ยัยตัวป่วนก๊วนหัวใจคุณชายลูกติด ღ
" This that pink venom "
เฉินหลง | พระเอก .
เอาเงินมา—! //พลักอิม
อิม | เเม่นางเอก .
อย่าทำฉันเลยนะคะ— ฉันไม่มีเงินจะให้คุณเเล้วจริงๆ //โดนพลัก
คิม | พ่อนางเอก .
อิม—! //วิ่งไปพยุงอิม
เฉินหลง | พระเอก .
รักกันมากใช่ไหม— งั้นก็ตายไปพร้อมกันนี่เเหละ กัส—!
อิม | เเม่นางเอก .
อย่าทำพวกเราเลยนะคะ— ขอร้องล่ะ //ยกมือไหว้
เฉินหลง | พระเอก .
อืม— งั้นถ้าไม่มีเงินจ่ายก็เอาลูกสาวพวกเเกมาชดใช้ก่อนล่ะกัน
อิม | เเม่นางเอก .
ไม่ได้นะ— //พูดพร้อมคิม
คิม | พ่อนางเอก .
ก็ได้ครับ— //พูดพร้อมอิม
เฉินหลง | พระเอก .
สรุปยังไงกันเเน่— กัส—!
คิม | พ่อนางเอก .
ได้ครับได้—!
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่นะ— ไม่เอาอุงเอิงไม่ยอม อุงเอิงไม่ไป //ถอยหลัง
เฉินหลง | พระเอก .
ยังไงก็ต้องได้—! พ่อเธอตกลงเเล้ว //ดึงอุงเอิงมา
อุงเอิง | นางเอก .
ปล่อยนะ—! //ดิ้น
เฉินหลง | พระเอก .
มานี่—! //เดินลากอุงเอินออกไป
อุงเอิง | นางเอก .
พ่อ เเม่—! ช่วยอุงเอิงด้วย //ตะโกน
อิม | เเม่นางเอก .
อุงเอิง—! //กำลังจะวิ่งไป
กัส : เอ๊ะ— หยุดก่อนสิครับคุณผู้หญิง จะรีบไปไหน ถ้าลูกของคุณยังขัดดอกไม่เสร็จก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น //เอาขาขัดไว้
เฉินหลง | พระเอก .
เอาขึ้นไป—! //ดันอุงเอิงขึ้นรถ
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่—! //พยายามจะออก
เฉินหลง | พระเอก .
//ปิดประตูรถ
เฉินหลง | พระเอก .
เต้ออกรถ— //สั่ง
เฉินหลง | พระเอก .
หึ— //หันไปมองอุงเอิง
เฉินหลง | พระเอก .
//ลงจากรถ
เฉินหลง | พระเอก .
//หันไปมองอุงเอิง
เฉินหลง | พระเอก .
เอ้า— ทำไมไม่ลงมาล่ะยัยบื้อ
อุงเอิง | นางเอก .
ยังไงฉันก็ไม่ลง เเบร่— //ทำหน้ากวน
เฉินหลง | พระเอก .
เล่นเเบบนี้ใช่ไหม— //เดินไปอุ้มอุงเอิงออกจากรถ
อุงเอิง | นางเอก .
ปล่อยนะ— ตาบ้า //ทุบเฉินหลงเบาๆไปมา
เฉินหลง | พระเอก .
อย่าดิ้น— เดี๋ยวโยนลงสระน้ำเลย //เดินอยู่ข้างๆสระน้ำ
อุงเอิง | นางเอก .
หึ— //งอล
เฉินหลง | พระเอก .
//เดินเข้าบ้าน
เฉินหลง | พระเอก .
เอาลงได้เเล้วหนัก— //กำลังจะวางอุงเอิงลง
อุงเอิง | นางเอก .
จังหว่ะนี้เเหละ— //กัดเเขนเฉินหลง
เฉินหลง | พระเอก .
โอ้ย— เจ็บโว้ย //จับเเขนตัวเอง
อุงเอิง | นางเอก .
ไปละนะคุณชาย— //วิ่งไปไม่ทันระวังเลยชนกับเสาเข้าจังๆ
อุงเอิง | นางเอก .
โอ้ย— //ล้มลงกับพื้น
เฉินหลง | พระเอก .
นี่เเหละไอตัวเเสบจับได้เเล้ว— //อุ้มอุงเอิงขึ้นมาใหม่
อุงเอิง | นางเอก .
ปล่อยๆ //ดิ้น
เฉินหลง | พระเอก .
เป็นไงล่ะจะหนีเขาไม่มองทาง หึ— //ทำหน้าสะใจ
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
ป่ะป๊า—! //วิ่งมาหาเฉินหลง
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
เอ๋— //มองอุงเอิงตาปริบๆ
อุงเอิง | นางเอก .
เอ่อ— ดีจ๊ะ เเหะๆ— //ยิ้มเเห้งให้หมีหมี่
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
ป่ะป๊า— พาใครมาเหรอห๊ะ? ใช่ม่าม๊ารึป่าว //ถามพร้อมทำตาวาวเมื่อคิดว่าอุงเอิงคือม่าม๊าของตน
อุงเอิง | นางเอก .
ม— ไม่ใ— //โดนขัด
เฉินหลง | พระเอก .
ใช่เเล้วล่ะ— นี่คือม่าม๊าของลูก //ยิ้มเเสลงให้อุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
เห้ย—! ไหงเป็นงั้— //โดนปิดปาก
เฉินหลง | พระเอก .
เงียบๆไปเถอะนะครับคุณภรรยา— //ปิดปากอุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
อั้นไอเอนอันอะอาอ๋องอุนออนไอ๋—? //พูดอู๋อี๋เพราะโดนปิดปาก
เฉินหลง | พระเอก .
