เกิดอะไรขึ้น

ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง

ไม่...อย่าเพิ่งลนสิ

สิ่งแรกที่ฉันต้องทำในตอนนี้คือตั้งสติ...ที่ฉันมึนหัวอยู่แบบนี้แปลว่าคงถูกวางยาก่อนโดนจับมัดไว้แบบนี้แน่

บ้าจริง ลืมตาไม่ขึ้นเลย...ทำไมรู้สึกอ่อนล้าขนาดนี้นะ

ตอนนี้คงมีอยู่แค่ไม่กี่วิธีที่จะเรียกสติคืนมาได้ ถ้าไม่กัดริมฝีปากก็ต้องกัดลิ้นตัวเองแล้วล่ะ...

ในตอนที่ฉันพยายามดึงสติตัวเองกลับมา จู่ๆ ก็ถูกน้ำสาดเข้าที่อย่างจังจนเปียกโชกไปหมดทั้งตัว

"ฟื้นได้สักทีนะ"

เสียงใครน่ะ? ทำไมเสียงเหมือนคิวเลย

ฉันพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่ภาพตรงหน้าที่เห็นกลับเลือนรางจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร

บุคคลตรงหน้าเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้และบีบคางของฉันอย่างแรง

ฉันหรี่ตาลงและเพ่งมองให้ดี ก็พบว่าคนตรงหน้าคือคนที่ฉันนอนกอดอยู่ทุกคืน

ไม่ผิดแน่...นี่คือใบหน้าของคิว!!

นี่มันเรื่องอะไรกัน คนคนนี้คือคิวจริงรึเปล่า หรือว่าฉันโดนยาอะไรเข้าไปจนสมองเห็นภาพหลอน...

ฉันหันมองไปทางขวามือก็พบกับบอสเมียวที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน

"อึก บอส..."

"หันไปมองอะไร ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก หันมามองหน้าฉันนี่สิ"

เจ้าของมือที่บีบคางฉันอยู่จับหน้าฉันให้หันกลับมามองหน้าของตัวเองพลางพูดออกคำสั่ง

"เธอ...เป็นใคร คิวอยู่ที่ไหน..."

ฉันพยายามจะถามเหตุผลที่จับตัวฉันกับบอสมา แต่ฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะอ้าปากพูดต่อแล้วจริงๆ

"เราเพิ่งจะนอนกอดกันเมื่อคืนเอง จำหน้าคิวไม่ได้แล้วเหรอจื่อ"

ไม่จริง คิวจะทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง...ไม่มีทาง...นี่ต้องเป็นความฝันหรือไม่ก็ต้องเป็นทริกอะไรสักอย่างแน่

ฉันต้องเรียกสติตัวเองคืนมาให้ได้ ตอนนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร แม้แต่แรงจะกัดลิ้นตัวเองก็ไม่มี...ช่วยไม่ได้ คงต้องลองพูดให้คนตรงหน้านี่ช่วยฉันก่อนแล้วล่ะ

"นี่ เธอ...ช่วยตบหน้าฉันทีสิ"

ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีและพูดออกมาเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้

"เป็นบ้าอะไร อยากโดนซ้อมมากเลยเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก อีกเดี๋ยวถ้าเธอรอด เธอได้โดนตบสมใจแน่"

คนตรงหน้าฉันหยิบของบางอย่างที่เหมือนกับขวดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาล จากนั้นก็เปิดฝาขวดยา เทยาเม็ดออกมาหนึ่งเม็ดและบีบขากรรไกรฉันเพื่อให้ฉันอ้าปาก

"อ้าปากแล้วกินเข้าไปซะ"

ฉันกัดฟันแน่น พยายามขืนแรงที่บีบขากรรไกรของฉันอยู่ แต่สุดท้ายก็ขืนแรงไม่ได้อยู่ดี

"ฉันจะบอกให้เอาบุญละกัน เพราะยังไงพวกเธอก็รอดไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก...ที่จริงแล้วฉันกับพี่สาวของเธอยอมหนีตามพวกเธอมาก็เพื่อจะทำลายองค์กรที่รักของพวกเธอ"

ไม่นึกเลย ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา...ฉันกับบอสถูกหลอกเหรอ

ฉันนี่มันโง่จริงๆ ฉันไม่น่าเกลี้ยกล่อมบอสให้พาพวกเธอสองคนหนีมาด้วยกันเลย...

