บ้านของ"เจนภพ" มีลูกทั้งหมด3คน คนแรกพี่ชายคนโตชื่อ"จักภพ หรือพี่จัก"ลูกสาวคนรองชื่อ"เจนจิรา หรือคุณหนูเจน"ซึ่งเกิดกับภรรยาคนแรกซึ่งได้เสียชีวิตไปแล้วและได้แต่งงานใหม่กับปานวาดและมีลูกสาวด้วยกัน1คนชื่อ"จันทร์จิรา หรือหนูจันทร์"

"พี่เจนทำอะไรคะ"หนูจันทร์มี่กำลังพูดเก่งถามเจนผู้เป็นพี่สาว เจนหันมามองด้วยตาเขียวปั๊ด

"ใครให้แกเรียกชั้นว่าพี่😡?"เจนตะโกนใส่หนูจันทร์ด้วความโมโห

"ก็คุณพ่อบอกว่าเราเป็นพี่น้องกัน จันทร์เป็นน้องของพี่เจนจันทร์ก็ตอ้งเรียกพี่เจนว่าพี่ไงคะ😢😢"จันทร์ตอบพลางร้องไห้ไปด้วย

"ชั้นไม่เคยมีน้องอย่างแก เพราะฉนั้นอย่ามาเรียกชั้นว่าพี่" เจนจิราตะโนขึ้น พอดีกับที่คุณเจนภพเดินมาพอดี

"เจนทำไมพูดกับน้องแบนนั้นหละลูก"

"มันไม่ใช่น้องเจน เจนไม่เคยมีน้อง"

"ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนี้" คุณเจนภพตะโกนใส่ลูกเจนจิรา จนคนในบ้านได้ยินแล้วปานวาดก็เดินมาพอดีกับที่พิศมัยก็เดินมาเหมือนกัน

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณ เสียงดังเชียว"คุณปานวาดถามสามี

"มีอะไรกันคะ" พิศมัยก็ถามเหมือนกันแล้วก็เดินไปกอดเจนจิราผู้เป็นหลานสาวทันที《พิศมัยคือน้องสาวของพิไลวรรณอดิตภรรยาเก่าของคุณเจนภพ หรือพูดง่ายๆก็คือเธอมีศักเป็นน้าของ จักภพและเจนจิรานั่นเอง》

"ก็ถามหลานสาวตัวดีของเธอสิ พูดอะไรสอนอะไรกันไว้หละ" คุณเจนภพพูดกับพิศมัยด้วยความโมโห

"หมายความว่าไงคะใหมไม่เข้าใจ" พิศมัยแสร้งทำเป็นหน้าซื่อๆแล้วถามเจนภพ

"หึ ไม่เข้าใจหรอคิดว่าผมไม่รู้รึไงว่าคุณสอนอะไรลูกผมมั่ง?"

"คุณพ่อใจร้ายทำไมต้องด่าน้าใหมด้วย" เจนจิราตะโกนใส่พ่อแล้วก็วิ่งกับห้องของตัวเอง พิศมัยมองตามแล้วแอบยิ้มด้วยความพอใจที่หลานสาวเชื่อฟังตนแล้วก็แสร้งทำหน้าเศร้าแล้วเดินตามหลานสาวไป

"ตกลงเกิดอะไรขึ้นคะ ?" ปานวาดหันมาถามสามี

"ก็ยัยเจนหนะสิทำร้ายน้องจันทร์"

"น้องจันทร์ เล่าให้แม่ฟังสิเกิดอะไรขึ้นคะ"

"พี่เจนเขาบอกว่าไม่ให้น้องจันทร์เรียกเขาว่าพี่คะ เขาบอกว่าน้องจันทร์ไม่ใช่น้องเขา" หนูจันทร์ตอบแม่พร้อมกับเสียงสะอื้น

"ยัยลูกคนนี้นี่ "

"อย่าว่าให้แกเลยคะแกยังเด็กยังไม่รู้ความ "

"แต่มันก็ต้องสั่งสอนกันมั่งแหละ"

"ช่างมันเถอะคะ เอาอย่างนี้ดีมั้ยคะถ้าคุณเจนเธอไม่ให้น้องจันทร์เรียกเธอว่าพี่ก็อย่าเรียกเลยนะคะ"

"แล้วน้องจันทร์ต้องเรียกพี่เจนว่ายังไงหละคะ"

"เรียกคุณเหมือนแม่ดีมั้ยคะ"

"ผมว่า..."

