สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนางสาวพนิดา เจริญสุข ชื่อเล่น ฟู อายุ 18 ปี เป็นผู้หญิงเตี้ย สูงเพียง 158 ซม. ร่างเล็ก ผิวขาวอมชมพู สายตาสั้น 128 ทั้งสองข้าง เป็นคนร่าเริง ยิ้มง่าย เข้ากับคนง่าย และที่สำคัญคือรักใครรักจริงนะ กำลังศึกษาอยู่คณะบริหารธุกิจ มหาวิทยาลัย A ปี 1 มีพี่สาวชื่อ จีนจีน จินตรา เจริญสุข อายุ 20 ปี ศึกษาอยู่คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัย B อยู่คนละจังหวัดกับฟูเลย และพ่อวัช ธวัชวงศ์ เจริญสุข 48 ปี และแม่ดา พิยดา เจริญสุข 46 ปี เป็นพ่อแม่ของฟูประกอบอาชีพเกษตรกรปลูกมะม่วง ลำไย เงาะ และปลูกพืชตามฤดูกาล ที่จังหวัดนครราชสีมา

....วันนี้เป็นวันแรกของการก้าวเข้ามหาวิทยาลัย A ของร่างเล็ก ไซน์มินิ แต่ดูเหมือนอากาศจะไม่เป็นใจมากนัก

"เฮ้ย เปิดเรียนวันแรกแท้ๆ อีฝนนี่ช่างยินดีกับแกจริงๆเลย อีฟู" ร่างเล็กบ่นพร้อมหยิบกระเป๋าเพราะตอนนี้ 8:00 ซึ่งต้องไปก่อน 8:30 เพื่อไปลงทะเบียนเตรียมรับน้อง แต่ที่พักอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัย 10 กิโลเมตร ร่างเล็กพักห้องไม่เล็กและไม่ใหญ่มากที่พักนี้มี 4 ชั้น และร่างเล็กได้ห้องบนชั้น 4 เพราะเธออยากประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ปัญหาคือไม่มีลิฟต์จ้า

" สายแล้วอีฟู วันแรกแกจะสายไม่ได้นะ" พูดเสร็จก็รีบเดินลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต และบอกพี่วินที่อยู่หน้าหอให้รีบส่งเธอไปมหาวิทลัยก่อนจะสาย

"พี่คะ ไปมหาลัย A ขอแบบเร็วๆเลยนะคะ" ความจริงร่างเล็กกลัวและไม่ชอบความเร็ว แต่มันจำเป็นเพราะจะสายไม่ได้

"ได้เลยน้อง เดียวพี่จัดให้" ปรื๋น~~

" ถึงแล้วน้องๆ น้องครับ ถึงแล้วครับ " พี่วินพูดเสียงดังให้เธอหายจากการเหม่อลอย

"ค่ะๆๆๆกี่บาทคะ " อย่างน้อยเธอก็เรียกสติตัวเองกลับมาได้

"30 บาทครับ" ร่างเล็กรีบวิ่งไปอาคารเรียนคณะบริหารธุรกิจ แต่ด้วยครั้งแรกทำให้เดินวนไปวนมาจนลืมดูเวลา

"เฮ้อ~ ถึงสักที " ร่างเล็กพูดเสียงหอบ

"น้องคนนั้นอะ มานี่สิ" ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นพร้อมกับงง แต่ต้องตกใจกับใบหน้าที่คุ้นเคยของชายที่เรียก เขาคือพี่เวส พี่ที่ร่างเล็กแอบชอบมาตั้งแต่สมัยม.4 แต่เธอไม่เคยสารภาพรัก เพราะร่างเล็กรู้ว่าเธอไม่ใช่สเปคของพี่เขา เธอทั้งจน ไม่สวยแถมยังสูงเพียง 158 cm. แต่เขาทั้งหล่อ รวย สูงตั้ง 183 cm.

"นี่! น้อง ไม่ได้ยินที่รุ่นพี่เรียกหรอ" ร่างเล็กหลุดจากความคิด

"คะ! เรียกหนูหรอคะ "

"ก็ใช่ไง มาหน้านี้เลย "พี่เวสพูดด้วยนํ้าเสียงรำคาญและสายตาที่ดุดัน ร่างเล็กเดินก้มหน้าไปหน้าแถวที่กำลังมีแต่คนจ้องมองเธอ

"ค่ะ พี่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"

"ก็น้องมาสายกว่าเพื่อน ตอนนี้ 8:40 แล้วนะ" ร่างเล็กยกข้อมือที่สวมนาฬิกาขึ้นมาดู_ ซวยแล้ว อีฟู แกตายแน่ วิ่งวนหาอาคารจนสายขนาดนี้เลยหรอ เฮ้ย`~`_ ร่างเล็กบ่นในใจ และเห็นสายตาเย็นชา ดุดันจากพี่เวสที่กำลังมองเธอ

"มาสายก็ต้องโดนลงโทษ ไปวิ่งรอบสระนํ้าหน้าคณะบริหาร 5 รอบ... ไป๊ " พี่เวสสั่งด้วยนํ้าเสียงที่จริงจัง และเย็นชากับร่างเล็กอย่างกับโกรธอะไรเธอ

