"อันเเกว่าป่ะ! ว่าครูกมณนะเเม่งโคตโหดอ่ะด่าเก่งยังกะไรดีฉันเเค่ลืมทำการบ้านมานะครูเเกเม่งด่ารัวๆ"

อานิน เพื่อนสาวสุดโก๊ะทำอะไรก็โป๊ะบะไปหมดบ่นให้ฟังเป็นชุดๆ

"เห็นด้วยอย่างเเรงเลยวะยัยนิน....อิๆ เเต่ว่าหุ่นครูพละอะเเน่นๆเลยนะเธอ คุยเรื่องครูกมณเเล้วเครียสมาคุยเรื่อง...ที่ชอบกันดีกว่า"

นี่คือยัยเเตงโมพูดนะหล่อนนะเป็นสาวเซ็กซี่สวยเริ่ดเเต่สมกับนิสัยชอบเม้าเรื่องผู้ชาย ส่วนฉันชื่อเมย์ไม่ชอบคุยเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายหรือครูเท่าไหร่เเต่ก็ (เเอบเม้ากับเขาครึ่งนึง)

"ว่าเเต่อันวาน้อยของเราดูจากการที่ไม่ตอบคำถามคงสลบไปเเล้วเเหละ เเกอีกคนนะเมย์เล่นนั้งเงียบมองน้ำส้มเเก้วนั้นนานเเค่ไหนเเล้วเนี่ย"

ยัยนินพูด

"เออจริง เเกมาอยู่ในวงเเรดตามผู้ชายอย่างเราไม่เมาเลยสักครั้งอย่างนี้ไม่ได้นะฮ่าๆๆเอิ้ก~"

นี้ยัยเเตงโม

"ที่ฉันไม่ดื่มเพราะฉันต้องเป็นคนขับรถส่งพวกเเกกลับนะ ถ้าดื่มไปเกิดเมาคอพับใครจะส่ง"

นี้ฉันเองที่พูดงี้เพราะจริงๆฉันดื่มไม่เก่งเหล้าเข้าปากเเก้วเดียวก็เมาคอพับคออ่อนเเล้วละเฮ่อ~

"เออ จริงวะอาๆงั้นก็เชิญเเกทำตัวเป็นนางเอกเข้าบาดื่มน้ำส้มต่อเหอะไม่ยุ่งเเละ"

ยัยเเตงโมพูดก่อนจะหันไปเม้ามอยพูดคุยกับยัยนิน เอาจริงๆฉันก็งงเหละ นี่ฉันสนิดกับยัยนินยัยอันเเล้วก็เเตงโมมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงในเมื่อฉันทำตัวค่อนข้างต่างจากพวกเขามา ตั้งเเต่เริ่มคือเรื่องเหล้าฉันเมาง่ายต่างจากพวกเขาดื่มเป็บสิบๆขวดก็ยังเมาไม่ถึงฉันเเก้วเดียว วิ่งตามจีบตามอ่อยผู้ชายฉันก็ไม่เก่งสักนิดเเม้จะมีพวกเขาคอยสอนคอยจี้ให้ตามเเต่ละจุดเลยก็เหอะ สามในกลุ่มนี้ฉันธรรมดาสุดๆละเรื่องเเต่งตัวฉันนะเชยไปเลยเเหละเรื่องเเฟนละก็อย่าถามถึงละเพราะคนไม่มีทำไงก็ไม่มีเฮ่อ~

"นี่ยัยเมย์เเกดูนั้น!"

"อะไรละ"

อยู่ๆยัยนินก็ลากฉันไปนั้งร่วมโซฟาเดียวกับพวกเขาก่อนจะชี้ไปที่ใครบางคน...

"เเกดูสิยัยเมย์ผู้ชายคนนั้นนะอร้าย~ "

"หล่อลากไส้เลยอ่ะ...อ้าฉันทนไม่ไหวเเล้วอยากขยับเข้าไปใกล้เธอ.."

"โอ๊ย~ยัยเเตงเเกพักก่อน ผู้ชายคนนั้นเราตั้งใจจะให้เเกยัยเมย์ไปจีบเขาละ"

"หะ....นี่พวกเธอ จะให้ฉันไปลองจีบพวกผู้ชายสายเเบดบอยหนะนะ"

ฉันเเทบทึ้งเมื่อไอ้เพื่อนสาวสองคนพยัคหน้าเเทนคำตอบ โหย~ ขนาดเด็กผู้ชายตามโรงเรียนฉันยังจีบไม่ติดเลยจะให้จีบเเบดบอยนี้มันก็...

