โออิคาวะ โทรุ ในวัย 6 ขวบ

โออิคาวะในตอนเด็กนั้นเป็นเด็กธรรมดาที่ร่าเริงและมีแต่ความสดใส ทุกคนในครอบครัวรักและเอ็นดูเจ้าเด็กหน้ามนตัวน้อยคนนี้มากๆ 

ถึงจะเป็นเด็กร่าเริงแต่ก็แสนจะขี้แงเช่นกัน เพียงแค่มีสิ่งเล็กๆที่ทำให้เขากลัว เจ้าตัวก็ร้องไห้งอแงออกมาเสียแล้ว 

น่ารักเป็นบ้าเลย....

และเพื่อนสนิทที่ชื่อ อิวาอิสึมิ ฮาจิเมะ

เป็นเด็กผู้ชายทั่วไปที่ได้มารู้จักกับโออิคาวะ โทรุ ก็เพราะทั้งสองครอบครัวสนิทกันนี่เนอะ

เวลาจะไปเล่นหรือออกไปไหนก็จะพากันไปด้วยกันสองคนอยู่เสมอ โออิคาวะค่อนข้างติดอิวาอิสึมิเป็นพิเศษ แต่ไม่รู้นะว่าทำไม?

"อิวะจัง จับมือหน่อย"

อิวะจัง คำเรียกชื่อนี้อิวาอิสึมิไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมตัวเขาเองถูกเรียกเป็นชื่อนี้ได้อย่างไร ไม่สบอารมณ์เลยสักนิด แต่ก็ไม่ได้สนใจหรอก ถ้าคนที่เรียกชื่อแบบนี้ได้มีแค่โออิคาวะแค่คนเดียว

มือเล็กจับชายเสื้อของอิวาอิสึมิไว้แน่น เจ้าของชายเสื้อก็หันมามองใบหน้าแสนหวานที่มีน้ำตาคลอใสอยู่ ไม่นานก็เอื้อมมือไปจับมือโออิคาวะไว้แล้วพาเดินไปตามที่ต่างๆ

วันหนึ่ง...โออิคาวะก็ได้พบกับบางอย่าง

โออิคาวะ โทรุ ในวัย 8 ขวบ

"อิวะจัง มาเล่นโยนบอลกัน"

โออิคาวะวิ่งมาหาอิวาอิสึมิด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นและยิ้มร่าเริงเหมือนกับทุกวัน อิวาอิสึมิที่ถือกล่องใส่แมลงอยู่หันมามองอีกฝ่ายที่วิ่งมาหาและวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

พร้อมกับลูกบอลที่แสนแปลกตา

โออิคาวะเชิญชวนอีกฝ่ายมาฝึกเล่นวอลเลย์บอลด้วยกัน แต่ใบหน้านิ่งๆเฉยๆของอิวาอิสึมิที่ดูออกได้เลยว่าทำไมต้องทำอย่างที่อีกคนเชิญชวนด้วยล่ะ???

แต่ก็พบได้ว่าคนอย่างโออิคาวะก็มีสิ่งที่ชื่นชอบเข้ามาในชีวิตและมีความสุขไปกับมัน

โออิคาวะ โทรุ มัธยมศึกษาตอนต้น

นักเรียนถึงช่วงวัยที่จะได้รับการตรวจหาเพศรองของตน บางคนก็ตรวจเสร็จเรียบร้อย บางคนก็ยังไม่พบผลตรวจแล้วจึงค่อยมาตรวจใหม่ในปีหน้า

อิวาอิสึมิมองแผ่นกระดาษและสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวมีเพศรองเป็นเบต้า ก็ไม่แปลกอะไรหรอก คนธรรมดาอย่างเขาไม่ได้คาดหวังกับผลที่จะออกมาอยู่แล้ว คิดไว้นานแล้วว่าเจ้าตัวคงเป็นเบต้าธรรมดานั่นแหละ

