กริ๊ง กริ๊ง...เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับร่างบางที่เพิ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก็เริ่มตื่นขึ้น พร้อมบิดขี้เกียจเล็กน้อย

เห้ออออ เพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเลยเรา ติ่ง !! เสียงข้อความดังขึ้น คุณสามารถจองบัตรได้แล้วค่ะ

และนี่คือสาเหตุที่ทำให้คนอย่างผมนอนได้ไม่กเต็มอิ่ม คือ การกดบัตรคอนเสิร์ตวง SMS นั่นเอง

ใครจะไปคิดผมคือคนโชคดีคนนั้น ผมยอมรับตรงนี้เลยนะผมบ้าคอนเสิร์ตวงนี้มาก ไม่สิ ผมเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่เจย์ไดต่างหาก ใครจะไปคิดละว่าวันนั้นจะทำให้ผมได้เจอกับเค้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเจย์ได

เอาเป็นว่าผมขอเล่าเรื่องวันนั้นให้ฟังแล้วกัน

วันนั้น วันที่ 19 มกราคม 2564 เป็นวันที่ฝนตกหนัก ผู้คนมากมายต่างรอรถเพื่อกลับบ้าน ผมรอรถกลับบ้านจนคนเริ่มทยายหายไปทีละคน ทีละคน นั่นก็แปลว่าเหลือผมอยู่คนเดียว ใช่แล้ว เหลือผมอยู่คนเดียวเลย !! และแล้วก็ได้มีรถจอดตรงหน้าผมช้าๆพร้อมกับชายหนุ่มใส่ฮู้ดสีดำสนิท พร้อมกับถือร่มมาในมือและแล้วเค้าคนนั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับบอกว่าเดี๋ยวไปส่งบ้านนะ รอคนเดียวมันอันตราย

ถ้าถามผมกลัวมั้ย ใช่ผมมีความรู้สึกกลัวเค้าอยู่เล็กน้อย

....แต่การที่เราจะเสี่ยงไปกับคนแปลกหน้าก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดนิ อย่างน้อยที่ผมคิดคือได้กลับบ้านดีกว่านั่งรอรถแบบนี้ซึ่งไม่รู้ด้วยว่ารถจะมาตอนนี้

หลังจากผมขึ้นรถเค้ามา ผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมแบนด์ดังในรถเค้า บรรยากาศภายในรถหนาวเย็นแปลกๆ ผมและเค้าต่างพากันเงียบไม่พูดจา ไม่มีแม้แต่เสียงเพลง....เงียบจนผมเกร็งจนทำตัวไม่ถูก

เวลาผ่านมาได้ร่วม 5 นาที เค้าได้เอ่ยถามทางไปบ้านของผม ซึ่งบทสนทนาหลังถามทางจบลง ทั้งเค้าและผมก็ได้ถึงจุดหมายพอดี

ผมบอกขอบคุณเค้าด้วยความเกรงใจ พร้อมกับถามชื่อเค้า ซึ่งคนตรงหน้าได้ให้คำตอบคือ

เค้าชื่อเจย์ได

คนอย่างผมมีหรอจะไม่หาต่อว่าเค้าเป็นใคร ? เพื่อจะได้ให้ของขวัญเค้าเพื่อเป็นสินน้ำใจในการมาส่ง แต่ทำไมนะเค้าหน้าคุ้นๆ เหมือนคนใบปลิวเมื่อเช้าเลย

ใช่แล้ว ใช่จริงๆด้วย !!!!

ผมเสิร์ชหาชื่อเข้าในเว็บไซต์ สุดท้ายก็เจอจนได้ !!

