สวัสดี เราคือโชกี้ เป็นระบบดูแลนายท่านที่เข้ามาในโลกนิยายในหมวดต่างๆ ซึ่งหมวดของนิยายเรื่องนี้ก็คือโลกแห่งนิยายยูริที่ถูกทิ้ง
โดยนิยามของนิยายที่ถูกทิ้งรวมถึงนิยายในรูปแบบบทบรรยาย นิยายแชท เรื่องสั้นต่างๆ
เนื้อหา nc ในเรื่องแชงรักเมียพี่ ฉบับโชกี้ ตอนที่ 1-2 จะเหมือนกับบทนำในนิยายต้นฉบับเรื่อง I'm in love with my brother's wife (MiChaeng) ใน เวป Dek-d ที่แต่งโดย smolchaeng
แฮชแท็กเฉพาะของเรื่อง: #แชงชอบเมียพี่
แอคทวิตเตอร์ผู้เขียนต้นฉบับ: @yoaremystar_cy
เพราะฉะนั้นจะไม่มีการลงเนื้อหาของ nc ตอนที่ 1-2 ใน uncut อันนี้นะครัช
แต่เพื่อให้เข้าใจถึงความคิดและนิสัยตัวละครอย่างแท้จริง ก็อยากแนะนำให้ไปอ่านต้นฉบับในเวป Dek-d กันด้วยนะครัช ภาษาคือดีมาก เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตาม บรรยายเห็นภาพ ไม่มีที่ติจริงๆ ตอนนี้มีทั้งหมด 23 ตอน ตอนธรรมดา 21 ตอน บทนำ 1 ตอน ตอนพิเศษ 1 ตอน
อัพเดทล่าสุดวันที่ 24 กันยายน 2561 (จะ 4 ปีแล้ว)
แต่น่าเสียดายที่นักเขียนไม่ได้มากลับมาต่อตอนต่อไป
ไม่ว่าจะเสิร์ชคำว่า แชงรักเมียพี่ หรือแชงชอบเมียพี่ ก็จะหาเจอได้ทันที
แนะนำตัวละครหลักในเรื่องแชงรักเมียพี่ (ฉบับโชกี้)
ซนแชยอง \= คุณหนูเล็กตระกูลซน น้องสาวซนแจฮยอน
เมียวอิ มินะ \= คุณหมอสุดสวย พี่สะใภ้ของแชยอง ภรรยาของพี่ชายแชยอง เป็นคนญี่ปุ่น
ซนแจฮยอน \= คุณชายใหญ่ตระกูลซน
ฮิราอิ โมโมะ \= แฟนเก่าของซนแจฮยอน เป็นอาจารย์คนใหม่ของซนแชยอง เป็นคนญี่ปุ่น
โจวจื่อวี \= เพื่อนสนิทของซนแชยอง เป็นคนไต้หวัน
มินาโตซากิ ซานะ \= 1 ในเพื่อนสนิทของเมียวอิ มินะ เคยเป็นครูสอนภาษาญี่ปุ่นให้โจวจื่อวีเมื่อ 7 ปีก่อน แต่ถูกแม่ของจื่อวีกดดันให้ออกห่างเพราะรู้ว่าจื่อวีคิดกับซานะมากกว่าครูและพี่สาว
คิมดาฮยอน \= เพื่อนสนิทของโจวจื่อวี แอบชอบโมโมะที่เป็นอาจารย์ของตัวเอง
อิมนายอน \= 1 ในเพื่อนสนิทของเมียวอิ มินะ ตามนิยายต้นฉบับเธอเป็น FWB (Friend with benefit) กับซานะ แต่ในเรื่องนี้ยังไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน
ตัวประกอบ
ป้าแจยอง \= แม่บ้านประจำตระกูลซน
สารบัญเรื่อง แชงรักเมียพี่ Uncut ฉบับโชกี้
Uncut: บทลงโทษ
Uncut: เอาคืน
Uncut: วาร์ป
Uncut: H.E.
หมายเหตุ
จะเผยแพร่ตอน Uncut: บทลงโทษ ในวันที่ M/V เพลง Talk That Talk ของวง TWICE มียอดวิวครบ 100m
แชยองมาเรียนคาบแรกสายก็เลยถูกอาจารย์โมโมะเรียกมาพบที่ห้องพักครูหลังจบคาบแรก
'โมโมะไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังอยู่เดินตามเราอยู่เลย'
"คุณมาสายตั้งแต่คาบแรกเลย แบบนี้ไม่ดีนะคะ"
โมโมะเดินมาจากทางด้านหลังของแชยองและลูบไล้ไหล่ของแชยองอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำให้แชยองตกใจจนสะดุ้งเฮือก
"ขอโทษค่ะ...อาจารย์ หนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ
"คุณชื่ออะไรคะ"
"แชยองค่ะ...ซนแชยอง"
"หืม มีพี่ชายรึเปล่าคะ"
"ค่ะ ชื่อแจฮยอน ซนแจฮยอน"
“บังเอิญจัง”
“รู้จักพี่ชายหนูเหรอคะ”
“ไม่รู้สิ แต่คนที่ฉันเคยรู้จัก...ก็ชื่อซนแจฮยอนเหมือนกัน"
โมโมะพูดพลางใช้ปลายนิ้วชี้เชยคางแชยองขึ้นมาพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
"มองอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคะ”
แชยองเผลอมองหน้าอกของโมโมะ แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ตัวก็รีบมองไปทางอื่นทันที
“อ่า ขอโทษค่ะ อ๊ะ อาจารย์...”
