ณ ที่แห่งหนึ่ง

"อีโฬม! มึงเป็นอะไรวะ! ตื่นดิเห้ย! "

-อึก..กูเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆกูก็หนักไปทั้งตัวแบบนี้..-

"ฮึก..อีโฬม.."

-ลูกอม มึงร้องไห้ทำไม กูอยู่นี้-

-/ตี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด/-

"พี่ครับ"

-ใครเรียกพี่ๆวะ"

"พี่ตื่นครับ"//เขย่าร่างคนที่นอนอยู่

"อื้ออ.."//ขยับตัว

ผมลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจ มีเด็กผู้ชายที่หน้าตาเหมือนผมกำลังนั่งจ้องผมอยู่

"เห้ย! มึงใครเนี้ย!"

สวัสดีครับผมโฬม อายุ32 ปี ทไงานเป็นเจ้าของบริษัทขนส่งเพชรและรถ ผม้ป็นมาเฟียคลุมทั้งประเทศเกาหลี ผมมีงานอิสระคือชอบถ่ายภาพ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอะไร อยู่ดีๆผมก็มาอยู่ที่ไหนไม่รู้ผมจำได้แค่ผมกำลังขับรถ..อ่า..ผมรถคว่ำนี้เอง..ชั่งเถอะ ยังไงผมก็มีภารกิจที่สำคัญรออยู่:)

ห้องแซนดี้

ตอนนี้ผมอยู่ในห้องของเด็กผู้ชายที่หน้าเหมือนผมครับ เขาชื่อแซนดี้ ชื่อเหมือนผู้หญิงมากกก ผมมาอยู่ในร่างของเขา เพื่อทำบางอย่างให้วิญญาณแซนดี้สงบสุข ไม่น่าเชื่อ ว่าเรื่องแบบนี้มันมีอยู่จริง... ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว พรางนึกคิดสิ่งที่คุยกับแซนดี้

โฬม : ยัยนั้นบอกคนที่ฆ่า คือคนในครอบครัว.. แสดงว่าเพื่อแย่งสมบัติ?

โฬมออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับสิ่งบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะและรอบๆกำแพง

โฬม : ถามจริง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายัยนี้บ้าดาราแน่ๆ

ใช่ครับ มันคือรูปผู้ชายคนนึง แต่หลายรูปมากๆติดอยู่รอบๆห้องของยัยนี้

แกร๊ก!~//เสียงเปิดประตู

??:แก! แกฟื้นแล้ว! แกฟื้นมาทำไม!

โฬม : ขอโทษนะครับ ไม่รู้จักมารยาทหรอคุณผู้หญิง

?? : กรี้ดดดด!!

เพี้ยะ! //??ตบโฬม

?? : เหอะ! จำไว้ ทุกคนจะต้องเกลียดแก! //เดินออกจากห้อง

โฬม : ...?

ตึก ตึก ตึก ตึก!

?! :ไอแซนดี้! มึงตบซินทำไม!

ซิน : ฮึก..พี่ซุง ปล่อยพี่แซนดี้ไปเถอะค่ะ พี่เขาแค่ไม่พอใจที่ซินมายุ่งกับห้องเขาเท่านั้น

โฬม : เหอะ นี้สินะ มารยาหญิงที่ใครๆต่างก็บอกว่าน่ากลัว

ซุง : พร่ามอะไรของมึง

โฬม : ป่าวครับ แค่จะบอกว่า กรุณามีมารยาทหน่อยนะครับนี้ห้องของผม อย่ามาเสียงดัง อีกอย่าง นี้ห้องผู้ชายนะครับคุณซิน อย่าเปิดเข้ามาโดยไม่ขออนุญาติสิครับ:)

ซิน : (แกกกก!!)

ปึ้ง! //เสียงปิดประตู

ซุง : มันเปลี่ยนไป...

ซิน : อะไรนะคะพี่ซุง

ซุง : ป่าวๆไปเถอะ

ซิน : ค่ะ..(หึ่ย! ฝากไว้ก่อนอิแซน!)

