“กัน กัน”

เสียงชายคนหนึ่งดันขึ้นจากทางด้านหลัง เมื่อหันไปดูก็เห็นชายร่างสูงหน้าตาดี หนุ่นแน่นคนหนึ่งยืนเรียกชื่อตัวเองอยู่

“พี่กล้องมาแล้วหรอ”

หนุ่มร่างน้อยเอวบางผิวขาวเนียน ค่อยๆเดินเข้าไปหากล้อง ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันทำให้กันเงยหน้ามองกล้องเล็กน้อย

“มาแล้วครับ”

เสียงทุ้มตอบกลับคำถามของกัน พร้อมกับยิ้มมุมปากให้น้อยๆ

“รอพี่นานไหม”

กล้องถามต่อ กันส่ายหน้าไปมา

“ไม่นานเลยครับ”กันตอบ

“เด็กดีพี่อยากไปหาเราจัง”กล้องพูดขึ้น

“ผมก็เหมือนกันครับ”กันตอบพร้อมรอยยิ้ม

“เรามาลองกันอีกครั้งไหมครับ”กันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“แต่เราลองกันมาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ”กล้องพูดขึ้น

“ก็จริงครับ ไม่ว่าจะลองกี่ครั้งพอตื่นขึ้นผมก็ลืมอยู่ดี”กันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหง่อยๆ

“อาจจะเป็นกฎในห่วงฝันนี้มั้ง”กล้องพูดขึ้น

“อาจจะใช่ล่ะมั้งครับ เฮ่ย~ ให้เราได้มาเจอกันในฝัน แต่ไม่ให้เราได้เจอตัวกันจริงๆ พอตื่นขึ้นผมก็จำได้แค่ชื่อของพี่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หน้าตาพี่ก็เลือนลางไปหมด ที่อยู่ที่พี่บอกผมผมก็จำไม่ได้ ผมสงสัยมาหลายต่อหลายครั้ง ว่าพี่มีตัวตนในโลกใบนี้จริงหรือเปล่า” กันพูดมาเป็นฉากๆพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าสร้อย

“พี่มีตัวตนจริงบนโลก พี่สัญญาว่าพี่จะพลิกแผ่นดินหาเราจนเจอ รอพี่ได้ไหมคนดี”กล้องพูดขึ้นพร้อมกับเอามือใหญ่ที่อบอุ่นของตนเองลูกหัวกันอย่างเอ็นดู กันโผล่เข้าสวมกอดกล้อง

“ได้ครับผมจะรอ”น้ำเสียงของกันที่พูดขึ้นมานุ่มนวลมากอย่างกับปุยนุ่น มันทำให้กล้องที่ฟังอยู่นั้นหน้าแดงแจ๋ขึ้นมา

กล้องค่อยๆจับตัวกันออก แล้วจูงมือพาไปที่ห้องๆหนึ่ง พอเปิดปนะตูห้องเข้าไปก็พบกับเตียงใหญ่อันหนึ่งตั้งอยู่กลางห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นห้องนอน กล้องเดินมาข้างหน้ากัน เอามือใหญ่ทั้งสองข้างของตัวเองจับที่ไหล่เล็กทั้งสองข้างของกัน ก่อนจะกดให้กันนั่งลงอย่างอ่อนโยน พอกันนั่งลงที่เตียงกล้องก็เดินมานั่งข้างๆกัน

“นานแล้วนะ จำได้ไหมว่าวันนี้วันอะไร”กล้องหันหน้ามาถามกัน

“วันนี้หรอ?”กันทำหน้างุนงงคิดสักพัก ในระหว่างที่กันกำลังคิดอย่างเป็นจริงเป็นจัง กล้องก็เอาแต่นั่งจองใบหน้ากันจากทางด้านข้าง

“อ่อ! ผมจำได้แล้ว”กันดีดตัวนั่งตรงและหันมาทางกล้องด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น

