กริ๊งๆ กริ๊งๆ ...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นจังหวะ ปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากห้วงภวังค์ ด้วยอาการงัวเงีย เธอพยายามลุกขึ้น เสมือนคนขี้เกียด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับรับสาย

"ฮัลโหล ...สวัสดีค่ะใครพูดสายคะ"

เธอถามด้วยสำเนียงอ้อแอ้

"เฮ้ย! แอน นี่เราเองนะ จำเราได้ไหม สายชล ไงเพื่อน"

"อ้อ...จำได้แล้ว ไปอยู่ไหนมา หายไปตั้งนานสองนาน ติดต่อโทรหาตั้งหลายครั้งก็ไม่ติด"

สายชลรีบตอบทันควัน

"ก็ไม่มีอะไรหรอกเพื่อน แค่คิดถึง เราทำโทรศัพท์มือถือหาย จำเบอร์ใครก็ไม่ได้ นี่เมื่อวานเราเพิ่ง ไปเจอไอ้เพ็ญมา เลยฉวยโอกาสขอเบอร์แอนนี่ซะเลย

โชคดีที่มันยังเซฟเบอร์เธอไว้ ว่าแต่แอนนี่ เธอสบายดีหรือเปล่า ชีวิตตอนนี้เป็นไงบ้างเพื่อน"

สายชลถามเป็นประโยคยาวเหยียด เหมือนคนที่ไม่เคยคุยกันแรมปีก็ว่าได้

"เราก็เรื่อยๆ น่ะเพื่อน "

แอนตอบเพียงสั้น ๆ ทั้งสองสนทนากันถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันอยู่สักพัก

"แอน นี่เธอเลิกกับพี่ทักตั้งแต่เมื่อไหร่เพื่อนทำไมไม่มีใครบอกกับเราเลย"

คำถามนี้ทำเอาคนฟังงงงวยอยู่ชั่วขณะ

" ชล ใครบอกเพื่อนล่ะ ว่าเราเลิกกัน กับ พี่ทัก เรายังอยู่ด้วยกัน ทุกวัน เพียงแต่ว่าพี่ทักเค้าต้องไปทำงานต่างจังหวัดบ้างบางครั้ง

หรือไม่ก็ไปทำงานแถวกรุงเทพบ้างเป็นครั้งคราว แต่ระยะพักหลังนี้สิ พี่ทักเขาดูแปลกไป ไม่เหมือนแต่ก่อน

ยิ่งช่วงนี้นะ เขาติดงานตลอด นานๆจะกลับบ้านสักครั้ง แถมกลับมาบางครั้งก็ทะเลาะกันกับเราอยู่บ่อยๆ แต่เอ๊ะ....ทำไมสายชลถามแอนแบบนี้ล่ะมันฟังดูแปลกๆนะเพื่อน"

สายชล เมื่อได้ฟังเช่นนั้น..ใจคอเธอเริ่มไม่ดี พูดตะกุกตะกัก

" เอ่อ...คือ...เอ่อคือว่า แอนนี่ เธอฟังเรานะเพื่อน เมื่อราวๆสองอาทิตย์ที่ผ่านมา พอดีเราทำธุระแถวๆย่านลาดพร้าว เลยถือโอกาสแวะไปเดินที่ห้างสรรพสินค้า

และบังเอิญเราเหลือบ ไปมองเห็นหญิงชายคู่หนึ่งเขาเดินจูงมือกัน กระหนุงกระหนิง กันน่าดู แต่เราเอะใจ ว่าผู้ชายคนนั้นมันดูคลับคล้ายคลับคลา พี่ทักแฟนแอนเลยอ่ะ

เราจึงรีบเดินตามหลังเขาสองคน เมื่อเข้าไปใกล้ๆ พอได้โอกาสประจวบเหมาะเราจึงไม่รีรอที่จะเข้าไปทักทาย ให้เห็นแจ่มแจ้งมันไปเลย

ปรากฏว่าใช่พี่ทักจริงๆ ..แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แอน เราเลยเข้าไปถามพี่ทักต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นเลย

"อ้าว..พี่ทัก มากับใครหรือคะเนี่ย แล้วแอนนี่ล่ะ หายไปไหนไม่ได้มาด้วยหรือคะ พี่ถึงได้มาเดินกันสองคนเช่นนี้"

พอเราพูดจบแค่นั้นแหละพี่ทักแกก็ดูท่าไม่ค่อยพอใจอย่างแรง สีหน้าดุดันมาก

คงแบบโกรธที่เราถามถึงแอนอ่ะ แล้วก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆสั้นๆแค่ว่า

