ก่อนอื่นก็สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะงับ อาจจะมีการพิมพ์ผิดบ้าง อย่าโกรธกันน้าาา นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมากๆ และอยากลองเอามาเขียนและเเต่งเติมอะไรเข้าไปนิดหน่อย ย้ำ จากนิยาย30%แต่งเอง70%นะงับ เรื่องนี้จะเป็นแนวน่ารักจะไม่มีฉาก18+มากนัก ถ้าผิดพลาดตรงไหนคอมเม้นบอกกันได้เลยน้าาา🙏

มาแนะนำตัวละคร(ขอแจ้งก่อนว่าอาจจะไม่มีตัวละครครบเหมือนตามในซีรีย์หรือนิยายนะงับ)

คนที่1.. มีนามว่าลั่วปิงเหอ(เป็นพระเอง)และมีอีกชื่อคือ..ลิ่วปิงเกอ(ชื่อตอนที่พระเอกเป็นมาร)

คนที่2..มีนามมาเสิ่งชิวชิว(เป็นนายเอง)

คนที่3..มีนามว่าหลิ่วชิงเกอ(พระรอง)และมีฐานะเป็นศิษย์พี่ของนายเอก

คนที่4..มีนามว่าเยวี่ชิงหยวน(เป็นศิษย์พี่ของนายเอก)และแอบชอบนายเอกเช่นกัน

คนที่5..มีนามว่าหมิงฟาน(เป็นลูกศิษย์ของนายเอกและเกลียดพระเอก)

คนที่6..มีนามว่าหนิงอิงอิง(เป็นเพื่อนของพระเอกและแอบหลงรักพระเอก)

คนที่7..มีนามว่าซาหัวหลิน(เป็น1ในสาวฮาเร็มของปิงเหอ)

ตัวหลักจะมีประมาณนี้ส่วนอื่นๆ จะไม่ขอเอ่ยชื่อนะงับ พอดีจำได้ไม่หมด55555 

อ๊ะ!!!!ลืมบอกพอดีเรื่องนี้ลงไปรอบนึงแล้วนะแต่แอดขอรับออกเนื่องจากแอดได้ไปเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องให้อ่านง่ายขึ้น♥️♥️♥️

เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า !!!!?

(นิยาย)มีมารร้าย ได้ทำการฆ่าคนและทำลายเมืองจนหมดสิน..พอไปฆ่าเมืองไหนเจอสาวถูกใจก็จะเอากลับฮาเร็มของตน และได้ออกตามล่าคนที่ทำไห้เค้าแค้นมากที่สุด..พอหาพบก็ได้ทำการตัดแขนและขอคนๆนั้น แล้วยัดใส่ในโหลผักดองใช้ชีวิตอย่างแสนทรมาน จะตายก็ตายไม่ได้....

มารร้าย:ซือจุนเจ้าได้สยบอยู่แทบเท้าข้า..ข้าสะใจยิ่งนัก (พร้อมกับยิ้มอย่างสะใจและมองคนตรงหน้า)

มารร้ายได้ทรมารคนที่เค้าแค้นอย่างมีความสุขให้จนคนๆนั้นได้ตายจากไป.. นิยายก็จบแต่เพียงเท่านี้... 

ตัดภาพมานี่นักอ่านนิยายที่เขียนไปสักครู่นี้..คนๆนี้มีนามว่าเสิ่นหยวน(บุคคลที่อยู่ในโลคความจริง) เป็นนักอ่านที่ชอบอ่านนิยายและหาตังเติมอยู่บ่อยๆ พอนิยายได้จบลงฝั่งทาง เสิ่นหยวนก็ได้ คอมเม้นด้วยความไม่พอใจที่นิยายจบแบบไร้สาระแบบนี้...

ทางระบบที่ได้เห็นคอมเม้นของเสิ่นหยวนก็ได้เกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ....

ในขณะนั้นเอง..เสิ่นหยวนได้หยิบซาลาเปาเข้าปากแต่ดันติดคอ..สุดท้ายเสียชีวิตและระบบก็ได้ดึงวิญญาณของเสิ่นหยวนไปเพื่อไห้ไปแก้ใขตัวเรื่องและตัวละคร...

ตัดมาที่...เสิ่นหยวนได้ตื่นจากการหลับไหลและได้มาอยู่ในร่างของ "เสิ่นชิงชิวนายเอกของเรานั้นเอง" แต่ในตัวละครนี้ก่อนที่เสิ่นหยวนจะมาเข้าร่างเสิ่นชิงขิวเป็นตัวร้ายนะงับ ที่ชอบแกล้งปิงเหอพระเอกองเรา

เสิ่นหยวนในร่างของเสิ่นชิงชิว

..โอ้ย!!..ปวดหัวจังตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหนเนี้ย พร้อมกับลืมตาและมองคนที่อยู่ตรงหน้า..

เยวี่ยชิงหยวนกล่าวอย่างเป็นห่วงว่า..

