ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งต้องมาพังลงเพียงเพราะความเข้าใจผิดของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้เธอต้องมาทนทุกข์ทรมานเจ็บช้ำใจกับการกระทำที่ไร้หัวใจของผู้ชายสารเลว
"อุ๊บ...อื้ออ”
ริมฝีปากหนาประกบลงริมฝีปากอย่างรุนแรง บดเคล้าเคล้นคลึงอย่างหนักหน่วง ร่างบางระดมทุบหน้าอกของชายหนุ่มอย่างรัว
"หยุดดิ้น แล้วร้องครางอย่างเดียว ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็นให้สมกับที่กล้ามาขโมยแหวนหมั้นของฉัน"
"แคว้กกก"
"กรี๊ดดด"
มือหนากระชากชุดของหญิงสาวออกเผยให้เห็นทรวงอกที่อวบอิ่มที่ถูกปิดบังด้วยเสื้อในลายลูกไม้
"ฮึก!! อย่าทำอะไรรินเลย ปล่อยรินไปเถอะคะ ฮึก!!" รินไม่ได้ขโมยแหวน รินไม่รู้ว่ามันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง
”หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนให้ชายหนุ่มปล่อยเธอไป เขากำลังเข้าใจเธอผิด
"เธอหาว่าดาวโกหกงั้นหรอ...เธอมันร้ายกาจที่สุด จะให้ฉันปล่อยไปหรอ มันง่ายเกินไป เธอต้องรับกรรมที่เธอก่อไว้สักก่อน นังเเพศยา!! เธอกล้ามาเลยนะที่มาขโมยแหวนหมั้นของฉัน เธออิจฉาพี่สาวมากสินะ ฉันจะทำให้เธอเจ็บไปจนวันตาย"
ชายหนุ่มพลักตัวหญิงสาวลงบนเตียงนอน แล้วทับตัวลงตาม สองมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเอง จากนั้นหยิบเข็มขัดมามัดมือหญิงสาวกับเตียงนอน
"ฮือ... อย่าทำอะไรรินเลยคะ"
"เปลี่ยนจากร้องอ้อนวอนมาเป็นเสียงครางดีกว่ามั้ย? เธอชอบฉันไม่ใช่หรอริริน เธอน่าจะชอบนะ ผู้หญิงที่ร่านแบบเธอคงไม่ต้องทะนุทะถนอมอะไรหรอกนะ "
ผู้ไม่ทันขาดคำชายหนุ่มก็จับเรียวขาทั้งสองขาของหญิงสาวผู้น่าสงสารแยกออกจากกัน ก่อนที่จะจับแก่นกายขนานใหญ่ที่โป่งพองดันเข้าไปในโพรงรักที่เเห้งเผือด
"กรี๊ดดด!!!"
หญิงสาวกรีดร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดเข้ามาในกายเธอ เธอดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดทรมานราวกับถูกมีดกรีดแทงบนร่างกายของเธอ
"ฮืออ....เจ็บ!รินเจ็บ ปล่อยรินไปเถอะคะ รินเจ็บ!"
หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่ความโกรธของชายหนุ่มที่ปิดบังตาทำให้เขาจวงแทงแก่นกายเข้าไปในโพรงรักของหญิงสาวอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ทำให้หญิงสาวใต้ร่างต้องมาทนรอรับความเจ็บปวดจนแทบเจียนตาย
ความทรมานที่เธอต้องมาทนรับเมื่อไรจะจบลง ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งครั้งแต่มีครั้งที่สอง สาม และสี่ตามมา เธอต้องมาทนนอนรอรับอารมณ์โหดร้ายป่าเถื่อนของชายหนุ่มที่แสนวิเศษที่เธอเคยแอบชอบ แต่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซาตานที่กำลังคร่าชีวิตของเธอ
เมื่อเขาได้ระบายความโกรธลงบนตัวของหญิงสาวจนร่างกายของหญิงบอบช้ำไปด้วยน้ำมือของเขา วูบหนึ่งเขาก็นึกสงสารของมา แต่สิ่งที่หญิงสาวนั้นทำไว้มันอยากเกินที่จะสงสาร เขาลุกขึ้นแต่งตัวและเดินไปจากห้อง โดยทิ้งเงินให้ไว้หญิงสาวจำนวนก้อนหนึ่ง เขาตีตราความบริสุทธิ์ของหญิงสาวผู้โชคร้ายกับผู้หญิงไร้ค่าที่ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัว
ผ่านไปสองเดือนกว่า ริริน นักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังที่กำลังเรียนอยู่ปีสาม ชีวิตของเธอหลังจากคืนที่โหดร้ายทำให้เธอต้องนอนผวาฝันร้ายทุกคืน ภาพที่เขาขืนใจเธอวนเวียนเข้ามาในหัวของเธอทุกคืนในยามที่เธอนอนหลับ ไม่มีวันไหนที่เธอไม่หลับทั้งน้ำตา เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับเจอเงินจำนวนก้อนหนึ่ง เขาตีค่าเธอเหมือนผู้หญิงขยะ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไม
?