เอ่อ— เป็นว่าเดี๋ยวป่ะป๊าจะเเนะนำม่ะม๊าอีกทีนะ ตอนนี้ลูกไปเล่นก่อน เดี๋ยวป่ะป๊าขอคุยธุระกับม่ะม๊าเเปปนึงนะครับ //จุ๊บหน้าผากหมีหมี่
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
ก็ได้ห๊ะ— //เดินไปเล่นของเล่นต่อ
เฉินหลง | พระเอก .
ดีมากครับ— //ลากอุงเอินขึ้นห้อง
อุงเอิง | นางเอก .
อย่สลากกันเเบบนี้สิ //พยายามสบัดมือออก
เฉินหลง | พระเอก .
หรือจะให้อุ้ม— เอายังไง หึ้—? //หยุดเดิน
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่ๆ ลากก็ได้— ชิ— //ทำหน้าหงอย
เฉินหลง | พระเอก .
//ลากอุงเอิงเข้ามา
เฉินหลง | พระเอก .
//ล๊อคประตู
อุงเอิง | นางเอก .
ปล่อยนะ— จะทำอะไรอะ ล๊อคประตูทำไม จะข่มขืนฉันเหรอ—!? //ถอยหลัง
เฉินหลง | พระเอก .
โอ้ย— ยันบ๊องเอ้ย จะบ้าเหรอ—
เฉินหลง | พระเอก .
ฉันไม่ได้จะข่มขืนเธอ— ฉันเเค่มีเรื่องจะคุยกับเธอ
อุงเอิง | นางเอก .
เรื่อง—? เรื่องอะไร
เฉินหลง | พระเอก .
ก็เรื่องที่ฉันจะให้เธอมาเป็นม่ะม๊าของหมีหมีน่ะสิ—
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ—!? ว่าไงนะ //ทำสีหน้าตกใจ
เฉินหลง | พระเอก .
ใช่ได้ยินไม่ผิดหรอก— ฉันจะให้เธอมาเป็นม่ะม๊าของหมีหมี่ลูกชายคนเดียวของฉัน
อุงเอิง | นางเอก .
ล— เเล้วทำไมต้องเป็นฉัน—!? //ถามด้วยความมึนงง
อุงเอิง | นางเอก .
นี่— นายไม่ได้ล้อเล่นกันใช่มะ—? //ถามพร้อมยิ้มเล็กๆ
เฉินหลง | พระเอก .
ฉันไม่เคยล้อเล่นกับใคร— //ทำสีหน้าจริงจัง
อุงเอิง | นางเอก .
เอาจริงดิ— นี่ฉันซีเรียสนะ //+
เฉินหลง | พระเอก .
เถอะนะ— นี่เธอได้โปรดมาเป็นหมีหมี่ให้หมีหมี่หน่อยเถอะนะ ถือว่าฉันขอ นะ— ฉันเเค่อยากให้เขาได้รับความอบอุ่นจากเเม่สักครั้ง //เริ่มจะร้องไห้
อุงเอิง | นางเอก .
อ— เอ่อ //จะร้องไห้ตาม
เฉินหลง | พระเอก .
นะ— //น้ำตาลเริ่มไหล
อุงเอิง | นางเอก .
ก— ก็ได้ ฉันจะยอมเป็นม่ะม๊าให้ลูกชายคุณก็ได้ "เเต่—"
เฉินหลง | พระเอก .
"เเต่—" อะไร—?
อุงเอิง | นางเอก .
คุณต้องลดหนี้ของครอบครัวฉันเป็นเท่าตัว— ทำได้รึป่าวล่ะ
เฉินหลง | พระเอก .
หื้ม— เธอนี่มันอีกโหนกหัวปลาหมอต้วเเม่จริงๆ //เช็ดน้ำตา
อุงเอิง | นางเอก .
อย่ามามู่ลี่กันเเบบนี้นะ [ตั้งใจพิมพ์]
อุงเอิง | นางเอก .
นิสัยไม่ดีเลยนะคุณชาย— ชอบบู๋บี๋คนอื่น
เฉินหลง | พระเอก .
เออๆ ขอโทษอย่าบ่นมากหน่า— ส่วนเรื่องลดหนี้ให้เธอฉันทำได้ไม่มีปัญหาอยู่เเล้ว เเต่มีกฏว่าถ้าเธอมาเป็นม่ะม๊าให้หมีหมี่เเล้ว เธอจะต้องทำทุกอย่างที่เเม่เขาทำกัน ห้ามออกไปไหนมาไหนก่อนฉันจะอนุญาตเเละห้ามไปคนเดียว ออกจากบ้านได้ครั้งละไม่เกิน 2 วันต่อเดือน ชวนเพื่อนมาสังสรรค์ที่นี่ได้เเต่ต้องได้รับอนุญาตจากฉันก่อน เเละถ้าฉันไม่อยู่บ้านเธอจะต้องดูเเลหมีหมี่จนกว่าฉันจะกลับมา นอกสะจากเธอจะไปกับฉันด้วยนั่นก็อีกเรื่องนึง เเล้วก็เวลาฉันพาใครมาบ้าน เธอก็ไม่ต้องออกตัวมากนะ เพราะส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าสะมากกว่า ตกลงตามนี้โอเคไหม—?
อุงเอิง | นางเอก .
หื้อ— กฏยาวเยียดเชียะ
เฉินหลง | พระเอก .
เออ— เธอต้องนอนห้องเดียวกับฉันทุกคืนนะ
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— ทำไมอะ ฉันไม่ใช่เมียนายสักหน่อย ขอห้องส่วนตัวไม่ได้เหรอ
เฉินหลง | พระเอก .
ห้องส่วนตัวหน่ะชั้นทำให้ได้เเต่ว่า— ตอนกลางคืนเธอต้องมานอนกับฉัน
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่เอาได้ไหม—
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่ได้— มันเป็นกฏ
อุงเอิง | นางเอก .
หูย— เข้มงวดจังลดให้หน่อยก็ไม่ได้ //ทำหน้ามุ้ย
เฉินหลง | พระเอก .
