงียบๆก่อนจะมีน้ำตาไหลลงมา

" เมื่อไหร่..เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆนี่จะจบสักที... "

ดวงตาค่อยๆปิดลงช้าๆอย่างอ่อนล้าเต็มทีมือบางกำผ้าปูที่นอนแน่น เพียงแค่ขยับร่างกายนิดหน่อยความเจ็บปวดที่สะโพกก็แล่นขึ้นมาทำเอาเขาน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งก่อนจะกัดปากแน่นจนเลือดซิบเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดที่สะโพก

แอ๊ด~

เสียงเปิดประตูทำเอาคนที่นอนอยู่ตกใจและภาวนาให้คนที่เข้ามาในตอนนี้ไม่ใช่คนที่ทำแบบนี้กับเขา คนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของเขาจนบอบช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

" หม่ามี๊!ฮะ "เสียงเล็กใสทำให้ดวงตาสีฟ้าเปิดขึ้นอย่างดีใจ ที่คนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่เขาคิด ก่อนมือบางจะพยายามดันร่างกายที่อ่อนแรงให้ลุกขึ้นจากเตียงที่เขานอนอยู่ แล้วรีบถลาลงกับพื้นไปสวมกอดเด็กชายที่เพิ่งวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ

จนลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขาไปจนหมด ริมฝีปากที่ซีดกดจูบลงบนหน้าผากและแก้มขาวนุ่มๆทั้งสองข้างเบาๆของเด็กชายอย่างคิดถึง และน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

และมีเพียงร่างเล็กตรงหน้าเขาเท่านั้นที่ทำให้เขาลืมความเจ็บปวดทุกอย่างเเละยิ่งมีความคิดที่จะสู้ชีวิตต่อไป

ใบหน้าขาวเล็กช่างละม้ายคล้ายคลึงเหมือนกันกับคนเป็นพ่อยิ่งนัก อีกทั้งเส้นผมยังดำปนน้ำเงินและติดว่ายกตัวตั้งขึ้นน้อยๆตรงด้านหลังยกเว้นดวงตาสีฟ้าที่เหมือนเขาอีกทั้งยังฉลาดเหมือนกับคนเป็นพ่อไม่มีผิดไม่เหมือนกับเขาที่ไม่ค่อยจะฉลาดสักเท่าไหร่และแทบจะไม่มีตรงส่วนไหนที่เหมือนเขาเลย

แถมยังถอดแบบออกมาเหมือนกันอีก ยกเว้นนิสัยที่ออกจะมนุษย์สัมพันธ์ดีเหมือนเขา แม้เด็กคนนี้จะมีอายุได้เพียงแค่3ขวบ แต่เด็กน้อยก็เข้าใจว่าอะไรผิดอะไรถูก ป้าซึนาเดะนี่ดูแลลูกของเขาได้ดีจริงๆ

" ซารูโตะหม่ามี๊คิดถึงลูกจังเลย ลูกมาได้ยังไงน่ะ? "นารูโตะถามเด็กน้อยผู้เป็นลูกชายอย่างสงสัยพลางเอามือลูบหัวทุยเล็กๆนั้นอย่างรักใคร่เอ็นดู

" ซารูโตะก็คิดถึงหม่ามี๊มากๆเหมือนกันฮะ ที่ผมเข้ามาได้ก็เพราะปะป๊าให้เข้ามาได้ฮะ "

" ปะป๊า? "

" หึ! นายนี่สอนลูกให้เรียกพ่อกับแม่จริงๆเลยนะนารูโตะ "

" นะ นาย!! "

" ปะป๊า! "เด็กชายเรียกร่างสูงก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดที่ขาพลางยิ้มอย่างใสซื่อ ร่างสูงทำเพียงเเค่ยิ้มก่อนจะลูบหัวทุยๆของเด็กชายเบาๆ แต่ร่างบางกับจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

" เหมือนฉันใช่มั๊ยล่ะ ลูกของเรา น่ะ "

" ลูกของฉันต่างหากล่ะ!! เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนายสักหน่อย "