"เจ้าเป็นอย่างไปบ้างหลับไปเสียนานเชียว อยู่ดีๆก็เป็นลมหมดสติไป "

นาทีนั้นชิงชิวมึนงงอยู่ครู่หนึ่งพอได้สติมาบ้างก็เอ่ยถามแบบไม่ลืมตา

"ท่านเป็นใคร?" พอพูดจบชิงชิวก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ สิ่่งที่เห็นตรงหน้าคือผู้ชายคนนึงรูปร่างกำยำหน้าตาหล่อเอาการใส่ชุดแต่งตัวเหมือนคนสมัยก่อนการแต่งตัวแบบนี้มันคุ้นตามากๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออกว่าที่เคยเห็นที่ไหนผ่านไปไม่นานก็เริ่มมีสติมากขึ้น และได้พูดขึ้นมาว่า

"แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง"  นี่มันอะไรกัน!!!

พร้อมกับมองรอบๆห้องและมองตนเอง

ห้ะ!!!พระเจ้านี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!!!!!(ตกใจและคิดอยู่ในใจ) 

ผ่าน2นาทีก็มีระบบขึ้นมา(เสิ่นชิงชิวมองเห็นคนเดียว)

"สวัสดีค่ะฉันคือระบบ..ของนิยายที่คุณได้อ่านไปและคอมเม้นอย่างไม่พอใจทางเราได้ดึงคุณมาเพื่อให้คุณมาเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องและตัวละครแบบตามใจคุณ...แต่อย่าพึ่งดีใจไปคุณจะต้องทำยังไงก็ได้ไห้เนื้อเรื่องเปลี่ยนถ้าคุณทำไม่ได้คุณก็จะตายอย่างน่าอนาถตามนิยายของเรา..และมีอีก1อย่างทางเราจะขอเกิบค่าระดับความฟินของตัวละครเพื่อเป็นคะแนนให้คุณถ้าคุณทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนแปลงไปได้โดยที่ไม่กระทบในเรื่องหลักของเราคนก็จะได้คะแนนความฟินของตัวละครไปเพื่อเอาไปใช้ในเวลาต่างๆที่สำคัญ"   และก็หายไป

ในตอนนั้นเสิ่นชิงหยวนที่อยู่ในร่างของตัวร้ายนี้ก็ได้แต่ทำอะไรไม่ถูกตัวสั่นและกลัวหนักมาก จนเยวี่ยหยวนต้องเรียก

"เจ้าเป็นอะไรหน้าซืดปากสั่นเชียว"...

ตอนนี้รับรู้ชะตากรรมของตนเองแล้ว พร้อมกับคิดในใจอีกว่า "คงเป็นเวรกรรมสินะ!!" พอได้สติครบในตอนนี้หัวสมองชิงชิวว่างเปล่าไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน เลยถามคนตรงหน้าไปแบบโง่ๆว่า

"ศิษย์พี่ เจ้าลั่วปิงเหอยู่ไหนหรือ?"

"...…......." เยวี่ยชิงหยวน เขาได้แต่มองหน้าชิงชิวที่อยู่ตรงหน้าทว่าปกติชิงชิวจะไม่พูดชื่อเต็มของเด็กคนนี้ เดิมทีจะชอบพูดว่า เจ้าหมาปิงเหอมันไปไหน?แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากน่าจะเป็็นที่สลบไปนาน ด้วยความสงสารเด็็กคนเยวี่ยชิิงหยวนเลยพููดออกไปว่า

"เจ้า..อย่าอะไรกับเด็กมันนักเลยเด็กคนนั้นมันพยามเต็มที่แล้ว" 🥺

ชิงชิวพอได้ยินคำนั่นใจก็วูบลงไปที่ตาตุ่มทันทีแต่ก็ยังคงตัวเองไว้และถามย้ำไปอีกครั้งว่า

"นั่นแหละ...ขอรับมันอยู่ที่ไหน?"

เยวี่ยชิงหยวนทำหน้าเศร้าเพราะตนพูดไปเหมือนคนตรงหน้ากับไม่สนใจแถมยังยืนยันจะถามหาเด็กคนนั้นให้ได้ตนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปจึงตอบกลับไปว่า

เจ้าโบยมันไป40ทีและไห้ไปนอนที่ห้องเก็บฝืน...เจ้าจำไม่ได้หรืออย่างไร?

ชิงชิว*...........*

วินาทีที่ได้ยินคำๆนั้น ในใจก็สั่นเเละกลัวสุดๆ พอนึกถึงภาพที่เกิดขึ้นในนิยายแล้วตัวเขาแทบอยากจะกอดขาปิงเหอเอาไว้และกราบขอโทษเป็น1000ๆครั้ง

เวลาผ่านไปสัก..เยวี่ยชิงหยวนขอตัวไปข้างนอกก่อนเพราะไม่อยากรบกวน 

ตอนนั้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรก็ได้แต่เรียกคนที่อยู่ข้างนอกไห้มาหาตน..

