อะแฮ่มๆ เรื่องนี้เราแต่งเล่นๆคลายเครียดเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะแต่งแต่อย่างใด แค่อยากลองแต่งแบบบรรยายเล่นบ้างเท่านั้น ใครที่ไม่ชอบ หรือคิดว่าเรื่องนี้น่าเบื่อ ไม่สนุก ก็ขออภัยด้วย และก็เชิญคุณออกไปเงียบๆ อย่าพิมพ์อะไรมาที่..มันเป็นการตัดกำลังใจนักเขียนนะคะ

...เริ่มเลอะ...

           สวัสดีครับ ผมชื่อ เรย์ ครับ ผมอ่านนิยายอยู่เรื่องหนึ่ง มันเป็นเรื่องโปรดของผมเลยล่ะครับ นิยาย เรื่องนี้มีชื่อว่า"เธอเปรียบดั่งดอกไม้ที่งดงาม" โดยที่นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแนวแฟนตาซี มีเวทมนตร์ พระเอกเป็นองค์รัชทายาทของอาณาจักร ส่วนนางเอกเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาๆที่มีพลังแสงที่หายาก และแน่นอน มี พระเอก นางเอก ก็ต้องมี...."นางร้าย"แต่นิยายเรื่องนี้นักเขียนเขาออกแบบให้เป็นนายร้ายแทนเพื่อความแตกต่าง เพราะเรื่องอื่นเขามีนางเอกแล้วก็มีนางร้าย หรือมีนายเอกแล้วก็มีนายร้าย เรื่องนี้นักเขียนเลยแต่งเป็นมีนางเอกแล้วเอาผู้ชายเป็นนายร้ายซะเลย ทั้งพล็อตเรื่องก็สนุก ผมเลยติดเรื่องนี้งอมแงมเลย

☁☀☁

เช้าวันใหม่อันสดใส~                             

 วันนี้เป็นเช้าที่สดใสมากแต่ผมไม่สดใสเอาซะเลย เพราะผมอ่าน เรื่องนี้จบแล้ว เรื่องนี้ตอนแรกจริงๆมันก็สนุกอยู่หรอก แต่ตอนหลังๆชักรู้สึกหมั่นไส้คันไม้คันมืออยากไปตบไอนางเอกนี่ซักเปรี้ยง ชอบไปยั่วโมโหนายร้ายให้โมโหจนนายร้ายด่า แล้วก็ทำมา App ใสไร้สี เห็นแล้วน่าถีบ

"เห้อ~"ผมถอนหายใจออกมาเพราะความที่โมโหไอนางเอก แล้วก็สงสารนายร้าย

"นี่ถ้าเราเข้าไปเป็นนายร้ายในเรื่องได้นะ สิ่งที่อยากทำมากที่สุดคงเป็นการเข้าไปยกเท้าถีบหน้านางเอกเอาให้พ่อแม่นางจำหน้าไม่ได้เลยคอยดู"ผมบ่นพึมพำ

"เหมี๊ยวว~"ผมได้ยินเสียงแมวร้องจึงหันไปดูและผมก็ต้องตกใจสุดขีดเพราะคือแมวตัวนั้นเป็นแมวของผมที่หายไปเกือบ2เดือน!!!

ผมเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปหามันเพราะมันอยู่ตรงถนน ผมกลัวว่าจะมีรถพุ่งมาชนมันจึงรีบวิ่ง

"ฮึ๊บ"ผมอุ้มมันขึ้นมาและรีบวิ่งกลับไปที่ฟุตบาททันที

"หายไปไหนมาเนี่ยย รู้มั้ยว่าคนเขาเป็นห่วงอ่ะ เห้ออ ดีนะที่ไม่ถูกรถชนตาย"เหมือนปากผมจะมีพร เพราะพอผมพูดจบก็ไดยินเสียงผู้หญิงกรี๊ดก่อนจะร้องเตือนบอกให้ระวัง พร้อมกับที่ผมได้ยินเสียงรถที่เหมือนกำลังจะพุ่งมาชน และพอผมเงยหน้าขึ้นไปเท่านั้นแหละ

"เอี๊ยดดด!!! ตู้มมม!!!!"นั่นแหละครับ ผมโดนรถบรรทุกที่เสียหลังพุ่งมาชนจังๆและภาพก็ตัดไปเลย

————————————————————————

ฮายยย ทุกคนน สนุกมั้ยยย เราพึ่งเคยแต่งบรรยายครั้งแรก หวังว่ามันจะสนุกนะ

ดักไว้ก่อนเผื่อใครสงสัย

ที่น้องบอกว่านักเขียนออกแบบให้เป็นนายร้ายแทนเพื่อความแตกต่าง                                          

คำถาม:น้องรู้ได้ไง???

