ริณดาตื่นขึ้นมา อาบน้ำแต่งตัว และเตรียมตัว ลงไปช่วยป้าภาเตรียมอาหารเช้า เดินผ่านห้องนั่งเล่นเธอเหลือบมองเห็น คุณศรุต กำลังนั่งกุมขมับอย่างเคร่งเครียด และถอนหายใจเป็นพักๆ หญิงสาวได้แต่ทอดสายตามองผู้เป็นอาอย่างเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้เข้าไปทัก และเดินเลยเข้าไปในครัว เอ้า! หนูริณ ตื่นเช้าเหมือนเดิมเลยนะคะ ค่ะป้าภา วันนี้มีอะไรให้หนูช่วยบ้างคะ วันนี้จะทำผัดเปรี้ยวหวาน แกงจืดกับไข่เจียวค่ะ คุณหนูวรัณยาบ่นอยากกิน มาค่ะ ช่วยป้าปลอกแตงกวาและสัปรดให้ทีนะหนูริณได้ค่ะป้าภา ป้าภาเฝ้ามองสาวน้อยที่หยิบจับอะไรก็ดูคล่องเเคล้วไปหมดทุกอย่าง ผิดกับ วรัณยา ลูกสาวคนเดียวของคุณศรุต ที่วันๆเอาแต่เที่ยว งานการไม่ยอมทำ จนทำให้ผู้เป็นพ่อปวดหัวอยู่ทุกวัน เมื่อทานข้าวเสร็จ วรัณยาก็เรียกหา ริณดา เสียงดังลั่นบ้าน ยัยริณ! ยัยริณ มาหาพี่หน่อยสิ ขา มาแล้วค่ะพี่รัณ นี่ยัยริณ วันนี้ออกไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ ค่ะ ได้เลยพี่รัณ เมื่อถึงห้างดังกลางกรุง วรัณยาก็จับจ่ายอย่างเพลิดเพลิน ริณดาต้องเดินถือของเต็มไม้เต็มมือ สรุปคือ วรัณยาเอาริณดามาถือของให้นั่นเอง ณ กลางห้างดังเด็กสาวหน้าสวยหวานกำลังถือของผลุงผลังเดินตามสาวสวยอีกนางนึงนั้นเป็นที่สดุดตาของทุกสายตาที่อยู่ณ ตรงนั่น ซึ่งรวมไปถึงธันวา ที่เข้ามาตรวจงานภายในห้าง ซึ่งเป็นสุดสัปดาห์ที่เขาจะต้องเข้ามาดูงานในเครือของตระกูลนำไพศาลของเขา ชายหนุ่มรูปงามได้ยืนมองเด็กสาวทั้งสองด้วยความสนใจ นาย! นายครับเซ็นตรงนี้อีกที่ก็จะเสร็จแล้วครับ อีกเดี๋ยวเราต้องเข้าประชุมผู้ถือหุ้นกันครับ เมื่อเสร็จแล้ว คุณท่านบอกให้เจ้านายรีบกลับครับ วันนี้นายท่านมีเรื่องจะคุยกับเจ้านายครับ ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แล้วรับเอกสารมาเซ็น จากนั้นก็ยื่นให้ผู้ช่วยของเขา ก่อนจะเดินจากไป ชายหนุ่มก็ได้หันไปมองสาวน้อยร่างเล็กอีกครั้ง แล้วคิดในใจ ตัวก็เล็ก ต้องมาถือของมากมาย คงหนักน่าดู

ธันวากลับถึงบ้าน ก็เจอคุณท่านไพศาลนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น เอ้า!กลับมาแล้วเหรอธันวา มามา นั่งลงก่อนพ่อมีอะไรจะคุยกับแกหน่อย ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วนั่งลง เอ่อ! ธันวา คือ พ่ออยากให้แก แต่งงานกับหนูวรัณยา จากบ้านเจริญทรัพย์ แกจะว่ายังไง ชายหนุ่มอึ้ง หันมองผู้เป็นพ่อ แล้วก้มลงเขียนใส่กระดาษที่หยิบขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วส่งให้ผู้เป็นบิดา คุณท่านไพศาลหยิบมาอ่าน