...ที่ร้านคาเฟ่ชื่อดังกลางเมืองตงไห่ หญิงสาวหน้าตาสดใสคนหนึ่งกำลังโบกมือเรียกเพื่อนของเธอ ...

..."ชินหลาน ทางนี้ " ...

...ชินหลานที่กำลังเหนื่อยหอบจนเหงื่อแทบจะท่วมตัวหันมองไปที่ต้นเสียง เธอจึงเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว หน้าตาที่สะสวยของเธอทำให้คนในร้านถึงกับอ้าปากค้าง ชินหลานเป็นแค่เด็กจนๆคนหนึ่ง แต่หน้าตาและผิวพรรณของเธอนั้นเรียกได้เลยว่าสวยอันดับหนึ่งในเมืองตงไห่ ต่างจากลิ่วชิง เธอนั้นคือคุณหนูผู้สืบทอดตระกูลมู่รุ่นต่อไป แต่ความสวยก็ยังห่างชั้น ...

..."ลิ่วชิง โทรเร่งให้รีบมาขนาดนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น? " ...

...เธอทำหน้ากังวล แต่อีกฝ่ายหลุดขำพรืดออกมา...

..."ฮิฮิฮิ ชินหลานโทษทีนะ " ...

...เธอขมวดคิ้วมองเพื่อนสาว...

..."ลิ่วชิง ที่เธอโทรเร่งฉันมาคงไม่ใช่มานั่งจิบกาแฟใช่ไหม?"...

... ลิ่วชิงมองเพื่อนที่กำลังโกรธก็อดขำไม่ไหว ...

..."ไม่ใช่หรอกน่า นั่งลงก่อนสิ ฉันสั่งเค้กรสที่เธอชอบกินเอาไว้ด้วยนะ กินไปคุยไปดีกว่า"...

...ไม่นานพนักงานก็ยกเสริฟ "เค้กที่คุณหนูมู่สั่งได้แล้วค่ะ"...

...ชินหลาน นั่งจ้องหน้าลิ่วชิงที่กำลังตักเค้กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ลิ่วชิงเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกสายตาอีกฝ่ายจ้องมองมาอย่างไม่คิดที่จะลดละสายตาเลยสักนิด...

... "ยอมแล้วๆ เลิกจ้องซะทีจะละลายเป็นไขมันแล้วเนี้ยเนี่ย"...

...เธอวางช้อน แล้วทำหน้าเซ็ง ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าก่อนที่จะเล่าเรื่องของตนให้เพื่อนฟัง...

..."ชินหลานฉันกำลังจะแต่งงาน!"...

...พรวด!!!...

... ชินหลานที่กำลังดูดน้ำถึงกับพุ่ง ...

..."แค่กๆ เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?"...

...เธอถามคำถามอีกรอบเพื่อความมั่นใจว่าหูไม่ได้ฝาดไป...

..."ฉัน กำลัง จะแต่ง งานนนนน!"...

...ลิ่วชิงนั้นเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลมู่ที่ร่ำรวยในเรื่องเงินทองและมีชื่อเสียงในด้านธุรกิจ ก็ไม่แปลกที่จะมีคนมาสู่ขอเธอ แต่ที่อยากรู้ก็คือใครกัน? ...

..."ใครหรอ? ใช่คนเมื่อวานก่อนที่มาสารภาพรักหรือเปล่า หรือจะเป็นพวกผู้ชายที่ตามจีบเธอมาเป็นปีพวกนั้น?"...

... ชินหลานพูดแหย่เพื่อนเล่น...

..."พอๆ พอเลยไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละ"...

...เธอจึงถามต่อไปว่า...

..."งั้นใครกัน?”...

...ลิ่งชิงหน้าแดงก่อนจะตอบกลับมา...

..."เขาชื่อ *หวังจิง"...

...ชินหลานทำหน้าตกใจหวังจิงเป็นชื่อแฟนที่คบกันมาเกือบสามปีถึงจะไม่เคยเปิดเผยสถานะแต่พวกเขารักกันมาก จะบังเอิญใช่คนเดียวกันเหรอ?...