เขาต้องมาใจร้ายป่าเถื่อนกับเธอแบบนี้ เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำไมเขาไม่ฟังเธอบ้าง หลังจากคืนนั้น ริริน หญิงสาวผู้มีแต่รอยยิ้มได้แปรเปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงที่มีแต่ความเศร้า ความโหดร้ายในคืนนั้นตามหลอกหลอนเธอทุกวัน ทำให้เธอหวาดกลัวทุกสิ่งทุกอย่าง
"อ้วกกก"
หญิงสาวโก่งคออย่างอาเจียนจนหมดแรง เธอมีอาการแปลกๆแบบนี้มาได้สักพักแล้ว กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมา ร่างกายของเธอรู้สึกเหนื่อยง่าย อารมณ์แปรปวน สักพักเธอนึกคิดได้ว่า ประจำเดือนของเธอนั้นยังไม่มาสองเดือน ใบหน้าของหญิงสาวซีดเซียวลง เธอกลัวว่าจะเป็นอย่างที่ท้องคิด ถ้าแบบนั้นเธอจะทำอย่างไร
??
ตอนนี้เธอมืดแปดด้านไปหมด หันไปทานไหนก็เจอแต่ทางดัน เธอจะทำยังไงดี
มือบางกำลังถือเครื่องตรวจครรภ์ไว้อยู่ เธอหยิบกล่องขึ้นมาอ่านรายละเอียดการใช้ ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในภายในห้องน้ำเพื่อตรวจดู
ผ่านไปสักพัก เธอสูดดมหายใจเข้าปอดอย่างลึกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง มือเรียวบางเอื้อมไปหยิบเครื่องตรวจครรภ์ที่ตั้งวางไว้อยู่ที่อ่างล้างหน้าอย่างสั่นๆ
ขีดแดงสองขีด
เธอแทบหมดแรงที่จะยืนต่อไป น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ลูกที่เกิดเพราะความเข้าใจผิด มือบางลูกท้องแผ่วเบา เธอรู้สึกเหมือนลูกกำลังสื่ออะไรบางอย่างกับเธอ เธอยิ้มออกมาบางๆตอนนี้เธอคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี เธอต้องแบกหน้าไปหาพ่อของลูกเธอนั้นหรอ
??
แล้วเขาจะยอมรับลูกในท้องของเธอไหม
ริรินยืนจ้องมองภาพบรรยากาศของเมืองหลวงในยามค่ำคืน เธอทำใจมาหลายวันเพื่อที่จะบอกเรื่องที่เธอท้องให้กับราจีฟรับรู้ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อบอกเรื่องที่เธอท้องกับเขา ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังเธอก็ต้องทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ความผิดที่เธอไม่ก่อแต่ผลของการกระทำอันเลวทรามของชายคนหนึ่งกำลังจะที่ทำลายชีวิตของเธออย่างแสนสาหัส เพียงเพราะความเข้าใจผิดและความเกลียดของพี่สาวเธอที่โยนมาให้เธอรับกรรม
ช่วงสายของวันริรินนั่งรถไปยังบริษัทของราจีฟ ซึ่งเป็นบริษัทที่นำเข้ารถหรูรายใหญ่ของไทย ราจีฟดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัท เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ไม่ว่าเขาจะชอบทานอะไร ชอบสีไหน เธอติดตามข่าวสารของเขามาตลอด แต่...แล้ววันหนึ่งเขาได้ประกาศคบกับพี่สาวของเธอ ตอนนั้นเธอเสียใจมาก เธอไม่คิดเลยว่าพี่สาวที่แสนดีของเธอจะทำร้ายเธอขนานนี้ทั้งที่รู้ว่าเธอแอบชอบราจีฟอยู่เพราะเธอคอยตามข่าวสารของราจีฟ มีรูปของราจีฟหลายรูปที่เธอเก็บไว้ ซึ่งทำให้พี่สาวของเธอรู้มาตลอดว่าเธอแอบชอบราจีฟมาก แต่...ก็ยังทำร้ายจิตใจของเธอด้วยการไปคบกับคนที่เธอแอบชอบ พี่สาวของเธอพาราจีฟมาแนะนำให้ครอบครัวรู้จักหลังจากที่หายออกไปจากบ้านนาน ตอนนั้นเธอเจ็บมาก เธอพยายามยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนให้ได้ ถ้ามันทำให้พี่สาวของเธอนั้นเกลียดเธอน้อยลงเธอก็ยอม