อัลฟ่าเป็นสิ่งที่หาได้ยาก แต่ที่หาได้ยากกว่านั้นก็คือโอเมก้า หลายคนคิดว่าโอเมก้าเป็นบุคคลชั้นต่ำที่ไม่มีอะไรดีเลย นอกจากว่าผู้ชายสามารถท้องได้ ตอนเด็กๆแม่เคยบอกกับอิวาอิสึมิว่าโอเมก้านั้นเป็นอย่างไร แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่นัก จนเขาได้พบกับใบหน้าของเพื่อนสนิทอย่าง โออิคาวะ โทรุ 

โออิคาวะมีสีหน้าเรียบนิ่ง มือเล็กกำผลตรวจเอาไว้แนบแน่น อิวาอิสึมิรับรู้ได้เลยว่า ผลตรวจของโออิคาวะต้องออกมาแบบคาดไม่ถึงและไม่พึงใจสุดๆ

โออิคาวะ โทรุ เป็น 'โอเมก้า'

ถึงจะเป็นโอเมก้าแต่โออิคาวะก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่ทำตามความฝันของตนให้สำเร็จและเข้มแข็งอดทนให้มากขึ้น แม้ว่าคนในครอบครัวจะขอให้โออิคาวะเลิกคิดที่จะเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลที่เขารัก เพียงเพราะว่าเขาเป็นโอเมก้า แต่ไม่มีอะไรจะหยุดความคิดของโออิคาวะได้

โออิคาวะเริ่มฝึกตัวเองหนักขึ้นเรื่อยๆ แม้จะป่วยเจ้าตัวก็ยังดั้นด้นที่จะฝึก ส่วนอิวาอิสึมิก็เป็นคนคอยห้ามปรามเหมือนอย่างทุกครั้ง เวลาผ่านไป โออิคาวะก็เริ่มเปลี่ยน จากที่เคยน่ารักร่าเริงสดใส ในตอนนี้กลับนิ่งสุขุม จริงจังกับกีฬามากขึ้นเป็นเท่าตัว แต่อิวาอิสึมิไม่อาจปล่อยเพื่อนสนิทให้จมอยู่กับความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป เขาตัดสินใจจะคอยอยู่ข้างๆโออิคาวะเพื่อควบคุมอารมณ์และไม่ยอมปล่อยให้ทำอะไรที่ฝืนร่างกายตัวเอง

ที่เขาคอยอยู่ข้างๆโออิคาวะแบบนี้...

เพราะไม่อยากให้พวกอัลฟ่ามาอยู่ใกล้หรือรับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนจากตัวของโออิคาวะ  เขาจะคอยคุ้มกันและขวางกั้นเหล่าอัลฟ่าไม่ให้เข้าใกล้โออิคาวะเด็ดขาด

โออิคาวะมีอาการฮีทอยู่ทุกสองเดือน ซึ่งแปลกกว่าโอเมก้าคนอื่นที่นานๆทีจะฮีท  ในช่วงฮีทโออิคาวะจะกินยาระงับและกักขังตัวเองอยู่ในห้องนอน ไม่ออกไปไหน อิวาอิสึมิก็มาคอยพูดคุยด้วยเพื่อคลายเหงา แต่ก็อยู่พูดคุยได้แค่หน้าประตูห้องเท่านั้น

อิวาอิสึมิเป็นเบต้า เลยไม่รับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนของโออิคาวะ แน่นอนว่าโออิคาวะก็ไม่รับรู้ถึงกลิ่นของอิวาอิสึมิเช่นกัน

การที่เห็นโออิคาวะในช่วงฮีทนั้นเขาก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน อาการฮีทของโออิคาวะรุนแรงมากขึ้นทุกเดือน ถึงจะกักตัวอยู่ในห้องแต่กลิ่นฟีโรโมนฟุ้งกระจายออกไปข้างนอกจนอัลฟ่าที่อยู่ใกล้ๆก็ต่างบ้าคลั่ง

อันตรายชะมัด...

TBC.

สิ่งที่ทำให้โออิคาวะหงุดหงิดและหงุดหงิด คืออุชิจิมะที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ ถึงเขาจะฝึกอย่างหนักมากแค่ไหนก็ตาม ไหนจะเด็กใหม่อย่าง คาเงยามะ โทบิโอะ เด็กอัจฉริยะที่เกาะติดโออิคาวะไปทุกที่ เหล่าโค้ชก็ต่างชื่นชมในฝีมือ แบบนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปใหญ่

บัลลังก์ของโออิคาวะกำลังสั่นคลอน...