" ลูกของเรา นายอย่าลืมสินารูโตะว่าฉันเป็นพ่อของเด็กคนนี้ "

" หึ! คนอย่างนายน่ะหรอจะเป็นพ่อของลูกได้...ซาสึเกะ! แต่นายก็อย่าลืมล่ะว่าฉันก็เป็นคนคลอดเขาออกมาน่ะ "

" อืม...งืมๆ "นารูโตะตื่นขึ้นมาในสภาพที่เมาค้าง เขาเหยียดกายพลิกนอนตะแคงแล้วลืมตาขึ้นก่อนจะตกใจกับภาพที่เขาเห็นตรงหน้า บะ บ้าน่า...ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าล่ะ

" นะ นาย... "เมื่อร่างตรงหน้ากำลังจะตื่นเขาจึงรีบเอามือปิดปากไว้ เมื่อพบว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆเขานั้นเป็นใคร เส้นผมสีดำปนน้ำเงินและติดว่ายกตัวตั้งขึ้นน้อยๆตรงด้านหลังนอนอยู่บนหมอน จะเป็นใครไปไม่ได้ อุจิฮะ ซาสึเกะ!

ผมที่ทำอะไรไม่ถูกจึงลุกขึ้นนั่งก่อนจะก้มหน้ามองดูก็พบว่าตัวผมนั้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น ผมที่กำลังจะลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าก็รู้สึกเจ็บที่สะโพกแล้วมีน้ำขุ่นๆปนเลือดไหลลงมาตามเรียวขาของผม

เฮ้ย!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย!!

เมื่อผมมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องเช่าที่ผมอาศัยอยู่แต่ถ้าให้เดาล่ะก็คงจะเป็นบ้านของเจ้าซาสึเกะแน่ๆเพราะห้องผมนั้นไม่มีทางกว้างหรือสะอาดขนาดนี้

ผมมองไปเรื่อยๆก็พบกับเสื้อผ้าของผมและซาสึเกะกองอยู่ที่พื้น ผมค่อยๆเขยิบลุกออกจากเตียงอย่างเเผ่วเบาแล้วหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาก่อนจะพบว่าเสื้อถูกฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี

ใครเป็นคนทำเสื้อฉันขาดแบบนี้กันล่ะ!!?

แล้วฉันจะเอาเสื้อจากไหนใส่ล่ะเนี่ย?

เอ~ ถ้าเป็นบ้านของเจ้าซาสึเกะก็คงจะมีชุดให้ใส่ได้แหละน่า

ผมที่นึกอะไรได้บางอย่างก่อนจะเดินไปเปิดตู้เก็บเสื้อผ้าของเจ้าซาสึเกะแล้วหยิบเสื้อกับกางเกงออกมาใส่พร้อมกับเอาเสื้อของผมที่ขาดไปทิ้งแล้วย่องออกจากห้องไปอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องเช่าของผมทันที

เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกัน?

ทำไมผมกับเจ้าซาสึเกะถึงมานอนด้วยกันได้ล่ะ?

แถมยังมีอะไรเหนียวๆขุ่นๆออกมาจากก้นของผมอีก

และที่ผมไม่เข้าใจที่สุดคือ...!!

ทำไมผมถึงจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ล่ะ?

ผมที่กำลังวิ่งกลับไปที่ห้องเช่าก็พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก อ่า...ถ้าผมตื่นขึ้นมามีซากุระจังนอนอยู่ข้างๆก็ว่าไปอย่าง...แต่นี่มันอะไรกัน คนที่นอนข้างๆผมดันเป็นเจ้าซาสึเกะไปซะได้!!?

แต่ถ้ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีอยู่หรอก...

วันนี้มีภารกิจ ซากุระจังบอกให้ไปเอาภารกิจด้วยกันตอน 7โมงครึ่งห้ามมาสายเด็ดขาด...แต่ดูจากสภาพแล้ว เพิ่งจะ 6 โมง 25 นาที คงจะไปทันเวลาอยู่ ส่วนเรื่องเมื่อคืนกับซาสึเกะเอาไว้คิดทีหลัง เพราะตอนนี้ผมหิวสุดๆไปเลย เอาเป็นว่า...