"ไม่ต้องแย้งคะ ตกลงตามนี้นะคะ แล้วก็บอกทุกคนด้วยว่าให้เรียกน้องจันทร์ว่าน้องจันทร์ ท้ามให้ใครเรียกคุณหนูเป็นอันขาด โอเคนะคะ" ปานวาดพูดขึ้นและสั่งให้ป้าแม่บ้านไปบอกทุกคนแบบนี้เหมือนกัน และตั้งแต่นั้นมาทุกคนก็ปฏิบัติตาม แม้แต่น้องจันทร์ก็เรียกเจนจิราว่าคุณเจนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จากวันเป็นเดือน.จากเดือนเป็นปี.จากปีก็เป็นหลายๆปี.จนเจนจิราเรียนจบม.6แล้ว

"คุณพ่อคะเจนขอไปเรียนที่นิวยอร์กเหมือนพี่จักได้มั้ย" เจนจิราถามพ่อ

"ก็ตามใจหนูสิลูก" คุณเจนภพตอบลูกสาว.

"น้องเจนทำไมต้องไปเรียนไกลขนาดนั้นด้วยลูก" พิศมัยถามหลานสาวทันทีที่ได้อยู่ด้วยกัน2คน "เรียนที่ไทยเราก็ได้ไม่เห็นจำเป็นต้องไปถึงนิวยอร์กเลย"

"แต่เจนอยากไปนี่คะน้าใหม"

"แล้วถ้าหนูไม่อยู่แล้วพวกมันสองแม่ลูกฮุบทุกอย่างที่เป็นของหนูหละลูก หนูจะทำยังไง"

"น้าใหมก็ดูแลไว้รอเจนสิคะ"

"เฮอะ!!น้าคงทำอะไรได้หรอกนะ พวกมันมารยาสาไถลขนาดนั้นพ่อหนูคงเชื่อมันหมดแหละ" พิศมัยพูดกับหลานสาวพลางแกล้งร้องไห้

"น้าใหมอย่าร้องไห้เลยคะ เจนไปไม่กี่ปีเองเดี๋ยวก็กับมา ถ้าพวกมันกล้าทำแบบที่น้าใหมพูดนะเจนจะกับมาจัดการพวกมันเองคะ" พูดเสร็จทั้งสองก็กอดกัน พิศมัยแอบยิ้มอย่างมีเลศนัยที่พูดให้หลานสาวเกลียดปานวาดกับจันทร์จิราได้ พลางคิดถึงเรื่องสมันก่อน《เธอคือคนที่เจอกับเจนภพก่อนที่พิไลวรรณจะเจอกับเจนภพซะอีก.เธอแอบหลงรักเจนภพเป็นเวลานานมากเธอแอบมองเขาทุกครังที่เขามาที่บ้านจนกระทั่งเจนภพได้เจอกับพิไลวรรณทั้งสองได้พูดคุยและถูกคอกันจนได้เป็นแฟนกันและได้แต่งงานกันในที่สุด.เธอได้แต่แอบร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียวและพอทั้งสองมีลูกด้วยกันคนแรกนั่นก็คือจักภพ เธอก็ได้ขอพี่สาวของเธอให้เธอมาอยู่ด้วยโดยแสร้งให้เหตุผลว่ามาช่วยพี่สาวดูแลหลาน.และตั้งแต่นั้นมาเธอก็ได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้แต่แอบมองพี่สาวกับพี่เขยอยู่ด้วยกันด้วยความริษยาแต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นดีกับทุกคน.จนเวลาผ่านไปได้3ปี พิไลวรรณก็ได้คลอดสูกสาวอีกคนนั่นก็คือเจนจิรา.แต่เนื่องด้วยวิไลวรรณร่างกายอ่อนแออยู่แล้วและหลังจากคลอดลูกเสร็จเธอก็ป่วยออดๆแอดๆเรื่อยมาจนเจนจิราอายุได้5ขวบพิไลวรรณก็เสียชิวิตลง.แต่ก็อดเป็นห่วงน้องสาวไม่ได้ก่อนตายเธอก็ได้บอกเจนภพผู้เป็นสามีให้ดูแลพิศมัยด้วย. ตั้งแต่นั้นมาพิศมัยก็เป็นคนดูแลหลานทั้งสองและได้แต่แอบหวังว่าสักวันเจนภพก็จะมองเห็นเธอในสายตา.แต่ก็ผิดคลาดเจนภพได้แต่งงานใหม่กับปานวาดเรื่องนี่จึงทำให้เธอโกรธมาก.เธอจึงธอจึงได้แต่ยุยงไห้หลานทั้งสองเกลียดปานวาดนั่นเอง》

จนเวลาเนิ่นนานผ่านไปได้4ปีแล้ว เจนจิราก็เรียนจบและก็เดินทางกับบ้านคุณเจนภพมารอรับลูกสาวพน้อมกับคุณปานวาดและยังมีพิศมัยที่ขอมาด้วย