"ถ้าเเกจีบไม่ติดอะ ค่าเหล้ามื้อนี้เเกจ่ายนะจ๊ะ คิกๆ"

"ใช่พวกเราลงมัตติกันไว้เรียบร้อยเเล้วเเละเลือกเสียงส่วนมากเท่านั้นฮิๆ"

"เเงไม่นะพวกเธอใจร้ายเกินไปเเล้วนะ~"

ฉันเเทบจะทรุดทันทีที่ได้ยิ้นที่พวกเขาพูด อะไรกันเนี่ยพวกเธอค่าเหล้าของพวกเธอไม่ใช่ถูกๆนะโฮก~

"เเล้วฉันจะได้อะไรจาก.."

ฉันที่ยังพูดไม่ทันจบจู่ๆก็ถูกไอ้เพื่อนตัวดีสองคนนี้ดันไปข้างหน้าอย่างเเรง นี่จะไม่ฟังกันเลยใช่มั้ย!~

ทันทีที่ฉันมายืนต่อหน้าเขาเเล้วค่อยๆสังเกตุใบหน้าเขาให้ดี ฉันก็ได้รู้ว่า...

กรี๊ดดด~ผู้ชายอะไรหล่อได้เเมนได้ขนาดนี้กันเเงเพื่อนพวกเธอมันเพื่อนรักของฉัน ดีนะที่พวกเธอไม่ฉกผู้ชายที่ดูท่าทางเเบดๆเเต่เอาจริงนี่มันเด็กน้อยชัดๆ!

ฉันควรจะพูดยังไงก่อนดีละเนี่ย...ตื่นอะไรเต้นได้เท่านี้

"ได้เเฟนไงละกิ้ว~"

ไอ้เพื่อนเวรฉันถามเมื่อกี้มาตอบตอนนี้เนี่ยนะ!

ฉันยิ้มให้พวกเขาอย่างมั่นไส้ก่อนสดุงรีบเดินเขาไปหานายเเบดบอยหน้าใสตรงหน้าทันทีเมื่อมองเห็นจำนวนขวดเหล้าที่เพิ่มขึ้น...

"เออคือว่า..."

กรึก!~

อยู่ก็มีเสียงบางอย่างดังใกล้...เสียงอะไรนะ

"หนีเร็วครับ!"

อยู่ๆนายเเบบดบอยน้อยก็ดึงเเขนฉันให้วิ่งตามเขาออกจากร้านก่อนที่วินาทีต่อม่ร้านจะค่อยๆถหล่มลงมา

"กรี๊ดดดด!"

"เเตงโม!"

เสียงเรียกยัยเเตงโมที่ดังลั้นนั้นเตือนสติของฉันให้รีบวิ่งกลับไปช่วยเพื่อนโดยไม่สนคำทักจากใครเลย

"นี่อย่าเข้าไปมันอันตราย!"

โค้ม!~

"ยัยเมย์!"

"ออกไปซะ!"

ฉันตัดสินใจผลักเพื่อนทั้งสองคนออกไปให้พ้นจากอานาเขตุของอาคารพร้อมกับหลับตาลงด้วยความกลัว ขาฉันมันไม่สามารถขยับได้เลย...ครั้งนี้ได้ตายเเน่ๆ

ปึก!~

"อึก!....ไม่เป็นไรนะครับ..."

เสียงของนายเเบดน้อยดังขึ้นมาก่อนจะหายไปฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเเล้วก็ต้องเเทบช็อคนี่นายเเบดน้อยนี่วิ่งเอาตัวมาบังฉันจนหัวได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เลือดของเขาไหลไม่หยุดเลย....

"ใครก็ได้ช่วยด้วย!"

ฉันตัดสินใจตะโกนสุดเสียงเเล้วทำการห้ามเลือดให้เขาเเม้จะช่วยได้นิดเดียวเเต่ดีกว่าไม่ช่วยฉันใช้เเรงอันน้อยนิดของตัวเองพยยามเเบกเขาเเล้วเดินเลาะออกจากซากอาคาร...ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง

"...ยัย....ยัยเมย์...ตื่นเเล้ว!"

เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหูจากตอนเเรกที่ว่ามาสู่ตอนท้าย

"เเอ๊ก!...โอ๊ย~หูฉัน..."