คำตอบ:เพราะนักเขียน(ในเรื่อง👆)ออกมาบอก

ที่น้องบอกว่าแมวหายไปเกือบ2เดือน

คำถาม 1:น้องไม่ตามหาแมวหรอมัวแต่อ่านนิยาย

คำถาม 2:น้องจำแมวตัวเองได้ไงทั้งที่หายไปเกีอบ2เดือน

คำตอบ 1:น้องตามหาแล้วแต่เพราะหาไม่เจอ ประกาศหาก็ไม่มีเลยคิดว่าน้องตายแล้ว ส่วนนิยายน้องอ่านมานานแล้วตอนแมวหายมันก็ใกล้ตอนจบแล้วด้วย น้องเลยเลิกอ่านก่อนแล้วมาตามหาแมว พอหาไม่เจอเพราะคิดว่าตายแล้วน้องก็เศร้ามาก เกือบเดือนกว่าจะทำใจได้เพราะน้องเป็นทาสแมว แล้วน้องก็กลับมาอ่่านนิยายต่อจนจบ

คำตอบ 2:แมวของน้องใส่ปลอกคอที่น้องทำขึ้นมาเองน้องเลยจำได้ค่ะ

—————————————————————————

ปล.มันเป็นแค่นิยายไม่ต้องซีเรีียสเรื่องพวกนี้มากก็ไดนะคะ😁

—————————————————————————

...บทที่1...

...ทะลุมิติเฉยยย...

"*อื้อ~ โอ้ย!!"

ผมกำลังลืมตาขึ้นมาแต่หนังตายังไม่ทันได้เปิด หัวสมองผมก็ปวดจี๊ดขึ้นมา

"โอ้ย!!! อะไรวะเนี่ยย!"

หลังจากมีความรู้สึกปวดจี๊ดที่สมองขึ้นมาก็มีภาพความทรงจำของใครไม่รู้โผล่ขึ้นมาในหัวของผม

"ทำไมเจ้าจึงทำไม่ได้แบบพี่ของเจ้า!!!"

"ข้าขออภัยครับ"

ในความทรงจำนั้น ผมเห็นชายวัยกลางคน 1 คน กับเด็กอายุประมาณ 4-5 ขวบกำลังทะเลาะกันอยู่ แต่จะว่าทะเลาะกันอยู่ก็ไม่เชิง เพราะว่าเด็กน้อยดูจะไม่เถียงชายวัยกลางคนซักคำ แต่เหมือนกำลังก้มหน้ารับโทษหรือขอโทษอะไรซักอย่าง อ้อ! ที่ผมบอกว่าเหมือนเพราะว่าเขาพูดภาษาอะไรกันก็ไม่รู้แต่ผมเหมือนจะฟังออกซะงั้น แต่เพราะอะไรผมก็ไม่รู้ 

ในบทสนทนาก็จะประมาณว่าชายวัยกลางคนที่น่าจะเป็นพ่อของเด็กคนนั้นเอาเด็กคนนั้นไปเปรียบเทียบกับอีกคนที่น่าจะเป็นลูกชายอีกคนของเขาซึ่งคงเป็นพี่ชายของเด็กที่คุกเข่าอยู๋

"แล้วไอคำว่าขอโทษของเจ้าเนื่ย มันทำให้้้้้้้เจ้าทำได้เหมือนพี่ของเจ้ารึ!!!"

"ข้าขออภัยครับ แต่ว่าข้า....ข้าพยายามเต็มที่แล้วนะครับ"

"นี่คือคำว่า'เต็มที่'ของเจ้างั้นรึ!!!"

"เจ้ารู้มั้ย ว่่่่่่าไอคำว่า'เต็มที่'ของเจ้าเนี่ย..ยังไม่ได้ครึ่งของพี่เจ้าเลย!!!"

"แต่ข้าพยายามเต็มที่แล้วจริงๆนะขอรับ ท่าน พ่อ..."

"เจ้าอย่ามาริอาจเรียกข้าว่า'พ่อ'ถ้าเจ้ายังทำได้แค่นี้!!!"

"เพล้ง!!!"

ด้วยความโมโหที่คนเป็นลูกทำไม่ได้ดั่งใจที่เขาหวัง เขาจึงหยิบแจกันดอกไม้ที่ทำมาจากเหล็ก'ไวบ์ไนท์'ที่วางไว้ข้างๆเขาพอดีแล้วโยนไปที่คนเป็นลูก แต่ด้วยความที่ปาแม่นเกินไปรึปล่าวก็ไม่รู้ แจกันใบนั้นจึงถูกโยนไปโดนที่หัวของคนเป็นลูกพอดิบพอดี แล้วคนเป็นลูกก็สลบไป

"โอ๊ย!!!"

