พวกเจ้าคงเคยได้ยินเรื่องของแม่มดมาบ้างแล้ว

ใช่มั้ยหล่ะหึหึ พวกเจ้าคงคิดว่าแม่มด

มันเป็นปีศาจที่โหดร้ายใช่ใหมหล่ะ

พวกเจ้าน่ะไม่เคยรู้เรื่องของพวกเราจริงๆสักครั้งนะ

แต่ทำไมหล่ะทำไมพวกเจ้าถึงคิดว่าแม่มดมันโหดร้าย

ทุกตนหล่ะทำไมพวกเจ้าไม่คิด

บ้างว่าแม่มดมีบางตนที่เป็นตนดีอยู่ทำไมหล่ะ?

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม!!!

แม่ของข้า!ถูกพวกเจ้าฆ่าตายในกลองเพลิงเผาแม่ข้าทั้งเป็น!

แต่ทำไมทำไมพวกเจ้าไม่เคยคิดว่ามนุษย์อย่างพวกเจ้าโหดร้ายเลยหล่ะ

แม่มดก็เป็นสิ่งมีชีวิตไม่ใช่หรือไง!..

ทำไมเอาแต่ว่าพวกเราอยู่เรื่อยห๊ะ!?

...ขนาดแม่ของข้าตายไปแม่ของข้ายังให้อภัยพวกเจ้าได้เลย!...

...แต่ทำไมห๊ะ!พวกเจ้าถึงไม่รู้สึกผิดกันบ้าง!...

...พวกเจ้าคงอยากตายมากหล่ะสิหึ เดี๋ยวข้าจัดให้ละกันนะหึ:)...

...- ณ หมู่บ้านจาครอบ...

..."ช่วยด้วยยยยไฟไหม้บ้านแล้ววว!!!!"...

ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้าน"

ไปไปเร็วไปช่วยกันดับไฟเร็ววก่อนที่มันจะลามไปบ้านคนอื่นไปไปเร็วว

"ชาวบ้านตะโกนร้องเรียก "

หึหึพวกเจ้าชอบกันใหมหล่ะ.."

แม่มดพูดเย้ย

"มะ...แม่มดหรออ้ากกกกก"

ชาวบ้านต่างพากันหยุดดับไฟแล้ววิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทางแต่มีเด็กน้อยคนหนึ่งได้ยืนดูเธอด้วยความใสซื่อ

"ชิ่วๆไปไกลๆไปยัยเด็กน่าสมเพช"

แม่มดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"คุณเป็นใครหรอคะ"

เด็กน้อยถามด้วยความใสซื่อ

"หึหึ ยัยเด็กน้อยข้าคือแม่มดผู้ที่ใครๆก็กลัวข้าไงหล่ะ ฮ่าฮ่า"

เด็กน้อยยืนงง"หึหึ

"ท่านช่วยรับข้าไปเลี้ยงได้หรือป่านท่านแม่มด"

เด็กน้อยยิ้ม

"ห๊า?พูดอะไรของเจ้าเจ้าเด็กนี่เพี้ยนไปแล้วรึไง?ข้าเป็นแม่มดผู้โหดเหี้ยมนะ!? ข้าไม่มีทางรับมนุษย์ไปเลี้ยงหรอก!"

"งั้นถ้าข้าเป็นแม่มดด้วยหล่ะท่านยังจะรับข้าเลี้ยงหรือปล่าว"เด็กน้อยยิ้ม:)

"....."แม่มดเงียบพร้อมกับพูดว่า

"ถ้าเจ้าอยากเป็นขี้ข้าให้ข้าจ้าก็ตามข้ามา"

แม่มดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ฮิฮิ"เด็กน้อยยิ้มพร้อมกับดีใจ

"เอาหล่ะในเมื่อเจ้าอยากเป็นขี้ข้าให้ข้างั้นเจ้าบอกชื่อเจ้ามาสิ"

แม่มดถาม

"...ข้า...ข้าไม่มีชื่อค่ะ"