... "หวังจิง!"...

..."เธอรู้จักงั้นเหรอ?"...

...ลิ่วชิงทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นอาการตกใจของชินหลาน...

..."ฮะ..ฮะ...คะ..คงไม่ใช่หรอก น่าจะไม่ใช่คนเดียวกันน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"...

...เธอยิ้มเกลื่อนแม้ไม่เข้าว่าทำตอนนี้ ตนถึงได้เจ็บแปร๊บ ๆที่หัวใจเหมือนน้ำตาจะไหลก็ตาม...

..."แล้วแต่งกันเมื่อไหร่?" ...

...ลิ่วชิงทำหน้าเขินอาย...

..."อีกสองอาทิตย์น่ะ"...

...ชินหลานถึงกับอึ้ง เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?...

..."ฝ่ายผู้ใหญ่เขาจัดการกันเองน่ะ ตอนแรกก็ตกใจอยู่เหมือนกัน เพราะเราเพิ่งเจอกันได้แค่อาทิตย์กว่า"...

ชินหลานเมื่อนึกไปว่าช่วงนี้หวังจิงก็ดูแปลกๆเขาไม่เคยยุ่งจนขาดการติดต่อเป็นอาทิตย์แบบนี้ คงไม่....

...📳ติ๊งง(เสียงโทรศัพท์ดัง)...

..."ฮัลโหลค่ะพ่อ..ค่ะหนูอยู่ข้างนอก...ได้ค่ะหนูกำลังจะกลับแล้วเดี๋ยวหนูซื้อตอนขากลับนะคะ..ค่ะ"...

...สายถูกวางไปแล้ว...

..."เดี๋ยวฉันต้องกลับไปแล้วนะ"...

...เธอกำลังจะลุกขึ้น ลิ่วชิงจึงรีบยื่นการ์ดให้...

"อย่าลืมมางานฉันนะ กาแฟและขนมปังนี่ฉันเลี้ยงเอง"

...ชินหลานยืนมือที่สั่นเทาเล็กน้อยไปรับการ์ดกระดาษมา เธอยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะเอ่ยคำยินดี...

..."ยินดีล่วงหน้านะด้วยนะ และก็ ขอบใจสำหรับเค้กนี่"...

พอชินหลานกลับมาถึงบ้านเธอก็ทักไปหาแฟนหนุ่มที่ชื่อหวังจิงทันทีเพราะอยากให้แน่ใจว่าหวังจิงคู่หมั้นของลิ่วชิงไม่ใช่คนเดียวกันกับแฟนหนุ่มของเธอ "หวังจิง นายทำไรอยู่ ว่างคุยกับเค้าไหม?"เธอกดส่งข้อความไม่นานฝ่ายนั้นก็อ่านและกำลังพิมพ์ตอบกลับมา ติ้ง! "ไม่ว่าง"ทุกครั้งที่เขาตอบกลับมาเขาไม่เคยตอบอย่างเย็นชาแบบนี้มาก่อนด้วยความสงสัยเธอจึงถามเขาเพื่อลองเชิงดู "นายรู้จักลิ่วชิงไหม?" พอเขากดอ่านแต่ไม่มีการตอบกลับมา ชิงหลานเริ่มใจสั่นระรัว มันมีอะไรแปลกๆก่อนหน้านี้พวกเรารักกันมากไม่ใช่เหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่ ทำไมพักนี้ทำตัวตีห่างออกไปเรื่อยๆ ติ้ง!ข้อความเด้งขึ้น ชินหลานรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน "ไม่รู้จัก พรุ่งนี้ 6โมงเช้าออกมาพบผมที่ร้านเดิมนะ ผมมีเรื่องหนึ่งที่จะบอก" ไม่รู้จักอย่างงั้นเหรอ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรต่อได้แค่ตอบตกลงไป