"ท่าน...พ่อ...."

หลังจากความทรงจำของใครก็ไม่รู้จบลง ผมก็ ลืมตาขึ้นมา แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้ มันเป็นห้องขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยเครื่องใช้และและเครื่องประดับหรูหราหมาเห่า และแน่นอนราคาป็ต้องแพงหูฉี่มากก

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ยยย"

ผมมองไปรอบๆก็คิดอยู่ในใจว่า

'ทำไมห้องมันคุ้นๆวะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนซักที่....'

ผมพยายามใช้สมองเค้นความทรงจำว่าผมเคยเห็นห้องนี้ที่ไหนมาก่อน แต่หลังจากผมนึกออกเท่านั้นแหละ ผมก็ตกใจจนเหมือนว่าหัวใจจะหลุดออกมาทางปาก

"ม..ไม่จริงน่า..ม..ไม่ใช่มั้ง.."

ผมพยายามใองหากระจกเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ผมก็แอบหวังว่าจะไม่นะ

"อ๊ะ! นั่นไงกระจก!"

พอผมเจอกระจกปุ๊ป ผมก็แทบกระโดดไปหาเลย แต่พอผมเข้าไปส่องกระจกปั๊ป..'เปรี้ยง!!!'เหมือนมีสายฟ้้าสายหนึ่งฟาดลงมากลางหัวของผมอย่างจัง

"ม..ไม่จริง"

ผมส่ายหน้าด้วยความไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"ร..เราต้องฝันอยู่แน่ๆ"

พอผมคิดได้ดังนั้นจึงคิดที่จะเอาหัวโขกกำแพงเพื่อเช็คว่าผมฝันอยู่รึปล่าวด้วยความหวังสุดทท้าย

แต่ก็นะ ผมขี้ขลาดเกินกว่าจะทำแบบนั้น เลยเลือกที่จะหยอกแขนแทน

ก็คนมันกลัวเจ็บง่ะ:(

"โอ๊ย!! เจ็บ! เดี๋ยว..ถ้า เจ็บ..งั้นก็แปลว่า..ไม่ได้ ฝัน!!!"

เมื่อผมรู้คำตอบที่แน่ชัดผมก็แทบล้มทั้งยืน นี่ผมทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายแสนอนาถในนิยายเรื่องที่พึ่งอ่านจบไป!!!!

นี่สินะที่เรียกว่า..

'ยิ่งหวังมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งผิดหวังมากเท่านั้น...'

—————————————————————————

มาต่อแบ้วน้าาา คือเราจะมาแต่งเรื่องนี้แทนส่วนอีกเรื่องเราจะลบนะ เพราะพล็อตเรื่องหายไปแล้วว︵‿︵(´ ͡༎ຶ ͜ʖ ͡༎ຶ \`)︵‿︵เส้าาา

—————————————————————————

บุยๆ*

...บทที่2...

...ยอมรับชะตากรรม...

ผมดันทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายแสนอนาถในนิยายเรื่อง'เธอเปรียบดั่งดอกไม้ที่งดงาม'ซะได้!?

แต่ดีนะที่ผมทะลุมาตอนที่ยังไม่ได้เริ่มเรื่องราวอะไรมาก

อ้อ! ลืมบอกไป ตัวร้าย(?)ตัวนี้มีชื่อว่า 'ลูเซียน การ์เนท' ซึ่งตอนนี้ที่ผมทะลุมาอยู่ในร่างของลูเซียน เขก็พึ่งจะมีอายุได้ประมาณ 4 ขวบ แต่ในนิยายเนื้อเรื่องจะเริ่มต้นประมาณลูเซียนอายุได้ 7 ขวบ ในเนื้อเรื่่องก็ประมาณว่าลูเซียนตอนอายุได้ 7 ขวบ เจาได้ตาม'เจสัน การ์เนท'หรือพ่อแท้ๆของเขาเข้าไปในพระราชวังตามธรรมเนียม แต่พี่ชายของลูเซียน หรือก็คือ'ลูคัส การ์เนท'ที่ไม่ยอมไปไม่ว่าจะบอกว่ามันเป็นธรรมเนียมหรืออะไรก็แล้วแต่ลูคัสก็ยังยืนยันคำเดิมว่า'ไม่ไป' และคำตอบนี้ก็ทำให้เจสันถึงกับจนปัญญา เพราะไม่ว่าจะทำยังไงลูคัสก็ไม่ยอมไป เขาจึงหาข้ออ้างต่างๆนาๆมาแก้ตัวให้ลูกชายสุดที่รักของตัวเอง ซึ่งฉากนี้ได้สร้างความสงสัยให้กับเหล่านักอ่านอย่างมาก รวมถึงตัวผมด้วยเช่นกัน และเพราะเรื่องนี้พวกนักข่าวที่ต้องการทำผลงานก็รีบแย่งกันไปสัมภาษณ์นักเขียนนิยายเรื่องนี้อย่่งบ้้าคลั่ง และคำตอบที่ได้จากคุณนักเขียนก็คือ

'ความลับ🤫'

....