“วันนี้เป็นวันที่เราเจอกันวันแรกใช่ไหมครับ”กันพูดขึ้น

“ใช่แล้ว”กล้องตอบเสียงเรียบ

“ผมยังจำได้อยู่เลยว่าตอนนั้นผมอายุแค่9ปีเอง”กันพูดยิ้มๆ

“ตอนนั้นพี่13ปี”กล้องพูดขึ้น

“เรามานึกย้อนความหลังกันไหม”พล้องพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับขยับมาใกล้ๆ

“คืนนี้ยังอีกยาวไกล”กล้องเอาหน้ามาใกล้กัน ระยะห่างระหว่าคนสองคนไม่ถึงหนึ่งคืบด้วยซ้ำ ยิ่งกันได้ดูหน้ากล้องใกล้ๆแล้วก็รู้สึกว่ากล้องหล่อมากหล่อเกินไป หล่อจนหัวใจของตัวเองเต้นแรงจนจะทะลุออกมาอยู่แล้ว ทั้งคิ้วที่เป็นสวดทรงเข้ากับโครงหน้าบวกกับดวงตาที่เข้มคลึม จมูกที่คมเป็นสัน ริมฝีปากที่ไม่หนาไม่บางเกินไปสีของของมันนั้นแดงน่าโดนจูบและบดขยี้ ทำให้กันนั้นหน้าแดงแจ๋ตัวแดงปี๊ดอย่างกับโดนต้มในน้ำเดือดๆ

//เด็กน้อยท่าทางอย่างงี้ของนายหน้ารักจนฉันอดใจไม่ไหวแล้วนะ//กล้องคิดในใจ

กันเขินจนทนไม่ไหวแล้วเขาใช้มือข้างหนึ่งมายันหน้าอกกว้างของกล้องเอาไว้ แล้วพลักตัวเองออกจากตัวของกล้องก่อนที่จะตอบคำถามกล้องก่อนหน้านี้

“เรามารำลึกความหลังกันดีกว่าครับ”กันพูดด้วยสีหน้าที่แดงยังไม่หยุด

——————————เมื่อ12ปีก่อน—————————

“เก็บของทุกอย่างหมดหรือยังลูก” แม่ของกันพูดขึ้น

“ครบหมดแล้วครับ”กันตอบ

“ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะ”พ่อของกันพูดขึ้น พร้อมกับเดินตรงไปที่รถ

กันเดินเอากระเป๋าเดินทางของตัวเองไปไว้ที่หลังรถแล้วเดินมานั้งที่เบาะหลังคนขับ

“เดินทางสู่ทะเลกัน”แม่ที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับพูดขึ้น

“ไปกันเลย”พ่อที่กำลังจะออกรถพูดขึ้นก่อนที่จะขับรถออกจากบ้านไป

————ณ.จังหวัด m เวลา11:39น.—————

[ปึ้ง!!!]

{ตายแล้วรถชนกัน!!} เสียงเอะอะมากมายดังขึ้นจากด้วนนอก

//เจ็บ....เจ็บมากเลย แม่ครับ....พ่อ....//กันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนที่จะหมดสติไป

{ข้างในรถมีเด็กอีกสองคนน่าจะเป็นพ่อกับแม่เขา รีบโทรแจ้งรถโรงบาลเร็ว!!!}

——————โรงพยาบาล———————

เพี้ย!!!

“พวกแกดูแลลูกฉันยังถึงได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไปฉันจะฆ่าพวกแก” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังตะโกนด่าลูกน้องหน้าห้องไอซียูโดยไม่สนใจป้ายที่ติดอยู่ที่โรงพยาบาลว่าห้ามเสียงดัง

“ขอโทษครับนายหญิง นายหญิงลงโทษผมได้เลยครับ”ชายชุดดำที่หน้าข้างหนึ่งแดงเป็นรอยมืออย่างเห็นได้ชัด ย้ำว่าอย่างเห็นได้ชัด พูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้า อยู่ด้านหน้าผู้หญิงคนนี้

“ช่างเถอะ แกไปจัดการแผลของแกได้แล้ว แกก็บาดเจ็บไม่น้อย”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นลงเล็กน้อย