และคนที่เข้ามาหานั้นก็คือ...หมิงฟางคนที่เกลียดปิงเหอเข้าใส้และได้วางแผนกับเสิ่นชิงชิวคนเก่าทำร้ายปิงเหอบ่อยครั้ง.. หมิงฟางพอได้เห็นซือจุนเรียกตนก็รีบตอบรับทันทีพร้อมกับวิ่งเข้ามาหา

"มาแล้วขอรับ...มีอะไรไห้ศิษย์รับใช้"

นาทีที่ชิงชิวเห็นหมิงฟางนั้นก็คิดขึ้นมาในใจว่า"เด็กคนนี้มันก็ตายอย่างน่าสงสารเหมือนกันนะเห้อออน่าสงสาร แต่ทว่าคิดไปคิดมาจะไปสงสารทำไมในเมื่อเราตายอนาถที่สุดนี่หว่า!!!" แต่ก็เอาเถอะถึงอย่างไรก็ตามก็ต้องเปลี่ยนแปลงนิยายเรื่องให้ได้ พอคิดจบ ก็พูดขึ้นมาว่า

"ไปตามลั่วปิงเหอมาหาข้า"

พอหมิงฟางได้ยินคำนั้นก็งงอยู่เล็กน้อยเพราะปกติซือจุนของตนจะเรียกปิงเหอว่า เจ้าหมาไร้ค่าบ้าง หมาโง่บ้าง และก็ไม่ได้้้้เอะใจอะไรและรีบตอบกลับซือจุนอย่างว่าง่าย

"ขอรับ" แต่ทว่าความชั่วของหมิงฟางก็พลันพุดขึ้นพร้อมยิ้มอย่างสะใจเพราะคิดว่าอาจารย์จะเรียกเจ้าปิงเหอมาตีเหมือนทุกครั้ง

5นาทีผ่านไป

หมิงฟางได้นำตัวของลั่วปิงเหอมาพบ..แต่กับต้องตกใจเพราะสภาพขอลั่วปิงเหอเต็มไปด้วยเลือด แต่ปิงเหอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมีแต่จะทำท่าคุกเข่า.. 

ตอนที่ชิงชิวได้เห็นสภาพของลั่วปิงเหอนั้น..ใจของเขาวูบลงไปที่ตาตุ่ม ก็ได้เอ่อขึ้นมาว่า

"เจ้าไปต้องคุกเข่าหรอก" แผลของเจ้าเป็นอย่างไรบาง ถามด้วยความรู้สึกผิดและกลัว ..แต่กลับไม่คิดเลยว่าคำถามนั้นจะทำไห้ลั่วปิงเหอรู้สึกดีและดีใจเป็นอย่างมาก..

(ที่ดีใจเพราะน้องได้แอบหลงรักอาจารย์ตนเองตั้งแต่ที่มาฝากตัวเป็นศิษย์แล้วนะค่ะทุกอย่างที่อาจารย์คนก่อนทำน้องไม่เคยโกรธเลยแต่จะมาโกรธเเบบสุดๆคือตอนที่น้องโดนอาจารย์ผลักตกหน้าผานะค่ะ)

ลั่วปิงเหอก็ได้ตอบกลับไปว่า.  "ไม่เท่าไรขอรับแต่..ท่านอาจารย์ขอรับข้าผิดไปแล้วข้าไม่ควรเถียงอาจารย์ไปอย่างนั้นขอให้ท่านอาจารย์โปรดอย่าถือสา" พร้อมกับคุกเข่าขอโทษ

ชิวชิวที่ได้เห็นภาพแบบนั้นก็พลันทำตาถลึงใหญ่ในความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าการที่ปิงเหอคุกเข่าให้ตนแบบนี้ขาของตนนี้นับว่าถูดตัดแล้ว

แต่ทว่าชิงชิวนิได้แสดงอาการอะไรออกมาได้แต่ทำหน้านิ่งและยืนยาทาไห้ลั่วปิงเหอ นาทีที่เห็นชิงชิวยืนยาให้ปิงเหอหนิงฟางตกใจทำหน้างงกันไปเลยทีเดียว😂

ลั่วปิงเหอได้เอามือไปรับยามาและจะกล่าวลา  แต่กับโดนคนข้างหน้าตนขัดสะก่อน..

เชิงชิวได้เอยถามไปว่าปีนี้เจ้าอายุเท่าไร ลั่วปิงเหอก็ตอบกลับมาว่า14ปีขอรับ และเดินออกไป... 

พอปิงเหอเดินออกไป ชิงชิงก็ไล่หมิงฟางออกไปเช่นกันเพราะตอนนี้ตนเริ่มจะหาวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงนิยายเรื่องนี้.... ผ่าน2-3ชั่วยามก็คิดไม่ออกไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน?ชิงชิว..ได้แต่นอนคิด นั่งคิดว่าจะทำอย่างไรดีและเริ่มจากตรงไหน..เพื่อจะได้เปลี่ยนแปลงตัวละคร คิดไปคิดมาใช้เวลาอยู่นาน2นานก็คิดไม่ออก.. พอเวลาผ่านไปเค้าก็เบื่อไม่รู้จะทำอย่างไรดีคิดก็คิดไม่ออกเลยเดินออกมาข้างนอกเผื่อจะคิดแผนออกบ้าง...

ในเวลานั้นเอง ..ลั่วปิงเหอได้มาฝึกวิทยายุทธของเค้าในทุกๆวัน ลั่วปิงเหอจะเรียนช้ากว่าคนอื่นเนื่องจากโดนศิษย์พี่คนอื่นๆแกล้งและใช้งานอย่างหนักจนแทบไม่มีเวลาฝึกวิทยายุทธเหมือนคนอื่นๆ พอชิงชิวได้เห็น..ก็นึกอะไรดีๆออก.. จึงรีบไปที่ห้องคัมภีร์เพื่อไปหาตำราวิทยายุทธที่ดีที่สุดในสำนักเพื่อเอาไปให้ลั่วปิงเหอฝึกจะได้ทันคนอื่น..