"กรี๊ดดด!~ ยัยเมย์ฟื้นเเล้ววว"

"หาฟื้นเเล้ว"

อยู่ๆเหล่าสหายกกเหล้าก็พากันพร้อมใจเดินเข้ามากอดรัดฉันเอาไว้เเน่น

"พอเหอะ...ฉะฉันจะ...หาย-ใจ-ไม่-ออก!"

ฉันค่อยเน้นคำทีละคำให้พวกเพื่อนที่กอดฉันเเน่นยังกะปลากระป๋อง

"อุ่ย! ขอโทษเเหะๆ คือว่าเเกไม่เป็นไรเเล้วใช่มั้ยนะ"

ยัยนินถามพร้อมกับมองมาที่ขาของฉัน

"ไม่...ไม่เป็นไรก็บ้าเเล้ว! เเม่งโคตรเจ็บเลยเเงงงง~"

ฉันเเทบจะร้องให้ออกมาจริงๆเมื่อลองขยับขาตัวเองดูโฮกกขาฉัน~ ขาเรียวยาวอันน่าพอใจของฉันทำไมถึงได้กลายเป็นเเบบนี้ละเนี่ย หลังจากสังเกตุเห็นขาที่ถูกพันเเผลไว้อย่างดีดูเเล้วนี่มัมมี่...ขาฉันน่าจะหักเเล้ว..

"เออ เเล้วก็ขอบใจมากเลยนะเพื่อนเเกมันเพื่อนที่ดีที่สุดเลยทั้งที่หนีออกไปได้เเล้วเเท้เเต่ยังอุส่าวิ่งกลับมาช่วยฉันอ่ะ"

ยัยเเตงโมไม่พูดปล่าวยังเดินเข้ามากอดฉันก่อนจะหอมเเก้มสองสามฟอด

"ใช่ๆเเกนี่มันเพื่อนเเท้ของพวกเราเลยวะ...ว่าเเต่นายเเบดบอยนั้นที่ช่วยเเกอะก็เขาโรงพยบาลนี้เหมือนกันนะเห็นว่าอาการสาหัดกว่ามากอ่ะ"

ยัยนินพูด ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ โอฉันต้องไปขอบคุณเขาพระเจ้าถ้าไม่ส่งเขามาช่วยลูกชีวิตที่สวยงามนี้คงจบไปนานเเล้วต้องไปขอบคุณเขาสักหน่อย!

"นั้นฉันไปเจอเขาได้ยังนะ"

"โหนี่เป็นครั้งเเรกเลยนะที่เห็นเเกถามหาที่อยู่ผู้ชาย"

ยัยอันพูดนะ

"ก็เขาอุส่าช่วยฉันนิถ้าไม่ได้เขาช่วยตอนนี้พวกเเกอ่ะได้ไปนั้งฟังเพลงธรนีกันเเสงเเล้วเเหละ"

ฉันพูดกึ่งประชด

"โอ๋ๆจาจริงจะถ้าไม่ได้เขาหรือว่าเเกยังไงหนึ่งในเเกกับฉันก็อาจจะตุยเลยก็ได้ นั้นฉันจะไปขอบคุณเขาเป็นเพื่อนเเกเองอิๆ"

ยัยเเตงโมพูดก่อนสเเยะยิ้มอันชั่วร้ายออกมา โห~ ไม่ต้องบอกก็รู้ยัยนี่กะจะกินเขาทั้งตัวเลยเเน่ๆเฮ่อ

"อือๆเเล้วเเต่เหอะ...เเต่ก่อนอื่นเมื่อไหร่ขาฉันจะใช้งานได้ละ..."

ฉันถามยัยเพื่อนรักอันดูเผื่อจะรู้เพราะในกลุ่มนี้คนที่เป็นการเป็นงานที่สุดลองลงมาจากฉันก็ยัยอันวานี่เเหละ

"อ่อ หมอบอกว่าใช่เวลาเดือนนึงอ่ะ น่าจะหาย"

ทันทีที่ยัยอันพูดจบฉันเเทบจะสลบลงเลยละหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนเลยนะเเล้วผลการเรียนของฉันจะไม่ร่วงหายหรอโฮไหนจะเรื่องที่ฉันกำลังเรียนจะจบม.6 เองนะเเงถ้าครูจับได้ว่าขาหักเพราะเที่ยวผับเที่ยวบากับเพื่อนคะเเนความประพฤติของฉันได้หายไปรัวๆเเน่เเงโหดร้ายเกินไปเเล้ววว