โมโมะจับมือของแชยองมาสัมผัสหน้าอกตัวเอง แชยองจึงสะดุ้งเฮือกและพยายามชักมือออก แต่ก็สู้แรงโมโมะไม่ได้
“เป็นไงคะ ชอบรึเปล่า”
“คือ...”
ในตอนนั้นมือถือของแชยองก็ดังขึ้นมาพอดี และคนที่โทรมาก็คือมินะ
“แชงแชง เลิกเรียนยังคะ พี่อยู่หน้ามหาลัยแล้วนะ ไหนว่าจะกินมื้อเที่ยงกับพี่ไง”
“อ่า ค่ะ พี่มินะ เลิกเรียนแล้วค่ะ แต่ตอนนี้อยู่ห้องพักครู”
แชยองพูดพลางผละตัวออกจากโมโมะและเดินไปคุยมือถือเงียบๆตรงมุมห้อง
“มีเรื่องอะไรคะ ไปห้องพักครูทำไม”
“เมื่อคืนพี่มาถึงห้อง ทำเอาหนูไม่ได้นอน ตอนเช้าก็เลยตื่นสายจนเข้าสายตั้งแต่คาบแรก...”
“อย่างนี้นี่เอง ขอโทษนะคะแชงแชง”
“เดี๋ยวหนูลาอาจารย์ก่อน แล้วจะไปหาพี่นะคะ”
“ค่ะ”
หลังจากที่วางสาย แชยองก็เดินไปหาโมโมะพร้อมโค้งคำนับและพูดบอกลา
“หนูขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะคะว่าไปได้แล้ว”
“อาจารย์...อ๊ะ ทำอะไรคะ”
โมโมะดึงข้อมือแชยงอเข้ามาหาจนแชยองล้มไปนั่งตักโมโมะอยู่บนโซฟาพอดี
“อาจารย์ เดี๋ยวก่อน...จะทำอะไรคะ อื้อ ล้วงเสื้อหนูทำไม อาจารย์ เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะคะ”
“ไม่มีหรอกค่ะคุณแชยอง”
โมโมะพูดพลางใช้มืออีกข้างจับกรอบหน้าของแชยองและค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของเธอเข้าไปใกล้
ตอนนี้ปลายจมูกของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก แต่โมโมะก็ยังเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนริมฝีปากของทั้งคู่เกือบจะสัมผัสกัน
แชยองได้สติเพราะคำพูดเตือนของโชกี้สุดหล่อ ก็เลยเบี่ยงหน้าหนีและพยายามแกะมือที่ล้วงในเสื้อของเธอ
ยิ่งแชยองพยายามแกะมือออก โมโมะก็ยิ่งรุกรานเธอมากขึ้นจนทำให้เธออ่อนเปลี้ยและไร้เรี่ยวแรงไปเรื่อยๆ
ชักสนุกละสิ อิๆ
“โชกี้ ทำไงดี เขาทำแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
'นั่นไง ทำอวดเก่งคิดว่าภารกิจง่าย เหนื่อยใจจริงๆ...'
“อย่าเคลิ้ม ไม่ได้นะนายท่าน อ๊ะ แย่แล้ว มีคนกำลังมา”
เพราะได้ยินเสียงฝีเท้า โชกี้ผู้บรรยายสุดหล่อก็เลยรีบเตือนนายท่านใจง่ายให้รู้ตัว
“อาจารย์คะ หนูได้ยินเสียงคนข้างนอก”
“แล้วไงคะ”
“ไปต่อกันที่อื่นมั้ยคะ แบบนี้หนูไม่สบายใจ”
แชยองเคลื่อนหน้าไปกระซิบข้างหูโมโมะและแลบลิ้นเลียใบหูของเธอเบาๆ ผมนี่ขนลุกตามเลยครัช
“งั้นหนูไปรอที่ห้องน้ำนะคะ”
โมโมะไม่ตอบอะไร แชยองก็เลยแกะมือของโมโมะออกอย่างง่ายดายและลุกเดินออกจากห้องพลางยัดเสื้อใส่กระโปรงอย่างลวกๆ
แต่เหมือนว่าโมโมะจะรู้ทันก็เลยสาวเท้าตรงไปคว้าข้อมือแชยองไว้อีกครั้ง
“อาจารย์...”
“คุณจะหนีใช่มั้ย”
“ปะ...เปล่านะคะ”
“แชงแชง”
“พะ พี่มินะ”
“ทำไมเสื้อหลุดลุ่ยแบบนั้น”
“เอ่อ...คือว่า”
“คุณฮิราอิ คุณคงจะเป็นอาจารย์ของแชงแชงสินะคะ”
“ตายจริง บังเอิญจัง ไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นพี่สาวของคุณซน”
“เรามีธุระ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอพาตัวแชยองกลับเลยนะคะ”
มินะพูดพลางจับแขนอีกข้างของแชยองและดึงเข้ามาหาตัวเอง
แต่โมโมะก็ไม่ยอมปล่อยมือ ทำให้แชยองต้องอยู่ระหว่างสงคราวประสาทของสองสาวงาม
ส่วนแชยอง...ยังดูไม่ออกว่าตัวเองกำลังทไปให้สาวงามสองคนต้องตบตีกันหน้าห้องพักครู
“ฉันยังไม่เสร็จธุระกับคุณซน...”