วันรุ่งขึ้นเธอนั่งรถแท็กซี่ไปที่ร้านขนมเค้กที่ชินหลานชอบกินที่สุด แต่ระหว่างทางเธอเหลือบไปเห็นรถของหวังจิงที่กำลังจอดอยู่หน้าบริษัทตระกูลมู่ ผู้ชายผมสีน้ำตาลใส่ชุดสูทที่กำลังอุ้มลิ่วชิงขึ้นรถแล้วขับออกไปนั่นก็คือหวังจิง ในใจของเธอรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่กลางหัวใจ เธอจึงโทรไปด้วยเสียงที่อดกลั้น "ฮัลโหลหวังจิง นายถึงหรือยัง?" หวังจิงตอบกลับมาสั้นๆเหมือนเดิม "วันนี้ยกเลิกนัดไปก่อน ผมยุ่ง" แล้วสายก็ถูกตัด ชินหลานน้ำตาคลอเบ้า เธอจึงบอกให้รถแท็กซี่ไปส่งเธอที่บ้านแทน

ติ้ง! ข้อความแชทเด้งขึ้นมามันเป็นข้อความจากบุคคลแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักมาก่อน ชินหลานตัดสินใจกดเข้าไปดู "สวัสดีครับ ผมเป็นพ่อบ้านตระกูลวิลเลียม วันเสาร์นี้คุณพอมีเวลาว่างหรือเปล่าครับ? มีบุคคลสำคัญอยากจะพบคุณ" ติ้ง! «ยอดเงินในบัญชีของคุณ xxx มียอดเงินที่ถูกโอนมาจากหมายเลขบัญชี xxx เป็นจำนวน 10,000,000 ฿ รวมยอดทั้งหมด10,010,000฿» เงินจำนวนสิบล้านถูกโอนเข้ามาในบัญชีของเธอ ตอนนี้สมองของเธอไม่รู้ว่าจะคิดเรื่องไหนก่อนดี สมองเบลอไปหมด ตระกูลวิลเลียมนั้นเป็นตระกูลที่รวยที่สุดในโลกแม้แต่ตระกูลมู่ของลิ่วชิงยังเทียบไม่ติด แต่มันคงไม่ใช่หรอก เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลนั้นซะหน่อย คงจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎที่จะหลอกเอาเงินเธอมากกว่า ถูกแฟนไปมีชู้ลับหลังยังไม่พอยังจะมาถูกหลอกจากมิจฉาชีพอีก วันเสาร์นี้เธอจะต้องไปจับพวกต้มตุ๋นนี่ให้ได้ ติ้ง!ข้อความเด้งเข้าอีกครั้ง ชินหลานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะพิมพ์ด่า

แต่กลับเป็นข้อความจากเสี่ยวเหมยเพื่อนสมัยประถม เธอส่งรูป ลิ่วชิงและหวังจิงที่กำลังนั่งป้อนไอศครีม

กันที่สวนสนุก ติ้ง!"นี่ ชินหลาน วันนี้ฉันมาเที่ยวที่สวนสนุกกับแฟน แต่พวกเราเผอิญไปเห็นแฟนแกกับลิ่วชิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ชินหลานเมื่อเห็นว่าแฟนตัวเองกำลังไปเดทกับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทตัวเอง เมื่อหัวใจรับรู้แต่สมองไม่รับความจริง ก็ได้แต่สรรหาเหตุผลมาปลอบหัวใจว่าอาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด

เสี่ยวเหมยหลังจากที่ส่งข้อความไปแล้วไร้การแจ้งเตือนใดๆ เธอก็อดสงสัยไม่ได้ เธอจึงแกล้งทำเป็นบังเอิญเจอทั้งสองคนเข้า "อ้าวลั่วชิง เธอก็มาหรอ แล้วนี่ใครเนี่ย? " หวังจิงสะดุ้งตกใจจนหน้าซีดไม่นึกว่าเจอเสี่ยวเหมยที่นี่ นอกจากเสี่ยวเหมยและแม่ของเขาคนอื่นก็ไม่รู้ว่า ชินหลานและเขาคบกัน "ทำไมต้องทำหน้าตกใจเหมือนไปทำความผิดอะไรมาล่ะฮ่าฮ่าฮ่า" เสี่ยวเหมยประชด ปกติแล้วเสี่ยวเหมยไม่ค่อยชอบลิ่วชิงเพราะนิสัยอวดรวยของเธอ " ลืมแนะนำ นี่คือหวังจิงเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉันเอง พวกเรามาเที่ยวกันน่ะ " เสี่ยวเหมยมองหวังจิงด้วยสายตารังเกียจและผิดหวังในตัวหวังจิง เธอนั้นเคยแอบเชียร์คู่สองคนนี้มาตลอด แต่จู่ๆ กับกลายเป็นหวังจิงกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ชินหลาน

หวังจิงได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่กล้าสู้สายตา อีกใจก็กลัว เสี่ยวเหมยจะเอาเรื่องนี้ไปบอกชินหลาน จึงไม่กล้าต่อปากต่อคำอะไร ลิ่วชิงคิดว่าหวังจิงคงอึดอัดเธอจึงจูงมือของหวังจิงเดินออกมา ก่อนจะเดินผ่านไปเสี่ยวเหมยพูดออกไปเบาๆ "หวังว่านายคงรู้นะว่ากำลังทำอะไรอยู่!" หวังจิงหยุดชะงักแล้วเดินตามลิ่วชิงไป "ไอ่ผู้ชายเฮงซวย!! ถ้านายกล้าทำให้ชินหลานเสียใจ อย่าหวังว่าชินหลานเธอจะให้อภัย!!" เสี่ยวเหมยด่าทอตามหลังอย่างโมโห "ไม่เอาน่าเสี่ยวเหมย เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้" เสี่ยวเหมยหันมาทำสายตาพิฆาต "เพื่อนบ้าไร นายคิดว่าฉันหูหนวกหรือไง เมื่อกี้ยายนั่นมันยังบอกว่าคู่หมั้นเต็มปากอยู่เลย" ลู่เฉิงเมื่อโดนแฟนสาวดุก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้าปิดปากเงียบ เมื่อเดินออกมาไกลแล้วลิ่วชิงจึงเอ่ยปากถามหวังจิง "พี่หวัง ที่เสี่ยวเหมยพูดมาหมายความว่ายังไงเหรอคะ?" หวังจิงไม่รู้ว่าจะตอบยังไง "ผมว่าเรากลับกันเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาหันหลังเดินหนีทันที ลิ่วชิงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

หลังจากที่เห็นรูปเธอก็อยากถามหวังจิงว่าในรูป สรุปแล้วมันคืออะไรกันแน่ ชินหลานตัดสินใจไปหาหวังจิงที่บ้าน เธอกดกริ่งที่หน้าประตู ไม่นานคนใช้ก็เดินมาเปิดประตู "มาหาใครคะ?" ผู้หญิงสวมชุดแม่บ้านเอ่ยถาม "ฉะ ฉันมาหาหวังจิงค่ะ" เธอมองสำรวจชินหลานตั้งแต่หัวจรดเท้า นอกจากหน้าตาที่สวยของเธอนอกนั้นก็ดูธรรมดาใส่เสื้อราคาข้างถนน คนแบบนี้คงไม่เหมาะกับคุณชายหวังหรอก "คุณชายไม่อยู่"เธอตอบอย่างรังเกียจ "แล้วเขาไปไหนทราบไหม่คะ?" คนใช้ทำท่าทางหงุดหงิดแล้วปิดประตูใส่ "ฉันไม่รู้ เชิญกลับไปซะ!! เธอไม่หมาะที่จะมาเดินเพ่นพ่านหน้าบ้านหลังนี้" ชินหลานรู้สึกโกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอจึงเดินออกมาโดยไม่ได้แม้แต่คำตอบ....