...เรื่องราวความรักของอ๋องสิบเก้าและองค์ชายสองเป็นทั้งการคอบครองทั้งรักนิรันดร์แต่จะมีสักกี่คนเชียวที่ไม่มีทางรู้จุดดับของทั้งสอง ถึงแม้ว่าอาจเป็นเรื่องราวน่าสงสัยและไร้สิ้นคิดไปหน่อยแถมเรื่องราวเรื่องนี้เราเตรียมมามอบให้ผู้คนที่มีความคิดคล้ายกันลองอ่านกันสักนิดแล้วคุณจักได้รู้ว่าเรื่องราวเรื่องนี้มีอ่านอะไรให้คิดถึงเศษเสี้ยวตัวตนของที่คุณแอบเก็บสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้ในใจและไม่สามารถระบายออกมาได้เราพร้อมเป็นส่วนหนึ่งในเรื่องราวคุณ...

ได้ทุกเวลาเพราะเราเป็นให้คุณทุกอย่างได้ตลอดกาล

นามปากกา ผืนฟ้าอันเป็นนิรันดร์

...บทที่หนึ่ง เรื่องวุ่นวายเทศกาลอาณาจักรตะวันตก...

10ปีก่อน ณ เมืองหลวงของอาณาจักร เทศกาลเลือกคู่ชีวิต ที่เป็นความเชื่อของชาวบ้านว่า

เมื่อโยนลูกกวาดแล้วคนไหนรับได้คนนั้นจะมาคนรักกับเราตลอดชาติไม่สามารถเปลี่ยนได้

ตามใจชอบนอกจากคู่ชีวิตของเราจะต้องยอมเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับร่างกายเอาออก

ไปทำลายเพื่อตัดความพันธุ์ระหว่างคนสองคนแถมคนที่เป็นคนเริ่มก่อนนั้นจะไม่มีความทรงจำ

ที่เกี่ยวกับคนรักตลอดไปแล้วมันจะเหลือความทรงจำล่าสุดเท่านั้น

ณ โรงเตี๊ยม อาณาจักรตะวันตก

' นายน้อยขอรับ เราต้องกลับเมืองหลวงภายในตอนเย็นนะขอรับนายน้อย'

'รู้แล้วๆๆ แล้วก็จ่ายเงินแทนข้าด้วยละ งั้นข้าไปงีบหลับที่ห้องสักหน่อยแล้วกัน'

'ขอรับนายน้อย'

ณ ตลาดหน้าโรงเตี๊ยม

'ช่วยด้วย ใครก็ได้รีบมาแยกกลุ่มคนพวกนี้ออกจากคุณชายของข้าทีเถอะ

ไม่อย่างนั้นคุณชายของข้าต้องแย่กว่านี้แน่ๆๆ ได้โปรดช่วยทีเถอะข้าของร้องละ'

'ก็แค่กลุ่มแมลงวันเองจัดการรอบเดียวก็สิ้นเรื่อง'

'พูดจาแบบนี้ก็สนุกเลยสิเจ้าหนู เจ้าคงเป็นผู้ที่อยู่ในข่าวลือสิ ฮ่าๆๆ'

'ถ้าใช่แล้วจะทำไหมละอย่างน้อยข้าก็ไม่ได้มีนิสัยแบบพวกท่านเสียหน่อย'

'เจ้าเด็กปากร้าย'

'ก็ดีกว่าคนอย่างท่านก็แล้วกัน'

'เจ้าหนูสงสัยอยากได้คนมาดูแลนะ เด็กอย่างนี้ไม่รู้ว่าถ้าได้ไปเป็นผู้ดูแลครอบครัวคงดีไม่น้อย

แถมรูปร่างหน้าตาผิวพันธุ์คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่'

'ใช่ปากหรอนั้น กล้าดียังไงถึงพูดถึงผู้เป็นนายของข้าเช่นนี้กัน'

'นายของเจ้างั้นหรอ ถ้าไม่บอกข้าคงคิดว่าเจ้าเป็นคนรักกันแล้วนะ'

'เจ้า!'

