ท่านเเม่ทัพ ข้าอยากหนีจากท่าน
บทนำ
กู้อวี้อวิ๋น
ท่านจับพี่ซีฮันไว้หรือเจ้าคะ
เหว่ยฉินหนาน
ใช่ ข้าให้ทหารพาตัวนางมานางปลอดภัยดี เจ้าไม่ต้องห่วง
'พาตัวมางั้นหรือ? เหลวไหล ท่านจับตัวนางมาเป็นตัวประกันต่างหาก'
หญิงสาวเดินอย่างไรเรี่ยวแรง ราวกับตัวเธอสามารถปลิ้วไปตามสายลมในยามค่ำคืนได้โดยง่าย
เหว่ยฉินหนาน
ลมหนาวแล้ว เจ้าตากลมนานเจ้าอาจจะไม่สบายได้
เหว่ยฉินหนาน
เรากลับกันเถอะ
'กลับไปที่นั่นอีกครั้งน่ะหรือ หรือไม่การกลับไปครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะออกมาได้อีก'
กู้อวี้อวิ๋น
กลับไปอีกหรือเจ้าคะ?
เหว่ยฉินหนาน
ใช่ กลับไปบ้านของเรา
'บ้านของเรา ที่นั่นคือบ้านของข้าหรือ?'
'ทั้งๆที่ท่านเย็นชากับข้ามาตลอดสองปี ท่านไม่เคยใส่ใจความเป็นอยู่ข้า พยายามผลักใสข้า แต่ตอนนี้ท่านกลับใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อพาข้ากลับไปที่นั่นอีก'
'ข้าไม่เข้าใจท่านเลยจริงๆ'
อวี้อวิ๋นเดินต่อไปเรื่อยๆจนพบว่าทางข้างหน้าเป็นหน้าผาสูง
เหว่ยฉินหนาน
ตรงนั้นมันอันตราย รีบกลับมาหาข้าเร็ว!
อวี้อวิ๋นเดินไปใกล้หน้าผาขึ้นเรื่อยๆและหันกลับมามองเหว่ยฉินหนานที่กำลังทำหน้าบิดเบี้ยวราวกับเขานั้นกำลังเจ็บปวด
เหว่ยฉินหนาน
เจ้ากำลังจะทำอะไร!?
เหว่ยฉินหนาน
รีบกลับมาหาข้าเดี๋ยวนี้!!
ฉินหนานเดินมาหาด้วยความร้อนรน
ทันใดนั้นอวี้อวิ๋นก็ดึงปิ่นปักผมออกมาของเธอออกมา ผมของเธอสลายออกตามสายลม
เมื่อฉินหนานก้าวเข้ามาหาเธอ เธอก็เอาปิ่นปักผมสีทองจ่อลำคอของเธอทันที
กู้อวี้อวิ๋น
อย่าก้าวเข้ามาไม่งั้นข้าจะใช้มันพลีชีวิตของข้าเสีย
แต่ฉินหนานก็ยังก้าวเข้ามาหาเธอ เพราะคิดว่าเธอเเค่ขู่เขาเล่นเท่านั้น
กู้อวี้อวิ๋น
ข้าบอกให้ท่านหยุดไง!
เลือดค่อยๆไหลลงมาจากลำคอขาวเนียนของเธอ เมื่อฉินหนานเห็นดังนั้นเขาก็นิ่งไปด้วยความตกใจ
ในดวงตาสีทมิฬของเขากำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง
เหว่ยฉินหนาน
ได้ ข้าจะอยู่นิ่งๆ
เหว่ยฉินหนาน
ได้โปรดเอาปิ่นนั่นออกซะ!
เหว่ยฉินหนาน
ข้าบอกให้ทิ้งปิ่นนั่นไปซะ อวี้อวิ๋น!!
'ทิ้งปิ่นนี่ไปและยอมให้ท่านพาตัวข้ากลับไปง่ายๆอีกน่ะหรือ?'