"เปล่า...ผมเลิกกับแอนได้สักพักแล้ว"

คือเขาไม่พูดถึงหญิงสาวที่มาด้วยกันเลยสักนิด เรานี่ยังตกใจเลยที่ได้ยินแบบนี้

แล้ว..แล้วคือผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน เราเองยังแอบสังสัย ยืนงงตรงนั้นอยู่เลย

แต่ถึงไม่บอกก็เถอะ ดูจากท่าทีที่ดูสนิทสนมมีจูงไม้จูงมือกัน การกระทำมันดูแล้วต้องใช่แน่ๆ คิดอื่นไกลไม่ได้เลยจริงๆ

แล้วพอพูดจบนะ พี่ทักนี่ก็รีบจูงมือกับผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปในทันที เร่งรีบจนตัวแทบจะชนเข้ากับโต๊ะเคาน์เตอร์จิวเวลรี่เข้าให้"

สิ้นวาจาไม่ถึงสองวิสายชลถึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองเพลอเลอลืมตัวพูดสาวความยาวเล่าเหตุการณ์อย่างเมามัน ด้วยความหมั่นใส้และรู้สึกโมโหแทนเพื่อน

จนเธอลืมไปว่าคำพูดเหล่านั้นบางคำมันอาจจะส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของเพื่อนเธอเองเป็นได้ เธอจึงรีบหลุบปากเสียๆโดยไม่พูดต่อใดๆด้วยความรู้สึกผิด

ขณะเดียวกัน แอนนี่เองก็อยู่ในอาการตกใจ อึ้ง กับเรื่องราวที่ได้ฟังจากสายชลเล่าให้ฟังอย่างเป็นตุเป็นตะจริงจัง

เธอช็อค ไปชั่วขณะดั่งถูกมีดกรีดแทงข้างหลังทะลุยันขั่วหัวใจ ใบหน้าชา ทั้งร่างนี้แข็งหยุดนิ่งราวกับถูกสตาฟ จนเธอพูดอะไรไม่ออก

ต่อจากนั้นไม่นาน เพียงแค่เซี้ยววินาทีเท่านั้น ความเจ็บปวดรวดร้าวทั้งหลายทั้งมวลก็ฉุดวิ่งพุ้งเข้ามาในหัวใจเธออย่างถาโถมในทันที

หญิงสาวร้องไห้จุกสะท้านอก น้ำตาเจ้ากรรมมันหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาเป็นธารอย่างไม่รู้ตัว

ทามกลางความเงียบไร้เสียงวาจาโต้ตอบสายชลก็พอจะเดาได้ ว่าแอนนี่ในตอนนี้เธอน่าจะคงช็อกอยู่แน่ๆ สายชลเธอจึงรีบเรียกเพื่อนสาวผ่านโทรศัพท์มือมือคู่สายด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

"แอนนี่...แอน เธอฟังเราอยู่หรือเปล่าเพื่อน เธอได้ยินเราไหมแอน ฟังนะ เธอเองจะต้องเข้มแข็งนะแอน"

สายชลเริ่มเป็นห่วงแอน ที่เงียบไป มีแต่เสียงสะอื้น ดังมาตามสาย

" ชล แอนขอบใจมากนะที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เราจะได้เลิกโง่เสียที เราก็มีสงสัยอยู่บ้างเนืองๆ ขอบใจนะเพื่อน"

แอนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเธอเชื่อคำเล่านี้สนิทใจเพราะพฤติกรรมของคนรักที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมาสักระยะหนึ่งนั้นแล้วนั้นเอง

ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักใหญ่ๆ โดยสายชลเธอคอยทำหน้าที่เพื่อนที่ดีและจะคงยืนเคียงข้างปลอบใจแอน อยู่ตลอดระยะเวลาที่คุยกัน...

เมื่อสิ้นสุดการสนทนา แอนหญิงสาวผู้น่าสงสารทิ้งตัวลงบนที่นอนเหมือนคนที่กำลังหมดเรี่ยวหมดแรง

สายตาจับจ้องไปที่เพดานห้อง อย่างไร้จุดหมาย เธอมองอยู่แบบนั้นอยู่สักพัก หญิงสาวผู้ที่หัวใจกำลังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ก็ปล่อยโฮ ร้องไห้ ออกมา อย่างอัดอั้นตันใจ

เธอร้องไห้ออกมา 2 มือเรียวเล็กบางๆ กำผ้าห่มไว้แน่น เท่าที่แรงจะมี ความรู้สึกมันแฝงไปด้วยความคับแค้นในหัวอก เพราะความเจ็บปวดที่สามีคนที่เธอรักปานจะกลืนกำลังหักหลังและทำร้ายจิตใจเธออย่างแสนสาหัส

ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไป โดยแอนได้เก็บ ทุกสิ่งทุกอย่างที่รับรู้ความจริงนี้ไว้ในใจอย่างเย็นชา พยายามทำทุกสิ่งอย่าง ในทุกวันให้เป็นปกติ

แต่ทว่าในใจของเธอมันเจ็บปวดมากมายยิ่งนัก หัวอกของหญิงสาวนั้นแทบจวนระเบิดเป็นจุล เธอเจ็บปวดรวดร้าวดวงใจจนเกินจะบรรยาย

วันเวลาหมุนเวียนผ่านเลยไป ...จากวัน กลายเป็นเดือน พ้นผ่านวันผ่านคืนเปลี่ยนหมุนเวียนวนล่วงเลยไป

แต่ในทุกๆวินาที หัวใจของหญิงสาว คลุกเคล้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ...ที่สามีของเธอได้มอบให้เป็นของขวัญตอบแทนความรัก ความซื่อสัตย์ที่มีให้ เธอยอมรับว่า...มันบอบช้ำใจยิ่งนัก

ทุกครั้งที่สามีสุดที่รักของเธอโทรศัพท์มาหา... เธอพยายามข่มใจตัวเองทุกครั้ง เธอตีเนียนทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ...

จนวันแล้ววันเล่า ความทุกข์ระทม มันยิ่งทวีคูณรุนแรงมากขึ้นทุกวัน ทุกสิ่งทุกอย่างมันทับถม อยู่ข้างในหัวอกของหญิงสาวเปรียบดั่งไฟลาวาในปล่องภูเขาไฟ ที่เผาไหม้อยู่ตลอด เมื่อยิ่งคิด มันก็ยิ่งเพิ่มพูน ความปวดร้าวให้ใจแตกเป็นเสี่ยงๆชิ้นเล็กๆ

จะมีก็แต่สายชลเท่านั้น เพื่อนรักที่ยังคอยห่วงใยแอนนี่ และคอยโทรหาทุกวัน เธอคอยปลอบใจ และให้กำลังใจแอนอยู่เสมอ กลัวเพื่อนรักจะคิดสั้นหรือทำอะไรบ้าๆ อย่างสิ้นคิด

"แอน วันนี้เป็นไงบ้างเพื่อน ทำไรอยู่ตอนนี้ แล้วทานข้าวทานปลารึยัง เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะแอน ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วสักวันพี่ทักจะต้องเสียใจ ที่ทำกับแอนแบบนี้ได้ลงคอ

พี่ทักต้องเสียใจทีหลัง เพราะเขาทิ้งผู้หญิงที่รักเขาที่สุดเช่นเเอน เธอต่างหากแอนที่ต้องขอบคุณสวรรค์ ที่ให้โอกาสแอน ได้ไปเจอผู้ชายคนใหม่ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกันในอนาคต

จำไว้นะเพื่อน ที่เห็นนี่มันก็แค่การเริ่มต้น...ชีวิตของคนเรา มันยังมีอะไรให้เราต้องพบเจออีกเยอะแยะ อดทน นะแอน

...แอนยังมีเราเสมอ สายชลเพื่อนคนนี้จะอยู่เคียงข้างแอนในทุกสถานการณ์เอง ไม่ว่าเธอจะทุกข์สุขหรือมีปัญหาชีวิตมากมายเพียงใด

มีอะไรก็ยกโทรศัพท์กดเบอร์ต่อสายมาหาเราเลยนะไม่ต้องกลัวว่าจะรบกวนเด็ดขาด"

นี่คือกำลังใจ สายใยของมิตรภาพ เพื่อนรัก เธอคอยโทรหาแอนทุกวัน ด้วยความห่วงใย

เช้าวันใหม่ท้องฟ้าเริ่มมืดมนด้วยคร้าวคล้ายว่าพายุฝนกำลังจะมาเยือน แอนเดินย่างกรายเข้ามานั่งที่ขอบระเบียง

เธอมองผ่านช่องประตูของหน้าต่าง สายตาของเธอมองออกไปข้างนอก โดยไร้จุดมุ่งหมาย

และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงไขกุญแจห้อง พร้อมกับเสียงเปิดประตู เธอจึงเหลือบไปมอง เธอรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นคือ สามีของเธอเอง ...เขากลับมาแล้วหลังจากออกไปทำงานเป็นต่างพื้นที่เวลาเป็นเดือนๆ

"ที่รักผมกลับมาแล้วครับ"

