สวัสดีครับ ผมชื่อวิคเตอร์ ผมจะเล่าความฝันของผมให้ฟัง

ตอนนั้นผมเข้านอนเร็วเพราะพน.เรียนผมเข้าไปก็หลับหลับลึกประมาณ3-4นาทีได้

ในความฝันคือ

ผมลืมตาแล้วพบกับคนๆนึงเขานอนข้างๆผมซึ่งผมงงมากว่ามันคืออะไร ผมลองปลุกเขาแต่เขาไม่ตื่นขึ้นมา

ผมมองไปรอบๆ ก็พบว่าเป็นห้องนอนซึ่งเหมือนห้องที่ผมเคยฝันว่าอยากจะมีแต่ผมก็งงมากว่าทำไมผมตื่นขึ้นมาแล้วมาอยู่ที่นี้

หรือว่ามันคือความฝันผมก็เริ่มไม่แน่ใจเท่าไหร่ จู่ๆก็มีผู้หญิงวัย30-31ปีเดินเข้ามาเธอสวยมากเหมือนกับอายุ20ปีเลยละ

ผมมองหน้าเขาด้วยความสงสัยจนกระทั่งเสียงของเธอได้เอ่ยขึ้นมา

"อ้าว วิคเตอร์ ตื่นนานแล้วหรอลูก"วิคเตอร์..ชื่อของผมหนิแล้วเธอรู้ได้ไงกัน ผมพยักหน้าตอบ

"วอกซ์ยังไม่ตื่นอีกหรอ แม่ว่าพี่ชายเราน่าจะนอนดึกใช่มั้ย?"เธอมองมาที่ผม ผมสดุ้งเล็กน้อยเพราะรอยยิ้มของเธอมันน่ากลัวมาก

"ครับ..พี่เขานอนดึก.."เสียงของผมตอบกลับไปก่อนที่หญิงสาวจะเดินมาใกล้ๆผม

"ลงไปกินข้าวได้แล้ววิคเตอร์ พี่ชายของเราเดี๋ยวแม่จัดการเอง" ผมพยักหน้าตอบก่อนจะเดินลงไป

.

.

.

ผมล้างหน้าในห้องน้ำแต่มันไม่ยอมตื่นให้ผม ผมเลยล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำก่อนจะเดินออกไป

.

.

.

ผมรู้สึกงงว่าทำไมความฝันมันถึงออกไปไม่ได้ล่ะทำไมถึงติดอยู่ในนี้ ผมเดินมาที่ห้องครัวก็เห็นว่ามีคนอยู่ตั้ง6คน ผู้หญิง3ชาย3 ผมยืนนิ่งๆด้วยความงงว่าผมมีครอบครัวเยอะขนาดนี้เลยหรอ ปกติความจริงผมมีแค่5คนเองนะ

ก่อนจะมีเสียงเรียกผม

"พี่วิคเตอร์มาแล้ว มากินข้าวสิคะคุณพ่อกำลังทำอยู่"เด็กสาวยิ้มให้อย่างหน้าขนลุก

ผมรู้สึกกลัวมากและมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่มีคนมาแกล้งทำดีกับผมด้วยกันพาไปกินข้าวแล้ววางยาสลบ

แต่เอ๊ะ! นี้ความฝันนะแต่...ทำไมผมร้องไห้ออกมาล่ะ?

"พี่วิคเตอร์ร้องไห้ทำไมคะ มีอะไรรึป่าว?"เสียงเดิมเอ่ยปากถามและชายหนุ่มเดินมาหาผม

"เป็นอะไรไปคะ ที่รัก ร้องไห้ทำไมคะ:)"เสียงของชายหนุ่มวัย27ปีดังขึ้น เอ๋..ที่รักงั้นหรอ

ผมตกใจว่าทำไมเขาเรียกผมว่าที่รัก

"ไม่มากินข้าวล่ะคะที่รักของผม:)"เขาจับหน้าของผมด้วยความอ่อนโยน แต่สำหรับผมมันเหมือนโรคจิตมากกว่านะ..

"อ้าวทำไมไม่กินข้าวด้วยกันละคะ ยืนนิ่งทำไม"หญิงสาวที่เดินลงมาพร้อมกับชายหนุ่มที่เรียกตัวเองแทนว่า แม่ เดินมาทัก

"ผมยังไม่หิวครับ"ผมตอบไปแม้ว่าผมจะกลัวแค่ไหนก็ตาม

"ว้า..น่าเสียดายที่รักไม่กินข้าวด้วยกัน:("ชายหนุ่มคนนั้นตีหน้าเศร้า

ผมก็อยากกินด้วยละนะแต่ผมไม่รู้จักพวกเขาไงเล่า!ผมจะกล้ากินด้วยหรอ

"ไปกันค่ะ ที่รัก:)"เขาจูงมือของผมเดินออกไป

ผมงงมากว่าเขาเป็นใคร เขามาผมออกมาก่อนจะเลิกจูงมือผม

"อยู่ตรงนี้ก่อนนะคะที่รัก:)"ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากผม

ผมมองไปรอบๆ มันก็เหมือนกับเมืองปกติๆธรรมดาที่มีรถจราจรอยู่มีคนเดินปกติ

ผมงงมากความฝันหรอนี้มันเหมือนความจริงซะมากกว่ามันไม่ใช่ความแล้วล่ะนะนี้มันความจริงแล้ว

ผมคิดในใจ ผมลองหนีเขาดีมั้ยวิ่งไปไกลๆเผื่อรอด

ผมตัดสินใจวิ่งหนีไปไกลๆเผื่อว่าเขาจะไม่ตามหาผม

.

"ว้า..เด็กดื้อหนีไปซะแล้วสิ สงสัยคงต้องลงโทษให้หนักๆซะแล้วสิ:)"

END

"ว้า..เด็กดื้อหนีไปซะแล้วสิ สงสัยคงต้องลงโทษให้หนักๆซะแล้วสิ:)"

ชายหนุ่มวัย27ปี เดินตามเด็กหนุ่มวัย17ปีอย่าง(?)เป็นห่วง

[วิคเตอร์]

ผมรีบวิ่งหนีมาให้ใกล้ที่สุด ผมคิดอย่างเดียวว่าขอให้ผมรอดด้วยเถอะนะ หรือไม่ก็ให้ผมตื่นขึ้นมาจากฝันนี้ก็ยิ่งดี

ผมลองหันหลังกลับไปดูว่าเขาตามมามั้ย และสิ่งที่ผมเห็นคือเขากำลังวิ่งตามผมอยู่ ผมตกใจมากรีบวิ่งสุดแรงเกิดของผม

และสุดท้ายผมก็สดุดเชือกรองเท้าที่ผมลืมมัดข้างหนึ่ง ผมล้มลงไปนั่งกับพื้นโชคดีผมเอามือกันหน้าผมไว้ไม่งั้นผมได้รับบาดเจ็บแน่

ผมหันกลับไปมองชายวัย27ปีอีกครั้ง เขานั่งยองๆและพูดว่า

"ว้า..เจ็บมั้ยคะ? คนเก่ง" เขาลูบแก้มผมทำไมให้ขนลุกเลยทีเดียว

"อะ-เอ่อ..ผมไม่ได้เป็นไรครับ.." ผมตอบเขาไปแบบสั่นๆ ผมไม่รู้ว่าต่อไปนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกหรือป่าว ผมรู้สึกว่าผมไม่น่ารอดจากชายคนนั้นนะ..

"หนูวิ่งมาทำไมคะ?" ชายหนุ่มเอ่ยปากถาม

"...." ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กหนุ่มเลยแม้แต่คำเดียว

ผมกำลังคิดหาข้อแก้ตัวอยู่แต่พึ่งนึกได้ว่าตอนนั้นมีรถขายไอติมวิ่งผ่านไป ผมชอบกินมากลองเอาเป็นของอ้างดูแล้วกันนะ

"ผะ-ผมจะไปซื้อไอติมน่ะครับ..แต่รถมันไปก่อน.." ผมตอบไปแบบกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อมั้ยแค่นั้นแหละ

"อยากกินหรอคะ?" ชายหนุ่มเอ่ยปากถามผม

"คะ-ครับ.." ผมตอบแบบสั่นๆ เขาเชื่อผมใช่มั้ย..

"อยากกินไอติม..ก็ไปกินที่ห้องพี่สิคะ:)" ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมา

รอยยิ้มอันน่ากลัวของเขามันทำให้ผมสั่นกลัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มอยากหนีมากขึ้นเรื่อยๆ

"หนูจะได้ทั้งอม ทั้งเลีย ทั้งดูด เลยนะคะ:)" ชายหนุ่มแสยะยิ้มอีกครั้ง

ผมว่าผมต้องโดนเขาขืนใจแน่ๆเลย ถ้าเขาพูดแบบนี้ เอาไงดีล่ะคราวนี้ผมจะตอบแบบไหนดีล่ะ

"อะ-เอ่อ..ผมว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะครับ.." วิคเตอร์บอกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แต่ชายคนนั้นนิ่ง

อ้าว..ไหงนิ่งแบบนั้นล่ะนั้น หรือว่าเขาจะทำอะไรผมรึป่าว..คงไม่หรอกมั้งเขาคงไม่ทำหรอกหรือทำ?