เค้าชื่อเจยได อายุ 25 ปี เป็นนักร้องอยู่ในวง SMS ซึ่งเค้าเป็นลูกครึ่ง ไทย- เยอรมัน- จีน เค้าเข้าวงการตั้งแต่ 20 ปีต้นๆ ซึ่งวงนี้มีสมาชิกเพิ่มอีก 1 คนคือ ไดมอนด์นักร้องหนุ่มอายุไล่ๆกับเค้า ซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย - จีน

นี่มันความจริงหรอเนี่ย ? ผู้ชายใส่ฮู้ดคนนั้นจะเป็นพี่เจย์ได พวกคุณไม่อยากจะเชื่อใช่มั้ยละ

ผมก็เช่นกัน....และหลังจากนั้นมาผมได้เริ่มฟังผลงานเพลงเค้าเรื่อยๆ จนพักหลังนี้ผมฟังจนติดต้องเปิดในทุกๆวันตอนเช้าก่อนไปทำงาน

ผมลืมบอกไปผมชื่อนอร์เวย์ทำงานเป็นช่างถ่ายภาพ ผมจะถ่ายพวกของกินซะส่วนใหญ่ หรือแล้วแต่นายจ้างว่าจะเจาะจงให้ผมถ่ายแนวไหน

ฟังเรื่องผมจนเบื่อแล้วสิ

มาต่อกันดีกว่า ปัจจุบันบ้านของผมอยู่เชียงใหม่มีแต่ผมคนเดียว แอ๊ะ !! ไม่ใช่สิ มีผมและแมวอีก 1ตัวที่ลงมาเช่าบ้านที่ กทม อยู่ ซึ่งผมไม่ได้จะมาอยู่ที่นี่ถาวรหรอกนะ ก็หวังว่าถ้าได้เงินสักก้อนจะย้ายกลับบ้านเพื่อไปเปิดร้านกาแฟเล็กๆอยู่กับครอบครัวที่เชียงใหม่ แต่ติดอยู่ที่ว่าเรื่องเงินนะสิ ผมต้องมีเงินเก็บก่อน

จนผมมาได้เจอกับพี่เจย์ไดนักร้องคนโปรดของผม เงินที่ได้มาจากการถ่ายภาพก็ค่อยๆลดลงมาเรื่อยๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกผมว่ามันก็คุ้มนะ ได้เจอนักร้องที่ชอบ แต่สำหรับผมคำว่าชอบมันน่าจะเบาไปด้วยซ้ำคนแบบผมน่าจะเรียกว่าคลั่งรักอะไรทำนองนั้นถึงจะถูก เพราะเปิดห้องนอนผมมาปุ้บ ก็เจอทุกอย่างเต็มไปด้วยหน้าพี่เจย์ไดเลย เช่น รูปภาพ หมอนข้าง ผ้าปูที่นอน แต่ใครจะว่าผมคลังรักก็ได้นะ แต่ของพวกนี้ผมรักมากจริงๆ

เช้าวันนี้สดใสเป็นพิเศษ ......เพราะอะไรนะหรอ? เพราะวันนี้ผมจะได้ไปเจอพี่เจย์ไดไง55555

ว่าไปท้องฟ้ามันไม่ได้เกี่ยวหรอกที่เกี่ยวก็คือวันนี้ผมร่าเริงผิดปกติ ก็แหง่สิ วันนี้เรามีนัดกันที่คอนเสิร์ตวง SMS นิใครจะไม่ตื่นเต้นบ้าง

จูลาย แกอยู่ไหนเนี่ย ออกมากินอาหารเร็ววันนี้ฉันมีนัดนะ แกต้องเฝ้าบ้านดีๆละเข้าใจมั้ย

จูลายเดินช้าๆออกมาจากที่นอนของตัวเองพร้อมกับหาวอย่างช้าๆ

ฉันต้องไปแล้วนะจูลายเดี๋ยวเข้าคอนเสิร์ตทีหลังแล้วจะวุ่นวายอีก เดี๋ยวฉันมาเล่าให้ฟังนะว่าวันนี้พี่เจย์ไดหล่อมั้ย ><

เวลาล่วงเลยมาร่วม 20 นาที นอร์เวย์ได้เดินมาในงานพร้อมกับผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งคนเล่านั้นมีจุดประสงค์เดียวกันคือ มาร่วมดูคอนเสิร์ตวง SMS กันทั้งนั้น และบางคนต่างมีป้ายไฟ ดอกไม้ พร้อมกับของที่จะให้นักร้องที่เค้าชื่นชอบ

ใช่ เราต้องมีของให้พี่ๆเค้า

แล้วผมจะให้อะไรพี่เจย์ไดดีละ

ผมเดินผ่านร้านดอกไม้

......เห้อออ เราจะซื้อดอกไม้หรอวะ ? มันจะเหมือนคนอื่นไปนี่สิ

......เอาอะไรดีน้าาาา.....