"โออิคาวะซัง"

เด็กน้อยคาเงยามะยังคงเรียกชื่อและเดินตามหลังโออิคาวะต้อยๆ พร้อมกับถือลูกวอลเลย์บอลในมือไว้หนึ่งลูก เพื่อจะขอให้รุ่นพี่คนเก่งที่ตนนับถือช่วยสอนเกี่ยวกับกีฬาให้เก่งมากขึ้น

"ฉันไม่สอนนายหรอกนะ โทบิโอะจัง!"

โออิคาวะหันมาพูดแล้วแลบลิ้นใส่ แต่พอโออิคาวะหันมา คาเงยามะก็ถึงกับยกยิ้มดวงตาเป็นประกายจ้องมองโออิคาวะไม่หยุด อิวาอิสึมิที่มองอยู่ห่างๆก็ถอนหายใจอย่างเบื่อๆ

"อย่าแกล้งเด็กสิ ไอบ้าโออิคาวะ"

"อิวะจังหยาบคาย! อ้าก!"

ไม่นานโออิคาวะก็ถูกปาบอลใส่โดนหน้าไปเต็มๆ

"ทำไมนายไม่สอนคาเงยามะล่ะ เด็กนั่นชื่นชอบนายจะตายไป ควรจะดีใจที่มีลูกศิษย์สิ"

อิวาอิสึมิและโออิคาวะมานั่งพักจากการซ้อมอยู่หน้ายิมฝึกตรงขั้นบันได

"โทบิโอะเป็นอัจฉริยะ เพียงแค่ดูฉันเล่น โทบิโอะก็เก็บทุกอย่างไว้ในสมอง แล้วทำออกมาได้เองอยู่แล้ว"

โออิคาวะเผยยิ้มอ่อนๆ ถึงจะไม่ชอบขี้หน้ารุ่นน้องที่เก่งกว่าตน แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะใจร้ายอะไรขนาดนั้น เขาเป็นคนขี้อิจฉาและโหยหาชัยชนะมากกว่าสิ่งใด แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกสบายใจถ้าได้ปล่อยวางความคิดออกไปซะบ้าง

"งั้นวันนี้ที่นายดุตอนฉันกระโดดเสริฟต่อหน้าคาเงยามะ เพราะจะบอกเคล็ดลับเหรอ"

อิวาอิสึมิถามพร้อมชำเลืองสายตามองเพื่อนสนิท

"ไม่ใช่ซะหน่อย ใครจะไปบอกเคล็ดลับกับเจ้าเด็กนั่นกันล่ะ ไม่มีทางหรอก บ้าๆๆ ไม่มีทาง"

"แกนี่มันกวนตีนชะมัด ไอหอกคาว่า"

"หยาบคาย!!!"

"อิวะจัง!!!! ฉันบอกแล้วไงถ้าจะกระโดดเสริฟให้ถอยหลังออกมาหน่อยอะ!!! แล้วก็เหวี่ยงแขนหน่อยเซ่!!!"

เสียงตะโกนดังไปทั่วทั้งยิม อิวาอิสึมิทำสีหน้ามึนงง สงสัยว่าตัวเขาทำผิดตรงไหน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากแล้วปาลูกบอลพุ่งโจมตีไปที่กัปตันตัวแสบทันที

"เจ็บนะอิวะจัง! อ้าก!!"

ไม่นานก็โดนปาไปเป็นลูกที่สองที่สาม  คาเงยามะที่ยืนถือลูกบอลมองตามโออิคาวะและตั้งใจฟังคำพูดเมื่อครู่ก็นำมาคิดแล้วเริ่มทำตามอย่างที่โออิคาวะพูดไว้  โออิคาวะชำเลืองมองรุ่นน้องที่เริ่มตั้งท่าเสริฟก็ยกยิ้มเบาๆ ก่อนจะโดนลูกบอลอัดไปที่หน้าเต็มๆ และแน่นอนว่าคนที่ปามาไม่ใช่ใครที่ไหน ก็อิวาอิสึมินี่แหละ

