CHAPTER 1

"พี่คราม พี่อยู่กับผมก่อนได้มั้ย"

พรีม เด็กหนุ่มหน้าหวาน ได้เอ่ยกับคนที่เตรียมตัวจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ด้วยสีหน้าและแววตาที่เว้าวอน หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงร่วมกันจนเสร็จสมไปหมาดๆ

"พี่คงอยู่ไม่ได้ครับพรีม"

"พี่ต้องรีบกลับไปหาเดือน"

คราม หนุ่มหล่อ ล่ำ ร่างกายสมส่วน เอ่ยอย่างรีบร้อน เพราะตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้ว เขาต้องรีบกลับไปหาแฟนหนุ่มหน้าหวาน ที่ชื่อ "เดือน"

เมื่อพรีมได้ยินอย่างงั้น ก็ได้แต่พยักหน้า มองครามวิ่งเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว จนเรียบร้อย

"พี่คราม"

"ว่าไง"

"พี่เคยรักพรีมบ้างมั้ย"

"พรีมพี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเรื่องนี้"

"นั่นสินะ เขามีคนของใจอยู่แล้ว เขาจะมารักเราได้ยังไงกัน หึ"พรีมได้แต่พูดและแค่นหัวเราะในใจ มันรู้สึกเจ็บหน่วงไปหมด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ครามหันไปมองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังเม้มปากแน่นเหมือนกำลังสะกดกลั้นความรู้สึกภายในไม่ให้มันเอ่อล้นออกมาให้คนตรงหน้าเห็น

"พรีมฟังพี่ให้ดีนะ"

"..........."

"พี่เอ็นดูพรีมมากนะ ยิ่งพรีมให้ในสิ่งที่พี่ต้องการมากเท่าไหร่ พี่ก็จะยิ่งเอ็นดูพรีมเท่านั้น"

"พี่ไปก่อนนะ"

ครามก้มลงไปจุ๊บหน้าผากพรีมเบาๆ พรีมได้แต่นิ่งหลับตาพริ้ม รับสัมผัสนั้นด้วยความเต็มใจ แม้ว่าภายใจจะทุกข์มากก็ตาม 

" Goodbye นะครับพี่คราม"

"ครับ Goodbye "

ครามได้เดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องของพรีมไป

ด้านในห้อง

"ฮึก ทำไมคนนั้นที่ยืนข้างๆพี่ครามตั้งแต่แรกถึงไม่เป็นพรีมล่ะ"

"ทำไมต้องเป็นพี่คนนั้นด้วย"

หลังจากที่ครามได้เดินออกจากห้องไปพรีมก็ได้ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ในใจจนมันไม่สามารถกักเก็บไว้ได้

"ไม่ชอบเลย พรีมไม่ได้ชอบการลักกินขโมยกินเลยสักนิด ฮึก ไม่ชอบเลยจริงๆ" พรีมไม่ใช่คนที่ไม่รู้สึกต่อการกระทำของตนเองที่กระทำอยู่ว่ามันผิดหรือมันถูกต้อง แต่"ความต้องการ"ของพรีมมันมีมากกว่าที่จะหักห้ามไม่ให้ตัวเองทำในสิ่งเหล่านั้นทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันผิด

"ทั้งๆที่เราเกลียดสิ่งพวกนี้แท้ๆแต่ทำไมเราถึงทำมันนะ พรีม" พรีมปาดน้ำตาให้ตัวเองแล้วแค่นยิ้มให้กับการกระทำที่มันต่ำช้าของตัวเอง พร้อมกับหัวเราะเย้ยหยันในการกระทำที่ตัวเองเกลียดมากแต่ตัวเองดันทำมันลงไป

ด้านนอกของประตูห้องพรีม

ครามยืนพิงประตูห้องของพรีม แล้วฟังในสิ่งที่พรีมพูดออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ปนสะอื้น ด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจ 

"พรีม พี่ขอโทษนะ"

"ที่พี่ต้องทำแบบนี้กับพรีม พี่อยากให้พรีมมีความสุขแต่พี่ปล่อยพรีมไปไม่ได้ พี่ขอโทษ.." ครามพูดเบาๆกับตนเอง

 ครามเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับพรีม ซึ่งครามคิดว่าพรีมไม่ผิดอะไรเลย แต่เป็นเพราะตัวเองไปทำตัวมีใจให้พรีมเอง  โดยทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามีเดือนแล้ว แถมยังเป็นคู่หมั้นคู่หมายที่ผู้ใหญ่ต่างตกลงปลงใจให้ดองกัน แล้วตอนนั้นทั้งเขาและเดือนก็กำลังคบหาดูใจกันอยู่เลยไม่คัดค้านอะไร

  แต่วันนี้มันดันไม่เหมือนวันนั้นแล้ว เขาทั้งนอกกายนอกใจเดือน มันพังไปหมดแล้วความมั่นคงที่เขาคิดว่าเขามีให้เดือนได้ พังหมดแล้วจริงๆ

"ใจนึงพี่ก็รักเดือน อีกใจพี่ก็อยากเก็บพรีมเอาไว้"

"ขอโทษที่พี่มันเห็นแก่ตัวนะ พรีม"

"ขอโทษนะเดือน...ที่พี่ไม่มั่นคงพอ"

ตอนนี้ครามได้แต่ถอนหายใจให้กับทุกสิ่งทุกอย่าง  พร้อมกับรีบตรงไปที่รถเบนซ์คันหรูของตน เพื่อกลับไปหาคนรักของตนก่อนเที่ยงคืน

คอนโดXXX

ก๊อกๆ ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูจากด้านนอก ทำให้เดือนยิ้มกว้างทันทีเพราะเขารู้ว่าคนที่มาคือใคร 

