เรื่องแรกคือในที่สุดฉันก็ได้จูบคอร์ทนีย์ เซ็ทวินด์ ใช่แล้ว คอร์ทนีย์ เซ็ทในตอนนี้ คนที่กดริมฝีปากล่างเวลาครุ่นคิด คนที่มองทะลุใจนาย ได้ด้วยดวงตาสีเทาเข้มคู่นั้น ทั้งยังดูสวยสุดใจในชุดเล่นวอลเลย์บอล และ หอมเหมือนดอกกุหลาบอยู่เสมอนั่นแหละ เออ ฉันจูบเธอ มันเกิดขึ้น หลังจากรอมาตั้งนาน

เรื่องที่สองคือฉันถูกส่งผ่านรูหนอนที่เรียกว่า “ฟลูม” แล้วโยน ข้ามจักรวาลไปยังดาวเคราะห์ยุคกลางชื่อ "เคนเดอรอน” ซึ่งกำลังมี วิกฤตสงครามกลางเมือง

แต่มาว่าเรื่องคอร์ทนีย์กันก่อน

มันไม่ใช่หอมแก้มธรรมดาแบบ “ดีใจที่ได้เจอเธอนะ” ไม่ใช่เลย มันเป็นการจูบปากและหลับตา เริ่มด้วยริมฝีปากเม้นแน่นแล้วในที่สุดก็ เผยอออกจูบดูดดื่มทั้งสามสิบวินาทีแห่งชีวิต เราอยู่ใกล้ชิดกันด้วย แนบชิดทีเดียว ฉันกอดเธอไว้แน่นจนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นกระทบ หน้าอกฉัน หรือมันอาจจะเป็นหัวใจของฉัน หรืออาจจะเป็นหัวใจของ เราสองคนเต้นกระทบกัน ฉันไม่รู้เหมือนกัน เท่าที่รู้คือมันยอดมาก ฉันอยากมีโอกาสได้เช่นนั้นอีก แต่ตอนนี้ดูจะไม่ค่อยมีหวัง มันดูสั่งไปหน่อยที่มัวหลงใหลได้ปลื้มกับคอร์ทนีย์ เทวินต์ผู้เฉิด

โฉม ในขณะที่ปัญหาจริง ๆ คือ ฉันกลัวว่าตัวเองกำลังจะตาย นั่นอาจ เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเลิกคิดถึงเธอไม่ได้ ความทรงจำเรื่องจูบนั้นเป็น สิ่งเดียวที่รู้สึกว่าจริงจังในเวลานี้ ฉันกลัวว่าจะสูญสิ้นทุกสิ่งหากลืม ความทรงจำนั้น แล้วถ้าเป็นเช่นนั้น เอ้อ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็น อย่างไร เพราะฉันไม่เข้าใจอะไรสักอย่างที่เกิดขึ้น การเขียนอาจทำให้ เรื่องเริ่มเข้าท่าขึ้นมาก็ได้

ฉันจะลองเรียงลำดับเหตุการณ์ที่ทำให้มานั่งเขียนดู จนถึงเมื่อ วานฉันใช้ชีวิตตามสบาย เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาอายุสิบสี่คนหนึ่ง โรงเรียน น่ะเรื่องจ้อย ฉันโดดเด่นเรื่องกีฬา พ่อแม่เยี่ยม แถมยังไม่ได้เกลียด แชนนอน น้องสาวของตัวเอง ฉันมีเพื่อน ๆ ที่ยอดมากและนายอยู่แถว บนสุดของรายชื่อเลยนะ มาร์ค ฉันอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งฉันมีที่ส่วน ตัวสำหรับเล่นดนตรีหรือทำอะไรได้โดยไม่มีใครมายุ่ง มาร์ลีย์ หมาของ ฉันเป็นยอดแห่งหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์เท่าที่เคยมีมา และฉันเพิ่งจะได้ จูบคอร์ทนีย์ เซ็ทวินด์มาหยกๆ (นี่ฉันเอ่ยถึงหรือยังน่ะ) แล้วจะไป หวังอะไรมากกว่านี้อีก

เรื่องก็คือ ฉันยังมีลุงเพรสคนหนึ่ง

นายจำลุงได้ไหม เขาเป็นคนที่โผล่มาในงานเลี้ยงวันเกิดของฉัน เป็นประจำพร้อมเรื่องแปลกใจสุดพิเศษ เขาไม่เอาลูกม้ามาแค่ตัวเดียว แต่เอามาทั้งคันรถให้เป็นรายการโรดิโอโชว์ขี่ม้าขนาดย่อม ลุงเป็นคนที่ เปลี่ยนบ้านฉันให้กลายเป็นที่เล่นเกมเขาวงกตเลเซอร์ เยี่ยมไปเลยใช่ ไหมล่ะ ลุงคือคนที่โยนพิชชาในงานปาร์ตี้ของฉันเมื่อปีที่แล้วไง จำเขา ได้ไหม นานๆที่เขาจะโผล่มาจากไหนไม่รู้ และทำอะไรน่าตื่นตาตื่นใจ อย่างพาฉันไปขึ้นเครื่องบินส่วนตัว ชาย ลุงเป็นนักบิน อีกทนหนึ่งลุง

(ติดตามตอนต่อไป...)