แล้วเขาจะยอมแต่งกับผมเหรอครับ คุณท่านไพศาลอ่านเสร็จแล้วยิ้ม พร้อมตอบ ยอมไม่ยอม ก็ต้องยอมล่ะ บ้านนั้นเป็นหนี้เรามากโขอยู่ คุณท่านไพศาลกล่าว ชายหนุ่มก้มลงเขียน แล้วส่งให้ผู้เป็นบิดา ผมเป็นคนใบ้ที่ไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้ เขาจะทนอยู่กับผมได้เหรอครับ ผมว่า คุณพ่อลองถามความสมัครใจของเขาดูก่อนเถอะครับ ผมยังไงก็ได้ คุณท่านไพศาล อ่านเสร็จก็ยิ้ม แล้วพูดขึ้น แค่แกไม่ติดอะไรทางนั้นก็คงไม่กล้ามีปัญหากับทางเราหรอก เรื่องนี้เดี๋ยวพ่อจะคุยกับ คุณศรุตเอง แกแค่เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวหล่อๆรอเลยแล้วกัน รีบๆ แต่ง พ่ออยากอุ้มหลานไวๆ เออ!นี่ น้อ

งสาวแกไปไหน ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่ทราบ ยัยนัณก็อีกคน ลอยไปลอยมา เรียนจบมาก็ปีกว่าล่ะไม่คิดจะมาช่วยพี่ชายทำงานเลยหรือไง ชายหนุ่มก้มาเขียน ปล่อยแกสักพักเถอะครับคุณพ่อ เดี๋ยวแกใช้ชีวิตอิสระเสร็จผมเตรียมงานรออยู่แล้วครับไม่ต้องห่วง คุณท่านไพศาลได้แต่พยักหน้า ก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะ มีพี่อย่างแกให้ท้ายจนจะเสียคนล่ะ เฮ่อ! คุณท่านไพศาลถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น พ่อก็มีแต่แกที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในทุกอย่าง ถึงแกจะหยุดพูดไปตั้งแต่ตอนเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับแม่แก แต่พ่อก็หวังว่าในสักวันแกจะพูดออกมาได้ ชีวิตพ่อไม่หวังสิ่งใดแล้ว ชายหนุ่มก้มหน้า และคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น และจมอยู่ใน ภวังค์ ในปีนั้นที่เขาและน้องสาวนัณฐิชา พร้อมมารดากำลังกลับจากโรงพยาบาล ซึ่งเป็นวันที่เขาและมารดาต้องไปรับน้องสาวที่เกิดมาไม่ค่อยแข็งแรงและต้องอยู่ตู้อบเป็นเดือนในโรงพยาบาล เขาเเละมารดาคุณหญิงเพียงแขดีใจมากที่จะได้น้องสาวกลับบ้านสักที แต่ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้น ในขณะที่อยู่บนรถ อยู่ก็มีกระบะเสียหลักวิ่งข้ามจากอีกฝั่งของถนนและเข้ามาอัดเข้ากับรถที่เขาและแม่นั่งอยู่ ทำให้ผู้เป็นมารดาและคนขับเสียชีวิตคาที่ส่วนเขาและน้องสาวที่นั่งอยู่กับคาร์ซีทนั้นถูกหลังคารถอัดลงมาทับไว้ตัวเขาได้รับบาดเจ็บส่วนน้องสาวร้องให่จ้า เขาพยายามเรียกแม่ด้วยคาวมเจ็บปวดแต่ก็ไร้เสียงตอบใดๆ มันทำให้เขาช็อคมากจนสติหลุด เมื่อพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาก็ได้รับรู้ว่ามารดาได้จากเขาไปแล้ว เขาร้องให้ออกมา แต่! พระเจ้ามีแต่น้ำตาที่ไหลอาบแก้มแต่เสียงของเขาไม่สามรถเปร่งออกมาได้อีกนับแต่นั้นมา

