...รูเปียห์ เบลีอาร์ต...
...อายุ 15 ปี...
...เด็กสาวที่เข้ามาเป็นอัศวินเวทมนตร์เพื่อหาสาเหตุที่ทำให้พี่ชายของเธอต้องคำสาป...
"คุณหนูคะ ตื่นได้แล้วค่ะวันนี้เป็นวันที่คุณหนูจะต้องเข้าพิธีรับมอบกรีมัร์แล้วนะคะ"เสียงสาวใช้คนสนิทเอ่ยเตือนเธออย่างเป็นห่วง
"ขอนอนต่ออีกแป๊ปนึงน่า เรน่า"เด็กสาวเอ่ยขึ้นพลางเอาผ้าห่มคลุมตัว
"แต่วันนี้คุณชายจะกลับมาหลังจากคุณหนูรับกรีมัวร์นะคะ"
'จริงด้วย'
เธอนึกขึ้นได้จึงรีบกระโดดลุกออกจากเตียงมาเปิดประตูห้องโดยเร็ว "เรน่า ช่วยฉันแต่งตัวทีสิ"
เธอเอ่ยทั้งที่ผมเพ่ายังยุ่งเหยิง
"ค่ะ คุณหนูรูเปียห์" เรน่ายิ้มตอบ
พี่ชายของเธอ เดคิส เบลีอาร์ต นักเวทผู้เก่งกาจพี่ของเธอใช้เวทแสงที่หาพบได้ยากมาก อีกทั้งยังเป็นหัวหน้าหน่วยอัศวินเวทมนตร์ที่ขึ้นตรงต่อจักพรรดิเวทมนตร์ เขาเป็นนักเวทที่เก่งกาจไม่ใช่แค่ด้านการต่อสู้แต่เขายังมีสติปัญญาและไหวพริบ นอกจากนั้นเขายังมีใบหน้าที่หล่อเหลาทำให้สาวๆทั่วอาณาจักรต่างหมายปองพี่ชายของเธอ'ถึงพี่เขาจะมีคนที่รักอยู่แล้วก็เหอะ' รูเปียห์คิด แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับเธอเขาก็คือท่านพี่เดคิส ที่เธอรักมากๆอยู่ดี
เนื่องจากพี่ชายของเป็นถึงหัวหน้าหน่วยทำให้ไม่สามารถมาหาเธอได้บ่อยนัก แต่เขาก็ยังกลับมาที่คฤหาสน์บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เสร็จแล้วค่ะคุณหนู" "อ้อ ขอบคุณมากนะ" ใบหน้าสวยหวานเอ่ยตอบ
รูเปียห์เป็นเด็กผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดในอณาจักร ด้วยใบหน้าที่สวยหวาน คิ้วโก่งได้รูป และดวงตาอัญมณีที่เป็นสัญลักษณ์ของตระกูลเบลีอาร์ต
"ลงไปทานอาหารได้แล้วล่ะค่ะ นายท่านกับนายหญิงรออยู่ข้างล่างแล้วค่ะ"
"ว่าไง ท่านหญิงน้อยของพี่" "ท่านพี่เดคิส" เมื่อลงมาข้างล่างเธอก็ต้องตกใจที่เห็นพี่ชายนั่งคอยเธออยู่ที่โต๊ะอาหาร "ไหนบอกว่าจะมาตอนบ่ายคะ" "ก็มาเซอร์ไพรซ์เธอไง"เขาตอบพลางลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
หลังจากทานอาหารเสร็จทุกคนก็มาส่งเธอที่รถม้า "โชคดีนะรูเปียห์"
"ขอบคุณค่ะท่านพ่อท่านแม่"
เธอกล่าวก่อนขึ้นรถม้าเพื่อไปยังหอกรีมัวร์ในเมืองหลวง
หลังจากนั่งรถม้าไปได้ซักพัก พอรูเปียห์หันไปยังที่นั่งตรงข้ามก็เจอกับ "เห้ย!! ท่านพี่มาได้ไงเนี่ย"
"ตกใจอะไรขนาดนั้น คนนะไม่ใช่ผี"เดคิสพูดหน้านิ่ง
"เอาตรงๆนะพี่น่ะน่ากลัวกว่าผีซะอีกตกใจแทบแย่แน่ะ'' เธอเอ่ยติดตลก
"แล้วพี่มาทำอะรอีกล่ะคะ"รูเปียห์ถาม
"ก็เอาของขวัญวันเกิดมาให้เธอไง" เขาตอบเสียงเรียบ