เด็กน้อยก้มหน้าเสียใจ

"จริงหรือเนี่ย ฮ่า ฮ่า แม้แต่ชื่อยังไม่มียังจะมาเป็นขี้ข้าอีก ฮ่า ฮ่า เจ้าเด็กน้อยที่สมเพชหึ"

แม่มดพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง

"งั้นเอาหล่ะข้าขอตั้งชื่อเจ้าได้หรือไม่"

"ได...ได้..ค่ะ"เด็กน้อยดีใจ

"งั้นข้าขอตั้งชื่อเจ้าว่า...อืมมม...อารี..ชื่อนนี้ดีใหม"

"ได้ค่ะหนูชอบชื่อนี้"เด็กน้อยดีใจ

"หึงั้นไปกันเถอะอารี มุ่งหน้าไปยังเมืองที่สงบสุขกันเถอะ"

ณ หมู่บ้านรอเรน

"อารีระวังง!"เด็กชายคนหนึ่งพูด

"ห๊าาา"อารีได้สดุดกับกอไม้ขนาดใหญ่

"โอ้ยย"อารีร้องด้วยความเจ็บ

"เป็นอะไรมากใหมอารี"เด็กชายพูด

"เจ็บอ่า..แงงงงงงงง!!!!!!!"อารีรัองไห้เสียงดัง

"อารีหยุดร้องก่อนสิเดี๋ยวฉันพากลับบ้านเอง"เด็กชายพูด

"ขออนุญาตค้าบน้าเฮลลี่"เด็กชายพูด

"นี่!ไปทำไรมาเนี่ยทำไมเลือดออกขนาดนี้หล่ะ!"น้าเฮลลี่พูด

"เดี๋ยวน้าไปตามหมอมาให้หนูกลับไปก่อนไป!"น้าเฮลลี่พูด

"แต่"

"ไม่มีแต่กลับไปซะ!"

"ก็ได้คับ"เด็กชายพูดด้วยความเศร้าแล้วเดินออกไป

"ท่านแม่มดคะอารีไปทำอะไรมาไม่รู้ค่ะเลือดออกเยอะมาเลย"

"อารี....ไปทำอะไรมาห๊ะ!"แม่มดพูดด้วยความโกรธ

"น..หนูไปวิ่งเล่นแล้วสดุดไม้ใหญ่ค่ะ"อารีพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"เห้อออ อารีระวังบ้างสิ!"

"ค่ะหนูจะระวังมากกว่านี้ แต่ว่าหนูอยากไปเที่ยวแบบคนอื่นบ้างนี่คะ"อารีพูดด้วยร้องด้วย

"เห้ออ แกก็รู้หนิเงินที่เราหามาได้ก็มีไม่มากจะเอาเงินที่ใหนไปเที่ยวหล่ะแค่ค่ากินก็แทบไม่พออยู่แล้ว!"

"ท่านก็เสกเงินสิคะ!"

"อารี ฉันต้องการหาเงินแบบบริสุทธิ์ไม่ใช่เสกมา ฉันน่ะอยากอยู่ร่วมกับมนุษย์นะ ฉันอยากเป็นแบบมนุษย์อยากใช้ชีวิตตายแล้วก็เกิดใหม่วนไปซ้ำๆ ฉันว่ามันสนุกดี ฉันมีชีวิตอยู่ทุกที่มีอายุราวๆ100++ปีเชียวนะขนาดฉันอายุขนาดนี้แล้วฉันยังไปไม่ครบทุกที่เลย แต่มนุษย์น่ะได้ไปเกิดตามที่ต่างๆจนครบทุกพื้นที่โดยที่ไม่ซ้ำกันเลยซักชาติฉันก็อยากมีชีวิตแบบนั้นเหมือนกับมนุษย์เหมือนกัน....อ่าพูดมาขนาดนนี้แล้วเธอคงจะเบื่อไว้ฉันจะลองโกงเงินหาเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวนะอารี แต่การเป็นหมอเนี่ยไม่ง่ายเลยนะ ฮ่าฮ่า เฮ้ออแถมยังต้องปกปิดตัวตนด้วย"แม่มดพูดด้วยความเหงา

