พ่อเลี้ยงรนพัชร์
ครั้งแรก
เวย์
ม๊าไม่น่าลำบากมาเลยนะครับ
เวย์เหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆแม่ของตนด้วยสายตานิ่งๆ ร่างบางที่รู้ตัวว่าถูกจ้องมองก็รีบก้มหน้าหนี
รัญลภัทร
ม๊าตั้งใจจะมาส่งหนูปรางแต่แรกอยู่แล้ว
เวย์
ให้เขามาเองก็ได้นิครับ
รัญลภัทร
ม๊าตั้งใจจะมาดูลูกด้วยไง
รัญลภัทร
ว่าลูกอยู่ดีกินดีรึป่าว ไม่ใช่วันๆทำแต่งานนะ
เวย์สวมกอดผู้เป็นแม่ มือของหญิงวัยกลางคนถูกยกขึ้นลูบหัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ
รัญลภัทร
ลูกโอเคก็ดีแล้ว..ม๊าจะได้ไม่เป็นห่วง
ดวงตาสวยหวานมองภาพตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก
รัญลภัทร
หนูปรางพึ่งมาถึงคงจะเหนื่อยน่าดู
เวย์
ฟานช่วยมาเอากระเป๋าไปเก็บที
ปราง
ดะ..เดี๋ยวใบนี้ฉันถือเองค่ะ
ปรางรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาถือไว้
สาวตาคมเหลือบมองไปที่หญิงสาวก่อนจะหันมามองที่ลูกน้องคนสนิทพร้อมกับพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ
รัญลภัทร
อย่าทำอะไรไม่ดีใส่น้องนะเวย์ ม๊าขอ
เวย์
ผมไม่รับปากเรื่องนี้นะครับ
ปราง
เอ่อ..จัดของเสร็จแล้ว
ปราง
ช่วย..พาไปแนะนำที่ต่างๆหน่อยได้ไหมคะ
ปราง
คือ..พึ่งมาครั้งแรก ยังไม่รู้จักใครเลยค่ะ
ปราง
ถะ..ถ้ารบกวนคุณก็ไม่เป็นไรนะคะ
ปรางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหันมองต้นเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง
เวย์
ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย?
ปราง
แค่จะเดินดูรอบๆน่ะค่ะ
ปราง
ก็..พึ่งมาที่นี่ครั้งแรก
เวย์
ก็เลยจะไปทำความรู้จักว่างั้น?
คนงาน:คุณคนสวยที่ยืนข้างๆพ่อเลี้ยงคือใครอ่ะ
เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับใครคนนึงที่วิ่งมาชนปรางอย่างเต็มแรง
ร่างของปรางเซเล็กน้อย สายตาคมจ้องมองอีกคนด้วยความเป็นห่วง
วาเดินเข้ามาก่อนจะเกาะแขนเวย์แน่น
เวย์
มีอะไร..เสียงดังมาเชียว
เวย์
บอกแล้วใช่ไหม ไม่ชอบให้ใครเสียงดัง
หญิงสาวเมื่อโดนตำหนิก็พลันก้มหน้าลง
วา
วาจะมาชวนพ่อเลี้ยงไปกินสละลอยแก้วจ๊ะ
เวย์
ฉันไม่ได้ว่างที่จะไปนั่งเล่นกับเธอขนาดนั้นนะ
วา
แต่วาอยากให้พ่อเลี้ยงไปกินด้วยกันนิจ๊ะ
ฟาน
ครับพ่อเลี้ยง ไปได้แล้ววา
ฟาน
มีอะไรฝากฉันมา..ไม่ต้องมาเองหรอก
ดวงตาสวยหวานมองตามหญิงสาวที่พึ่งจะเดินออกไป
เวย์
อยากจะดูไร่ไม่ใช่รึไง
เวย์เดินนำออกไปโดยมีปรางเดินตามมาติดๆ อย่างไม่ห่าง
เวย์
พรุ่งนี้ต้องไปช่วยคนงานแต่เช้า
ดวงตาจ้องมองไปที่คนตรงหน้าอย่างจับผิด เมื่อได้ยินชื่อที่เค้าบอกว่าไม่ให้เรียกหลุดออกมาจากปากของอีกคน
เวย์
อยู่ในที่ของเธอไป ไม่ต้องเที่ยวบอกใครต่อใคร
เวย์เหลือบมองปรางเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป
"อยู่ในที่ที่เขาไม่ชอบเรา"
"มันจะอยู่ได้นานแค่ไหนกันเชียว...."