ระหว่างเดินเลือกของอยู่นั้น สายตาของผมก็หยุดอยู่กับร้านร้านนึงเป็นร้านขายของเล่น

ภายในร้านมีของมากมายแต่มีของชิ้นหนึ่งโดดเด่นกับผมมากนั่นก็คือ นาฬิกาทรายอันใหญ่ ภายในมีตุ๊กตาหมีตัวน้อยๆอยู่ 2 ตัว ซึ่งมันแตกต่างจากนาฬิกาทรายทั่วไปมาก คนทั่วไปอาจจะมองเป็นแค่นาฬิกาทราย แต่จะมีใครละจะสังเกตุและสนใจตุ๊กตาหมีน้อยๆบ้าง.

ใช่แล้ว ผมเลือกซื้ออันนี้ให้พี่เจย์ อย่าถามถึงราคาเลยครับแพงพอๆกับราคาบัตรคอนเสิร์ตเลย

และแล้วคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้น......พร้อมกับผู้คนยืนโบกไม้ โบกมือ เข้ากับจังหวะเพลง

เห็นแล้วครับ ผมเห็นพี่เจย์ไดแล้ว วันนี้เค้ามาในเสื้อสีแดงเป็นเเจ็คเก็ต สวมกางเกงหนังสีดำสนิท พร้อมกับรองเท้าคู่โปรด รองเท้าจอร์แดนคู่ลิมิเต็ดคู่นี้น่าจะราวๆ 3 แสน + ได้

เสียงเพลงดังขึ้นเรื่อยๆ จนช่วงท้ายของคอนเสิร์ต วง SMS ต่างพูดขอบคุณเหล่าแฟนคลับของตนเองด้วยความตื้นตันใจ

ในส่วนของพี่เจย์ไดนั้น ผมจำทุกคำพูดและการกระทำของเค้าได้ดีเลยแหล่ะ เค้ายิ้มพร้อมน้ำตาอันระรื้นเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า

ผมขอขอบคุณเหล่าแฟนคลับทุกๆคนมากนะครับที่เป็นกำลังใจให้ผมและ ไดมอนด์ หวังว่าพวกเราจะมอบความสุขให้คุณได้นะ และก็ขอให้พวกคุณอยู่กับวง SMS ไปนานๆนะครับ :)

และแล้วก็ที่จุดสุดท้ายจริงๆ เหล่าพิธีกรต่างให้แฟนคลับต่อแถวมอบของขวัญให้นักร้องที่ตัวเองชอบ

# 1 ในนั้นมีผมอยู่ด้วยนะ ><

เวลาผ่านไปสักพักก็ถึงคิวผมมอบให้พี่เจย์ได ผมยิ้มเล็กน้อย และยื่นของให้เค้า

พี่เจย์ไดทำหน้าตกใจเล็กน้อย และยิ้มให้กับผมพร้อมกับรับของไป

ทุกคนเชื่อมั้ยเหมือนทุกอย่างมันหยุดไปหมดเลย ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเหมือนฝัน.....