ไม่นานนัก ของเหลวใสไหลลงมาจากหางตาของฉันไม่ขาดสายอย่างควบคุมไม่ได้

บ้าที่สุดเลย นี่มันใช่เวลาร้องไห้ซะที่ไหนกัน ไอ้น้ำตาบ้า...หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ

"เป็นอะไรไปจื่อ ร้องไห้ทำไม อ้าปากแล้วกินยานี่สิ"

ฉันปลงแล้ว...ปลงแล้วจริงๆ ไม่นึกเลยว่าฉันกับบอสจะหลงพวกเธอจนมองข้ามความเป็นไปได้ข้อนี้ไป

เอาเถอะ ฉันสมควรตายแล้วล่ะ ยังไงก็คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว...

ฉันหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินและอ้าปากรับจูบแห่งความตายจากคิวอย่างสมยอม

คิวทำอย่างที่พูดจริงๆ เธอประกบปากของตัวเองเข้ามาพร้อมกับยัดเยียดยาที่อยู่ในปากตัวเองให้กับฉัน...และฉันก็รับมันมาแต่โดยดี

คนโง่อย่างฉัน ปกป้องบอสก็ไม่ได้ ปกป้ององค์กรก็ไม่ได้...ตายซะได้ก็ดี...

หลังจากที่คิวผละจูบออก ฉันก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ และจ้องหน้าเธออยู่นาน

พอเห็นว่าฉันกลืนยาลงคอไปแล้ว คิวก็ปล่อยมือจากฉันและนั่งยองๆ บนพื้นมองฉันจากด้านล่าง

ท่าทางที่คิวนั่งยองๆ บนพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาแบบนี้...น่ารักจัง...

นี่ฉันหลงเธอมากขนาดไหนกันนะ เธอเพิ่งจะป้อนยาพิษเข้าปากฉัน แต่ฉันยังมองเธอว่าน่ารักได้อีก ช่วยไม่ได้...ก็คิวของฉันน่ารักจริงๆ

ถ้าคิดในทางดี...อย่างน้อยก่อนตายก็ได้เห็นคิวในมุมน่ารักๆ เป็นครั้งสุดท้าย...ดีเหมือนกันนะ...

นี่ก็ผ่านมาสักระยะแล้ว ทำไมฉันยังมีชีวิตอยู่อีกล่ะ...หรือว่านี่จะไม่ใช่ยาพิษ แล้วนี่มันยาอะไร

ทำไม...จู่ๆ หัวใจฉัน...เต้นเร็วมากเลย

ร้อนจัง...ปวดตัวไปหมด...อย่างกับกระดูกกำลังละลาย

"อึกก..."

พอคิวเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดทรมานของฉัน เธอก็ลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาฉันทันที

แน่นอนว่าคงไม่ได้เป็นเพราะห่วงฉัน แต่เป็นเพราะเธอจะมาดูอาการของฉันใกล้ๆ มากกว่า

"ยังอยากให้ฉันตบเธออยู่มั้ย ถ้าเธอรอดจากยานี้ไปได้ เราค่อยสนุกกันต่อนะ"

คิวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวของฉันเบาๆ แล้วถึงได้เคลื่อนมือมาแตะใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อของฉัน

หมายความว่าไง ถ้ารอดจากยานี้ไปได้เหรอ...นี่เธอเอาฉันมาทดลองยาเหรอ

แล้วที่บอกว่าค่อยสนุกกันต่อหมายความว่าไงกันนะ...อยากรู้จัง...

แต่ถ้าฉันไม่รอดจากยาตัวนี้ นี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้อยู่ใกล้กับคิวแล้วเหรอ...