ให้คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ขนาดยังไม่มีขายตามร้าน นายจำเครื่องคิดเลข ของฉันท์พูดใส่เลขเข้าไปได้ไหม ผงเพรกให้มาเหมือนกัน จริง ๆ นะ (19) เนย สุง วๆ อยาก

ทว่าสูงเพรสค่อนข้างจะลึกลับ เขาเป็นพี่ชายของแม่ แต่แม่ไม่ ค่อยพูดถึง ราวกับว่าแม่เห็นว่าการพูดถึงลุงนั้นประหลาด เมื่อไหร่ที่ ฉันถามแม่จะยักไหล่ พูดทำนองว่า "แหมลูกก็รู้นี่จะว่า ลุงเขารักอิสระ วันนี้ที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง” เห็นกันชัด ๆ ว่าแม่เลี้ยง

ฉันไม่รู้ว่าลุงทำมาหากินอะไร แต่ลุงมีเงินถุงเงินถังอยู่เสมอ ฉัน คิดว่าลุงน่าจะเป็นข้าราชการระดับสูง แบบท่าวิจัยให้องค์การนาซา หรืออะไรที่เป็นเรื่องอย่าบอกใครนะ ฉันจึงไม่ถามมาก ลุงเป็นโสด แต่ บางครั้งเขาพาคนแปลกๆ มาที่บ้าน ครั้งหนึ่งเขาพาผู้หญิงคนหนึ่งซึ่ง ไม่พูดเลยสักคำมา ลุงบอกว่าเธอเป็น “เพื่อน” แต่ฉันรู้สึกว่าเธอน่าจะ เป็น “แฟน” มากกว่า ฉันคิดว่าเธอเป็นอัฟริกัน เพราะผิวของเธอคล้ำ มาก เธอสวยแต่แปลกที่เอาแต่จ้องฉันและยิ้ม ฉันไม่กลัวเพราะ ดวงตาของเธออ่อนโยน ส่วนที่เธอไม่พูดอาจเพราะไม่รู้ภาษาอังกฤษ แต่มันน่าขนลุกอยู่ดี

ฉันคิดว่าลุงเพรสเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ จนถึง เมื่อวานนี้นะ

เมื่อคืนมีแข่งบาสเก็ตบอลระดับเขตรอบรองชนะเลิศ นายก็รู้ว่า ฉันสำคัญสำหรับทีมขนาดไหน ฉันเป็นตัวการ์ดผู้ทำแต้มสูงที่สุดใน ประวัติศาสตร์ของโรงเรียนมัธยมต้นสโตนีบรูค ฉันไม่ได้อวดโม้นะ แต่ว่าเป็นเรื่องจริง ๆ ฉะนั้น การที่ฉันไม่ได้ลงเล่นก็เหมือนโคบี ไบรอันท์ พลาดเกมนัดตัดเชือกของแอลเอเลเกอร์ โอเค ฉันอาจไม่ได้สำคัญ ขนาดนั้นก็ได้ แต่คงไม่เข้าท่าถ้าฉันจะพลาดเกมนั้น พ่อแม่พาแชนนอน ล่วงหน้าไปที่ยิ้มแล้ว ฉันมีการบ้านท่วมหัวและถ้าไม่ทำให้เรียบร้อย ก่อนไปละก็เสร็จแน่ ฉันมีเวลาเหลือแค่พอสวาปามกล้วยลูกหนึ่งกับ ซีเรียลป๊อปทาร์ตอีกหน่อย ให้อาหารมาร์ลีย์ และกระโดดขึ้นจักรยาน ปั่นทั่วไปโรงเรียน วางแผนไว้อย่างนั้นนะ ฉันอดคิดไม่ได้ว่านี่ถ้า ทำการบ้านเสร็จเร็วขึ้นอีกนิด หรือตัดสินใจไม่โยนลูกเทนนิสเล่นกับ มาร์ลีย์ หรือแม้กระทั่งว่ารอไปเข้าห้องน้ำที่โรงเรียน เรื่องทั้งหมดนี้คง ไม่เกิดขึ้น แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