ริรินแอบหลบเข้ามาในบริษัทเธอไม่รู้ว่าห้องทำงานของเขาอยู่ตรงที่ชั้นไหน เธอเลยลองสุ่มเสี่ยงดู ถ้าเจอเขาก็รอด ถ้าไม่เจอก็ค่อยว่ากันใหม่ แต่เหมือนฟ้าจะเป็นใจให้ เมื่อเธอได้ยินพนักงานคนหนึ่งพูดกับแขกในสายโทรศัพท์ว่าห้องทำงานของราจีฟอยู่ชั้นไหน ทำให้เธอรีบแอบขึ้นไปทันที
ริรินกวาดสายตามองไปรอบชั้นที่ทำงานของราจีฟ ทั้งเงียบและวังเวงมาก สายตาของเธอหันไปเห็นป้ายชื่อของราจีฟติดอยู่ที่หน้าห้องแต่..กลับไม่มีเลขาอยู่ที่หน้าห้อง เธอก้มลงมองดูนาฬิกาพบว่าเป็นช่วงเวลาพักเที่ยง เลขาของราจีฟคงไปพักเที่ยง ทำให้เธอรีบเดินเข้าไปในห้องทันทีก่อนที่เลขาจะกลับมา
"แอดดด"
เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของราจีฟ แล้วเดินเข้าไปแต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไม่พบใคร เธอหันหลังกลับแต่พบกับราจีฟที่ยืนอยู่หน้าประตู
"เธอมาทำไม!!!"
ราจีฟตะคอกขึ้นด้วยความโมโห เขาเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่เพิ่งประชุมเสร็จ และเห็นผู้หญิงที่เขาเกลียดอยู่ในห้องทำงานของเขา
"คุณราจีฟ!!!"ริรินเอ่ยขึ้นด้วยตกใจ ใบหน้าของเธอซีดลงทันที
"ใช่สิ!เธอมาทำไม?...
ต้องการอะไรอีก หรือว่าอยากได้เงินค่าเสียพรมจรรย์ให้กับฉันห๊ะ!"ราจีฟพูดดูถูกหญิงสาวตรงอย่างดูเเคลน
"เพี้ยะ!!!"
มือเรียวกระทบใบหน้าหล่ออย่างเเรง
"สารเลว!"เธออดที่จะด่าผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ ความอดทนของเธอมันสิ้นสุดลงทันที
"สารเลวคนนี้ไม่ใช่หรอ...ที่เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ"ราจีฟพูดขึ้นอย่างเหนือกว่า
"คุณมันเลวที่สุดคุณราจีฟ"
"จุ๊ จุ๊ พูดกับผัวคนแรกไม่เพราะเลยนะจ๊ะ"
"ผัวนั้นหรอ??...งั้นดีคุณฟังฉันดีๆนะ
….
"คุณราจีฟ ฉันท้องกับคุณ"ริรินตะโกนใส่หน้าราจีฟอย่างหมดแรง
"เพี้ยะ!!
”มือสากกระทบใบหน้าของริรินทันทีเมื่อยินคำว่าท้อง
"ให้เงินไปแล้วทำไมไม่ซื้อยามากินวะ!!ไปเอามารหัวขนนี่ออกซะ!ฉันไม่มีวันรับเด็กในท้องเธอเป็นลูกของฉันเด็ดขาด"
"เพี้ยะ!! นี่ลูกของคุณนะ ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายแบบนี้ จิตใจของคุณทำด้วยอะไรห๊ะ!คุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรกอีก"
"มันจะมากไปแล้วนะริริน"ราจีฟพูดขึ้นด้วยความโหโมเขาขบฟันจนกรามนูนขึ้นมา
"มากไปหรอ... มันยังน้องไปด้วยซ้ำแค่นี้"
"ไปเอาเด็กออกซะ! อย่าให้ฉันต้องพูดย่ำอีกครั้ง"ราจีฟพูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย
ราฟพี่ชายของราจีฟและคุณหญิงพิมพ์มาดามารดาของราจีฟที่กำลังจะเปิดประตูเข้ามา ได้ยินเสียงดังเหมือนคนทะเลาะกันในห้อง ทั้งสองเลยหยุดชะงัดขึ้นและยืนแอบฟัง แต่...เรื่องที่พวกเขาได้ยินกลับสร้างความตกใจเป็นอย่างมาก ราฟทนไม่ไหวกับคำพูดที่ของราจีฟที่สั่งให้ไปเอาเด็กออกทั้งที่เด็กคนนั้นเป็นลูกของตนเอง ราฟเปิดประตูเข้าไปแล้วพุ่งเข้าต่อยราจีฟอย่างแรง
"ผลัวะ! ผลัวะ!"