พอคิดได้แบบนี้ ฉันเหลือบมองมือของคิวที่จับแก้มของฉัน จากนั้นก็เอียงคอให้ชิดกับแขนข้างหนึ่งของตัวเองเพื่อที่จะหนีบมือของคิวเอาไว้และยื่นปากออกมาจูบมือของเธอ

หลังจากที่จูบมือของคิว ฉันก็รีบเม้มปากและเบือนหน้าหนีทันที

แต่อดสงสัยไม่ได้ ก็เลยแอบมองด้วยหางตา ฉันถึงได้เห็นว่าสายตาของคิวก็เหลือบมองฉันเหมือนกับมีมชิบะที่เคยเห็นเขาใช้กันในโซเชียลไม่มีผิด

เอาล่ะสิ ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นเร็วมากเลย แถมยังรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่ค่อยออกแล้ว

นี่คงจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของในชีวิตของฉันแล้ว...ขอโทษนะคิว ที่จื่ออ่อนแอเกินไป คงอยู่เล่นสนุกกับคิวต่อไม่ได้แล้ว

ลาก่อน...ฮิราอิ คาวาโกะ...

อึก...

เราไม่ได้โดนมัดไว้แบบเดิมแล้วเหรอ

กลิ่นแบบนี้...กลิ่นห้องพยาบาล

"ฟื้นแล้วเหรอ"

"...คิว"

"รู้สึกยังไงบ้าง"

"หิวน้ำ...น้ำของคิว"

"คิวที่เธอรู้จัก ไม่มีอีกต่อไปแล้ว"

"ไม่ คิวแกล้งจื่ออยู่ใช่มั้ย บอกมาสิ จื่อไม่โกรธหรอก"

"คิดว่าฉันล้อเล่นเหรอ"

"แสดงว่าที่ผ่านมา..."

"อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นดีกว่ามั้ย ดูสภาพตัวเองก่อน"

"ทำไม ก็ไม่เห็นจะ...ห้ะ"

"จะทำไงต่อดีล่ะ แม่หนูน้อย"

"ยาเมื่อกี้ที่คิวให้จื่อกิน...อย่าบอกนะว่ามันมีจริงๆ"

"อืม ก็ทดลองกันอยู่ไง เธอเป็นคนแรกเลยที่รอด"

"คุ้นๆ นะ คิวบอกว่าถ้ารอดเราจะเล่นอะไรสนุกๆ กันไม่ใช่เหรอ"

"เหลือตัวแค่นี้แล้วจะทำอะไรฉันได้"

"จะลองมั้ยล่ะ มานั่งบนเตียงคนไข้สิ"

"ใจคอจะคิดแต่เรื่องอย่างว่าโดยไม่สนใจชะตากรรมของบอสเธอหน่อยเลยเหรอ"

"บอส...แล้วบอสของจื่อเป็นไงบ้างล่ะ"

"ไม่ตาย แต่ก็ไม่ฟื้น"

"ทำไม...ทำไมคิวกับพี่ดายอนต้องทำแบบนี้ด้วย"

"ก็บอกไปหมดแล้วไง อย่าถามมากได้มั้ย"

"มาคุยให้รู้เรื่องก่อนสิ คิวจะไปไหน"

"ไปเอาน้ำให้เธอไง"

พูดจบ คิวก็สะบัดมือของฉันจนหลุดและเดินออกจากห้องพยาบาลไป

ไม่กี่นาทีต่อมา คิวก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกับน้ำดื่มและข้าวหน้าปลาไหล

"นี่อะไร..."

"ของโปรดเธอไง ไม่อยากกินเหรอ"

"อยากสิ คิวป้อนจื่อได้มั้ย สายน้ำเกลือระโยงระยางแบบนี้จื่อ..."

ฉันยังพูดไม่ทันจบ คิวก็ตักข้าวหน้าปลาไหลยัดใส่ปากของฉันอย่างไม่ไยดี

"อื้ออ ร้อนน ทำไมใจร้ายกับจื่อจังเลย"

"จะให้ป้อนไม่ใช่เหรอ"

"คิว จื่อหิวน้ำ ป้อนน้ำให้จื่อบ้างได้มั้ย"

"อืม"

คิวตอบรับในลำคอและหยิบขวดน้ำดื่มมาเปิดฝาออก แต่ไม่ว่าเธอออกแรงบิดยังไงก็เปิดฝาขวดน้ำไม่ได้

"ปกติเห็นยื่นให้จื่อเปิดให้ตลอด นึกว่าอ้อนซะอีก ที่แท้ก็เปิดไม่ออก..."