"แต่นี่ไม่ใช่วันเกิดหนูซักหน่อย"เธอทำหน้างง
"ก็ให้ย้อนหลังไง ถือว่าไถ่โทษที่พี่ไม่ได้มางานวันเกิดเธอเมื่อสัปดาห์ก่อน"เขาพูดเตือนความจำเธอพร้อมกับส่งกล่องไม้ใบหนึ่งให้กับเธอ
"อ๋อ จริงด้วย แล้วนี่อะไรหรอคะ"พอนึกขึ้นได้จึงรับกล่องจากเขา "เปิดดูสิ" "สร้อยคอหรอ" สิ่งที่เธอเห็นคือสร้อยคออัญมณีสีน้ำเงินเช่นเดียวกับดวงตาของเธอ
" ไม่สิมีเวทมนตร์ด้วยนี่"
"ใช่สร้อยคอนี้บรรจุพลังเวทเอาไว้ ลองสวมดูสิ"
หลังจากที่รูเปียห์ลองสวม"ไม่เห็นจะมีอะไรเลย"
เดคิสถอนหายใจก่อนจะยื่นกระจกให้เธอ
"เอ๋ ดวงตาหนู ไม่ใช่ดวงตาอัญมณีแล้วนี่"
ดวงตาของเธอในตอนนี้ไม่ใช่ดวงตาอัญมณีแต่เป็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มธรรมดาๆเหมือนดวงตาของคนทั่วไป
"ใช่ อย่างที่เธอรู้ดวงตาอัญมณีเกิดจากพลังเวทที่มีเฉพาะคนในตระกูลเบลีอาร์ต สร้องคอนี้สามารถซ่อนและปกปิดพลังเวทส่วนนั้นได้ เพราะฉะนั้นเวลาเธอจะออกไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องคอยใส่วิก ใส่แว่น บังหน้าบังตาขนาดนั้นแล้วก็ได้"
"นี่ พี่รู้ด้วยหรอ"
"จะไม่รู้ได้ยังไงก็เรน่ามาบอกพี่ทุกครั้งที่เธอแอบหนีออกจากบ้านนั่นเหละ"
"เฮ้อ เรน่านี่จริงเลย"รูเปียห์ถอนหายใจ
"ว่าแล้วว่าทำไมเวลาหนีออกมาถึงโดนจับกลับไปง่ายๆทุกที"
"เอาล่ะตอนนี้พี่มีภารกิจที่ต้องไปจัดการ ยังไงก็ขอให้โชคดี"
เดคิสพูดก่อนจะหายวับไปกับตา
"มาไวไปไวชะมัด" เธอพูพึมพัมกับตัวเองเบาๆก่อนจะผลอยหลับไป
โป๊กกก 'โอยย น้อ จะให้ฉันนอนสบายๆไม่ได้สักหน่อยหรือไงเนี่ย'
"คุณหนูครับมาถึงแล้วครับ"เสียงคนขับรถม้าพูดขึ้น
"อืมๆ เข้าใจแล้ว"เธอพูดอย่างเบื่อหน่ายแต่ถึงยังไงวันนี้ก็เป็นวันพิธีรับมอบกรีมัวร์ ซึ่งมันจะทำให้พลังเวทของเธอพัฒนามากขึ้นไปกว่าเดิมอีก
'มาลองใช้งานแกซักหน่อยแล้วกัน'เธอสวมสร้อยคอ หลังจากที่ตรวจสอบดูแล้วว่าตาของเธอไม่ใช่ดวงตาอัญมณีแน่ๆเธอจึงเดินลงมาจากรถม้า
"คะ..คุณหนู ดวงตาของคุณหนู"คนขับรถม้าตกใจ
"อ๋อ ของขวัญวันเกิดจากท่านพี่น่ะ" เธอขยิบตาให้คนขับรถม้าก่อนสวมเสื้อคลุมแล้วเดินเข้าหอกรีมัวร์ไป ปล่อยให้คนขับรถม้ายืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่อย่างนั้น
ภายในหอกรีมัวร์
ชั้นหนังสือที่มีสมุดกรีมัวร์วางเรียงอยู่นับร้อยนับพันเล่ม
ซึ่งหนึ่งในนั้นจะกลายเป็นกรีมัร์ของเธอ เพียงแต่ว่า...
"....เหล่าคุณหนูและคุณชายทั้งหลายที่มาอยู่รวมกัน ณ ที่นี้พวกเราเป็นผู้ที่มีพลังเวทสูงกว่าสามัญชนคนธรรมดาและยังได้รับการฝึกฝนการใช้เวทมนตร์มาตั้งแต่เด็กทำให้....."
