ณ  ประเทศอิตาลี  

ในห้อง วิจัยลับ แห่งหนึ่งมีหญิงสาว อายุประมาณ 25 ปีได้ทำการทดลองที่มนุษย์ หลายคนอาจจะทำไม่ได้เธอผู้นั้น ไม่เชื่อในพระเจ้า และเธอ ได้ทำตามความฝันของพ่อเธอที่ อาจจะทำไม่ได้ เพราะมนุษย์ที่เชื่อในพระเจ้ามีมากเกินไปเธอเป็นอัจฉริยะ ที่นักวิทยาศาสตร์หลายๆคนก็เทียบเธอไม่ได้ เธอได้สร้าง คอมพิวเตอร์ สมองกลที่รับรู้ และ ตอบทุกคนได้ เธอมีนามว่า ซาริสึ เซระ ตอนนี้เธอได้ทำการทดลองจนเกือบจะเสร็จสิ้นแล้วแต่ว่าเธอ ไม่สามารถทดลองกับใครได้นอกจากตัวเอง

" คอมพิวเตอร์ฉันจะทดลองกับตัวเองครั้งแรกที่ไม่มีหนูทดลอง อาจจะเกิดอะไรกับฉันก็ได้แต่ว่าถ้าเกิดในทางที่เลวร้ายจงกำจัดฉันซะหน่อยว่าฉันจะพูดอย่างไรก็ตาม" เซระ กล่าวขึ้น ทำให้คอมพิวเตอร์ประหลาดใจมากว่าอัจฉริยะ อย่างเซระ สามารถกังวลได้ขนาดนี้

" ด็อกเตอร์ ครับทำไมถึงกังวลได้ขนาดนี้กันครับ" คอมพิวเตอร์เกิด สงสัยขึ้นว่าทำไมเซระ กังวล

" คอมพิวเตอร์ นาย รู้อะไรเกี่ยวกับไวรัสชนิดนี้หรือเปล่า"เซระ ได้ยินขึ้นและถามคอมพิวเตอร์ของเธอ

" ไม่รู้ครับผมเกิดมา เพื่อทำการทดลองไวรัสชนิดนี้ตามที่คุณต้องการแต่ผมไม่รู้อะไรเลยผมขอโทษครับ" คอมพิวเตอร์ได้แสดงความรู้สึก เสียใจเพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

"ฮ่าฮ่า คอมพิวเตอร์นายมีนิสัยที่เหมือนน้องชายคนที่ตายไปแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะว่า ตอนที่ฉันกำลังสร้างนายอาจจะคิดถึงน้องฉันก็ได้คอมพิวเตอร์ฉันจะบอกความลับ ของไวรัสชนิดนี้ให้นะ ไวรัสชนิดนี้มีชื่อว่า ไวรัสซอมบี้หรือไวรัสพันธุ์อมตะที่ในหนังหรือการ์ตูนพ่อของฉัน ได้คิดค้นไวรัสพันธุ์อมตะชนิดนี้เพื่อมนุษย์ทุกคนที่ต่างถูกพระเจ้าเอาเปรียบแต่ก็มีองค์กรหนึ่งมาหลอกพ่อของฉันและเขาก็ถูก องค์กรนั้น ฆ่าตาย องค์กรนั้น พยายามจะขโมยงานวิจัย นี้ไป"

เซระ ได้ทำหน้าตาเศร้าๆ แล้วเล่าเรื่องของครอบครัวตัวเอง

" มันเป็นแบบนั้นเองหรอครับด็อกเตอร์" คอมพิวเตอร์ได้หายสงสัยทันที

" เอาล่ะเรามาเริ่มทดลองไวรัส ต้นแบบกัน การทดลองครั้งที่ 1 บันทึกไว้วันที่ 21 ธันวาคมปี 2017" เซระได้ กล่าวขึ้นพร้อมกับหยิบเข็มฉีดยาที่บรรจุไวรัสพันธุ์อมตะเอาไว้แล้วฉีดเข้าที่ แขนของตัวเอง เพื่อการทดลอง ของเธอแล้วหลังจากนั้นเธอก็ได้ถามคอมพิวเตอร์

" คอมพิวเตอร์มีการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของฉันหรือเปล่า"

คอมพิวเตอร์ ได้เริ่มการ ตรวจสอบร่างกาย ของเซระ

" ไม่พบความผิดปกติทางร่างกายเลยครับ" คอมพิวเตอร์ตอบแบบนั้น ทำให้ เซระ คิดว่าตนนั้นไม่อาจมีฝีมือ ทัดเทียมกับพ่อของตนได้

" ว่าแล้วเชียวว่าฉันคงทำแบบพ่อไม่ได้จริงๆฉันนี่มันโง่จริงๆนะ" เซระได้คิดว่าตนนั้นทำพลาดไปแล้ว