จังหวะนั้นเองตอนที่ชิงชิวเดินไปหา ด้วยความที่ลั่วปิงเหอกำลังฝึกวิทยายุทธอยู่นั้นเค้าก็ได้หันไปเห็น ชิงชิวเดินเข้ามาหาตนด้วยความตกใจเผลอทำกระบี่หลุดมือ.. ชิงชิวก็เก็บกระบี่และยื่นให้ลั่วปิงเหอ พร้อมกับนำเอาตำราฝึกวิทยายุทธยื่นให้และได้กล่าวว่า

"ให้เจ้าฝึกตนให้ดีแล้วจะไม่มีคนอื่นมารังแกเจ้าได้"

หลังจากกล่าวจบ ชิงชิวได้เดินออกไป...ทำเอาลั่วปิงเหอ..งงและเขินอายแถมยังกอดสมุดตำราไว้ที่อกอย่างแน่น และเอยมาว่า

"ขอบคุณขอรับท่านอาจารย์ข้าจะทำให้ดีที่สุด"

ตัดภาพว่าที่ชิงชิว.ก็ได้แต่คิดในใจพร้อมกับส่ายหัวไปพลางๆและพูดเบาๆว่า

"วันนี้เอาแค่นี้ไปก่อนละกันพรุ่งนี้ฟ้าใหม่คงจะมีเรื่องดีๆเข้ามาสินะ" 

ผ่านไปไม่นานระบบก็เด้งขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า

ยินดีด้วยค่ะคุณได้เริ่มเรื่องการเปลี่นนแปลงตัวละครและทำให้ตัวละครหลักมีความสุขคุณจะได้ค่าความฟินจากตัวละคร100แต้มพยามต่อไป

 พูููููดจบระบบก็หายไป

ชิงชิวได้ยินแบบนั้นเขาก็ดีใจเล็กน้อย..และเริ่มจะชอบเกมนี้มาแล้วสิ5555.และเดินออกไป

เดี๋ยวมาต่อน้าาา

ตัดภาพ มาที่ ชิงชิว ณ.เวลานี่ก็ยังหาวิธีที่จะทดแทนความผิดที่ตนไม่ได้ก่อ...คิดไปคิดมาสักระยะ ก็เริ่มคิดออก...

จริงสิ!!! ลั่วปิงเหอจะต้องออกไปตักน้ำและหาฝืนนี่นา เราก็อาศัยเวลานี้ตีสนิท..อาจจะมีวิธีอะไรดีๆก็ได้...ชิงชิวในตอนนี้เป็นก็ไม่มั่นใจเท่่าไรนักเพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้จะตีสนิทยังไงตอนที่อยู่ในโลคความจริงตัวเขาก็ไม่ได้มีเพื่อนมีแต่นิยายที่อ่านเท่านั้นที่เป็นเพื่อนตน ทว่่าตอนนี้ตนเองไม่่่มีทางเลือกเลยต้องจำใจทำแบบนี้

เวลาผ่านไป........

ชิงชิว..ได้ดักรอทางเข้าป่าเพื่อจะช่วยลั่วปิงเหอตัดฝืนและทำการตีสนิท...เวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป.. ลั่วปิงเหอก็เดินมาถึงพร้อมกับมีตระกร้าสะพายหลังมาด้วย..

ลั่วปิงเหอตอนที่เห็นซือจุนของเขาก็มีท่าทีตกใจเล็กน้อยคิดว่าตนไปทำความผืดอะไรทำไมท่านอาจาร์มาดักรอ... ด้วยความใจกล้าและคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเดินเข้าไปหา ซือจุนของตน  พร้อมกับถามด้วยความสงสัยว่า...

"ท่านอาจารย์มีอะไรหรือป่าวขอรับ🙇‍♂️

ชิงชิวทำหน้านิ่งและพูดออกไปว่า...

ทำไมข้ามาหาเจ้าไม่ได้หรือ?

นาทีที่ลั่วปิงเหอได้ยินคำๆนี้หลุดออกมาจากซือจุนที่รััก ก็เกิดอาการตกใจและหน้าแดงโดยไม่รู้... พอดึกสติกับมาได้ ก็พูดตอบไปว่า...

"มิกล้า ..ว่าแต่มาหาข้า..ข้าทำผิดอะไรหรือป่าวขอรับ"   พร้อมกับก้มหน้า

ชิงชิงได้เห็นอาการของเจ้าลั่วปิงเหอก็เผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว..ยิ้มด้วยความเอ็นดูและขำท่าทางของลั่วปิงเหอ...หลังจากนั้นก็ได้เดินเข้าไปไกล้ลั่วปิงเหอ แล้วเอาตระกร้าจากหลังลั่วปิงเหอมาสะสายไว้หลังตน และพูดไปว่า..

"วันนี้ข้าอยากไปดูเจ้าตัดฝืนจะได้หรือไม่"

ลั่วปิงเหอ..ยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า.. เชิญรับ

แล้วทั้งคู่ก็เดินไปหาฟืนด้วยกัน หลังจากเดินไปได้ไม่นาน ชิงชิวก็ได้เอ่ยถามปิงเหอว่า

"ตอนนี้แผลเจ้าเป็นอย่างไร? "

ปิงเหอ"............."

ปิงเหอยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า..ตอนนี้หายดีแล้วขอรับ ต้องขอบคุณท่านอาจารย์ที่มอบยาให้ 

พอชิงชิวได้ยินคำตอบและสังเกตท่าทางของปิงเหอตอนนี้เขาเริ่มจะจับจุดได้แล้วเขาต้องหาอะไรมาคุยกับปิงเหอให้ได้มากที่สุด และชิงชิวก็เอยถาอีกว่า

"เจ้ามีสิ่งของที่อยากได้บ้างหรือไม่?"

​​​​​​ ลั่วปิงเหอเมื่อได้ยินคำถามนั้นก็งงไปครู่หนึ่ง แต่ก็ตอบไปว่า

"ข้าไม่ได้อยากได้อะไรเลยขอรับ..ข้าขอแค่ฝึกวิทยายุทธให้เก่งเพื่อข้าจะได้ปกป้องตนเองและคนที่ข้ารักได้ "ก็พอแล้ว

ชิวชิว"..........." 

ชิงชิวที่ได้ยินคำตอบนั้นในสมองของเขาก็คิดว่าขึ้นมาว่า โอ้ววพระเจ้าเองชั่งเป็นคนดีจริงๆ คนดีๆอย่างเองไม่น่ามาเจอสภาพอะไรแบบนี้เลยจิตใจของเองในนี้ตอนนั้นมันชั่งบริสุทธิ์ไม่อาคาดแค้นกับใครแถมยังอยากปกป้องคนที่รักอีก เองนี่มันสุดยอดจริงๆ พอคิดในใจจบ

 ชิงชิวก็หันไปมองคนข้างๆเขาแต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

หลังจากที่ปิงเหอพูดจบ... เสิ่นชิงชิวก็พูดต่อไปว่า

*คนที่เจ้ารักคือใครกัน!!! เพราะที่ข้ารู้มาเจ้าเป็นเด็กกำพร้า มิใช่หรือ... แต่แอ๊ะ..หรือว่า...เจ้าไปหลงรักสาวที่ไหนใช้หรือไม่?*

 หลังจากที่ตนพูดจบลั่วปิงเหอนิ่งไปสักครู่..พร้อมกับกำลังคิดอะไรบางอย่างทำไมซือจุนถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนเอาแต่ตบตีข้า แต่ทำไมตอนนี้กลับสนใจข้าถามข้าว่าข้าอยากได้อะไร... หลังจากคิดไปไม่นาน.....

ชิงชิวก็เอ่ยถามอีกว่า....

"เจ้าชอบสาวที่ไหนหรือ?"... หลังจากถามคำถามเสร็จชิงชิวก็หยุดเดินพร้อมกับยืนรอฟังอย่างตั้งใจและในสมองตอนนั้นก็คิดแผนได้อีก1แผน...(กูรอดแล้ววถ้าปิงเหอชอบสาวที่ไหนข้าจะทำทุกวิถีทางให้เจ้าสมหวังและจะได้เปลี่ยนเนื้อเรื่องได้สักที)ความคิดในใจของชิงชิว

 ตัดภาพมาที่ปิงเหอก็ได้แต่ก้มหน้าแดงอยู่นั้น... พอผ่านไปสักพัก(ไม่นาน) ปิงเหอก็พูดขึ้นมาว่า..

*เขาคนนั้นอยู่ไม่ไกลจากตัวข้าเท่าไหร่ขอรับเค้าเป็นที่เก่งไปสะทุกอย่างและที่สำคัญเค้าเป็นคนที่ทำไห้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปขอรับ..แต่ถึงอย่างไรข้าก็คงรักเค้ามากไปกว่านี้ไม่ได้หรอกขอรับเพราะเค้าอยู่สูงเกินไป สูงเกินกว่าที่ข้าจะเอื้อมถึง🥺!!!!!!*

ในตอนนั้นเองชิงชิวก็ได้สังเกตสีหน้าของปิงเหอเห็นได้ชัดว่ากำลังเศร้า...

ชิงชิวในตอนนั้นไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีที่จะทำให้ปิงเหอรู้สึกดีที่สุดคิดอยู่นานเขาก็คืดออกและก็ได้เอ่ยมาประโยคหนึ่งว่า...

"ความรกไม่มีถูกผิด​​​​ความรักไม่มีสูงต่ำ!!!!ความรักไม่มีหน้าตาเป็นส่วนใหญ่" ไม่ว่ามันจะต่างกันแค่ไหน ถ้าใจของคนทั้ง2ตรงกัน ต่อให้เค้าเป็นเทพธิดาแต่เจ้าเป็นเพียงคนธรรมดาก็รักกันได้ไม่ยาก สำหรับข้าแล้วถ้าข้าได้รักใครสักคนต่อไห้เค้าจะดูแย่หรือเลวร้ายในสายตาคนอื่นแต่สำหรับข้า ข้าจะมองว่าเค้าดีที่สุด

ปิงเหอ"............."

หลังจากพูดจบชิงชิวก็ได้ปรบมือให้ตัวในใจและพูดขึ้นมาในใจว่า..