ไปกินราเมงที่ร้านอิจิราคุก่อนดีกว่าเเล้วค่อยกลับไปเปลี่ยนเสื้อทีหลัง

ณ ร้านอิจิราคุราเมง

" เอาชูราเมงเหมือนเดิมครับ"นารูโตะที่มาถึงหน้าร้านอิจิราคุก็ได้นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะสั่งเหมือนที่เขาสั่งทุกครั้ง

" วันนี้ก็เหมือนเดิมเลยสินะ"เจ้าของร้านอิจิราคุหันหลังมาถามนารูโตะพลางทำราเมงไปด้วยก่อนจะสังเกตเห็นชุดที่นารูโตะใส่แปลกไปไม่เหมือนเมื่อก่อนเขาจึงได้ถามออกไป

" หืม? นารูโตะวันนี้นายใส่ชุดใหม่หรอ? "

" แหะๆ "ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มแห้งพลางเกาหัวเบาๆเพราะไม่กล้าบอกออกไปว่านี่ไม่ใช่ชุดของผม

10 นาทีผ่านไปราเมงร้อนๆก็ได้มาวางอยู่ตรงหน้าผม ผมไม่รอช้ารีบหยิบตะเกียบขึ้นมาก่อนจะคีบเส้นราเมงแล้วเอาเข้าปากทันที ผมกินไปได้สักพักก่อนจะจ่ายเงินเเล้วเดินออกจากร้านไป

อิ่มจัง~ ต่อไปก็คงต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อสินะ

หวังว่าเรื่องเมื่อคืนคงจะไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นนะ

ผมที่วิ่งไปได้ไม่นานก็มาถึงหน้าห้องเช่าที่ผมพักอาศัยอยู่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปพร้อมหันกลับมาปิดประตูแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อทันที

แล้วจะเอายังไงกับเสื้อของเจ้านั่นดีนะ?

ผมที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงกับเสื้อของเจ้าซาสึเกะดีก็ดันไปเห็นว่าตอนนี้เวลา 7 โมง 34 นาทีแล้ว ก่อนจะทิ้งเสื้อซาสึเกะไว้บนเตียงแล้วรีบเปิดประตูออกจากห้องเช่าไป

สายแล้วๆ

ถ้าไปช้าล่ะก็โดนซากุระจังบ่นอีกเเน่ๆ

ณ ห้องโฮคาเงะ

" เมื่อไหร่เจ้านารูโตะจะมาเนี่ย!! "ซากุระที่รอนารูโตะมาก็ได้ยืนบ่นไม่นานนารูโตะก็มาถึง

แฮ่ก แฮ่ก...

ฉันมาช้าอีกแล้วสินะ...

" นายมาสายอีกแล้วนะนารูโตะ "เมื่อผมมาถึงก็ถูกซากุระจังบ่นทันทีเเต่ผมก็ชินแล้วล่ะ...ว่าแต่ทำไมเจ้าซาสึเกะถึงมองหน้าผมไม่หยุดล่ะเนี่ย!!?

เมื่อผมมาถึงก็ยังไม่พบกับอาจารย์คาคาชิเลย สงสัยคงมาช้าเหมือนเดิมเลยสินะ ส่วนเจ้าซาสึเกะก็ยืนเก๊กอยู่นั่นแหละ...ว่าแต่วันนี้เจ้าซาสึเกะดูแปลกไปกว่าเมื่อก่อนหรือป่าวนะ?

