สาวน้อยกับเรื่องราวชวนหลอน
ไปเที่ยวค้างคืน
ลาวัลย์
วรรณา เเกไม่ลองไปเที่ยวค้างคืนกันหน่อยไหม
ลาวัลย์
เอาสิ นี่ก็หยุดยาวนะ
วรรณา
เเล้วเเกได้ที่เที่ยวเเล้วหรอ
ลาวัลย์
ได้เเล้วสิ ฉันถึงได้ชวนไง
ลาวัลย์
ฉันจองที่พักเรียบร้อย
เเล้วนะ
ลาวัลย์
เเถวนี้น่ะติดริมเเม่น้ำด้วย
วรรณา
เราเอากระเป๋าไปเก็บก่อน
ทั้งสองเดินมายังที่พักที่จองไว้
อากาศดีจริงๆอย่างที่ลาวัลย์บอก
สภาพที่พักนั้นสวยทีเดียว เเล้วก็ค่อนข้างใหม่เหมือนว่าสร้างได้ไม่นานมาก
วรรณา
เก็บกระเป๋าเสร็จเเล้วเราไปหาอะไรกินกัน
ทั้งสองเดินออกไปหาอะไรกิน
เเถวที่พักมีตลาดอยู่ ช่วงกลางคืนก็จะมีจัดงานกัน
ลาวัลย์
นี่กี่โมงเเล้วเนี่ย
ลาวัลย์
ช่วงกลางคืนเขามีจัดงาน
ลาวัลย์
เรากลับที่พักกันเถอะ
ให้ความรู้สึกดูวังเวงเเปลกๆ
มีกิ่งไม้หักลงมาเกือบจะโดนหัวของเธอ
ลาวัลย์
ไม่... ฉะ..ฉันไม่เป็นไร
ลาวัลย์รีบเร่งฝีเท้าโดยที่ไม่รอวรรณา
ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้มาถึงที่พัก
วรรณาได้มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง
สังเกตว่าไม่ได้ปิดผ้าม่าน
วรรณาเห็นต้นไม้ใหญ่หลังที่พัก
มีเงาดำๆ นั่งอยู่บนต้นไม้
วรรณา
ตะ..ตา!!! ตาฝาดไป
เเหละมั้ง
จึงคิดไปว่าอาจจะตาฝาดไปเอง
ลาวัลย์
เป็นอะไรไปหน้าซีดเชียว
วรรณารีบเดินไปอาบน้ำอย่างไว
ลาวัลย์
เป็นอะไรของมันเนี่ย
ไปเที่ยวค้างคืน 1
ลาวัลย์นั่งเล่นโทรศัพท์ไป
วรรณาก็ได้ออกมาจากห้องน้ำพอดี
ลาวัลย์
อ้าว เเกอาบเสร็จเเล้วหรอ
ลาวัลย์ได้เอ่ยถามวรรณาออกไป
ลาวัลย์
เเก เจออะไรมารึไงทำไมตอนนั้นหน้าซีด
วรรณา
โบราณก็บอกเจออะไรอย่าทัก
วรรณา
ฉันว่าจะลืมๆไปเเล้วนะ
เธอตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนมีคนกำลังเดินรอบๆ ที่พักของเธอ
ตอนนั้นวรรณาคิดว่าเป็นคนไม่ดีรึเปล่า
เธอจึงหยิบมีดเอาไว้ป้องกันตัว
เเล้วเดินย่องไปเเอบมองที่หน้าต่าง
วรรณารู้สึกไม่ค่อยดีเเต่ก็ปลอบตัวเอง
เสียงฝีเท้าที่ยังคงเดินรอบๆที่พักของพวกเธอยังคงได้ยินอยู่
ลาวัลย์
ทำไมหน้าเเกดูไม่สดใสเลย
ลาวัลย์
เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอ
วรรณา
เราไปกินข้าวข้างนอกกัน
ทั้งสองออกมาจากที่พักเพื่อกินข้าวเช้ากัน
ลาวัลย์
ที่เเกบอกว่าอากาศดีเเต่..
วรรณาเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ลาวัลย์ฟัง
วรรณา
เพราะเสียงเงียบไปเเล้ว
ลาวัลย์
ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย
ลาวัลย์
อาจจะเป็นสัตว์ก็ได้
ลาวัลย์
มันคงจะวิ่งเล่นรอบๆตรงนั้นเเหละ
วรรณา
เเต่ทำไมเสียงฝีเท้ามันถึงได้ดูหนัก
วรรณา
เหมือนกับว่าตัวหนักราวๆ40+ กิโลกรัมงั้นอะ
วรรณา
เเต่ที่น่าเเปลกก็คือมันไม่มีใครเลย
ไปเที่ยวค้างคืน 2
วรรณา
จำได้ไหมที่แกมาถามว่าทำไมฉันหน้าซีดเชียว
วรรณา
ก็เพราะว่าตอนนั้นที่ฉันกำลังเดินไป..
วรรณาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตอนนั้นให้ลาวัลย์ฟัง
ลาวัลย์
ดึกๆแบบนั้นจะมีใครมานั่งบนต้นไม้กัน
ลาวัลย์
ว่าแต่เราสองคนไปนั่งรับลมเย็นๆกันไหม
ทั้งสองคนเดินมายังศาลาริมแม่น้ำ
สภาพของศาลานั้นเหมือนสร้างมานานแล้ว
ลาวัลย์
เรามาเซลฟี่กันหน่อยไหม
ทั้งสองคนถ่ายรูปเพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำ
ชายปริศนา
ไม่มีใครบอกพวกเธอหรือไง
ชายปริศนา
อย่ากลับที่พักเกิน2ทุ่ม
ชายปริศนา
ถ้าพวกเธอไม่อยากเจอดี
ลาวัลย์
เขาหายไปไหนเเล้วล่ะ
ลาวัลย์
เราหันมาคุยกันก็ไม่ได้นาน
ทั้งสองคนรีบเดินออกมาจากศาลาริมเเม่น้ำทันที
ลาวัลย์
นี่กี่โมงเเล้วเนี่ย
ลาวัลย์
เรายังไม่ได้กินข้าวกลางวันกันเลย
ลาวัลย์
ฉันรู้จักร้านดังอร่อยๆอยู่นะ
ทั้งสองคนไปกินอาหารกลางวันกัน
วรรณา
เราซื้อของใช้กันดีไหม
ทั้งสองคนได้ไปเลือกซื้อของใช้
ลาวัลย์
เรากลับที่พักกันเถอะ
ทั้งสองคนได้เดินทางกลับไปที่พัก
วรรณา
บรรยากาศมัน..ดูวังเวง
ชายปริศนา
ฉันบอกพวกเธอเเล้วไม่ใช่หรอ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