เดือนรีบเดินไปประตู เพื่อที่จะไม่ให้แฟนหนุ่มสุดหล่อ ที่พ่วงตำแหน่งคู่หมั้นด้วย รอนาน

"เป็นไงบ้างคราม วันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ย"

เดือนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มละมุนหู ชวนให้น่าฟัง เมื่อครามได้ยินคำถามของเดือน ก็เดินเข้าไปสวมกอดแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

"ฟอด~ แฟนใครครับน่ารักจัง วันนี้ครามไม่เหนื่อยเลยครับงานสบายมากๆ เดือนสบายใจได้"

"อื้ออ เดือนแค่รู้ว่าครามไม่เหนื่อย เดือนก็พอใจแล้วล่ะ อย่าหักโหมเยอะนะ"

"รับทราบครับผมม" 

เมื่อครามตอบรับเดือนก็ได้แต่ยิ้มกว้าง และคิดว่าตนเองเลือกคู่ชีวิตไม่ผิดจริงๆ แต่เดือนนั้นไม่รู้ว่าครามไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว อย่างที่ตนคิด...

"ครามไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้านอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย ไปทำงานไม่ตรงเวลานะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับเดือน"

"พรุ่งนี้วันหยุดคราม ครามนอนดึกได้" 

ครามพูดพลางมองไปที่เดือน มองไปทุกสัดส่วนบนเรือนร่างงามนั้น ที่เขาคิดอยากจะล่วงล้ำและสัมผัสมากๆ แต่ก็มักจะโดนปฏิเสธตลอด

"มีอะไรหรอคราม ทำไมถึงจ้องเดือนขนาดนั้น~"

เดือนถามอีกคนด้วยเสียงลากยาวเป็นการหยอกล้าที่ตนเองชอบหยอกล้อเล่นกับครามบ่อยๆ ทั้งๆที่เดือนก็รู้อยู่แล้วว่าการที่ครามมองมาที่ตนอย่างงั้น มันสื่อถึงอะไรซึ่งเดือนก็เข้าใจดี

เดือนรู้ตัวมั้ย ว่าทุกส่วนบนร่างกายของเดือนมันน่าสัมผัสไปหมดทุกส่วนเลย"

ครามไม่พูดเปล่า ครามยังเดินไปหาคนร่างเล็กแล้วใช้มือที่มีเส้นเลือดขึ้นเด่นชัดบีบเฟ้นไปตามช่วงเอว และช่วงสะโพกของเดือน ด้วยแรงที่ไม่เบาเกินไปและไม่แรงเกินไป

พลางก้มลงไปสูดดมกลิ่นน้ำหอมตรงซอกคอ ที่เดือนมักชอบใช้ฉีดน้ำหอมลงไปเล็กน้อยเป็นประจำ แต่มันน่าแปลกใจตรงที่เขา"ไม่เคยติดกลิ่น"ของเดือนเลย แม้แต่นิด

"อื้ออ คราม เดือนยังไม่พร้อม" เดือนค่อยๆแกะมือของครามที่จับสะโพกของตนเองออกช้าๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดว่าตนรังเกียจในสัมผัส แต่ความเป็นจริงเดือนไม่พร้อมในเรื่องอย่างว่า

"อ่า ไม่เป็นไรครับเดือน ครามรอได้"

"ครามไม่โกรธเดือนใช่มั้ย"

"ที่เดือนไม่สามารถเติมเต็มความสุขให้ครามได้อย่างเต็มที่ได้ อย่างที่ครามต้องการ"

เดือนมองครามด้วยสายตาที่รู้สึกผิด เดือนเป็นคนที่ร่างกายไม่แข็งแรง แต่ใจลึกๆก็อยากเติมเต็มให้กับครามที่เป็นคนรักของตน แต่เดือนต้องเลือกสุขภาพของตัวเองไว้ก่อน เขาจึงได้ปฏิเสธครามเสมอมาโดยใช้คำว่า"ยังไม่พร้อม" เพื่อเป็นการปฏิเสธอย่างถนอมความรู้สึกฝ่ายตรงข้าม

"เรามานอนกันดีกว่าครับเดือน"

"อื้อ นอนกันดีกว่า"

เมื่อทั้งสองจัดการตัวเองจนเสร็จสรรพก็ล้มตัวลงนอนทันที ครามเอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวเตียงเพื่อไม่ให้แสงจากโคมไฟไปแยงตาของเดือน

"ฝันดีนะเดือน" ครามเลื่อนหน้าไปจุ๊บเปลือกตาของเดือน เพื่อเป็นการส่งเข้านอน

"ฝันดี เช่นกันนะคราม" เดือนส่งยิ้มให้ครามก่อนจะหลับตาลง เพียงไม่กี่นาทีเดือนก็ได้หลับสนิท

ครามเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่อยู่ข้างกาย แล้วกดเข้าไปยังแอปพลิเคชั่นสายฟ้า เพื่อส่งข้อความหาใครบางคน ที่เขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้

                MESSAGE:พรีมธภัทร

 "ฝันดีนะพรีม"

ทางด้านของพรีม มือเรียวได้เอื้อมมือไปหยิบมือถือทันทีที่ได้ยินเสียงข้อความ แล้วรีบกดอ่านเมื่อเห็นเป็นชื่อของคนที่ตนเองรอคอย แล้วได้พิมพ์ข้อความตอบกลับเช่นเดียวกัน

   อ่านแล้ว

                   ​MESSAGE:คราม

"ฝันดีครับพี่คราม"

"😴"

...​​​*************...

...Talk: ...

สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องที่ZEXTA ภูมิใจนำเสนอ ให้แก่รี้ทที่น่ารักทุกคนอ่านกันนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้เซ็กซ์ต้าในการเเต่งนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ เรื่องแรกของเซ็กซ์ต้าอาจจะไม่ได้มีตอนมากมายอะไร แต่ก็จะพยายามสร้างผลงานออกมาเรื่อยๆนะคะไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม

นามปากกา "ZEXTA " zexta แปลว่า ความกดดัน

CHAPTER 1

PART:พรีม

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง! เสียงนาฬิกาปลุกข้างๆหัวนอนของพรีมดังขึ้น เช้าวันนี้เป็นหยุด ซึ่งร่างบางที่นอนอยู่ตอนนี้ยังไม่อยากลุกขึ้นขยับตัวไปไหนเลย ทั้งเหนื่อยจากการทำงานและเหนื่อยใจจนร่างกายแทบจะพัง

เมื่อคืนพรีมนอนร้องไห้ ให้กับความรู้สึกต่างๆที่ถาโถมเข้ามาใส่ตัวของเขาจนเหนื่อย และได้ผล็อยหลับไปหลังจากที่ตอบกลับข้อความของครามเสร็จ

พรีมเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุก  แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกายของตน ทั้งๆที่ไม่ได้อยากลุกขึ้นมาเลยสักนิด แต่ติดที่วันนี้ครามนัดเขาออกไปข้างนอกพรีมจึงต้องจำใจตื่นขึ้นมา

ในห้องน้ำ 

ตอนนี้พรีมได้เปิดน้ำจากฝักบัวให้มันไหล ผ่านร่างกายของตน พรีมได้ขัดถูร่างกายอย่างทะนุถนอม ลูบไล้ฟองสบู่ไปทั่วทั้งร่างกาย แล้วยังสะดุดสายตามองไปที่ร่องรอยสีกุหลาบที่อยู่บนเรือนร่าง มีทั้งรอยขบกัดเต็มไปหมด

พรีมก็นึกไปถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่เขามีอะไรกันกับคราม มันทั้งรุนแรงและหนักหน่วงมาก ในทุกท่วงท่าที่ครามกระทำนั้นมีแต่ความดิบเถื่อน แต่ก็เป็นการมี "SEX"ที่ดุ เด็ด และถึงใจเป็นอย่างมาก จนยากที่จะปฏิเสธ

พรีมสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดที่คิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนออกไป พร้อมกับค่อยๆหายใจเข้าออกอย่างช้าๆเพื่อเป็นการผ่อนคลาย

"พี่เขาก็คงคิดกับเราแค่ sexเท่านั้นแหละพรีม

"เขามีคู่หมั้น มีคนของใจอยู่แล้ว"

"เขาก็แค่ไม่มีที่ระบายอารมณ์เท่านั้นเอง"

"แต่ก็ตลกดีเนาะ ที่ดันไปถามเขาว่าเขารักเรามั้ย ทั้งที่เราก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่พี่เขาจะรักเรา"

"เห้อ ช่างมันๆ คิดมากไปก็ปวดหัวเปล่าๆ"ระหว่างที่พรีมกำลังอาบน้ำพรีมก็คุยกับตัวเองไปด้วย เนื่อจากความที่พรีมไม่เข้าใจในตัวเอง

หลังจากที่พรีมอาบน้ำเสร็จ ก็เดินมาเลือกชุดเพื่อที่จะใส่ออกไปข้างนอกกับครามในวันนี้ แล้วคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไปดีที่ใส่แล้วทำให้ครามประทับใจและรู้สึกดี พรีมจึงเลือกชุดเอี๊ยมสีม่วง เสื้อด้านในสีขาว ใส่แบบเรียบง่าย สบายๆ

เมื่อพรีมจัดการแต่งตัว เติมหน้าให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว แต่มีสิ่งนึงที่พรีมจะขาดก็ไม่ได้เลยก็คือ "แมส"

"หลบๆซ่อนๆมันเหนื่อยจัง เห้ออ"

เพราะเวลาไปไหนมาไหนกับคราม พรีมก็มักจะใส่แมสบ่อยๆเพื่อหลบเลี่ยงผู้คนที่อาจจะรู้จัก และคุ้นหน้ากัน ซึ่งไม่ใช่พรีมที่จะใส่คนเดียว ครามก็ใส่ด้วยเช่นกัน

อีกด้านทางฝั่งของคราม

เดือนกำลังทำอาหารเช้าให้ครามทานอย่างขะมักเขม้น เนื่องจากเป็นหยุดของคราม เพราะในวันปกติครามไม่เคยอยู่ทานข้าวเช้ากับเดือนเลยสักวัน เดือนจึงถือโอกาสในวันหยุดของคราม ทำหารเช้าเพื่อที่จะได้นั่งกินข้าวด้วยกัน

"คราม"

"มากินข้าวด้วยกันมั้ย"

เดือนหันไปเจอครามที่ออกจากห้องนอนพอดี วันนี้ครามดูแต่งตัวแบบชิลล์ๆเหมือนจะออกไปข้างนอกทั้งๆที่เป็นวันหยุด

"ไม่ล่ะครับเดือน" ครามพูดปฏิเสธออกไป

"ครามต้องออกไปข้างนอกพอดีมีนัดน่ะครับ"

"โอเค ขับรถระวังๆนะคราม"

เดือนเอ่ยบอกครามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ถึงแม้ว่าจะเสียดายโอกาสที่จะได้นั่งกินข้าวกับครามก็ตาม เดือนแอบเสียใจลึกๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมามากมาย

"ครามไปก่อนนะครับ"

"อื้อ ขับช้าๆนะ อย่าขับเร็ว"

"รับทราบครับคุณเดือน" ครามรับคำ

ครามเดินเข้าไปหอมแก้มเดือนฟอดใหญ่ ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ

เดือนได้แต่มองตามแผ่นหลังของครามที่เดินออกไปแล้วมองอาหารที่ตนตั้งใจทำไว้ด้วยสายตาละห้อย ก่อนจะเม้มปากแล้วก้มหน้าก้มตาทำอาหารไปเรื่อยๆ

"กินคนเดียวก็ได้"

"เสียดายแทนคราม ที่ไม่ได้กินอาหารอร่อยๆฝีมือของเรา" เดือนพูดพลางยิ้มไปด้วย

"แต่เราก็เสียดายที่ครามไม่ได้กินข้าวด้วย" เดือนค่อยค่อยๆหุบยิ้มลง หน้าหงิกหน้างอในทันที

* ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง * เสียงกดกริ่งด้านนอกห้องของเดือนดังขึ้น เจ้าตัวจึงละจากอาหารที่ทำอยู่เพื่อเดินไปเปิดประตู

"สวัสดีครับน้องเดือน"คนที่มาถึงกล่าวทักทายพร้อมกับสิ่งยิ้มกว้างให้เจ้าของห้อง

"สวัสดีครับพี่...."

part:คราม

ครามได้ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของพรีมโดยตรงทันที เพราะว่าวันนี้เขาจะชวนพรีมไปเดินเล่นพักผ่อนในช่องวันหยุดสุดสัปดาห์ 

ในที่สุดครามก็ขับรถมาจนถึงหน้าบ้านของพรีม ครามกดแตรรถเป็นสัญญาณบอกให้พรีมรู้ว่าตนมาถึงแล้ว ครามเดินลงจากรถไปเปิดประตูอีกด้านรอคนตัวเล็กออกมา

"มาแล้วครับพี่คราม" พรีมรีบวิ่งมาตรงรถของครามทันที พร้อมกับเดินไปนั่งตรงด้านหน้ารถข้างๆคนขับ พลางส่งยิ้มให้ครามอย่างมีความสุข แต่ทั้งๆที่ในใจไม่ได้สุขเหมือนอย่างรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้า

"พรีมทำให้พี่ครามรอนานรึเปล่า"

"ไม่นานครับ" ครามส่ายหน้าเพื่อเป็นการยืนยันว่าครามไม่ได้รอนานเพราะความเป็นจริงครามพึ่งมาถึง แล้วบีบแตรทันที

"วันนี้พี่จะพาพรีมไปซื้อของเข้าบ้านนะ" ครามว่าแล้วก็ไปนั่งตรงฝั่งคนขับ 

ทางด้านของเดือน

"สวัสดีครับพี่คิส" เดือนสวัสดีผู้ที่มาใหม่ด้วยน้ำเสียงแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะคิสเป็นคนที่เดือนไม่ค่อยอยากพบเจอสักเท่าไหร่ ด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้

คิสเป็นพี่ชายคนโตของคราม บ้านวัชรกิตติมีลูกชายสองคนนั่นก็คือคิสกับราม  คิสกับรามมีอายุห่างกันเพียง2ปีเท่านั้น คิส อายุ 30ปี คราม อายุ28ปี

"จิตใจนี่คิดจะให้แขกยืนรออยู่ที่หน้าห้องอย่างงี้หรอครับน้องเดือน" คิสพูดพลางชะเง้อมองเข้าไปในห้อง แล้วส่งยิ้มให้เดือน

"เชิญพี่คิสเข้ามาในห้องก่อนครับ" เดือนเปิดประตูกว้างจนเห็นห้องที่ตกแต่งด้วยสไตล์มินิมอล ภายในห้องสะอาดสะอ้านจนน่ามอง ชวนให้น่าพักผ่อน

"พี่คิสมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"

"ถ้าพี่จะมาหาคราม วันนี้พี่คงจะมาเสียรอบเพราะวันนี้ครามไม่อยู่ห้องครับ"

เดือนพูดแล้วเดินไปจัดการปิดเตาแก๊ส หลังจากที่ทำแกงจืดเต้าหู้เมนูสุดท้ายเสร็จสิ้น

"งั้นเดี๋ยวพี่ขอตอบหลังจากกินข้าวเสร็จนะ"

"วันนี้มีกับข้าวอะไรกินบ้างเนี่ย"

คิสสำรวจและพินิจดูอาหารที่"อดีตแฟนเก่า"ของตนทำไว้ ซึ่งแฟนเก่าของเขาในตอนนั้นก็กลายมาเป็นแฟนของน้องชายตัวเองในตอนนี้ ซ้ำยังเป็นคู่หมั้นกันอีกด้วย หึ แต่เพราะน้องชายตัวดีของเขานั่นแหละขับรถแล้วหักหลบไปชนเข้ากับเดือน เดือนที่โดนรถชนหัวก็ฟาดลงกับพื้นถนน จนสมองเกิดได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรง ส่งผลทำให้ ลืมเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับคิสไป คำว่าเลิกรามันใช้ไม่ได้กับกรณีหรอก แต่ก็จำเป็นต้องใช้  เพราะเดือนจำอะไรเกี่ยวกับตัวคิสไม่ได้เลยสักเรื่อง แต่เหมือนจะเป็นโชคของน้องชายเขา ครามแอบชอบเดือนมานานแล้ว แต่ติดที่ว่าเดือนเป็นแฟนพี่ชายของตน หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุ ครามจึงรีบทำคะแนนจีบเดือนจนสำเร็จ ผู้ใหญ่จึงหมั้นหมายทั้งคู่เอาไว้จนถึงปัจจุบันนี้

"วันนี้มีไข่เจียวหมูสับ แกงจืดเต้าหู้ แล้วก็หมูทอดกระเทียมครับ" เดือนบอกหลังจากที่มองเห็นว่าอีกคนมัวแต่จ้องอาหารเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว

"รสชาติจะเหมือนเดิมรึเปล่านะ" คิสคิดในใจ พลางใช้ช้อนตักไข่เจียวขึ้นมาคำนึงแล้วเอาเข้าปาก ส่วนเดือนก็นั่งลุ้นว่าคิดจะบอกว่ารสชาติอาหารที่ตนทำเป็นยังไง ด้วยความตื่นเต้น

"เป็นยังไงบ้างครับพี่คิส"

"อื้ม อร่อยดี รสชาติกำลังดีเลยครับน้องเดือน"

คิสเอ่ยชมออกไป แต่ในใจดันคิดว่าทำไข่เจียวหมูสับเค็มเหมือนเดิม แต่ทำไมถึงจำคนที่ชิมรสชาติคนแรกของเจ้าตัวไม่ได้นะ

"เดือนดีใจนะครับที่พี่คิสชอบ" เดือนยิ้มออกมาบางๆ ถึงแม้จะไม่ค่อยถูกชะตากับคนตรงหน้าสักเท่าไหร่แต่ยังมีความรู้สึกคุ้นเคยอยู่น้อยๆ แต่เดือนก็ดีใจที่มีคนชมว่าตนเองทำอาหารอร่อย

"มานั่งกินด้วยกันสิ กินคนเดียวมันเหงานะครับน้องเดือน"

"ครับพี่คิส" เดือนตักข้าวใส่จานตัวเองแล้วนั่งลงกินข้าวพูดคุยเรื่องสับเพเหระ การใช้ชีวิตประจำวันในแต่ละวันกับคิสไปเรื่อยเปื่อย

"อย่างน้อยๆวันนี้กับข้าวที่เราทำก็มีคนนั่งกินเป็นเพื่อนด้วยแล้ว" เดือนนั่งคิดในใจก่อนจะก้มหน้าแล้วคลี่ยิ้มบางๆ

"แต่เอ๊ะ พี่คริสเขามีอะไรจะพูดหลังจากที่กินข้าวเสร็จกันนะ หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายแล้วกัน"

***************

TALK:

ถึงน้องเดือนของไรท์จะความจำเสื่อมแต่เรื่องที่น้องทำอาหารแล้วไม่เคยชิมน้องไม่เคยลืมนะคะ มาติดตามกันว่าหลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วคิดจะพูดอะไรต่อไป

เป็นกำลังใจให้เซ็กซ์ต้ากันด้วยนะคะ เซ็กซ์ต้าจะพยายามสร้างผลงานต่างๆของเซ็กส์ต้าออกมาให้รี้ททุกคนได้ติดตามผล และเซ็กซ์ต้าหวังว่านิยายของเซ็กซ์ต้าจะสร้างความบันเทิงให้กับรี้ททุกคนนะคะ💗

CHAPTER 3

ด้านของครามกับพรีม

"พี่ครามครับ วันนี้พี่จะอยู่กินข้าวกลางวันกับพรีมมั้ยครับ" พรีมว่าพลางออดอ้อนครามไปด้วยเพราะอยากให้ครามอยู่กินข้าวกลางวันกับตนบ้าง ถึงมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวที่โครตๆเห็นแก่ตัวก็ตาม

"ทำหน้าตาอ้อนแบบนี้ถ้าพี่ไม่อยู่กินข้าวด้วยพี่ก็คงเป็นคนใจร้ายเต็มแก่แล้วน่ะสิ"ครามพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆให้กับพรีม ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มบางๆแต่ก็ทำให้คนตัวเล็กตรงหน้านั้นใจสั่นไปไม่น้อยเพราะไม่บ่อยนักที่เขาจะยิ้มให้กับพรีม

และมันก็จริงอย่างที่ครามคิดไว้ ตอนนี้พรีมกำลังเขิน พรีมก้มหน้าลงไปพร้อมกับเม้มริมฝีปากเพื่อระงับอากรเขินของตัวเองถึงแม้ว่ามันจะไม่สำเร็จอย่างที่คิดก็ตาม เวลาพรีมเขินทั้งหน้าทั้งหูก็จะแดงร้อนผ่าวไปหมด

"พรีมเป็นอะไรหรอครับ หน้าแดงจนถึงหูแล้วนั่น" ครามแกล้งหย่พรีมเล่นทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าพรีมกำลังเขินรอยยิ้มของตน

"'พรีมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับพี่คราม พรีมแค่ร้อนเฉยๆ" พรีมแก้ตัวทันที  เมื่อครามเห็นดังนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็ก แล้วเอ่ยว่า

"แน่ใจหรอครับหนูพรีม ไม่ใช่ว่าพรีมเขินรอยยิ้มของพี่หรอครับ จะรับสารภาพดีๆมั้ยคะ หื้ม'' ครามเอื้อมมือไปตบแก้มก้นของพรีมเบาๆ

"'พี่ครามแกล้งพรีมอ่าา ทั้งๆที่พี่ครามก็รู้อยู่แล้ว พี่ครามยังจะมาถามพรีมอีก''

พรีมแกล้งเส ตา  มองไปทางอื่น ครามเมื่อเค้นความจริงออกจากปากคนตัวเล็กที่ปากแข็งนั้นออกมาได้ก็ ค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อปานเทพสร้างของตัวเองออกมา แต่ก่อนที่ครามจะเลื่อนใบหน้าออกมา ครามก็ทำในสิ่งทีพรีมไม่คาดคิดว่าครามจะกล้าทำกับตน

''ฟอด!~''

ครามหอมแก้มพรีมไปฟอดมใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นอากัปกิริยาของพรีมธภัทรหรือพรีม

ตอนนี้พรีมได้แต่ตาโตและนิ่งอึ้งกับการกระทำของที่ชื่อว่าครามเพราะที่ผ่านมาครามไม่เคยทำแบบนี้กับพรีมมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