"งั้นเธอก็เปิดเองละกัน"

คิววางขวดน้ำลงบนโต๊ะดังปึงและมองฉันด้วยหางตาอย่างกับโกรธเคืองมาสามชาติแปดชาติ

ฉันทำอะไรผิดอีกละเนี่ย ทำไมต้องโกรธฉันขนาดนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

หลังจากถอนหายใจออกมาเบาๆ ฉันก็หยิบขวดน้ำบนโต๊ะมาเปิดฝาออกอย่างง่ายดาย

"แค่นี้เอง ไม่เห็นยากเลย เด็กประถมอย่างจื่อยังเปิดออกเลยเห็นมั้ย"

"ทำไมต้องมาพูดแดกดันกันด้วย กินเองไปเลย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว"

"คิว เดี๋ยวก่อนสิ...ไม่ห่วงจื่อเหรอ"

"ทำไมต้องห่วง เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"

ไม่ได้เป็นอะไรกัน? แล้วที่นอนกอดกันทุกคืนมาตลอดหกปีนี่คืออะไร?

"คิว ถ้าเมื่อกี้จื่อไม่ฟื้นจริงๆ คิวจะเสียใจมั้ย"

"เสียใจสิ...ทดลองล้มเหลวใครจะไม่เสียใจบ้าง"

"แสดงว่าเป้าหมายของยาคือทำให้กลายเป็นเด็กสินะ"

"ไม่ต้องมาทำตัวเป็นนักสืบ สถานะของเธอเป็นแค่หนูลองยา"

"คิว ทำไมต้องเย็นชากับจื่อขนาดนี้ด้วย ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเราไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ"

"ฉันมาเฝ้าเธอเองแบบนี้ ยังบอกว่าฉันเย็นชาอีกเหรอ"

"หมายความว่าไง..."

"ซื่อบื้อ หิวน้ำก็รีบกินซะสิ จะได้กินข้าวให้จบๆ"

"อื้ม..."

ฉันมองขวดน้ำในมือและกระดกลงคออย่างรีบร้อนเพราะความกระหาย ทำให้น้ำในส่วนที่กลืนไม่ทันไหลทะลักออกมาทางมุมปาก

"ไม่ต้องรีบกินอย่างที่ฉันบอกก็ได้ เดี๋ยวก็สำลักหรอก"

"ห่วงจื่อเหรอ"

ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำที่มุมปากพลางเหลือบมองคิวด้วยความหวังเพียงเล็กน้อยว่าเธอจะไม่ปฏิเสธ

แต่คิวไม่ได้พูดตอบอะไร เธอแย่งขวดน้ำในมือของฉันไปปิดฝาและวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เลื่อนโต๊ะกินข้าวล้อเลื่อนออกไปให้ห่างจากเตียงคนไข้ที่ฉันนอนอยู่และขึ้นมานั่งคร่อมฉัน

"จะทำอะไร...อื้ออ"

ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้ เราจูบกันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

คิวใช้มือรองท้ายทอยของฉันเพื่อกดจูบให้ลึกกว่าเดิมพร้อมใช้มืออีกข้างกอดรัดตัวของฉันเอาไว้

ตามปกติฉันก็คงจับคิวกดและเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนแทนแล้ว แต่ตอนนี้คิวตัวโตกว่าฉันสามเท่า ถ้าเรายืนข้างกัน ฉันคงสูงไม่ถึงก้นของเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วจะไปเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปจับกดเธอ

แต่แล้วจู่ๆ ปลายลิ้นของฉันก็รู้สึกถึงน้ำรสเค็ม พอลืมตาขึ้นมามองก็พบว่าคิวที่จูบฉันอยู่น้ำตาไหลอาบแก้ม

คิวร้องไห้ทำไม...

ไม่ชอบเลย ทำไมต้องร้องไห้ด้วย...