"หนูคะ" เสียงชายตรงหน้าเอ่ยปากขึ้น

"หนูอยากกลับแล้วหรอ..เรายังไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยนะคะ:(" ชายคนนั้นตีหน้าเศร้า ด้วยความที่วิคเตอร์เป็นคนใจอ่อน อ่อนไหวง่ายมาก

"กะ-ก็ได้ครับ.." วิคเตอร์ตอบรับคำถามของชายหนุ่ม ชายหนุ่มยิ้มอย่างดีใจ(?) แต่ภายในก็ไม่รู้ว่าคิดอะไร

"**ไปกินข้าวร้านโปรดกันเถอะค่ะ^^

END**

"ไปกินข้าวร้านโปรดกันเถอะค่ะ^^"

เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ผมไม่กล้าที่จะตอบเขาเลยแต่ยังไงก็เถอะนะ

"คะ-ครับ.." ผมตอบตกลงเขาไปก่อนที่ชายหนุ่มจะจูงมือผมไปที่ร้านๆหนึ่ง

.

.

.

ร้านข้าวมันไก่ เจ๊มะนาว

.

พอเขาพาผมมาถึงร้านผมรู้เลยทันที.. ร้านโปรดผมสมัยเด็กๆผมชอบมากและตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ เขาพาผมไปนั่ง

ผู้หญิงวัย27ปีเดินมาทางผมกับเขาที่ผมไม่รู้จักเขาเลยสักนิดเดียว

"อ้าววิคเตอร์ มาทานที่นี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย" เสียงหญิงสาวเอ่ยปากถาม

"ก็หลายครั้งจนพี่น่าจะจำได้แล้วนะครับ" ผมตอบไปแบบเขินๆเพราะตอนนี้เขามองผมอยู่ ไม่กล้าพูดแบบเป็นกันเอง

"อ้าว ฟีนิกซ์ พาแฟนมาทานด้วยหรอเนี่ย เสียดานจังเจ๊ไม่มีกับเขาเลย" หญิงสาวคนนั้นหันไปถามชายอีกคน

เอ๋..เขาชื่อ ฟีนิกซ์ งั้นหรอ ชื่อเพราะดีนะผมชอบอีกอย่างผมชอบนกฟีนิกซ์ด้วยเห็นมันสวยเลยชอบ

"ผมก็ต้องมาเขามาแน่นอนครับ" ชายหนุ่มเอ่ยปากตอบ

"ว้ายตาย! รักกันนานๆนะจ้ะ555" เสียงของหญิงสาวคนนั้นพูดขึ้นพร้อมหัวเราะ คนนั้นก็คือ เจ๊มะนาว นั้นเองครับ

"ขอบคุณนะครับ พวกเราสองคนรักกันดีมากครับ" ชายหนุ่มตอบออกมาพร้อมหันมามองผมด้วยสาวตาที่ออกโรคจิตนิดๆ..ผมว่าไม่นิดหรอก

ผมยิ้มออกไปเพราะไม่รู้จักตอบอะไรดี

'ผมเริ่มหิวแล้ว' ผมทำปากให้เขารู้ว่าผมหิว เขายิ้มตอบผมแทนคำพูด

"สั่งเลยนะครับ ภรรยาของผมหิวแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยปากพูด

"ได้เลยจ้า ข้าวมันไก่สองเนอะ" หญิงสาวถาม ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกไป

ผมอยากออกจากตรงนี้ไวๆเหลือเกินรู้สึกอึดอัดแฮะ..

"ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ หนูเตอร์^^" เขาบอกผมและยิ้มให้ ผมพยักหน้าตอบเพราะไม่กล้าพูดกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาเดินออกไปจากโต๊ะ ผมมองไปรอบๆก็ปกติดีนะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาผม

"น้องครับๆ" ชายปริศนาเอ่ยปากถาม

"ครับ?"

"น้องมีแฟนยังอ่ะ"

"อะ-เอ่อ..ทำไมหรอครับ?"

"พี่ชอบน้องอ่ะ เห็นน้องนั่งคนเดียว"

"มะ-มีแล้วครับ"

"น่าเสียดาย เป็นชู้น้องได้ป่าว"

ผมถึงกับสตั้น ผมเป็นผู้ชายนะมาชงมาชอบมาจงมาจีบอะไรเนี้ย!! ผมเงียบสักพัก

"ไม่ดีกว่าพี่"

"อ้าว ทำไมล่ะน้อง"

"มาแล้วจ้า" เจ๊มะนาวเดินมาวางข้าวมันไก่ก่อนจะเดินออกไป มาไวไปไวซะด้วย

"ผมไม่อยากมีชู้หรือกิ๊กครับ" ผมหันไปมองเขา

"ทำไมอ่ะ มีชู้กิ๊กมันดีนะน้อง ดีกว่าอีคนนั้นของน้องอีก"

"อี?"

"อ้าว มันเป็นชายหรอกหรอ"

"คะ-ครับ.." ผมตอบเขาไปแบบติดๆขัดๆนิดหน่อย พึ่งจะเคยเจอแบบนี้กับตัวนะเนี่ย

"**ชอบกินของคนอื่นหรอ? เขาก็บอกว่าไม่เอามีแฟนแล้วยังจะตามตื้อ อยากตายมั้ย:)"

END**