ตกลงตามนี้นะ—
อุงเอิง | นางเอก .
อืม— ก็ดะ //ตอบเเบบไม่ค่อยเต็มใจ
เฉินหลง | พระเอก .
งั้นเธอไปอาบน้ำก่อนเถอะ— เดี๋ยวฉันเตรียมห้องส่วนตัวไว้ให้
อุงเอิง | นางเอก .
อาบไหนอะ—?
เฉินหลง | พระเอก .
ห้องฉันไง— หน่ะห้องนั้นหน่ะเข้าไปอ่บได้เลยนะ ส่วนชุดฉันจะให้ป้าสมรศรีมาวางไว้ให้
อุงเอิง | นางเอก .
อืม— โอเค //เดินเข้าห้องน้ำ
เฉินหลง | พระเอก .
//เดินออกไปจากห้อง
อุงเอิง | นางเอก .
โห้— ใหญ่จัง ได้เวลาเหละ //ถอดเสื้อผ้า
อุงเอิง | นางเอก .
//อาบน้ำ
อุงเอิง | นางเอก .
I bring the pain like
This that pink venom
This that pink venom
This that pink venom
get em' , get em' , get em' ,
Straight to ya dome like
woah woah woah
Straight to ya dome like
ah ah ah
Taste that pink venom
Taste that pink venom
Taste that pink venom
get em' , get em' , get em' ,
Straight to ya dome like
woah woah woah
Straight to ya dome like
ah ah ah
//ร้องเพลง
อุงเอิง | นางเอก .
//อาบน้ำ
"นอนด้วยกัน"
ป้าสมรศรี | คนรับใช้ .
//เปิดประตูเข้ามา
ป้าสมรศรี | คนรับใช้ .
"มีใครอยู่ไหมคะ—" //เดินไปหน้าประตูห้องน้ำ
อุงเอิง | นางเอก .
Say lalisa love lalisa
love me hey!
Call my lalisa love lalisa
love me hey!
oh hoo อัลจานา attitude
มวอล ทอ ออ จอ รา กู
The loudest in the room
//ร้องเพลง
ป้าสมรศรี | คนรับใช้ .
"คุณหนูคะ—" //เคาะประตูห้องน้ำ
อุงเอิง | นางเอก .
Baby get the megaphone put it o— ห้ะ— มีอะไรรึป่าวคะ //หยุดร้อง
ป้าสมรศรี | คนรับใช้ .
ป้าเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ—
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— ค่ะๆ วางไว้บนเตียงเลยค่ะป้า //ร้องเพลงต่อ
อุงเอิง | นางเอก .
Put in on speaker
i said i can't hear you
~~
//ร้องต่อไป
ป้าสมรศรี | คนรับใช้ .
ค่ะๆ วางไว้บนเตียงเเล้วนะคะ— ถ้าไม่มีอะไรเเล้วป้าไปนะคะ //เดินออกจากห้อง
เฉินหลง | พระเอก .
เห้อ— เหนื่อย //กำลังจะนั่งบนเตียง
อุงเอิง | นางเอก .
เห้อ— เสร็จละสบายตัวจั— //มองเฉินหลง
เฉินหลง | พระเอก .
ห้ะ— //มองอุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
ตาบ้า— //ปาหมอนใส่เฉินหลง
เฉินหลง | พระเอก .
เออะ— //โดนปาหมอนใส่
อุงเอิง | นางเอก .
ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ—! ตาบ้า หื้ย— //ชี้หน้าประตูให้เฉินหลงออกไป
เฉินหลง | พระเอก .
ก— ก็ได้ๆ
อุงเอิง | นางเอก .
ออกไป—! //ปาหมอนใส่ไม่หยุด
เฉินหลง | พระเอก .
โอ้ยๆ— รู้เเล้วๆ //รีบเดินออกไปจากห้อง
อุงเอิง | นางเอก .
หื้ย— ไอโรคจิต—! //ตะโกน
อุงเอิง | นางเอก .
เห้อ— กว่าจะออกไปได้นะ บ้าเอ้ย— //หยิบเสื้อผ้ามาใส่
อุงเอิง | นางเอก .
ชุดสวยดีเหมือนกันนะเนี่ย— //ส่องกระจก
อุงเอิง | นางเอก .
หรือ อาจจะเป็นเพราะความสวยของเราถ้าเราไม่ใส่ก็คงไม่สวยขนาดนี้ ใช่ๆต้องเป็นเเบบนี้เเน่ๆ อะฮิ— //หัวเราะหน้ากระจก
อุงเอิง | นางเอก .
รีบไปดีกว่าๆ รู้สึกว่ายิ่งยืนตรงนี้ยิ่งบ้าขึ้นเรื่อยๆ— หรือว่า เราบ้าอยู่เเล้ว— เออ ชั่งเถอะ //เดินออกจากห้อง
อุงเอิง | นางเอก .
//ได้กลิ่นอะไรบางอย่าง
อุงเอิง | นางเอก .
กลิ่นอะไรอะ— //สูดจมูกเเรงๆ
อุงเอิง | นางเอก .
เเค่กๆ โอ่ย— ไม่ไหวๆ กลิ่นอะไรว่ะ //ดมหาไปมา
อุงเอิง | นางเอก .
ใช่ๆ ต้องมาจากทางนี้เเหละ //เดินลงบรรไดมาข้างล่าง
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
กินเลย— เร็วเดี๋ยวข้าวเย็นหมด //ตักข้าวให้เฉินหลง
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
โห่— ทำไมตักให้เเต่ลูกละ ไม่ตักให้ผมบ้างเลย //น้อยใจ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
มีมือมีเท้าก็ตักเองสิ— คิๆ //หัวเราะเบาๆ
เฉินหลง | พระเอก .