*โอ้แฮะ!!!ฉันก็พูดอะไรดีๆแบบนี้ได้เหมือนกันนะเนี้ยพูดได้ดีสะด้วยอิอิพอคิดจบ....ก็ได้หันไปมองคนตรงหน้า...ที่จ้องหน้าตนอยู่แบบไม่ละสายตา...

ชิงชิง.ได้เรียกลั่วปิงเหออยู่นาน2นานเนื่องจากนางมองหน้าชิงชิวจนเหม่อลอย... ชิงชิวได้เอามือไปเเตะที่หน้าปิงเหอแตะไปไม่กี่ครั้ง จนปิงเหอตอบรับ...

"ขะขะขอรับ...ท่านอาจารย์พูดจบแล้วหรือ"       ชิงชิวหัวเรอะอย่างเอ็นดู..แล้วก็พูดออกไปว่า..

"ใช้เจ้าไม่ได้ฟังข้าหรือ??".. ปิงเหอก็พูดตอบว่า.."มิใช้ขอรับข้าฟังทุกคำที่ท่านพูดมา

หลังจากที่คุยเรื่องนี้กันจบ..ก็ถึงที่ตัดฟืนพอดีปิงเหอก็ได้ตัดฟืนไปพลางคุยกับชิงชิวไปพลางพูดคุยกันเรื่องทั่วไป จนเวลาผ่านไปไม่นานนักฟืนก็เต็มตะกร้าพอเห็นว่าฟืนเต็มแล้วทั้ง2ก็เดินทางกลับเพื่อที่จะเอาฟืนไปเกิบที่โรงครัว  ทั้ง2เดินมาจนถึงกลางป่า..ชิงชิวก็ได้พูดออกไปว่า

"หลังจากที่เจ้าเอาฟืนไปเกิบแล้ว" เจ้ามาหาข้าที่ห้องด้วยนะ...หลังพูดจบก็ได้เดินนำลั่วปิงเหอไป

ตัดภาพมาที่ปิงเหอในความรู้สึกตอนนั้น มันรู้สึกตกใจและประหม่าไม่น้อยตอนนั้นเขาสับสนไม่รู้ว่าซือจุนจะทำอะไรตนเพราะตั้งแต่ที่ตกมาเป็นศิษย์ที่นี่ซือจุนไม่เคยทำแบบนี้กับตนเลย ได้แต่เกิบความรู้สึกนี้ไว้และรีบไปเกิบฟืนในห้องครัวอย่างเรียบร้อย และได้รีบไปหาซือจูน ของตน

หลังจากนั้นไม่นาน..ชิงชิวได้เห็นว่าปิงเหอมาแล้ว ก็ได้เอ่ยถามไปว่า

"เจ้ามานานหรือยัง??"ปิงเหอตอบกลับไปว่า..ไม่นานขอรับ...🙇‍♂️ หลังจากปิงเหอพูดจบ..ชิงชิวก็ได้บอกไห้ปิงเหอเข้ามาไกล้ๆตนและพูดว่า

"วันนี้..เจ้าแต่งตัวไห้ดูดีหน่อยนะ ข้าจะไห้เจ้าไปตลาดเป็นเพื่อนข้าหน่อย"

หลังจากที่ปิงเหอได้ยิน ก็ทำไห้งงเป็นไก่ตาแตก (เพราะปกตินิซือจุนไม่เคยชวนตนไปเลยสักครั้งมีแต่หมิงฟางและหนิงอิงอิงที่ได้ไป)แต่ทำไมครั้งนี้ตนถึงได้ไปตลาดกับซือจุนได้!!!ปิงเหอคิดในใจแล้วก็ตอบไปว่า

"ขอรับงั้นข้าขอตัวลาไปเปลี่ยนชุด"... ชิงชิวก็พูดขึ้นมาว่า...ดี!!!อีก1ก้านธูปมาเจอกันที่หน้าสำนัก

ตัดภาพมาที่หน้าสำนัก.....

.จบ.

ต่อจากตอนที่แล้ว...

ปิงเหอได้มารอชิงชิวก่อนเวลา (เพราะความตื่นเต้นที่จะได้ไปตลาดกับคนที่ตนรัก) ปิงเหอนั้นได้แต่งตัวเหมือนปกติที่เคยแต่งแต่เป็นชุดใหญ่ที่ดูดีกว่าตัวอื่นๆที่ปิงเหอเคยใส่ทว่าปิงเหอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่คอยเอาเงินหรือเอาเสื้อผ้ามาให้เหมือนศิษย์คนอื่นๆ 

ผ่านไปไม่นานชิงชิวก็ได้เดินมาถึง แล้วเอ่ยถามไปว่า..

"เจ้ามานานแล้วหรือยัง "

ปิงเหอตอบกลับไปว่า

"ไม่นานขอรับ"... หลังจากที่ชิงชิวพูดจบก็ได้เอาแขนของตนท้าวไหล่ของปิงเหอ..เหมือนอารมณ์พี่น้องที่สนิทกันแล้วก็พูดมาว่า..งั้นเราไปกันเถอะ ถ้าเจ้าอยากได้อะไรเจ้าบอกข้าเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ..คำๆนี้ทำเอาปิงเหอไปไม่ถูกทั้ง..งงและสับสนแต่ก็รู้สึกดีเอามากๆที่คนที่ตนรักหันมาสนใจเค้า... 