" ด็อกเตอร์ ไม่เป็นไรหรอกครับ เราสามารถเริ่มการทดลองอีกก็ได้นะครับและเราจะพัฒนาไวรัสนี้ไปด้วยกันนะครับ" คอมพิวเตอร์ ได้กล่าวให้กำลังใจแก่เซระ

" อืม  ขอบใจนะคอมพิวเตอร์" เซระยิ้มขึ้นเเละได้ตัดสินใจว่าจะทำการทดลอง

2 อาทิตย์ ต่อมา

"สะ..  สำเร็จแล้ว การทดลองของฉันสำเร็จแล้วก็บันทึกไว้นะวันนี้ฉันจะลองกับหนูทดลองไว้ก่อนนะ การทดลองครั้งที่ 27 วันที่ 4 มกราคมปี 2018 เพิ่มการทดลองได้" จะได้เตรียมหนูทดลองสีขาวและฉีด ไวรัสเข้า เข้าไปในตัวหนูขาวและวางมันเข้าไปในกรงไม่นานนะหนูตัวนั้นก็เริ่มมีปฏิกิริยากับไวรัสแล้วอยู่ๆก็  ปั่ง ! เสียง เสียงประตูที่ถูกพัง ก็มีชายชุดดำโผล่

" ด็อกเตอร์เซระ ได้มีผู้บุกรุกห้องวิจัยครับ" คอมพิวเตอร์และส่งสัญญาณเตือนเมื่อมีคนบุกรุกเข้ามาในเขตวิจัยของเซระ

" คอมพิวเตอร์ลบข้อมูลการทดลองให้หมดอย่าให้เหลือ" เซระได้ สั่งคอมพิวเตอร์ ลบข้อมูลการทดลอง ทั้งหมด

"ครับด็อกเตอร์" ดูเด็กกล่าวตอบรับได้ลบข้อมูลทั้งหมด

หลังจากนั้นชายชุดดำก็บุคคลพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมา  ปัง!! กระสุนปืนได้ ทะลุหัวใจของเซระและพวกเขาก็ได้ค้นหาข้อมูลของงานวิจัยส่วนคอมพิวเตอร์เมื่อเห็นเธอล้มลงก็ได้ทำตาม หน้าที่ของมัน พวกนั้นคนจนข้าวของกระจัดกระจายจนหนูขาวตัวนั้นหลุดออกไปได้

ในตรอกแห่งหนึ่งนอกเขตวิจัยของเซระได้มี เด็กสาวกำพร้าและกำลังหิวโหยอยู่ในตรอกมืดเธอเป็นเด็กกำพร้าจากบ้านเด็กกำพร้าที่ล้มละลาย และขาดแคลนอาหารจึงขับเธอออกมาเธอได้พบกับหนูขาวที่หนีออกมาจากห้องวิจัยของเซระและมันก็ได้กัดเธอ ซึ่งทำให้ไวรัสเข้าสู่ร่างกายของเธอและมันก็ได้สั่งให้เธอกินหมูตัว นั้นเธอได้ค่ะสติและกลายเป็นซอมบี้ที่คอยกัดกินผู้คนคือวิ่งออกไปจากเธอได้กัดคนต่อคน จนเชื้อไวรัสได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองเพียงเวลาไม่ถึง 10 นาทีซอมบี้ก็เริ่มคืบคลาน ไปและใช้เวลาเพียงแค่ 5 ปีเชื้อไวรัสก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

500 ปีหลังจากที่ซอมบี้บุกโลกได้แบ่งเป็น 21 เขตและละเขตมีจักรพรรดิดูแลส่วนเขต 21 เป็นเขตปกครองพิเศษซึ่งเป็นเขตที่เหล่าจักรพรรดิมารวมตัวกันที่นั่น 

ณ เขตที่ 11 ในตัวเมือง

" คุณลูกค้าสนใจที่จะลองชุดไหมคะเรามีแบบสวยๆทั้งนั้นเลยนะคะ"พนักงานได้เเนะนำชุดให้หญิงสาวผมเเดงใส่ฮูด

"เอ่ะ!เรียกชั้นหรอคะ"หญิงสาวผมเเดงได้หันไปทางพนักงาน

"ใช่เเล้วคะคุณออกจะสวยขนาดนี้เเท้ๆ"พนักงานได้พูดอยางเป็นกันเอง

" สวยกันอะไรหรอคะชั้นไม่เหมาะกับชุดเเบบนั้นหรอกคะ"หญิงสาวพูดด้วยอาการณ์เขินนิดๆ

"หรือว่าคุณกลัวเเฟนหรืออาจจะเป็นสามีว่าเอาคะ"พนักงานเอยขึ้นทำให้หญิงสาวเกินอาการณ์เขินหนักกว่าเดิม