''พะ...พี่คราม พี่ครามหอมแก้มพรีมหรอครับ ฮือออออ พี่ครามแกล้งพรีม พรีมไม่คุยกับพี่ครามแล้ว''พรีมเอามือทั้งสองปิดใบหน้าของตัวเองที่แดงก่ำ พลางคิดในใจว่าจะเอาคืนคนขี้แกล้งยังไง 

"พรีมรอพี่ด้วยสิครับ''

ครามบอกแก่คนตัวเล็กที่ตอนนี้เดินลิ่วไปยังรถของตน โดยไม่หันกลับมามองเจ้าของเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว

หลังจากที่ครามคิดเงินเสร็จ ก็ถือถุงหูใบใหญ่หลายใบแล้วตรงมาที่รถ ครามนำถุงหูหิ้วมาไว้ด้านท้ายรถ อย่างเรียบร้อย ก็เปิดประตูรถฝั่งคนขับมานั่งประจำตำแหน่งสารถี ครามหันไปมองพรีม ซึ่งตอนนี้พรีมก็ได้หลับไปแล้ว กลายเป็นว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ครามพินิจมองดูใบหน้าเรียว สวยที่หลับตาพริ้มเพราะแอร์ที่เย็นฉ่ำบนรถ ปากเรียวอวบอิ่มได้รูปรับกับใบหน้า  ในเวลาที่หลับก็ได้เผยออ้าริมฝีปากออกมาเล็กน้อยจนเห็นฟันที่เรียงกันเป็นระเบียบ ทั้งสวยและสะอาดจมูกโด่งคมอย่างเห็นได้ชัด ขนตาที่ยาวและงอนเรียงกันเป็นแพ เข้ากับดวงตาเรียวสวยคู่นั้น แม้ แต่ในยามหลับก็ดูสวยดูดีไปซะหมด

''ฮ่าา ทำไมถึงได้น่ารักน่ามองขนาดนี้นะพรีมธภัทร''

ครามจ้องมองใบหน้าของพรีมอยู่นานก่อนที่จะก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ตัวของอีกคนด้วยสีหน้าที่หลงใหลเป็นอย่างมาก

ครามได้ขับรถอยู่เงียบๆคนเดียว เพราะคนที่คนที่นั่งมาด้วยข้างๆในทีแรกพลังงานหมดแล้ว ซึ่งครามไม่อยากรบกวนเวลานอนของลูกแมวตัวน้อยๆของเขาเลย ครามไม่เคยเห็นพรีมในอาการตื่นนอน เพราะหลังจากที่ทำเรื่องอย่างว่าเสร็จครามก็ขอตัวกลับทันที เนื่องจากเขายังมีอีกคนที่รอเขากลับไปอยู่ เหตุนี้เขาจึงไม่เคยค้างกับพรีมเลยสักคืนเดียว 

ครามขับรถจนมาถึงน้าพรีม แล้วจึงหยุดรถเพื่อปลุกคนตัวเล็กที่กำลังนอนอยู่ให้ตื่น

''พรีมตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วครับ'' 

ครามปลุกพรีมให้ตื่นขึ้น ซึ่งคนตัวเล็กไม่ยอมตื่ขึ้นมาง่ายๆ ใช้มือลูบแก้มก็แล้ว เอามือจิ้มลงไปที่แก้มหลายๆทีก็ไม่มีท่าทีว่าคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นเลย  แต่กลับกลายเป็นว่าพรีมส่งเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอ พร้อมกับปัดมือไล่สิ่งที่ก่อกวนออกไปอย่างรำคาญ

"อื้ออ อย่ากวนจะนอน''

''อ่าา ขี้เซาไม่เบาเลยนะครับหนูพรีม'' ครามพูดแล้วอมยิ้มไป ก่อนที่ครามจะนึกวิธีอะไรบางอย่างได้ที่จะสามารถปลุกให้พรีมตื่น

''ถ้าพรีมไม่ยอมตื่น พรีมจะมาว่าพี่ทีหลังไม่ได้นะครับ ดื้อไม่ยอมตื่นเอง ถือว่าเป็นค่าเวลาที่พี่ใช้ปลุกพรีมแล้วกันนะ''  กล่าวเสร็จครามก็ล้วงมือเข้าไปในเสื้อผ้าอีกคน  ก่อนที่จะใช้นิ้วหัวแม่โป้งมือสะกิดไปที่ยอดอกสีชมพูของคนร่างบาง ไล่จากระดับเบาๆ แล้วก็เพิ่มแรงขึ้นอีก

''อื้ออ''

ตอนนี้พรีมเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่โดนก่อกวนมานาน พรีมค่อยๆลืมตาขึ้น ความรู้สึกแรกที่ตื่นมาคือความเจ็บปวดที่ตุ่มไตบนยอดอกทั้ง2ข้าง ของตนเอง พรีมเริ่มตื่นอย่างเต็มตา 

''พี่คราม!''

