ตืด~ ตืด~

“อืม~” น้ำเสียงงัวเงียของหญิงสาวที่กำลังนอนหน้าฟุบหมอนนุ่มนิ่มสีขาวอยู่บนเตียงเก่าทรงสี่เหลี่ยมพื้นผ้าขนาดนอนได้หนึ่งคนกับผ้าห่มสีขาวบนพื้นไม้สีน้ำตาลอ่อนภายในห้องสี่เหลี่ยมบนขั้น 2 ของตัวบ้าน

แสงไฟหน้าจอโทรศัพท์มือถือระบบสัมผัสที่วางอยู่บนโต๊ะตั้งโคมไฟข้าง ๆ หัวเตียงฝั่งขวาส่องแสงสว่างค้างพร้อมหน้าจอสีดำที่ขึ้นชื่อ ฮารุโอะ ฟุเมสึ กับรูปโทรศัพท์สีเขียวกับสีแดงบริเวณข้างล่างชื่อ ซึ่งแสงจากหน้าจอทำให้บริเวณโต๊ะสว่างโดดเด่นอย่างขัดเจน

เธอใช้แขนขวาขยับไปทางที่มีแสงสว่างขณะที่ยังคงหน้าฟุบกับหมอนด้วยความงัวเงียเพื่อคลำหาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะไปหลายรอบอยู่จนรอบที่สี่เธอก็จับโทรศัพท์มือถือของเธอได้ พร้อมใช้นิ้วโป้งแตะไปที่ปุ่มเขียวอย่างแม่นยำด้วยความชำนาญโดยไม่ต้องมอง จากนั้นก็กดปุ่มลำโพงบนหน้าจอที่แสดงผล

“มีอา~ราย” เธอกล่าวโดยที่ไม่จะหยิบมือถือขึ้นมาใกล้หูของเธอด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ได้ยินไม่ชัดอะเมื่อกี่ พูดใหม่หน่อยจิ” เสียงจากต้นสายกล่าวเป็นเสียงของผู้หญิงที่มีน้ำเสียงนุ่มนวล

“ฉันบอกว่ามีอา~ (หาว) ไร” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะไปข้างหูแล้วพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียเหมือนเดิม

“นี่เธอพึ่งตื่นสินะ”

“ช่าย~ ก็นี้มันยังดึกอยู่เลยอะ”

“ใช่ซะที่ไหนละ นาริกะ นี่มันจะ 7 โมงละนะ” น้ำเสียงจริงจัง

“7โมง แต่มันยังมืดอยู่เลยนะ ฮารุโอะ” หญิงสาวหันหัวไปที่มือถือแล้วพยายามจ้องมองไปที่นาฬิกาบนหน้าจอมือถือพร้อมแสงสว่างจ้าที่ส่องเข้าหน้าเธอ

ใบหน้านั้นงดงามราวกับเจ้าหญิงแสนสวย ใบหน้าคม จมูกปลายเชิด ริมฝีปากบาง ผิวขาวเรียบเนียน ผมสีดำยาวถึงไหล่ ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีดำไร้แววตา ซึ่งสวยงามโดยไม่ต้องแต่งหน้าเพิ่มเลยด้วยซ้ำ

“นี่เธอปิดม่านสินะ แล้วอีกอย่าง” หญิงสาวได้เห็นเวลาบนมือถือ ตอนนั้นดวงตาของเธอเปิดกว้างจนเหมือนกับคนตื่น แล้วลืมความง่วงเหล่านั้นไปในทันที เวลาที่แสดงบนหน้าจอคือ 07:17

“ฉันชื่อฮารุยะ” แต่สิ่งที่ทำให้เธอตาสว่างนั้นไม่ใช่แค่เวลาแต่เป็นอีเมลที่ส่งเข้ามาตั้งแต่เมื่อ 05:37 ชื่อผู้ส่งนั้นเป็นอีเมลชื่อว่า SNI_college@gmail.com ตามด้วยบรรทัดล่างที่มีหัวข้อว่า ยินดีด้วยคุณผ่าน

หลังจากที่เธอเห็นข้อความนั้นเธอรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียงในทันทีจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดขึ้นกับเตียง เธอถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้ตรงกลางหน้าอกคัพ D ของเธอแล้วพูดกับปลายสายที่ชื่อฮารุด้วยเสียงเรียบ

“นี่ฮารุฉันผ่านละ” ซึ่งภายในห้องนั้นมืดมากสนิทมีเพียงแสงไฟจากมือถือที่ส่องสว่างบริเวณหน้าอกเธอที่สวมเสื้อชั้นในสีดำ

“รู้อยู่แล้วถึงได้โทรมาปลุกเพื่อบอกว่า ยินดีด้วยนะ” จากนั้นหยดน้ำตาแห่งความสุขก็ไหลออกมาอาบแก้มของเธอ