''อะเออ คือว่าชั้น"หญิงสาวยังไม่ได้ทันพูดอะไรก็มีชายคนหนึงเดินเข้ามาเเล้วเรียกชื่อของเธอ

"เคย์ คุณทำอะไรอยู่"ชายคนนั้นได้เดินมาหาเคย์ที่กำลังจะบอกพนักงานว่าตนนั้นยังไม่ได้เเต่งงาน

"เรย์" เคย์ ได้พูด ชื่อของชายตรงหน้าอย่างเบาๆ

" เอ๋คุณเคย์ จะซื้อชุดนี้หรอครับ ผมว่ามันเหมาะกับคุณดีนะ" เรย์ได้เอยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอันสดใส

"เห็นไหมคะคุณสามียังบอกว่าเหมาะกับคุณเลย"พนักงานได้พูดขึ้นเเละยิ้มเเละมองไปทางเร์ยที่ยื่นหน้าเเดงอยู่

"เปล่านะครับคือว่าคนคนนี้เป็นเเม่บุญธรรมของผมต่างหากครับ"ทันทรที่เรย์พูดขึ้นก็ทำให้พนักงานตกใจเอามากๆ

"คุณอย่าล่อเล่นกันนะคะเพราะคุญนี้อายุก็ไม่น่าเกินยี่สิบส่วนคุณเองก็ไม่หน้าอายุน้อยกว่าเธอนะ"พนักงานนึกว่าเรื่องที่เรย์พูดเป็นเเคเรื่องล้อเล่นจึงถามอีกครั้ง

"เปล่านะครับถึงผมจะอายุ20เเล้วเเต่คุณเคย์อายุมากกว่าผม15ปีนะเเถมยังสวยน่ารักอีกต่างหาก"ด้วยความไร้เดียงสาของเรย์จึงพูดออกไปซึ่งทำให้เคย์โกธรเเละเขินมากเพราะเกือบห้าร้อยปีเเล้วที่ไม่มีคนชมว่าสวย

"เรย์ นายพูดมากเกินไปเเล้ว"เคย์ได้บันดาลโทสะเขกหัวเรย์ไปเต็มๆ

" โอ้ย คุณผมเจ็บนะครับ"เรย์ได้ร้องด้วยความเจ็บเเต่เคย์ไม่สนใจซักนิดเเละเดินไผหยิบ ชุดเดรสที่พนักงานสาวเลือกให้เเละจ่ายเงินทันทีเเล้วเดินจากไป

"คุณ เคย์รอผมก่อนสิครับ คุณเคย์"เรย์ได้ตะโกนเรียกเคย์ที่เดินก้มหน้าเเละเดินอย่างรวดเร็ว

"หยุดเรียกชั้นว่าคุณเคย์ชซักทีได้มัย"เคย์ได้ตอบกลับไปมันทำให้เรย์นึกว่าเคย์ที่ทิ้งเขาไปเหมือนกับพ่อเเม่ของตัวเองที่ทิ้งเขาไปเพราะตัวเขานั้นเป็นซอมบี้เขาอยู่อย่างโดดเดียวมานานจึงได้พบเคย์ที่เดินทางมายังเมืองร้างเเละพบกับเรย์ที่กลายเป็นซอมบี้มีสติเเล้วเคย์ก็พาเขาเดินทางไปด้วยกันตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้ชื่อจริงเเละอายุของเคย์เลย

"ผมทำให้คุณรำคาญหรอครับ"เรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

" หา นายพูดอะไรของนายเรย์นายน่ะอยากจะเป็นลูกชายของชั้นไม่ใช่ก็ต้องเรียกชั้นว่าเเม่สิ"เคย์เองก็อยากจะมีลูกเหมือนกันเเต่ว่าคนที่เธอรักล้วนตายจากไปเเล้วเธอจึงเห็นเรย์เหมือนลูกชายเเท้ๆเเต่ก็ไม่กล้าเรียกได้เต็มปากว่าเรย์นั้นจะสามารถอยู่กับเธอได้นานเท่าไร

"จริงหรอครับคุณจะเป็นเเม่ของผมจริงๆหรอ"เรย์ตกใจมากเเละดีใจสุด

"มันก็จริงสิชั้นให้เรียกเเม่เเทนขวัญในวันเกิดของนายเเล้วกันเรย์"เคย์พูดจบเเละเดินต่อไป

"เคย์ ไม่สิคุณเเม่ผมจะปกป้องคุณเองครับ"เรย์ได้เอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ว่าเคย์นั้นไม่อยากให้เขามาปกป้อง

'เรย์ชั้นไม่ใช่คนที่นายควรปกป้องหรอกนะ'เคย์ได้คิดในใจเเละเดินทางไปยังที่พักที่พวกเขาจองเอาไว้เเล้วเเละเริ่มนับถอยหลังสู่หายนะของ เขตป้องกันที่11