“แต่ธุระของฉันสำคัญกว่าแน่นอนะค่ะ แชงแชง บอกอาจารย์ไปสิคะ”
“อาจารย์ หนูมีธุระสำคัญจริงๆ ช่วยปล่อยแขนหนูได้มั้ยคะ”
“ยังไงเราก็ได้เจอกันตลอดทั้งเทอม ไว้มาต่อจากเมื่อกี้อีกทีพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”
พูดจงโมโมะก็ปล่อยแขนแชยอง โค้งคำนับให้มินะและเดินกลับเข้าห้องพักครู
“แชงแชง ต่อจากเมื่อกี้หมายความว่าไง”
“อย่าเพิ่งถามเลยค่ะ รีบพาหนูไปจากที่นี่ก่อน”
หลังจากที่แชยองพูดจบ มินะก็จับมือแชยองและพาเธอไปที่ลานจอดรถหน้าตึกเรียน
“บอกให้เพื่อนเอากระเป๋ามาให้ด้วยนะคะ วันนี้ไม่ต้องอยู่เรียนแล้ว”
“ทำไมคะ”
“ยังจะถามอีก คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอคะว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”
มินะพูดพลางดันให้แผ่นหลังของแชยองพิงประตูรถและโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหู
“แชงแชง...พี่เสียใจมากนะคะ”
“นะ หนูไม่ได้ทำอะไรนะคะ อาจารย์เค้า...”
“พี่รู้ค่ะ ที่พี่เสียใจก็เพราะ...”
มินะหยุดพูดไป พร้อมเคลื่อนมือที่รวบเอวของแชยองเข้าไปใต้กระโปรงนักศึกษาทรงเอของร่างเล็กและลูบไปมาเบาๆ
“อื้อออ...”
“แชงแชงเกิดอารมณ์เพราะเขาต่างหาก”
ร่างสูงสัมผัสผ้าผืนบางที่เปียกชื้นและใช้ปลายนิ้วกดลงไปจนร่างเล็กครางออกมาไม่หยุด
มินะรู้ตั้งแต่ที่หน้าห้องพักครูแล้ว สีหน้าของแชยองไม่ต่างกับตอนที่กลั้นอารมณ์ตัวเองตอนถูกเธอแกล้งใช้เท้าลูบไล้ขาใต้โต๊ะอาหารเลยแม้แต่น้อย
งานนี้นายท่านไม่รอดแน่
“แชงแชง...”
“คะ...”
“เค้าทำอะไรแชงแชงบ้างคะ”
“จะ...จับไปนั่งตักแล้วล้วงเสื้อ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆนะคะ...อื้อ พี่มินะ”
“อยากแล้วเหรอคะ พี่แค่ลูบนิดหน่อยเอง”
“อย่าแกล้งสิคะ อื้ออ”
แชยองถูกมินะใช้ปลายนิ้วบดขยี้ส่วนบอบบางจนตัวสั่นสะท้าน มือที่จับไหล่มินะอยู่ก็จิกจนเสื้อของเธอยับยู่
“พะ จะช่วยหนูใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ แต่ต้องลงโทษแชงแชงก่อนนะคะ”
“หนูไม่ไหวแล้ว จะลงโทษหรือทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ”
“รีบขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“อะ อื้อออ”
ค่าความรู้สึกอย่างว่าของนายท่านสูงปรี้ดถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้ว ท่าทางทรมานน่าดูเลย
“โทรบอกเพื่อนให้เอากระเป๋ามาให้สิคะ แล้วเราไปต่อที่ของเรากัน”
“ในรถไม่ได้เหรอคะ”
“ถ้ามัวแต่ลีลา แชงแชงก็เสร็จช้านะคะ อยากทรมานเหรอ”
“ทำให้เสร็จแล้วหนูค่อยไปเอากระเป๋าเองก็ได้...”
“พี่ลงโทษแชงแชงอยู่ไงคะ ไหนว่าจะทำอะไรก็ทำ รีบโทรสิ...”
“ค่ะ”
แชยองต่อสายไปหาดาฮยอนที่เป็นเพื่อนสนิทให้เอากระเป๋าให้อย่างว่าง่าย ถึงเพื่อนจะสงสัย แต่นายท่านในร่างแชยองก็เอาตัวรอดมาได้อย่างมืออาชีพ
“เก่งมากค่ะ”
“พี่มินะ เมื่อไหร่จะใส่เข้าไปสักทีคะ อื้ออ...”
แชยองทรมานเหมือนใจจะขาด ตอนนี้ค่าความทรมานถึงขีดสุดไปเรียบร้อยแล้ว
“เหมือนว่าเพื่อนแชงแชงจะมาแล้วนะคะ เด็กคนนั้นมองซ้ายมองขวามาสักพักแล้ว”
“อ๊ะ พี่มินะ หยุดก่อนค่ะ หนูไม่อยากให้เพื่อนหนูเห็นหน้าพี่”
“ทำไมคะ”
“หนูหวง...”
“หวงอะไรคะตัวเล็ก”
“ไอ้ตี๋มันเจ้าชู้ หนูกลัวมันจะชอบพี่...อื้อ พี่มินะ เอาออกไปก่อนสิคะ”
มินะเอามือออกจากใต้กระโปรงแชยองอย่างว่าง่าย แต่แชยองก็ขาเปลี้ยจนยืนแทบไม่ไหว มินะเลยรีบช่วยประคอง
“เดินไปเอาเองไหวรึเปล่าคะ”
“ไหวค่ะ หนูไปเองได้ พี่ไปรอในรถเถอะค่ะ”
“อื้ม”
สามนาทีต่อมา แชยองก็เดินเอามือยันผนังปูนของที่จอดรถใต้ตึกมาจนถึงรถของมินะและยื่นหน้าเข้าไปพูดด้วย
“พี่มินะ...”
