**ตัว นายเอก

ชื่อ โชโตะ

อายุ 20

คณะ สถาปัตยกรรม

สถานะ โอเมก้า**

ตัว พระเอก (นักเลง)

ชื่อ ณคิน

อายุ 23

คณะ มอเกษร

สถานะ อัลฟ่า

ตัว เพื่อนอ.

ชื่อ สาธิต

อายุ 20

คณะ สถาปัตยกรรม

สถานะ โมเมก้า

แอดอัปบ่เป็นเวลาเดอ

มีตัวละครเพิ่มก็จะพิมบอกน่ะ

nc+ไม่ค่อยเก่งน่ะ~

บายยยทุกคน

เจอก้นเปิดเรื่อง

...บุย...

สวัสดีผมชื่อ โชโตะ สายเลือดไทย-ญี่ปุ่น เจ๋งใช่มั้ยล่ะ! ผมรู้ว่าผมเจ๋งที่สุด เพราะผมนั้นคือนักเรียนตัวท็อบของห้องถึงมาอยู่ได้แต่เทอมเดียวก็เถอะ ผมสอบได้ที่1 คะแนนเต็มร้อยทุกช่องเกรด4ทุกช่องด้วย จริงๆผมไม่ได้ขยันหลอกน่ะออกจะขี้เกียจด้วยไป ผมแค่พยายามทำงานส่งให้ตรงเวลาไม่ให้ขาดงานหรือค้างงานเฉยๆ แถมผมยังหล่อสวยในคราวเดียวกันเพราะอะไรนะหรอ เพราะผมเป็นโอเมก้าไงล่ะ อ่ะๆ ตอนนี้ผมกำลังเดินไปเรียนอยู่ล่ะ แต่แล้ว...

ปึก!!

"อ๊ะ ขอโทษครับ"

"มึงนี้ใครฟ่ะกล้าเดินชนฉันได้ไง!"

อ่าวชิบหาย!! ผมดันเดินไปชนนักเลงของที่นี้อีก! ตายห่องล่ะทีนี้ ผมได้แต่ขอโทษไป

"ขอโทษครับๆๆ"

"รำคาญว่ะ! ตอนเย็นมึงเตรียมตัวเลย!"

อ่าวววหนักกว่าเดิมอีก!! แต่ที่รู้มันชื่ออะไรสักอย่างแหละ น

ณ อ๋อมันชื่อ ณคิน เป็นนักเลงอันดับหนึงของรร.นี้ใครๆก็กลัวเขา ขนาดตำรวจยังไม่กล้าเลยได้ข่าวว่าพ่อมันเป็นมาเฟียอันดับ1ของโลกส่วนมันเป็นมาเฟียอันดับ2ของโลก โคตรโหดเลย! อันนี้โดนไอ้สาธิตสปอยมาน่ะ แม่งสปอยมาเหมือนอยากไปเป็นเมียเขาอย่างไงอย่างงั้นเลย เฮออ หลังพันละพลล่ะนามานานแล้ว มา ผมก็กำลังเดินกลับต่อในใจก็กลัวๆอยู่

"ขออนุญาต เข้าห้องนะครับ"

"เขามาจ้ะ"

ผมเดินเข้าห้องไปผมก็ต้องสดุ้งเฮือกเพราะผมดันได้อยูาห้องเดียวกับไอ้ณคินไงล่ะ อ่าว พึ่งหนีมันมา มาพบป่ะกับมัรอีกแล้วแต่ดีไอ้สาธิตจองที่ไกลมันหน่อย ผมเดินไปนั่งข้างไอ้สาธิต ไอ้สาธิตนี้เป็นโอเมก้าก็จริง แต่มันสูง186เลยน่ะ ผมสูงแค่169เอง อิจฉามันจังที่มันได้ดาวติเมดโอเมก้า!

"สาธิต พรุ่งนี้ไปดูสาวหอศิลป์มั้ย"

"เอาสิ แต่...เราโอเมก้าน่ะ"

"แล้วใครใช้ให้ไปดูโอเมก้าด้วยกันเล่า"

"เอ้า! ปกติพวกอัลฟ่าไปดูไม่ใช่หรอ"

"กุจะพามึงไปส่องอัลฟ่าสาวเว้ย ไอ้สังขวาน!"

"เอ้า ด่ากุอีกอีนี้"

"จะไปไม่ไป"

"ไปๆ หลังเลิกคราสแล้วกัน"

"เค"

ผมก็นั่งเรียนกับมันตามปกติแค่มีบรรยากาศเสี้ยวสันหลังนิดหน่อย สักะกผมก็ฟุบโต๊ะหลับไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาเท่าไหร่แล้วรู้แค่ว่ามันง่วงมากๆเลยเวลาครูสอน

......-ติดตามตอนต่อไป-......