หึๆ— เอาหน่าม๊าตักให้ป๊าเค้าหน่อยสิ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
โอเคๆ ก็ได้ //ตักข้าวให้ซูไฉ
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
ขอบคุณค้าบที่รัก— //ยิ้ม
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— ก็นึกว่ากลิ่นอะไร กลิ่นกับข้าวนี่เอง หิวอยู่พอดี //เดินเข้าไปที่โต๊ะอาหาร
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
อ่าว— นี่ใครอะ //มองอุงเอิง
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
[น่ารักสะด้วย หรือว่าจะเป็นเมียน้อย] //พูดในใจ
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
อ— เอ่อ //มองเฉินหลี
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
อึก— //กลืนน้ำลาย
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
บักซูไฉมึงตุยสะเถอะ— อย่าอยู่เลย—! //บีบคอซูไฉ
เฉินหลง | พระเอก .
ใจเย็นๆ นะม๊า //พยายามดึงทั้งสองออกจากกัน
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เฉินหลงไม่ต้องมาห้ามม๊าไอซูไฉมันมีเมียน้อย
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่ใช่เเบบนั้นนะม๊า ใจเย็นๆก่อน //ดึงอุงเอิงมา
อุงเอิง | นางเอก .
โอ่ะ— ดึงทำไมเนี่ย //กระซิบ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เเล้วมันเป็นยังไง—! บอกม๊ามา
เฉินหลง | พระเอก .
ก็คือ— ผู้หญิงคนนี้ชื่อ อุงเอิง เป็นหนี้ติดของครอบครัวนึงเขาให้อุงเอิงซึ่งเป็นลูกสาวมาประกันไว้ก่อน หาเงินมาจ่ายได้เมื่อไหร่จะปล่อยอุงเอิงไป //เล่าให้เฉินหลีฟัง
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
จริงเหรอ—! //ถามซูไฉ
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
จ— จริงครับ จริง //เสียงสั่น
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เเล้วไป— //เอามือออกจากคอซูไฉ
เฉินหลง | พระเอก .
พ่อๆ //ชู 2 นิ้ว
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
อ๋อ— สู้ๆ //ชู 2 นิ้วกลับ
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่ใช่ๆ //ชู 2 นิ้ว
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
ห้ะ—? //นั่งงงในดงอาหาร
เฉินหลง | พระเอก .
สองพันๆ (2,000) //กระซิบ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
คุยอะไรกัน— ไม่บอกม๊า //ถาม
เฉินหลง | พระเอก .
ป่าวครับๆ
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
อ๋อ— 2,000 ? 2,000 เลยเหรอ—!? //กระซิบ
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
1,000 เดียวได้ไหม //กระซิบ
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่ได้ๆ //กระซิบ
เฉินหลง | พระเอก .
2,000 ไม่งั้น— ม๊— //โดนปิดปาก
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
ห้ะ— เมื่อกี้เรียกม๊ารึป่าว—? //หันไปมอง
ซูไฉ | พ่อพระเอก .
2,000 2,000 โอเค—? //ทำสัญลักษณ์มือ
เฉินหลง | พระเอก .
โอเคครับ—
อุงเอิง | นางเอก .
เอ่อ— //ยืนมองน้ำลายไหล
เฉินหลง | พระเอก .
อ่าว— ยืนมองอะไร
อุงเอิง | นางเอก .
เอิ่ม— ขอหมูตรงนั้นสักชิ้นได้ไหม
เฉินหลง | พระเอก .
หึ—? เนี่ยเหรอ //คีบหมูขึ้นมา
อุงเอิง | นางเอก .
ใช่ๆ อันนั้นเเหละ //น้ำลายไหล
เฉินหลง | พระเอก .
ทำไมอะ—?
อุงเอิง | นางเอก .
ขอกินหน่อยได้มะ— อ้าม~ //กำลังจะอ้าปากกิน
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— //ทำหน้าหงอย
เฉินหลง | พระเอก .
ถ้าอยากกินก็ไปเอาจานมาตักกินเอง— ไม่ต้องมาเเย่งของคนอื่นเขา
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— โอเคค้าบ~ เย้— ได้กินเเล้ว //เดินเข้าไปในครัว
เฉินหลง | พระเอก .
เห้อ— เหมือนเด็กเลย //ส่ายหัวไปมา
อุงเอิง | นางเอก .
//เลือกจาน
อุงเอิง | นางเอก .
//หยิบจานพร้อมเดินมา
อุงเอิง | นางเอก .
มาเเย้ว— ขอนั่งด้วยนะคุณชาย //นั่งข้างๆเฉินหลง
เฉินหลง | พระเอก .
อือ— //กินต่อ
อุงเอิง | นางเอก .
งั้มๆๆ //กินไม่สนใจอะไร
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เออ— เเล้วหมีหมี่ล่ะเฉินหลง
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
กินอะไรรึยัง—?
เฉินหลง | พระเอก .
กินเเล้วครับ— ผมให้ไอกัสไปป้อนเเล้วครับ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
ห้ะ— กัสเนี่ยนะ
เฉินหลง | พระเอก .
ใช่ครับ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
จะป้อนได้เหรอ— หมีหมี่มันป้อนยากนะมันดื้ไม่ค่อยเชื้อฟังใคร เเบบนี้ไม่เล่นไอกัสสะเเย่เลยเหรอ
เฉินหลง | พระเอก .
ได้สิครับ— ผมเชื่อ
ต.ป.ก | ชาย
กัส : คุณชาย—! ช่วยผมด้วย
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
ห้ะ—! เกิดอะไรขึ้นกัส
ต.ป.ก | ชาย
กัส : คุณชายน้อยทำผมสะเละหมดเเล้วครับ
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
เหะๆ พี่กับสมาเล่นกับหมีหมี่ก่อนสิจะหนีหมีหมี่ไปไหน //วิ่งเข้ามา
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
//กระโดดใส่กัส
เฉินหลง | พระเอก .