“เปิดประตูสิคะ พี่ไม่ได้ล้อก”
“ไปกินข้าวกันเลยมั้ยคะ”
“อะไรกัน พี่ยังลงโทษไม่เสร็จเลย คิดหนีเหรอคะ”
“ก็...ไปต่อที่บ้านก็ได้นี่คะ ยังไงพี่แจฮยอนก็ยังไม่กลับ”
“ใครว่าล่ะ เขาจะกลับมาเย็นนี้ พี่เลยรีบมารับแชงแชงไง แล้วที่แชงแชงอยากมากเมื่อกี้นี้หายแล้วเหรอคะ”
“เอ่อ...ค่ะ”
ทั้งคู่มองตาประสานกันอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไรกัน มินะเลยเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อนเอง
“มองหน้าพี่แบบนี้อยากได้อะไรคะ”
“อยากได้พี่มินะค่ะ”
พูดจบแชยองก็โอบคอดึงมินะเข้ามาจูบอย่างรีบร้อน
ในวินาทีที่ลิ้นร้อนของทั้งคู่สัมผัสกัน ไฟในตัวของทั้งคู่ก็โหมกระหน่ำแรงขึ้นและเริ่มจูบกันหนักหน่วงอย่างไม่มีใครยอมใคร
แต่แชยองไม่รู้ตัวเลยว่าครั้งนี้มินะไม่ได้คิดจะให้เธอเป็นฝ่ายรุกเหมือนทุกครั้ง
“แชงแชง มานั่งนี่สิ”
มินะเอ่ยปากเรียกแชยองมานั่งตักตัวเองและเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกโดยที่แชยองไม่ทันได้ตั้งตัว
“พี่มินะ...อื้ออ ทำไม...”
“พี่บอกแล้วไงคะว่าจะลงโทษ”
พอแชยองนั่งลง มินะก็รวบแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียวและปรับเอนเบาะที่นั่งคนขับให้เอนลงจนสุด จากนั้นก็เอามืออีกข้างท่างอยู่ถกเสื้อของแชยองขึ้นและดูดกัดตามหน้าท้องกับสีข้างของแชยองจนผิวขาวนวลเกิดรอยแดงเต็มไปหมด
“เริ่มเลยสิคะ พี่จะรออะไรอยู่”
ทันทีที่ได้ยิน มินะก็ใช้มือลูบไล้และกดส่วนบอบบางของแชยองผ่านชั้นในบางๆ จนเจ้าตัวเล็กบิดตัวเกร็งและพูดเร่งด้วยเสียงกระเส่า
“พี่มินะ ช่วยหนูสักทีสิคะ”
“แชงแชงต้องสัญญากับพี่ก่อน ห้ามไปหาเค้าตามลำพังอีก แล้วก็ห้ามมีคนอื่นนอกจากพี่ ทำได้รึเปล่าคะ”
“อื้ออ แน่นอนค่ะ ช่วยหนูที หนูไม่ไหวแล้ว”
“ถ้าแชงแชงผิดสัญญา พี่จะไม่ปรานีแบบนี้แล้วนะคะ”
พูดจบ มินะก็เลิกชายกระโปรงของแชยองขึ้นไปพร้อมจับขาของเธอให้อ้าออก จากนั้นก็ส่งนิ้วเรียวเข้าไปโดยไม่บอกกล่าว
“อึกกก”
“อยากได้ลึกกว่านี้มั้ยคะ”
“ไม่ แค่นี้ก็...อื้อออ”
“อย่าดิ้นแรงสิคะ รถมันโคลงนะ”
“ก็พี่...อ๊า เร็วเกินไปแล้วนะคะ”
แชยองที่นั่งอยู่บนตักของมินะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและสุขสมไปพร้อมๆกัน เธอได้แต่หลับตาและกัดฟันทนต่อไป ตอนนี้น้ำตาของเธอไหลมาเป็นทางยาวจนถึงปลายคาง
“แชงแชงอยากมากไม่ใช่เรหอ พี่ก็ช่วยอยู่นี่ไงคะ ร้องไห้ทำไมคะ มองหน้าพี่สิ”
มินะปล่อยห้อมือของแชยองให้เป็นอิสระและจับคางของแชยองให้เงยหน้าขึ้นมองเธอ จากนั้นก็พูดออกคำสั่งด้วยเสียงแหบแห้งน่าหลงใหล
“ห้ามเสร็จจนกว่าพี่จะอนุญาตะนะคะ”
“แต่ว่าหนูจะสะ...อื้ออ”
“กลั้นไว้สิคะ แชงแชงกลั้นเก่งจะตายไป”
“มันไม่เหมือนกันนะคะ”
แชยองกัดฟันอดทนต่อไปได้ไม่นาน มินะก็แกล้งเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกนิ้วจนแชยองร้องออกมาไม่หยุด
“สามนิ้วเยอะไปนะคะ เอาออกไปนิ้วนึงได้มั้ย หนูจุก...อึก”
เมื่อเห็นว่าร้องขออ้อนวอนไปก็ไม่ทำให้มินะเห็นใจ แชยองก็เลยนิ่งเงียบและจิกไหล่คนพี่เพื่อระบายความเจ็บปวด
“หอบแรงอย่างกับไปวิ่งมาเลย เหนื่อยมากเลยเหรอคะแชงแชง”
“ให้หนูเสร็จได้ยังคะ พี่มินะ...”