นั่นคือคำตอบที่ได้มา...

แล้วเหตุผลที่ลูคัสไม่ยอมเข้าวังในฉากนั้นก็ยังคาใจนักอ่านอย่างเราๆมาจนถึงตอนนี้...

😶

"เห้อ~"

"แล้วจะทำไงต่อไปดีเนี่ยย"

ผมทึ่นั่งคิดอยู่ก็ตัดพ้อออกมาอย่างจนใจ

ทะลุมิติมาเป็นตัวร้าย(?)ที่โดนนางเอกใส่ร้ายจนตาย

'เห้อ~ ตายอนาถแท้'

'แต่เดี๋ยวนะ!'

เมื่อผมคิดว่าลูเซียนตายยังไง ผมก็นึกออกขึ้นมาทันทีว่าจะทำอะไรต่อไปเมื่อต้องใช้ชีวิตในถานะลูเซียน ตัวร้ายตายอนาถ

"แล้วเจอกันนะ'โอลิเวีย':)"

"อืมม.."

"นอกจากโอลิเวียแล้ว.."

"คงจะต้อง จัดการพวกท่านด้วย"

"ท่านพ่อ..ท่านแม่.."

... "และ...ท่านพี่ที่น่าเคารพ:)" ...

...☁☀☁...

"ปัง!!!!"

"!!!!"

ผมสดุ้งตื่นทันทีเมื่ิได้ยินเสียงเปิด(?)ประตูอย่างแรง เมื่อผมลืมลืมตาขึ้นมาก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาด้้้้วยท่าทางหงุดหงิดก่อนจะเอ่ยกับผมว่า

"นายน้อยลูเซียนเจ้าคะ นายท่านใหญ่เรียกพบนายน้อยเจ้าค่ะ"

เมื่อผมได้ฟังแระโยคที่สาวใช้คนนี้พูดก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะในนิยายก่อนที่ลูเซียนจะอายุถึง 7 ปีเจสันพ่อแท้จองลูเซียนไม่เคยเรียกพบหรือแม้แต่สนใจไยดีเลยซักนิด แต่ทำไมตอนนี้ถึงเรียกพบ? ผม ครุ่นคิดโดยลืมน้ำเสียงแข็งกร้าวและท่าทางรำคาญของสาวใช้คนนั้นเมื่อต้องพูดกัยผมไปโดยปริยาย

"นายน้อยเจ้าคะ ตอนนี้นายน้อยสมควรจะเตรียมตัวได้แล้วนะเจ้าคะ"

ผมหลุดจากความคิดของตัวเองเพราะเสียงเรียกของ สาวใช้คนนั้น และผมก็พึ่ึ่่งนึกได้ว่าน้ำเสียงของเธอที่ใช้พูดกับผมมันฟังดูแข็งกร้าวและรำคาญมาก รวมกับท่าทางที่บ่งบอกชัดเจนว่ารังเกียจผม แต่ผมก็จะไม่ถือสาเอาความเรื่องแต่ผมก็จะไม่ถือสาเอาความเรื่องกิริยามารยาทที่บ่าวรับใช้ควรปฏิบัติกับเจ้านาย เพราะว่าผมรู้อยู่แก่ใจดีว่าทำไมสาวใช้ถึวปฎิบัติอย่านี้กับผม สาเหตุมันก็เป็นเพราะว่าลูเซียนเป็นลูกที่เรียกได้ว่า พ่อไม่รัก แม่รังเกียจ พี่ชิงชัง ทำเหมือนกับว่าลูเซียนไม่ใช้คน.. หรืิิาจคิดว่าลูเซียนไม่ใช่คนจริงๆก็ได้ แต่ พวก เขาอาจจะคิดว่าลูเซียนเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉาน คิดจะทำยังไงกับสัตว์ตัวนั้นก็ได้แล้วก็ตั้งว่าตัวเองมีบุญคุณต่อสัตว์ตัวนั้น แล้วถ้าจะให้สาวใช้ปฎิบัติกัับผมแบบดีๆก็คงจะเป็นเรื่องแปลก

'เหอะ!'