พรีมเรียกชื่อครามอย่างตกใจกับภาพที่ลืมตามาก็คือ ครามได้ถกเสื้อของพรีมขึ้นแล้วใช้ปากดูดดึงที่ยอดอกของพรีมอย่างมัวเมาในรสชาติความหอมหวานของร่างกายอีกคน

'' อึก อ๊ะ...พี่ครามพอได้แล้ว''เสียงครางหวานปนท้วงดังขึ้น พรีมบอกแล้วก็ค่อยๆดันตัวอีกคนออก แต่ไม่มีท่าทีว่าครามจะปล่อยให้ยอดอกของงพรีมเป็นอิสระในทันที ครามออกแรงดูดเพิ่มขึ้นจนเริ่มเกิดเสียงหยาบโลนที่น่าอาย

''จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ แผล่บ'' ในขณะที่ปากของครามกำลังทำหน้าที่หยอกล้อกับยอดอกของพรีมอยู่นั้น ครามก็เลื่อนมือไปขยำเอวบางของพรีมอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว พลางเหลือบตามองพรีมที่เม้มปากแน่น 

"ตอนหลับกับตอนตื่นนี่แทบไม่แตกต่างกันเลย''เมื่อครามเห็นพรีมพยายามกลั้นเสียง ครามก็ได้ใช้ฟันขบกัดลงไปที่ยอดอกอีกคน แล้วเม้มแรงๆ

่'อ๊ะ ซี๊ดด! พี่ครามครับพรีมเจ็บ อึก พรีมเจ็บ พอแล้วครับ อ้ะ''

พรีมมีน้ำตาคลอที่หน่วยตาเพราะความเจ็บจากการที่โดนครามกระทำที่ยอดอกข้างขวาด้วยการขบกัด  ครามเห็นดังนั้นจึงดูดและเลียที่ยอดอกของพรีมเบาๆเพื่อเป็นการปลอบประโลมแล้วค่อยๆเอาปากที่ครอบครองยอดอกออกมาอย่างนึกเสียดายก่อนที่จะแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่มีเลือดติดเล็กน้อย 

''กว่าจะตื่นนะครับ น้องพรีม ไหนน้องพรีมบอกว่าจะทำข้าวเที่ยงให้พี่ทานไม่ใช่หรอครับแล้วทำไมถึงได้ขี้เซาไม่ยอมตื่น'' ครามพูดกับพรีม แต่ทว่าสายตากลับมองไปที่ยอดอกที่มีเลือดซิบออกมา

"พรีมเจ็บ  ฮึก..ฮืออ.. ''

พรีมเริ่มงอแง เพราะเจ็บที่ยอดอก

''แค่เขย่าแรงๆก็ตื่นแล้วแต่ทำไมต้องปลุกแบบนี้ด้วย''พรีมบ่นคนตัวโตในใจ

''โอ๋ๆนะครับน้องพรีม เป่าๆหายนะครับ เพี้ยงงง''

''คิกๆ พี่ครามตลกจัง''พรีมหลุดขำใส่ครามทันทีที่เห็นท่าทางแบบนั้นของครามที่ทำกับตนเหมือนว่าตัวเองเป็นเด็กยังไงยังงั้น

''อ่า หัวเราะได้แบบนี้สดงว่าไม่เจ้บแล้วสินะ งั้นลงไปทำอาหารให้พี่กินได้แแล้ว พี่หิวแล้วเนี่ย''

ครามรีบตัดบททันทีเพราะอะไรน่ะหรอ ก็ไอ้ลูกแมวดันหัวเราะซะน่ารักเลย น่ารักจนน่าขย้ำ แต่ขย้ำในรถตอนกลางวันมันก็จะดูโจ่งแจ้งเกินไป

หลังจากที่ครามและพรีมขนของ ลงจากรถลงไปเพื่อ ทำอาหารนั้น พรีมได้ใช้เวลาทำอาหารในห้องครอบเกือบชั่วโ ซึ่งตอนนี้ใกล้จะเที่ยงครึ่งแล้วเปป็นเวลาที่คนตัวเล็ก จัดวางพริกชี้ฟ้าหั่นเฉียงกับใบมะกรูดซอยตกแต่งอาหารจานสุดท้ายพอดีนั่นก็คือ''ซี่โครงหมูผัดพริกแกง ''เมนูโปรดของคราม

''วันนี้ทำแกงอะไรให้พี่กินครับ''ครามเดินเข้ามาสวมกอดพรีมจากด้านหลัง แล้วมองไปยังอาหารที่พรีมทำ

''พรีมรู้ได้ไงหรอว่าพี่ชอบกิน เมนูนี้''

''คือ พรีม'' พรีมอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปว่า

'' พรีมเคยเห็น พี่เดือนเอาลงสตอรี่น่ะครับ แล้วบอกว่าเมนูโปรด แล้วก็แท็กพี่คราม..." 

"พี่ครามปล่อยพรีมก่อนครับ พรีมจะเอากับข้าวไปวางที่โต๊ะอาหาร "ครามคลายอ้อมแขนของตนเองออกตามคำสั่งของพรีม พรีมค่อยๆยกจานกับข้าวไปวางที่โต๊ะอาหาร

"งั้นพี่ช่วยยกนะ'' พอพุดจบครามก็ยกกับข้าวที่พรีมทำำไปวางไว้บนโต๊ะอาหหารทันที

พรีมจัดแจงตักข้าวให้ครามด้วยความปรีดีที่วันนี้ครามมาทานข้าวเที่ยง

''พรีมไม่รู้ว่าพี่เดือนทำรสชาติแบบไหนให้พี่กิน ถ้าพรีมทำไม่ปากเหมือนที่พี่เดือนทำ พรีมก็ขอโทษพี่ครามด้วยนะครับ''

พรีมรินน้ำใส่แก้วให้คราม พร้อมกับมองไปยังของโปรดที่ครามตักขึ้นมาคำโตใส่เข้าในปาก

''เป็นยังไงบ้างครับพี่คราม อร่อยรึเปล่า ถ้าไม่อร่อยเดียวพรีมเอาไปทิ้งให้นะ" พรีมไม่พูดเปล่า แล้วยังเอื้อมมือไปหยิบจานที่อยู่ตรงหน้าของคราม แต่โดนร่างสูงคว้ามือไว้

"อร่อย อร่อยมากครับพรีม" ครามทำสีหน้ามีความสุข ที่ได้ทานอาหารฝีมือของพรีม ซึ่งเขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้