แชยองมองมินะพร้อมพูดอย่างเหนื่อยล้าราวกับจะขาดใจ มินะไม่ยอมพูดตอบอะไร ทำเหมือนไม่ได้ยินและรุกรานแชยองอย่างรุนแรงกว่าเดิม
ร่างเล็กบนตักของมินะเจ็บปวดทรมานปางตาย เธออ้าปากอยากจะร้องครางแต่ก็จกจนไม่มีแม้แต่เสียงจะเปล่งออกมา เลยได้แต่กัดปากตัวเองจนเริ่มห้อเลือด
“เด็กดี ไม่ไหวแล้วสินะคะ กัดปากจนแดงหมดแล้ว พี่อนุญาตแล้วค่ะ ใส่มือพี่ได้เลย”
เหมือนเป็นเสียงจากสวรรค์ แชยองลืมตามองมินะด้วยตาที่เบลอจนแทบจะมองอะไรไม่เห็นและปลดปล่อยออกมาพร้อมร้องครางอยู่ในลำคอ
“เป็นไงคะ ชอบมั้ย”
“พี่มินะ กลับกันเถอะค่ะ หนูเพลีย”
“แชงแชง เย็นนี้พี่ต้องไปกินข้าวกับแจฮยอนนอกบ้าน แชงแชงอยู่กับพ่อแม่ที่บ้านนะ”
“พี่ต้องไปจริงเหรอคะ”
“เขากลับมาแล้วนี่คะตัวเล็ก”
เจ้าของร่างเดิมเป็นแค่น้องสะใภ้ มีสิทธิ์อะไรไปรั้งพี่สะใภ้ที่เธอหลงรักไม่ให้กินข้าวกับสามีตามกฎหมายของเธอ
คนในความลับก็ควรอยู่ในความลับต่อไป แชยองคนเดิมรู้ตัวดีมาตลอด
ต่างจากแชยองคนปัจจุบัน...
“พี่เคยรักหนูบ้างมั้ยคะ”
“แชงแชง...”
จู่ๆ แชยองก็ถามแบบนี้ออกมา แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่แจฮยอนโทรมาหามินะพอดี มินะก็เลยรับสายและคุยกับเขาอยู่พักหนึ่ง
ก่อนจะวางสาย มินะก็พูดกับแจฮยอนที่อยู่ปลายสายว่า “รักเหมือนกันค่ะ”
คำแค่ไม่กี่คำที่แสนธรรมดา แต่เปรียบเหมือนเป็นมีดที่แทงเข้ากลางหัวใจของแชยอง
คำว่ารักจากมินะ เป็นสิ่งที่แชยองอยากได้ยินมาตลอด แต่เธอไม่มีสิทธิ์จะได้รับมัน
นี่เป็นโลกเสมือนจริงที่ผู้เล่นรับรู้ความรู้สึกทุกอย่างได้ ทำให้ตอนนี้นายท่านที่เป็นผู้เล่นรับรู้ถึงความรู้สึก ความคิดและความทรงจำทุกอย่างของเจ้าของร่างเดิม
นายท่านได้ยินทุกคำจากปากมินะอย่างชัดเจนเต็มสองหู แค่คำคำนี้ก็มากพอที่จะทำให้เธอน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
แชยองไม่ชอบที่พี่ชายตัวเองเลือกงานและทิ้งมินะไว้คนเดียวบ่อยๆ แต่กลับกันเธอก็ชอบที่มินะได้มีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น
เธออยากงอแงรั้งมินะไว้ใจจะขาด แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่ายังไงสถานะของเธอเป็นแค่น้องสะใภ้...
สุดท้ายเธอก็แกล้งหลับเพราะไม่อยากรับรู้และเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของมินะตอนที่คุยโทรศัพท์กับพี่ชายของเธอ
โชกี้มาตามสัญญาแล้ววววว ตอนนี้ Talk that Talk มียอดวิว 100 ล้านวิวเป็นที่เรียบร้อย🎉
แต่ระบบจะให้ผ่านและได้อัปลงเวปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ณ ประตูหน้าทางเข้ารังลับของมินะกับแชยอง
นายท่านที่แกล้งหลับจนหลับไปจริงๆ ตื่นขึ้นมาเพราะถูกมินะปลุกให้ตื่น
“แชงแชง ถึงบ้านลับของเราแล้วค่ะ”
มินะเข้าเกียร์ว่างพร้อมพูดออกมาเบาๆ เสียงเรียบ แต่เจ้าตัวเล็กของเธอกลับไม่พูดตอบรับ เธอลองหันไปมองถึงได้รู้ว่าแชยองที่เป็นน้องสะใภ้ของเธอนอนหลับไปพร้อมคราบน้ำตา
“ร้องไห้อีกแล้วเหรอ เด็กน้อย...”