ฉันคว้าเป้เดินไปที่ประตูหน้าเปิดผางออก และเจอหน้า...คอร์ทนีย์ เซ็ทวินด์

ฉันนิ่งซึ่ง เธอนิ่งจึง เหมือนมีคนกดปุ่มหยุดชั่วขณะที่ชีวิตคน สองคน แต่ความคิดยังคงวิ่งพล่านอยู่ในหัวของฉัน ฉันตกหลุมรักเธอ ตั้งแต่อยู่ชั้นประถม เธอช่าง...สมบูรณ์แบบเสมอ แต่ไม่ใช่ในแบบดี เลิศประเสริฐศรีจนไม่มีใครเทียบติด เธอสวย ฉลาด เล่นกีฬาเก่ง มี อารมณ์ขัน และเล่าเรื่องตลกเป็น ฉันคิดว่าสำคัญตรงที่เธอเล่าเรื่อง ตลกเป็น อาจจะฟังดูเหลวไหลนะ แต่การเล่าเรื่องตลกหมายความว่า ยินดีที่จะดูไร้สาระ ถ้าคนเราดีพร้อมไปหมดทุกอย่างขนาดนั้นแล้วยัง เต็มใจให้คนหัวเราะเยาะ นายยังจะหวังอะไรมากไปกว่านี้อีกล่ะ

ฉันไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกแบบนี้กับคอร์ทนีย์ ฉันเป็นหนึ่งในผู้ชมชม แถวยาวเหยียด แต่เธออยู่หน้าประตูบ้านของฉัน ทันใดนั้นคลื่นสมอง ของฉันพล่านไปทั่วเพื่อหาคำพูดที่สมบูรณ์แบบและเป็นธรรมชาติ คำ แรก ๆ ที่ออกจากปากในสถานการณ์คับขัน จะทำให้คนอื่นตัดสินว่านาย เป็นคนแบบไหนไปตลอดกาล มันจะบอกว่านายควบคุมสถานการณ์ได้ พร้อมจะจัดการทุกเรื่องอย่างใจเย็นและมีไหวพริบ หรือว่านายโง่สั่งชนิด ที่พอเจอเรื่องกดดันก็ซื้อไปแล้ว สิ่งเหล่านี้ผ่านแว่บไปในหัวของฉันใน ชั่วครู่ที่เรา “หยุดนิ่ง” ตอนนี้ถึงตาฉันแล้วเธอมาบ้านฉัน ฉันต้องเป็นฝ่าย พูด ฉันสะพายเป้ ยืนพิงกรอบประตูสบาย ๆ ยิ้มให้นิด ๆ และทักว่า “โย”

โย่งั้น นั่นไม่ใช่คำจริง ๆ ด้วยซ้ำ! ไม่มีใครพูดว่า “โย” เว้นแต่ตอน เลียนแบบซิลเวสเตอร์ สตอลโลน ซึ่งไม่ใช่อย่างที่ฉันทำอยู่ ฉันจะไม่....

...(ติดตามตอนต่อไป..)...

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเลือกมาเวลานี้ อาจแค่มาอวยพรให้ เธอโชคดีในการแข่งขัน แต่ฉันคิดว่ามีอะไรมากกว่านั้น” “งั้นหรือ” ได้ได้สมบูรณ์แบบ

“ป๊อบ” ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่ตั้งแต่เรายังเล็ก ฉัน....เอ้อ รู้สึก อะไรบ้าง ยางกันเถอ รู้สึกหรือ รู้สึกนะดี เว้นแต่เธอจะรู้สึกว่าฉันเหมือนฆาตกรมือ หวานหรืออะไรทำนองนั้น

“เหรอ” ฉันตอบ ไม่อ่อนข้อ ไม่ห้วน สมบูรณ์แบบ “แหม ฉันรู้สึกเหมือนพวกคงแก่เรียนเวลาพูดอย่างนี้” เธอหลบตา เสียกำลังถอย ฉันไม่อยากให้เธอขลาดไปเสียก่อน ฉะนั้นสิ่งที่ดีสุดคือ โยนเหยื่อล่อให้

“คอร์ทนีย์ เวลาคิดถึงเธอมีคำหลายคำที่ฉันนึกถึง แต่คำว่าคงแก่ เรียนไม่อยู่ในนั้นแน่นอน”

