ตัวประกอบ(ช/ญ): แวมไพร์
ตัวประกอบ(ช/ญ): แวมไพร์บุกมาแล้ว!
ตัวประกอบ(ช/ญ): หนีเร็ว
แม่ นอ:กลั้นหายใจไว้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามออกมาเด็ดขาดนะ!
เสี่ยวหลิง(เด็ก):ฮือๆ...พ่อครับ แม่ครับ
พ่อ นอ: แวมไพร์มาทางนี้แล้ว เร็วเข้า!
แม่ นอ: ...ขอโทษนะลูกขอร้องล่ะมีชีวิต อยู่ต่อไปเถอะนะ
นอ(เด็ก):แม่ค่ะ!
เสี่ยวหลิง(เด็ก):จะทำอะไรนะ!
พ่อ นอ:ที่นี้ไม่มีอะไรทั้งนั้น...
แม่ นอ:คุณค่ะ....อ้า~~~~
สะดุ้งตื่น
เสี่ยงเซิน นอ: ...เผลอหลับไปอีกแล้วสินะ...
ตัวประกอบ ญ:นี้ฟังฉันนะ!เมื่อวานนี้เจ้าชายดื่มเลือดด้วยล่ะ~
ไปรู้สึกฟินมากเลย!
ตัวประกอบ ญ:หา?อย่างเธอนี้นะ?เจ้าชายคงจะพูดว่ารสชาติห่วยชะมัดล่ะสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า
เสี่ยวเซิน นอ:เฮอะ~พวกเธออิจฉากันไปเถอะย่ะฉันไม่อคร์หรอก!~ภูมิใจอะไรของเธอเนี่ย ยัยโง่!
ตัวประกอบ ช:พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นมาอีกแล้ว
ตัวประกอบ ช:ยังไงสาวๆของเราก็บริการดีที่สุดแล้ว...
ตัวประกอบ ช:ฮ่าฮ่าฮ่า
เสี่ยวเซิน:กลุ่มสัตว์นรกที่เลวทราม!
ตัวประกอบ ช: เฮ้ เธอคนนั้นนะ!
เสี่ยวเซิน:?
ตัวประกอบ ช:รบกวนช่วยเอาเอกสารพวกนี้ไปห้องดนตรีหน่อยได้มั้ย?
เสี่ยวเซิน นอ:ทำไมต้องเรียกฉันด้วย
ลั่วอี้ พอ:ห่วยแตก!
เสี่ยวเซิน นอ:ถ้าหากทุกคนเห็นเราเป็นอากาศก็คงดี....
ลั่วอี้ที่ทุกคนเรียกว่าเจ้าชาย
ลั่วอี้ พอ: เฮ้ เธอนะ...
ปัง!!
เสี่ยวเซ็น นอ:แวมไพร์~~~
เสี่ยวเซิน:ทำไมถึงให้ฉันเห็นภาพสกปรกพวกนั้นด้วย....!
ตึง.!
ลั่วอี้ พอ:กล้าดีนี้ไม่เคยมีใครเมินฉันแบบนี้มาก่อน!
เสี่ยวเซิน นอ:ปะปล่อยนะ!อย่าเอามือสกปรกมาแตะตัวฉัน!
ลั่วอี้ พอ:หึแสร้งทำเป็นสูงส่งอะไรแบบนี้ คงจะเป็นแผนในการใกล้ชิดกับฉันล่ะสินะ?
เสี่ยวเซิน นอ:ไม่ใช่นะฉันเปล่า...?
ลั่วอี้ พอ:กินเนื้อมาเยอะแล้ว...กินผักเพื่อล้างความเลี่ยนบ้างก็ไม่เสียหาย
เสี่ยวเซิน นอ:อะไรนะ?อ๊ะ! หยุดนะ!
ลั่วอี้ พอ:กลิ่นดูโอเคนะ
เสี่ยวเซิน นอ:อึก....!ไม่น่าอ้าาา~~~!!
ลั่วอี้ พอ:อ่อนไหวขนาดนี้แล้วยังจะแสร้งทำเป็นไม่ชอบทำไม?
ลั่วอี้ พอ:หึขอบคุณฉันซะเถอะการที่ฉันดื่มของเธอถือเป็นโชคดีนำไปอวดได้ตั่งนานเลยนะ?