“นาริกะขอให้ไปได้สวยนะเพื่อน” ฮารุหญิงปลายสายกล่าวด้วยเสียงสบาย ๆ เพื่อยินดีไปกับหญิงสาวที่ชื่อนาริกะ

“ขอบคุณนะฮารุ มีความสุขจัง” นาริกะยิ้มอ่อน

“ฉันเองก็เช่นกันแต่ว่านาริกะเธอนะจะทำยังไงต่อจากนี้ไป” ฮารุเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังในทันที

“หนีไม่ก็ฆ่า” นาริกะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่างที่ปิดม่านสีขาวซึ่งอยู่ด้านขวาของห้องแล้วแง้มมันออกด้วยมือซ้ายขณะที่กำลังคุยโทรศัพท์โดยที่มือขวาจับมือถือแนบใบหูอยู่

แสงอาทิตย์รอดเข้ามาข้างในห้องผ่านรูม่านที่แง้มออกส่องสว่างเข้าหน้าเธอพร้อมไออุ่นอาบหน้าลงถึงพื้นห้องสะท้อนเงาหญิงสาวลงที่พื้น

“นาริกะถ้าเธอต้องการฉันจะช่วยเธอ”

“ขอบใจ”

“งั้นวันนี้สถานที่นัดก็ตามเดิมเลยนะ”

“อืม” นาริกะตอบสั้นแล้วใช้นิ้วโป้งกดสายวางทันทีจากนั้นโยนมือถือลงบนเตียงแล้วจึงเริ่มถอดเสื้อชั้นในที่สวมอยู่ออกขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่แง้มม่านออกเล็กน้อยให้แสงส่องผ่านเข้ามา

เสื้อชั้นในของนาริกะเป็นแบบไร้โครงทำให้ถอดง่ายเหมือนกับถอดเสื้อผ้าทั่วไป เธอทิ้งเสื้อชั้นในที่ถอดไว้บนพื้นแล้วจึงถอดกางเกงในแบบThongsทิ้งไว้บนพื้นเหมือนกัน

เผยให้เห็นผิวขาวที่เรียบเนียนก็ไม่เชิงของเธอรูปร่างที่ผอมเพรียว ที่มีลอยบาดแผลการถูกมัดด้วยเชือกตรงหน้าอก แขน ขา ข้อมือ ข้อเท้า ไหล่ หน้าท้อง หน้าอก กลางหลังและคอ ซึ่งมีทั้งใหม่เก่าปนกัน

นาริกะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้สีน้ำตาลซึ่งตั้งอยู่มุมด้านซ้ายสุดอย่างใจเย็น

เธอเปิดตู้ออกโดยใช้มือทั้งสองจับไปที่โครงไม้ที่จับสีขาวทั้งสองแล้วดึงออกพร้อมกันภายในตู้นั้นมีเพียงเสื้อกับกางเกงขายาวสองตัว ซึ่งเป็นเสื้อกับกางเกงแบบเดียวกันทั้งตู้ทั้งหมด 4 คู่ ได้แก่กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อแขนยาวสีดำเปิดไหล่ ส่วนอีกชุดคือเสื้อกล้ามสีขาวแบบเปิดหน้าท้อง และเสื้อชั้นในสีดำแบบเดียวกับที่อยู่บนพื้น

ตืด~ ตืด~

แสงจากมือถือส่องสว่างพร้อมหน้าจอสายโทรเข้านาริกะไม่ได้สนใจเธอเมินก่อนจะหยิบชุดในตู้มาใส่โดยที่ไม่คิดจะหันไปมองสายที่โทรเข้ามาซึ่งนั้นไม่ใช่ปลายสายที่ชื่อว่า ฮารุโฮะ ฟุเมสึ แต่เป็นชื่อที่เขียนว่า ปีกที่ 10

และเมื่อเธอได้สวมชุดของเธอจนเสร็จเรียบร้อยมันดูสวยเอามาก ๆ เสียงจากมือถือของเธอก็ดับลงในเวลาเดียวกัน

นาริกะหันไปมองที่มือถือบนเตียงของเธอแต่เมื่อเธอหันมองไปได้เพียงไม่กี่วิร่างของเธอก็ล้มลงกับพื้นเสียงดังตุบ นาริกะไม่มีแรงแม้แต่จะลุกร่างกายของเธออ่อนแรงไปหมดแขนขาและนิ้วมือนิ้วเท้าไม่สามารถขยับได้

เธอนอนอยู่ในลักษณะตะแคงข้างขณะนั้นที่นาริกะกำลังคิดซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้ ณ ตอนนี้เพราะปากของเธอก็ไม่สามารถขยับได้เหมือนกัน

.......ฉันเป็นอะไรไป

(นั้นสิทำไม)

เสียงปริศนาดังขึ้นในหัวของนาริกะเป็นเสียงสบาย ๆ ของผู้หญิง