"ฉันเป็นนางมารทำร้ายพี่น้องต่างเเม่คน"

คนอื่นต่างพูดเรื่องของฉันเป็นว่าเล่นถึงจะไม่พูดต่อหน้าฉัน

ก็ฉันไม่ใช่คนดีจริงนิทำไหมต้องเสียเวลาไปทรมารพวกพวกปากหอยปากปูด้วยละ

ฉันเคยเป็นคนดีเเต่โง่เง่าดั้นไปรักผู้ชายห่วยๆคนนั้นคนเเรกเเละคนสุดท้ายของฉันฉันจะเล่นเเบบ

ง่ายๆให้ฟันเเล้วกัน

ตอนฉันอายุ 10 ขวบ เเม่ของฉันก็ตายเพราะโดนยาพิษจากเมียน้อยของพ่อเเต่พ่อไม่สนใจเเม่อยู่เเล้วเเละฉันอยู่เเล้วพ่อฉันจัดงานวันศพนิดหน่อยเเละปล่อยให้ฉันร้องให้อยู่คนเดียวในห้องหลังจากนั้นไม่กี่วันเมียน้อย(คนที่ฆ่าเเม่ฉัน)เลื่อนขึ้นเป็นเเม่เลี้ยงของฉันเเม่เลี้ยงเริ่มเอาของๆฉันไปที่ละนิดเเละวันหนึ่งเเม่เลี้ยงก็เอาห้องที่ฉันนอนตั้งเเต่เด็กเอาไปให้น้องสาว(ลูกสาว)ของฉัน(เธอ) "โดยบอกว่าให้น้องให้นอนห้อนนี้นะจะสบายใจกว่า" สบาย ใจหรอบ้าไปเเล้วเเต่ทำไหมตอนนั้นฉันถึงเชื่อคำพูดโง่ๆนั้นด้วยนะเพราะอะไรกันหลังจากนั้นเเม่เลี้ยงก็เเกล้งฉันทุกวันเเต่ดีนะที่คนรับใช้ไม่เเกล้งฉันไปด้วยยไม่งั้งตอนนั้นใด้ตายทั้งบ้านเเน่

พอฉันอายุ 16 ฉันก็มีเเฟนใช่คนที่เป็นสามีในอนาคตของฉันที่วางยาพิษที่ทำให้ฉันท้องไม่ใด้ไงใช่ต้อนเเรกฉันรักเขามากทั้งที่เขาทำผิดใส่ฉัน ฉันยังต้องขอ โทษที่ฉันเขาอีกฉันคงโง่จนเกินคำบรรยาย

ตอนฉันอายุครบ 30 เขาก็ขอฉันเเต่งงานตอนเเรกฉันกับเขาก็รักกันดีทุกวันฉันทำงานใช่ฉันไม่เคยอยู่กันเขาช้วงนั้นเขากับลูกเมียน้องน้องสาวฉันนั้นนะเมียน้องทั้งเเม่ทั้งลูกจริงๆพอฉันรู้ควาามจริงเขาก็มาโทษฉันว่า "ฉันไม่มีเวลาให้เขาบ้างเลย" เเต่ฉันก็ไม่ไล่เขาออกไปหรอกฉันให้เขากับเมียไม่สิลูกเมียน้อยรักกันมากๆนะอยู่ส่วนใครส่วนมันเเล้วกันใช่ตอนนั้นฉันยังให้โอกาศเขาอยู่เเต่ก็มีวันหนึ่งน้องสสาวของฉันท้องเเล้วบอกฉันว่า พี่ค่ะพี่เอาลูกของเราไปก็ได้เอาไว้เป็นทายาทนะค่ะพี่ หน่อยตอนนั้นพอฉันรู้ว่าเมียน้องมาเเกล้งทำตัวน่าสงสารนักเกลียดสุดๆฉันผักนางนิดหน่อยว้าวนางล้มด้วยจะมีคงมีบทนางร้ายให้ฉันสิน่าสนุกว้าวเขามาเเล้วจ้ะพ่อพระเองเเละก็นางเมียน้องนางเอกฉันได้ไล่เขากับเมียน้อยไปเขาตบหน้าฉันด้วยสิ่งที่ฉันพูดหลังจากที่เขาทำพฤติกรรมนี้ฉันเลยหัวร้อนเจากับเธอร้องให้อยู่หน้าบ้านของฉันเเต่ว่าฉันยิ้มอยู่นะยิ้มเเบบพอใจมากเลยละนะ "เขาถามว่ารักเขาอยู่ไหม" ฉันเลยตอบไปว่า "รักนะเเต่เเค่เคยโง่เง่าที่สุด" สุดท้ายเขาเเละฉันก็หย่ากันเขากับเมียน้อยก็หายไปจากชีวิตฉันเเละสุดท้ายฉันก็ตายอย่างโดกเดี่ยว