ไม่นานเวลาก็ผ่านไป5นาที

" โย่ว! วันนี้พวกเธอมาเร็วดีนี่ พอดีครูติดธุระนิดหน่อย "

" โห่! อาจารย์คาคาชิมาเร็วอะไรกัน นี่มันเลยเวลามาหลายนาทีแล้วนะ แถมติดธุระของครูนี่คืออะไรกัน!!? "ผมพูดขึ้นพร้อมกับซากุระจังทำเอาซาสึเกะขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจ...ก่อนจะมีเสียงของป้าซึนาเดะแทรกเข้ามา

" อะแฮ่ม! "

ซากุระจังกับผมที่ได้ยินเสียงของป้าซึนาเดะก็ได้เงียบลง ถ้าเกิดว่าป้าซึนาเดะไม่ทำอย่างนั้นสงสัยซากุระจังกับผมคงจะบ่นอาจารย์คาคาชิอีกยาว...ว่าแต่ทำไมเจ้าซาสึเกะถึงมองผมแบบนั้นกันนะ? อย่างกับว่ากำลังจับผิดผมอยู่ยังไงไม่รู้แฮะ? แต่ช่างเถอะ ยังไงเจ้านั่นก็คงแค่มองผมเพราะไม่พอใจที่ผมมาสายเหมือนเดิมนั่นแหละ

" นี่คือภารกิจที่พวกเธอจะมาเอาวันนี้ "ป้าซึนาเดะพูดพลางดูเอกสารในมือก่อนจะมีคนเดินเข้ามา ผมจึงหันไปทางประตูพร้อมกับซากุระจังก็พบกับผู้ว่าจ้าง...เป็นหญิงสาวผมสีฟ้าปนสีขาวดวงตาที่สีเดียวกันกับท้องฟ้าผิวขาวราวกับน้ำนมเธอจ้องมองมาที่ผมก่อนยิ้มออกมาทำเอาใจผมเต้นแรงไม่หยุด

เธอน่ารักจัง

ไม่สิๆเราชอบแค่ซากุระจังเท่านั้นเราจะไม่ชอบใครนอกจากซากุระจัง

ซากุระจังที่สังเกตเห็นผมกับผู้ว่าจ้างมองหน้ากันเธอก็ยิ้มออกมาก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหายไป...ป้าซึนาเดะที่เห็นว่าผู้ว่าจ้างมาถึงแล้วก่อนจะมอบภารกิจให้

" ภารกิจของพวกเธอคือ... "

" คืออะไรครับป้า? "ผมถามออกไปก่อนจะเหลือบไปเห็นผู้ว่าจ้างคนนั้นมองซาสึเกะตาไม่วาง...ทำเอาผมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่อกยังไงไม่รู้แฮะ? สงสัยคงคิดไปเอง

" พวกเธอจะต้องคุ้มครองท่านมิซุนะไปให้ถึงแคว้นนะอย่างปลอดภัย พวกเธอรู้นะว่าภารกิจนี้สำคัญกับแคว้นมากถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านมิซุนะพวกเธอคงรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น "ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าตอบตกลงแล้วรับภารกิจมา

ณ หน้าประตูหมู่บ้าน

" เฮ้อ~...ไม่เห็นสนุกเลยแฮะ "ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างเบื่อหน่ายในระหว่างที่กำลังพาองค์หญิงมิซุนะไปส่งที่แคว้นนะ...ก่อนจะเหลือบไปเห็นเจ้าซาสึเกะเดินคู่มากับองค์หญิงมิซุนะ ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่อกอีกครั้ง

อะไรกัน?...เป็นอีกแล้ว ไอความรู้สึกเจ็บแปล็บๆที่อกแปลกๆแบบนี้มันคืออะไรกันนะ แถมยังรู้สึกอึดอัดในใจแปลกๆนี้อีก?

ซากุระจังที่ไม่พอใจองค์หญิงที่มาเดินคู่กับซาสึเกะแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเธอคนนั้นเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นนะจึงได้แต่เก็บเงียบแล้วมาเดินข้างๆผมแทนอย่างช่วยไม่ได้แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลยสักนิด

อันที่จริงผมน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่ซากุระจังยอมมาเดินข้างๆผม แทนที่จะเป็นเจ้าซาสึเกะเหมือนทุกครั้งที่ออกไปทำภารกิจแต่ครั้งนี้มันแปลกไป...เพราะผมกลับรู้สึกอยากเข้าไปขวางหรือแยกทั้งสองคนนั้นออกจากกันแทนที่จะมาดีใจที่ซากุระจังมาเดินด้วยซะอีก...เอ๊ะ?...นี่ผมเป็นอะไรกันแน่เนี่ย!!?

