ข้ามีนามว่า ชาดำ เป็นหุ่นยนต์รุน RX-COC Gen 1 ข้าถูกสร้างโดยบุคคลที่แม้แต่ข้าเองก็ยังไม่รู้นามเพราะว่า โปรแกรมนั้นตั้งไว้ว่า ความจำทั้งหมดเหล่านั้นจะถูกรีเซ็ตเป็นค่าเริ่มต้น เมื่อเขาตาย แต่บันทึกสำคัญต่างๆก็ถูกเก็บรักษาไว้อยู่ ฉันไม่สามารถเปิดดูความลับเหล่านั้นได้ เพราะโปรแกรมได้เซ็ตเอาไว้แล้ว ข้ามิอาจฝ่าฝืนได้

หน้าที่ของข้าก็ยังเป็นการปกป้องบ้านจากภัยทั้งปวงหากมีผู้ใด ที่เข้ามาโดยที่ไม่ใช้วิธีสันติจะถูกฆ่าทิ้งทั้งหมด แต่มีข้อยกเว้นว่าจะไม่สังหารผู้อ่อนแอ เช่นเด็ก ผู้หญิง คนชรา

ตอนนี้ฉันยังดำรงอยู่โดยที่ไม่ต้องมีชีวิต มานับศตวรรษ แน่นอนว่าอุปกรณ์ต่างๆที่เคยแข็งแรงทนทาน ก็เริ่มผุกร่อนไปเรื่อยๆ จน ถึงวันที่ 400,000 นับตั้งแต่ ผู้สร้าง เสียชีวิตคงจะเป็นวันสุด ท้ายที่ฉันจะปกป้องที่นี่

"อ้าาา อย่าเข้ามานะ!!!"

พบเสียงขอความช่วยเหลือ ฉันก็ขยับเขยื้อนชิ้นส่วนต่างๆ เพื่อไปถึงโดยเร็ว จนว่ามีพบเด็กคนหนึ่งถูกล้อมตัวเอาไว้โดยโจรป่า

"อยากตายกันมากสินะ เดี๋ยวฉันจัดให้"

คำพูดที่พูดกล่าวออกมาตามที่ผู้สร้างเซ็ตเอาไว้ ทุกครั้งที่กระโดดไปกลางความชุลมุน เหมือนเป็นแผนยัวยุความสนใจ แต่ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงสตรีที่ค่อนข้างนุ่มนวล ทำให้คนที่ได้ยินนั้นขำกลิ้งไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ขำอีกเลยเพราะโดนฆ่าตาย ตามแผนของผู้สร้าง

โดยลักษณะการเคลื่อนไหวคือเมื่อร่างถึงพื้นจะเหวี่ยงดาบทั้งสองให้ฟันทุกอย่างจนขาดอย่างรวดเร็ว และต่อให้สวมเสื้อเกราะก็จะถูกแทงด้วยดาบตามจุดที่ไม่สามารถปกปิดได้ โดยจะไล่หั่นร่างของคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วทีละคนจนตายหมดใน ชั่วพริบตา แต่จู่ๆ ทุกอย่างก็ล้มเหลวลงฉับพลัน

"ตอนนี้ข้าพังแล้วสินะ เพราะว่าร่างเหล็กขยับไม่ได้ แปลว่าภารกิจสิ้นสุดแล้ว"

ตอนนี้ ระบบต่างๆเริ่มล้มเหลวจนเหลือเพียงระบบความจำจาก ECC ROM ที่ใช้พลังงานต่ำมากๆทำให้ยังสามารถมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยความจำสวนนี้จุได้แค่ 5 นาทีนับถอยหลังจากตอนที่พลังงานหมด ส่วนความจำอื่นๆจะหายไปหมดหากไม่มีพลังงานเหลือ

"พี่สาว ร่างเหล็ก เป็นอะไรไป ?"