หลังจากกลับมาวันนั้นเวลาผ่านไป 3 เดือน ผมก็ยังคงเป็นช่างถ่ายรูปเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ยุ่งจน ผมไม่ได้ไปคอนเสิร์ตครั้งที่ 2 ของพี่เจย์ไดเลย ถามว่าเสียใจมั้ย ตอบได้คำเดียวคือ

เสียดายและเสียใจไปพร้อมๆกันเลยละครับ

และนี่ก็เป็นอีกวันที่ยุ่งเป็นพิเศษ เพราะอะไรหน่ะหรอ วันนี้มีเจ้าของร้านอาหารญี่ปุ่นเปิดใหม่จ้างให้ผมไปถ่ายอาหารให้ไงครับ และตอนนี้ผมเริ่มจะสายแล้ว

ผมขับรถวน 3-4 รอบได้จนเจอร้านอาหารเรียบง่าย ผสมผสานการตกแต่งร้านไปทางญี่ปุ่นซึ่งคนภายนอกเดินผ่านไปมาเห็นชัดแจ๋ว และเด่นมาก

ผมพูดไม่เกินจริงหรอกครับทางร้านสวยซะจนผมไม่กล้าคิดเลยว่าเจ้าของหมดกับร้านนี้ไปเท่าไหร่

ผมเปิดประตูเข้าร้านอย่างกล้าๆกลัวๆ พร้อมกับพูดว่า

สวัสดีครับผมชื่อนอร์เวย์นะครับ เป็นช่างภาพที่จะมาถ่ายรูปครับ

สวัสดีค่ะ คุณเจ้าของร้านรอคุณอยู่เลยค่ะ ทางด้านบนห้องขวามือนะคะ

ขอบคุณครับ

ถ้าถามความรู้สึกผมตอนนี้หรอ ผมรู้สึกผิดมากที่มาเลทเวลาที่นัดไว้ผมกลัวว่าเค้าจะไม่โอเคกับผมซักเท่าไหร่ที่มาช้า...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก✊🏻

สวัสดีครับผมชื่อนอร์เวย์นะครับ เป็นช่างภาพที่จะมาถ่ายรูปครับ ผมขอโทษนะครับที่มาเลทพอดีวนหาร้านไม่เจอครับ ขอโทษจริงๆนะครับ

เค้าคนนั้นค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ พร้อมกับหน้านิ่งอันหล่อคมตี๋ของเค้าและพูดขึ้นว่า

ไม่เป็นไรครับ แต่คราวหลังอย่ามาเลทอีกนะครับ !!

ห๊ะ !! ทำไม

ทำไมเค้าหน้าเหมือนพี่เจย์ได

ผมได้เเต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ไม่กล้าจะพูดออกไปเพราะกลัวจะเสียมารยาทที่ถามไปแบบนั้น

ผมและเค้าเริ่มคุยกันเรื่องรูปภาพที่อยากได้ในการโปรโมท ว่าเค้าต้องการภาพแบบไหนเป็นพิเศษมั้ยซึ่งเค้าก็เป็นคนง่ายๆตอบผมแค่ว่าเอาที่เป็นแนวผมถ่ายปกติเลย เค้าโอเคแล้ว

เราทั้งคู่คุยเสร็จ ผมก็ลงมาถ่ายอาหารที่ทางร้านเค้าเตรียมให้

โอ้โห อะไรจะน่ากินขนาดนี้เนี่ย

ขณะผมถ่ายไป ...... ไอ้เจ้าท้องของผมดันดังขึ้น พร้อมกับพี่เจย์ไดมาพอดิบพอดีอย่างกับเตรียมกันไว้

แต่ดูผมสิ ผมเขิลมาก

ทุกคนคิดดูสิ เค้าเป็นถึงนักร้องในดวงใจของผม ดันมาได้ยิน ผมแทบวิ่งหนีเลยหล่ะครับ

แต่จะให้ทำไงได้ละก็คนมันหิวนิ

พักก่อนก็ได้ครับ น้องนอร์เวย์ พี่สั่งอาหารให้เเล้วเดี๋ยวไปกินกัน

ห๊ะ.....กินกัน

ตกใจอะไรพี่หมายถึงกินอาหารไง

เราคิกว่าพี่จะพาเราไปกินอะไร หื้อออ?

ก็กินอาหารนี่แหละครับ แค่ไม่คิดว่าพี่จะชวนผมไปกินด้วยนิครับเลยตกใจนิดหน่อย