" เอ่อ...นารูโตะ "

" หืม?...มีอะไรงั้นหรอซากุระจัง "

ก่อนที่ซากุระจังจะได้พูดอะไร อยู่ๆองค์หญิงมิซุนะก็เดินเข้ามาหาผมโดยที่ปล่อยให้เจ้าซาสึเกะเดินเดียว ซากุระจังที่เห็นโอกาสก็ได้เดินเข้าไปหาเจ้าซาสึเกะเเล้วเดินข้างๆด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋ ผมที่เห็นแบบนั้นก็รู้ว่าตัวผมนั้นคงจะสำคัญกับซากุระจังแค่เวลาที่ซากุระจังไม่เหลือใครหรือแค่ต้องการที่พึ่งเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงชอบซากุระจังอยู่ดีถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตามเพราะเธอคือรักแรกของผมที่ผมไม่อาจจะลืมได้

" นายชื่ออะไรงั้นหรอ? "องค์หญิงมิซุนะที่มาเดินข้างๆผมก็ได้ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม ทำเอาผมใจเต้นแรงเป็นครั้งที่สองถ้าไม่ติดที่ว่าผมยังชอบยังซากุระจังอยู่ล่ะก็ผมคงจะชอบเธอไปแล้วแน่ๆ

ธะ เธอถามชื่อเรางั้นหรอ?

" ฉัน อุซึมากิ นารูโตะนะ แล้วเธอล่ะชื่ออะไรหรอ "ผมได้มองหน้าขององค์หญิงก่อนจะได้ตอบคำถามของเธอออกไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกัน...แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้หน้าแดงแบบนั้นก่อนจะหลบหน้าผมแล้วพูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆ

" อะ อุรุย อุรุย มิซุนะค่ะ "

" ยินดีที่ได้รู้จักนะ นะ นารูโตะ คุง.. "เมื่อมิซุนะพูดจบเธอก็ยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูของเธอจนทำให้ผมรู้สึกอยากจะปกป้องรอยยิ้มนั้นของเธอเอาไว้ให้นานๆเเละไม่ให้จางหายไปเลยล่ะ

ทั้งนิสัยและท่าทางของเธอเหมือนกับใครบางคน จนทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่หมู่บ้านเลยแฮะ? อืม...ใครกันนะ อ้อ! จำได้แล้วผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมสีน้ำเงินปนสีม่วงดวงตาสีขาวและมีผิวสีขาวราวกับน้ำนมถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นฮินาตะ...ฮิวงะ ฮินาตะสินะ เหมือนกันจริงๆแฮะ

ผมที่คิดอะไรไปพลางๆเกี่ยวกับเธอที่ดูคล้ายกับฮินาตะ อยู่ๆเธอก็พูดชื่อของผมก่อนจะหัวเราะออกมา

" นารูโตะคุง... "

" หืม? มีอะไรงั้นหรอ "

" ฮิฮิๆ ชื่อน่ารักจังเลยนะคะ "เธอกำมือเบาๆขึ้นมาบังที่ริมฝีปากเอาไว้ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆนั่นจึงทำให้เธอที่ดูน่ารักอยู่แล้วยิ่งดูน่ารักมากกว่าเดิมอีก อ่า...ดูเหมือนว่าผมจะเริ่มชอบเธอขึ้นมาบ้างซะเเล้วสิ

" เอาล่ะนักเรียนคอยจับตาดูแลองค์หญิงให้ดีๆล่ะ "อาจารย์คาคาชิที่สัมผัสได้ถึงจักระของศัตรูก็ได้ตั้งท่าเตรียมสู้ พวกผมที่เห็นและได้ยินดังนั้นก็ตั้งท่าเตรียมสู้เช่นกัน ผมที่อยู่ใกล้องค์หญิงมากที่สุดก็ต้องยิ่งระมัดระวังเป็นพิเศษ

ฟิ้ว! ฉึก! ตู้ม! ตู้ม!