"รับทราบค่ะ" _ตายแน่ ตายแน่ เหนื่อยตายแน่_ ร่างเล็กได้แต่วิ่งก้มหน้ารับกรรม

สวัสดีครับ ผมเวส วสิธัญ รัตนพงษ์พันธ์ 20 ปี เป็นผู้ชายที่สูง 183 ซม. รูปร่างสมส่วน หล่อหน้าเกาหลีอปป้า ผิวขาว เป็นคนเย็นชา ดุ เกลียดขึ้นใจสำหรับคนที่เคยทำร้าย ดังคำพูดที่ว่า ใครดีมาก็ดีตอบใครร้ายมาก็ร้ายกลับ เรียนคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเดียวกับยัยตัวซวย ปี 3 ผมมีน้องชายชื่อ คิม วสันต์ รัตนพงษ์พันธ์ 18 ปี เรียนคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเดียวกับผม เรียนอยู่ปี 1 พ่อผมคือศักดิ์ ศักดิ์ชัย รัตนพงษ์พันธ์ 50 ปี แม่ชื่อ นิ วนิดา รัตนพงษ์พันธ์ 46 ปี คงไม่มีใครไม่รู้จักเพราะครอบครัวผมทำธุรกิจการขนส่งพืชผลทางการเกษตรทั้งในและนอกประเทศ รวมถึงธุรกิจรีสอร์ทที่พัทยา ซึ่งผมเป็นคนที่ต้องกลับมาดูแลกิจการแทนพ่อเมื่อเรียนจบ

..."ไอ้เวส ปีนี้มึงช่วยเป็นพี่ว๊ากหน่อยได้มั้ยว่ะ กูขอร้องนะ" เธียร เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยม.ต้น ขอร้องร่างใหญ่ด้วยสายตาขาดหวัง

"ไม่ ยังไงก็ไม่" ร่างใหญ่ตอบช่วยสายตาจริงจัง เด็ดขาด

"แต่กูเห็นน้องอะไรนะ เอ่อ...อ๋อ น้องฟู อ่ะ ที่เคยแอบชอบมึง เอาดอกไม้ขนม และแชทมาหามึงทุกวันจนน้องหนิงบอกเลิกมึง เห็นว่ามาเรียนคณะเราด้วยนะเว้ย ไม่สนใจเล่นสนุกหน่อยหรอ" เธียรพูดด้วยสายตายุยง เจ้าเล่ห์

"โอเค กูจะรับหน้าที่เป็นพี่ว๊ากให้เอง" ร่างใหญ่ ตอบตกลงแบบไม่ลังเล พร้อมยิ้มมุมปากอย่างคนมีแผนชั่วร้าย

....วันรับน้อง....

" ไอ้เวส น้องฟู วิ่งมาโน้นแล้วมึง" เธียรบอกด้วยความตื่นเต้น

"กูจะจัดให้หนักเลย เอาให้ร้องไห้กลับบ้านเลยคอยดู" ร่างใหญ่พูดด้วยนํ้าเสียงโกรธ เย็นชา จ้องมองไปที่ร่างเล็ก ....(รายละเอียดอ่านตอนก่อนหน้านะ)

"เวส แกลงโทษน้องเขาแรงไปหรือเปล่า สระนั้นโครตกว้างเลยนะ" ฟ้า เพื่อนสาว พูดเตือนสติร่างใหญ่

"ไม่หรอก เด็กนั่นหนังหนา ไม่ตายง่ายๆหรอก" พูดและจ้องไปที่ร่างเล็กด้วยสายตาสะใจพร้อมยิ้มมุมปาก

ร่างเล็กที่วิ่งมา 3 รอบ รู้สึกเหนื่อยบวกกับฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่สงสาร รวมถึงไม่ได้กินข้าวเช้ามาด้วย ทำให้ร่างเล็กรู้สึกมึนหัว อยากอาเจียน เหมือนโลกหมุน รีบเอามือจับรั่วเหล็กขอบสระ

" อีฟู แกเป็นอะไรเนี่ย เหลืออีกแค่ 2 รอบเอง อดทนเอาไว้" บ่นเสร็จก็วิ่งต่อได้ไม่กี่ก้าวร่างเล็กรู้สึกเหมือนจะอ้วก

" อุแหวก !! อ้วก " ร่างเล็กอ้วกออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่มีใครเห็น เนื่องด้วยร่างเล็กอยู่หลังพุ่มหญ้าที่สูงและใหญ่จนบังตัวเธอจนมิด คนร่างใหญ่เห็นว่าทำไมร่างเล็กไม่ผ่านพุ่มหญ้ามาสักที ก็รู้สึกไม่ดี จึงออกมาดูเงียบๆ

" ฟู วิ่งต่อ อีกไม่ถึง 2 รอบแล้ว" ร่างเล็กแบกร่างกายตัวเองที่แทบจะไม่ไหว วิ่งช้าๆ จับรั้วสระไว้ ฝั่งร่างใหญ่เดินตามหลังและเห็นท่าจะไม่ดี เลยวิ่งมารอที่จุดเริ่มที่ร่างเล็กกำลังวิ่งมา ทุกคนต่างจองร่างเล็กและเชียร์สุดใจ

"สู้ๆ สู้ๆๆ" ร่างเล็กยิ้มรับคำเชียร์

"อีกนิดเดียว นิดเดียว~~" ร่างเล็กยังไม่ทันถึงร่างใหญ่ เธอรู้สึกมึนหัว ปวดเนื้อตัว อยากอาเจียน จนล้มลงอาเจียน

"อ้วกๆ " ทุกคนต่างกรี๊ดกันเสียงดังเพราะตกใจกับสิ่งที่เห็น ร่างใหญ่รีบวิ่งเข้าไปประคองเธอที่กำลังจะล้มกระเเทกพื้น

"ฟู ฟู เป็นอะไร " ร่างใหญ่พูดด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง

" ฟู ววววิ่งง ไม่ไหว.." ร่างเล็กยังพูดไม่ทันจบทุกอย่างก็มืดดับลง ล่องลอยยยยย

"ฉันกำลังจะตายแล้วสินะ"