กู้อวี้อวิ๋น
ท่านแม่ทัพ ข้าจะไม่กลับไปกับท่าน
หญิงสาวพูดด้วยพูดอย่างหนักแน่น
กู้อวี้อวิ๋น
ท่านแม่ทัพ ข้าเหนื่อยมากเเล้ว
'ข้าเหนื่อยเเล้วสำหรับชีวิตที่ต้องไล่ตามท่าน ข้าทนมันไม่ไหวแล้ว'
ทันใดนั้นน้ำตาเธอก็ไหลรินอาบแก้ม
เหว่ยฉินหนาน
ข้าขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของข้า
เหว่ยฉินหนาน
เป็นข้าที่ปล่อยให้เจ้าเจ็บปวด เป็นข้าที่เฉยเมยต่อเจ้า
เหว่ยฉินหนาน
ให้โอกาสข้าอีกสักครั้งเถอะนะ ข้าสัญญาข้าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บปวดอีก
กู้อวี้อวิ๋น
ท่านแม่ทัพ มันสายเกินไปแล้ว
ทันใดนั้นหญิงสาวก็เอนตัวตกลงหน้าผาด้วยน้ำตา พร้อมกับรอยยิ้มที่หลงเหลือไว้ให้เขา
'ฉินหนาน ในที่สุดข้าก็เป็นอิสระจากท่าน'
กู้อวี้อวิ๋น
หวังหย่งเหิง
คารวะท่านอัครเสนาบดี
ชายหนุ่มสูงองอาจคล้ายบัณฑิตก้มโค้งคำนับให้กับชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งอยู่กลางเรือน เขาเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในที่แห่งนี้
กู้สวีหลิง
นั่งสิ ท่านชายหวัง
หวังหย่งเหิง
ขอบคุณขอรับท่านเสนาบดี
กู้สวีหลิง
[เจ้าลูกคนนี้ทำไมยังไม่ทำความเคารพท่านชายอีก]
กู้สวีหลิง
ทำความเคารพท่านชายสิ
กู้อวี้อวิ๋นมิงไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ ในตอนนี้เขากำลังยิ้มหวานให้เธอ
กู้อวี้อวิ๋น
ขออภัยเจ้าค่ะ เป็นข้าที่เหม่อลอย
หวังหย่งเหิง
โอ้ ข้าไม่ใช่คนใจแคบกระไรอยู่เเล้ว
หวังหย่งเหิง
ท่านหญิงไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าหรอก
กู้อวี้อวิ๋น
คารวะท่านชายหวัง
อวี้อวิ๋นก้มตัวลงเล็กน้อย
กู้สวีหลิง
วันนี้ท่านชายมาปรึกษาเรื่องงานราชการกับข้าใช่หรือไม่
กู้สวีหลิง
อวี้อวิ๋น เจ้าออกไปก่อน
กู้อวี้อวิ๋น
เจ้าค่ะ ท่านพ่อ
หญิงสาวเดินออกไปด้วยใบหน้าที่เฉยเมยราวกับเป็นเพียงเเค่กิ่งไม้เท่านั้น
'กู้อวี้อวิ๋น' บุตรสาวคนเดียวของท่านอัครเสนาบดีผู้มีอำนาจมากล้น'กู้สวีหลิง'
ซึ่งล่ำลือกันว่าบุตรสาวคนเดียวของท่านอัครเสนาบดีถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ทั้งความรักและความทนุถนอมจากท่านเสนาบดีมาอย่างเต็มเปี่ยม
เเต่ไม่เคยมีใครสังเกตท่าทางของนางเลยว่าเหตุใดถึงดูเหี่ยวเฉาเช่นกิ่งไม้แห้งเช่นนี้
เพราะว่ารักจากบิดาที่มากล้นงั้นหรือ?