มือเรียวสวยลูบหัวของแชยองด้วยความเอ็นดู จากนั้นก็เคลื่อนมือลงมาใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาตรงแก้มนุ่มและจูบหางตาของเธอเบาๆ
“อืออ พี่มินะ”
“ถึงแล้วค่ะ”
“พี่จะยังไม่ไปใช่มั้ยคะ”
“เพิ่งจะบ่ายโมงเอง เดี๋ยวเรากินมื้อเที่ยงด้วยกันก่อนเนอะ แชงแชงน่าจะหิวแล้ว”
“ค่ะ หิวมากเลย”
“ลุกไหวมั้ยคะ”
“อื้อ”
นายท่านในร่างแชยองปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยตัวเองและเปิดประตูกระโดดลงจากรถอย่างกับเด็กน้อยอายุสามขวบ เธอคงไม่รู้เลยว่ามินะแอบมองเธอและอมยิ้มเล็กน้อยอย่างเอ็นดู
มินะในต้นฉบับฟอร์มเยอะกว่านี้มาก ภารกิจแรกของนายท่านไม่น่าจะยากอย่างที่คิด แบบนี้ค่อยหายห่วงหน่อย
นายท่านตื่นตาตื่นใจกับบ้านหลังใหญ่ที่เหมือนในนิยายหลังนี้มาก พอลงมาจากรถก็ยืนมองและพูดพึมพำคนเดียวในใจไม่หยุด เธอคงลืมไปแล้วว่าโชกี้ได้ยินความคิดในใจทุกอย่างของผู้เล่น เอาแต่ยืนเหวอแบบนี้เดี๋ยวก็โป๊ะแตกกันพอดีว่าไม่ใช่เจ้าของร่าง
หลังจากที่มินะก้าวเท้าลงจากรถ เธอก็เดินไปเปิดประตูไม้บานใหญ่ให้กับแชยองและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะน่าฟัง
“อยากกินอะไรคะ”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
“งั้น...ข้าวผัดดีมั้ย”
“ได้ค่ะ ขอแค่เป็นฝีมือพี่มินะ หนูก็กินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”
แหม ประจบเก่ง ปากหวานเหลือเกิ๊นนนน
“แชงแชงนั่งรอก่อนนะ พี่จะทำมื้อเที่ยงให้กิน”
พูดจบ มินะก็หันตัวเดินเข้าครัว เอายางมัดมารวบผมและหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่
ส่วนนายท่าน...มองตาไม่กระพริบเลยทีเดียว แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่าคิดอะไรอยู่ โชกี้ก็เลยแซวไปนิดหน่อยว่ามองตาไม่กระพริบแบบนี้คิดจะทำอะไร พอพูดจบนายท่านตัวกะเปี๊ยกก็ด่าว่าโชกี้รู้มาก แถมยังไล่โชกี้ให้ไปที่อื่นและห้ามแอบดู
โชกี้เลยรับปากไปส่งๆ แล้วใช้โหมดล่องหนที่แม้แต่นายท่านก็มองไม่เห็น
เหอะๆ ไล่ให้ตายยังไงก็ไม่ไปไหนหรอก หน้าที่ของโชกี้คือจับตาดูและคอยเป็นผู้ช่วยในยามฉุกเฉิน จะให้คู่หูมือทองอย่างโชกี้ละเลยหน้าที่ได้ยังไง ไม่มีทางซะหรอก
เพราะอย่างนั้น โชกี้ก็เลยได้เห็นทุกอย่างเต็มสองตาจนอยากจะกรี้ดออกมา แต่ก็ได้แต่เอามือป้องปากตัวเอง
แชยองเดินย่องเข้าไปกอดมินะที่หั่นเนื้อสัตว์อยู่ในครัวจากด้านหลัง จากนั้นก็เขย่งปลายเท้าสูดดมกลิ่นหอมบริเวณต้นคอของคนพี่พลางลากลิ้นเลียไปมาด้วยความหลงใหล
“อื้อ แชงแชง พี่ทำอาหารอยู่นะ”
“พี่ก็ทำไปสิคะ”
“จะทำอะไร อื้อออ...”
ส่วนสูงร้อยห้าสิบต้นๆ ของแชยองเป็นอุปสรรคกับภารกิจพิเศษของธอในครั้งนี้มากพอสมควร เธอก็เลยล้วงมือเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนใต้ร่มผ้าของมินะและพ่นลมร้อนใส่ซอกคอให้อีกฝ่ายเสียววาบจนแข้งขาอ่อนแรง
เทคนิคของนายท่านใช่ย่อยเลยนะเนี่ย
“แชงแชง อย่าสิ...”
“พี่ไม่อยากเหรอคะ”
แชยองพูดพลางหยิบเอามีดออกจากมือของมินะพร้อมกับผลักเขียงออกไปให้พ้นทาง จากนั้นก็ดันตัวมินะให้นอนคว่ำหน้าราบไปกับโต๊ะทำอาหารและใช้มือสัมผัสกับส่วนบอบบางของคนพี่ผ่านกางเกง
“อ๊ะ อื้ออ...”
“ชื้นหมดแล้วนี่คะ ให้หนูช่วยมั้ย”
คนตัวเล็กกว่าพูดจบก็กระชากผ้ากันเปื้อนของคนพี่และเลิกชายเสื้อขึ้นพร้อมกับพรมจูบไปทั่วแผ่นหลัง มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ปลดกระดุมกางเกงของร่างสูงและล้วงมือเข้าไปสัมผัสกลีบกุหลาบแสนบอบบางอย่างคิดรังแก
“เดี๋ยวก่อน แชงแชง...พี่...อื้อออ”
ปลายนิ้วเรียวเล็กกดและบดขยี้ย้ำๆ ตรงจุดเดิมจนคนพี่ได้แต่ร้องครางออกมาเสียงกระเส่า นายท่านในร่างแชยองในตอนนี้ดูไม่ต่างจากสัตว์นักล่าที่หิวกระหายเลยจริงๆ
“อื้ออ ไปที่โซฟาเถอะ พี่ยืนไม่ไหวแล้ว...”
แต่ถึงอย่างนั้นแชยองก็ยังไม่ยอมพามินะไปที่โซฟา เธอยังคงลูบคลำและกลั่นแกล้งร่างสูงตรงหน้าอย่างละโมบ
“แชง แชยอง...”