เธอมองฉันและยิ้ม เรามาอยู่ถูกที่ถูกทางแล้ว

“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้อย่างไรดี ฉะนั้นฉันพูดเลยก็แล้วกัน มี บางอย่างเกี่ยวกับเธอนะบียบปี ฉันรู้ว่าเธอฉลาด เล่นกีฬาเก่งและมี คนชอบมาก แต่มีอะไรมากกว่านั้น เธอมีอะไรสักอย่างฉันไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นรัศมีมั้ง ผู้คนไว้ใจเธอ ชอบเธอ ไม่ใช่ว่าเธอชอบโอ้อวดหรืออะไร ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้ทำท่าว่าตัวเองเหนือกว่าใคร เธอแต่ เป็นคนดีจริงๆ” เธอชะงักก่อนจะทิ้งระเบิดลงมาจริงๆ “เธอเป็นคนที่ ฉันชอบมาตั้งแต่อยู่ในปอ

ฉันไม่เคยนึกเคยฝันว่าจะเจอเข้าอย่างนี้ ฉันอึ้ง หวังว่าคงไม่ได้ ปากอ้าตาค้างตะลึงงันหรอกนะ

“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามาบอกเธอทำไมตอนนี้” เธอพูดต่อ “แต่

ฉันรู้สึกแปลก ๆ ว่าถ้าไม่พูดก็อาจไม่มีโอกาสอีกเลย ฉันอยากให้เธอรู้ ว่าฉันรู้สึกอย่างไร...และทำอย่างนี้ มันเกิดขึ้นตอนนั้น จุมพิต เธอก้าวมาข้างหน้า ลังเลชั่วแวบเพื่อ ดูว่าฉันจะห้ามเธอได้ไหม แหม ยังกับฉันจะคิดห้าม) แล้วเราก็จูบกัน ฉันจะไม่ลงลึกในรายละเอียด แต่พอบอกได้ว่าฉันมีความสุข มันเป็น สามสิบวินาทีที่อัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของฉัน

พอถึงวินาทีที่สามสิบเอ็ดทุกสิ่งก็พังพินาศลงมา ฉันหลับตาอยู่แต่ยังเห็นอนาคตเต็มไปด้วยคอร์ทนีย์กับรอย

จุมพิตของเธอ เป็นไปได้ไหมนะที่จะจูบและยิ้มไปด้วย ถ้าเป็นไปได้ฉัน ก็ทำไปแล้ว แล้วฉันก็ลืมตาและทุกอย่างจบสิ้นลง

“โฮ บ็อบบี

ลุงเพรสยืนอยู่ตรงนั้น! ลุงมาจากไหนกัน ฉันผละจากคอร์ทนีย์

เร็วเสียจนเธอยังไม่ทันลืมตา ที่จริงเธอดูตลกอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลัง

จูบอากาศ แต่เธอตั้งสติได้เร็ว และเชื่อเถอะว่า ฉันไม่ได้หัวเราะ

“ลุงเพรส! โฮ!” ฉันน่าจะพูดว่า “โย่!” ฉันรู้สึกโง่นั่งขนาดนั้นที่ เดียว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่จูบกันเท่านั้น ถึงเป็นจูบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแต่มันยังเป็นแค่จูบ เมื่อคอร์ทนีย์รู้ว่าเกิดอะไร ขึ้น เธอเปลี่ยนจากเฉยเป็นกระดากสุดขีด เธออยากไปอยู่ไหนก็ได้ที่ ไม่ใช่ที่นี่ และฉันอยากไปกับเธอด้วย เธอถอยไปทางประตู

“ฉัน เอ้อ ฉันไปดีกว่า” เธออึกอัก

“อย่า อย่าเพิ่งไป” ฉันไม่อยากโดนคนเดียว แต่ลุงเพรสคิดเรื่อง อื่นอยู่

“ดีแล้วละ เธอไปเถอะ” สั้น ตรงเผง ง่าย ๆ อย่างนั้น น้ำเสียง ของเขาทำให้สัญญานอันตรายดังขึ้นในหัวฉัน ลุงเพรสไม่ใช่คนอย่างนี้ ปกติเขาเห็นตลกที่จับได้ว่าหลานชายจูบสาว นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อลุง จับได้ว่าฉันกับ แนนซี่ คิลกอร์ จูบกันที่ระเบียงหลังบ้าน เขาแค่หัวเราะ ฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแต่ลุงสนุกเสียไม่มี ลุงจะเล่าเรื่องนี้เป็น ครั้งคราวเพื่อล้อฉัน แต่ไม่เล่าต่อหน้าคนอื่นจึงเป็นเรื่องที่รับได้ ครั้งนี้...

...(โปรดติดตามตอนต่อไป)...