**คำเตือนเรื่องนี้ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นการจินตนาการของไรท์ผู้แต่งเองและมีเนื้อหาหยาบคายและไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงผู้ใดขอบพระคุณสำหรับการเข้ามาอ่าน**

ทูตสวรรค์6ปีกโบยบินล่องบน นภาเพื่อ หลบหนีจากอะไรบางสิ่งที่กำลังบินไล่ตาม แต่ทันใดนั้นก็มี หอกแหลมคมพุ่งทะยานเข้ามา ความเร็วที่เร็วกว่าสิ่งใด พุ่งเข้ามาปักที่กลางอกทำให้ ร่างของทูตสวรรค์6ปีกร่วงลงบนปุ้ยเมฆ และสิ่งที่บินตามมาก็หยุดบินและค่อยๆร่อนลงตาม ทันดันนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ มีโซ่สีทองและดูก็รู้ว่าศักดิ์สิทธิ์ได้เลื้อยขึ้นมารัดกุม ร่างของทูตสวรรค์เอาไว้ ก่อนที่สิ่งที่ตามมาจะหยิบสมุดเล่มหนาขึ้นมา และเริ่มเปิดมันขึ้นมา  ก่อนที่จะเริ่มพูดขึ้น

"ลูซิเฟอร์อดีตผู้ขับลำนำ ให้แก่พระเจ้าทูตสวรรค์ชั้นเฟย์ลาฟิลม เจ้าคิดกบฏต่อพระผู้เป็นเจ้า เจ้าหันหลังให้แก่แสงสว่างและเข้าร่วมกับความมืดมิด เจ้ายุยงให้ทูตสวรรค์1ใน2คิดกบฏต่อพระผู้เป็นเจ้าวันนี้ข้า  "มิคาเอล" จะเป็นผู้พฤกษาเจ้า"

"หึ"

หลังจากเสียงหัวเราะในลำคอนั้นจบลงด้วยหอกแสงสิทธิ์ก็ถูกฟาดลงที่กลางลำตัวของลูซิเฟอร์จนลูซิเฟอร์ร่วงลงสู่ พื้นโลกใต้บาดาล ที่เต็มไปด้วยความร้อนระอุ หรือเรียกว่า"การขับไล่ของสวรรค์"

ลูซิเฟอร์ที่ร่วงลงสู่โลกใต้บาดาลได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในชีวิตใหม่ ในการเป็น1ใน7บันดาลเจ้าชายแห่ง"นรก"

เจ้าชายแห่งนรกประกอบด้วยและเจ้าของบาปทั้ง7

1.Satanบาปแห่งโทสะ

2.Luciferบาปแห่งความเย่อหยิ่ง

3.Belphegorบาปแห่งความเกียจคร้าน

4.Beelzebubบาปแห่งความตะกละ

5.Leviathanบาปแห่งความริษยา

6.Mammonบาปแห่งความโลภ

7.Asmodeusบาปแห่งราคะ

:กรุงโซล​​

07:45

ชายหนุ่มคนหนึ่งนอนดิ้นบนที่นอนด้วยความทรมานด้วยฝันร้าย จนทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นกับเหงื่อมาหาสารที่ไหลออกจากตามตัวโดยที่เครื่องปรับอากาศกำลังทำงานอยู่   แต่เมื่อชายหนุ่มเห็นนาฬิกาที่กำลังเดินอยู่ก็ต้องตกใจเพราะเขากำลังจะไปโรงเรียนสาย  ชายหนุ่มจึงรีบเร่งทำธุระของตนเองให้เสร็จแล้วจึงออกมาจากห้องของตนและไม่ลืมที่จะล็อกห้องเอาไว้ 

แต่วันนี้เป็นวันที่แปลกประหลาดของเขาเพราะตั้งแต่เขาออกมาจากห้องก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจับจ้องมองเขาอยู่ ชายหนุ่มจึงรีบเร่งฝีเท้าของเขาให้เร็วขึ้น ให้หลุดจากการถูกจับจอง

"ในที่สุดข้าก็เจอตัวของเจ้ามิคาเอล"

นามนั้นก็คือ Leviathan​​​​​​​​​

ชายหนุ่มที่แปลงตัวของตนเป็นนกได้แปรสภาพของตนให้กับเป็นร่างจำแลงเหมือนมนุษย์อีกครั้งพร้อมกับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ไว้ ก่อนจะกายเป็นไอสีดำทะมึนและก็ค่อยๆ เลือนลางไป 

[มาลา]

ชายหนุ่มที่ชอบค้นคว้าและวิจัยเกี่ยวกับตำนานเทพต่างๆของหลายประเทศ เวลาเขาอยู่กับหนังสือมากๆเขาก็อดไม่ได้ที่จะซื้อหนังสือมาเป็นกองพอที่เขาจะได้ศึกษาเพิ่มเติม แต่คนอื่นๆก็ดูจะไม่คิดแบบเดียวกับเขาเลย คนอื่นมักจะมองเขาเป็นคนบ้าเรียนจึงทำให้เขาไม่ค่อยมีเพื่อนแต่ถ้ามีเพื่อนก็มีน้อยมาก เพื่อนที่เขารู้จักก็มีแค่2คนและเป็นเพื่อนสนิทของเขา

"ไอ่มาๆไอ่สัสมึงได้ยินที่กูพูดมั้ย!!!"