สามีของเธอเอ่ยทักทายพร้อมกับเดินเข้ามาสวมกอด ชายหนุ่มก้มจุมพิตภรรยาสาวเบาๆ ที่หน้าผาก

แอนเธอพยายาม ทำสีหน้าให้เป็นปกติให้มากที่สุด เหมือนไม่เคยรับรู้เรื่องราวร้ายๆ หรือเหตุการณ์เคลื่อนไหวใดๆ ของสามีที่กระทำลับหลังต่อตน

"พี่ทักกลับมาแล้วหรือคะงานที่ดูแลเป็นอย่างไรบ้างใกล้เสร็จหรือยัง"

"ยังเลยครับคงอีกนาน 3 เดือนข้างหน้า และไม่แน่ใจว่าจะมีแนวโน้มได้โปรเจคใหม่มาอีกหรือเปล่า เจ้านายผมได้ไปประเมินงานที่ใหม่มาแล้วด้วย"

ทักตอบเมียสาวโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าแววตาลึกๆ ของฝ่ายตรงข้ามที่มองมา แววตาคู่นั้นมันแฝงไปด้วยความเคลือบแคลงแค้นใจ...

" อืม...งานเยอะจังเลยเนอะ พี่ทักคงเหนื่อยจะแย่น่าดู งั้นเดี๋ยวแอนขอตัวไปเข้าครัวก่อนค่ะ พี่ทักอยากทานอะไรก็บอกแอนได้นะคะ จะจัดเตรียมไว้ให้ พี่ไปอาบน้ำอาบท่าพักผ่อนตามสบายนะ"

เธอพูดนิ่งๆ พร้อมกับเดินหันหลังเข้าห้องครัวด้วยสีหน้าแววตาสุดเอือมระอาจากคำโกหกใจคตไม่ซื่อของเขา

2 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

"แอนพรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานแล้วนะ มีอะไรก็โทรหาพี่นะ"

"ค่ะพี่ทัก"

แอนตอบเพียงสั้นๆ จนทำให้ผู้เป็นสามีรู้สึกแปลก เริ่มสงสัย กับพฤติกรรมพูดคุยน้อยลงของภรรยา เพราะทุกครั้ง ที่เขากลับมาหญิงสาวมักจะเล่าเรื่องต่างๆ ถามนู่นถามนี่อยู่ตลอดเวลา

เธอเป็นหญิงสาวที่สวย สดใส และร่าเริงยิ้มเก่งเอาอกเอาใจก็เก่ง แต่ทำไมกลับรอบนี้ เธอดูเปลี่ยนไป ...จากเมื่อก่อนด้วยความสงสัย สามีจึงเอ่ยปาก ถามภรรยาสาว

"แอน แอนมีอะไรในใจหรือเปล่า ทำไมพักหลังมานี้แอนดูเงียบๆ พูดจาน้อยลง และมีสีหน้าเหมือนคนกำลังเก็บบางสิ่งหรือเรื่องอะไรในใจ ...แอนมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า"

ทักเอ่ยถามภรรยาสาวพร้อมกับหมุนกายเข้ามาสวมกอด ลูบไล้เส้นผมเงาสลวย ของภรรยาสาว เหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด หญิงสาวตอบเพียงสั้นๆ ว่า

"เปล่าค่ะไม่มีอะไร"

คืนนี้เขานอนซบ กอด ภรรยา พร้อมกับ สูดดมกลิ่นหอม จากเรือนร่าง ของหญิงสาว

ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติ แอนขยับตัวออกจากอ้อมกอดของสามี ซึ่งขณะนี้เขาได้เผลอหลับไปแล้ว..หญิงสาวจ้องมองไปที่ใบหน้า อัน หล่อเหลาของสามี เธอจ้องมองอย่างนั้นอยู่สักพัก

" ฮึ่ ... นี่หรือผู้ชายที่เคยให้คำมั่นสัญญา ว่าจะรักและซื่อสัตย์กับเธอ..."