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่าคุณครูจับไม่ได้หรอกเพราะพวกเราใช้เงินฟาดเจ้าหน้าให้ปิดปากเงียบกริบไว้เเล้วอิๆทีนี้เรื่องขาหักของเเกก็จะมีเเค่ว่าขับรถเเล้วเกิดอุบัติเหตุเท่านั้น อิๆเป็นไงละอำนาจเเห่งเงินตราของชั้น"

ยัยนินพูดอย่างยกยอตัวเอง เออปล่อยมันเหอะดีนะที่บ้านนางมีเงินไม่งั้นจบเเน่

"อ่อเเล้วก็ค่ะเเชมเปญที่พวกเราดื่มอ่ะเราได้ใช้บัตเครดิตเเกจ่ายไปเเล้วเรียบร้อยนะ ไม่ต้องขอบคุณพวกฉันก็ได้นะโฮ๊ะๆๆ"

เท่านั้นเเหละสิ้นเสียงเเตงโมโอโหน้ำตาเเทบไหลเป็นสายน้ำ โฮ๊ะๆๆบ้านเเกนะสิยัยเพื่อนไม่รักดีตอนนี้กะตังฉันคงไม่เหลือเเล้วเเน่เลยย~

"ว่าเเต่เเกโคตรจนเลยอ่ะในบัตรมีเเค่หนึ่งเเสนสองหมื่อนเอง จ่ายค่ะเเชมเปญพวกฉันครั้งเดียวมันก็เหลืออยู่เเค่ไม่กี่หมื่อนเเละ"

ยัยนินพูดออกมาอย่าหน้าตาเฉย อ๊ากกนี้พวกเธอไม่รู้กันเลยใช่ไหมว่าเงินนั้นมันค่าอยู่ค่ากินของฉันตั้งปีนึงเลยนะะะ

"เฮ่ย! เป็นไรอ่ะยัยเมย์ดูสีหน้าเเกไม่ค่อยดีเลย"

ยัยอันทักหลังจากที่ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพดาน

"ยังจะมาถามอีก อยากจะบ้าตายเเล้วววโฮๆเงินค่าอยู่ค่ากินฉันหายไปตั้งเยอะจะไม่ให้เศร้าได้ไงย่ะฮึกๆ"

"โอ๋ๆ ถ้าเเค่เรื่องนั้นเดียวเป้ให้ตังใช้ก่อนก็ได้"

ยัยนินเดินมาปลอบใจฉันก่อนจะพูดต่อ

"ขอโทษลืมไปนะว่าทางบ้านเเกฐานะกลางๆไว้จะใช้คืนให้เเล้วกันนะอิๆ ถ้าจีบนายเเบดบอยนั้นติดเมื่อไหร่ก็จะให้เมื่อนั้นนะ"

ยัยนินพูดก่อนกอดฉันเเน่นไม่ดีใจสักนิดให้ตายเหอะ นี่กะจะให้ฉันจีบนายเเบดบอยน้อยนั้นให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย!

"สัญญานะหม้าคืนคำละชิ!"

ฉันหันไปชูนิ้วทำอารมณ์ประมาณว่ามาเกี่ยวก้อยสัญญากันกับยัยนินซึ่งยั้ยนั้นก็ยอมเกี่ยวก้อยสัญญากับฉันเเต่โดนดี พวกเราพูดคุยกันตามประสาเพื่อนซี้กันสักพักก่อนจะเเยกย้ายกัน โอ้นี่ฉันเพิ่งรู้นะว่าการนอนโรงบาลเนี่ยช่างน่าเศร้าอะไรขนาดนี้ที่นี่ดูน่ากลัววังเวงยังกะไรดีฮึกเพื่อนไม่มีใครคิดจะนอนเป็นเพื่อนฉันสักคืนเลยใช่มั้ย~

"โอ ในที่สุดฉันก็หลุดพ้นเสียที ขาชั้นฉันรักเเกเหลือเกินดีใจที่เเกไม่เจ็บไปนานๆนะ...คลาวนี้ก็คงไปเยี่ยมนายเเบดน้อยนั้นได้เเล้วสินะ"

หรือบางทีตอนนี้เขาอาจจะออกจากโรงพยบาลไปเเล้วก็ได้....เเต่ยังไงซะไปหาสักหน่อยคงได้

ฉันคิดก่อนจะเดินไปถามนางพยบาลที่ทำหน้าที่ตรวจเช็คคนไข้ผเเนกฉุกเฉินก่อนจะได้รู้ว่าเขาอยู่ห้องข้างๆฉัน...โหอะไรกันนึกว่าอยู่ไกลไหนได้อยู่ข้างกันนี่เอง

ก๊อกๆ~

ฉันเคาะประตูก่อนจะพูดขอณุญาติ

"ขออณุญาติเข้าห้องนะคะ"

เเละเเล้วทันทีที่ฉันเดินไปในห้องเท่านั้นเเหละ...