เพราะมันเเค่เริ่มต้น

ติดตามรอตอนต่อไป~

สวัสดีค่ะเราว่าจะรองเขียนนิยายเเนวนางร้ายจริงๆสั้กครั้งเเล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเเรกที่ริรินเขียงนิยายเป็นเเนวนางร้ายขอฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยนะค่ะริรินขอตัว

"ที่นี้ที่ไหนกัน?" ฉันตื่นมาที่ที่ฉันคุ้นเคยฉันเห็นกระจกเลยเดินไปมองที่ตัวฉัน

"ความฝันงั้นหรอก็ตายใด้เห็นตัวเองในวัยสาวหรอเนื้ย" ฉันพูดออกมาเพราะในตอนนี้ฉันอายุ 70 เเล้วฉันบีบเเก้วตัวเองให้ตื่นจากฝันดีนี้เเต่ทำไหมมันเจ็บเเบบนี้ละอย่าบอกนะฉันย้อนเวลามา 54 ปีที่เเล้วเป็นไปใด้หรอเเต่ตอนนี้มันเป็นไปเเล้วฉันดีใจนิดหน่อยฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องทำต่อจากนี้คืออะไรเเก้เเค้นไงละเมียน้อยเเละลูกเมียล้างคอรอไวเลยวันนี้คือวันที่เท่าไร XวันXเดือนXXXXปี ว้าวหลังฉันเป็นเเฟนกับสุบารุหนึ่งปีนี้อย่างนี้ก็สวยสิเเละตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างที่จะเกิดในอนาคตด้วยคงได้เเก้มันมือเเน่เริ่มจากเเต่งตัวเพราะวันนี้เป็นวันที่สุบารุพาฉันไปทานอาหารเย็นฉันควรเเต่งตัวเเบบไหนนี้นะเเบบน่ารักเเล้วกันถึงจะชอบสีดำมากกว่านะ

"ดูดีจริงตัวฉัน" ฉันมองไปที่ตุ๊กตาที่สุบารุให้ฉันโยนไปไกลๆฉันเเต่ตุ๊กตามันไม่ผิดนี้เเต่ก็ของที่หมอนั้นให้เดี๋ยวเราค่อยไปซื้อไหม่ก็ได้

ฉันเดินออกจากห้องเเล้วเดินลงบันใดฉันเจอลูกเมียน้อยของพ่อด้วยคงจะมาอ่อยสุบารุสินะเเต่เขาไม่เอาเธอตอนนี้หรอกตอนนี้เราควรพูดเเบบนางฟ้าดีไหมนะดีเเล้วกัน

"สวัสดีตอนเย็นนามิ" นามิตกใจเล็กที่ฉันมาทักเธอชุดที่นามิใส่ก็น่ารักไม่เหมือนนิสัยคนเลย

"สวัสดีค่ะพี่คางุยะ" ตอบด้วยหะ สุบารุมาพอดีเลยนี้เป็นผู้หญิงต้องสตองไม่โง่เป็นครั้งที่สองกรอกนะ

"สวัสดีคางุยะคุณสวยมากเลย" จริงด้วยช่วงนี้สุบารุหลงฉันมากห่วงเป็นหมาเฝ้าอาหารเลยละฉันทำยังไงให้เขาเจ็บที่สุดกันนะ

"สวัสดีค่ะสุบารุคุง" ตอนนั้นฉันน่าจะพูดเเบบนี้นะ

"สวัสดีค่ะพี่สุบารุวันนี้พี่พาหนูไปหาเพื่อนหน่อยนะค่ะ" นามิพูด

"เออ....ผมของโทษด้วยครับพอดีว่าผมต้องไปทานอาหารกับคางุยะครับ" สุบารุพูด

"นะค่ะพี่สุบารุ" นามิพูด

เเล้วฉันเดินลงบันใดมาถึงชั้นล่างสุบารุพูดตัดเยื่อใยนามิอย่างเห็นได้ชัด

"ไปกันเถอะครับคางุยะ" สุบารุ

"ค่ะ" ฉันยิ้มเพราะฉันเห็นหน้านามิกำลังโกธรเเละกำหมัดเมื่อก่อนเราถือไพ่เหนือกว่าทำไหมตอนนั้นฉันไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์กันนะ

ติดตามรอตอนต่อไป~