มีคำถาม ค้างคามากมาย ผุดลอยขึ้นมาในสมองของเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าสามีสุดที่รักของเธอ จะทำกับเธอได้เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสแบบนี้ เธอคิดไปต่างๆ นานาพร้อมกับคิดแผนการอย่างใดอย่างหนึ่งจนเผลอหลับไป

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเวลา 6:00 น ของเช้าวันใหม่ ดวงอาทิตย์กำลังสาดแสง ส่องเข้ามากระทบที่หน้าต่าง

แอนปรือตามอง แสงแดดอ่อนๆ ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับเหลือบไปมองสามีที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ

"พี่ทักๆ ตื่นได้แล้วค่ะ สายมากแล้ว ลุกไปอาบน้ำอาบท่า เตรียมตัวไปทำงานได้แล้วค่ะ เดี๋ยวแอนไปเตรียมกาแฟไว้ให้

"จ้ะที่รัก"

ทักทำเสียงอ่อยก่อนจะคว้าร่างอันบอบางเอวคอดของภรรยาสาวเข้ามาสวมกอดอีกครั้งภายใต้ชุดนอนเนื้อบางๆ นิ่ม

มือของชายหนุ่ม สัมผัสไปที่ สะโพกตึงผาย เขาพยายามเล้าโลม สัมผัสที่ซอกคอ และเลื่อนต่ำลงมาหยุดที่ สองปทุม อันอวบอิ่มของภรรยาสาว...

แต่แล้วภรรยาสาวก็เบี่ยงตัวลุกออกจาก พันธนาการของสามี พร้อมกับเอ่ยเสียงแข็งว่า

"หยุดค่ะ พอได้แล้วเดี๋ยวสาย แอนจะไปเตรียมเสื้อผ้ากับกาแฟไว้ให้ "

สามีถอนหายใจลึกๆ แล้วมองตามภรรยาอย่างเสียดายอารมณ์ ประมาณนั้น ...

" แอน วันนี้พี่ขอเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้านะ"

แอนตอบเพียงสั้นๆ

"ค่ะ"

และแล้วก็ถึงเวลาที่ทั้งสองต้องร่ำลากันอีก เช่นเคย

" ดูแลตัวเองด้วยนะแอน ช่วงนี้แอนดูซีดผอม ลงไปเยอะเลย เดี๋ยวเสร็จงานแล้ว พี่จะรีบมาหานะ"

แอนทำได้เพียง พยักหน้าตอบรับ

"ค่ะ"

เมื่อสามีขับรถออกไป จนลับตาแอนเริ่มทำตามแผนที่วางไว้ทันที หญิงสาวรีบยกโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักทันทีทันใด

"ฮัลโหล...สายชล พี่ทักกำลังขับรถออกไปแล้วนะทำตามแผนได้เลย"

"โอเค...เพื่อน เรารออยู่ที่หน้าปากซอยนี่เอง เดี๋ยวถ้ารถพี่ทัก ขับผ่านไป เราจะคอยขับตามห่างๆ ละกัน เชื่อใจเรานะแอน เราจะจับให้ได้คาหนังคาเขาเลยไม่ต้องกังวลนะ แล้วถ้าได้เรื่องอย่างไร เราจะรายงานไปหาแอนเป็นระยะๆ โอเคป่าวเพื่อน"

สายชลตอบเพื่อนพร้อมกับเริ่มทำตามแผนการที่วางไว้

"ก็ระวังตัวด้วยนะชล อย่าให้เขารู้ว่า มีคนตาม มันจะเสียแผน จนกว่าจะเจอกับตาว่าเขาไปที่ไหน...ขอบใจนะเพื่อน"

รถเก๋งคันสีขาว ได้แล่นออกไป พิทักษ์ขับไปตามทางเรื่อยๆ โดยยังไม่ทันได้สังเกตุเห็นรถอีกคัน ที่กำลังขับติดตามตนอยู่ เป็นระยะ

สายชลนั่นเอง เธอที่กำลังสะกดรอยตามรถคันดังกล่าว สายตาจับจ้องไปที่รถของทักอย่างไม่ให้คลาดสายตา ก่อนที่ทัก จะเลี้ยวซ้ายเข้าไปในซอย ซอยหนึ่ง

" นี่มันไม่ใช่ทางที่เขาไปทำงานนี่นา...พี่ทักมีอะไรปิดบังไว้กันแน่นะ "

สายชลบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ด้วยความสงสัย ...

และแล้ว รถของทักก็หยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ตั้งตระหง่านโดดๆ ห่างจากบ้านหลังข้างๆ 3-4 ร้อยเมตรเห็นจะได้

สายชลจอดรถดูอยู่ห่างๆ โดยที่ทักไม่รู้ตัว

เธอจับตามองอยู่สักพัก ประตูรั้วเหล็กบ้านหลังดังกล่าวก็ถูกเปิดออก ทักรีบเข้าไปข้างในทันที

สายชลพยายามขับรถเข้ามาดูให้ใกล้ที่สุด เธอสอดส่ายสายตาเข้าไปในอณาเขตบ้านหลังนั้น เห็นแค่เพียงรถของทักที่จอดอยู่ข้างใน

"เข้าไปข้างในบ้านไวจัง... แล้วนี่มันบ้านของใครนะหลังนี้..."