'เจ้านายเป็นแบบไหนทาสก็เป็นแบบนั้นจริงๆ!'

เห้ออ คิดแล้วก็สงสารลูเซียนจริงๆที่ต้องเกิดมาอยู่ในคริบครัวแบบนี้ทั้งยังมีชะตากรรมที่โหดร้ายอีก แต่ก็นะ ไม่มีใครเลือกเกิดได้หรอก

'แต่ไม่เป็นไรนะ'

พอผมได้ยินชื่อนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก กำลังจะบอกสาวใช้คนนั้นว่าไม่ต้องแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะสาวใช้คนนั้นได้วิ่งออกไปแล้ว..

ผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นจนมีสาวใช้ร่างใหญ่เดินเข้ามาและยกตัวผมที่กำลังนั่งอึ้งพาดบนบ่าแล้วแบกเอาผมไปแต่งตัว

                    .....................

พึ่งแต่งตัวเสร็จผมก็อยากจะถอดละ  เพราะชุดที่ผมใส่ คือมันอึดอัดมากกก เพราะมันรัดตัวผมจนแน่น แถมยังมีเครื่องประดับติดบนเสื้ออีกกก บุญหัวแค่ไหนละที่ตอนใส่ผมไม่เป็นลมไปเสียก่อน ผมนี่นับถืิผู้ชายที่นี่จริงๆ ใส่เข่าไปได้ไงทั้งวันเหนื่อยตายเลย ถึงเขาจะทนได้ขนาดไหนแต่ผมจะไม่ทน!!!

                   ห้องทานอาหาร

ถึงผมจะพูด(?)อย่างนั้นไปก็เถอะ แต่ผมก็ต้องทนใส่มาอยู่ดี เพราะโดนคุณสาวใช้จอมพลังหรืิก็คือไอซ์บังคับมาಥ\_ಥ

แต่ใดๆเลยคือ...

'ฉันมาทำอะไรที่นี่~'

ผมได้แต่ร่ำไห้ในใจ..

และสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ก็เพราะว่า..

     ย้้อนกลับไปก่อนจะถึงห้องทานอาหาร

"เอ่ออ..ไอซ์..รู้รึป่าวว่าท่านพ่อเรียกข้าไปพบด้วยเหตุผลอันใด"

ผมเอ่ยถามคุณสาวใช้จอมพลังด้วยความสงสัยและอึดอัดตั้งแต่ถูกคุณพี่สาวใช้จอมพลังคนนี้'ลาก'มาพี่แกก็เงียบสุดๆ คือแบบ..เงี๊ยบเงียบ เงียบจนให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ป่าช้าเลย

"บ่าวก็ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ"

และพี่แกก็ยังคงคอนเซ็ปเดิมคือ ตอบด้วยเสียงหุ่นยนต์ ส่วนสิ่งที่เพิ่มเติมก็คือคำตอบที่ไม่ได้ไขความกระจ่างให้กับคำถามผมซักนิด แล้วคุณพี่แกก็เงียบไปเหมือนเดิมจนถึงห้องทานอาหาร

                 หน้าห้องทานอาหาร

"ก๊อก ๆๆ"

"นายท่านใหญ่เจ้าคะ นายน้อยลูเซียนมาแล้วเจ้าค่ะ"

พี่สาวใช้เคาะประตูก่อนจะเอ่ยถามคนที่อยู่ด้าแล้วคนที่อยู่ด้านในก็เอ่ยตอบอนุญาตอย่างเย็นชา ก่อนที่พี่สาวใช้จะเปิดประตูห้องอาหารแล้วพา(ลาก)ผมไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะถอยไปยืนข้างๆ

"..."

"..."

ฮือออ~ อึดอัดอะ:(

เรียกมาแล้วก็ไม่พูดด้วยว่าเรียกมาด้วยเรื่องอะไร เอาแต่นั่งเจ้องหน้าตา เขม็ง

'เห้ย!คุณพ่อ!นี่คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ เล่นเล่นนั่งจ้องตาเขม็งขนาดนี้ ผมก็อึดอัดเป็นนะโว้ยย!!!'

ผมกรีดร้องในใจ˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚

—————————————————————————

อ่ยยย เอ็นดูยัยน้อนนน

แล้วหนูไปตั้งชื่อให้พี่สาวใช้เขาแบบนั้นได้ไงลู๊กกก🤣🤣

—————————————————————————

ขอบคุณรีททุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ และแอดก็ฝากทุกคนเอ็นดูยัยน้องด้วยน้าา

—————————————————————————