คานะ!! คานะ!! เธอห้ามเป็นอะไรน่ะ ฉันอยู่นี้แล้วไง คานะ!!!

คานะ....ฮือๆ(ร้องไห้) คานะเธอฟื้นขึ้นมาสิ.......(เสียงชาร์ลที่พูดอยู่กับคานะในห้องที่ไม่มีใครมาเยี่ยม) (ชาร์ลนั่งรอคานะฟื้นจนเผลอหลับไป)

"นี่ชาร์ลนายว่าถ้าฉันโตขึ้นฉันจะรักษาแม่ได้ไหม?"

"อ้า....คานะ เธอเองก็เก่งอยู่แล้วนี่ อย่างเธออ่ะไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้หรอกหน่าา"

"หรอ?? 55 ชาร์ลขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้น่ะ นอกจากพ่อกับแม่แล้วเธอหน่ะเป็นคนพิเศษสำหรับฉันเลยน่ะ"

(ชาร์ลหน้าแดง) นี่คานะ

"หืม??"

"ถ้าเธอโตขึ้น เรา.......เรา......."

"ชาร์ล นี่นายจะบอกว่าอะไรหรอ ฉันรอฟังอยู่น่ะ"

"เรา.....จะต้องแต่งงานกันน่ะ!!!!!!!"

"(หัวเราะ)"

"คา...คานะ เธอหัวเราะอะไร"

"ฉันตกลง"

(ชาร์ลตกใจตื่น) "อ่า~~ฝันหรอ ฝันกลับไปในวัยเด็กเนี่ยน่ะ เฮ้อ~ คานะ ถ้าเธอไม่มาเป็นแบบนี้ เราคง....ได้แต่งงานกันแล้วสิน่ะ (จับมือคานะ) คานะผมสัญญาผมจะจัดการคดีทั้งหมด ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณได้อีก คานะคุณต้องเข้มแข็งไวน่ะ คุณต้องเข้มแข็ง คุณต้องอยู่กับผม (น้ำตาไหล)"

(ก๊อกๆๆๆๆๆ) "ได้เวลาดูอาการคนไข้แล้วค่ะ"(เสียงพยาบาลที่กำลังพูด)

"คุณพยาบาล ครับ คานะจะเป็นอะไรไหมครับ"(ชาร์ลที่กำลังพูดพร้อมทั้งน้ำตา)

"คุณคงต้องทำใจไว้น่ะคะ คุณคานะเขาอยู่ในอาการโคม่าเขาอาจจะฟื้นหรือไม่ฟื้นก็ได้ค่ะ แต่ว่าพยาบาลมั่นใจน่ะค่ะว่าคุณคานะต้องฟื้นค่ะ"

"ครับ.....แล้วคานะจะปลอดภัยไหม?"

"พยาบาลเองก็ไม่สามารถบอกได้ค่ะ ว่าปลอดภัยไหมแต่คงต้องรอให้คนไข้ฟื้นก่อนน่ะค่ะ"

"คนไข้คงต้องพักอยู่ที่นี่จนกว่าจะฟื้นน่ะค่ะ เดี๋ยวทางเราจะมาตรวจอีกทีเวลา 1 ทุ่มน่ะค่ะ คุณชาร์ลเองก็พักผ่อนบ้างน่ะค่ะ"

"ครับ"

"เฮ้อ~~~~นี่ก็จะ 4 โมงเย็นแล้ว ไปซื้ออะไรกินหน่อยดีกว่า"

(ณ โรงอาหารที่โรงพยาบาล)

"ขอกุ้งอบวุ้นเส้นใส่กล่อง 1 กล่อง ครับ"

(แม่ค้ายื่นของให้)

" ขอบคุณครับ "

(ชาร์ลเดินขึ้นไป กินที่ห้องพักฟื้นของคานะ)

"นี่คานะเธอชอบกินกุ้งอบวุ้นเส้นมากเลยนิ ตอนนั้นผมยังจำได้อยู่เลย ตอนนั้นมีปาร์ตี้วันเกิดของผม ผมก็เลยบอกแม่ครัวให้ทำเมนูนี้ แต่เธอก็อดใจไม่ไหว พวกเราเลยพากันแอบไปกินก่อนเกือบโดนจับได้แหนะ"(หัวเราะพร้อมน้ำตา)

"คานะคืนนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณไม่ต้องกลัวน่ะ"

(ก๊อกๆๆๆ)(มีคนมาเคาะประตู)

to be continued.....