ชั่วครู่เธอละทิ้งความสงสัยนั้นมันที แล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

"ฮัลโหล..แอนเธอรีบตามเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ด่วนเลยเพื่อน เจอจุดหมายแล้ว เดี๋ยวเราส่งที่อยู่ จี พี เอส ไปให้นะ พี่ทักอยู่ที่นี่ เขาเพิ่งเข้าไปข้างในเมื่อตะกี้นี้เอง เดี๋ยวมาถึงค่อยคุยกัน"

สายชลรายงานเพื่อน พร้อมกับส่ง โลเกชั่น บริเวณพื้นที่ดังกล่าวให้แอนตามมา...

เมื่อแอนขับรถมาถึงจุดหมาย เธอก้าวลงมาจากรถโดยที่มีสายชลวิ่งเข้ามาหา

แอนมองหน้าเพื่อนพร้อมกับเอ่ยถามว่า

"สายชลเธอเห็นใช่ไหม"

แอนถาม

"ไม่หรอกเพื่อนเราไม่เห็นอะไรเลยเห็นแค่รถพี่ทักษ์ขับเข้าไปข้างในสงสัยจะมีคนเปิดประตูให้ เราเลยขับเข้ามาดูใกล้ๆ แต่ก็ ไม่เห็นอะไรเลย"

การใช้ชีวิตคู่ เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำให้อีกฝ่าย รู้สึกหวาดระแวง ชีวิตคู่นั้น ย่อมไม่มีความสุข จนกว่าจะค้นพบความจริง แต่ความจริงที่ค้นพบนั้น มันจะเป็นอย่างที่คิดระแวงหรือไม่ ก็เท่านั้น...

"ขอบใจนะเพื่อน"

แอนกล่าวขอบ อก ขอบใจ สายชล

ทั้งสองเดินไปเกาะที่หน้าประตูรั้วบ้านเธอมองเข้าไปข้างใน

"สายชลนี่มันรถพี่ทักนี่"

เธอพูดลอย ๆ กับเพื่อน พร้อมคิดในใจ

"ผู้ชายมักมาก สักวันเถอะแล้วคุณจะรู้สึก...หึ "

แอนจ้องมองเข้าไปข้างในบ้านด้วยแววตาที่แข็งกระด้าง เธอกัดฟันแน่น ดุจดั่งคนที่อยู่ในอารมณ์เคียดแค้นยิ่งนัก

สายชล พูดเบาๆ

"แอนเธออยากกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นเข้มแข็งนะเพื่อน"

แอนพยักหน้าตอบรับ

ทั้งสองจึงตัดสินใจกดกริ่งประตูหน้าบ้าน และแล้วก็มีหญิงสาวซึ่งเป็นเจ้าของบ้านออกมาพร้อมกับสาวเท้าก้าวเดินเข้ามาหาแอนและสายชลยังเบื้องหน้า

" สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ"

หญิงสาวร่างเล็กกะทัดรัดถามด้วยน้ำเสียงกึ่งสงสัย

สายชลรีบตอบขึ้นทันที

"คุณคะคุณคือเจ้าของบ้านหลังนี้หรือเปล่า"

"ใช่ค่ะฉันชื่อเกตุเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เองไม่ทราบว่าคุณทั้งสองมีธุระอะไรกับดิฉันหรือเปล่า"

แอนและสายชลมองหน้ากันก่อนที่แอนจะพูดขึ้นว่า

"ขอโทษนะคะคือดิฉันเห็นรถของสามีดิฉันจอดอยู่ข้างในเลยเข้ามาดูค่ะ"

เกตุเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นทำให้เธอถึงกับมึนงงพร้อมกับหันหลังไปมองรถเก๋งคันงามที่จอดอยู่พร้อมกับชี้นิ้วไปที่รถคันนั้น เพื่อให้แน่ใจ

"คุณหมายถึงรถคันนี้หรือเปล่าคะ"

เกตุถาม

"ใช่ค่ะรถคันนี้มันเป็นรถของสามีดิฉันเองซึ่งฉันเป็นคนซื้อให้เขาขับ"

แอนรีบตอบทันทีโดยสังเกตเห็นดวงตาและสีหน้าของเกดซีดเผือก ก่อนที่หญิงสาวจะพูดอะไรกันมากกว่านี้ทันทีทันใดนั้น

"เกตุครับคุณคุยกับใครอยู่หรือครับ"