เอ๋ เด็กน้อยกำลังจะบอกอะไรกันแน่ ฉันไม่ได้ยินวาจาใดๆทั้งนั้น ฉันพลังงานหมด

ระหว่างที่หุ่นยนต์กำลังจะดับ เด็กสาวก็เอามือลูบ ส่วนหัวของหุ่นยนต์เบาๆ แถมพยายามเขย่าๆอีก แต่ว่าร่างเหล็กหนักมาก ขยับไม่ได้เลย

"ง่าาา เกิดอะไรขึ้นเนี่ย นึกว่าจะได้มีเพื่อนแล้วซะอีก"

"แต่ว่าข้างในดูน่าปวดหัวจัง"

เด็กสาวได้ลองค้นๆดู ก่อนจะทราบในภายหลังว่า คนสร้างชื่อ ว่า "ชองดู" เป็นชายที่เสียชีวิตไปตั้งแต่ 1,100 ปีก่อน แต่หุ่นยนต์นี้กลับสามารถดำรงอยู่ได้อย่างยาวนาน เพราะสร้างขึ้นมา ก่อนที่ชายผู้นี้จะเสียชีวิตประมาณ 10 ปี ตามตัวอักษรที่แกะสลักไว้กับชิ้นส่วนต่างๆ แต่น่าแปลก เพราะโดยปกติจะไม่มีอะไรที่สามารถทนอยู่ได้นานขนาดนั้น แต่ว่า เท่าที่ เด็กสาวได้สำรวจดูก็พบว่าชิ้นส่วนต่างๆนั้น ถูกซ่อมแซมและรื้อเปลี่ยนมาหลายครั้ง แต่มีชิ้นส่วนชิ้นหนึ่งที่ดูเหมือนไม่เคยเปลี่ยนเลยก็คือ "แกนพลังงานกับ แกนความทรงจำ" ที่ภาษามนุษย์จะเรียกมันว่า ส่วนวิญญาณ หากแยกชิ้นใดชิ้นหนึ่งออกไป หุ่นยนต์จะไม่ทำงาน เพราะว่า ไม่มีโปรแกรมใดเหลืออยู่เลย

"เย้ พี่สาวร่างเหล็กตื่นแล้ว"

"เจ้าซ่อมฉันอย่างงั้นรึ ?"

เด็กสาวพยักหน้า เบาๆ แล้วชูมือให้ดูคราบหินดินทราย ที่กำจัดออกจากระบบให้

"แต่ทำไมพี่สาวดู ยับเยินแบบนี้อะ ทั้งที่วัสดุที่ใช้สร้างพี่สาวขึ้นมาก็แข็งแกรงมากๆ ?"

"ข้าไม่รู้ ตอนนี้ข้าจำอะไรไม่ได้เลย แต่ฉันยังจำทางกลับบ้านได้อยู่ "

หลังจากนั้น หุ่นยนต์สาวก็อุ้มเด็กสาวกลับบ้านไปด้วยซะเลย เพราะว่า... อะไรไม่รู้ ไม่ได้อยู่ในโปรแกรม เพราะความจำเก่าโดนรีเซ็ตหมดแล้ว

ระหว่างทาง เด็กสาวก็มองไปรอบๆ แล้วเห็นว่ารอบๆนั้น เป็นโรงงานอะไรสักอย่างที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใช้งานมานานมากๆแล้ว แต่สามารถเดาๆได้ว่าอาจจะเป็นโรงถลุงแร่ เพราะว่ามีเตาหลอมเรียงรายกันอยู่มากมายตลอดทางผ่าน

พอมองไปข้างบนก็เห็นโครงสร้างที่มีแต่ต้นไม้ เป็นรูปโดม บรรยากาศรอบๆเองก็ดูลึกลับมากๆ ราวกับว่าที่นี่จะรอคอยที่จะมีผีพนักงานถลุงแร่ที่ตายไปแล้ว หวนกลับมาทำงานอีกครั้ง เพราะว่า มีเศษซากเครื่องใช้เรียงราย

"พี่สาวร่างเหล็ก ทำไมของพวกนี้ไม่ถูก เก็บหรือขโมยไป ?"

หุ่นยนต์สาวก็ หันกลับมามอง ด้วยใบหน้าที่เป็นรูโหว่ให้เป็นโครงสร้างด้านใน ทำให้ดูหลอนไปอีก ในบรรยากาศแบบนี้

"เพราะว่า ข้ากำจัดทุกคนที่ผ่านมา แต่น่าแปลก ที่ข้าไม่สามารถทำแบบนั้นกับเจ้าได้"

ด้วยน้ำเสียงที่สมจริงเหมือนมนุษย์ แต่ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกราวกับว่ากำลังคุยกับวิญญาณ ทำให้นึกขึ้นได้ว่า นางอาจจะเคยเป็นมนุษย์มาก่อน แต่ก็ยังไม่กล้าถามในตอนนี้

