เราทุกคนนั้นอยากจะมีชีวิตรอดอยู่ต่อ

"มีล้มต้องมีลุก"หลายๆคนอาจจะคิดแบบนั้น

แต่...อาจจะไม่ใช่แบบนั้น...ถ้าคุณ....

ก้าวเข้ามายัง....โรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้...

...-Shihara Part-...

ผมชื่อ Shuichi Saihara(ชูอิจิ ไซฮาระ)อายุ17ปีฮะ

และวันนี้คือวันแรกในการเข้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งใหม่ของผม จากที่ผมได้ยินมาจากเด็กๆ โรงเรียนแห่งนี้เขาบอกกันว่า..

"เป็นโรงเรียนที่รับแต่คนที่มีความสามารถเท่านั้น"

แน่นอนว่าผมก็มีความสามารถเช่นกัน..

ความสามารถของผมหรือที่คนอื่นๆเรียกกันว่า"อัลติเมท หรือ สุดยอกนักเรียนมัธยมปลาย."ของผมนั้นคือ

"นักสืบ"

ใช่ฮะ ผมเป็นนักสืบมัธยมปลายที่มากความสามารถ ผมสามารถสืบสวนได้ทุกคดีเลยละ..

แต่หลังจากที่ผมก้าวเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้...จากความหวังกลายเป็นฝันร้ายที่ไม่รู้ว่าจะไปจบที่ไหนก็เริ่มขึ้น...

.......

.......

.......

"โอย......"ผมรู้สึกว่าผมน่าจะหมดสติไปนานเลยล่ะ

"ที่นี่คือ..."ผมพยายามคลำๆดูว่าที่นี่คือที่ไหน

"มืดจัง.."ผมรู้แค่ว่ามันเป็นที่แคบๆมืดๆ ผมคิดว่าผมน่าจะอยู่ในตู้ล็อกเกอร์

และหลังจากนั้นผมได้ยินเสียงเด็กสาว

"นั่นใครหน่ะ ใครอยู่ในตู้ล็อกเกอร์!!??"เด็กสาวร้องขึ้นมา

และหลังจากนั้น...

ตุบ!!

"โอย..เจ็บ.."ใช่ฮะ...ผมล้มออกมาจากตู้ล็อกเกอร์..

ผมเหงยหน้าไปดู..ผมเห็นเด็กสาวผมสีบรอนซ์ ชุดสีขาวเสื้อกั๊กสีชมพู กระโปรงสีม่วงมีโน็ตดนตรีประดับอยู่...ผมคิดว่าเขาคงเป็นนักดนตรี...มั้งนะ...

"นายเป็นใคร!?"

"ผมนี่แหละที่ต้องถามว่าเธอคือใคร!?"

ผมโต้กลับทันที...

เด็กสาวคนนั้นก็พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง ไม่กระวนกระวายกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

"เราต้องใจเย็นไว้ก่อน"เด็กสาวกล่าวขึ้น

ก่อนที่เด็กสาวจะหันหน้ามาหาผม

"นาย...นายชื่ออะไรหรือ??"เธอถามชื่อผม

"ผ..ผม.ชื่อ..Shuichi.. Shuichi Saihara..แล้วเธอล่ะ?"ผมถามกลับทันที

"ฉันชื่อ Akamaru Kaede(อากามารุ คาเอเดะ)ยินดีที่ได้รู้จัก"เธอบอกชื่อผมมา

"ความสามารถของเธอละ คาเอเดะ??"ผมถามความสามารถของเธอ

"ฉันคือสุดยอดนักเรียนมัธยมปลาย'นักเปียโน'แล้วเธอล่ะ??ไซฮาระ-คุง"คาเอเดะถามผมกลับ

"ผมคือสุดยอกนักเรียนมัธยมปลาย'นักสืบ'ฮะ.."ผมบอกเขาไปพร้อมกับความอายนิดๆ ไม่ใช่เพราะเด็กผู้หญิงหรอกนะ..เพราะไม่กล้าที่จะบอกว่าตัวเองเป็นนักสืบ..สรุปง่ายๆก็คือผมขี้อาย+ขี้กลัวแหละฮะ....

"ว้าว นายเป็นนักสืบหรอ!?"คาเอเดะถามผมพร้อมกับแววตาอยากรู้อยากเห็น

"ช..ใช่ฮะ.."ผมตอบกลับไปแบบกล้าๆกลัวๆ

"สุดยอดไปเลยล่ะ!!"คาเอเดะบอกผมมาพร้อมกับแววตาเปล่งประกาย

"ง..งั้นหรอฮะ.."