'น่าเบื่อ ตาเฒ่านั่นจะพูดอะไรนักหนาเนี่ย' ผู้ดูแลหอกรีมัวร์เอาแต่กล่าวเยินยอพากชนชั้นสูง แต่สำหรับรูเปียห์เธอไม่ได้สนใจเรื่องชนชั้นอยู่แล้วขอแค่มีฝีมือและเป็นคนดีก็พอ
หลังจากที่ต้องฟังผู้เฒ่ากล่าวเปรยอยู่เกือบสองชั่วโมง
ในที่สุดพิธีรับมอบกรีมัวร์ก็เริ่มขึ้น"เอาล่ะเหล่าชนชั้นสูงทั้งหลายขอให้ทุกท่านโชคดี" สิ้นสุดเสียงพูกรีมัวร์นับร้อยเล่มก็เปล่งแสงและลอยขึ้นไปหาผู้ที่มันเลือก
ในที่สุดกรีมัวร์เล่มหนค่งก็มาลอยอยู่ตรงหน้าเธอมัดเป็นกรีมัวร์เล่มสีฟ้าและมีลวดลายเกล็ดน้ำแข็งอยู่บนหน้าปกรูเปียห์หยิบกรีมัวร์ใส่ชอ่งเก็บหนังสือมี่มีสายคล้องติดอยู่กับเข็มขัดของเธอ 'เสร็จซักที'
"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับคุณหนู"
"อืม เรียบร้อยแล้วกลับคฤหาสน์ได้แล้วล่ะ"
"คุณหนูจะไม่แวะลงไปเที่ยวที่ไหนใช่ไหมครับ"
"ไม่ละขอกลับเลยแล้วกัน"
"ครับ"
บนรถม้า
'ไม่น่าเชื่อว่ามันจะใช้ได้จริงแฮะ'เธอคิดในใจ
"สร้อยคอที่ท่านพี่ให้มีประโยชน์จริงๆ ทีนี้ก็คงออกไปข้างนอกได้ง่ายขึ้นเยอะเลย"
รูเปียห์ถอดสร้อยคอออกและนำกระจกมาดู
"กลับมาเป็นดวงตาอัญมณี เหมือนเดิมแล้ว"
'ตอนนี้ท่านพี่จะเป็นยังไงบ้างน้า'เธอคิดในในก่อนจะเผลอหลับไปอีกครั้ง
โป๊ก!! "โอย อีกแล้วหรอเนี่ย"
"ถึงคฤหาสน์แล้วครับคุณหนู"
"เฮ้อ ไวชะมัดเลย ยังไงก็เถอะยังไงเราก็จะกลับมานอนอยู่แล้วนี่"
เมื่อรูเปียห์เข้าไปในคฤหาสน์
"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ"เรน่าเอ่ยถาม
"เรียบร้อยดีแล้วล่ะ"รูเปียห์ยิ้มตอบ
"ว่าแต่ ท่านพี่เดคิสกลับมารึยัง"เธอถาม
"ยังเลยค่ะ เห็นคุณชายออกไปตั้งนานแล้วนะคะ"เรน่าตอบ
"อืมถ้าท่านพี่กลับมาแล้วช่วยขึ้นไปบอกฉันทีนะ ขอตัวก่อน" พูดจบเธอก็รีบกลับเข้าไปในห้องของเธอทันที
บนห้อง
ผ่านไปซักพัก
"อยากกินของหวานจังเลย"รูเปียห์พูดขึ้น
"แอบลงไปที่ครัวดีกว่า" ตั้งแต่เด็กๆแล้วรูเปียห์เป็นคนที่ชอบกินขนมหวานมากๆ ตอนยังเด็กเธอกินขนแทบจะตลอดเวลา จนมักจะโดนดุบ่อยๆ แต่ถึงตอนนี้เธอจะโตขึ้นมากจนไม่ใช่เด็กๆแล้วก็ตามทีแต่ท่านพ่อท่านแม่ก็ยังไม่ยอมให้เธอกินของหวานในปริมาณเท่าที่เธออยากกินอยู่ดี
เธอจึงต้องใช้วิธีแอบหรือปลอมตัวเป็นสาวใช้ลงมาหาขนมหวานกินตลอด
"คุณหนูรูเปียห์" เสียงของใครคนหนึ่งที่เธอจำได้ดีดังมาจากข้างหลัง
รูเปียห์หันหลังกลับไปมองไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเรน่านั่นเอง
"แอบลงมากินขนมอีกแล้วสินะคะ" เรน่าพูดเสีงดุ
"อึก......"
'พูดไม่ออกเลยแฮะ'เธอคิดในใจ
"เอาอีกแล้วนะคะคุณหนูนี่จริงๆเลย"เรน่าถอนหายใจ
"ฮะๆ ขอโทษนะ"รูเปียห์ขำแห้ง
"ว่าแต่ทานพี่กลับม..."
"กรี๊ดดดด!!!"มีเสียงดังมาจากห้องโถงของบ้าน
รูเปียห์และเรน่าจึงรีบวิ่งไปดู
"ค..คุณหนู คะ คุณชาย" สาวใช้คนหนึ่งกล่าวด้วยเสียงที่สั่นเทา "ท่านพี่!!!"
สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเธอคือร่างของพี่ชายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและกำลังนอนจมกองเลือดอยู่
"รีบไปตามนักเวทสายรักษามาเร็วเข้า" ท่านพ่อออกคำสั่งกับเหล่าคนใช้ที่กำลังตื่นตระหนก
สามสัปดาห์ผ่านไป
"บาดแผลภายนอกก็รักษาหายจนหมดไปนานแล้วแล้วบาดแผลภายในก็ไม่มี ผ่านมาสองสัปดาห์กว่าๆแล้วน่าแปลกที่เขายังไม่ฟื้นขึ้นมา"หมอที่รักษาท่านพี่บอกกับท่านพ่อท่านแม่
ก่อนหน้านี้เราพยายามหาทางทำให้ท่านพี่ฟื้นขึ้นมาหลายวิธีแต่เขาก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา
หมอคนปัจจุบันที่เราหามาได้เป็นจอมเวทรัษาเก่งที่สุดในอาณาจักรแต่ก็ยังหาทางทำให้ท่านพี่ฟื้นขึ้นมาไม่ได้
"เขาเหมือนไม่ได้สลบไปเพราะบาดเจ็บแต่เหมือนกำลังหลับไปมากกว่า หลับไปแบบไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่"
"หมายความว่ายังไงคะ"รูเปียห์ถาม
"เหมือนกับว่าเขาโดนคำสาป"หมอตอบ
"คำสาปหรอคะ"
"ใช่จากประสบการณ์ของฉันที่เขายังไม่ฟื้นขึ้นมาอาจเป็นผลจากคำสาปไม่ใช่อาการบาดเจ็บ"
"เพราะในอาณาจักรเราก็มีผู้ใช้เวทคำสาปอยู่จริงๆ"
"แล้วถ้าเขาถูกสาปจริงๆเราจะรักษาเขาได้ยังไงได้ยังไง"
ท่านพ่อถามกลับไป
"ในตอนนี้ยังไม่มีเวทมนตร์ที่สามารถลบคำสาปนี้ออกไปได้ หากต้องการจะช่วยเขาก็คงต้องแก้ไขที่ต้นตอ แต่ฉันเองก็ยังบอกไม่ได้ว่าใครเป็นผู้ร่ายคำสาป"
ข่าวเรื่องท่านพี่กระจายออกไปทั่ว
ในตอนนี้ทุกอย่างในตระกูลดูสิ้นหวังไปหมด แม้แต่ท่านพ่อเองก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
'ถ้าอยากช่วยแก้คำสาปให้พี่ ฉันคงต้อง...'
"ท่านพ่อท่านแม่คะ หนูจะไปสอบคัดเลือกอัศวินเวทมนตร์ค่ะ"
"ฮ..ฮะ แต่ลูกเคยบอกว่าไม่ได้อยากเป็นอัศวินเวทมนตร์นี่"พ่อของเธอถามกลับ
"นั่นก็ใช่ค่ะ แต่ถ้าหากอยากช่วยท่านพี่หนูก็คงต้องใช้วิธีนี้" รูเปียห์หลบตาพ่อของเธอ
"ถ้าลูกแน่ใจแล้วจริงๆพ่อกับแม่ก็จะไม่ห้ามลูกหรอกนะ แต่ลูกแน่ใจนะส่าจะสามารถสอบเข้าหน่วยอัศวินเวทมนตร์ได้จริงๆ" เธอเองก็รู้ดีว่าการสอบเข้าหน่วยอัศวินเวทมนตร์นั้นยากแค่ไหน "ยังพอมีเวลาอีกหลายเดือนก่อนที่จะถึงวันสอบคัดเลือกค่ะ"
"แต่หนูขออะไรท่านพ่อท่านแม่ซักอย่างได้มั้ยคะ" รูเปียห์ถาม
"ได้สิ อะไรล่ะ" เธอสูดลมหายใจเข้าก่อนจะพูดออกมา
"คือ...หนู ต้องการออกไปจากคฤหาสน์นี้ค่ะ อ๊ะ แต่หนูไม่ได้หมายความว่าหนูจะหนีไปไหนนะคะ เพียงแต่ว่ามัน..."
มือหนาวางลงบนหันของรูเปียห์และลูหัวเธอด้วยความรักใคร่เอ็นดู "พ่อเข้าดีใจว่าหนูอยากจะบอกอะไร เรน่าไปช่วยคุณหนูเก็บของ"
"ขอบคุณนะคะท่านพ่อท่านแม่"เธอพูดน้ำตาคลอ "ไม่เอาสิไม่ร้องให้นะคนสวยของแม่" แม่ของเธอรีบเข้ามาปลอบ
"ฮึก..หนูสัญญาค่ะหนูจะหาวิธีช่วยท่านพี่ให้ได้"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