เหยื่อของสัตว์นักล่าได้แต่พร่ำเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ แขนขาเธอไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะไหลไปกองอยู่กับพื้นอยู่รอมร่อ
มินะรู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้ว วันนี้เธอลงโทษแชยองรุนแรงเกินไป คราวนี้ถึงตาเธอต้องโดนเจ้าแมวน้อยเอาคืนแล้ว
“อย่าแกล้งพี่สิ อื้ออ”
“พี่มินะ พี่แม่งโคตรยั่วเลย”
“อึกก แชยองงง”
ถึงโชกี้จะไม่เห็นว่านายท่านทำอะไรอยู่ใต้กางเกง แต่จากเสียงครางของมินะก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้กวางสาวกำลังถูกนักล่าตัวน้อยขย้ำอยู่
“ครางชื่อหนูอีกสิคะ”
“แชยอง...อื้ออ”
“ชอบมั้ยคะ”
“ชอบ ชอบมากเลย”
“ชอบก็ครางดังๆเลยนะคะ”
“อื้อ แชง”
ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันค่อนข้างมาก แชยองที่เริ่มเหนื่อยล้ากับการเขย่งปลายเท้าก็เลยพามินะไปที่ห้องนอนโดยที่มือยังคงล้วงอยู่ในเสื้อและกางเกงของมินะ
“ไม่หิวข้าวแล้วเหรอ”
“กินพี่ก็อิ่มแล้วค่ะ”
พอพากันเดินไปถึงเตียง แชยองก็ดันมินะให้นอนคว่ำและถอดกางเกงขายาวของมินะออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่เห็นเนื้อเนียนสองลูกอยู่ตรงหน้า นักล่าเจ้าป่าก็ใช้มือที่ว่างอยู่อีกข้างจับสะโพกของเหยื่อให้ยกลอยขึ้นตั้งฉากกับเตียงและใช้ริมฝีปากบางงับลงไปเบาๆ อย่างมันเขี้ยว
“อาาา แชงแชง ทำอะไร...”
มินะในตอนนี้นอนคว่ำหน้าและขยับเอวพยายามถดถอยหนีการรุกรานที่เปลี่ยนไปจากที่เคยเป็นของนักล่าตัวน้อย
ปกติแชยองจะอ่อนโยนกับเธอมาก ไม่เคยทำให้ร่างกายเธอต้องเป็นรอยแม้แต่สักนิด แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป...
ตอนนี้เด็กน้อยน่ารักที่เธอรักใคร่เอ็นดูมาตลอดกำลังขบเม้มผิวบางบริเวณขาอ่อนลงมาจนถึงขาหนีบของเธออย่างไม่ปรานี ส่วนปลายนิ้วเรียวเล็กก็ยังทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ดีที่โชกี้มีระบบเซ็นเซอร์ภาพละเอียดอ่อน ไม่งั้นป่านนี้คงเห็นอะไรต่อมิอะไรไปมากกว่านี้
แค่ได้เห็นภาพลางๆ และได้ยินเสียงครางโหยหวนก็ทำเอาขนลุกวาบไปหมดแล้ว
“แชงแชง...อือออ โกรธพี่เหรอคะ ทำไม...อึกกก”
เหมือนว่าครั้งนี้มินะจะทำให้นายท่านจะเริ่มได้สติขึ้นมาบ้าง ในที่สุดนักล่าจอมละโมบก็เปลี่ยนจากการขบเม้มเป็นการเลียเบาๆ ไปตามรอยแดงที่ตัวเองเป็นคนสร้างและสุดท้ายก็เคลื่อนใบหน้าไปที่จุดบอบบางของอีกฝ่ายพร้อมใช้ลิ้นซุกซนเลียไปรอบๆ จนสุดท้ายก็ส่งลิ้นเข้าไปลิ้มรสน้ำรสหวานจากภายใน
“อื้อออ แชงแชง แบบนี้มันเยอะเกินไป..เอาออกไปได้มั้ย อ๊ะ อ๊าา...”
ก็เข้าใจแหละว่าภาพที่เห็นมันสมจริงจนทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะดุดันถึงขนาดนี้
ถ้าโชกี้โผล่ขึ้นมาพูดเตือนอะไรตอนนี้ ต้องโดนนายท่านต่อว่าที่มาแอบดูแน่ๆ
“แชงแชง พี่...พี่อยากเห็น...อึก...หน้าแชงแชงค่ะ”
ถือว่าไหวพริบดีใช้ได้เลย ถึงจะเป็นแค่ตัวละครในเกมเสมือนจริง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้
ไหนดูซิว่าเจอไม้นี้เข้าไปแล้วนายท่านจะทำไงต่อ...