พอมาถึงตลาด

ชิงชิวก็พูดย้ำมาอีกว่า  "เจ้าอย่าได้เกรงใจที่ข้าพาเจ้ามาไม่ได้มีแผนร้ายแค่อยากพาเจ้ามาเปิดหูเปิดตาเหมือนศิษย์คนอื่นๆเท่านั้น "

ปิงเหอได้แต่ยิ้มและพูดออกไปว่า...ขอรับ!! เ

   วลาผ่านไป นาน2นานปิงเหอก็ไม่ซื้อสักที ผ่านร้านโน้นร้านนี้ก็ไม่สนใจพอถามก็บอกว่า....มันแพงไปบ้าง มันไม่สวยบ้าง จนตอนนี้ชิงชิวเริ่มเหนื่อยและโมโห..จึงได้ขึ้นเสียงไปว่า...

อะไรของเจ้ากัน!!! อันโน้นก็ไม่เอาอันนี้ก็ไม่สนแล้วข้าจะพาเจ้ามาทำไมเสียเวลา...(พูดไปด้วยความโมโหและเหนื่อย)แต่หารู้ไม่ว่าประโยคนั้นทำเอาปิงเหอน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว หลังจากที่ชิงชิวได้เห็นน้ำตาของปิงเหอก็ได้แต่ตกใจและกลัว(เพราะถ้าเค้าทำไห้ปิงเหอโกรธหรือแค้นขึ้นมาเค้าก็จะตุยเย้แบบในนิยายอะสิ)... ทันได้นั้นเองเหมือนสวรรค์จะเห็นใจหรืออาจจะสงสารก็ไม่รู้😂 ได้มีสุนัขจรจัดวิ่งไล่กัดกับสุนัขอีกตัวอยู่... เค้าถึงใช้โอกาสนี้ช่วยปิงเหอโดยการเอาตัวไปบังและกอดปิงเหอไว้เนื่องจากปิงเหอมีนิสัยที่กลัวสุนักมาก (สาเหตุที่กลัวสุนักเพราะน้องเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองอยู่ไหนได้แต่ร่อนเร้ไปตามทางตามหมู่บ้านต่างๆค่ำไหนนอนนั่นเวลาหิวก็ต้องไปแย่งข้าวของสุนักจรจัดกินซึ่งทำให้สุนักจรจัดชอบมาทำลายและมากัดปิงเหอบ่อยจนเกิดเป็นความกลัวที่ฝั่งใจ)

พอสุนักวิ่งผ่านไป...ชิงชิวก็ได้ถามปิงเหอไปว่า...

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง???"

ปิงเหอได้แต่ยืนมองคนตรงหน้าของเค้าโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ด้วยความที่ชิงชิวกลัวปิงเหอตกใจมากเลยเอามือแตะหน้าเบาๆ แล้วถามไปอีกครั้ง ครั้งนี้ปิงเหอได้สติเลยตอบกลับไปว่า..

"ข้าไม่เป็นไรขอรับ" ของคุณท่านอาจารย์ที่ช่วย...(ความรู้สึกของปิงเหอตอนนั้นคือตกใจหมาแต่ก็รุ้สึกว่าตัวเองอบอุ่นมากเค้าไม่เคยรู้เลยว่าความอบอุ่นแบบนี้มันรู้สึกยังไงจนมาได้กอดจากชิงชิว ยิ่งทำไห้ปิงเหอหลงรักชิงชิวมากกว่าเดิม) หลังจากทุกอย่างจบลงชิงชิวก็พูดไปว่า 

  "ถ้าเจ้าไม่อยากได้อะไร..งั้นเราหาโรงเตี๊ยมหาข้าวปลากินก่อนเถอะตอนนี้ข้าหิวมาก" 

   ทั้งคู่ก็ได้เดินไปที่โรงเตี๊ยม..และได้สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะพร้อมกับน้ำชา1กา พออาหารมาเสร็จชิงชิวกำลังจะกิน แต่สายตาก็ได้หันไปมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีติดๆขัดเหมือนทำตัวไม่ถูก..เลยถามออกไปว่าทำไมเจ้าไม่กิน?พร้อมกับตัดกับข้าวไห้ พอปิงเหอได้เห็นกับข้าวที่ชิงชิวตักไห้ก็ยิ้มดีใจแล้วก็ได้พูดมาว่า

"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้กินอาหารดีๆแบบนี้"(สาเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะว่าปิงเหอมักจะไปกินข้าวไม่ทันคนอื่นเนื่องจากต้องฝึกวิทยายุทธช้ากว่าคนอื่นพอไปถึงก็ไม่มีกับข้าวเหลือแล้วเต็มที่อย่างดีก็มีแต่ข้าวเปล่ากับน้ำแกงเหลือๆ)

ชิงชิวได้ยินแบบนี้ยิ่งรู้สึกผิดและสงสารเป็นอย่างมากจึงตักอาหารไห้ปิงเหอแบบเยอะจนกินแทบไม่ทัน พอทั้งคู่กินข้าวไปสักพักสายตาของชิงชิวก็ได้มองไปเห็นร้านของหยกอยู่ร้านหนึ่งสวยสะดุดตามากเป็นร้านที่ปิงเหอบ่นว่าแพงนั้นแหละ ชิงชิวเลยบอกกับปิงเหอว้า...