"ใช่แล้วล่ะ"

"คาเอเดะนั้นเป็นนักเปียโน คงเล่นเปียโนเก่งตั้งแต่เด็กแน่ๆ"ผมตอบกลับไปบวกกับความสงสัย

"สมแล้วที่เป็นนักสืบ ใช่แล้วล่ะ ฉันเล่นเปียโนตั้งแต่เล็กๆเลยล่ะ"คาเอเดะตอบกลับ

ในระหว่างที่คาเอเดะนั้นสนทนากับผม

ผมเหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะเข้า

"ให้มารวมตัวที่โรงยิมก่อน9โมงครึ่ง??"ผมพูดตามที่กระดาษจดมาให้ผม

"งั้นเรายังมีเวลา เดินสำรวจโรงเรียนแห่งนี้สักหน่อยเถอะ"

คาเอเดะชวนผมไปสำรวจโรงเรียนเเห่งนี้

"แต่ว่าเราควรดูจากในห้องเรียนห้องนี้ก่อนนะ"ผม กล่าวขึ้น

"นั่นสินะ เราลองสังเกตุดูว่ามีอะไรแปลกๆกัน"คาเอเดะเริ่มที่จะสำรวจบวงสังเกตุห้องเรียน

เริ่มจาก...

"นี่ๆไซฮาระ-คุง"คาเอเดะเรียกผมจากริมหน้าต่าง

"นี่มันอะไรกันเนี่ย...มีอยู่ที่หน้าต่างทุกบานเลย"

ใช่ฮะ....มันคือลวดหนามแหลมคมพันไว้ที่หน้าต่างทุกบานที่อยู่ในห้อง..

"ลวดหนามนี่..สนิมขึ้นหรอ"คาเอเดะถามผม

"ไม่ใช่..เหมือนมีคนมาทาสีให้เป็นสีแดงมากกว่า ผมได้กลิ่นสีด้วย"ผมตอบกลับไปอย่างนั้น

"ไซฮาระ-คุง!!ดูที่กระดานสิ"

"จอแอลอีดีสีเขียวหรอ??กับ..มอนิเตอร์ขนาดใหญ่??"

"นั่นสิ...มันใหญ่มาก..ไม่เปลืองค่าไฟหรอเนี่ย!?"คาเอเดะถามผมมา

"ฉันก็ไม่รู้หรอก เรารีบไปสำรวจบริเวณอื่นกันเถอะ"

"ได้เลย"

...To be continued...

...╬╬═════════════╬╬...

ในระหว่างที่นักเรียน2คนกำลังสำรวจโรงเรียนอยู่นั้น..พวกเขาอาจจะไม่รู้เลยว่า..."อีกกี่คน"ที่มาอยู่ที่นี่..."เกม"จะเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหน...."ใคร"..จะตกรอบคนแรก..และ"ใคร"อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้..

...-Kaede Part-...

"โรงเรียนแห่งนี้มันกว้างมากเลย คงใช้เวลาตั้งนานกว่าจะสำรวจเสร็จแน่ๆ"ฉันพูดกับไซฮาระพร้อมกับเดินสำรวจโรงเรียนที่แสนจะกว้างใหญ่แห่งนี้

"ผมว่าลองไปทางซ้ายดีกว่านะฮะ ดูน่าจะปลอดภัยกว่าทางขวา "ไซฮาระตอบกลับฉันมา

ทางขวาของฉันมีกรงเหล็กอยู่ ไม่รู้ว่าเอามาทำอะไร..

ทางด้านซ้ายของฉันมีรูปปั้นหินขนาดใหญ่อยู่..กับเด็กผู้หญิงอีกคนหรอ...

เด็กผู้หญิงคนนี้ผมสีน้ำเงินยาว สวมแว่นตา ชุดสีขาว-เทาอ่อน เสื้อคลุมสีน้ำเงินตัดสีดำ กระโปรงยาวสีน้ำเงินตัดสีขาวและถุงเท้าสีน้ำเงินกรมท่า

ฉันเดินไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้นด้วยความหวาดระแวง

"เอ่อ...นี่เธอหน่ะ.."ฉันเรียกเขา แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

"อืม....."เด็กผู้หญิงกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่าคิดอะไร

"นี่เธอหน่ะ ได้ยินฉันไหม??"ฉันลองถามเธอดู

"อ่ะ!!ขอโทษที พอดีคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยหน่ะ ขอโทษนะ~"เด็กสาวตอบกลับมา

"ขอโทษนะฮะที่มากวนเวลาคิด แต่ขอถามชื่อกับความสามารถหน่อยจะได้ไหมฮะ??"ไซฮาระถามเด็กหญิงคนนั้น

"งั้นหรอ งั้นฉันขอแนะนำตัวเลยนะ"เด็กสาวตอบกลับ

"ฉันคือ สุดยอดนักเรียนมัธยมปลาย"คอสเพลเยอร์' Shirogane Tsumugi(ชิโรกาเนะ สึมิกิ) ยินดีที่ได้รู้จักนะ~"เด็กสาวตอบชื่อพร้อมกันความสามารถ

"คอสเพลเยอร์หรอ...ว้าววว สุดยอดมากเลย"ฉันตอบกลับสึมิกิ-จังไป

"เห~งั้นหรอ!!ขอบคุณนะ!!" สึมิกิ-จังดูร่างเริงมากเลยละนะ แหะๆๆ

และพวกเราก็แนะนำตัวกันไปและสึมิกิ-จังก็ตกใจมากว่า ว่าที่ไซฮาระ-คุงเป็นนักสืบจนตอนนี้สึมิกิ-จังคิดมากเลยละนะ แหะๆๆ

...-Saihara Part-...