เสี่ยวเซิน นอ:!!น่าขยะแขยงอย่ามาแตะตัวฉันนะ!!เพี้ยะแย่ล่ะสิ!
ลั่วอี้ พอ:ได้ยัยคนรุนแรงเธอทำให้ฉันโกรธได้สำเร็จแล้ว!ลุกขึ้นมา!ทุกคนจงฟังไว้ให้ดี! นับจากวันนี้เป็นต้นไปทุกคนสามารถเหยียบย่ำผู้หญิงคนนี้ได้ตามต้องการจนกว่าฉันจะพอใจและร้องบอกให้หยุด
ตัวประกอบ ช/ญ:เอ๋ผูหญิงคนนั้นไปทำอะไรไว้นะ?ใครจะไปรู้ล่ะคงจะตายแล้วแหง?มีอะไรสนุกๆให้ชมแล้วสิ-มีของเล่นใหม่มาเพิ่งแล้วฮ่าฮ่าฮ่า
ปตก:เหมือนมีคนทำให้เจ้าชายคุณเคืองด้วยหรอเนี่ยถือว่ากล้ามาก
เหม่ยชา:ถึงแม้ยัยนั่นไม่ใช่แบบที่ฉันชอบแต่ในเมื่อเสียวพี่เสนอมาขนาดนั้นแล้วสงสัยต้องไปเล่นด้วยซะหน่อย
นี่คือรูปที่แวมไพร์และมนุษย์ต้องอยู่รวมกันอย่างไรก็ตามมนุษย์ได้ถูกกำหนดให้เป็นของเล่นที่ถูกเหยียบย่ำตั้งแต่วันที่พวกเขาพ่ายแพ้
ลั่วอี้:เพราะพวกนั้นโลภและก็อ่อนแอและทำได้แค่นี้ความจริงและยังไว้ใจไม่ได้
ย้อนไปตอนเด็ก
นึกย้อนกลับไป
เฟรย์
เฟรย์
เธออยู่ที่ไหนนะ
ลั่วเต๋อพี่ลั่วอี้:นายกำลังตามหาคนรับใช้ที่ดูแลนายอยู่งั้นหรอ
พี่
ลั่วอี้:พี่รู้หรือเปล่าครับว่าเฟรย์ไปไหน?
ลั่วเต๋อพี่ลั่วอี้:เธอคนนั้นจากไปแล้วล่ะเห็นบอกว่าการดูแลนายมันลำบากเกินไปเธอร้องไห้ให้พ่อหางานให้เธอใหม่
ลั่วอี้:เอ๋...คนโกหก
ลั่วอี้:ไหนเธอบอกว่าเธอจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตไง
เฟรย์:เสียงฉันจะเคียงข้างคอยอยู่ข้างๆคุณหนูไปตลอดชีวิตเลยนะคะ
ลั่งเต๋อพี่ของลั่วอี้:เด็กน้อยผู้น่าสงสารนายถูกหลอกเข้าให้แล้วแหละมนุษย์กับเผ่าโลหิตมันไม่สามารถอยู่ด้วยกันไปตลอดได้อยู่แล้วไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องจากนายไปแบบวันนี้อยู่ดี
ปตก:แม่งเอ้ยยัยนี่มันทนสุดๆเลยว่ะ
อย่าคิดว่าแค่ไม่ร้องและพวกเราจะปล่อยแกไปนะยัยคนนั้นไม่อายไหนฉันขอดูหน่อยสิหน้าที่แกไปอ่อยเจ้าชายยังไง
เสี่ยวเซิน:หยุดนะ
ปตก:เริ่มต่อต้านแล้วหรอแบบนี้สิถึงจะสนุก
เสี่ยวเซิน:ทำไมทำไมพวกเธอถึงเชื่อฟังแวมไพร์กันละหรือว่าพวกเธอไม่มีศักดิ์ศรีในฐานะความเป็นมนุษย์อยู่แล้วหรอ
ปตก:ได้ยินหรือยังหล่อนกำลังพูดถึงศักดิ์ศรีล่ะ งั้นเธอบอกมาสิเซ็กซี่บนโลกนี้มันกินได้หรือเปล่า?
โอ๊ยคิดจะหนีหรอมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก
เสี่ยวเซิน:อย่านะ!!
ปตก:เดี๋ยวฉันจะตัดผมให้?
เสี่ยวเซิน:ไม่ไม่
ลั่วอี้:ดูซิว่าเมื่อไหร่เธอจะร้องไห้มาขอร้องฉัน
ปตก:คุณชายลั่วอี้ประธานให้มาเรียกไปพบที่ห้องประชุมนะครับ?
ลั่วอี้:ชิเข้าใจและ!
ปตก:คุณชายหน้าของคุณ?
ลั่วอี้:ไม่ต้องมายุ่ง!
เสี่ยวเซิน:หนีมาได้และดูเหมือนว่าคราวหน้าจะต้องวิ่งมาเรียนและกลับด้วยแหละเพื่อการเจาะพวกนั้นดัก..!!
ปตก:นี่บังเอิญจะนะนี่มันสาวที่ทำให้ท่านลั่วอี้ขุ่นเคืองไม่ใช่หรอ?
ปตก:พวกเรามันมีส่วนร่วมด้วยดีไหมนะ
ปตก:ว่าไปนานแล้วที่พวกเราไม่ได้ปลดปล่อย?
เสี่ยวเซิน:หยุดนะ!!
ปตก:เธอต้องเป็นเด็กดีนะไม่งั้นพวกเราจะเล่นเธอจนพิการแน่
เสี่ยวเซิน:ถ้าเผชิญหน้ากับพวกเขาไม่มีอะไรรับประกันนะว่าเราจะหนีรอดไปได้แน่ต้องคิดหาทางอื่น
—————
เอาแค่นี้นะเดี๋ยวมาอัพใหม่
เสี่ยวเซิน:ฉันเอาเงินทั้งหมดให้พวกนายได้นะต้องกลับไปเตรียมหอสัญญาว่าจะไม่หนี!
ปตก:เสียใจด้วยนะพวกเราไม่สนใจเงินน่ะ
เสี่ยวเซิน:ฉันต้องทำยังไงเพื่อนายถึงจะปล่อยฉันไปโอ๊ย!
ปตก:ปล่อยให้พวกเราสนุกจนพอใจไว้เรามาคุยเรื่องนี้กันเถอะ
เสี่ยวเซิน:แย่แล้วพวกคนลามกตัวเป็นเดี่ยวเขาพวกมันไม่ได้!
ปตก:อ๊าก!จับเธอไว้
เสี่ยวเซิน:หยุดนะช่วย!
เสี่ยวเซิน:ไม่สิร้องขอคนช่วยเหลือไปก็ไม่มีประโยชน์คนพวกนี้คอยมองดูเราตอนตกต่ำเสมอ
โอ้ย!!!
ตุ้บ..!
ปล.ตอนนี้นางเอกตกบันใดนะ
เสี่ยวเซิน:ฉันเคยคิดว่าการอดทนเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้คิดว่าการต่อต้านมีแต่จะทำให้คนพวกนี้รุนแรงขึ้นแต่จริงแล้วคนพวกนี้ไม่คิดที่จะหยุดเลยด้วยซ้ำขอโทษนะ....เสี่ยวหลิงที่เป็นพี่สาวไร้ประโยชน์แบบนี้
ซิน:อี้เห็นว่านายถูกประธานเรียกไปห้องประชุมอีกแล้วไม่เป็นไรใช่ไหม?
ลั่วอี้:ไม่ว่าจะรอบไหนก็พูดแต่เรื่องไร้สาระอย่าพูดถึงเลยดีกว่า
ซิน:เอ๋...