"เดี่ยวข้ามานะ พอดีเจอสหายเก่าเจ้ากินไปก่อนละกัน"

 ปิงเหอก็เชื่อฟังเป็นอย่างดีและก้มหน้าก้มตากินอากหารอย่างมีความสุข

 ตัดภาพมาที่ชิงชิวก็ได้ถามแม่ค้าไปว่า...

หยกชิ้นนี้ขายยังไง?? พอแม่ค้าบอกราคาก็ได้จ่ายเงินไป หยกชิ้นนี้สีสวยมากและคิดว่า..ปิงเหอต้องชอบ





พอได้หยกมาแล้วก็ได้เกิบไว้ในเสื้อของตนเองแล้วเดินไปหาปิงเหอที่กำลังกินข้าวอยู่.. พอเดินไปถึงก็เห็นว่าปิงเหอกินเสร็จแล้วและนั่งรออยู่ พอปิงเหอเห็นคนรักของตนก็เอ่ยถามไปด้วยความคิดถึง(แหม่ๆๆๆห่างกันแปปเดียวคิดถึงสะแล้ว) ได้เอ่ยถามไปว่า...

"ท่านไปไหนมานานจัง?ท่านจะกินอีกหรือไม่"???

ชิงชิว ".................."

ชิงชิวก็ตอบกลับไปว่า..

"ไม่แล้วละ..ตอนนี้ก็ไกล้ค่ำแล้วเรากลับกันเถอะ"

หลังจากที่ทั้งคู่เดินกลับมาถึงหน้าสำนัก ชิงชิวก็ได้พูดออกไปว่า

"เจ้าไปที่ห้องข้าก่อนนะข้ามีอะไรจะให้เจ้า"

คำพูดนั่นทำเอาปิงเหอใจเต้นตุบๆๆ เพราะไม่เคยคิดเลยว่าจะได้อะไรแบบนี้ด้วย!!! แล้วได้ตอบกลับไปว่า

ขอรับ....

หลังจากเข้ามาในห้องแล้ว... ชิงชิวได้นำหยกที่ตนแอบไปซื้อมาไห้ปิงเหอดู

​



เป็นอย่างไรเจ้าชอบหรือไม่?อะ!!นี่ข้าให้เจ้านะ!!!!!!

หลังจากที่ปิงเหอได้เห็นหยกในมือของชิงชิวนั้น....น้ำตาก็ไหลแอบ2แก้มโดยไม่รู้ตัว(เพราะในชีวิตนี้..หยกนี้ถือเป็นของขวัญชิ้นแรกในชีวิตของปิงเหอเลย)

ชิงชิวได้เห็นก็เอ่ยถามไป "ทำไมเจ้าไม่ชอบหรือ???งั้นข้าไปซื้อไห้ใหม่ได้นะ"

"มิใช่ขอรับ"

หลังจากชิงชิวพูดจบ ปิงเหอได้รีบเข้าไปกอดชิงชิวแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วได้พูดออกมาว่า

ชอบมากขอรับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตข้า ..

ด้วยความตกใจ+กับเอ็นดูปิงเหอก็เลยได้กอดปิงเหอตอบและตบหลังเบาๆแล้วพูดว่า

"ไม่ต้องร้องแล้วเจ้าเด็กขี้แย"

...แล้วก็เอามือของตนไปเช็คน้ำตาไห้ปิงเหอด้วยความสงสารและเอ็นดู...

หลังจากปิงเหอได้รับหยกไป...ชิงชิวก็สั่งไห้ปิงเหออกไปเนื่องจากตอนนี้ดึกแล้วเลยอยากไห้ปิงเหอไปพักผ่อน...ปิงเหอกำลังจะเดินออกไป ชิงชิวได้พูดขึ้นมาว่า

"ตอนนี้เจ้านอนที่ไหน?"

 "นอนที่ห้องเกิบฟืนขอรับ"

... หลังจากที่ชิงชิวได้ยินก็นึกแผนดีๆออก เลยสั่งไห้ปิงเหอมานอนในห้องของตนนับตั้งแต่พรุ่งนี้(แต่เป็นคนละส่วนกันน้าาไม่ได้นอนเตียงเดียวกันพอดีห้องของชิงชิวจะมีห้องว่างอยู่พอไห้คนนอนได้) หลังจากพูดจบปิงเหอก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะจะได้อยู่ไกล้คนที่ตนรักและได้แอบมองคนที่ตนรักตอนนอน..มันชั่งฟินจรืงๆ555 (เหตุผลที่ชิงชิวทำแบบนี้เพราะว่าถ้าเราเอาน้องมาอยู่ไกล้แล้วเราจะได้ดูแลน้องเค้าได้และจะได้คอยห้ามไม่ไห้น้องเข้าร่วมวิชามารแล้วจะได้ไม่มาฆ่าตน)เป็นไง...แผนนี่ดีใช้ไหมล้าา...(คิดในใจ) หลังจากนั้นปิงเหอก็ขอตัวลาไปพร้อมกับความดีใจที่เต็มจนล้น...

จบบบบ(ยาวหน่อยนาาาพอดีกินมาม่าไปสมองโล่งมาก)❤️❤️❤️