"ทำไมมึงเหี้ยได้ขนานนี้ราจีฟ!!"ราฟพี่ชายของราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโห เขากำมือไว้เเน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นมา
"พี่มายุ่งด้วยอะไร อย่ามาเสือกได้มั้ยห๊ะ!"ราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโห
"เพี้ย!! ราจีฟแม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนแบบนี้เลยนะ ทำไมลูกถึงได้ทำกับผู้หญิงแบบนี้ ลูกต้องเเต่งงานกับหนูริริน ไม่อยากนั้นเเม่จะยึดทุกอย่างของแก"คุณหญิงพิมพ์มาดามแทบจะเป็นลมเมื่อรู้เรื่องที่ลูกชายของตนเองได้ก่อทั้งที่เด็กผู้หญิงตรงหน้ามีศักดิ์เป็นน้องสาวของคนรักลูกชายคนเล็ก เธอเคยพบริรินหลายครั้งตอนไปออกงานสังคม เด็กสาวมีความอ่อนน้อม น่ารัก เด็กสาวน้อยจะมากับคุณนายปานวาดและคุณอานนท์ผู้เป็นพ่อแม่ซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าเสื้อผ้าแบรด์ดัง เธอพบครั้งแรกเด็กสาวครั้งทำให้เธอถูกชะตาเป็นอย่างมาก เมื่อลูกชายคนเล็กของเธอประกาศเปิดตัวแฟนสาว ทำให้เธอได้รู้ว่าแฟนสาวของลูกชายคนเล็กเธอนั้นมีศักดิ์เป็นพี่สาวของริริน แต่คนละแม่กันเท่านั้น เธอนึกอดเสียดายไม่ได้ เธออยากได้ริรินมาเป็นลูกสะใภ้มากกว่าปานดาวที่มีแต่ข่าวเสียหาย แต่เธอก็ยอมรับในการตัดสินใจของลูกชายเธอ แต่..กลับเรื่องที่เธอได้รับรู้เธอรับไม่ได้จริงๆลูกชายของเธอทำริรินท้อง เธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมลูกชายของเธอถึงได้ทำลายผู้หญิงที่แสนบริสุทธิ์คนนี้ อีกทั้งปานดาวก็หายตัวไปอย่างไร้ล่องลอยหลังจากที่ลูกชายของเขาขอหมั้นเธอเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์
"แม่!!"
ราจีฟมองหน้ามารดาของเขาด้วยความเสียใจ มารดาของเขาเข้าข้างผู้หญิงที่เขาเกลียด ให้เขายอมรับไอ้มารหัวขนนั้นเป็นลูกและบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเกลียดอีก
หลังจากนั้นสองเดือนราจีฟกับริรินก็แต่งงานกัน ทางฝ่ายครอบครัวของริรินต่างคัดค้านไม่ยอมให้ริรินแต่งงานกับราจีฟ เพราะรู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้ราจีฟเข้าใจผิดริรินคือใคร และรู้ว่าใครคนนั้นกำลังแก้แค้นริรินอยู่ด้วยการให้ริรินเจ็บปวดทรมานเหมือนที่ตัวเองเป็นและตัวเองได้หนีหายไปเมื่อได้ก่อเรื่องทิ้งไว้ แต่คุณหญิงพิมพ์มาดายกเอาเรื่องต่างๆมาพูดขึ้น ถ้าไม่แต่งงานกัน ริรินอาจจะโดนมองไม่ได้ว่าท้องไม่มีพ่อ ทำให้ทางฝั่งพ่อแม่ของริรินจึงยอมให้แต่งงานกัน
งานแต่งงานที่เต็มไปด้วยความเกลียดและความเสียใจ อนาคตของริรินต้องหมดลงเพราะผู้ชายคนเดียว เธอไม่สามารถกลับไปเรียนต่อได้ ทำให้เธอต้องลาออกจากมหาลัยสร้างความอับอายให้กับครอบครัวเป็นอย่างมาก แต่พ่อกับแม่ของเธอนั้นกลับไม่โทษเธอ แต่ยินดีที่ได้มีเจ้าตัวเล็กเป็นของขวัญที่ล้ำค่า เจ้าตัวเล็กของเหมือนของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตของริริน
ราจีฟไม่เคยที่จะมาดูแลเลยสักนิด เธอกับเขานอนแยกห้องกันตั้งแต่วันแต่งงาน เธอจำใจอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายที่เกลียดเธอกับลูกได้ยังไง ขนานเธอจะไปหาหมอเขายังให้พี่ชายของเขาไปแทนเลย เธอต้องทนเจ็บช้ำอีกนานแค่ไหน อาการแพ้ท้องของเธอเริ่มหนักขึ้น จนแทบไม่มีแรงเดินแต่เขากลับไม่สนใจใยดีเธอเลยสักนิด เธอเครียดจนเกิดอาการแท้งคุกคาม ตอนนั้นสติของเธอแทบไม่มี ทำให้เธอเกิดอาการตกเลือด ดีที่ราฟเข้ามาหาเห็นจึงรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล จากนั้นทำให้เธอถูกคุณหญิงพิมพ์มาดาและแม่ของเธอตามเฝ้าดูแลไม่ห่างเพื่อไม่ให้เธอเครียด ทุกคนพากันหากิจกรรมมาให้เธอทำเพื่อไม่ให้เธอเครียด
จนมาถึงวันที่เธอคลอด คนที่พาเธอมาโรงพยาบาลคือ ราฟ ราจีฟเขากลับไม่รู้หายหัวไปไหน เจ็บ มันเจ็บจนพูดไม่ออกเลยที่เดียว ต่อให้เขาไม่รักเธอ เขาควรที่จะสนใจลูกบ้าง เขามาโรงพยาบาลเพื่อเซ็นรับรองลูกน้อยของเธอเท่านั้นจากนั้นก็จากไปโดยที่ไม่ยอมมาดูหน้าลูก เธอได้ลูกสาว ใบหน้าลูกสาวของเธอเหมือนผู้ชายใจร้ายคนนั้น ลูกของเธอ ชื่อ หนูนิ่ม หนูนิ่ม ดวงใจของเธอ ทั้งคุณหญิงพิมพ์มาดาและพี่ราฟต่างพากันหลงเจ้าหนูน้อย
ผ่านไป 4 ปี
ลูกสาวสุดรักของเธอเติบโตเป็นเด็กน้อยน่ารักน่าชัง จนเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน ยกเว้นผู้เป็นบิดาเท่านั้น ราจีฟไม่เคยที่จะมาดูลูกเลยสักครั้ง เธออยากเอามามีดมากรีดที่หน้าอกด้านซ้ายของเขาจริงๆว่าเขามีหัวใจบ้างมั้ย
"มามี้ขา ป๊ะป๋าไปไหนหรอคะ หนูนิ่มคิดถึงป๊ะป๋า"เด็กน้อยถามผู้เป็นแม่ขึ้น เมื่อไม่ได้เห็นผู้เป็นบิดาหลายวัน
"ป๊ะป๋าไปทำงานจ๊ะ"เธอตอบหนูนิ่มด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาของเธอแทบไหลออกมา ราจีฟคุณรู้บ้างมั้ย...ว่าหนูนิ่มรักคุณมากแค่ไหน คุณรักลูกเหมือนที่ลูกรักคุณหรือเปล่า คุณเอาแต่ทำงานแล้วก็เที่ยวไม่เคยมาสนใจไยดีหนูนิ่มเลยสักครั้ง
“ป๊ะป๋าขา หนูนิ่มวาดสวยไหมคะ?..”
หนูนิ่มเดินเข้าไปหาบิดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องนั่งเล่น โดยในมือนั้นกำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตนเองได้วาดรูปอย่างตั้งใจเพื่อเอามาโชว์ เธอยืนกระดาษที่เธอวาดรูปครอบครัวให้บิดาดู
“ออกไป!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!เอาของสกปรกนี้ออกไปด้วย”
ราจีฟเงยหน้าขึ้น เขามองภาพวาดของหนูนิ่มที่วาดรูปครอบครัว เขาแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างรังเกียจ เขามองหนูนิ่มที่ยืนยิ้มให้ ทำให้เขายิ่งเกลียดรอยยิ้มของหนูนิ่มที่เหมือนริริน มือหนาบัดแผ่นกระดาษในมือของหนูนิ่มออกพร้อมกับตะคอกเสียงดังใส่อย่างรำคาน
“ฮืออ ฮึ!! ทำไมป๊ะป๋าต้องเสียงดังด้วย ฮือออ”
ดวงตากลมโตสั่งระริก ริมฝีปากเม้นตรงจากนั้นก็โฮร้องออกมาเสียงดังด้วยความเสียใจ
“หนวกหนู จะร้องทำซากอะไรวะ!! แล้วนี่อะไร หึ!วาดรูปไร้สาระ แควกก”ราจีฟหันไปตะคอกใส่ลูกสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ ดวงตาแข็งกร้าวหันไปเห็นแผ่นกระดาษที่บนตักของตนเองแล้วหยิบขึ้นมาดู ก่อนที่จะหัวเราะขึ้นอย่างน่าสมเพส จากนั้นก็ฉีกแผ่นกระดาษที่หนูนิ่มตั้งใจวาดมาให้จนไม่เหลือชิ้นดี
“ฮือออ ป๊ะป๋ามาฉีกของหนูนิ่มทำไม?...หนูนิ่มวาดให้ป๊ะป๋านะคะ ฮือออ
”หนูนิ่มก้มลงเก็บแผ่นกระดาษที่ถูกทำลายลงด้วยความเสียใจ ดวงตากลมโตสั่นระริกจ้องมองบิดาด้วยความเสียใจ“
"วาดให้ฉันหรอ? ฉันไม่ต้องการ ยิ่งเด็กแบบแกแล้วฉันยิ่งไม่ต้องการ ไอ้มารหัวขน!!”