โอ่ย— ไอตัวเล็กทำไมถึงหาเรื่องให้ป๊าอยู่เรื่อยเลยเนี่ย มานี่เลย— //ดึงเสื้อหมีหมี่ขึ้นมา
เฉินหลง | พระเอก .
為什麼教從不指責 你不要騷擾他 他浪費時間給我們餵米飯和治療我們，你知道嗎？ 你為什麼討厭他？ 下次我讓你自己吃。 自己做所有事情 一個人也玩。不知道。一點都不可愛。 爸爸不會買零食給我吃—— //บ่นเป็นภาษาจีน
อุงเอิง | นางเอก .
อ— เอ่อ //อ้าปากค้าง
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
เเต่ว่าหมีหมี่...
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
不僅是我-！ 聽爸爸教的話。 我們真的很固執，你不教你就不聽，奶奶不會對你。//บอกหมีหมี่
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
หืม— //ทำหน้าหงอย
เฉินหลง | พระเอก .
เอาล่ะๆ เเล้วว่าเเต่ข้าวล่ะกินหมดรึยังห้ะหมีหมี่—
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
อืม— นึกเเปปนะฮ้ะ //ทำท่าทางเลิ่กลั่ก
เฉินหลง | พระเอก .
ป๊าถามว่าหมดรึยัง—! ตอบ
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
ยังฮ้ะ ยัง ยังไม่หมดฮ้ะ— //ทำหน้าหงอย
เฉินหลง | พระเอก .
ไปกินให้หมด—
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
เเต่หมีหมีมาอิ่มเเล้ว—
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
เเต่ว่—
เฉินหลง | พระเอก .
จะกินไม่กิน—!
หมีหมี่ | ลูกพระเอก .
กินครับ กิน— //รีบเดินไปหากัส
เฉินหลง | พระเอก .
ฝากด้วยนะกัส— ถ้ามันดื้อก็มาบอกได้เลยเดี๋ยวจัดการเอง
ต.ป.ก | ชาย
กัส : ไปครับคุณชายน้อย //อุ้มหมีหมี่ไปกินข้าว
อุงเอิง | นางเอก .
//มองตาข้าง
เฉินหลง | พระเอก .
//เห็นอุงเอิง
เฉินหลง | พระเอก .
มองอะไรยัยบ๊อง— มีหน้าที่กินก็กินไป
อุงเอิง | นางเอก .
ก็กินเสร็จเเล้ว—
เฉินหลง | พระเอก .
ก็เอาไปเก็บสิ—
อุงเอิง | นางเอก .
รู้เเล้วหน่า— บ่นมากทำไม //เดินเอาจานไปเก็บใจครัว
อุงเอิง | นางเอก .
มาละ— //เดินมา
เฉินหลง | พระเอก .
//นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา
อุงเอิง | นางเอก .
กระ— เเฮ่ม ว่าเเต่ห้องส่วนตัวฉันอยู่ไหนเหรอ—?
เฉินหลง | พระเอก .
หืม—? อยู่ข้างห้องฉันอะเดินไปก็เจอเลย //เล่นโทรศัพท์ต่อ
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— โอเค
อุงเอิง | นางเอก .
รีบไปดูดีกว่า— //เดินขึ้นไปชั้นบน
อุงเอิง | นางเอก .
ไหนน้า~
อุงเอิง | นางเอก .
นี่ป่ะ—?
อุงเอิง | นางเอก .
ใช่เเน่ๆ
อุงเอิง | นางเอก .
เเต่ชื่อมันดูทะเเม่งๆเหะ ช่างเถอะ— //เปิดประตูเข้าไป
อุงเอิง | นางเอก .
ว้าว—! สวยจัง
อุงเอิง | นางเอก .
น่ารักง่า— //เดินสำรวจไปมา
อุงเอิง | นางเอก .
มีโต๊ะคอมด้วยเหรอ—?
อุงเอิง | นางเอก .
น่ารักจัง—
อุงเอิง | นางเอก .
นี่อะไรอะ—?
อุงเอิง | นางเอก .
มีคีบอร์ดให้เปลี่ยนด้วยเหรอ— โครตเจ๋ง
อุงเอิง | นางเอก .
อะไรอีกล่ะเนี่ยของเยอะจริงๆ
อุงเอิง | นางเอก .
โห้—! หมอนี่เตรียมให้เราไม่เบาเลยนะเนี่ย
อุงเอิง | นางเอก .
โต๊ะก็น่ารักดี— สบายจัง //ทุ่มตัวลงบนเตียง
อุงเอิง | นางเอก .
ทำอะไรดีน้า— อยู่ว่างๆ //คิด
อุงเอิง | นางเอก .
เออวาดรูปเล่นดีกว่า—
อุงเอิง | นางเอก .
//หยิบไอเเพดตัวเองขึ้นมาวาดรูปเล่น
อุงเอิง | นางเอก .
เห้อ— ได้เเล้ว กว่าจะได้โครงก็เหนื่อยเหมือนกันนะ
อุงเอิง | นางเอก .
ใครอะ—? ใครคะ //ตะโกน
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— คุนชายนี่เองนึกว่าใคร รอเเปปนึงเดี๋ยวไปเปิดให้ //เดินไปเปิดประตู
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— มาทำอะไรดึกๆดื่นๆล่ะ คุณชาย
เฉินหลง | พระเอก .
ก็มาตามเธอนั่นเเหละ—
อุงเอิง | นางเอก .
ตามฉัน—? ตามทำไม
เฉินหลง | พระเอก .
ก็เธอต้องมานอนกับฉันไง—
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— ได้ไง
เฉินหลง | พระเอก .
ก็ที่ฉันบอกเธอไปไง—
เฉินหลง | พระเอก .
จำไม่ได้เหรอ—?
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— เออ จำได้ละ
เฉินหลง | พระเอก .
ไปเร็วฉันง่วงเเล้ว—
อุงเอิง | นางเอก .
