22:00 น.

ตู๊ดดด~ ตู๊ดดด~ ตู๊ดดด~

(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก!@#@#$^^&*(%)

หลี่เมิ่ง : พ่อทำอะไรอยู่นะ ถึงไม่รับสายลูกสาวตัวเองบ้างเลยเนี่ย

ป้าเหม่ย : อาเมิ่งงงงงงง!

หลี่เมิ่ง : คะป้า

- หลี่เมิ่งรีบวิ่งลงบันไดไปหาป้าเหม่ยที่ห้องนั่งเล่น –

หลี่เมิ่ง : ป้าเหม่ยมีอะไรหรือเปล่าคะ

ป้าเหม่ย : อาเมิ่ง.... ฟังป้านะ เมื่อกี้ทางหน่วยงานของพ่อหลานโทรมา....

หลี่เมิ่ง: ทางหน่วยงานหรอคะ หรือว่า... หรือว่าทางหน่วยงานจะให้พ่อกลับมาพรุ่งนี้คะ  ที่แท้ที่พ่อบอกว่ามีไรจะบอกวันนี้ ต้องเป็นเรื่องนี้แน่เลยค่ะป้า ป้าว่า.......มั้ย........คะ

.

- หลี่เมิ่งเงียบไปซักพัก แล้วเริ่มถามป้าเหม่ยด้วยควาามสงสัย -

.

หลี่เมิ่ง : ป้าเหม่ยเป็นอะไรไปคะ ป้าไม่ดีใจหรอคะที่พ่อหนูจะกลับมา

ป้ายเหม่ย : อาเมิ่งเอ้ย.... ป้าขอโทษหลานนะลูก ป้าก็อยากให้เป็นอย่างที่หลานคิด  ป้าอยากให้หลานดีใจและมีความสุข แต่ว่า...

หลี่เมิ่ง : ว่าอะไรหรอคะป้า ???

ป้าเหม่ย : เมื่อกี้ทางหน่วยงานของพ่อหลานโทรมาบอกว่า.....พ่อของหลานหายเข้าไปในป่า 2 วันแล้ว

.

.

หลี่เมิ่ง :......................

- หลี่เมิ่งได้แต่นิ่งเงียบ ตกใจถึงข่าวที่ป้าเหม่ยบอก -

ป้าเหม่ย : ตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่ที่เป็นเพื่อนพ่อหลานก็ช่วยกันหาอย่างสุดความสามารถ แต่ผ่านมา 2 วันแล้ว

ตอนนี้ยังไม่มีร่องรอยหรือวี่แววว่าจะเจอกันเลย

.

.

หลี่เมิ่ง : ไม่จริง ก็พ่อบอกหนูว่าพ่อจะกลับมาให้ทันงานวันเกิดหนูปีนี้นี่คะ พ่อก็จะต้องกลับมาสิคะ หนูไม่เชื่อออ หนูว่าป้าอำหนูเล่นใช่มั้ยคะ?  แบบว่าจะเซอร์ไพรส์หนูอยู่แน่ๆเลย ใช่มั้ยคะ????

ป้าเหม่ย : อาเมิ่ง.....

หลี่เมิ่ง : ฮือๆๆๆๆๆ อึก. ฮือๆๆ

-   หลี่เมิ่งทั้งตกใจแล้วก็เสียใจมาก หลี่เมิ่งไม่รู้จะต้องทำยังไงได้แต่วิ่งกลับเข้าห้องแล้วก็ร้องไห้คนเดียว –

หลี่เมิ่ง : ไม่จริงใช่มั้ย.......ไม่จริง  พ่อกำลังโกหกหนูใช่มั้ย .ถ้าพ่อโกหกหนูเรื่องแบบนี้หนูจะไม่โกรธพ่อเลย.....ฮือๆ....

ถึงแม้พ่อไม่ได้มางานวันเกิดหนูวันนี้ก็ไม่เป็นไร....แต่หนูอยากขอให้พ่อปลอดภัยแล้วกลับมาหาหนูก็พอ.........ฮือๆ.............

 เช้าวันต่อมา

06:15 น.

หลี่เมิ่ง : ป้าเหม่ยคะ หนูพร้อมแล้ว เรารีบไปกันเถอะค่ะ

ป้าเหม่ย : ป่ะลูก

.