วูบหนึ่งในห้วงจิตใจของเขารู้สึกสงสารขึ้นมา แต่เมื่อนึกถึงในสิ่งที่แม่ของเด็กคนนี่ทำกับเขาไว้ ทำให้ราจีฟแสยะยิ้มขึ้นมาพร้อมกับพูดที่ได้ยินแล้วก็ต้องตกใจ
สาวใช้ที่เดินเข้ามาตามคุณหนูนิ่มของเธอไปทานของว่างเห็นเจ้านายของเธอกำลังหัวฟัดหัวเวียงใส่คุณหนูน้อย เธอจึงรีบวิ่งไปตามคุณหญิงพิมพ์มาดาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่สระน้ำใกล้กับห้องนั่งเล่น
“ราจีฟ!! เพี้ยะ!!”
คุณหญิงพิมพ์มาดารีบวิ่งมาดูหลานสาวทันทีเมื่อคนใช้ไปรายงานว่าลูกชายของกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ลูกสาว แต่พอมาได้ยินคำพูดที่ลูกชายของตนพูดใส่หลานสาวทำให้หล่อนทนไม่ไหวเข้าไปตบใบหน้าลูกชายอย่างแรง
“แม่!!”
ราจีฟหันหน้ามามองมารดาด้วยสายตาตัดพ้อ
“ราจีฟ!! ทำไมลูกพูดแบบนี่ห๊ะ!!! หนูนิ่มลูกสาวของเรานะ ทำไมถึงใจร้ายกับหนูนิ่มขนานนี้ เห็นไหมว่าหนูนิ่มรักเรามากแค่ไหน?...”
คุณหญิงพิมพ์มาดาพูดขึ้นด้วยความเสียใจ ลูกชายของเธอนั้นทำเหมือนหนูนิ่มไม่ใช่ลูกสาวของตน
“ผมไม่สน ใครใช้ให้มารักผม ผมไม่ต้องการความรักของยัยเด็กนี่ ผมเกลียด!!มันสองคนทั้งแม่ทั้งลูก เกลียดที่มาทำลายชีวิตของผม ผมเกลียด!! เกลียดที่มันทำให้ดาวต้องหนีผมไป ผมไม่ต้องการความรักที่สกปรกของสองแม่ลูกนี่!!!”
“เพี้ยะ!!”
มือบางตวัดลงบนแก้มลูกชายอีกครั้ง หัวใจของคนเป็นแม่เจ็บไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว ที่ต้องมาทนเห็นการกระทำของลูกชายที่คอยทำร้ายจิตใจลูกสะใภ้และหลานสาวของเธอมาโดยตลอด
"ฮือออ คุณย่าตีป๊ะป๋าทำไมคะ?...ฮืออ คุณย่าอย่าตีป๊ะป๋านะคะ ป๊ะป๋าเจ็บ ฮือออ”หนูนิ่มเข้าไปกอดผู้เป็นย่าไม่ให้ทำร้ายบิดาของตนเอง ก่อนที่หันไปกอดต้นขาบิดา
“ปล่อยขาฉัน!! เอามือสกปรกของแกออกจากขาของฉันเดี่ยวนี้ แล้วเลิกร้องไห้ซ่ะมันน่ารำคาน!! ตุบ!!”
ราจีฟก้มลงมองลูกสาวที่กอดขาของตนก่อนจะที่สะบัดออกอย่างแรงจนหนูนิ่มล้มลงแล้วเดินออกไปจากห้อง
“ป๊ะป๋า!!!”