"มามี้!"

นี่คือสีหน้าของฉัน!!!

ฉันนะตกใจสุดขีดเลยละนี่มันเรื่องอะไรใครมันเเกงช้านนนเเล้วไหนจะนายเเบดน้อยนี่อีกเขาวิ่งเเล้วกระโดดกอดฉัน!

อ๊ากกก!~

ปึก!~

"เจ็บๆ"

ฉันรีบเอามือลูบก้นตัวเองพรางบอกว่าเจ็บ ก็มันเจ็บจริงนะโฮๆ นายเเบดนี้ตัวก็โตไม่น้อยยังวิ่งกระโดดกอดฉันอีกเเน่นอนเเรงฉันมันเเรงมดสู้เเรงกระทิงไม่ไหวหรอกฮือๆ~

"นายทำอะไรเนี่ยเจ็บสุดๆเลย"

ฉันบ่นใส่เขาก่อนจะต้องอึ้งอีกครั้ง เขาหอมเเก้มฉัน! นี่ฉันไปรู้จักเขาตั้งเเต่เมื่อไหร่ไหนจะเรื่องกอดฉันเเน่นไม่ปล่อยเเถมอีกอย่างท่ากอดนี้มันเหมือถ้าที่ฉันใช้อุ้มเจ้าหลานตัวดีอายุ4ขวบเลยนี่นาาา นี่เขาประสาทกลับหรอ!!!

ฉันพยยามเเกะมือเขาดันเขาออกจากตัวเเต่ทำไม่สำเร็จจา อีกอย่างยิ่งดันเขายิ่งเกาะเเน่นเข้าไปอีก เกาะฉันขนาดนี้ไม่ดูดเลือดฉันให้หมดตัวเลยละพ่อคุณ!~

"เกิดอะไรขึ้น....เออ..อุบ~"

นี่คือเสียงของหมอ...ไอ้หมอบ้ารีบมาเอาเขาออกไปเร็วเข้าขาฉันรับน้ำหนักเขานานๆไม่ไหวหลอกนะ!

"เออคือว่า...พวกคุณดูถ้ารักกันดีนะครับฮ่าๆ"

"ไม่ใช่ค่ะคุณหมอ...ได้โปรดช่วยฉันทีเขาเเรงเยอะเกินไปเเล้วว!"

ฉันพูดก่อนจะพยยามดันเขาออกอีกครั้งเเต่นี่มันอะไรกันท่าทางออดอ้อนออเซาะนั้น อ๊ากก~ ขนลุกไม่ไหวเเล้วคุณเเม่จ้าาช่วยหนูด้วยยย~

"คะ..ครับ"

คุณหมอที่ยืนกลั้นหัเราะอยู่สักพักได้เข้ามาช่วยดึงเขาออกจากฉันเเต่ผลลัพธ์กลับ...

ปึก!

นั้นเเหละ...

"โอ๊ย~...คุณคนไข้ครับใจเย็นๆก่อนนะครับเออเเล้วก็กรุณาปล่อยคุณผู้หญิงตรงหน้าด้วยนะครับ"

จากตอนเเรกที่เข้ามาช่วยตอนนี้ดูถ้าต้องเจรจา

"มามี้...มามี้จะทิ้งผมหรอครับ..."

เขามองหน้าฉันตาปริๆน้ำเสียงเศร้าดูน่าสงสารเเต่

ฉันยังไม่เคยได้เคยเสียกับใครจะไปมีลูกอายุเท่านี้ได้ไงฟ่ะ!

"เออ...คุณผู้หญิง ดูท่าเเล้วเรื่องนี้ผมคงต้องฝากคุณดูเเลจัดการสักพักผมจะไปตามหัวหน้าก่อนครับ..."

เขาพูดจบยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบเขาก็รีบวิ่งออกไปตามหัวหน้าเเล้ว...