- หน่วยงานการสำรวจป่าสากล เพื่อการอนุรักษ์และวิจัย -

ป้าเหม่ย : ขอโทษนะคะ มาขอพบหัวหน้าหยางค่ะ

พนักงาน : เชิญทางนี้เลยค่ะ

- ห้องทำงานหัวหน้าหน่วยทีมสำรวจ -

หัวหน้าหยาง : .........หลินเหม่ย!

ป้าเหม่ย : หัวหน้าหยาง ฉันขอโทษคุณจริงๆนะคะที่มาโดยไม่ได้แจ้งค่ะ

หัวหน้าหยาง : ไม่เป็นไรเลยครับ ผมเข้าใจในสถานการณ์และความรู้สึกของพวกคุณตอนนี้ดีครับ เอ่อ...แล้วนี่คือ......

- หัวหน้าหยางมองมาที่หลี่เมิ่งอย่างสงสัย -

ป้าเหม่ย : หลานฉันเองค่ะ อาเมิ่ง

หัวหน้าหยาง : หลี่เมิ่งลูกสาวของหลี่ซู่สินะครับ

หลี่เมิ่ง : สวีสดีค่ะ หนูหลี่เมิ่งค่ะ

ป้าเหม่ย : เรื่องของอาซู่เป็นยังไงบ้างคะ เจอเขาหรือยังคะ

หัวหน้าหยาง : พวกเราพยายามหากันแล้วแต่ก็ยังไม่พบร่องรอยอะไรเลยครับ แล้วอีกอย่างป่านี้เป็นป่าที่ลึกลับมากเลยครับ

ทุกครั้งที่พวกเราเข้าไปโครงสร้างของป่าก็จะเปลี่ยนตลอด พวกเราจึงต้องระวังตัวกันมากเลยครับ

หลี่เมิ่ง : ป่านั้นอยู่ที่ไหนหรอคะคุณอาหยาง

หัวหน้าหยาง : ป่านี้อยู่ที่เมืองเป่ยหนิง เป็นป่าที่เขียวสด เงียบสงบ เหมือนดั่งหยกงาม

ชาวบ้านที่ตั้งอาศัยอยู่ในเมืองนั้นเล่ากันว่า ที่อาซู่หายไปในป่าอาจเป็นเพราะเห็นหรือพบบางสิ่งที่เป็นสิ่งต้องห้าม แล้วถูกภูตป่าสวรรค์จับตัวไป

หลี่เมิ่ง & ป้าเหม่ย : ภูตป่าสวรรค์!

หัวหน้าหยาง : ใช่ครับ...ชาวบ้านบอกว่าภูตป่าสวรรค์จะเป็นผู้พิทักษ์ป่า เมื่อมีใครทำผิดกฎหรือทำผิดต่อป่าแห่งนี้ จะได้พบกับเขา

หลี่เมิ่ง : แล้วเขาเป็นใครหรอคะคุณอาหยาง

หัวหน้าหยาง : ได้ยินมาว่าเป็นตระกูลนักรบที่แข็งแกร่งแห่งป่าหลินยี่.....ตระกูลหมาป่าสวรรค์

หลี่เมิ่ง : (ตระกูลหมาป่าสวรรค์อย่างนั้นหรอ แล้วตอนนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ พ่อคะพ่ออยู่ไหน พ่อต้องรีบกลับมานะคะ.....หนูคิดถึงพ่อ)

- หลังจากกลับจากหน่วยงานการสำรวจป่าสากล เพื่อการอนุรักษ์และวิจัย -

.

.

23:00 น.

.

 .

หลี่เมิ่ง : ป้าเหม่ยคะ หนูขอโทษนะคะ แต่หนูเป็นห่วงพ่อหนูจริงๆ หนูสัญญาว่าจะกลับมาให้ครบ 32 พร้อมกับพ่อหนูเลยค่ะ

- หลี่เมิ่งแอบเก็บเสื้อผ้า แล้วโทรเรียกรถแท็กซี่หนีออกจากบ้าน ในขณะที่ป้าเหม่ยหลับอยู่ -

.

.

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

(เมืองเป่ยหนิง)

.

.

หลี่เมิ่ง : นี่น่ะหรอเมืองเป่ยหนิง เงียบสงบ ธรรมชาติสวย อากาศ ดีมากๆ ไม่แปลกที่พ่อจะชอบที่นี่ แต่ว่าป่านั่นอยู่ตรงไหนล่ะ

.