ผมตื่นมาก็หมดคาบแล้วส่วนหมอนั้นก็ออกไปกินข้าวก่อนแล้วผมเดินออกไปกินข้าวกับเพื่อรๆที่รออยู่พอกินเสร็จก็ๆปเดินเล่นส่วนป่าด้วยกันผมนั่งดื่มน้ำเลื่อยๆ จนไปเวรยั้นเข้ามา

"ตอนเย็นมึงมาเจอกุด้วย

"อะ อืมมม"

ผมตอบด้วยความกลัวก่อนมันจะเดินอกไปแบบดื้อๆผมงงมากกกกกกของมากที่สุดเลยชีวิตไม่เคยมาเจออะไรที่บ้าบอที่สุดเหมือนผมเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งยังไม่รู้อ่ะ ผมเดินไปร้านค้าปละหยิบนมสตอเบอรี่ไปคิดเงิน

"อีนนี้เท่าไหร่ครับ"

"15บาทค่ะ"

ผมหยิบเงินยื่นให้แม่ค้าก่อนจะเดินออกไป

"ขอบคุณที่ใช่ลริการค่ะ"

"ครับ"

ผมเจาะนมสตอเบอรี่ดื่มและเดินไปเลื่อยๆผมมองนาฬิกาก็พบว่านี้มัน.............12:49แล้วหนีหว๋าาาาผมวิ่งกลับไปด้วยความเร็วเพราะมันสายแบ้วแถมวันนี้ยังมีครูสมรชัยมาสอนอีกได้ยินว่าครูสมรชัยโหดสุดๆที่นี้ผมๆปสายมันจะเกิดอะไรขึ้นเนี้ยยยยยยยยย!!!ไม่โดนตีตายคาที่ก่อนหรอนี้มันบ้าชัดๆเลยผมวิ่งไม่คิดชีวิต วิ่งจนถึงห้อง ผมหอบหนักปละคิดคำแก้ตัไว้มากมายยยเพื่อแก่ตัวกับครูสมรชัย

"ขออนุญาตครับ"

พอผมเปิดออกไปถึงกับโล่งใจเพราะครูยีงไม่มาเอ้าแล้วผมรีบวิ่งมาเพื่ออะไรเนี้ยยยยยเสียเวลาหมดเลยแถมอีรองหังหน้าบอกว่าวันนี้ครูสมรชัยไม่มาเพราะโดนไอ้เวรนั้นเล่นงานระหว่างทางจนเข้าโรงพยาบาลเลยน่ะสิโอ้ยยยยยพวกนั้นเล่นได้แม้กระทิ่งคนแก่คนเถ้าไม่แปลกที่จะมีคนเกรียดมันขนาดโอเมก้ามันยังเล่นเหี้ยๆเลยไม่แปลกที่จะไปทำร้ายคนอื่นอีก

เฮอออออออออ ผมบ่นสักพักแล้วเลยกลับไปนั่งแบบเกร็งๆอีกรอบเพราะต้องนั่งข้างไอ้เ*รนั้นตลอดเวลาใครจะไปทนไหวนั่งข้างนักเลงเลยน่ะเว้ยเป็นตำรวตนั่งข้างไอ้เวรนี้ยังมีขาสั่นเลยอ่ะบอกได้ สายตาของมันที่จับจ้องจะกินผมทั้งตัวอยู่แล้วอ่ะ ...เอ้าผมบ่นยันเลิกเรียนเลยแฮะ รีบไปหาหมอนั้นรีบกลับบ้านดีกว่า ผมเก็บของก่อนเดินไปหาหมอนั้น

"มาแล้วมีอะไร"

"ค่าชนก*อ่ะมึงไม่ต้องจ่ายแล้วน่ะ แต่แลกด้วยสิ่งอื่นแทน"

"แลกด้วยอะไร"

"ร่างกายไงล่ะ แค่มีเ*กแบบไม่ป้องกันไง"

"ทำไมต้องทำด้วยแค่ชนไหล่นาย"

"นายทำนาฬิกา6ล้านของฉันตกพัง ก็ต้องทำสิเพราะนั้นน่ะคือนาฬิกาที่เม่ฉันให้ก่อนตายเลยน่ะเว้ย!"

"อึก!...ไม่เอาอ่ะ!"

ผมปฏิเสธอย่างแรง ถ้ารู้ว่ามันเป็นสิ่งของที่ก่วงจะใส่มาทำไมแต่ตอนนี้ผมกำลังจะเสียตัวเลยน่ะ...แต่ยังไงเราก็ผิดน่ะ เอ๊ะเหมือนได้ยินเสียงคนเดินมาจากข้างหลัง

"อึก!....."

ใช่เข้าโป๊ะยาสลบผม! ไม่น้ะหนีไม่ได้แล้ว! ทำอะไรไม่ได้เลย!นะ..น่ากลัวมากกเขาตะเอาเราไแทำอะไรกันแน่น่ะ ใครก็ได้ช่วยทีมันน่ากลัวน่ะ ผมกลัวมากเลย ทำไมต้เจอแบบนี้ด้วย...มันรู้สึกง่วงจังเลย...เหมือนภาพกำลังตัดลง..

ตุบ!!!

ผมสลบไปโดยยังมีไอ้หมอนั้นอุ้มขึ้นไปบนรถคันหนึง

ผมได้แค่หายใจเท่านั้น...ขอใหรอดทีเถอะ