"จริงๆนะครับ ไม่ใช่ปลอบใจพรีมนะ" พรีมทำท่าหรี่ตามองอีกคน

"อร่อยจริงๆ ถ้าพรีมไม่เชื่อพรีมลองมาชิมดูสิครับ"ครามคะยั้นคะยอให้อีกคนชิมฝีมือของ พรีมอยากจะบอกตอนที่เขาทำนั้นเขาไม่ได้ชิมเลยใช้เพียงแค่สายตากะเอา พรีมหยิบช้อนแล้วตกตรงส่วนพริกแกงมาชิมเล็กน้อย

"อื้อหื้ออ อร่อยจริงๆด้วย ฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆเลยนะยัยพรีม" ร่างบางเอ่ยชมตัวเอง จนทำให้คนตรงหน้าอดขำไม่ได้

"น้องพรีมค้าบบ ป้อนพี่หน่อยได้มั้ย ถ้าหากน้องพรีมป้อนพี่อะมันจะอร่อยขึ้นเป็นกองเลยนะรู้เปล่า"

ครามส่งเสียงอ้อนคนตรงหน้าให้ป้อนข้าวตน ส่วนพรีมนั้นเสียอาการอย่างหนักเพราะไม่เคยเจอครามในโหมดนี้  พรีมบรรจงตักอาหารให้พอดีคำก่อนจะป้อนเข้าไปในปากของครามที่ตอนนี้อ้ารอรับอาหารที่พรีมจะป้อน

"อ้ามมมม ทานเยอะๆนะครับพี่คราม''

พรีมป้อนอาหารให้รามด้วยรอยยิ้มที่แสนน่าารัก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้มัดใจครามได้

หลังจากที่พรีมและครามทานอากหารกันเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ก็ได้ใช้เวลาร่วมกันทำกิจกกรรมต่างๆ ทั้งวาดรูปร้องเพลง ดีดกีต้าร์ จนเวลาล่วงเลยมาจนเกือบห้าโมงเย็น

16:45น.

'พรีมครับ พี่ต้องกลับแล้วนะ''ครามบอกพรีมที่ตอนนี้กำลังยิ้มแป้น

'' ขอบคุณพี่ครามมากนะครับ ที่วันนี้มาอยู่กับพรีมทั้งวันเลย ขับรถดีๆนะครับพี่ครามอย่าขับเร็วนะครับ'' พรีมบอกครามด้วยความเป็นห่วงเพราะครามชอบขับรถเร็ว

''โอเคครับ'' ครามรับคำร่างบาง ก่อนจะจากกันครามได้หันกลับไปหอมแก้มของพรีมอย่างอารมณ์ดี แล้วเดินไปยังรถของตนก่อนที่จะขับออกไป

''เวลาของความสุขผ่านไปไว้จัง อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ที่สุดเลย'' ร่างบางเอ่ยออกมาพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

พรีมยืนมองรถของครามที่ขับออกจากบ้านไปจนสุดสายตา แล้วจึงเดินขึ้นห้องนอนของตนไปเพื่อพักผ่อน

ทางด้านของเดือนกับคิส

''เดือนขอบคุณพี่คิสมากนะครับ ที่วันนี้มาอยู่เป็นเพื่อนเดือนทั้งวันเลย''เดือนเอ่ยขอบคุณคิส แล้วยิ้มให้อย่างมีมารยาท

เมื่อคิสลงมาด้านล่างของคอนโด ก็ได้เจอกับคราม ซึ่งครามได้เเห็นหน้าคิสแล้วจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

''ไง น้องชายเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยโผล่หัวไปบ้านใหญ่เลยนะ''

คิสเป็นฝ่ายเอ่ยทักครามก่อน เพราะเขามั่นใจว่ายังไงครามจะไม่มีวันทักเขาก่อนเด็ดขาดแน่ๆ

''ถ้าจะมาทักทายแบบนี้ก็อยุ่เงียบๆไปดีกว่านะ ''

ครามว่าพลางมองไปที่อีกคนก่อนที่จะเดินเลยผ่านไป แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีด้วยคำพูดของคิส

'' อะไรที่มึงรักและหวงมันมากๆ กูจะแย่งมันทุกอย่างให้มาเป็นของกู'' คิสพูดพลางแสยะยิ้มใส่ครามที่หันหน้ากลับมามอง

ครามเดินเข้าไปใกล้ๆคิส แล้วพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าอีกคนอย่างเต็มที่ ก่อนที่จะพูดถ้อยคำที่โครตจะยั่วโมโหคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

''  ถ้ามึงแน่จริงมึงก็ลองดูสิคิส อะไรที่มันควรเป็นของกู แต่กลับมีคนอื่นเข้ามาแย่งกูยังแย่งมันกลับมาได้เลย มึงมันกระจอกว่ะไอ้คริส''

เมื่อครามพูดจบก็เดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังที่พักของตน แล้วปล่อยให้คิสโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างงั้นอยู่คนเดียว เขารู้อยู่แล้วว่าที่คิสมาที่นี่ทำไม 

"คิสมาเพื่อมาหาเดือน อดีตคนรัก ที่ไม่มั่นใจว่าจะพูดคำว่าอดีตได้เต็มปากรึเปล่า"

####################

Talk 

สวัสดีรี้ทที่รักของเซ็กซ์ต้าทุกคนนะคะ เซ็กซ์ต้าว่าตอนนี้เป็นที่ยาวที่สุดสำหรับเซ็กซ์ต้าเลยค่ะ เนื้อหาอาจจะยืดเยื้อไปบ้างแต่สำหรับเซ็กส์ต้าคิดว่าเนื้อหาที่มีรายละเอียดค่อนข้างน่าสนใจเพราะมันทำให้เราลุ้นไปกับทุกเหตุการณ์นั้น

- ZEXTA-



​​​​​