ห่วง
ปรางได้แต่นั่งงัวเงียเมื่อถูกปลุกให้ลุกขึ้นมาในเวลานี้
'ก็ไม่คิดว่าจะเช้าขนาดนี้นี่นา' ปรางได้แต่คิดในใจพรางพยายามตั้งสติ
เวย์มองร่างบางที่กำลังยืนงัวเงียอยู่ตรงหน้าเค้า
ปราง
ไม่คิดว่าจะต้องตื่นแต่เช้าขนาดนี้
มือบางถูกยกขึ้นมาขยี้ตาอีกครั้งไม่รู้ว่า..รอบที่เท่าไหร่แล้ว
เวย์
เกิดเป็นอะไรขึ้นมาลำบากอีก
คนงาน:พ่อเลี้ยงมาคุมงานหรือจ๊ะ
เวย์
ครับป้า..ว่าแต่เป็นไงบ้างครับ
คนงาน:โอ้ย..ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกครับพ่อเลี้ยง
คนงาน:ที่น่าห่วงคงจะเป็นคุณคนนั้นมากกว่านะครับ.ชี้
เวย์มองตามที่คนงานชี้ ก็เห็นร่างบางๆของปรางที่กำลังยืนงัวเงียอยู่ใต้ต้นไม้
นั้นคือสิ่งที่เค้าคิดในใจ
คนงาน:ง่วงขนาดนั้นทำไมยังมายืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่รู้
ปราง
มาจ๊ะป้าเดี๋ยวหนูช่วย
คนงาน:ตื่นดีแล้วหรอจ๊ะแม่หนู
ปราง
แฮะๆขอโทษนะคะ ที่พึ่งจะได้มาช่วยงาน
ปรางกล่าวขอโทษ ที่ตัวเองพึ่งจะหลุดออกจากอาการงัวเงียได้
คนงาน:ตะกร้านี้มันหนักครับ คุณปรางยกไม่ไหวหรอกครับ
เวย์เดินเข้ามายกตะกร้าก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงปรางที่กำลังยืนงงอยู่
ปรางเอ่ยเรียกก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆกับเวย์
เวย์รับขวดน้ำจากอีกคนมาก่อนจะเปิดดื่มด้วยความกระหาย
ปราง
พ่อเลี้ยงต้องตื่นแต่เช้าแบบนี้ทุกวันเลยหรอคะ
ปรางถามพร้อมมองบรรยากาศรอบๆไร่
เวย์
ป่าวหรอก..แค่วันที่ต้องเก็บผลไม้เท่านั้นแหละ
ปราง
ตื่นแต่เช้าแบบนี้ก็ท้าทายดีเหมือนกันนะคะ
ฟาน
พ่อเลี้ยง คุณปราง!!ทานข้าวครับ
ปราง
โอ้..ได้เวลาทานมื้อเช้าแล้วค่ะ
มือหนาจับเข้ากับมือบางที่เจ้าตัวยื่นมาเพื่อให้เค้าจับ ทั้งคู่ลุกขึ้นและเดินตรงไปที่โรงครัวพร้อมกัน
ปราง
มีแต่เมนูน่าอร่อยทั้งนั้นเลยนะคะ
เวย์
อาหารที่นี่ไม่เหมือนในกรุงหรอกนะ
ปราง
ถ้าพ่อเลี้ยงกินได้ปรางก็กินได้ค่ะ
ปราง
พ่อเลี้ยงก็มาจากในกรุงนี่คะ
ปรางมองเวย์ด้วยรอยยิ้มหวาน
พิมมองไปที่เวย์อย่างต้องการคนช่วย
ปราง
นั้นสินะคะ..ลืมคิดไปเลย
ปรางก่อนจะตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก
ปราง
หืม!!อันนี้อร่อยมากเลยค่ะ
เวย์มองปรางด้วยความแปลกใจ
"พึงเจอกัน..แต่ทำไมดูไว้ใจกันเร็วขนาดนี้นะ"
ปราง
ขะ..ขอโทษค่ะพอดีลืมตัว
นอน
ปราง
ความรู้สึกที่ต้องไกลบ้านนี่มันคืออะไรกันนะ
ปรางยืนเหม่อมองท้องฟ้าอยู่นาน พรางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
รู้สึกตัวอีกที ก็มีใครอีกคนยืนอยู่ข้างๆตัวเองซะแล้ว
"เหมือนชีวิตแต่งงานเลยเนาะ"