.

- บ้านเช่าเล็กๆแห่งหนึ่ง เป็นบ้านไม้ที่สวยเรียบ ติดโคมไฟ คอยส่องแสงในตอนกลางคืน -

หลี่เมิ่ง : เฒ่าแก่คะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ว่ายังไงแม่หนู จะพักกี่คืนดี ที่นี่มีสถานที่ท่องเที่ยว มีบรรยากาศดีๆ มีธรรมชาติให้น่าตื่นตาตื่นใจมากเลยนะ

ลุงว่าคงต้องได้พักหลายวันแน่เลย หนูสนใจมาเที่ยวกี่วัน จะขอพักกี่คืนดีล่ะแม่หนู

หลี่เมิ่ง : เออ....คือว่าหนูอยากจะถามเฒ่าแก่อะไรซักหน่อยน่ะค่ะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ว่ามาได้เลยแม่หนู

หลี่เมิ่ง : เฒ่าแก่รู้จักป่าหลินยี่มั้ยคะ มันอยู่ตรงไหน แล้วไปทางไหนคะ?

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ห๊ะ! ป่าหลินยี่~

หนูถามทำไม ที่นั่นเป็นที่ที่อันตรายนะ เมื่อไม่กี่วันก่อนเห็นมีนักสำรวจป่าอยากเข้าไปสำรวจ ไม่ยอมเชื่อฟังชาวบ้าน จึงถูกภูตสวรรค์จับไปคนหนึ่ง สงสัยต้องไปทำอะไรให้ภูตป่าสวรรค์ไม่พอใจแน่ๆ

หลี่เมิ่ง : .....................(ต้องเป็นพ่อเราแน่ๆ) แล้ว.........แล้วตอนนี้ล่ะคะ คนคนนั้นยังหาตัวไม่เจออีกหรอคะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ลุงว่าน่าจะหาเจอยากเลยล่ะ เพราะที่นี่เขาให้ความสำคัญกับที่แห่งนั้นมาก เราจะเข้าป่าได้ต้องเป็นปีที่สวรรค์ประทานความอุดมสมบูรณ์ อนุญาตให้ตระกูลผู้พิทักษ์เปิดป่าให้ชาวบ้านเข้าไปหากินในป่าได้แค่ 7 วันต่อปีเท่านั้น

เมืองนี้จึงได้มีธรรมชาติ บรรยากาศที่สวยงาม

หลี่เมิ่ง : แล้ว....ตระกูลผู้ที่พิทักษ์ป่าใช่ตระกูลหมาป่าสวรรค์มั้ยคะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ใช่แล้วแม่หนู เป็นตระกูลแรกที่สวรรค์มีคำสั่งให้มาพิทักษ์ป่า 4 ทิศที่โลกแห่งนี้

หลี่เมิ่ง : ป่า 4 ทิศ ?

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ใช่แล้ว เมื่อสวรรค์ได้สร้างป่ามา 4 ทิศ เป่ยหนิงจึงมีป่าหลินยี่ที่เป็น 1ใน 4 นั้น เพื่อสร้างความสมดุลให้กับโลก จึงได้จัดตระกูลผู้พิทักษ์ทั้ง 4 แยกกันมาเพื่อปกป้องดูแลป่าเหล่านี้ ไม่ให้คนมาทำร้ายและทำลายป่า

หลี่เมิ่ง : งั้นก็ถือว่าเป็นตระกูลผู้พิทักษ์แห่งผืนป่าที่โด่งดังเลยน่ะสิ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : เอิ่ม....คุยกันมาตั้งนาน แล้วสรุปว่า...แม่หนูจะอยู่กี่คืนกี่วันดีล่ะเนี่ย????

หลี่เมิ่ง : (สุดท้ายก็ต้องได้นอนพักที่บ้านเช่าเฒ่าแก่คนนี้จนได้)

.

.

.