หวังหย่งเหิง
[อยู่นี่หรอกหรือ]
หวังหย่งเหิง
ข้าต้องขอตัวกลับก่อนแล้ว
หวังหย่งเหิง
น่าเสียดายจังถ้าไม่ติดว่าต้องบอกเรื่องที่คุยกับท่านเสนาบดีไปแจ้งให้ท่านพ่อทราบ เราคงได้คุยกันอีกสักหน่อย
ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางทำหน้าราวกับเสียดาย
หวังหย่งเหิง
ข้าลาก่อนท่านหญิง วันหน้าถ้ามีโอกาสข้าขอมาคุยเล่นกับท่านหญิงสักหน่อยได้หรือไม่
หวังหย่งเหิง
เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น
อยู่ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมาจับมือของนาง อวี้อวิ๋นสะดุ้งตัวโยน
หวังหย่งเหิง
ข้าขออภัย ข้าล่วงเกินท่านหญิงเเล้ว
กู้อวี้อวิ๋น
มะ-ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ
กู้อวี้อวิ๋น
ขอกลับอย่างปลอดภัยน่ะเจ้าค่ะ
เขาส่งยิ้มมาให้อวี้อวิ๋น ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเหล่าคนรับใช้
กู้สวีหลิงมองนางด้วยสายตาที่โกรธเคือง
ประโยชน์
กู้สวีหลิง
เจ้าทำกระไรของเจ้า
เมื่อถูกตบอย่างแรงนางก็ล้มลงกับพื้น
'วันนี้ก็โดนอีกเเล้วสิน่ะ'
กู้สวีหลิง
ยังไม่รู้สิน่ะว่าเจ้าผิดอะไร
กู้สวีหลิง
เรื่องแค่นี้ต้องให้ข้าสั่งสอนด้วยรึ
กู้สวีหลิง
เรื่องมารยาทที่เจ้าเรียนไปมันไม่เข้าหัวเจ้าเลยสิน่ะ
กู้อวี้อวิ๋น
ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ
กู้สวีหลิง
ไร้ประโยชน์สิ้นดี
กู้สวีหลิง
เหมือนกับเเม่ของเจ้า
เมื่อได้ยินดังนั้นนางก็นิ่งไปพักใหญ่ ทันใดนั้นกู้สวีหลิงก็โมโหขึ้นมาอีก
เขาไม่ชอบท่าทางที่เหมอลอยราวกับคนตายไปแล้วของนาง
กู้สวีหลิง
อีกไม่นานข้าจะให้จัดงานหมั้นหมายระหว่างเจ้ากับหวังหย่งเหิง
กู้อวี้อวิ๋น
งานหมั้นหรือเจ้าคะ!?
กู้สวีหลิง
ใช่ งานหมั้นของเจ้า
กู้สวีหลิง
ให้หมั้นกันไปก่อนถ้าหลังจากนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเจ้าจะได้เเต่งงานเข้าตระกูลหวัง ในฐานะภรรยาเอก
'เพื่อประโยชน์ทางการเมืองหรือ?'
'แต่ให้เป็นภรรยาเอกแล้วอย่างไรกัน ผู้ชายที่ชอบเเตะเนื้อต้องตัวสตรีตามอำเภอใจเช่นนี้ พอเเต่งงานไปไม่นานก็ต้องมีภรรยาน้อยอีกมากโขนัก'
'และข้าจะต่างอะไรกันกับเหล่าภรรยาน้อยพวกนั้น'
กู้สวีหลิง
นั่นคือทางที่เจ้าจะทำประโยชน์ให้ข้าได้ในฐานะบุตรตรีของท่านอัครเสนาบดีคนนี้ได้
กู้อวี้อวิ๋น
เจ้าค่ะท่านพ่อ
จูซีฮันรีบเข้าไปหาคุณหนูของเธอทันทีที่เห็นรอยแดงที่อยู่บนหน้าของคุณหนูของเธอ
จูซีฮัน
[หรือว่าจะโดนนายท่านตบอีกแล้ว]
จูซีฮัน
[แดงขนาดนี้ คุณหนูต้องเจ็บมากแน่ๆเลย นายท่านลงมือหนักเกินไปจริงๆ]
จูซีฮัน
กลับเรือนข้าจะทายาให้น่ะเจ้าคะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