หนูนิ่มกรีดร้องเรียกผู้เป็นบิดาขึ้น หยาดน้ำไหลทะลักออกมาจากดวงตากลมโตด้วยความเสียใจ
“หนูนิ่ม...หลานย่า ทำไมหลานย่าต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ ราจีฟลูกยังเหลือความเป็นคนอยู่บ้างไหม ทำไมไม่หันมาสนใจลูกเมียบ้าง...”
คุณหญิงพิมพ์มาดารีบเข้าไปกอดปลอบหลานสาวทันที
ริรินที่กลับมาจากทำธุระข้างนอกได้ยินเสียงลูกสาวสุดรักร้องไห้ ทำให้หัวใจของผู้เป็นแม่เจ็บขึ้นมาทันที เธอรีบเดินเข้าไปหาหนูนิ่มที่กำลังซบอกผู้เป็นย่าอยู่
“หนูนิ่ม!!! หนูร้องทำไมลูก ใครทำหนูบอกมามี้มาสิคะใครทำหนู...”
เธอถามลูกสาวสุดรักขึ้น ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตาเมื่อได้เห็นน้ำตาของลูกสาว หัวใจของผู้เป็นแม่แทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
“มามี้ขา ฮือออ หนูนิ่มเสียใจ ทำไม....ป๊ะป๋าไม่รักหนูนิ่มล่ะคะ?...”
เด็กสาวโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาทันที่พร้อมกับร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก
“ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มมากเลยรู้ไหมค่ะ... แต่ที่ป๊ะป๋าเสียงดังเพราะว่าป๊ะป๋าเหนื่อยยังไงล่ะค่ะ
”คำพูดของลูกสาวทำให้เธอถึงกับนิ่งขึ้นมาทันที ก่อนที่จะพูดโกหกปลอบลูกสาวของเธอ
"จริงๆนะคะมามี้ ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มใช่ไหมคะ?...”
หนูนิ่มเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ ดวงตากลมโตใสซื่อจ้องมองผู้เป็นมารดาอย่างรอคำตอบ
“ใช่ค่ะ ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มมากเลย รักเหมือนที่มามี้รักหนูยังไงล่ะลูก”
เธอกลั้นใจพูดออกมา ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องโกหก แต่เพื่อทำให้ลูกสาวของเธอดีใจ มีความสุข เธอก็ยอมเป็นแม่ที่ไม่ดี ที่ต้องมาโกหกว่าคนเป็นบิดานั้นรักตนมากแค่ไหน
"ป๊ะป๋ารักหนูนิ่ม..แล้วทำไม ป๊ะป๋าต้องฉีกภาพของหนูนิ่มด้วย หนูนิ่มตั้งใจวาดมาให้ป๊ะป๋าดู ฮือออ หนูนิ่มเสียใจมามี้
….”
หนูนิ่มยืนเศษกระดาษที่ถูกฉีกเป็นแผ่นๆให้มามี้เธอดู
“ไม่ร้องนะคะคนเก่งของมามี้ เดี่ยวมามี้ต่อกลับให้ใหม่นะคะ มามี้อยากเห็นฝีมือวาดภาพของหนูนิ่มว่าสวยหรือเปล่า หนูนิ่มวาดรูปอะไรคะ”
เธอพูดเบี่ยงเบนความสนใจหนูนิ่มเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องราจีฟ
“วาดรูปครอบครัวค่ะ มีมามี้ ป๊ะป๋า หนูนิ่ม คุณย่า คุณตา คุณยาย และก็คุณลุงราฟ หนูนิ่มอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่...ป๊ะป๋าไม่เคยกอดหนูนิ่มเลย ไม่เคยพาหนูนิ่มเข้านอน หนูนิ่มอยากกอดป๊ะป๋า อยากให้ป๊ะป๋าพาหนูนิ่มไปเที่ยวเหมือนเพื่อนคนอื่นบ้าง ฮือออ
””
หนูนิ่มร้องไห้ขึ้น เธออยากให้ป๊ะป๋ากอดเธอบ้าง ไปส่งเธอเหมือนเพื่อนๆที่โรงเรียน
“ใครบอกว่าป๊ะป๋าไม่เคยกอดหนูนิ่ม ป๊ะป๋าเข้าไปกอดตอนนี้หนูนิ่มนอนหลับแล้วต่างหากล่ะ หนูนิ่มต้องเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน อย่าทำให้ป๊ะป๋าผิดหวังรู้ไหมคะ ถ้าหนูนิ่มเป็นเด็กดี ป๊ะป๋าอาจจะพาหนูนิ่มไปเที่ยวก็ได้นะคะ”