ชายคนนี้ก้มหัวเชิงคำนับก่อนจะเดินจากไป

“กล้องลูกแม่อย่าเป็นอะไรนะลูก”เธอยืนเอามือทาบกับประตูกระจกห้องไอซียู น้ำเสียงที่พูดเป็นน้ำเสียงสั่นๆ น้ำตาเริ่มคล้อลูกตาแต่ไม่ไหลออกมา

—————ผ่านไป1ชั่วโมง—————

พยาบาลนางหนึ่งวิ่งเขาไปที่ห้องไปไอซียู

เปลี่ยนเป็นชุดปลอดเชื้อเข้าไปพบหมอที่กำลังผ่าตัดอยู่

“คุณหมอคะคนไข้อีกห้องต้องผ่าตัดสมองค่ะ”

“แล้วศัลยกรรมแพทย์สมองล่ะไปไหนหมด”

“ตอนนี้ไปดูงานที่ต่างประเทศค่ะเหลืออยู่สองคน แต่ว่าทั้งสองคนลาป่วยทั้งหมดเลยค่ะ ”

“ไปหาหมอมาเปลี่ยนมือ”

“ได้ค่ะ”

พยาบาลนางนี้เปลี่ยนชุดปลอดเชื้อออกแล้วรีบวิ่งออกไปหาอาจารย์หมอให้มาเปลี่ยนมือกันหมอคนนี้ ผ่านไปไม่นานก็มีอาจารย์หมอเข้ามาเปลี่ยนมือ

“ฝากเด็กคนนั้นด้วยนะยังไงคุณก็เคยเป็นศัลยแพทย์สมองมาก่อน”อาจารย์หมอพูดกับหมอที่กำลังจะเปลี่ยนมือ

“ครับอาจารย์ผมจะทำอย่างเต็มที่”หมอคนนี้พูดขึ้นก่อนจะทำความเคารพกันในห้องไอซียูแล้วเดินออกไป

———————ฝั่งของกัน———————

“คนไข้เป็นยังไงบ้าง”หมอถามผู้ช่วยหมอที่กำลังคุมอาการอยู่

“หัวใจเริ่มเต้นอ่อนลงค่ะ”ผู้ช่วยหมอตอบ

“ทำCPRเร็ว อย่าให้สมองขาดออกซิเจน”หมอพูดขึ้น

ผ่านไป9นาที

“หัวใจคงที่แล้วค่ะ”ผู้ช่วยหมอรายงาน

“เตรียมผ่าตัดสมอง”หมอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

———————เช้าวันรุ่งขึ้น——————

“พ้นขีดอันตราย อย่าพึ่งให้ใครเข้าเยี่ยมนะ”หมอพูด

“ค่ะ”ผู้ช่วยพยาบาลตอบรับ

“คุณหมอคะหลานชายดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”เสียงหญิงคนหนึ่งอายุไม่มากวัยกลางคนพูดขึ้น

“ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับแต่ว่าญาติยังเข้าเยี่ยมไม่ได้นะครับ”หมอตอบ

“ขอบคุณค่ะหมอ”น้ำเสียงสั่นๆของเธอพูดขึ้น

“หมอขอตัวก่อนนะครับ”พอพูดจบก็เดินจากไป

——————————————————————————

.

.

.

.

.

.

.

......แม่......พ่อ......อยู่ไหนครับ

....แม่.......พ่อ....

//ที่นี่ที่ไหน ทำไมมันถึงขาวไปหมดอย่างงี้//

“แม่ครับพ่อครับ!!!อยู่ไหนกันครับ!!”กันตะโดนขึ้น แต่ไม่มีใครตอบกลับมาสักคน ทุกทางที่มองไปเจอแต่สีขาวเต็มไปหมด กันเริ่มกลัวและน้ำตาเริ่มคล้อแก้ม

“มีใครอยู่ไหม!”เสียงเด็กชายคนหนึ่งที่แตกหนุ่มแล้วตะโกนขึ้นจากทิศตรงหน้าของกัน พอกันได้ยินเสียง เขาก็เช็ดน้ำตาทันที แล้วตะโกนกลับไปเช่นกัน