"ที่อยู่ดีๆก็ดันมีสามีซะงั้น"
เวย์
ใกล้จะค่ำแล้ว เข้าบ้านเถอะ
เวย์และปรางที่กำลังจะเดินเข้าบ้านก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียกดังขึ้นจากข้างหลัง
พิม
คุณคนนี้คือใครหรอคะพ่อเลี้ยง
พิมชี้ไปที่ปราง เจ้าตัวได้แต่ยื่นนิ่งมองหน้าพิมอย่างนึกสงสัย
'ทำไมเป็นคำถามนี้อีกแล้วนะ'
เวย์เหลือบมองปรางครู่นึงก่อนจะเอ่ยออกไป
ปรางเอ่ยตอบออกไปสายตาพรางเหลือบมองเวย์ คอยดูว่าพ่อเลี้ยงจะมีท่าทียังไง
ปราง
ชื่อเล่นชื่อ ปรางค่ะ.☺️
พิม
น้องสาวหรอจ๊ะพ่อเลี้ยง
เวย์มองพิมด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะหันมองไปทางอื่น
เวย์
เข้าบ้านเถอะเริ่มมืดแล้ว
เวย์มองพิมอย่างคาดโทษก่อนจะรีบเดินตามปรางเข้าบ้านไป
เวย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางวุ่นอยู่กับการหาอะไรบางอย่าง
ปราง
ยาค่ะ..พอดีรู้สึกเหมือนจะไม่สบายน่ะค่ะ
พอได้ฟังคำตอบจากปราง เจ้าตัวก็เดินขึ้นชั้น2ของบ้านไปอย่างเงียบๆ
ปราง
พ่อเลี้ยง..มาดูหนังด้วยกันสิคะ
ปราง
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
เวย์นั่งลงที่โซฟาข้างๆปราง
ปราง
ผมยังไม่แห้งเลยนี่นา เดี๋ยวปรางเช็ดให้ค่ะ
ปรางถือโอกาสหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือของเวย์ ก่อนจะนำมาเช็ดผมให้กับเวย์
"ให้ตาย..ทำไมถึงปฏิเสธอะไรไม่ได้เลยนะ"
เวย์เหลือบมองร่างบางข้างๆกาย ที่ตอนนี้ดันนอนหลับไปซะแล้ว
เวย์
แล้วบอกจะดูหนัง..สุดท้ายก็หลับก่อน
เวย์
ปลุกแล้วก็ยังไม่ตื่นอีก
เวย์
งั้นก็นอนอยู่ตรงนี้แหละ
เวย์ลุกขึ้นปิดทีวีก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆปรางและห่มผ้าให้อีกคน
ฟาน
พ่อเลี้ยงครับ!!!อยู่รึป่าวครับ
ฟาน
ปกติพ่อเลี้ยงไม่นอนเวลานี้นะพี่
ฟานมองพิมอย่างต้องการคำตอบ
เวย์กอดอีกคนแน่นคล้ายว่าอากาศมันหนาวแล้วเค้าต้องการมอบความอบอุ่นใหักับคนตัวเล็กในอ้อมกอด
ปรางลุกขึ้น ห่มผ้าให้เวย์ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ฟานและพิมหันมองที่ประตูก่อนจะเจอกับหญิงสาวน่าตาน่ารัก ที่เธอพึ่งจะเข้ามาอยู่ในไร่นี้ได้ไม่นาน
ปราง
ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันหรอคะ?
ปราง
พ่อเลี้ยงนอนอยู่น่ะค่ะ
"นอนหรอวะ..เป็นไปได้ด้วยหรอ"
พิม
ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..แค่เอากับข้าวมาส่งน่ะ
ปราง
อ๋อ..ขอบคุณมากๆเลยคะ.☺️
ปรางรับปิ่นโตข้าวก่อนจะกล่าวขอบคุณออกไป
ปราง
ไม่มีค่ะ แค่ฟานกับพิมเอาข้าวมาส่งค่ะ
ปราง
พ่อเลี้ยงตื่นแล้วจะทานข้าวเลยไหมคะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