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลี่เมิ่ง : (เอายังไงดีล่ะทีนี้ จะไปหาพ่อจากป่านั่นได้ที่ไหนล่ะเนี่ย)........เฒ่าแก่คะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : ว่าไงแม่หนู

หลี่เมิ่ง : เมื่อคืนที่ลุงเล่าน่ะค่ะ เรื่องป่าหลินยี่ ป่านั่นไปทางไหนหรอคะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : หนูจะถามไปทำไม ไม่ใช่ว่าหนูจะไปหรอกนะ

หลี่เมิ่ง : ป่ะ..ป่าว...ค่ะ หนูอยากเห็นธรรมชาติของรอบๆเมืองนี้น่ะค่ะ แล้วก็อยากเห็นว่าป่านั่นจะอุดมสมบูรณ์สมกับที่เฒ่าแก่เล่าหรือเปล่าน่ะค่ะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : อ๋อ...ได้สิๆ แค่แม่หนูออกจากร้านไปเลี้ยวซ้าย เดินตรงไปเรื่อยๆอยู่ทางหลังหมู่บ้านเลยล่ะ

หลี่เมิ่ง : ขอบคุณนะคะวันนี้หนูเช็คเอ้าท์เลยนะคะ

เฒ่าแก่เจ้าของที่พัก : คืนเดียวเองหรือแม่หนู

หลี่เมิ่ง : ค่ะหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ

.

ป่าหลินยี่

หลังหมู่บ้าน

- หลังจากที่ทีมนักสำรวจถอนกำลังออกจากป่านี้ไปตั้งหลักที่หน่วยงาน ก่อนที่จะมีเหตุเกิดขึ้นอีก ป่านี้ก็เงียบและไม่มีคนเลย -

หลี่เมิ่ง : (พ่ออยู่ไหนกันนะ ยังไงซะจะต้องตามหาพ่อให้เจอ แล้วเราจะกลับบ้านพร้อมกัน)

.

เวลาผ่านไป

.

หลี่เมิ่ง : เดินมานานมากแล้วนะเนี่ยทำไมถึงรู้สึกว่าวนกลับมาที่เดิมอีกล่ะเนี่ย

\~\~อาวู้ว์\~\~

หลี่เมิ่ง : หือ... เสียงอะไรอ่ะ........หมาป่าหรอ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย ฉันยังไม่อยากตายนะ ฉันยังหาพ่อไม่เจอเลยนะ ฮือๆๆๆ

ต้องหาที่หลบ ต้องหาที่หลบ  อ๊ะ...นั่นตัวอะไรอ่ะ สวยจัง กวางหรอ

หลี่เมิ่ง : อ้าว....จ้าวกวางอย่าพึ่งไป

กรรรรรรรร

- จู่ๆฝูงหมาป่าก็เข้ามาห้อมล้อมเต็มไปหมด พร้อมที่จะกระโจนเข้าหา -

หลี่เมิ่ง : ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

- แล้วภาพหมาป่าก็ถูกตัดหายไป -

หลี่เมิ่ง : ..................... (มองซ้าย มองขวา) มาได้ไงเนี่ย

-         หลี่เมิ่งเริ่มมองดูสถานที่ที่เธอพึ่งตื่นขึ้นขึ้นมาด้วยความแปลกใจ ที่นี่ดูเป็นที่พักสวย

และแปลกตาอยู่พอสมควร -

-         ขณะที่กำลังเดินสำรวจ จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างมาจากข้างนอก –

หลี่เมิ่ง : ...................(แอบมอง) เดี๋ยว.....เมื่อกี้เงาอะไร  (หลี่ตามอง) หมาป่าหรอ  หมาป่า!  ทำไงดี ทำไงดี โดนกินแน่ๆ

เฮ้ย....อ่ะ อ้าว เดี๋ยวๆ อย่ามาทางนี้ อย่ามา!!!!!

-         อยู่ดีๆก็มีหมาป่าตัวหนึ่งเดินย่างกรายเข้ามา -

หลี่เมิ่ง : อย่า.....อย่ามาทางนี้!!!!!

ราชาหมาป่า : เจ้าเข้ามาทำอะไรในป่านี้

หลีเมิ่ง : (หือ....หมาป่าพูดได้......) เอ่อ.....เออ....ค่ะ คะ คือว่า

-         ราชาหมาป่าก้าวเท้าเข้าหาหลี่เมิ่งอีกก้าว เพื่อเป็นการเตือนว่า

จะบอกข้าดีๆ หรือจะให้ข้ากินเจ้า -

หลีเมิ่ง : งื้อ.....ก่ะ กะ ก็ ช้านหลงป่าเข้ามา (อย่านะอย่าเข้ามานะ)

ราชาหมาป่า : โกหก ข้าให้โอกาสเจ้าพูดอีกครั้ง ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดความจริง เจ้า มาทำอะไร ในป่านี้?