'อี้เชิงหลง อย่ารีบร้อน'

'แต่เขากล้าพูดถึท่านขนาดนี้เลยนะขอรับ '

'ข้าจัดการเอง เชื่อข้าเถอะ'

'ขอรับ'

'พวกเจ้าได้ยินกันไหม เจ้าหนูนี่บอกว่าจะจัดการ ฮ่าๆๆๆ '

' เด็กน้อยช่างจริง งั้นเจ้าจะทำอย่างไรกัน'

เข้าเมืองหลวงของอาณาจักรแห่งนี้ภายในเย็นนี้พวกท่านกล้าไปพร้อมข้าสองคนไหมละ'

'พอชนะพวกข้าไม่ได้ก็ชวนเข้าเมืองหลวงของอาณาจักรตะวันตกเลย สงสัยคงไม่ใช่คนธรรมดา

อย่างที่คนเขาลือกันแล้วละ ได้เจอกันหน้าประตูเมืองหลวงเย็นนี้'

'แล้วไว้เจอกัน'

...บทที่สอง ข้าเกลียดคนงี่เง่าแบบเจ้าที่สุด...

ขนาดเดียวกันอาณาจักรเหนือก็เกิดสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์เช่นกันทันใดนั้นก็มีเหล่าหญิงสาวทั้งสิบปรากฏตัวพร้อมกับกองทัพสัตว์ตำนานทั้งหลายมาต่อสู้เพื่อปกป้องคนของตนและรักษาดินแดนบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขาเช่นกันไม่นานนักก็ชนะศึกได้เสร็จแล้วทุกคนต่างเรียกคนเหล่านั้นว่า"มหาวีรสตรีเหนือกษัตริย์"หรือชื่อคือ"เหล่าหญิงสาวแห่งป่าม่องผู้ไม่มีวันตาย"ทั้งสองชื่อทั้งชัยชนะต่างกลายเป็นเรื่องที่ทุกคนทั้งเก้าอาณาจักรให้ความสำคัญความเคารพต่อพวกเขาเช่นกัน

ณ เมืองหลวงอาณาจักรตะวันตก

ได้มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งมารออยู่ประตูเมืองหลวงแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าคนกลุ่มนี้กำลังไม่เหลืออะไรในอีกไม่นานหลังจากทั้งสองคนเชิญชวนให้เข้าเมืองหลวง

'มารอนานแล้วสินะขอรับ งั้นเชิญเข้ามาในเมืองก่อนเลยขอรับ เดี๋ยวท่านผู้นั้นจะมารอพวกท่านไปต่อจากข้าน้อยเองขอรับ'

ณ โรงเตี๊ยมอาณาจักรเมืองตะวันตก ห้องสุดท้ายชั้นสอง

'เจ้าเป็นใครกัน ทำไมต้องทั้งปิดตาทั้งมัดมือของข้า ผู้ใดส่งเจ้ามากันแน่-'

'ใจเย็นก่อนพี่ชาย ข้าน้อยเป็นใครนั้นเดียวท่านก็รู้เอง ส่วนเรื่องปิดตามัดมือนั้นข้าน้อยแค่กันไว้ก็เท่านั้น แล้วใครส่งข้าน้อยมานั้นสงสัยท่านคงต้องเรียนถามกษัตริย์แห่งอาณาจักรตะวันตกของท่านเองเสียเถอะ'

'เจ้า...มือเจ้าจับส่วนไหนของร่างกายข้ากันแน่ ทำ...ทำไมมันถึงรู้สึกแปลกประหาดยิ่งนัก'

'พี่ชาย อย่าพูดอะไรมากความเลย เรามาทำกันดีกว่าก่อนที่ท่านจะไปไม่ทันนัดเถอะนะ'

'เจ้า...เจ้าคนไร้ยางอาย!'

ณ เวลาตอนกลางคืออันไม่เป็นใจสวรรค์ไม่เข้าข้างองค์ชายสองนักก็ถูกคนปริศนาขืนใจทั้งคืน องค์ชายรู้สึกว่าทำไมตนนั้นถึงถูกการทำเช่นนี้ได้ หรือตนไปทำอะไรความผิดกับใครไว้หรือป่าว ยิ่งคิดมากเท่าไรในหัวของพระองค์ก็นึกบุคคลหนึ่งออกแล้วพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อคนที่อยู่บนร่างกายของพระองค์ได้ยินชื่อนั้นแล้วยิ่งกระทำรุงแรงและหนักหนากับพระองค์อย่างโกรธอย่างไงอย่างนั้น