“ไม่ได้ยินที่พี่พูดเหรอคะ แชง...อื้อออ”
“ก็ได้ค่ะ”
สุดท้ายนักล่าตัวน้อยก็ติดกับ...ซะที่ไหน
“...แต่หลังจากที่พี่เสร็จแล้วนะคะ”
แชยองจูบส่วนบอบบางของมินะอย่างอ่อนโยนและกระหน่ำสวนนิ้วเข้าไปด้วยจังหวะที่หนักแน่นกว่าเดิม ทำให้มินะที่อยู่เบื้องล่างต้องฝังเล็บจิกผ้าปูที่นอน ปากก็ร้องครางไม่เป็นภาษา
“ไม่ ไม่ไหวแล้ว...แชง แชงแชง ชอบจัง”
“หนูก็ชอบเหมือนกันค่ะ ลองท่านี้ดูดีมั้ยคะ”
พูดจบแชยองก็พลิกตัวมินะให้นอนหงายและเอาแรงที่ไหนไม่รู้จับขาเรียวพร้อมลากไปถึงปลายเตียง จากนั้นก็ฝังใบหน้าลงไปลิ้มรสน้ำหวานของคนพี่อย่างเอร็ดอร่อย แต่เท่าที่ฟังจากบทสนทนา เหมือนว่าพอเธอทำแบบนี้แล้วจะทำให้มินะอยากมากกว่าเดิม
“อื้อ แชงง...แชงแชง”
“ออกมาเยอะจัง ชอบสินะคะ”
“อย่าเพิ่งหยุดนะ...ทำต่อสิ”
“ได้ค่ะ”
แชยองได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าก้มตาปรนนิบัติพี่สะใภ้สุดที่รักต่อไปด้วยความเต็มใจ
“แชง แชยองอา...อึกกก”
น้ำรสหวานสาดกระจายไปทั่ว แต่คนน้องก็ลิ้มรสอย่างไม่คิดรังเกียจ
“นอนกันเถอะ พี่เหนื่อย...ไม่ไหวแล้ว”
พูดจบ มินะก็นอนหลับไปต่อหน้าต่อตา แชยองที่ยังเอร็ดอร่อยกับของหวานถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เธอยังไม่ทันหายอยาก พี่สะใภ้สุดที่รักของเธอก็หลับไปเสียแล้ว
ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศหนาวจัด แต่มินะกลับเหงื่อท่วมทั้งตัว ส่วนนายท่านในร่างแชยองก็เหงื่อท่วมไม่แพ้กัน
แชยองชันตัวขึ้นมานั่งอยู่ข้างร่างเปลือยที่นอนหลับสนิท จากนั้นเอนตัวลงนอนบนแขนของคนพี่และหลับสนิทไปอีกคน
บ่ายสามครึ่ง นายท่านในร่างแชยองก็ตื่นขึ้นมาและนึกขึ้นได้ว่ามินะมีนัดเจอกับพี่ชายของแชยองก็เลยจะถามเธอว่านัดกันกี่โมง แต่มินะก็ยังหลับสนิท
แชยองนอนตะแคงมองใบหน้าหลับใหลอันสวยงามราวกับนางฟ้าของมินะและพูดพึมพำอยู่คนเดียวพักใหญ่
ในตอนนั้นแจฮยอนพี่ชายของแชยองก็ทักมาถามแชยองว่ามินะชอบอะไร เพราะจะซื้อของไปให้ หลังจากที่แชทกันเสร็จ แชยองก็นอนกอดมินะและผล็อยหลับไปจนถึงสี่โมงครึ่ง แต่คราวนี้มินะตื่นขึ้นมาก่อน
“อืออ แชยอง...”
“ว่าไงคะ”
“กี่โมงแล้ว”
“สี่โมงครึ่งค่ะ”
“แย่แล้ว พี่นัดเจอกับแจฮยอนไว้ห้าโมง ต้องรีบไปแล้ว”
แชยองได้แต่ทำหน้าอึนแดกจุดไปหลายวิ มินะตื่นมาก็นึกถึงแจฮยอนก่อนเป็นคนแรก ใครไม่เจ็บใจก็บ้าแล้ว
“แชงแชง เดี๋ยวพี่...”
“หนูกลับบ้านเองก็ได้ค่ะ พี่ไปหาพี่แจฮยอนเถอะ”
“พี่...ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ”
“เอ้านี่...”
มินะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินสำรองในลิ้นชักหัวเตียงและพูดพลางยื่นแบงค์หมื่นวอนให้แชยองเกือบสิบใบ
“อะไรคะ...”
“ค่ารถกับค่าขนม”
ตอนนี้ค่าความโกรธและความเสียใจของนายท่านพุ่งปรี้ดสูสีกันมาก แต่เธอก็ยังปั้นหน้าทำแอคโย่และพูดด้วยเสียงเรียบอย่างมืออาชีพ นายท่านสุดยอดจริงๆ
“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ”
“ไม่ต้องมาทำแก้มพองเลย”
มินะพูดพลางยกมือสองข้างขึ้นมาหยิกแก้มแชยองด้วยความเอ็นดูอย่างอดไม่ได้
ปกติทั้งสองคนไม่เคยมีโมเม้นต์แบบนี้กันเลย แต่เพราะบุคลิกของมินะที่ต่างจากต้นฉบับมากพอสมควร ทำให้นายท่านไม่ต้องทนบอบช้ำจิตใจมากเท่าแชยองตัวจริง
“อ๊ะ พี่ยังไม่ได้เก็บครัว...”
“พี่รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เอง”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ฝากด้วยนะคะแชงแชง”
“ค่ะ...”
พอใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย มินะก็เก็บข้าวของจำเป็นและวิ่งออกไปจากรังลับเพื่อไปขึ้นรถของเธอทันที
น่าแปลกที่นายท่านดูไม่ร้อนรนเลย แถมยังแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยอีก ท่าทางจะมีแผนบางอย่างอยู่ในใจ
โชกี้ยังไม่ทันได้ถามอะไรมาก นายท่านก็ทักแชทไปหาจื่อวีที่เป็นเพื่อนสนิทและเริ่มแผนการสุดชั่วร้าย
ติดตามอ่านต่อในนิยายแชทเพื่ออ่านเนื้อเรื่องฉบับเต็มแบบไม่ขาดตอนได้นะครัช เสิร์ชคำว่า นิยายยูริ ก็จะเจอได้เลยในทันที
ตอน 18 จะจบในเรื่องแชงรักเมียพี่แล้ว ตอนนี้กำลังรอตรวจสอบ ภารกิจต่อไปจะเป็นเรื่องไหนและคู่ไหน รอติดตามได้เร็วๆ นี้ครัช...และติดตาม nc uncut จากนิยายแชทเรื่องนี้ในบทต่อๆ ไปได้ทางนี้เลยครัช~
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