รู้เเล้วๆ เก็บของก่อน— //เก็บไอเเพดเข้ากระเป๋า
เฉินหลง | พระเอก .
มา— //กวักมือเรียก
อุงเอิง | นางเอก .
มาเเล้วๆ //เดินตามเฉินหลง
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— ไหนเตียงฉันอะ
เฉินหลง | พระเอก .
นี่ไง— //ชี้เตียง
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— นี่มันเตียงนายไม่ใช่เหรอ
เฉินหลง | พระเอก .
ใช่— ทำไม—?
อุงเอิง | นางเอก .
ก็เเล้วจะให้ฉันด้วยได้ไง—?
เฉินหลง | พระเอก .
ก็นอนกับฉันไง—
อุงเอิง | นางเอก .
จะบ้าเหรอ— เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
เฉินหลง | พระเอก .
เป็นสิ— อย่าลืมว่าเธอเป็นม่ะม๊าของหมีหมี่อยู่นะ เธอก็ต้องเป็นภรรยาฉันด้วย
อุงเอิง | นางเอก .
เเต่ว่—
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่มีเเต่— นอนได้เเล้ว //เดินไปปิดไฟ
เฉินหลง | พระเอก .
//เดินไปนอนที่เตียง
เฉินหลง | พระเอก .
มานอนสิ— ยืนบื้ออยู่ได้ มาเร็ว— //นอน
อุงเอิง | นางเอก .
[ทำไงดีว่ะเนี่ย ก็ได้เเค่นี้คงไม่เป็นไหรหรอกมั้ง] อื้ม— //เดินไปนอนที่เตียง
เฉินหลง | พระเอก .
หลับได้สักทีนะยัยตัวเเสบ หึๆ— //หลับ
"ภรรยา"
อุงเอิง | นางเอก .
อืม— //รู้สึกร้อน
อุงเอิง | นางเอก .
//เอาขาถีบเฉินหลง
เฉินหลง | พระเอก .
โอ้ย~ เจ็บ //โดนถีบตกเตียง
เฉินหลง | พระเอก .
เจ็บโว้ย—
เฉินหลง | พระเอก .
ไอเเสบ— ถีบฉันทำไมเนี่ย
เฉินหลง | พระเอก .
//ลุกขึ้น
เฉินหลง | พระเอก .
ยัยบ๊องตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ—
เฉินหลง | พระเอก .
ได้ยินฉันไหมเนี่ย—!
เฉินหลง | พระเอก .
ตื่น~ //เขย่าตัวอุงเอิน
อุงเอิง | นางเอก .
งื้ม~ หือ—? //ลืมตา
เฉินหลง | พระเอก .
ตื่นได้สักทีนะ—
อุงเอิง | นางเอก .
อืม— เเล้วปลุกทำไมเนี่ย //งัวเงีย
เฉินหลง | พระเอก .
นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ—
เฉินหลง | พระเอก .
เธอถีบฉันตกเตียงเนี่ย—
เฉินหลง | พระเอก .
เจ็บไปหมดเลย
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— เหรอ เพิ่งรู้เลยนะเนี่ย //ตอบกวนๆ
เฉินหลง | พระเอก .
หื้อ— ไอเเสบ
อุงเอิง | นางเอก .
ทำไมเหรอคะคุณชายจะทำอะไรฉันเหรอ? คิๆ //หัวเราะเบาๆ
เฉินหลง | พระเอก .
ไปอาบน้ำเลยยัยบ๊อง—
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่— เเล้วจะทำไม
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่อาบเหรอ—
เฉินหลง | พระเอก .
โอเค— เเต่จะว่าไปเเล้วก็น่าเสียดายเนอะว่าจะพาไปเดินห้างสักหน่อย
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— ไปเดินห้างเหรอ จะไปอาบเดี๋ยวนี้เเหละ //รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำโดยไม่ทันระวังเลยสดุดผ้าห่มล้ากับพื้น
อุงเอิง | นางเอก .
//ลุกขึ้นอย่างฉับพลัน
อุงเอิง | นางเอก .
//หันไปพูดกับเฉินหลง
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่เป็นไร— ฉันยังไหว
อุงเอิง | นางเอก .
//ยิ้มให้ 1 กรุบ
อุงเอิง | นางเอก .
//รับเดินเข้าห้องน้ำเเบบกะเพกๆ
เฉินหลง | พระเอก .
อ— เอ่อ คงไหวมั้ง //เดินไปอาบน้ำห้องข้างๆ
เฉินหลง | พระเอก .
ทำไมถึงช้าขนาดนี้นะ— //มองนาฬิกา
ป้าสมรศรี | คนรับใช้ .
ตายเเล้ว— คุณชายของป้ากำลังรอใครอยู่คะ กะจิตกะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะคะ นี่กาเเฟค่ะ //วางกาเเฟบนโต๊ะ
เฉินหลง | พระเอก .
ก็ยัยบ๊องน่ะสิครับ— รอมา 2 ช.ม ละ ยังไม่เสร็จเลย
อุงเอิง | นางเอก .
มาแล้วๆ
อุงเอิง | นางเอก .
มีใครกำลังรอเราอยู่น้า~ //มองเฉินหลง
เฉินหลง | พระเอก .
//มองอุงเอิงตาไม่กระพริบ
อุงเอิง | นางเอก .
มองอะไรเหรอคะคุณชาย—? ชุดอุงเอิงมันไม่สวยเหรอคะ
อุงเอิง | นางเอก .
หรือ ชุดมันไม่เหมาะกับอุงเอิง—?
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่ๆ เหมาะมากเลย น่ารักด้วย //ตอบจากใจจริง
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— •////• เอ่อ //เขินที่เฉินหลงพูด
เฉินหลง | พระเอก .
เห้ย—! อ— เอ่อ ก็ธรรมดาอะ ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ //เปลี่ยนคำทันทีหลังจากรู้ว่าตัวเองพูดอะไรลงไป
เฉินหลง | พระเอก .