"คุณพ่อ คิดถึงจังเลยคะ" เจนจิราพูดพร้อมกับวิ่งไปกอดพ่อ "พ่อก็คิดถเหมือนกันลูก"

"แล้วไม่คิดถึงน้าหรอจ้ะ น้อยใจนะเนี่ย" พิศมัยพูด

"โอ๋ๆๆๆอย่าน้อยใจเลยคะ เจนก็คิดถึงน้าใหมเหมือนกัน"พูดเสร็จเธอก็กอดพิศมัย "กับบ้านกันดีกว่าคะ"

พูดจบเจนจิราก็ควงแขนคุณเจนภพกับพิศมัยเดินไปโดยไม่ได้สนใจปานวาดเลย.ปานวาดได้แต่เดินตามไปแบบเงียบๆคุณเจนภพก็รู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ยังไม่อยากขัดใจลูกสาวในตอนนี้จึงไม่พูดอะไร.จนมาถึงบ้านแล้วมีโอกาสได้อยู่กับลูกสาวตามลำพัง

"พ่อว่าหนูทำเกินไปนะลูก"

"เกินไป??เกินอะไรคะ"

"ก็เรื่องที่สนามบินไง:

"ทำไม!!อย่าบอกนะว่าคุณพ่อโกรธแทนผู้หญิงคนนั้น"

"พ่อไม่ได้โกรธ แต่พ่อแค่คิดว่าหนูทำไม่เหมาะ"

"ไม่เหมาะยังไงคะ?"

"ก็!!หนูก็เห็นว่าปานวาดเขาก็ไปรับหนูด้วย"

"คะเห็น แล้วไง"

"ฮื้ออออถ้างั้นหนูไปพักผ่อนเถอะ" คุณเจนภพไม่รู้จะพูดกับลูกสาวยังไงจึงได้แต่ถอนหายใจและก็มองตามลูกสาวเดินไป

"เป็นอะไรคะ หน้าเครียดเชียว"ปานวาดเดินมาถามสามีด้วยความเป็นห่วง

"ก็เรื่องยัยเจนนั่นแหละ"

"คุณเจนเธอเป็นอะไรคะ?" ปานวาดรีบถามสามีทันทีด้วยความเป็นห่วงลูกเลี้ยง เจนภพมองภรรยาแล้วพูดขึ้น "ก็เรื่องวันนี้ที่สนามบินไง"

"โถ!!นึกว่าเรื่องอะไรเรื่องแค่นี้เองชั้นไม่คิดอะไรหรอกคะ อย่าห่วงเลย"

"ผมรู้ว่าคุณไม่คิด เเต่ยัยเจนก็ทำไม่เหมาะอยู่ดี"

"ช่างมันเถอะคะ อย่าคิดมากเลย" ปานวาดพูดแล้วยิ้มให้สามี เจนภพมองภรรยาพลางคิดว่า~เมื่อไหร่นะที่เจนจิราจะมองเห็นว่าปานวาดทั้งรักทั้งห่วงตัวเองแค่ใหนซะที

"เป็นอะไรไปจ้ะหลานน้า หน้าบึ้งเชียว"

"ก็คุณพ่อหนะสิคะว่าให้เจนอ่ะเรื่องที่สนามบิน"

"อะไรกันพึ่งมาถึงก็มีปัญหาแล้ว น้าบอกแล้วไงคะว่ายัยเนี่ยมันร้าย ร้ายทั้งแม่ทั้งลูก" พิศมัยถือโอกาสใส่ไฟเข้าไปอีก

"ร้ายแค่ใหนเจนก็ไม่กลัวหรอกคะ เจนจะจัดการให้เรียบทั้งแม่ทั้งลูกเลยคอยดู"

"ดีจ้ะ น้าก็จะช่วยหนูอีกเเรง" พิศใหมยิ้งอย่างมีชัยพลางเล่าเรื่องโกหกให้เจนจิราฟังว่า~สองคนแม่ลูกเป็นคนไม่ดีหวังแต่จะปลอกลอกเจนภพอย่างเดียวส่วยจันทร์จิรานั้นยิ่งแล้วใหญ่ไม่ทำอะไรเลยยิ่งเจนจิราไม่อยู่ยิ่งวานมาดเป็นคุณหนูของบ้าน~เจนจิราได้ยินน้าพูดแบบนั้นยิ่งเกลียดสองแม่ลูกเข้าไปใหญ่.โดยหารู้ไม่ว่าทั้งหมดมันคือเรื่องที่พิศมัยแต่งขึ้นมาหลอกตัวเองเท่านั้น