" พวกนั้นเริ่มโจมตีแล้วระวังตัวกันดีๆ "เมื่อศัตรูเริ่มโจมตีอาจารย์คาคาชิก็ได้ตะโกนขึ้น ผมที่พอสัมผัสได้ถึงจักระของเจ้าพวกนั้นก็ได้ปาคุไนไปในทางที่เจ้าพวกนั้นซ่อนตัวหรือแอบอยู่

ทางนั้นสินะ

ฟิ้ว! ฉึก! ฉึก! เคร้ง!

พวกนั้นมีกันแค่2คนคงสู้ไหว

ซากุระจังที่มองไปรอบๆเพื่อหาตำแหน่งที่ศัตรูแอบดักซุ้มโจมตีพวกผมอยู่ เธอก็ดันหันมาเห็นเข้าพอดีก่อนจะตะโกนขึ้นและวิ่งมาแต่ก็ไม่ทัน

หะ หายไปแล้ว พวกนั้นอยู่ไหน!?

นะ นั่นอยู่กับเจ้านารูโตะและองค์หญิงนี่!!

" นี่! นารูโตะ ระวัง!!! "ซากุระจังที่ตะโกนมา ผมที่หลบไม่ทันก็ได้หันหลังเอาตัวไปบังองค์หญิงไว้...

ต้องปกป้ององค์หญิงไว้!!

ผมหลับตาไปด้วยพร้อมกับกอดองค์หญิงเอาไว้เพื่อไม่ให้องค์หญิงได้รับบาดเจ็บ ถึงผมจะได้รับบาดเจ็บแทนแต่อีกไม่นานเเผลก็คงจะหาย

เคร้ง!

เอ? ว่าแต่ทำไมไม่เห็นรู้สึกเจ็บเลยล่ะ?

" ระวังหน่อยสิเจ้าทึ่ม!! "

ทันทีที่เจ้าพวกนั้นจะเอาคุไนแทงผมก็ถูกเจ้าขี้เก็กอย่างซาสึเกะเอาคุไนมากันไว้ได้ทัน...ชิ๊! โดนเเย่งซีนไปซะได้ แต่ก็ดีแล้วที่ได้เจ้านั่นมาช่วยเอาไว้ได้ทันผมเลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

เคร้ง! ฟึ่บ! ฉึก! อ๊ากก!

ซาสึเกะที่ดูท่าจะเอาคุไนกันไว้แทบไม่ไหวก็ได้ถีบเจ้านั่นออกไปก่อนจะเอาคุไนฟันคนตรงหน้า ฝั่งทางศัตรูที่บาดเจ็บก็ได้หนีไป

อะไรกันจบแค่นี้งั้นหรอ?

ไม่ง่ายไปหรือไง?

" รีบพาองค์หญิงไปส่งที่แคว้นนะโดยเร็ว ก่อนที่พวกนั้นจะกลับมาเถอะ "อาจารย์คาคาชิพูดขึ้นพวกผมจึงรีบพาองค์หญิงไปส่งที่แคว้นนะ

ฟึ่บ!

" นายจะทำอะไร? "องค์หญิงที่เห็นผมนั่งยองๆก็ได้ถามขึ้นถึงเธอจะถามแต่ก็นั่งลงบนหลังผมให้ผมแบกอยู่ดี พวกผมไม่รอช้าก็รีบพาองค์หญิงไปให้ถึงที่แคว้นนะให้เร็วที่สุด

ตึก! ตึก! ตึก!