เธอพยายามพูดโน้มน้าวใจหนูนิ่มไม่ให้คิดถึงราจีฟ หนูนิ่มนั้นนั่งเฝ้ารอราจีฟทุกวัน เวลาไปโรงเรียนก็คอยมองหาราจีฟ เพื่อว่าราจีฟจะไปส่ง เธอเห็นสายตาของหนูนิ่มที่มองครอบครัวของเพื่อนๆที่มีพ่อแม่มาส่งที่โรงเรียน สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้าความเสียใจ เธอไม่รู้จะทำยังไงดี แค่ให้ราจีฟหันมาสนใจหนูนิ่มสักนิดเขายังไม่ทำเลย นับประสาอะไรที่จะให้ไปส่งหนูนิ่มที่โรงเรียนอย่าหวังว่าเขาจะทำ
“จริงๆนะคะมามี้ งั้นหนูนิ่มจะเป็นเด็กดี ไม่ไปกวนใจป๊ะป๋าอีก ป๊ะป๋าจะได้รักหนูนิ่มมากๆเหมือนที่หนูนิ่มรักป๊ะป๋า”
หนูนิ่มเชื่อในสิ่งที่มามี้พูด ถ้าเธอเป็นเด็กดีป๊ะป๋าต้องพาเธอไปเที่ยวแน่ๆ
“ดีค่ะคนเก่งของมามี้ งั้นมามี้จะเอารูปที่หนูวาดไปติดสก๊อตเทปแล้วเอาไปใส่กรอบไว้ที่ห้องนอนของเรานะ ตอนนี้ถึงเวลาของว่างแล้วหนูนิ่มไปทานของว่างนะคะ”
ริรินเรียกสาวใช้พาหนูนิ่มไปทานของว่าง
“ค่ามามี้ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ”หนูนิ่มจุ๊บลงที่แก้มมามี้แล้ววิ่งไปทานของว่างกับสาวใช้
“รินหนูไปพักก่อนเถอะลูก แม่เสียใจที่ราจีฟทำแบบนี้กับหนูนิ่มไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนเข้าสิงถึงได้ทำแบบนี้กับลูกสาวด้วยเอง
”คุณหญิงพิมพ์มาดาพูดขึ้นอย่างเอือมระอา เธอเลิกสนใจราจีฟตั้งแต่ที่วันที่สั่งให้ริรินไปทำแท้ง เธอผิดหวังในตัวราจีฟที่สุด เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว ผู้หญิงที่แสนร้ายกาจ เจ้าเล่ห์ที่ทำให้ริรินต้องมารับกรรมในสิ่งที่ตนเองไม่ก่อ เธอรู้เรื่องระหว่างริรินกับปานดาวว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าทำไมปานดาวถึงได้เกลียดริริน มันเป็นเหตุผลที่บ้าบองี่ง่าที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา
"อย่าไปสนใจเลยค่ะคุณแม่ รินเจ็บจนชินแล้วค่ะ หัวใจของรินมาเจ็บจนชาไปหมดแล้วกับการกระทำและคำพูดของราจีฟ รินผิดเองค่ะที่ไม่รู้จักป้องกันทำให้ต้องมีหนูนิ่ม รินไม่ได้ตั้งใจจะทำลายชีวิตของเขาเลยนะคะ ถ้าตอนนั้นรินมีทางออกมีที่ไป รินคงไม่แบกหน้าไปหาเขาแน่นอนคะคุณแม่
”เธอพูดขึ้นพร้อมทั้งน้ำตา ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น วันที่เขาเข้าใจเธอผิดและข่มเหงรังแกเธอ เธอก็ไม่ต้องมาทนเจ็บจนทุกวันนี้ เจ็บกับการกระทำที่ไร้หัวใจของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี เธอเป็นได้แค่เมียตีทะเบียนเท่านั้น ขนานลูกสาวของเธอกับเขา เขายังไม่มาสนใจไยดีอะไรเลย ทุกวันนี้ที่เธอต้องมาอดทนไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อลูกสาวของเธอเท่านั้น
“โถ่!!...รินของแม่ ฟังแม่นะต้องให้ราจีฟมันไม่สนใจเราสองคนแม่ลูก แต่อย่าลืมนะว่าแม่กับราฟยังรักเราสองคนแม่ลูก เห็นไหมตั้งแต่หนูนิ่มเกิดมาที่บ้านของเราก็มีสีสันมากขึ้น มีเสียงหัวเราะกลับมา รินต้องทนเมื่อลูกสาวของเรานะ ถ้าทนไม่ไหวให้รีบบอกแม่ทันที แม่จะพาเราไปอยู่ต่างประเทศทันที”
“ค่ะคุณแม่ รินขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่สงสารเราสองคนแม่ลูก”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