ณ เวลาตอนเช้าอันแสนหนาวเหมือนอยู่กลางทะเลน้ำแข็ง พระองค์นอนหนาวสั่นอยู่ที่เตียงเพียงผู้เดียว พระองค์ทั้งหนาวทั้งกลัว ทันใดนั้นคนปริศนาก็พยุงพระองค์ขึ้นมากอดโดยความห่วงใยและความรักที่มีให้องค์ชายสองเพียงผู้เดียว

'นายน้อยเกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ'

'งื้อ~อืม'

'เสี่ยวหยาง เดียวเขาก็ตื่นหรอก เบาๆๆเสียงหน่อย'

'ขออภัยขอรับ ข้าน้อยไม่รู้ว่ามีคนอยู่กับนายน้อย'

'ช่างเถอะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นไหนพูดมา'

'ขอรับนายน้อย เมื่อวานข้าน้อยสำรวจทั่วอาณาจักรตะวันตกดูว่ามีอะไรผิดปกติไปหรือไม่'

'อืม แล้วไงต่อ'

'พอมาถึงจุดลานประลองข้าน้อยเลยปลอมตัวเป็นชาวบ้านแฝงเข้าไปฟังทหารของอาณาจักร

ประกาศว่าพระโอสถแห่งอาณาจักรตะวันตกถูกลักพาตัวออกจากวังหลวงมาอยู่ที่นี่ขอรับ'

'จริงอย่างนั้นรึ'

'ถ้านายน้อยไม่เชื่อ ข้าน้อยแอบเอาใบประกาศตามหาพระโอสถมาด้วยโปรดทรงดูได้เลยขอรับจริงอย่างนั้นรึ'

'ถ้านายน้อยไม่เชื่อ ข้าน้อยแอบเอาใบประกาศตามหาพระโอสถมาด้วยโปรดทรงดูได้เลยขอรับ

'บังเอิญจริง ที่ตอนนี้พระโอสถนั้นอยู่กับข้าเสียแล้ว เจ้าไปส่งสารให้กษัตริย์แห่งอาณาจักรตะวันตก

ทรงทราบเสียว่าพระโอสถของพระองค์ตอนนี้อยู่กับข้าอ๋องสิบเก้าแห่งอาณาจักรใต้ผู้นี้แล้ว'

'ขอรับนายน้อย'

สี่ปีต่อมา ณ สำนักป่าม่วงหอมหวาน เวลาเย็น

'เรียนนายน้อยตอนนี้พระชายาทรงได้สติแล้วเจ้าค่ะ'

'แล้วเขาเป็นไรบางเขายอมพบข้าหรือยัง'

'เรียนนายน้อยตามตรงพระชายาสบายใจมากตอนที่นายน้อยไม่อยู่ด้วยเจ้าค่ะ แถมไม่ยอมพบนายน้อยอีกด้วยเจ้า'

'....งั้นรึ'

'เจ้าค่ะขอนายน้อย'

'ไม่เจอกันตั้งสามปีเต็มตอนนี้คงหายโกรธข้าแล้วมั้ยนะ'

ณ ตำนักแก้วทะเล

'นายน้อยจะมาทำไหมไม่ส่งคนมาบอกข้าก็ละเจ้าค่ะ'

'...พระชายาอยู่ไหน'

'ห้องตำราเจ้าค่ะ'

ณ ห้องตำราของสำนักป่าม่วงหอมหวาน

'ฟางเอ๋อ ท่านอยู่ที่นี่สินะ'

'อย่ามายุ้งกับข้า เจ้าคนไร้ยางอาย'

'ฟางเอ๋อ ข้าขอโทษ ข้าแค่คิดว่าท่านหายโกรธแล้วอภัยให้ข้าแล้ว'

'เจ้าอยู่ให้ห่างจากข้าเลย ไม่งั้นข้าจะไปจากที่แห่งนี้เสีย'

'ก็ได้ๆๆ ฟางเอ๋อข้าผิดไปแล้ว อย่าจากไปเลยข้าขอร้องท่านละ

ถ้าท่านไม่เห็นแก่ข้าท่านก็ช่วยเห็นแก่หงหลินเถอะ'

'หงหลิน..'

'ใช่แล้ว ฟางเอ๋อท่านอยู่นี้ต่ออีกหน่อยเถอะ หงหลินเขารักท่านมากเลยจริงๆๆ ยังไงเขาก็เป็นสายเลือดของท่านเหมือนกัน'

'....'...