"ขอบใจนะที่รับฟังฉันอารี.."แม่มดพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

"ค่ะ!"อารียิ้ม

"หนูจะมีวันเก่งเวทเหมือนท่านใหมคะ"อารีพูดพร้อมกับยิ้ม

"มีสิฉันสอนเธอเองกับมือเลยนะเธอต้องเก่งอยู่แล้ว...แต่เธอห้ามเอาเวทที่ฉันสอนไปใช้ในด้านลบเด็ดขาดเข้าใจใหมอารี"

"เข้าใจค่ะท่าน"อารียิ้ม

...10ปีต่อมา...

"อารี!!"แม่มดตะโกน

"หึหึ " อารียิ้มเยาะเย้ย

"อารีเธอไม่เป็นอะไรใช่ใหม"อาเธอร์เด็กชายในตอนนั้นพูดด้วยความเป็นห่วง

"ไม่..ไม่เป็นอะไร"อารีพูด

"นี่หนูอารียัยนี่มันเป็นแม่มดจริงๆใช่ใหม"ลุงคนนึงพูด

"ช..ใช่...ใช่ค่ะคุณลุง"อารีกอดอาเธอร์แน่น

"ดีหล่ะเผานังนี่เลย"ลุงตะโกน

"อารี!!!ทำไมแกทำกับฉันแบบนี่ฉันอุส่าเลี้ยงดูแกมาอย่างดีไม่ให้แกตายแต่พอฉันยกตำแหน่งราชินีให้แกแกกลับทำแบบนี้กับฉันหรอห๊ะ!!นังอารี!นังเด็กไม่รักดีฉันขอสาปให้แกมีแต่ความซวยมีแต่ผู้คนรังเกียจสืบต่อไปให้ลูกหลานแกนังเด็กไม่รู้จักบุญคุณ!!!"

"ฮืออออา..อารีกลัวฮือออ"

"ไม่เป็นไรนะอารีฉันอยู่นี่แล้ว"อาเธอร์ปลอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"อารี....สุดท้าย..เธอก็เหมือนมนุษย์คนอื่นสินะ..."คำกล่าวสุดท้ายของแม่มดจากนั้นเธอก็สลายหายไป

"เฮฮฮ!!!"ชาวบ้านตะโกนร้องลั่นแสดงความยินดีที่ฆ่าแม่มดได้

แต่อารีกลับรู้สึกเศร้ามากกว่า

(เอ๊ะทำไมหล่ะทำไมน้ำตามันไหลหล่ะ?ฉัน..ฉันควรดีใจสิ ฮึก..)

เสียงสะอื้นของเธอทำให้อาเธอร์ได้ยิน

"อารีเธอเป็นอะไรร้องไห้ทำไมหล่ะ?!"อาเธอร์กล่าว

"ไม่..ไม่รู้สิ..."

"ฉันขอกลับบ้านก่อนนะไว้เจอกัน"

"เดี๋ยวสิอารี..อารี!!!"อาเธอร์ตะโกนลั่น

อารีวิ่งกลับบ้านพร้อมน้ำตาและสงสัยตัวเองว่าเธอรู้สึกอะไรกันแน่ ตอนแรกเธอก็รู้สึกดีแต่ตอนนี้กลับเศร้า?

(มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่นะ?)

"ท่านอารีคะ!"ทาสคนนึงพูด

"ว่าไง"

"ข้ามีคำถามค่ะท่าน!"

"อะไรหล่ะ?"

"ทำไมท่านถึงมีพลังคล้ายกลับราชินีคนก่อนเลยคะท่าน!"

"หึหึ มันก็ผ่านมา100กว่าปีแล้วนะเจ้าอย่ารู้ดีกว่าน่า"

"ไม่ได้หรอคะท่าน"

"ไม่ได้ความรับหน่ะหึหึ ไปทำงานของเจ้าเถอะนะ"

"โอเคค่ะท่าน"ทาสคนนึงตอบปากรับโดยน้อยใจ

กริ้ง..เสียงกริ่งคนเข้าร้าน

"ยินดีต้อนรับค่ะ!"