ในห้องแซนดี้

โฬม : ไม่คิดว่าจะเจอเร็วขนาดนี้:)

#ติดตามตอนต่อไป

เวลา 18:05 น.

ห้องกินข้าว

ต้น : กินข้าวกันเถอะ

ซิน : เดี๋ยวสิคะคุณพ่อ พี่แซนดี้ยังไม่ลงมาเลยนะคะ

ต้น : แซนดี้? แซนดี้ตื่นแล้วหรอซุง ทำไมพ่อไม่รู้

ซุง : เอ่อ..

เหอะ เคยสนใจด้วยรึไง ขนาดลูกตัวเองเจ็บจะเป็นจะตาย ยังไม่ให้ลูกไปโรงพยาบาล สมควรเป็นพ่อคนด้วยหรือเนี้ย

แซนดี้(โฬม): พอดีผมไม่ให้บอกเองแหละครับ เซอร์ไพรส์:)

ต้น : เหอะ ตื่นมาก็ดี จะได้ด่าแก ทำเรื่องอัปมงคลในบ้านแบบนี้ได้ยังไง เธอชอบพอคนๆเดียวกับน้องได้ยังไง!

แซนดี้(โฬม) : แล้วทำไมผมจะชอบไม่ได้ ในเมื่อตัวก็ตัวผม

ต้น : แซนดี้!!

เหอะ น่ารำคาญสิ้นดี นี้สินะต้น พ่อของยัยนั้น ลูกแท้ๆตัวเอง กลับเข้าข้างคนอื่นมากว่าลูกในไส้ มันใช้ได้ที่ไหน

ซุง : พ่อทานข้าวเถอะครับ

ซิน : พี่ซุงคะ พ่อกำลังดุพี่แซนดี้ อย่าพึ่งพูดเลยค่ะ😏

แซนดี้(โฬม) : อย่าตอแหลให้มันมาก ไม่ดิ้นก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ:)

เริ่มดิ้นแล้วซิคนสวย อีกไม่นานเดะมึงก็จะได้ ดิ้นทุรนทุราย เพราะตัวมึงเอง

ซิน : ..ฮึก😢(อิแซนดี้!😡)

ซุง : ไอ้แซน น้องพูดด้วยดีๆ!

แซนดี้(โฬม) : เหอะ น่าซาบซึ้งดีเนอะ😒

ผมเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะขับรถออกไปข้างนอกด้วยความเร็ว ผมขับรถมาเรื่อยๆ ตั้งใจว่าจะไปห้าง แต่ก่อนจะไปถึงห้างกลับมีรถคันสีดำขับตามผมมา ทำให้ผมต้องขับเบี่ยงออกไปเส้นทางอื่น

แซนดี้(โฬม) : จะเล่นกับกู คิดน้อยไปซะแล้ว

ผมขับรถเร็วขึ้นเรื่อยๆ หลีกการปะทะ เพราะสภาพร่างกายนี้ไม่ใช่ของผม ไม่ได้แข็งแรงเท่าร่างก่อนของผม ขืนเข้าปะทะ มีหวัง ร่างของผมแหลกแน่ๆ

ผมขับรถเข้าทางซอยๆหนึ่ง ก่อนจะลงจากรถแล้ววิ่งไปหาที่แอบทันที

?: มันไปไหนแล้ววะ

?? : เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย

?: รถมันอยู่นี้ มันคงหนีไปไม่ไกลหรอก

??:ไปหามันแล้วฆ่าซะ

? : อืม

พวกมันมากัน 2 คน ดูท่าแล้วจะไม่ใช้มืออาชีพ ผมค่อยๆย่องออกมา ก่อนจะวิ่งไปตามถนน ถ้าผมขับรถ มันต้องได้ยิน แล้วตามผมอีกแน่ๆ แถวนี้ผู้คนเยอะ อาจจะโดนลูกหลงไปด้วย

ห้างRiw

ตอนนี้ผมมาห้างที่ใกล้ๆแล้วครับ ดูท่าทางก็ใหญ่ดี แต่ยังเล็กกว่าห้างของผม ผมเดินไปร้านเสื้อผ้า

แซนดี้(โฬม) : เห้อ..แค่วิ่งก็เหนื่อย คงต้องออกกำลังกายอย่างหนักแน่ๆ

??! : มึง!!!