ทักเดินออกมาพร้อมกับร้องถามหญิงสาวโดยที่ยังไม่ทันสังเกตว่าสองสาวที่ยืนอยู่ข้างนอกนั้นคือแอนและสายชลนั่นเอง

เมื่อทักเงยหน้าขึ้นมองทักถึงกับชะงักตกใจเหงื่อแตกซิบๆ ทำอะไรไม่ถูก เขายืนอยู่กับที่พร้อมกับพูดเสียง ตะกุกตะกักขึ้นว่า

"อ้าวแอน คุณมาได้อย่างไร"

"แอนก็ขับรถมานี่ไงคะ นี่หรือคือที่ทำงานของพี่ทัก"

แอนจ้องหน้าทักพร้อมถาม

"แอนพี่ว่าแอนกลับไปบ้านก่อนเดี๋ยวพี่ตามไปขอร้องกลับบ้านก่อนนะ"

ทักพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้ภรรยาสาวใจเย็น เพื่อหลีกเลี่ยงเพราะไม่อยากเกิดการปะทะคารมณ์จนเสียเรื่อง

"พี่ทักช่วยบอกแอนหน่อยได้ไหมว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆพี่เธอคือใคร...แล้วแอนจะไป"

ทันทีทันใดนั้น เกดก็พูดสวนขึ้นมา

"ฉันคือเมียพี่ทักเราคบกันมาเกือบปีแล้วที่สำคัญพี่ทักก็มาอยู่กับเกตุที่นี่เป็นประจำเกตุก็เป็นเมียพี่ทักเหมือนกัน"

เกตพูดพร้อม กับเอามือไปเกาะเเขนชายหนุ่มไว้แน่น ก่อนเกดจะหันไปถามทัก

"พี่ทักนี่มันอะไรกันคะบอกเกดมาเดี๋ยวนี้ ก็ไหนว่าพี่ทักเลิกกับเมียพี่แล้วนี่มันอะไรกันทำไมผู้หญิงคนนี้บอกกับเกดว่า พี่ทักคือสามีของหล่อน พี่ทักบอกเกด มาตามตรงเลยนะ"

เกตพูดเสียงแหลมเค้นเอาความจริงทันที

ทักไม่ตอบ ทำได้เพียงบอกแอนให้กลับบ้าน แอนมองหน้าทัก ทุกอย่างดูเย็นชา ไม่แสดงปฎิกริยาใดๆ ออกมาทั้งสิ้น

ทัก มีสีหน้าชักหน้าไม่ถึงหลัง จะเอายังไง จะเลือกไปกับแอนหรือจะอยู่กับเกตุตามแผนที่วางไว้..

และแล้ว... ทักเลือกที่จะจูงมือเกตุกลับเข้าไปในบ้านทันที ปล่อยให้เแอนและสายชล ยืนอยู่หน้าบ้าน

"แอน เรากลับกันเถอะ พี่ทักคงไม่มีอะไรต้องเคลียร์กับแอนแล้วละ ทุกอย่างหลักฐานมันฟ้อง ว่าแต่แอน เธอไปพักกับฉันดีกว่านะ ที่บ้านยินดีต้อนรับแอนเสมอ ชลไม่อยากให้แอนอยู่ คนเดียว นะ นะ"

สายชลคะยั้นคะยอพร้อมกับโอบที่หัวไหล่แอน

แอนพยักหน้ารับ"ก็ดีเหมือนกัน...แอนจะไปอยู่กับสายชลขอบใจมากนะเพื่อนที่อยู่เคียงข้างเรา แต่เดี๋ยวเราแวะไปเก็บเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นก่อนนะ"

"ได้เลยเดี๋ยวเราไปเก็บตอนนี้เลย"

สองสาวเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป

แอนกลับไปบ้าน ด้วยอาการเศร้าสร้อยและมีสีหน้าหนักใจอยู่ภายในรถเบาะข้างๆสายชล

ส่วนทักกับเกตุเมื่อเข้าไปในบ้านทั้งสองได้เคียร์ปัญหาปรับความเข้าใจกันจนกระทั่งฝ่ายหญิงเค้นคำหาความ

"พี่ทัก บอกเกตุมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่ามันยังไงกัน อย่าโกหกเกตุนะ "

ทักยังคงนิ่ง ไม่มีคำตอบใดๆ ทำให้เกตคลั่งเหมือนคนบ้าหญิงสาวกรีดร้องโวยวายเสียงดังพร้อมกับกำกำปั้นทุบลงที่หัวไหล่ และแผ่นหลังของชายหนุ่ม

ทัก ได้แต่ยืนดูพฤติกรรมก้าวร้าวโทสะของเกตุ ด้วยแววตาเคร่งขรึม

"พอเกตุ หยุดเถอะ เกตุพี่ขอโทษ เกตุฟังนะที่รัก พี่รักแค่เกตุเพียงคนเดียวเท่านั้นนะครับ พี่บอกกับเกตแล้วไง ว่าผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ยอมปล่อยพี่ พี่ก็บอกเลิกไปตั้งหลายครั้งแล้วเชื่อพี่เถอะ แล้วพี่จะรีบๆไปเคลียร์ให้ทุกอย่างมันจบให้ไวที่สุด...เกตุให้โอกาสพี่นะครับ.."