"ห๊ะ?!?!!มึงพูดอะไรนะไอ่ธา" 

"ก็ไอ่ธามันพูดถึงพวกรุ่นพี่ที่ย้ายมาใหม่กันตั้ง7คนไงมึง"

"แล้วมันเป็นไงว่ะไอ่วิน ใครจะย้ายก็ย้ายมาดิว่ะกูไม่อยากรู้!"

เมื่อมาลาพูดจบก็กระแทกโต๊ะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ปล่อยให้มาร์ธากับมาวินนั่งอยู่ที่โต๊ะ

"อ้าวไอ่สัสมา!"

"รอพวกกูด้วยดิไอ่มา!!"

พอทั้ง2เห็นอย่างนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปตามเพื่อนของตน

ทั้ง3คนเดินมาหยุดที่โรงอาหารที่ชุลมุนวุ่นวายกว่าทุกครั้ง

"ไอ่เชี้ยธาไอ่เชี้ยมากูว่านะวันนี้โรงอาหารเรามันดูวุ่นวายแปลกๆนะมึงว่ามั้ย"

"กูเห็นด้วยกับไอ่วินนะมึง"

"นี้พวกมึงไม่รู้เหรอว่าไอ่พวกรุ่นพี่ทั้ง7อ่ะโคตรHotเลยนะเว้ย"

"จะHotไม่Hotกูก็ไม่รู้ที่รู้ตอนนี้ก็คือกูหิวมากเลย"

"ไอ่สัสไอ่มาโมโหหิวว่ะ

มาลาไม่ได้ตอบกับอะไรเพื่อนของเขาแต่เขาเดินไปที่ร้านขายข้าวร้านโปรดของเขาโดยไม่สนใจเพื่อนของตน

:หน้าร้านขายข้าว

"สวัสดีจ้าหนูมาลารับแบบเดิมใช่มั้ยจ้้ะ"

"ครับป้า"

หลังจากที่มาลาสั่งข้าวเสร็จจึงมานั่งที่มาลานั่งบ่อย แต่พอมาลามาถึงที่นั่งประจำก็ปรากฎให้เห็น ชายหนุ่มร่างสูงชะลูด นั่งอยู่ที่นั่งประจำ แต่จริงมาลาก็จะไม่ได้สนใจอะไรกับชายหนุ่มคนนั้นหรอกแต่มาลาต้องสดุกับชุดยูนิฟอร์มสีดำสนิทกับเข็มกัดสีเงินที่เป็นรูป  สัญลักษณ์แปลกๆของเข็มกัดที่ติดอยู่ที่กระเป๋าเสื้อ แต่มาลาก็เลิกสนใจมันเพราะอาหารของมาลาเสร็จแล้ว แล้วมาลาก็ไม่มีสิทธิที่จะสงสัย หลังจากนั้นมาลาจึงลุกขึ้นแล้วไปเอาข้าวแล้วกับไปนั่งกับเพื่อนสนิทของตน แต่เมื่อมาลาเดินออกไปชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่ตอนนั้นก็หลังมองตามมาลาที่เดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะไปรับข้าวของตน

มาลาที่ตอนนี้กำลังเดินก้มหน้าอยู่ก็ต้องสดุจนไปชนกับคนข้างหน้า เมื่อมาลารู้ว่าตนเองกำลังซุกอยู่บนอกของใครบางคนที่มาลาเดินชน จึงรีบหันขึ้นมามอง เขามีใบหน้าที่คมคายจมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาของเขามี นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม รู้สึกเหมือนว่าพอมองเข้าไปข้างนัยน์ตานั่นแล้วก็รู้เหมือนจะถูกดูดเข้าไปนัยน์ตา แต่เขาก็ต้องหลุดจากภวังค์เพราะรู้ถึงแรงกระทำอยู่ที่ บั้นท้ายของเขา ทำให้มาลารู้สึกแปลกๆ เมื่อมือนั่นยังขยำไม่หยุด จนทำให้มาลาแทบจะละลายลงตรงนั้นเลย ก่อนมาลาจะละลายลงก็เหมือนมีเสียงแห่งสวรรค์มาโปรดเขา นั้นก็คือเพื่อนสนิทของเขาเอง  ไอ่มาร์ธาเดินมาหาผมก่อนที่ชายหนุ่มที่มีใบหน้าคมคายจะปล่อยมาลาออกจากอ้อมแขนที่มีมัดกล้าม ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะเดินออกไป

"ไอ่มามึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ"

"ป่ะ....เปล่าหรอ"

"แล้วนี่มึงเป็นอะไรว่ะทำไมหน้ามึงดูแดงๆว่ะ ร้อนเหรอ?"