จากที่ผมสังเกตุมา ดูเหมือนว่าคนอื่นๆจะคิดว่า

'ที่นี่คงไม่มีอะไรแปลกไปมาก เหมือนโรงเรียนธรรมดาๆ แห่งนึง ไม่มีอะไรหรอกมั้ง'

แต่ผมคิดว่ามันมีอะไรแปลกๆ ตั้งแต่ลวดหนามแหลมที่อยู่ที่หน้าต่างห้องเรียน จอแอลอีดีขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ที่หน้าห้องเรียนแทนกระดานดำ มอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่มาติดแทนโปร์เจ็ตเตอร์ อาคารเรียนที่เหมือนตึกที่ดูร้างๆ เถาวัลย์และหญ้าที่ขึ้นมาตามพื้นตามผนัง มันแปลกๆนะว่าไหม??

"ไซฮาระ-คุง มานี่ๆๆ"คาเอเดะเรียกผม

ประตูไม้เก่าๆ ดูเหมือนว่ามันยังเปิดได้อยู่

"โรงอาหารหรอ??"สึมิกิ-ซังถาม

"น่าจะใช่แหละฮะ แต่อย่าเปิดดีกว่านะ"ผมเตือนสึมิกิ-ซังไป

แต่ด้วยความดื้อรั้นของสึมิกิ-ซัง ก็เปิดประตูไปเป็นที่เรียบร้อย....

"มีคนอีกแหะ....3คนหรอ.."ผมสงสัย

มีมอนิเตอร์ขนาดใหญ่อีกแล้ว....แต่ที่หน้าต่างไม่มีลวดหนามเหมือนในห้องเรียน

"นี่~ หุ่นยนต์อย่างนายนี่บินได้มะ~"เด็กชายคนนึงถาม

เด็กชายคนนี้ผมสีม่วงเข้ม สวมชุดสีขาวมีลายสีเหลืองแซมมาด้วยกับผ้าพันคอลายตารางหมากรุกสีขาว-ดำ

"พอเถอะครับนายหน่ะ"เด็กชาย..ไม่ใช่สิ..หุ่นยนต์ที่มาทำไมไม่รู้ที่โรงเรียนแห่งนี้

หุ่นยนต์ผมสีขาว มีลายพาดที่หน้าสีดำ ผิวค่อนข้างไปทางสีขาว ชุดสีเขียวเหมือนทำจากเหล็ก..หล่ะนะ

"....."เด็กสาวคนนึงก็ดูเหมือนจะเหม่อๆไปบ้าง

เด็กสาวคนนี้ผมสีดำยาว มัดแกละด้วยยางรัดผมสีแดง ชุดนักเรียนสีดำ-แดงโบว์สีขาวตรงกลางอก กระโปรงสั้นสีดำ-น้ำตาลและถุงเท้ายาวสีดำ-แดง

"น..นี่พวกเธอ.."สึมิกิ-ซังตะโกนขึ้น

"โถ่..ตกใจหมดเลย~"เด็กหนุ่มผมสีม่วงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

"ใจเย็นๆก่อนนะครับทุกคน"หุ่นยนต์พูดขึ้น

"ไหนๆก็เงียบมานานละ มาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า"เด็กสาวผมยาวพูดเสนอขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา สุขุม เยือกเย็น

"อะเค~เอาตามนั้นละกัน~"เด็กหนุ่มผมม่วงพูดขึ้น

"ผมชื่อ K1B0 สุดยอดนักเรียนมัธยมปลาย"โรบอท"แต่กรุณาเรียกผมว่า"คีโบ"เถอะครับ"หุ่นยนต์พูดขึ้น

"ฉันชื่อ Ouma Kokichi (โอมะ โคคิชิ)สุดยอดนักเรียนมัธยมปลาย"ซูพรีม ลีดเดอร์"ยินดีที่ได้รู้จักน้าา~"เด็กหนุ่มผมม่วงพูดขึ้น

"....."เด็กสาวเงียบไป

"พูดแนะนำตัวด้วยสิ~"โอมะ-คุงกล่าวขึ้น

"....Harukawa Maki(ฮารุคาวะ มากิ)สุดยอดนักเรียนมัธยมปลาย"พี่เลี้ยงเด็ก"..ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กหญิงกล่าวขึ้น

และพวกเราทั้ง6คนก็แนะนำตัวพร้อมกับกล่าวความสามารถตัวเองไปด้วย

ใช่ฮะ...ทุกคนตกใจที่ผมเป็นนักสืบ...

"เห!!เป็นนักสืบหรอ!!"โอมะ-คุงกล่าวขึ้น

"ก็ใช่หน่ะสิ ฉันเองยังตกใจได้เลย"สึมิกิ-ซังโต้กลับ

"มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม คาเอเดะ-จัง??"โอมะ-คุงถามคาเอเดะ

"มันเป็นไปแล้วละ"คาเอเดะตอบกลับ...

...To be continued...

...╬╬═════════════╬╬...