โออิคาวะ โทรุ มัธยมศึกษาตอนปลาย

หลังจากที่อาโอบะโจวไซแพ้การแข่งขันวอลเลย์บอลอย่างทีมคาราสึโนะ ถึงจะทำเข้มต่อหน้าลูกทีมก็ตามแต่คนอย่างโออิคาวะเนี่ยนะจะทนกับความเสียใจครั้งนี้ได้ หลังจากกลับมาถึงบ้านโดยมีอิวาอิสึมิเดินกลับมาด้วยกันเหมือนปกติ

ภายในห้องนอนมีเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ ภายใต้ผ้านวมนั้นคือโออิคาวะที่กำลังร้องไห้ สุดท้ายแล้วก่อนตัวเขาจะจบมอปลาย เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะและไปแข่งขันระดับประเทศได้

โออิคาวะคิดไว้ว่าจะฝึกฝนมากกว่าเดิมเพิ่มอีกหลายเท่า

โออิคาวะประสบกับอาการฮีทอย่างหนัก ซึ่งหนักกว่าทุกๆครั้ง ความต้องการก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว แต่ทำไมครั้งนี้มันมีอะไรแปลกๆ

สายตาพร่ามัวมองไปยังอีกคนที่เดินเข้ามาในห้อง โออิคาวะค่อยๆมองว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่ภาพมันเลือนลางเห็นไม่ชัด ยิ่งในเวลาแบบนี้โออิคาวะอยู่บ้านคนเดียวด้วยอีก

อาการฮีทรุนแรงความต้องการมากขึ้นจนทนไม่ไหว ก่อนโออิคาวะจะเสียสูญ เขามองอีกคนที่เข้ามาใกล้ๆ พบกับเขี้ยวที่คมกริบบวกกับความอยากของคนตรงหน้า ก่อนทุกอย่างจะดับไป

แต่ว่า....

โออิคาวะไม่ได้กลิ่น'ฟีโรโมน'ของอีกฝ่าย

'ไม่รู้สึกถึงกลิ่นเลยด้วยซ้ำ'

" อ๊ะ! ฮ๊า~ อะ"

เสียงครวญครางดังกระเส่าไปทั่วห้อง บวกกับเสียงกระทบของเนื้อหนัง โออิคาวะกอดคอคนตรงหน้าอย่างไร้สติ

ใคร

คนตรงหน้านี้คือใคร

"อ๊าห์!"

โออิคาวะตัวสั่นเกร็งเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆซึมเข้ามาในท้อง มดลูกดูดซับน้ำเข้ามาข้างในจนล้น แต่ใครจะสน ในตอนนี้โออิคาวะพูดครวญครางข้างๆหูอีกคนอย่างยั่วยวนด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่มแสนละมุน หลายครั้งที่เผลอพูดให้คนตรงหน้ากัดที่หลังคอเพื่อเป็นคู่เมท แต่มันก็แค่ความอยากใคร่ที่ไร้สติของโอเมก้าในช่วงฮีทก็เท่านั้น

เพราะถ้าเป็นช่วงเวลาปกติมีเหรอคนอย่างโออิคาวะจะยอมให้ใครแตะตัวได้ง่ายๆ ยิ่งอัลฟ่าแล้วยิ่งไม่มีทางเลยที่จะเข้าถึงคนอย่างโออิคาวะได้

แล้วตอนนี้ล่ะ?

ตอนนี้ใครกำลังครอบงำร่างกายของเขาอยู่

ในช่วงเช้าโออิคาวะตื่นมาพร้อมกับอาการฮีทที่จางลง ไม่สิ อาการฮีทนั้นหายไปแล้ว  ร่างกายปวดแสบไปทุกๆส่วน โออิคาวะค่อยๆคิดอย่างใช้สติ 

"........"

ใบหน้าที่กำลังงัวเงียถึงกับซี้ดลงมากกว่าเก่า เจ้าตัวรีบสำรวจร่างกายของตนเองอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นว่ามีร่องรอยบนตัว โออิคาวะกัดฟันแน่น มือกำหมัดอย่างรู้สึกโกรธ  เจ้าตัววิ่งเข้าห้องน้ำมาดูกระจกแล้วดูที่หลังคอ ก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่มีตราประทับทิ้งไว้ แต่ถึงอย่างนั้นตัวเขาก็ไม่สบอารมณ์อยู่ดี

"........."

