เนื้อเรื่องนี้ถูกคัดลอกมาเขียนเป็นนิยายบรรยายรูปแบบอ่าน ไม่ได้มีเจตนาขโมยหรืออย่างใดเพียงแค่อยากจะบันทึกเรื่องราวที่ชอบผ่านนิยายนี้ให้ทุกคนได้อ่านและไปหาฟังดูเรื่อง "อลินดา" เป็นนิยายเสียงที่ไรท์นำมาจากช่องทางสื่อโซเชียล **ขออภัยสำหรับคนที่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำนี้🙏

นิชาดา หรือ ไนซ์ เจ้าของส่วนสูง167ซม.

เอริกา. หรือ เอย. เจ้าของส่วนสูง169ซม.

ใต้หลังคาป้ายรถเมย์เย็นวันนั้นที่มีฝนตกโปรยปรายลงมาภายใต้หลังคาที่เล็กแคบมีผู้คนอัดแน่นอยู่เต็มไปหมดนิชาดาหญิงสาวปี2ก็กำลังหลบฝนและรอรถเมย์เพื่อกลับบ้านอยู่แต่เพราะจำนวนคนที่เยอะนิชาดาจึงถูกเบียดออกมาอยู่ข้างนอกไหล่ข้างหนึ่งของเธอโดนฝนเปียกชุ่มเนื่องจากพื้นที่แคบและแรงอัดของผู้คนทำให้เธอหลบได้เพียงครึ่งร่างบางเท่านั้น ไม่ทันได้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก็มีมือเรียวบางมาแตะไหล่เธอและบอกกล่าวเธอให้มาอยู่ใต้ร่มตนแทนเพราะเห็นไหล่ที่เปียกชุ่มของนิชาดาหญิงสาวแปลกหน้าที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้จักกัน "นี่ น้องคะเขยิบมาตรงนี้หน่อยก็ได้ค่ะ"หญิงสาวแปลกหน้าพูดและแตะบ่านิชาดาเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้บอกเพื่อนข้างๆแต่จงใจบอกนิชาดา เธอไม่ได้ตอบอะไรและถอยหลังไปอยู่ใต้ร่มของเอริกา

ผ่านไปไม่นานนิชาดาก็ได้เจอกับรุ่นพี่ในวันนั้นจึงเข้าไปขอบคุณและทำความรู้จัก "เอ่อ..พี่คะวันนั้นขอบคุณมากเลยนะคะแล้วก็หนูชื่อไนซ์ค่ะ อยู่ปี2นี้เอง"นิชาดากล่าวเปิดบทสทนา เอริกาก็แนะนำตัวและทำให้นิชาดาได้รู้ว่ารุ่นพี่อยู่ปี4มีอายุห่างกับเธอราวๆ2ปี หลังจากวันนั้นนิชาดาก็ปลื้มใจอยู่ตลอด นิชาดาเจอเอริกาบ่อยครั้งแม้ไม่ได้เจอแบบสบตากันตรงๆแต่นิชาดาก็มีร้านคาเฟ่ประจำของตัวเองและเธอมักจะไปนั่งรับประทานน้ำปั่นหรือกาแฟอยู่บ่อยๆและทำให้บางครั้งนิชาดาได้เห็นเอริกาบ้าง หรือพบเจอตามตึก3ตึก4 ความรู้สึกที่ตื้นตันใจของนิชาดาได้เปลี่ยนเป็นความรู้สึกชื่นชอบและก็กลายเป็นความรัก

ไม่บ่อยนักที่บุษยาเพื่อนสาวแสนสนิทของนิชาดามาบอกนิชาดาเกี่ยวกับเรื่องเอริกานิชาดาจึงไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเอริกา ปีนี้ก็เทอม2แล้วเป็นปีที่เอริกาจะจบการศึกษาจากมหา'ลัยนี้นิชาดาจึงตัดสินใจที่จะไปสารภาพความในใจให้เอริการับรู้ผ่านไปไม่นานนิชาดาก็ได้เดินตรงดิ่งไปหาเอริกาและสารภาพความในใจออกไปแต่คำตอบที่ได้ไม่เป็นที่น่าพอใจนัก "เอ่อ..พี่คงรับรักเราไม่ได้..แต่พี่ก็ขอบคุณนะคะที่น้องมาบอกพี่"ถึงนิชาดาจะเตรียมใจไว้แล้วว่าผลออกมาเป็นยังไงเธอก็ยอมรับมันแต่มันยากกว่าที่คิด ดวงตาเอริกาที่เจือไปด้วยความใจดีและการตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆนิชาดากลับมีความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ความรู้สึกรักและอยากดูแลเอริกายังคงอยู่แต่ความหวังกลับไม่มีอีกแล้ว

ผ่านไป4ปี บุษยาเพื่อนสาวของนิชาดาได้มาบอกเล่าเรื่องราวของเอริกาว่าเอริกากำลังจะแต่งงานในอีก2อาทิตย์ข้างหน้าและเจ้าบ่าวก็เป็นวิศวกรฐานะการงานมั่นคงดี เมื่อผ่านมา2อาทิตย์มันแน่ชัดแล้วนิชาดาไม่ได้ถูกเชิญให้ไปงานแต่งนั่นแสดงแล้วว่านิชาดาห่างไกลเกินจากสังคมของเอริกาและเธอก็ควรตัดใจได้แล้วแต่นิชาดาไม่สามารถทำได้เพราะเธอนั้นรักเอริกามาก ผ่านไปอีก2ปีครึ่งกว่าๆบุษยาไม่สามารถเก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจจึงบอกนิชาดาออกไปว่า สามีของเอริกาในคืนฝนตกหนักรถเสียหลักจนตกถนนและเสียชีวิตคาที่ นิชาดาฟังจบก็นึกถึงความรู้สึกเอริกาเป็นอย่างแรกเพราะการเสียหัวหน้าครอบครัวที่ตัวเองรักมันคงแย่มากและถึงไม่ได้เกิดกับตัวนิชาดาเองแต่ก็พอเดาได้ไม่ยากว่ามันคงหนักหนากับจิตใจเอริกามาก นิชาดาไม่อาจเก็บความรู้สึกที่เป็นห่วงของตนได้จึงบอกบุษยาถึงความรู้สึกที่แอบรักรุ่นพี่คนนี้มา6มีกว่าๆบุษยาตกใจหน่อยๆและป่นด้วยความน้อยใจที่นิชาดาไม่ยอมบอกตนแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิชาดา นิชาดาอยากจะช่วยเหลือเอริกาจึงวอนให้บุษยาไปหาที่อยู่เอริกามาให้

จบบทนำ