"แล้วพี่สาวชื่ออะไรเหรอ หนูชื่อ ลูเซียนะ "

"ข้าชื่อ ชาดำ"

เมื่อพูดจบก็มีบางอย่างรวงลงมาใส่ทั้งสองคน แต่ทั้งสองหลบทัน เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ร่วงลงมาคืออะไร ก็แท็บช๊อคเลย

"อ้าาาา่ น่ากล้ว"

"อ๋อ ข้าเป็นคนทำแบบนี้เองแหละ เพราะว่าข้าเหวี่ยงร่างนี้ขึ้นไป ด้านบนแล้ว ปาหอกซ้ำอีกรอบให้ปักคาบนนั้น เพราะเห็นว่ามันฟื้นหลังจากโดนหั่นร่างได้"

"พี่ชาดำดูน่ากลัวจัง ตั้งแต่ตอนที่ฆ่าโจรเหล่านั้นแล้ว พี่ชาดำไม่รู้สึกกลัวบ้างเลยเหรอ หรือเพราะพี่ไม่มีชีวิตกันแน่ถึงได้กล้าทำได้ขนาดนี้"

"ชีวิต ? ข้าไม่รู้หรอก ข้ารู้แต่ว่า ใครควรฆ่า ใครควรเก็บ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกหรอก"

เด็กสาว เริ่มรู้สึกเกร็งกลัวมากขึ้น แต่ว่า... คนเองก็เคยฆ่าคนมาก่อนเหมือนกัน คงทำได้แค่สงสัยจริงๆนั่นแหละ

...เวลาต่อมา......

เมื่อมาถึงบ้านแล้ว หุ่นเหล็กก็เข้าไปใกล้ๆประตูเพื่อ ให้ระบบสแกนนั้นทำงาน ด้วยระบบกลไกลึกลับที่มิอาจเข้าใจได้ด้วยความรู้ในตอนนี้ แต่ก็รู้ว่ามันสามารถตรวจสอบได้อย่างรวดเร็วว่า ใช่คนที่ได้รับอนุญาตหรือไม่

"ลูเซีย เธอเข้ามาได้ ที่นี่ต้อนรับเธอ"

เส้นทางด้านในดูมืดมิด และมัวหมองมากๆ จนฉันไม่กล้าเข้าไป แต่น่าแปลกที่ไม่มีกลิ่นอะไรเลย เหมือนที่ๆเดินผ่านมาก่อนหน้านี้

"มันมืดจังเลย ?"

"... ความมืดคืออะไร ?"

อะไรกัน หุ่นยนต์พวกนี้ออกแบบมายังไงกันแน่ แต่ช่างเถอะ ฉันไม่มีที่จะไปอีกแล้ว ขอไปแบบมืดๆไปละกัน

เมื่อเดินเข้าไปได้ 15 นาที พี่สาวก็ใช้มือ ดึงคันโยกอะไรสักอย่าง แรงๆ ทำให้ทั้งห้องส่องสว่าง

"ข้าขอ ซ่อมแซมตัวเองก่อน เจ้าจะทำอะไรก็เชิญ"

บรรยากาศมันดูลึกลับกว่าข้างนอกซะอีก เพราะว่า มีแต่เรื่องมือแปลกๆเต็มไปหมด เลยเดินดูไปเรื่อยๆว่ามีของอะไรอยู่บ้างภายในโรงงานลึกลับแห่งนี้ แต่ไปสะดุดล้มซะงั้น

"โอ้ย!!! อะไรเนี่ย"

เด็กสาวมองดูรอบด้วยความสงสัย ก่อนจะรู้ว่าสิ่งที่ตนเหยียบใส่ คือ แกนพลังงานอะไรบางอย่าง เลยเก็บมาซะเลย

"มีของดีๆเยอะแยะเลย"

เด็กสาวเดินไปเก็บของไปเรื่อยๆ แล้วเดินกลับมาดู พี่สาวหุ่นยนต์ แต่ว่า ... ไปเจอหนังสือเล่มหนึ่งที่เสียบไว้ตรงรอยแยกในกำแพง

"เอ๋ ดึงมาอ่านดีมั้ยนะ ?"

แต่ว่า ไม่ทันไรก็ดึงมาอ่านซะแล้ว ก่อนจะพบว่า... มันคือหนังสือที่ดีมากๆ