“ผมอยู่นี่ครับ!!”ไม่นานชายเจ้าของต้นเสียงก็เดินมาเจอกับกันเข้า

“สวัสดีครับ ที่นี่ที่ไหนหรอครับ”เด็กหนุ่มคนนี้พูดขึ้น

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”กันตอบออกไป

“คุณชื่ออะไรครับ”เด็กหนุ่มคนนี้ถามต่อ

“ผมชื่อกันครับ แล้วคุณล่ะ”

“ผมชื่อกล้อง”

“ทำไมคุณตัวเล็กจังคุณอายุเท่าไหร่หรอ”กล้องถามต่อ

“ผมอายุ9ปีครับ”กันตอบอย่างเรียบๆ

“งั้นคุณก็เป็นน้องผมน่ะสิ ผม13ปี”

“งั้นผมเรียกคุณว่าพี่นะครับ”กันพูดขึ้น

“ได้ครับน้องกัน”กล้องตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กัน

กล้องนั่งขัดสมาดลงพื้นที่มีแต่สีขาวกันเห็นเช่นนั้นก็นั่งตาม

“ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ ดูท่าเราคงต้องอยู่อีกยาวเลย”กล้องพูดขึ้น

“จะอยู่ยาวไม่ได้นะผมยังต้องกลับไปหาพ่อกับแม่”กันโต้ตอบ

“พี่ก็เหมือนกัน”กล้องมองหน้ากันแล้วพูดตอบออกไป

“ที่นี่มีแต่สีขาวเรามาลองจินตนาการดูไหมครับ”กันพูด

“เอาสิจินตนาการว่าอะไรดีล่ะ”กล้องพูดออกมาไหนๆก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว

“ผมอยากได้เตียงนอนกว้างๆใหญ่ๆนอนได้หลายๆคนตรงนี้”กันพูดพร้อมชี้ไปที่จุดจุดหนึ่ง ผ่านไปไม่นานไม่ถึง5วินาทีด้วยซ้ำ เตียงนอนที่จินตนาการก็ปรากฎขึ้น ทำเอาทั้งกล้องและกันตะลึงตะบานไปเลยทีเดียว

“ได้ไง?”กล้องพูดขึ้นพร้อมหน้าตาที่สงสัย

“ผม...ก็ไม่รู้”กันและกล้องหันหน้ามองกันอย่างงงๆ

“พี่ลองดูสิครับ”

“ทำยังไงหรอ”

“พี่แค่จินตนาการว่าอยากได้อะไรแล้วชี้ไปตรงที่พี่อยากจะวาง”

“ได้เดี๋ยวพี่ลองดู” กล้องลองจินตนาการถึงสิ่งที่ตัวเองอยากได้แล้วชี้ไปที่เตียง จู่ๆตุ๊กตาตัวใหญ่ก็ปรากฎขึ้น

“ว๊าว! พี่ก็ทำได้”

“สุดยอดเลย” ทั้งสมองหน้ากันพร้อมกับยิ่มกว้าง แล้วทั้งสองคนก็วิ่งไปที่เตียง

“ตุ๊กตาตัวนี้พี่ให้”พูดแล้วกล้องก็อุ้มตุ๊กตาสุนัขตัวใหญ่ขึ้นยกให้กับกัน

“ขอบคุณครับ”กันรับไปแล้ววางไว้ที่เตียงเหมือนเดิม

“พี่ว่าเตียงนี้จะนุ่มเหมือนตุ๊กตาของพี่ไหม”

“พี่ว่านุ่มนะ”

“ผมก็ว่านุ่ม”

“งั้นเรามากระโดดลงพร้อมกันไหม”กล้องพูดขึ้น

ทั้งสองถอยหลังไปเตรียมตัวกระโดลงเตี้ยง

“นับ 1 2 3”กล้องนับก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งเจ้าหาเตียงแล้วกระโดดลงพร้อมกัน