...บทที่สาม ตำแหน่งต่างกันแค่ปลายเขตแดน...

...ณ นํ้าตกหลังพระตำนักพระองค์ องค์ชายทรงอาบนํ้าให้บุตรของตนตามและเล่นนํ้าอย่างสนุกโดยการไม่ทันตั้งตัวนั้นอ๋องสิบเก้าก็แอบมาอยู่ข้างหลังของพระองค์เสียแล้ว เมื่อมาทรงรู้ภายหลังเขาก็สวนกอดพระองค์เป็นอันที่เรียบร้อยพระองค์ทั้งสั่นกลัวทั้งตกใจเป็นอย่างมากพระองค์ทรงนํ้าตาไหลเป็นทางไม่รู้ตัวเลย อ๋องสิบเก้าเห็นอย่างนั้นก็รีบปล่อยพระองค์ทันที

'ฟางเอ๋อ ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฟางเอ๋อ ข้าผิดไปแล้ว'

'เจ้า....เจ้าทำตัวเสียนิสัยมากเกินไปแล้ว !'

'ฟางเอ๋อ ข้าขอโทษ ท่านฟังข้าอธิบายก่อนได้ไหม ฟางเอ๋อ ข้าแค่อยาก-'

'กลับไปอยู่กับงานของเจ้าเสีย กลับไปหาเหล่าสนมของเจ้าเสีย !'

'ฟางเอ๋อ ข้าผิดไปแล้ว ขอขอโทษ'

'...ข้าอยากอยู่คนเดียวสักเดือน เวลาหนึ่งเดือนนี้เจ้าพาหงหลินไปอยู่ด้วยก็แล้วกัน'

'ขอบคุณ ฟางเอ๋อ หนึ่งเดือนนี้ข้าจะดูแลหงหลินเป็นอย่างดีเลย ท่านไม่ต้องห่วงไปหรอก'

'อืม อย่าให้เหล่าสนมของเจ้าเข้าไกล้บุตรข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่เหลือเหล่าสนมสักผู้เดียว!'

'ข้าเข้าใจที่ท่านกล่าวมาแล้ว ข้าจะไม่ให้พวกนางเข้าไกล้หงหลิน'

'เด็ดขาด ต้องเด็ดขาดด้วยไม่อย่างนั้นเจ้าจะไม่เห็นหน้าข้าอีกตลอดไป'

'ฟางเอ๋อ ข้า...'

'เจ้าจงกล่าวมาซะอ๋องสิบเก้าแห่งอาณาจักรใต้ไม่งั้นข้าจะไปเสียตอนนี้!'

'ฟางเอ๋อ ท่านรู้ได้อย่างไรกัน'

'อ๋องสิบเก้า เจ้าอย่ามาเปลี่ยนเรื่องกับคนเช่นข้า!'

'เด็ดขาด ข้าจะไม่ให้เหล่าสนมเข้าไกล้หงหลินเด็ดขาด ฟางเอ๋อข้ากล่าวทีนี้ท่านอย่าไปเลย'

'...ข้ากลับตำนักก่อนละกัน เวลาที่ข้าไม่อยู่เจ้าดูแลเขาด้วย'

'ข้าเข้าใจแล้ว ฟางเอ๋อ'

ครึ่งเดือนต่อมา ณ ลานสวนผลเกิดกลางพระตำนักของพระองค์

'เจ้าต้นไม้วันนี้เจ้าคงตื่นสายเหมือนเช่นเคย งั้นวางเนื้อย่างไว้ตรงศาลาละกัน เกิดเจ้าหิวก็มาทานกับข้าได้เสมอ'

...'จริงสิข้าเตรียมนํ้า...ผลไม้ที่เจ้าชอบให้ด้วยรีบออกมาเสียก่อนที่ของที่ข้านำเจ้าไม่ได้ทานแล้วก็ได้'

'เวลานี้ก็สายมากแล้ว ข้ากลับเข้าตำนักก่อนแล้วกัน'

'ท่านช่างมีจิตใจดีซะเหลือเกินเพราะเเบบนี้ข้ายิ่งไม่อยากให้ท่านจากข้าไปไหนยังไงเล่าพระชายาของข้า'...

...บทที่สี่ แสดงออกไม่เก่งเหมือนคนอื่น...