"อะ....อึมก็คงจะร้อนละ"

"อึมๆงั้นไปกันเถอะไอ่วินรอนานล่ะ"

"อึม"

หลังจากนั้นมาลากับมาร์ธาก็เดินไป

"Leviathan&Beelzebub"

"คุณเจอเขาแล้วเหรอ"

"ใช่ผมเจอเขาแล้ว"

"แล้วคุณรู้สึกยังไง"

"ชอบ...."

"คุณจะครอบครองคนเดียวเลยเหรอ?ครับคุณไบเบิ้ล"

"ถ้านายว่ายังงั้นฉันก็ไม่มีสิทธิที่จะตอบปฏิเสธนายสินะลาฟ นายว่าไงล่ะ?"

"หึๆถามโง่จังเลยนะครับ"

"แต่ก็ช่างเถอะครับคุณไบเบิ้ล"

"หึ"

ชายหนุ่มที่หน้าตาคมคายยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับอีกคนที่ชื่อลาฟ ก่อนที่ลาฟจะกายเป็นไอสีดำทะมึนและก็ค่อยๆ เลือนลางไป อีกครั้ง

"ไอ่ธาไอ่มามันเป็นอะไรป่ะ กูเห็นมันนั่ง เหม่อตั้งแต่มันมานั่งโต๊ะละ"

"กูจะไปรู้มั้ยละ"

"มึงลองเรียกมันดิไอ้วิน"

"อ่าวแล้วทำไมต้องเป็นกูว่ะ"

"ก็มึงอยู่ใกล้มันไงไอ่วิน"

"เอ่อๆก็ได้ว่ะ"

"ไอ่มาๆมาเพื่อน"

"อะ.....ห๊ะมีอะไรหรอ?!?!"

"มึงเป็นอะไรป่ะกูเห็นมึงนั่งเหม่อนานแล้วนะเว้ย"

"ป่ะ......เปล่าเหรอมึงกูแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อย"

"แล้วมึงไม่กินข้าวเหรอว่ะ"

"หึไม่หิวแล้วว่ะมึง"

"เอ่อถ้ามึงไม่กินงั้นกูแดกเอง"

"ไอ่ธาไอ่ตะกละเอ๋ย"

"แล้วไงล่ะ"

หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาหามาลา

"เธอใช่มาลามั้ย?"

"อึมใช่มีอะไรเหรอ?"

"คือคุณครูเรียกเธอให้ไปผู้ยกของในห้องเก็บของน่ะ"

"อ่อ"

"เธอจะไปเลยมั้ยหรือเธอจะกินข้าวก่อนก็ได้นะ"

"อ่อเราได้ไม่กินข้าวหรอกเดียวเราไปตอนนี้เลย"

"อ่อ"

"พวกมึงงั้นกูไปก่อนนะ"

"อึม"

"อึม"

ทั้ง2คนตอบโดยที่กำลังกินอยู่เมื่อมาลาเห็นอย่างงั้นเขาก็ส่ายหัวเบาๆให้กับการกระทำของเพื่อนสุดที่รักทั้ง2คน ก่อนที่มาลาจะลุกและเดินตามเพื่อนร่วมห้องที่เป็นผู้หญิงของเขาไป จนมาหยุดที่หน้าห้องเก็บของ

"แล้วไหนละของ"

"อยู่ข้างในมั่ง เธอลองขึ้นไปดูดิ"

"อึม"

หลังจากที่มาลาทำตามคำพูดของเพื่อนร่วมห้องที่เป็นผู้หญิงของมาลา ก่อนที่มาลาจะเดินเข้าแต่กลับเจอห้องมือๆ แต่ทันทีที่มาลาจะหันมาเพื่อนร่วมห้องประตูก็ถูกปิดลง มาลาตะโกนขอให้คนที่อยู่ข้างนอกช่วยแต่กับมีเสียงหัวเราะแทน

"5555555มึงแม่งโคตรโง่เลยว่ะ5555"

"เธอทำแบบนี้ทำไม เปิดประตูนะ!!!"

"555มึงอยากออกก็หาทางออกเอาเองนะจ้ะบะบ้าย"

หลังจากนั้นเสียงหัวเราะก็หยุดลงก็ที่จะแทนที่ด้วยเสียงรองเท้าที่เดินออกไป

"ปล่อยกูนะเว้ย!!!!"

โปรดติดตามตอนต่อ.