ซิน:จริงสิฉันฉันได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเด็กสาวที่ทำให้นายเกิดด้วยล่ะอยากจะฟังมั้ย
ลั่วอี้:ถ้านายอยากจะพูดก็พูดมา
ซิน:5555พูดให้ฟังก็ได้เธอตกบันใดและที่ศีรษะมีเลือดออกและก็ถูกพวกที่มีความคิดจะข่มขืนเธอพาตัวไปเป็นยังไงมันทำให้นายอยากจะมีความคิดไปช่วยสาวน้อยผู้น่าสงสารมั้ย
ลั่วอี้:ไม่
ซิน:งั้นหรอแม้ว่าผู้บงการจะเป็นเหมยชานายก็ไม่สนใจหรอ
——————————
ตัดมาด้านเหมยชา
ปตก:คุณเหมยซาครับ
เหมยชา:พอแล้วที่เหลือพวกนายออกไปก่อน
เหมยชา:ไหนดูซิฉันขอดูหน้าเธอหน่อย
เสี่ยวเซิน:แวมไพร์
เหมยชา:ที่แท้ก็น่าเกลียดอย่างกับหมูถึงว่าทำไมท่าน
ลั่วอี้ถึงเกลียด
เหมยชา:เอาล่ะผู้หญิงคนนี้แล้วแต่พวกนายจะจัดการก็แล้วกัน
ปตก:สรุปแล้วก็......
เหมยชา:ตามสบายสรุปแล้วเล่นจนพังเลยก็แค่นั้น
ปตก:ครับๆๆ
ปตก:คิดถึงฉันคิดว่ายัยนี่หุ่นดีไม่เบาเลยว่ะแบบนี้สิถึงจะเป็นเด็กดีก่อนหน้านี้ดื้อฉิบหายรีบถอดชุดชั้นในของเธอเถอะ
เสี่ยวเซิน:ไม่นะ!!
ปตก:ฉีกเลย
เสี่ยวเซิน:อย่านะจะต้องคิดหาวิธีต่อต้านแต่ว่าสติของเรา
ลั่วอี้:หยุดนะ
ปตก:ท ทะท่านลั่วอี้
ลั่วอี้:ถอยออกห่างจากผู้หญิงคนนั้นซะ
ปตก:เอแต่ว่าคนใหม่ซาบอกให้พวกเรา
ลั่วอี้:อยากให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่ 2 ไป!
ปตก:ครับๆๆไปกันเถอะ!!
เหมยชา:คือว่าท่านลั่วอี้
ลั่วอี้:อย่าสนับสนุนสิ่งที่ไม่จำเป็นโดยพลการ
เหมยชา:แต่ว่านี่เป็นสิ่งที่ท่านต้องการไม่ใช่หรอคะ
ลั่วอี้:ไสหัวไป
เสี่ยวเซิน:หมอนั่น
ลั่วอี้:เข็ดหรือยังล่ะทีนี้ฉันจะให้โอกาสเธอขอความเมตตาอีกครั้งฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ลั่วอี้:ก็แค่ยอมเองไม่ใช่หรือไงเธอจะยืนการทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
เสี่ยวเซิน:เพราะนี่คือศักดิ์ศรีในฐานะความเป็นมนุษย์ของฉันและก็ความเกลียดชังที่มีต่อพวกนาย
ลั่วอี้:อุ๊บ
ลั่วอี้:ฮ่าๆๆๆๆๆๆฮ่าๆๆน่าสนใจน่าสนใจจริงๆไม่นึกแล้วว่าจะมีผู้หญิงโง่แบบเธอศักดิ์ศรีของมนุษย์อะไรกันนี่มันเรื่องบ้าเรื่องมันมาถึงจนตอนนี้แล้วเธอยังไม่รู้สถานะของตัวเองอยู่หรือไง
ลั่วอี้:ฉันตัดสินใจและฉันจะให้เธอมาเป็นคนรับใช้ทาสเลือดของฉัน
เสี่ยวเซิน:เอไม่ไม่นะไม่
ลั่วอี้:ดูเหมือนว่าเธอจะมีน้องชายที่ป่วยใช่ไหมล่ะถ้าหากเธอไม่ยอมฉันก็จะให้เขามาเป็นแทนเธอละกัน
ลั่วอี้:คำตอบล่ะ
เสี่ยวเซิน:เข้าใจแล้ว
ลั่วอี้:เด็กดี
ลั่วอี้:ฟังนะต่อไปนี้เธอเลิกพูดถึงศักดิ์ศรีเสียน่าสงสารของเธอต่อไปนี้แม้แต่เส้นผมเส้นเดียวของเธอก็ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อฉันเข้าใจไหม
ลั่วอี้:งับ
เสี่ยวเซิน:อ้าก !!อา.. อึก
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