//เขินที่ตัวเองพูดไปก่อนหน้า
เฉินหลง | พระเอก .
อ— เอ่อ ฉันว่าเราไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย //รีบเบี่ยงเบนความสนใจไปที่เรื่องห้าง
อุงเอิง | นางเอก .
อ— อื้ม โอเค
เฉินหลง | พระเอก .
//เดินไปที่รถ
อุงเอิง | นางเอก .
//เดินตาม
เฉินหลง | พระเอก .
เลือกเลย—
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— เลือกอะไร—?
เฉินหลง | พระเอก .
อยากนั่งคันไหนก็เลือก—
อุงเอิง | นางเอก .
งั้นก็..
อุงเอิง | นางเอก .
คันนี้ก็ได้มั้ง
เฉินหลง | พระเอก .
อืม— โอเค
เฉินหลง | พระเอก .
เต้—! สตาร์ตรถ
ต.ป.ก | ชาย
เต้ : ครับคุณชาย
ต.ป.ก | ชาย
//ขึ้นไปนั่งบนรถ+สตาร์ตรถ
เฉินหลง | พระเอก .
เอ้า— มาสิขึ้นรถยืนเหม่ออะไรเนี่ย— //ลากอุงเอิงขึ้นรถ
อุงเอิง | นางเอก .
อย่าลากสิ—
เฉินหลง | พระเอก .
เต้— ปิดประตูรถ
ต.ป.ก | ชาย
//กดปุ่มปิดประตู
อุงเอิง | นางเอก .
หื้ม— //มองชุดที่เฉินหลงใส่
เฉินหลง | พระเอก .
หื้อ—? มองอะไร
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— ปล่าวเเค่จะบอกว่าชุดนายสวยดีนะ
เฉินหลง | พระเอก .
อืม— ขอบใจ
ต.ป.ก | ชาย
เต้ : ถึงเเล้วครับคุณชาย
เฉินหลง | พระเอก .
อื้ม— ขอบใจมาก
ต.ป.ก | ชาย
เต้ : ไม่เป็นไรครับ
เฉินหลง | พระเอก .
//ลงจากรถ
เฉินหลง | พระเอก .
//ยืนนิ่ง
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— ทำไมไม่เดินต่อล่ะ
เฉินหลง | พระเอก .
อ— เอ่อ ไม่มีอะไร
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— โอเค
เฉินหลง | พระเอก .
ไปกันเถอะ— //จูงมืออุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
อ— อืม //โดนจูงมือ+เขินเล็กน้อย
อุงเอิง | นางเอก .
โห้— ใหญ่จัง
อุงเอิง | นางเอก .
งึ้ย~ อยากกินง่า //สบัดมือออกพร้อมยืนดูร้านไอติม
เฉินหลง | พระเอก .
เอ้า— ไปเร็วเดี๋ยวค่อยมากิน
เฉินหลง | พระเอก .
ไปดูชุดก่อน
อุงเอิง | นางเอก .
ชุดอะไร—?
เฉินหลง | พระเอก .
ชุดไปงานคืนนี้—
อุงเอิง | นางเอก .
ห้ะ— งาน งานอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย
เฉินหลง | พระเอก .
เออ— หน่า
เฉินหลง | พระเอก .
มาเร็ว— ค่อยมากิน
อุงเอิง | นางเอก .
ไม่เอาๆ— ขอกินก่อนน้า~
อุงเอิง | นางเอก .
นะคะๆ //ทำตาปริบๆ
เฉินหลง | พระเอก .
เห้อ— ก็ได้ไอเเสบ
เฉินหลง | พระเอก .
รีบๆ กินนะ
อุงเอิง | นางเอก .
เย้— ได้เลยค่า~
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
สวัสดีค่ะ— คุณผู้หญิงรับอะไรดีคะ
อุงเอิง | นางเอก .
อืม— เอา อันนี้ อันนี้ อันนั้น เเล้วก็อันนั้น อันนู้นด้วยค่ะ เเล้วก็...—
เฉินหลง | พระเอก .
พอเเล้วไอเเสบ— เเค่นั้นครับ //ปิดปากอุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
อะไออ่าอังอั่งไอ่เอ็ดเอย— //พูดอู๋อี๋
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
เอ่อ— เเค่นี้นะคะ
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
//ตักไอติมใส่ถ้วยทีละถ้วย
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
เสร็จเเล้วค่ะ—
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
ให้ใส่ถุงไหมคะ—?
เฉินหลง | พระเอก .
ครับ— ใส่ก็ได้
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
ค่ะ— //เอาไอติมใส่ถุงทีละถ้วย
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
เสร็จเเล้วค่ะ— //ยื่นถุงไอติมให้
เฉินหลง | พระเอก .
ขอบคุณครับ— //ยื่นเงินให้พนักงาน+รับถึงไอติม
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
ขอบคุณค่ะ— นี่เงินทอ—
เฉินหลง | พระเอก .
ไม่ต้องครับ—
ต.ป.ก | กรรมกรในงาน .
อ๋อค่ะ— ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
เฉินหลง | พระเอก .
//ปล่อยมือจากปากอุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
เห้อ— ปล่อยได้สักทีนะ
เฉินหลง | พระเอก .
เอานี่ไอติม— กินให้หมดด้วย
อุงเอิง | นางเอก .
หมดอยู่เเล้วหน่า—
เฉินหลง | พระเอก .
เขาไปเลือกได้เลย—
เฉินหลง | พระเอก .
เอาให้มันเข้ากับงานหน่อยนะ— เอามาหลายชุดก็ดีจะได้เอามาใส่หลายๆวัน
อุงเอิง | นางเอก .
อ่าว— ให้ฉันเข้าเลือกคนเดียวเหรอ
เฉินหลง | พระเอก .