เฮ้พวก!!!

"ว่าไง โรฮาน"(พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา)

"แหมๆ ชาร์ล นายจะพูดไพเราะอ่อนหวานกับคุณหนูคานะคนเดียวไม่ได้น่ะ"

"มีอะไรก็ว่ามา"(พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา)

"เราได้หลักฐานบางอย่างเกี่ยวกับคุณหนูคานะแล้วล่ะ"

"หลักฐาน!!!! ไหน!!"(ชาร์ลดึงเอกสารในมือโรฮานไป)

"อะไรกัน!!!มีแค่สถานที่ก่อเหตุหรอ? ไม่มีภาพจากกล้องวงกรปิดหรือไง "

"ชาร์ล นั้นมันด่านฟ้าของตึกสูง 30 ชั้นน่ะ มันจะไปมีกล้องได้ยังไงกันเล่า!!"

"แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่ามันเป็นที่นี่"

"เรามีพยานรู้เห็นไง"

"พ....พยาน รู้เห็น ? ใครกันล่ะ? เราจะได้ไปสอบปากคำ "

"ด...ด...เดี๋ยว!!! ชาร์ล พยานคนนี้ได้ตายไปแล้ว แต่ ญาติของพยานได้อ้างว่า ผู้ตายก่อนเสียชีวิตที่โรงบาลได้เห็นหญิงสาวคล้ายคุณหนูคานะเดินขึ้นไปบนด่านฟ้าของอาคารXX โดยมีผู้คุมนำเธอไป 2 คนเป็นชายร่างใหญ่ แต่ไม่ทันไรผู้ตายก็โดนจับได้ว่ากำลังแอบดูพวกผู้คุมร่างใหญ่ จึงโดนทำร้ายร่างกาย ตอนที่มีคนมาเห็นร่างของผู้ได้ได้เล่าเหตุการณ์ประมาณนี้ ก่อนสิ้นใจ"

"แล้วกล้องวงจรปิดชั้นอื่นล่ะ???"(ชาร์ลถาม)

"กล้องวงจรปิดชั้นอื่น วันที่ก่อเหตุข้อมูลในระบบถูกแฮ็กไปหมด ไม่เหลือร่องรอยเลยล่ะ"

(ก๊อกๆ) "ขออนุญาติค่ะ"

(พยาบาลเข้ามาตรวจคนไข้)

(แล้วจากไป)

"นี่โรฮาน"

"หืม????"

"นายต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับน่ะ"

"ได้สิ ฉันจะไปสืบคดีต่อล่ะ นายก็อยู่เป็นเพื่อนคุณหนูไปน่ะ"

(โรฮานได้เดินออกจากห้องไป)

"นี่คานะใครกันที่ทำแบบนี้กับเธอน่ะ"(ชาร์ลพูดด้วยเสียงที่เบาพร้อมนั่งจ้องไปที่คานะ)"งีบสักหน่อยดีกว่า "

"ชาร์ล...ชาร์ล ดูนั่นสิ นี่คือต้นไม้ต้นแรกที่เราเจอกันล่ะ มันยังดูสวยงามเหมือนเมื่อก่อนเลยน่ะ" (เสียงคานะพูดแบบอ่อนหวาน)

"ต้นแปะก๊วยนี่ สวยจริงๆด้วย" (สวยเหมือน...เธอ)(ชาร์ลคิดในใจ)

"นี่ชาร์ลนายจำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม"(คานะพูดด้วยเสียงที่อ่อนหวาน)

"จำได้สิ"

"ตอนนั้นนายอ่ะ ขี้แงมากเลยน่ะ 55 นายกลัวฉันจนร้องไห้เลยล่ะ"(คานะหัวเราะเบาๆ)

(ชาร์ลสะดุ้งตื่น) ฝันแบบนี้อีกแล้ว มันทำให้เรายิ่งคิดถึงคานะ...

หืม???(ชาร์ลเห็นอะไรบางอย่าง)

คานะ!!!!!!คานะ!!!!!!! เธอ...........

to be continued.....