^^^ครึ่งเดือนต่อมา ณ ห้องตำราภายในพระตำหนักส่วนพระองค์ อ๋องสิบเก้าบังเอิญเข้ามาเห็นองค์ชายสองจับมือหงหลินวาดภาพวิวด้านนอกอย่างสบายใจ บนใบหน้าของพระองค์นั้นมีแต่รอยยิ้มที่มีให้แต่หงหลินบุตรของตนเท่านั้นจนอ๋องสิบเก้าเกิดอยากสันหารหงหลินขึ้นมาในทันใด แต่สุดท้ายอ๋องสิบเก้าก็ทำไม่ลงเพราะถ้าทำเช่นนั้นอ๋องสิบเก้ารู้ดีต่อจากนั้นจะเกิดการตัดขาดทันที

'อ๋องสิบเก้า เจ้าเทน้ำท่วมมือข้าแล้วมั้ยนั้น'

'เออ...ข้าขอโทษ ฟางเอ๋อข้าผิดไปแล้ว ข้า-'

'ถ้าเจ้าเกิดไม่สบายหรือเป็นโรคก็อยู่ที่นี่สักหกเจ็ดคืนเสีย เดียวข้าต้มยาสมุนไพรรักษาเจ้าเอง'

'ฟางเอ๋อ แต่ท่านไม่อยากให้ข้าอยู่ไกล้ท่านไม่ใช่รึ'

'...เจ้ากล้าต่อปากต่อคำกับข้ารึ'

'ฟางเอ๋อ ข้าคือข้าขอรักท่านได้หรือป่าว แต่...แต่ถ้าท่านไม่สบายใจข้าก็จะไม่ตาม-'

'ได้ จะมาขอข้าทำไมกันเจ้ารักข้าไปแล้วไม่ใช่หรือไง'

'ฟางเอ๋อ ข้า'

'เจ้าพาหงหลินไปนอนที่เตียงได้แล้ว เดียวข้าเก็บของเหล่านี้ก่อนแล้วจะต้มยาสมุนไพรรักษาเจ้า'

'ขอบใจ ฟางเอ๋อ'

'อืม'

ณ เวลาตอนเย็น

'แค่ก---'

'ฟางเอ๋อ ท่านไม่สบายรึนั้น'

'อย่าสนใจเลย เดียวก็ดีขึ้นเอง '

'ฟางเอ๋อ-'

'อย่าเสียงดังเดียวหงหลินก็ตื่นหรอก'

'แต่ข้าเป็นห่วงท่าน'

'เจ้าเด็กนี่ ข้าบอบว่าอย่าเสียงดัง หงหลินตื่นเลยเห็นไหม'

'ข้าขอโทษ'

'ท่านพ่อ ท่านโดนท่านอารังแกอีกแแล้วรึพะยะค่ะ''ไม่ๆๆ พ่อแค่บอกให้ท่านอาของเจ้าอย่าเสียงดังเพราะจะทำให้เจ้าตื่นได้'

'แต่ข้าตื่นมาแล้วทำไงดีพะยะค่ะ'

'อืม..งั้นอีกเดียวพ่อพาเจ้าออกไปชมดวงจันทร์เอาไหมเล่า'

'จริงหรือพะยะค่ะ ท่านพ่อ'

'จริงสิหงหลินแต่ท่านอาของเจ้าต้องทานยาสมุนไพรให้หมดก่อนพ่อถึงจะพาเจ้าออกไปชมดวงจันทร์ได้'

'ได้เลยพะยะค่ะ'

'ท่านอาพะยะค่ะ ท่านทำเพื่อข้าได้หรือไม่พะยะค่ะ'

'หงหลิน เจ้าขอร้องข้าแบบนี้คงมีอะไรแลกกับข้าใช่หรือไม่'

'ใช่พะยะค่ะ'

'ถ้าเจ้าทำอะไรแย่ๆๆกับหงหลินข้าไม่ให้อภัยเจ้าแน่อ๋องสิบเก้า'

'ฟางเอ๋อ ท่านรีบโกรกข้าไปใย'

'พรุ่งนี้ข้าอยากเจอเหล่าสนมของเจ้าซะจริงทำไมถึงมัดใจเจ้าไม่ให้มากวนชีวิตของได้กัน''

'ฟางเอ๋อ ท่านอย่าไปเลย เดียวเหล่าสนมอาจทำให้ท่านรำคาญใจเปล่าๆๆ'

'เรื่องอื่นข้าเชื่อเจ้าแต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันเลย'^^^