" ถึงแล้วล่ะ ตรงนั้น ข้างหน้านั่นคือหมู่บ้านแคว้นนะ "หลังจากที่พวกเราวิ่งมาได้ไม่นาน อยู่ๆอาจารย์คาคาชิก็ได้พูดขึ้นแล้วชี้ไปข้างหน้า ก่อนที่พวกเราจะรีบวิ่งตรงไปที่หมู่บ้านแคว้นนะที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลมากทันที

ณ หน้าหมู่บ้านของแคว้นนะ

" เอาล่ะถึงแคว้นนะอย่างปลอดภัยแล้วนะ องค์หญิง "เมื่อผมพูดจบก็วางองค์หญิงลงแล้วยิ้มออกมาก่อนที่ผมจะหันหลังเพื่อกลับหมู่บ้านก็ถูกองค์หญิงเรียกไว้เเละเมื่อผมหันกลับไปก็ถูกองหญิงหอมแก้มทันทีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

" นะ นารูโตะคุง "

" หืม?... "

จุ๊ฟ!

" นี่คือของตอบแทนที่ฉันพอจะให้ได้...เรื่องที่นายเอาตัวมาบังไว้เพื่อปกป้องฉัน "

ผมหน้าแดงทันทีเมื่อถูกองค์หญิงหอมแก้มทั้งอาจารย์คาคาชิและซากุระจังก็หน้าแดงตามส่วนซาสึเกะก็ขมวดคิ้วอีกครั้งพร้อมกับกอดอก องค์หญิงที่จำได้ว่าซาสึเกะก็ได้ช่วยเธอไว้เหมือนกันเธอก็ได้เดินไปหาเพื่อจะหอมแก้มซาสึเกะอีกคน ผมที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจก่อนจะเดินมาขวางไว้

ทะ ทำไมฉันถึงต้องเดินเข้ามาขวางด้วยล่ะ?!!

" เอ่อ...อะ องค์หญิงรีบกลับเข้าไปในแคว้นนะเถอะ เดี๋ยวจะเป็นอันตรายได้ "

" แต่ว่าฉัน... "

" เข้าไปเถอะองค์หญิง เดี๋ยวจะเป็นอันตรายเอาได้นะ "ยังไม่ทันที่องค์หญิงจะพูดจบผมก็ได้พาองค์หญิงเข้าไปก่อนจะบอกลาพร้อมกับเดินออกมาแล้วเดินไปรวมกลุ่มเพื่อเตรียมตัวกลับหมู่บ้านโคโนฮะ

" นะ นี่! นารูโตะคุง แล้วพวกเราจะได้เจอกันอีกไหม? "ยังไม่ทันที่พวกผมจะได้ออกเดินทางต่อ มิซุนะที่เห็นว่าพวกผมกำลังจะเดินจากไปแล้วเธอก็ได้ตะโกนขึ้นมาพลางกำมือเบาๆไว้ระหว่างหน้าอกพร้อมกับทำสีหน้าเหมือนว่ากำลังรอคำตอบจากผมอยู่

ผมที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพียงแค่ส่งยิ้มออกมาส่วนซากุระจังที่เห็นว่าผมเดินมาขวางองค์หญิงมิซุนะไว้พอดีก่อนที่จะเดินมาหอมแก้มซาสึเกะ เธอก็ดีอกดีใจจนเผลอยิ้มออกมาและอาจารย์คาคาชิที่เห็นแบบนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆแล้วก็พากันกลับไปที่หมู่บ้านโคโนฮะทันที

องค์หญิงมิซุนะที่รู้ว่าเธออาจจะไม่ได้พบกับนารูโตะอีกต่อไปเธอก็ได้แต่ยืนคิดว่าเพียงแค่เธอรั้งนารูโตะเอาไว้เธอก็น่าจะทำได้เเท้ๆเนื่องด้วยฐานะที่เธอมี แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้เพราะเธอสัมผัสได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาไม่พอใจถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สบตาหรือหันไปมองแต่ก็ทำให้เธอขนลุกได้ทันทีเธอจึงได้ปล่อยนารูโตะไปทั้งอย่างนั้น

และเธอก็ทำได้เพียงแค่ยืนมองพวกผมวิ่งหายลับไป และก็ได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนที่ฝนจะตกลงมาพร้อมกับหยาดน้ำตาของเธอที่ไหลริน

หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะ...นารูโตะ

รักแรกของฉัน...