เขารู้สึกไม่สบอารมณ์เพราะไม่รู้ว่าคนที่ทำกับเขาเมื่อคืนนั้นคือใคร มันแย่ที่ตัวเขาควบคุมตัวเองไม่ได้แถมไม่มีสติอะไรเลย ไหนจะกังวลเรื่อง....

ตั้งครรภ์...

โออิคาวะส่ายหน้าแล้วนั่งคิดแล้วพยายามนึกถึงเหตุการณ์ แต่ก็นึกไม่ออก เขาจะไม่ท้อง

ใช่

เขาไม่ท้องแน่ๆ

โออิคาวะพึ่งจะอายุสิบแปดปีได้ไม่นาน แล้วเมื่อจบมอปลายเขาก็จะไปแข่งขันและเข้าร่วมในลีคของนักกีฬาวอลเลย์บอลต่างประเทศ แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่สามารถทำลายความฝันของเขาได้

คิดซะว่าเมื่อคืนนี้เป็นแค่ฝัน

มันเป็นแค่ 'ความฝัน'

TBC.

Aoba Johsai Academy

อิวาอิสึมิยังคงเหลือบสายตามองเพื่อนสนิทในระหว่างการเดินทางมาถึงโรงเรียน โออิคาวะยังคงเงียบแทบไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดทางตั้งแต่ที่บ้านจนถึงทางเข้าโรงเรียน

"โออิคาวะ"

อิวาอิสิมิขานเรียกเพื่อนสนิทก่อนอีกฝ่ายจะส่งเสียงในลำคอเป็นการขานรับ

"ป่วยเหรอ?"

"เอ๋~ อิวะจังเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ ดีใจจัง"

"มะเหงกสิ"

"ฮ่าๆ"

อิวาอิสึมิรู้สึกสบายใจหน่อยๆที่เพื่อนอย่างโออิคาวะยังคงกวนประสาทตนได้ ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจทำ เพราะอารมณ์ของโออิคาวะตอนนี้ทำให้อิวาอิสึมิอึดอัดสุดๆ

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกเป็นอะไร แต่ถ้ามีอะไรที่ไม่สบายใจก็ปรึกษากันได้ แกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว จำใส่หัวไว้"

อิวาอิสึมิพูดพลางตบไหล่ของโออิคาวะก่อนจะเดินนำไปก่อน โออิคาวะเผยยิ้มเล็กๆก่อนจะรีบเดินตามอีกคนไป

.

.

.

"มัคกี้!!! มัคกี้ๆๆๆ!"

โออิคาวะส่งเสียงตะโกนลั่นตรงทางเดินเข้าห้องเรียน ฮานามากิหันมามองที่ต้นเสียงก็พบกับโออิคาวะกำลังวิ่งหนีอิวาอิสึมิิที่กำลังง้างหมัดเต็มที่ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว

"ไอหอกคาวะ!!!!"

"มัคกี้! ช่วยด้วยยยยย!"

"ดะ..เดี๋ยว!"

ฮานามากิก็วิ่งหนีไปอีกคน ในตอนนี้อิวาอิสึมิวิ่งไล่โออิคาวะ ส่วนโออิคาวะก็วิ่งหนีไปหาฮานามากิ และฮานามากิก็วิ่งหนีทั้งคู่ด้วยสีหน้าตื่นๆ

ปักกก!!

มัตสึคาวะเดินออกมาจากห้องเรียนก็โดนฮานามากิวิ่งชนใส่ แต่มัตสึคาวะรับตัวไว้ทัน ก่อนจะเบนสายตาไปมองที่ต้นเหตุ โออิคาวะก็ยิ้มร่าวิ่งหนีอิวาอิสึมิมาทางตนก็ถึงกับถอนหายใจ

"เลิกเล่นได้แล้วโออิคาวะ อิวาอิสึมิ"

"มัตซึน!!!"