#ติดตามตอนต่อไป

《ห้าง Riw》

??! : มึง!!

-ใครมึงๆแถวนี้วะ เสียงดังชิบ-(โฬม)

จู่ๆก็มีผู้ชายเดินมากระชากแขนผมอย่างแรง ทำให้ผมเซไปตามแรงกระชาก พอผมเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นผมก็ต้องตกใจทันที เพราะมันคือคนๆเดียวกับคนในรูปที่ยัยแซนดี้ติดไว้รอบๆห้อง

??! : เดะนี้เมินกันแล้วหนิ ฟื้นแล้วออกมาตามหากูเลยหรอ ร่าน!

แซนดี้(โฬม) : เรารู้จักกันหรอ??

??! : เป็นบ้าไร จะเล่นละครให้กูสงสารอีกรึไง

แซนดี้(โฬม) : ขอโทษนะครับ คุณกำลังจะไปพบแพทย์ใช่ไหม

หลุดมาจากโรงพยาบาลบ้าแน่ๆ ยัยแซนดี้ชอบไปได้ยังไง หน้าตาบ๊านบ้าน

??!! : ไอ้ริว มึงออกมาจากร้านทำไมว---!! เหี้ย...

-ใครอีกฟร่ะ!-(โฬม)

ริว : เหอะ ก็ออกมาด่าคนร่านไง

เจมส์ : น..น้องแซนดี้ฟื้นแล้วหรอครับ

ริว : จะเรียกมันน้องทำไม เรียกมันอิร่าน!

แซนดี้(โฬม): คำก็แรด สองคำก็ร่าน ไม่ทราบว่าที่บ้านให้กินเพดดีกรีเป็นอาหารหรอครับ?

เจมส์ : อู้ววว

ริว : ไอเจมส์! เหอะ ทำเป็นพูดดี ยังไงมึงก็ต้องมาตามกูต้อยๆเหมือนปลิงอยู่ดี

แซนดี้(โฬม): หึ:)

ผมเดินเลี่ยงไปอีกฝั่ง เพราะขี้เกียจจะเถียง ผู้ชายบ้าไร ปากจัดเหมือนผู้หญิงเลย ผมเดินออกมาเรียกแท็กซี่และกลับบ้านไป

《บ้านโฬม》

แซนดี้(โฬม) : คิดถึงจัง..ยังคงเหมือนเดิม

ใช่ครับนี้คือบ้านของผม บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่เป็นคนสร้างขึ้นมากับมือ พ่อกับแม่เล่าว่า พ่อกับแม่ต้องผ่านอุปสรรคมากมายกว่าจะได้บ้านหลังนี้ขึ้นมา มันเป็นที่อยู่ และเป็นดวงใจของพ่อกับแม่ หลังจากที่ผมอายุครบ15ปี พ่อกับแม่ก็ย้ายไปอยู่ฝรั่งเศษ แล้วให้ผมอยู่ที่นี้ ดูแลบ้านและตำแหน่งของพ่อต่อไป

จะว่าไป ผมก็ไม่ได้เจอพ่อกับแม่นานแล้ว นานๆทีพวกท่านจะติดต่อมา สงสัยจะเที่ยวสนุกจนลืมแน่ๆ

แซนดี้(โฬม) : คิดถึงวัยเด็กจริงๆ..

แกร๊ก!//เสียงชักปืน

.. : หยุดอยู่ตรงนั้น! แกเป็นใคร! เข้ามาที่นี้ได้ยังไง!!

แซนดี้(โฬม) : หื้ม ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้

.. : ก็ที่นี้มันบ้านของเพื่อนฉัน!

แซนดี้(โฬม) : 5555ก็ใช่ไง นี้มันบ้านของฉัน

.. : แกหมายความว่ายังไง

แซนดี้(โฬม) : ไม่เจอกันแปปเดียว จับปืนเป็นแล้วหรอ

.. : !!!

แซนดี้(โฬม): ฉันกลับมาแล้วนะ ***

#ติดตามตอนต่อไป