วรัณยา ลูก! พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย มาคุยกับพ่อสักเดี๋ยวได้ไหม พ่อมีเรื่องสำคัญมากต้องคุยกับลูก อะไรหรือค่ะคุณพ่อ รีบคุยมาเลยค่ะหนูมีนัดกับพี่ทาย อีกเดี๋ยวพี่เขาจะมารับแล้ว วรัณยาทำเสียงรำคาญผู้เป็นพ่อ รัณ ตอนนี้บริษัทเรามีปัญหามากใกล้จะล้มละลายแล้ว ตอนนี้พ่อเป็นหนี้ตระกูลนำไพศาลกว่า ร้อยล้าน เพื่อทำให้บริษัทของเรายังคงอยู่ต่อได้ แล้วยังไงค่ะ มันเกี่ยวอะไรกับหนูล่ะค่ะคุณพ่อ เกี่ยวสิ เพราะแกจะต้องแต่งงานกับคุณธันวา อะไรนะค่ะคุณพ่อ จะให้หนูแต่งงานกับคุณชายใหญ่ของตระกูลนำไพศาลที่เป็นใบ้นะเหรอค่ะ หนูไม่เอาด้วยหรอก ให้ยัยริณ หลานคุณพ่อไปแทนสิค่ะ หนูขอบาย หนูยังอยากใช้ชีวิตอิสระของวัยรุ่นให้เต็มที่อยู่เลย วรัณยากล่าวพร้อมกับสะบัดก้นลุกขึ้นเดินหนีไปแบบเอาแต่ใจไม่สนกับคำพูดของคนเป็นพ่อเลย แกหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะยัยรัณ คุณศรุตตวาดเสียงดังลั่นห้อง ทำเอาริณดาที่เดินเข้ามาพร้อมกับป้าภาที่ไปจ่ายตลาดถึงกับตกใจ ยืนนิ่งอยู่กับที่กันไม่กล้าขยับ ถ้าแกยังดื้อดึง ไม่เชื่อฟังที่พ่อสั่ง พ่อจะตัดเงินแกไม่ให้แกได้ใช้จ่ายอย่างสบายเหมือนทุกวันนี้ คุณพ่อ! อย่ามาบังคับจิตรใจของหนูนะค่ะ ใครเขาอยากไปเป็นเมียคนใบ้กัน หนูยอมตายเสียดีกว่ามีสามีเป็นคนพิการใบ้พูดไม่ได้ หนูอายเขา เพื่อนจะมองหนูยังไง หนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หนูไม่ยอมหรอกค่ะ ถ้าคุณพ่อบังคับหนู หนูจะฆ่าตัวตายให้คุณพ่อดู ยัยรัณ! แกอย่าได้คิดทำอย่างนั้นนะ พ่อมีแกคนเดียว ทำไมแกต้องรังเกลียดคุณธันวาเขาขนาดนั้นด้วย เขาทั้งหล่อทั้งรวยล้นฟ้า ชาตินี้แกจะใช้ชีวิตแบบไหนก็ได้ ทำไมแกถึงได้โง่แบบนี้ พ่ออุส่าทำเพื่อแกขนาดนี้ ทำไมแกถึงไม่รับความปราถนาดีจากพ่อ ปราถนาดีหรือค่ะคุณพ่อ แบบนี้เขาเรียกว่าคุมถุงชนค่ะ หนูไม่ได้สมัครใจที่จะแต่งด้วย และอีกอย่างหวังดีโดยการให้ลูกแต่งานกับคนใบ้เนี้ยนะ ที่เรียกว่าหวังดี หนูไม่แต่ง ถ้าจะให้หนูแต่งงานใช้หนี้ให้คุณพ่อ หนูไม่มีวันยอมค่ะ แล้วถ้าคุณพ่อจะให้ใครแต่งใช้หนี้ล่ะก็ คนนั้นควรจะเป็นยัยริณค่ะ คุณพ่อเอามันมาชุบเลี้ยง มันก็ควรจะตอบแทนอะไรคุณพ่อบ้างซิค่ะ แต่ถ้าคุณพ่อยังบังคับหนูแต่งให้ได้ ก็เตรียมเก็บศพหนูได้เลย ยัยรัณ! คุณศรุตเรียกชื่อลูกสาวด้วยความเจ็บปวดใจ เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะเลี้ยงและตามใจลูกจนเอาแต่ใจขนาดนี้ วรัณยาวิ่งออกมาจากห้องนั่งเล่นและมาหยุดมองริณดาและป้าภา แล้วก็สบัดหน้าหนีไป