หลี่เมิ่ง : คือ.......ฉัน............เอ่อ........ฉัน........

ราชาหมาป่า : พูด 1

หลี่เมิ่ง : ฉันมา......

ราชาหมาป่า : พูด 2

หลี่เมิ่ง : (ตายแน่ ตายๆๆๆ)

ราชาหมาป่า : พูดดดดดดด

หลี่เมิ่ง : อ๊า!!!!!!!! ฉันมาตามหาพ่ออออออออ

ราชาหมาป่า : พ่อ? พ่อหรอ? แล้วพ่อเจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องมาหาในป่านี้ด้วยยยยย?

หลี่เมิ่ง : (โอ๊ยดุอีกแล้ว) โถ่..เอ้ย! ก็ฉันคิดว่าหมาป่าอย่างพวกคุณจับพ่อฉันไปน่ะสิ เลยเข้ามาหาพ่อที่นี่ไง!  (.......ปัดโท่วเอ้ย.....จะตะโกนทำไมเนี้ยเรา ตายแน่ ตาย ตาย ตาย)

-         หลังจากที่หลี่เมิ่งตอบคำถามแบบโผงผางออกไป ก็ได้แต่ยืนตัวเกร็งหลับตาปี๋เพื่อรอความตาย -

.

เงียบ

.

หลี่เมิ่ง : หือ (เงียบจัง)

-         พอลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือ จู่ๆร่างหมาป่าที่อยู่ตรงหน้าก็เริ่มกลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม

รูปร่างสูง หุ่นดี อย่างกับเจ้าชาย ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เข้ามาใกล้อีก เข้าใกล้อีก

จนเธอล้มนั่งลงกับพื้น –

หลี่เมิ่ง : ............... (อึ้ง)

ราชาหมาป่า : เจ้าคิดว่าพวกข้าทำอย่างงั้นหรอ

หลี่เมิ่ง :...............(อึ้งมาก)

ราชาหมาป่า: .......................

หลี่เมิ่ง :...............(เป็นไปได้ยังไงกลายร่างเป็นคนได้อย่างนั้นหรอ ).

.

.

.

ราชาหมาป่า : มองข้าพอรึยัง ข้าถามเจ้าว่าเจ้าคิดอย่างนั้นจริงหรอ

หลี่เมิ่ง : จ่ะ จะ ว่าใช่ ก็ใช่แหละ (ยังอึ้งอยู่) ก็ในป่านี้พวกคุณคุมไม่ใช่...รึ...ไง...

ราชาหมาป่า : จริงด้วยสินะ....ข้าว่าที่เจ้าพูดก็ถูก ป่านี้ข้าคุม ไม่แน่ข้าอาจจะฆ่าพ่อเจ้าไปแล้วก็ได้ ว่ามั้ย?

หลี่เมิ่ง : ............................(จุก)

ราชาหมาป่า : หึ (แสยะยิ้ม) ข้าว่านะ เจ้าจะคิดอะไรก็เรื่องของเจ้าแล้วกัน แต่เรื่องของในป่าแห่งนี้พวกมนุษย์อย่างพวกเจ้า

ไม่รู้จะเป็นผลดีต่อพวกเจ้าที่สุด

-         ราชาหมาป่าทำทีท่าจะเดินจากไปแต่หลี่เมิ่งเธอก็รีบลุกขึ้นด้วยใจกล้าพูดรั้งเขาเอาไว้ -

หลี่เมิ่ง : เดี๋ยวก่อน  แล้วทำไมคุณถึงไม่ฆ่าฉัน แล้วพ่อฉันล่ะหายไปไหน ถ้าไม่ใช่พวกคุณทำ

ราชาหมาป่า : เจ้าไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่า เจ้าแค่กลับไปรอพ่อเจ้าอยู่ที่บ้านจะเป็นผลดีกว่า อีกไม่นานพ่อเจ้าก็จะกลับไปหาเจ้าอย่างปลอดภัยเอง

หลี่เมิ่ง : แต่ว่า...................................

~ฟุบ~

-      จู่ๆภาพตรงหน้เธอก็ถูกตัดไป -