"มาหาใครหรอคะ!?"

"ข้ามาหาอารี.."ชายหนุ่มคนหนึ่งเสียงทุ่ม

"เอ่อ..อ ...ท่าน..น...อารีคะคือ..อ..มี..ม..คนมาหาค่ะ"

"หึ๊!ใครไม่มีคนจำข้าได้แล้วนี่ทำไมถึงเรียกหาข้ากัน"อารีพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัย

"นี่เจ้าปิดร้านทั้งหมดซะ"

"ได้ค่ะท่าน"ทาสคนหนึ่งตอบปากรับ

"ไง..อารี ไม่ได้เจอกันนานนะหึ"

"ท่านขอบพระคุณมากที่มาหาข้าถึงที่"

"แล้วคนรักเจ้าหล่ะไปใหนซะแล้วหล่ะฮะฮ่า"

(คนรักหรอ?)

"คนรักหรอ?ไม่มีหรอก"

"แล้วหนุ่มตอนนั้นหล่ะที่อยู่ข้างเจ้ามาตลอดหน่ะ"

"หึ..อาเธอร์น่ะหรอ?ข้าฆ่าเขาไปนานแล้วหล่ะท่าน"

"ใหนเจ้าบอกว่ารักอาเธอร์มากไงฮ่าฮ่า"

"ข้าไม่ได้รักอาเธอร์ตั้งแต่แรกแล้วท่านเขาคิดไปเองทั้งหมดทั้งนั้นแหละค่ะท่านฮ่าฮ่า"

ติ๋ง..ติ๋ง.เสียงน้ำตาที่ไหลลงมา

(ความรู้สึกนี้อีกแล้วข้าเกลียดที่สุด!)

"เจ้าร้องไห้ให้อาเธอร์รึ??"

"เปล่าค่ะมันไหลเองค่ะท่าน มันไหลออกมาเหมือนตอนที่ข้ามองดูท่านแม่มดสลายหายไปเลยค่ะท่านข้าไม่เข้าใจมันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ค่ะ?!"

"หึเจ้าเด็กน้อยสักวันเจ้าจะเข้าใจเองแหละจงหาคำตอบด้วยตัวเองนะฮึ! ข้ามารบกวนมากไปและข้าไปดีกว่าโชคดีละกันนะสักวันเจ้าจะเข้าใจคำว่าแม่มดเอง"

นี่คือคำส่งท้ายของท่านเทพบิดาแห่งพลังเวทและแม่มดพ่อมดทั้งปวง

ปั้ง!...เสียงปืนดังมาจากหน้าร้าน

"อ้ากกก...ช่..ช่วยข้าด้วยข้าเจ็บเหลือเกินอ้ากก"

เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากชายชราคนหนึ่งหนูหนูช่วยข้าด้วยค๊อก--.."ชายชราได้เสียชีวิตลงหน้าร้านขายยาของอารี

"....."

"อ้าาข้าไม่ได้ฟังเสียงร้อนที่รู้สึกดีขนาดนี้มานาน

แล้วอ้าารู้สึกดีรึเกิน''อารียิ้งเเสยะพร้อมเต้นไปทั่วร้านเพื่อแสดงความรู้สึกดีที่ได้รับ

"เจ้าเอาศพชายคนนี้ไปชุบชีวิตแล้วทำให้ทรมาณนะ"อารีสั่งทาสคนหนึ่ง

"ท่านจะดีหรือคะ"

"ขัดคำสั่งข้าหรือ"อารีพูดด้วยความโกรธ

"เปล่า..ค่ะจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"ทาสพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

"พวกเจ้าไปทำความสะอาดเลือดซะอย่าให้มีคราบแม้แต่นิดเดียวนะ"

"อ้าาสุดท้ายเสียงร้องที่เจ็บปวดแบบนี้ก็เยียวยาจิตใจของฉันได้ดีที่สุดจริงๆข้าชอบมันจริงๆ.."