เธอ!!!!!!!! ข......ข......ขยับ!!!!! (ชาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ) คานะ!!!คานะ!!! (เขย่าตัว)

พยาบาลครับ!!!พยาบาล!!! คานะขยับแล้วครับ (พูดพร้อมรอยยิ้ม) พยาบาลครับคานะจะฟื้นใช่ไหมครับ??

"ถ้าคนไข้ขยับตัวก็มีสิทธิ์รอดมากขึ้นค่ะ(พยาบาลพูดพร้อมรอยยิ้ม) แต่ใช่ว่าทุกรายที่จะฟื้นน่ะค่ะ"

".......หมายความว่า เธออาจจะฟื้นหรือไม่ฟื้นก็ได้ใช่ไหมครับ(ถามด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง)"

"ตามนั้นแหละค่ะ แต่ว่ามีโอกาสฟื้นมากขึ้นน่ะค่ะถ้าเธอขยับคุณชาร์ลเองก็อย่าท้อน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปรายงานแพทย์ก่อนค่ะ อ๊ะ!!!เกือบลืม ฉันชื่อ อลิเซีย น่ะค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไร มาปรึกษาฉันได้"

"ครับ"

( กริ๊ง...กริ๊ง กริ๊ง...กริ๊ง)

(เสียงโทรศัพชาร์ลดัง)

(กดรับ) ฮัลโหล

"ว่าไงพวก คุณหนูฟื้นหรือยัง??" (โรฮานพูด)

"ยังเลย.....แต่มีขยับบ้างแล้วล่ะ"(ชาร์ลตอบ)

"จริงหรอ!!!!!คุณหนูขยับ!!!เธอคงใกล้ฟื้นแล้วสิน่ะ!!! เอาหน่าชาร์ลนายอย่าเครียดเลย"

"จะไม่ให้เครียดได้ยังไงกันเล่า เธอคือ..อ.. เอ่ออ เอาเป็นว่าเครียดก็แล้วกัน"(พูดด้วยเสียงที่กระวยกระวาย)

"แหมๆๆๆ เธอคือคู่มั้นนายสิน่ะ นายคงอยากจะแต่งกับเธอจะแย่แล้วล่ะสิ" (เสียงโรฮานพูดเยาะเย้ย)

"นายหยุดพูดเลยน่ะ ฉันวางล่ะ"

**(ข้ามมาที่ฝั่งของโรฮาน)**

"เฮ้ยเดี๋ยว....ชาร์ล!!! ชาร์ล!!! " (ตู้ดๆๆๆๆๆ)(เสียงวางโทรศัพท์)

"แหมๆๆๆ ชาร์ลลล อย่าให้ฉันพูดสัญญาตอนเด็กของนายน่ะ นายต้องสำนึกที่กล้าตัดสายฉัน"

แต่คิดไปคิดมาแล้วอาการคุณหนูก็หน้าเป็นห่วง แล้วทำไมคุณหนูถึงได้เป็นแบบนั้นน่ะ ดีน่ะที่ตกลงมากระทบกับน้ำเลยโคม่าไม่ถึงกับเสียชีวิต เฮ้อ~~ คุณหนูเองก็มีเรื่องโชคร้ายอยู่ล่ะสิ

** (ข้ามมาที่ฝั่งของชาร์ล)**

"คานะเธอจะให้ผม พูดคนเดียวแบบนี้ไปถึงไหน ผมคิดถึงคุณน่ะคิดถึงมาก " หรือ....จะให้ผมพูดเต็มปากล่ะว่า...

(ก๊อกๆๆ)(เสียงเคาะประตูดังขึ้น)

"นี่ชาร์ล...ฉันเอง นาเนีย "

"คุณมาทำไม??"

"แหมๆๆๆๆ ชาร์ลค่ะคุณเฝ้าผู้หญิงคนนี้มาหลายวันแล้วน่ะค่ะได้ผักผ่อนบ้างรึยัง"(เสียงอ่อย)

"นี่หมวดนาเนียครับ โปรดเรียกผมว่า สารวัตด้วยครับ"

"อ....อ่ะ ค่ะ สารวัตชาร์ลคะ นาเนียเอาข้าวมาฝากค่ะ"

(วางบนโต๊ะ)

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป"(ชาร์ลพูดเสียงเย็นชา)

"***นี่!!!!!สารวัตค่ะ!!!!"

to be continued***....