หลังจากที่พยายามอยู่นาน ฉันก็ยกแขนเล็กๆ ของตัวเองออกมาจากอ้อมกอดคิวได้สำเร็จ และสิ่งแรกที่ฉันอยากทำก็คือลูบหัวลูกแมวตัวใหญ่ที่กอดฉันอยู่

คิวคงมีเหตุผลบางอย่างที่บอกจื่อไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรคิว... จื่อรอได้ จื่อจะรอจนกว่าคิวจะบอกทุกอย่างให้จื่อรู้

จื่อยินดีจะให้ความร่วมมือทุกอย่าง ขอแค่เราได้มีกันและกันแบบนี้ต่อไปก็พอ

จูบของเรายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แต่น้ำตาของคิวก็ยังไหลออกไม่หยุดเช่นกัน

ไม่อยากหยุดแค่นี้เลย

แต่ในร่างเด็กประถมแบบนี้...ฉันจะทำอะไรได้

อย่างมากแค่ทำให้คิวได้ทีละส่วน น่าสมเพชชะมัด

จะว่าไปฉันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย พอได้จูบกับคิว ในหัวของฉันก็มีแต่นึกถึงเรื่องอย่างว่า ขนาดตัวหดเหลือแค่นี้ก็ยังอดคิดถึงเรื่องพรรค์นั้นไม่ได้อยู่ดี

ก็คิวน่ารักน่าเอาขนาดนี้ จะให้คิดเรื่องอื่นได้ไง

ไม่ลองก็ไม่รู้...ฉันเคลื่อนมือที่ลูบหัวของคิวมาที่แผ่นหลังของเธอและล้วงเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวที่อยู่ใต้แจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาลของเธออีกที จากนั้นก็เคลื่อนมือไปสัมผัสก้อนเนื้ออุ่นๆ ของเธอเบาๆ

ใหญ่จัง...หรือเป็นเพราะมือเราเล็ก

รู้สึกว่าใหญ่มากเลย...

ฉันลูบคลำก้อนเนื้อขนาดใหญ่ได้สักพัก คิวก็ผละริมฝีปากออกจากปากของฉันและกอดฉันไว้เฉยๆ แทน

"คิวอยากให้จื่อลองมั้ย"

"ลองอะไร ขอกอดเฉยๆ ก่อนได้มั้ย"

"แต่ว่าของคิวตรงนี้มันชัดเลยนะว่าคิวอยาก"

"ใช่เวลามั้ย หยุดเลยนะ อื้ออ..."

พอฉันเริ่มนวดคลึงพร้อมเคลื่อนมืออีกข้างไปสัมผัสส่วนที่อยู่ระหว่างเป้ากางเกงของคิว คิวก็ขยำเสื้อบริเวณแผ่นหลังของฉัน

"นอนหงายสิ เดี๋ยวจื่อช่วยคิวเอง"

ฉันพูดพลางดันคิวร่างยักษ์ให้ลงไปนอนบนเตียงและขึ้นมานั่งคร่อม จากนั้นก็เริ่มซุกไซร้ซอกให้คิวรู้สึกวาบหวิว

"อื้อออ"

"ที่นี่จะมีคนเข้ามาอีกรึเปล่า"

"ไม่...นี่เป็นห้องส่วนตัว"

"ดีเลย งั้นจื่อไม่เกรงใจแล้วนะ"

หลังจากที่ฉันกระชากสายระโยงระยางที่มือขวาออกอย่างเร่งรีบ ฉันก็ถอดเสื้อแจ็กเก็ตหนังของคิว จากนั้นก็ถกชายเสื้อสืดของคิวขึ้นมาจนเผยให้เห็นผิวขาวเนียน

ฉันกลืนน้ำลายเข้าไปอีกใหญ่ ก่อนที่จะบรรจงใช้ลิ้นเล็กเลียไปตาหน้าท้องแบนราบของคิวพร้อมฝากรอยจางๆ เอาไว้ทุกที่ที่ลิ้นลากผ่าน

"อือออ"

ปกติมือของฉันจะจับเอวของคิวได้อย่างพอดีมือ แต่ตอนนี้มือของฉันใหญ่กว่าอุ้งมือของหมาตัวใหญ่แค่นิดเดียว หวังว่าร่างจิ๋วของฉันจะทำให้คิวสมหวังได้นะ...