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างของหญิงสาว ขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอกผึ่งผาย...ของตน แล้วดึงร่างบางๆเอวคอดเข้ามาแนบกาย ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนแน่น...

ซึ่งทำให้เกตุค่อยๆมีอารมณ์เย็นลง

"เกตให้อภัยพี่ก็ได้ แต่พี่ต้องไปเคลียร์ให้รู้เรื่อง แล้วเราจะได้อยู่อย่างเปิดเผยสีที เกตุอยากไปไหว้พ่อ แม่พี่ทัก พี่ทักต้องพาเกตไป ถ้าไม่อย่างงั้นเกตุจะไม่ยอมนะคะ ..."

อารมณ์โกรธ เกรี้ยวกราดของหญิงสาวเมื่อสักครู่นั้นได้หายไป และเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงออดอ้อนเข้ามาแทน

ทักจุมพิตที่แก้มทั้งสองข้างของหญิงสาว

"ขอบใจเกตุที่ให้โอกาสพี่ พี่สัญญาพี่จะทำตามใจเกตุทุกอย่างรอพี่ก่อนนะ หลังจากที่เคลียร์เรื่องของพี่กับแอนจบพี่จะรีบกลับมาหานะคนดีของพี่"

ทักหยอดคำหวาน ทำให้หัวใจหญิงสาวแทบละลายในอ้อมกอดของเขา

เช้ามืดของวันใหม่ ดวงอาทิตย์ยังไม่สาดแสง สุริยา ทักได้ขับรถออกไปอย่างรีบร้อน พอมาถึงบ้านหลังนี้ ที่ตนเคยอยู่กับแอนนี่แฟนสาวคนรัก

ชายหนุ่มรีบกระโจนลงจากรถ แล้ววิ่งปรี่เข้าไปภายในบ้าน พร้อมกับตะโกนเรียกภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างแอน

"แอน แอนอยู่หรือเปล่า แอน"

สิ้นเสียงตะโกน บ้านดูเงียบๆ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น เขาจึงรีบเข้าไปเปิดประตูห้องนอน ก็ต้องพบแต่กับความว่างเปล่า

ทักรีบเปิดดูตู้เสื้อ ด้วยความร้อนรน เขาตกตะลึงเล็กน้อย เพราะกระเป๋าสีดำใบใหญ่นั้นหายไป พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้จำเป็นของแอนนั้นหายไปจนเกือบจะทั้งหมด ทิ้งไว้แต่เพียงรูปภาพ ภาพคู่ของแอนกับทัก ถ่ายคู่กันในวันที่ทั้งสองแต่งงานกัน...

มันช่างเป็นภาพ ที่สวย และงดงามสียเหลือเกินแอนวางมันไว้บนที่นอน ก่อนจะเดินจากไป

"เฮ้อ!!!"

ทักถอนหายใจหนักหน่วงพร้อมความเจ็บปวดภายในใจ

ทักเดินเข้าไปนั่งที่ขอบระเบียง สายตากวาดมองไปรอบๆ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเงียบสงบ...

เวลานี้ฟ้าเริ่มจะสางแล้ว ชายหนุ่ม

ยกฝ่ามือทั้งสองข้างลูบเบาๆลงบนใบหน้าอันหล่อเหลา

" เฮ้อ! แอนพี่ขอโทษ พี่จำเป็นต้องทำแบนี้"

ชายหนุ่มบ่นพึมพำ กับตัวเอง

พร้อมกับจุดบุหรี่ สูดเข้าปอดลึกๆ เขาพ่นควันบุหรี่เทาๆให้ลอยล่องไปในอากาศ เขาคิดว่าแอนต้องไปพักอยู่ ที่บ้านสายชลอย่างแน่นอน

เขาพยายามกดโทรศัพท์ โทรหาแอน อยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ เธอก็ไม่รับสายเขาเลย

ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งนัก

เขาไม่รอช้า รีบวิ่งขึ้นรถ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความมุ่งมั่น