โออิคาวะกำลังจะวิ่งไปกระโดดกอดคอมัตสึคาวะที่กำลังยืนกอดฮานามากิไว้อยู่ เห็นอย่างนั้นอิวาอิสึมิจึงเร่งฝีเท้าวิ่งมาดึงตัวโออิคาวะไว้

"ห้ามกระโดดไปหามัตสึคาวะ"

อิวาอิสึมิพูดดุใส่โออิคาวะด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนโออิคาวะก็ยืนกอด อก ยู่ปากอย่างไม่เข้าใจ

เนื่องจากมัตสึคาวะเป็นอัลฟ่า ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่อิวาอิสึมิก็เข้มงวดที่จะห้ามปรามไม่ให้อัลฟ่าเข้าใกล้โออิคาวะ และคอยดุพูดบอกโออิคาวะเรื่องนี้จนปากเปียกปากแฉะ แต่คนอย่างโออิคาวะคงยากหน่อยที่จะตักเตือน

"อิวะจังใจร้าย"

"ก็เป็นห่วงมั้ยล่ะ"

"เช๊อะ!"

โออิคาวะเชิ๊ดหน้าเดินหนีเข้าห้องเรียนไปอย่างไม่สบอารมณ์ อิวาอิสึมิก็ถอนหายใจอย่างเบื่อๆ มัตสึคาวะทำหน้ามึนงงหน่อยๆก่อนฮานามากิจะตีไหล่แล้วอธิบายว่าทำไมถึงได้วิ่งไล่กัน ก่อนพวกเขาทั้งหมดจะพากันเดินเข้าไปในห้องเรียน

.

.

.

"เย็นนี้พวกนายจะไปดูรุ่นน้องในชมรมซ้อมกันมั้ย"

ภายในห้องเรียนเวลาเที่ยงครึ่งกว่าๆที่แสนจะวุ่นวาย ฮานามากิเอ่ยถามออกมากลางวงเพื่อนหลังจากที่หาอะไรกินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ก็คิดว่าจะแวะไปดูสักหน่อย"

อิวาอิสึมิพูดบอก มัตสึคาวะก็พยักหน้ารับทันทีที่ฮานามากิหันไปสบตา ส่วนโออิคาวะก็นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะเรียน ใบหน้าเรียบนิ่ง แก้มนิ่มทาบไปกับโต๊ะ สายตาจ้องมองท้องฟ้าผ่านกระจกหน้าต่าง

"เฮ่ โออิคาวะ" ฮานามากิขานเรียก

"ฉันอยากเซ็ตลูกวอลเลย์บอลให้พวกนายอีก"

คำพูดที่แสนจะนุ่มนิ่มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริง สะกดไว้ให้ทุกอย่างหยุดเงียบลงไปชั่วขณะ  ทุกคนนั่งอยู่นิ่งๆ แปลกใจกันนิดหน่อยเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากคนหัวรั้นอย่างโออิคาวะ

"อยากจะทำอะไรก็ทำเลยสิ เหลือเวลาอีกตั้งหลายเดือนกว่าพวกเราจะเรียนจบ"

อิวาอิสึมิพูดออกมาในท่ามกลางที่เงียบ ฮานามากิและมัตสึคาวะก็พูดเสริมด้วย สร้างความเฮฮาภายในกลุ่ม ทำเอาโออิคาวะยกยิ้มแล้วหันมาหัวเราะใส่

"งั้นอยู่ซ้อมด้วยกันทุกเย็นดีมั้ย"

"......"

ทำสีหน้าตกใจคูณสอง เมื่อพบกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของโออิคาวะ  เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นรอยยิ้มจริงใจแบบนี้ ทำเอาคนที่มองดูถึงกับใจสั่น

รวมถึงอิวาอิสึมิด้วย...

เป็นไปตามคำพูด โออิคาวะมาช่วยฝึกซ้อมให้รุ่นน้องในชมรมรวมถึงอยู่เล่นวอลเลย์บอลกับเหล่าเพื่อนๆจนมืดค่ำทุกวัน

บางวันก็ไปฝึกซ้อมกับเหล่าผู้ใหญ่เพื่อเตรียมที่จะไปแข่งในลีควอลเลย์บอลต่างประเทศตามความฝัน

.

.

.

TBC.