ก็นี่มันร้านผู้หญิง— ไปเลือกเอง เดี๋ยวฉันจะไปเลือกร้านนู้น
เฉินหลง | พระเอก .
โอเค— ตกลงตามนี้นะ
อุงเอิง | นางเอก .
อืมก็ได้— เเล้วใครจ่ายอะ
เฉินหลง | พระเอก .
อ๋อ— บอกเขาเป็นภรรยาของคุณเฉินหลง
อุงเอิง | นางเอก .
เเค่เนี่ยอะนะ
เฉินหลง | พระเอก .
อืม— เเล้วก็เดินออกมาได้เลย
อุงเอิง | นางเอก .
อ— โอเค
เฉินหลง | พระเอก .
//เดินไปอีกร้าน
อุงเอิง | นางเอก .
//เดินเข้าร้าน
อุงเอิง | นางเอก .
ชุดนี้ก็สวยดีเเหะ—
ต.ป.ก. หญิง | พนักงานขายไอติม
สวัสดีค่ะ— คุณผู้หญิงมีอะไรให้ช่วยไหมคะ
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— ไม่มีค่ะ ขอบคุณนะคะ
ต.ป.ก. หญิง | พนักงานขายไอติม
ถ้ามีอะไรบอกทางร้านได้นะคะ—
อุงเอิง | นางเอก .
ค่ะ— ขอบคุณนะคะ
อุงเอิง | นางเอก .
อืมชุดนี้ก็ได้มั้ง—
อุงเอิง | นางเอก .
//เดินไปที่เคาน์เตอร์
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
เป็นไงคะคุณผู้หญิง— ชุดร้านเราพอถูกใจคุณผู้หญิงบ้างไหม
อุงเอิง | นางเอก .
ถูกใจทุกชุดเลยค่ะ— สวยมาก
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
โอเคค่า—
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ทั้งหมด... //คิดเงิน
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
295,600 บาท ค่ะ
อุงเอิง | นางเอก .
อ๋อ— พอดีฉันเป็นภรรยาของคุณเฉินหลงอะค่ะ
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ห้ะ—! ภรรยาของคุณเฉินหลง... //มองหน้าอุงเอิง
อุงเอิง | นางเอก .
ใช่ค่ะ—
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ห่าห่าๆ— น่าตลกจริงๆเลยนะคะเนี่ยไม่อยากจะเชืาอว่าคนดูธานะดีเเบบคุณจะไม่มีเงินมาจ่าย เเล้วเอาคุณเฉินหลงมาอ้าง
อุงเอิง | นางเอก .
ฉันปล่าวอ้างนะ—
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
หนิ— ถึงหล่อนจะประกาศไปสามบ้านเเปดบ้านก็ไม่มีใครเชื่อหล่อนหรอก
อุงเอิง | นางเอก .
เเต่ฉันพูดจริงๆนะ—
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
งั้นได้— ถ้าหล่อนเป็นภรรยาของคุณเฉินหลงจริงเธอต้องรู้เบอร์คุณเฉินหลง บอกมา—
อุงเอิง | นางเอก .
อืม— เอ่อ
เฉินหลง | พระเอก .
080-****-***
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ห้ะ—!
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ค— คุณเฉินหลง
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
คุณเฉินหลงมาที่นี่ได้ยังไงคะ—?
เฉินหลง | พระเอก .
มาได้ยังไงไม่สำคัญ—
เฉินหลง | พระเอก .
เเต่เธอทำไมไม่ให้ภรรยาของฉันเช็คบิลห้ะ—
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ค— คนเนี่ยน่ะเหรอคะ ภรรยาของคุณเฉิน
เฉินหลง | พระเอก .
ใช่นี่เเหละภรรยาของฉัน— //ดึงเอวอุงเอินมาไว้ข้างตัว
อุงเอิง | นางเอก .
อ— เอ่อ //เขินเล็กน้อย
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ข— ขออภัยด้วยนะคะ ดิฉันรู้เท่าไม่ถึงกาล ขอโทษนะคะ
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ดิฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาคนนี้เป็นภรรยาของคุณเฉิน
เฉินหลง | พระเอก .
หัดรู้สะบ้าง— ก็ดีนะ
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ขออภัยจริงๆค่ะ
เฉินหลง | พระเอก .
สรุป ภรรยาฉันเช็คบิลได้รึยัง—?
ต.ป.ก หญิง | พนักงานขายเสื้อผ้า
ได้เเล้วค่ะ— ได้เเล้ว
เฉินหลง | พระเอก .
ปะ— ไปกันครับที่รัก
อุงเอิง | นางเอก .
อ— เอ่อ ค่ะ //เขินเล็กน้อย
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เเม่ว่าชุดนี้ก็สวยนะ—
อุงเอิง | นางเอก .
ค่ะ— ร้านนี้สวยทุกชุดเลย
อุงเอิง | นางเอก .
เเต่หนูว่างานนี้น่าจะเหมาะกับชุดนี้มากว่านะคะ—
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
อื้ม— ก็สวยดีนะจ๊ะ
อุงเอิง | นางเอก .
ชุดนี้เป็นไงคะ—
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
สวยมาก— เเต่ว่ามันเเดงไปหน่อย
อุงเอิง | นางเอก .
เเล้วชุดนี้ล่ะคะ—
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
สวยมาเลย— ชุดนี้เอาหละดูเหมาะกับหนูด้วย
อุงเอิง | นางเอก .
เหรอคะ—?
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
ใช่จ๊ะ
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เอาชุดนี้เเหละ—
อุงเอิง | นางเอก .
โอเคค่ะ—
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
ส่วนเครื่องประดับ—
เฉินหลี | เเม่พระเอก .
เดี๋ยวเเม่ให้ยืมก่อน— เดี๋ยวเเม่เลือกให้ด้วยจ๊ะ
อุงเอิง | นางเอก .
ได้ค่ะ— ขอบคุณนะคะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
