ผมถูกทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก พ่อแม่แท้ๆทำกับผม

ผมถูกรับเลี้ยงในสถานสงเคราะห์เด็กแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีเด็กมากมายที่...ถูกทอดทิ้งและรอการดูแลของพ่อแม่คนใหม่ของพวกเขา รวมถึง ผมด้วย.....ถึงแม้จะอยู่ที่นี่แต่มันก็มีเรื่องดีอยู่บ้างผมได้เจอเพื่อนใหม่ๆที่เข้ามาในที่นี่ บ้างก็มีผู้หญิง บ้างก็ผู้ชาย ปะปนกันไปไม่ซ้ำวัน บางครั้งผมก็สงสัยว่า ถ้าเราไม่สำคัญ พ่อแม่จะมีเราทำไม? หรือทุกคนที่อยู่ที่นี่ เกิดมาเพราะความผิดพลาด ที่พ่อแม่อยากจะลืมกันแน่ ผมเคยสงสัยแต่ไม่นานก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เพราะความจำผมไม่ดีนัก ตั้งแต่เด็ก แม่ชีในสถานสงเคราะห์ สอนหนังสือพวกเราเองมาโดยตลอดเพราะที่นี่ไม่มีงบประมาณมากนักจึงต้องสอนเด็กหลายร้อยคนด้วยตัวเอง อาหารของพวกเราหลักๆก็คือซุปเห็ดหรือผักกาดแม่ชีสอนว่าหากเราอยู่แบบนี้ไม่ได้ พอถึงเวลาที่ต้องออกไปก็คงอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้ ทุกๆมื้ออาหารแม่ชีและเด็กผู้หญิงคนอื่นๆจะช่วยกันทำอาหารให้ทุกๆคนพอๆกัน ส่วนเด็กผู้ชายจะให้ทำไร่ทำสวนปลูกผัก ทำกระเศรษฐ หาพวกเราอายุ18เราจะถูกส่งตัวออกไปพร้อมกับเงินจำนวนน้อย หากได้ออกแม่ชีจะส่งไปเป็นคู่ชายหญิง ให้อยู่ร่วมกันและตัดสินใจเอาเอง

ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ผมอาจจะเป็นคนนึงเลยที่ชอบการใช้ชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้หรือว่าเป็นเพราะเราไม่รู้จักโลกภายนอกกันแน่...

บางครั้งผมก็อยากรู้ว่า ทำไมคนเกล่านี้ถึงทำให้เราเกิดมาแต่ไม่รับผิดชอบร่างกายและจิตใจของเรา เพราะเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้เราเกิดมา แต่กลับทอดทิ้งบุตรของตัวเองอย่างไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ทำไมกัน? หากเราเกิดมาเป็นแบบนี้ทำให้เราเกิดมาทำไม ขำถามนี้ยังติดอยู่ในใจผมจนผมอายุ15 ถึงแม้จะเหลือเวลาหลายปีกว่าผมจะออกจากที่นี่ แต่ผมก็รู้สึกว่าที่นี่เป็นบ้านอีกหลังสำหรับเด็กมากกว่าร้อยคนเลยที่เดียว บางครั้งผมต้องทนทุกข์ทรมารจิตใจที่เห็นเพื่อนๆได้ออกไปพร้อมกับครอบครัวใหม่ และวันนี้ก็มาถึง วันที่รถสีดำคันใหม่มาจอดอยู่ด้านหน้าและ...เขาเลือผมตอนนี้ข้าวของอยู่บนรถคันนั้นพร้อมกับชายคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างหน้าของผม ....

เมื่อผมมาถึงบ้านของชายคนนั้นทำไมผมถึงรู้สึกว่าที่นี่อบอุ่นๆมากๆชายคนนี้แนะนำตัวว่าเขาชื่อ สิทธิถัตถะ เขาหล่อผิดกับชื่อทีเดียวเลยหล่ะ ผมจึงแนะนำตัวว่าผมชื่อ อัง สิทธิถัตถะ เขาอายุ21เลยหล่ะเขาบอกให้เรียนชื่อ สั้นๆก็ได้ว่า เอ็ม เอ็มบอกว่าเขามีลูกติดจากภารยาเก่าที่ทิ้งเขากับลูกไปเพราะเงินเพียง4000000บาท นั่นก็เยอะอยู่สำหรับเขา แต่เอ็มมั่นใจว่าเขาหาได้มากกว่านั้นด้วยงานที่เขาทำ เอ็มมีบูกชายคนหนึ่งอายุ15เท่าผมเลยหล่ะ ลูกชายเขาชื่อ ดิว ดิวเป็นเด็กที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ เพราะคำที่ติดอยู่ในใจเขาก็คือ บ้านกูมีตังค์ เหตุผลนี้เอ็มจึงอยากได้ลูกชายดีๆอีกคนมาแย่งเบาภาระบ้าง

หน้าตาของผมตอนนี้เกาหัวด้วยความซุนงง

จังหวะนั้นเองก็มีเด็กชายคนหนึ่งเดินลงมาพร้อมมือถือ

นี่คือดิวลูกชายของเอ็มหน้าตาหมอนั่นดูโหดชะมัด เอ็มบอกว่าให้ผมนอนห้องเดียวกับดิวไปก่อน ผมจึงแนะนำตัวกับดิวว่าผมชื่อ อัง ดิวพยักหน้าพร้อมจูงมือผมไปที่ห้องบอกว่าคืนนี้เราต้องนอนเตียงเดียวกันนะ เราจะได้...สนิทกันไง ขนลุกชะมัดไอนี่มันจ้องจะเซิงผมหรอเนี่ย บ้าน่าเอ็มบอกว่าหมอนี่มีแฟนแล้วนิ เราแค่คิดไปเองหน่า คนไม่สนิทก็แบบนี้แหละ ธรรมดาน่า มาอยู่ต่างที่แล้วก็คงแบบนี้แหละ เอ็มเรียกเราสองคนลงไปกินข้าว เพราะกับข้าวเขาเตรียมไว้ให้แล้ว วันนี้มื้อแรกของผมกินกับ....นี่มัน น่ากินสุดๆไปเลยไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนทำอาหารเก่งเท่าเอ็มมาก่อนตอนนี้ท้องปมร้องแล้วหล่ะ ดิวแซมผมว่าจ้องอะไรหล่ะ รีบๆกินสิจะได้ไปนอนด้วยกัน จากนั้นดิวก็ป้อนผม คำแรกมันสุดยอดไปเลย นี่สินะที่เรียกว่าครอบครัว พอกินเสร็จ ผมจึงเดินเข้าไปในห้อง พอผมล้มตัวลงนอน ก็มีมือหนึ่งมาสำผัดที่ริมฝีปากของผมก่อนที่ผมจะโดนโขมยจูบแรกของผมไป ตาผมลืมขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก นี่มันอะไรกัน ดิว! ดิวตอบผมว่า ก็แค่เล่นๆ บ้าเอ้ยนายทำอะไรลงไปนั้นจูบแรกของชั้น แต่นายเอามันไปซะแล้ว มันมีค่ามากเลยนะ นายก็ทำให้หัวใจของชั้นมันเต้นรัวด้วยเหมือนกัน ดิวเถียงผม ผมหน้าแดงด้วยความเขินอาย ตอนนั้นเอ็มได้เข้ามาพร้อมถามว่าเกิดอะไรขึ้น?

ผมตอบว่า เราแค่เล่นกันนิดหน่อย เอ็มจึงเดินออกไปพร้อมบอกว่าชั้นจะไปทำงานตอนนี้เพราะฉะนั้นอย่าเล่นพิเรนๆกันหล่ะ..