//ตุบ//

“นุ่มจัง”กันพูดขึ้น

“ใช่นุ่มมาก นุ่มกว่าเตียงที่อยู่บ้านพี่อีก”กล้องพูดยิ้มๆ

กันหันตะแคงมาทางกล้อง

“เราเล่นอะไรกันดีครับ”กันถาม

“เกมบอร์ดไหม”กล้องตอบ

“ดีครับ แล้วเราจะเล่นเกมอะไรดี”กันถามขึ้นอีก

“พี่อยากเล่นไอ้ที่เป็นด่าน”กล้องตอบ

“งั้นเราเล่นบันไดงูไหมครับ”กันพูดขึ้น

“อะไรคือบันไดงู”กล้องพูดพร้อมกับทำหน้างง

“เดี๋ยวผมจินตนาการให้ดู”ว่าแล้วกันก็ลุกขึ้นนั่งแล้วเริ่มจินตนาการ เกมบันได้งูก็ปรากฎขึ้นต่อหน้า

“นี่ไงครับเกมบันไดงู”กันพูดขึ้น

กล้องทำหน้างงๆ“มันเล่นยังไงพี่ไม่เคยเล่น”

“เดี๋ยวผมสอนเอง”กันจับตัวเดินที่เป็นสีต่างๆขึ้นมา

“พี่เอาตัวไหนดีครับเลือกตัวได้เลย”กันยื่นไปให้กล้อง

“พี่เอาสีแดง พี่ชอบสีแดง”

“งั้นผมเอาสีม่วง ผมชอบสีม่วง”

พอเลือกตัวกันเสร็จกันก็อธิบายว่ามันเล่นยังไง

“เราเอาตัวของเราวางไว้ที่จุดเริ่มต้น จากนั้นก็เป่ายิงชุบกัน ใครชนะได้ทอยลูกเต๋า ได้เลขอะไรเราก็เดืนไปเท่านั้น สมมุติว่าผมได้เลขห้าผมก็เดินห้าก้าว ถ้าเกิดว่าเราตกตรงบันไดตรงนี้เราก็ได้ลงมายังจุดนี้ แต่ถ้าเราตกตรงบันไดตรงนี้ เราก็ขึ้นไปยังจดนี้ พี่เข้าใจหรือเปล่าครับ”

“เข้าใจแล้ว”

“งั้นเรามาเริ่มเล่นกันเลยไหมครับ”

“เอาสิ”

——————————————————————————

.

.

.

“ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว”กันพูดขึ้นเพราะตอนนี้เล่นเกมบันไดงูเบื่อแล้ว

“เรามานอนกันไหม”กล้องพูดขึ้น

“ดีครับ”กันตอบ

ทั้งสองคนโน้มตัวลงนอน ผ่านไปไม่นานก็หลับสนิดทั้งสอง

—————2วันผ่านไป——————

//ลืมตา//

//ที่ไหน//กันพูดในใจ

“หลานป้าตื่นแล้วหรือลูก”หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆเตียงที่กันนอนอยู่

“ป้า”เสียงกันแหบแห้ง จนเกิบไม่มีเสียงส่งออกมาเลย

“เดี๋ยวป้าเอาน้ำให้นะลูกอย่าพึ่งพูดอะไร”ป้าของกันเดินไปรินน้ำจากเยือกที่อยู่โต๊ะข้างๆเตียงของกันใส่แก้ว แกะพลาสติดที่ห่อหลอดออกแล้วใส่ลงไปในแก้ว ปรับเตียงให้พอเหมาะแล้วเอาน้ำให้กันดื่ม

“ดีขึ้นไหม”ป้าถาม

“ครับ”กันตอบ คราวนี้เสียงเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว

“แม่กับพ่อล่ะครับ”กันคิดได้ก็ถามออกไปทันที

“อยู่อีกห้องหนึ่งจ๊ะ”ป้าตอบออกไป

“ผมไปหาได้ไหมครับ”กันถามขึ้นอย่างเร่งรีบ

“ไม่ได้ หนูต้องรอหมอมาตรวจดูอีกก่อน ตอนนี้แม่หนูไม่เป็นอะไรแล้ว อีกไม่นานก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวค่อยให้พวกเขามาหา”

“ครับ”

“เดี๋ยวป้าไปตามหมอนะ”

“ครับ”

ป้าเดินออกไปจากห้อง

//พี่กล้อง//