ปฐมบท

อ้อ..?! สวัสดีผมชื่อ"ซาฮิริ มิคุ"อายุ18ปีเป็นเด็กมัธยมปลายปี3 ในชีวิตประจำวันผมก็ไม่มีไรมากก็แค่เรียนเเละก็เรียนและก็แบกรับความคาดหวังจากพ่อแม่ เครียดสุดๆแต่ก็ยังดีเพราะผมยังมีอนิเมะที่เป็นเพื่อนรักอยู่และผมก็มีเพื่อนเป็นชายหญิงชื่อ โชโตะและนานะ และเขาก็ยังเป็นเเฟนกันอีกด้วย

ผมเองก็แอปอิจฉานิดนึงแต่ก็ไม่คิดอะไรมากเพราะมีอนิเมะอยู่ในจิตวิญญาณ แต่ก็นะผมถูกพ่อแม่มองว่าไม่เอาไหน จนผมเคยคิดอยากจากโลกนี้ไปเพราะเป็นคนเชื่อเรื่องต่างโลกมาก ว่าถ้าตายไปก็จะได้ไปต่างโลก(แต่มันเป็นแค่ความคิดเพ้อเจ้ออะเนอะ)

...แต่แล้วพอวันที่ผมไปสอบเเละผลสอบออกมาปรากฎว่าผมไม่ผ่านวิชาภาษาญี่ปุ่น ผมจึงถูกพ่อแม่โกรธมากถึงขั้นที่ว่าเราทะเลาะกันหนักมากจนตัดความสัมพันธ์กัน ผมจึงได้หนีไปเช่าหออยู่ แต่ก่อนที่ผมจะไปเช่า ผมก็ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนสาวเเละเพื่อนชายของผม เพื่อคลายเครียด แต่เเล้วเรื่องไม่คลาดคิดก็เกิดขึ้น!!

ขณะกำลังจะกลับหอเพื่อนของผมเมาหนักมากและกำลังจะข้ามถนน ก็มีรถเก๋งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงเเละกำลังจะชนเพื่อนผม ผมที่เห็นแบบนั้นมีหรือที่จะไม่ช่วยเพราะว่าเพื่อนคนนี้คบกันมานานเเละมันไม่เคยทอดทิ้งผมมีหรือที่มันกำลังจะตาย เเล้วผมจะไม่ไปช่วย แน่นอนผมได้วิ่งไปพลักมันกระเด็นไปแต่ผมกลับถูกชนจังๆจนร่างกระเด็นไปกลาง 4 แยก ผมได้นอนจมเลือดอยู่กลางถนนด้วยลมหายใจอันโร้ยริน

มิคุ: เจ็บชะมัด... ร้อนด้วย แต่... ก็เย็นด้วยเหมือนกัน เพราะลมพัดงั้นหรอ ไม่สิมันมาจากภายใน

โชโตะ: เห้ยๆ ทำใจดีๆไว้มิคุ มึงทำใจดีๆไว้อย่าตายนะเว้ย กุไม่ยอม กุขอโทด ทำไมกันวะ ทำไมมึงต้องมาบังกุ? ฮื้ออ~

นานะ: มิคุซัง..

มิคุ: เจ็บจัง เอ่อนี่ โชโตะนานะ ฉันมีเรื่องขอ2เรื่อง

โชโตะ/นานะ: อะไร!!? มิคุนี้มึงอย่าพูดเหมือนจะลาตายเลยดิ รถพยาบาลกำลังมานะเว้ย ทนเอาไว้

มิคุ: ไม่ไหวหรอก เอ่อเรื่องเเรกเลยนะเว้ย กุฝากไปขอโทดพ่อเเม่กุทีดิ เรื่องที่2 มึงสองคนต้องรักกันนา...นาน.. (หมดสติไปเเล้ว)

มิคุ!!!

...ทั้งโชโตะและนานนะร้องไห้หนักมากกับการตายของมิคุ พลางกอดร่างอันไร้วิญญาณของมิคุเอาไว้...

"แจ้งเตือนทำการลบล้างความเจ็บปวดทุกรูปแบบความร้อนพร้อมความเย็นต้านทานการถูกชนถูกกระแทก ทำการวิเคราะห์เพื่อสร้างร่างเนื้อที่ไม่ใช่เลือด"

มิคุ: "ใครอะ เสียงใคร เอ่อแต่ช่างเถอะ เห้อ**ว่าแต่โชโตะ จะไปขอโทดคุณพ่อกับคุณแม่ยังนะ "

เสียงปริศนา: "ตอบไม่สามารถส่งความคิดไปบอกได้"

มิคุ: "อะไรอะ เมื่อกี้พูดอะไร เอ้อแต่ช่างเถอะเธอนะ ช่วยเงียบไปก่อนได้ไหมเห้อแต่ช่างเถอะฉันไม่สนหรอก. จะว่าไปอายุของฉันก็ 18 แต่ดันมาอายุสั้นตายซะก่อนถ้าหากว่าฉันอายุมากกว่านี้สัก 30 แล้วละก็. ในหนังในการ์ตูนฉันคงกลายเป็นมหาปราญห์แล้วล่ะมั้ง เออจะว่าไปฉันเองก็ใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่ค่อยคุ้มสักเท่าไหร่. ฉันอายุ 18 ก็ยังซิงอยู่เลย เห้อน่าเสียดายถ้าหากว่าได้ไปเกิดใหม่อีกแล้วละก็ฉันจะจัดหนักให้ดูเลยจะล่าไม่ให้รอดเลยสักคน ไอคนสวยๆเนี้ย"

เสียงปริศนา: "ตอบ ทำการอัปเกรดสกิล ผู้รอบรู้ข้ามขั้นเป็นยูนิคสกิล จอมปราญห์ ทำการยื่นร้องขอ สกิลผู้ล่า... ไม่สำเร็จ ได้สกิลผู้กลืนกินมาแทน"

มิคุ: เอ่อ จะว่าไป นี้ที่ไหนกันอะ และเราทำไรอยู่ นี้ไม่ใช่โรงบาลหรอ

เสียงปริศนา: ทำการส่งไปเกิดใหม่ เผ่าที่ได้.... แมวทมิฬ**

หลังจากนั้น ก็มีเเสงจร้า เต็มตาของมิคุ และหลังจากนั้นมิคุก็ได้รู้สึกตัวท่ามกลางความมืดแต่ที่แปลกก็คือเขารู้สึกว่าตัวของเขาเล็กลงและมีแขนและขาที่เล็กลงเช่นกันแถมมีหางด้วย. และเขาก็รู้สึกว่าตัวเองมีขนด้วยขนแบบปกคลุมรอบตัว.

มิคุ: อะไรวะเนี้ย เดินแบบปกติไม่ได้ มองไม่เห็นอีก แต่ที่แปลกคือ... อ้ออ รู้ละนี้กุกลายเป็นแมวหรอวะเนี้ยย