"เออ...คือว่าฉันไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก..เเต่ว่าก่อนอื่น นะ ..นายปล่อยฉันไปก่อนได้มั้ยคือ...ฉันเมื่อยไม่ไหวเเล้วนะ.."

สุดท้ายฉันเองนี่เเหละต้องลองพูด

"ครับ...มามี้จะไม่ทิ้งผมไปใช่มั้ยครับ.."

อะโหเมื่อกก่อนนะเคยอยากให้มีใครสักคนเรียกฉันว่ามามี้เเบบนี้บ่อยๆเเต่ตอนนี้...สาธุอย่าให้มีเลยนะจะร้องไห้เเล้ว

"ใช่จา...ขยับลุกขึ้นก่อนนะ...เดี้ยวฉันจะขอ..ดืดเส้นยืดสายก่อนนะ"

ฉันพูดก่อนจะค่อยๆยืนขึ้นเมื่อนายเเบดน้อยประสาทกลับนั้นยืนขึ้นเเล้ว

"อึบ~...อา...โหเพิ่งรู้นะว่าการใช้เเรงครั้งนี้มันสบายตัว"

"หม่ามี้...ผมปวดฉี่ครับ...."

เขาพูดก่อนจะมาจับเเขนฉัน...

อาฮ่าๆๆๆๆใครก็ได้ช่วยด้วยยย!!~

"เออ...คือว่านะ....คือเเบบว่ามี้นะเออ..."

ปึ้ง!

"คุณเมย์ยังอยู่ดีมั้ยครับ...เออ"

นั้นไงประตูเตรียมพังได้เลยปิดเปิดเเต่ละที...

อะไรอุ่นๆนะ?....

"เออ...."

"หม่ามี้ครับผมอั้นไม่ไหวเเล้ว...ครับ"

เขาพูดอย่างอายคนเเต่...นายโตเท่าควายเเล้วยังฉี่ราดกางเกงเนี่ยนะอยากเข้าโรงบาลสีธัณญาก็ไม่บอก!!

ฉันอายเเทนนายเเล้วจริงๆเเงงงง

"คุณคนไข้ครับ...เออ...คือ"

"ฮ่าๆคุณหมอคะช่วยอะไรฉันหน่อยนะคะ...ช่วยเครียให้ทีค่ะ...ดิฉันขอ..."

"มามี้...ผมอยากได้กางเกงเปลี่ยน.."

นั้นไงลางมันมาติดๆ เขาขยับเดินมากอดฉันทั้งสภาพนั้น...โหเสื้อฉัน...

"เด็กน้อย...ดูคุณหมอคนนั้นนะเขาจะสอนเธอเปลี่ยนกางเกงเเละวิธีเข้าห้องน้ำด้วย..."

ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่คุณหมอก่อนจะก้มหัวไหว้อย่าไม่เคยเป็นมาก่อน

"...ได้ครับ...เเต่ว่ามามี้ต้องอยู่ดูนะครับ..."

เขาไม่พูดปล่าวจัดการดึงมือฉันไปไว้ข้างเเก้มเขา...

อาฮ่าๆๆๆเเงงงงฉันยังโสดเเละไม่เคยเห็นอันนั้นของผู้ชายถ้าจู่ๆให้ดูทีเดียวสองคนตาฉันพังเเน่...

"ไม่ได้หรอกจาฮ่าๆ...ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ!"

"ไม่ได้นะครับถึงยังไงของผมก็ให้ได้เเค่ภรรยาดู..."

เเละเเล้วเรื่องวุ่นๆนี้ก็ดำเนินไปสักพักก่อนที่เขาจะเข้ารับการตรวจวินิฉัย...เเละผลการนี้ก็...ก็...สมองได้รับการกระทบกระเทือนเขาจำชื่อตัวเองไม่ได้ไม่รู้ที่อยู่อาศัยเเล้วยังเกาะฉันหนึบเรียกฉันว่าหม่ามี้อีกเเละคนนี้ก็กลายมาเป็นคนในดูเเรปกครองชั่วคราวของฉันเด็กนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่6... ทำไมไม่เอาเขาไว้บำบัตจิตนะหรอ... ฉันมันไม่รู้ทำไมถึงได้ยอมใจอ่อนพาเขากลับห้องก็ไม่รู้....ตัวตนของเขาฉันจะหาให้เจอจนได้เลย!!เเรงมันฮึบ

"อย่าให้เเม่รู้นะว่าลูกใครเเม่จะด่าให้ยับเลย!!"