ในแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ หากผู้ใดปรารถนาจักกลายเป็นเทพเซียน ผู้นั้นจักต้องปลุก

วิญญาณยุทธสื่อสารธรรมชาติฟ้าดิน และบำเพ็ญญาณโดยดูดซับลมปราณธรรมชาติแก่ตน

วิญญาณยุทธมีมากมายมิอาจคณานับได้ แบ่งออกเป็นสิบระดับ

ระดับที่ 1 ก่อกำเนิดลมปราณ+เส้นเลือด

ระดับที่ 2 ก่อกำเนิดกาย+จิต

ระดับที่ 3 ก่อกำเนิดร่างทิพย์+กาย+จิต

ระดับที่ 4 ก่อกำเนิดร่างทองคำ

ระดับที่ 5 ก่อกำเนิดจิตทองคำ

ระดับที่ 6 ก่อกำเนิดนิพพาน

ระดับที่ 7 วิถีแรกเริ่มกาย+จิต//นิพพานสมบูรณ์

ระดับที่ 8 บรรรุเซียน

ระดับที่ 9 บรรรุสวรรค์โลก

ระดับที่10 เทพอมตะ+เซียน

ต่อกันเลย

ย้อนเวลากลับไปเมื่อสองพันปีก่อนมีศิษย์ในสำนักแห่งหนึ่งก่อความวุ่นวายเกิดขึ้นมิอาจรู้ความจริงเกิดขึ้นในสำนักนั้นได้แต่ถ้าว่ามีศิษย์คนหนึ่งนั่นคือศิษย์น้องตระกูลกระบี่ได้กล่าวหาศิษย์พี่ตระกูลอู๋เสี้ยนว่าเป็นผู้ก่อเหตุในสำนัก

เจ้าสำนักและอาวุโสต่างก็ไม่เชื่อว่าจะเป็นศิษย์ในสำนักของตนจึงประกาศออกไปว่านำตัวศิษย์คนนั้นมาให้ข้าแต่ถ้าว่าศิษย์คนนั้นก็ไม่มา

ด้วยเหตุนี้ บรรดาศิษย์และอาวุโสต่างก็บุกไปที่ตระกูลอู๋เสี้ยนได้กล่าวหาว่าบุตรของท่านนั้นได้ก่อเหตุในสำนักเกิดความวุ่นวาย

"ว่าไงนะลูกข้าไม่ได้เป็นคนอย่างนั้น เจ้ากล่าวหาลูกข้าได้อย่างไร"

มันก็จริงอยู่ที่ลูกของเจ้าไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นแต่ว่านั่นเมื่อก่อนแล้วทำไมข้าจะกล่าวหาไม่ได้ล่ะนั่นลูกเจ้ากับมาแล้วทำไมไม่ถามลูกเจ้าดูล่ะ

เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงอาวุโสและศิษย์ได้มาที่ตระกูลเกิดอะไรหรอท่านพ่อข้าเองก็สงสัยอยู่เหมื่อนกัน ว่าทำไมคนพวกนี้ถึงได้ว่าเจ้าได้ ข้าเองก็อยากจะถามเจ้าว่า เป็นคนก่อเหตุในนิกายใช่ไหม

“ฮะ ข้านี่นะเป็นคนก่อเหตุในนิกาย”

ท่านพ่อท่านหมายความว่าอย่างไร ก็อาวุโสบอกข้าว่าเจ้าเป็นคนก่อเหตุในนิกาย ข้าก็ไปฝึกวรยุทย์ในป่าแล้วข้าจะก่อเหตุในนิกายได้อย่างไร แล้วท่านอาวุโสมีหลักฐานหรือไม่

หลักฐานอะไรกัน ข้าก็ต้องมีอยู่แล้วมีศิษย์ในสำนักตระกูลกระบี่ มาฟ้องท่านประมุขว่าเจ้าเป็นคนก่อเหตุ เจ้าเป็นศิษย์ในนิกายและเป็นศิษย์พี่ใหญ่ในนิกายอีกด้วยก็มีแค่เจ้าคนเดียว

“ฮะ”

เป็นไปไม่ได้ว้าข้าจะเป็นผู้ก่อเหตุในนิกายแต่ก็เอาเถอะในเมื่อข้าเป็นผู้ก่อเหตุนิกายแต่ข้าจะไม่ยอมไปหาท่านประมุขเด็ดขาดถึงท่านไม่บอกข้าก็รู้ว่าท่านจะพาข้าไปหาท่านประมุขตอนนี้มันเป็นคำสั่งของท่านประมุขด้วย

“ฮ่าๆ”!

แต่ว่าเจ้าทำผิด จะต้องถูกลงโทษตามกฎของนิกาย

แล้วไงจะถูกลงโทษหรือไม่ลงโทษมันไม่ใช่เรื่องของพวกท่าน ถึงแม้ข้าจะเป็นคนผิดหรือไม่ผิดแค่ก็จะไม่ถูกลงโทษพระพุทธบาทไม่มีสิทธิ์มาลงโทษข้าได้ถึงแม้จะเป็นท่านประมุขก็ตามทีเถอะ

นี่อู๋เสี้ยน ถ้าไม่เคยได้ยินชื่อลูกเจ้าเลยดูเจ้าชื่ออะไรคุยกันมาตั้งนานแล้วถ้ายังไม่รู้จักชื่อลูกเจ้าอะไร ชื่อฉุนเฉิน

เจ้าชื่อฉุนเฉินสินะ ใช่ข้าชื่อฉุนเฉิน แล้วท่านจะทำไมหรอ ข้าก็แค่ถามเฉยๆ

เอาล่ะนี่ก็คุยกันมาตั้ง 2 ชั่วโมงแล้วพาตัวฉุนเฉินไปให้ท่านประมุข ก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะอยู่ที่นี่ เพราะข้าไม่ได้ทำผิดอะไร

แต่ไม่คาดคิดว่าท่านประมุขจะมาที่นี่ด้วย ผู้อาวุโสต่างก็ตกใจทำไมท่านประมุขถึงมาที่นี่ข้ากำลังจะนำตัว ฉุนเฉิน ไปให้ท่าน แต่ว่าก็ไม่ยอมไปหาท่าน

ข้าก็มานี่ข้าก็จะลงโทษเจ้าที่นี่เสียเลย ก่อนจะลงโทษข้าขอถามเจ้าสักเรื่องได้ไหมทำไมเจ้าถึงก่อเหตุในนิกายของข้าด้วย

ท่านพ่อต่อจากนี้ไปข้าก็คงไม่เห็นท่านพ่ออีกแล้วต่อไปนี้ท่านจงดูแลตัวเองตอนนี้ข้ารู้หมดแล้วว่าข้าควรทำอย่างไรดีในเมื่อข้าเป็นคนผิดก็ต้องยอมรับผิดในเรื่องนี้แต่จะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายข้าและท่านได้อีก

จะพูดอะไรข้าไม่เห็นจะรู้เรื่องหมายความว่าอย่างไรข้าก็รู้ว่าเจ้าไม่ใช่เป็นผู้ก่อเหตุในนิกาย เจ้าพูดคำนี้ออกมาได้อย่างไร

ข้าเองก็ไม่รู้แต่ยังไงข้าก็ต้องทำจากนี้ไปข้าจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้วข้าจะเผาร่างของข้าทิ้งเพื่อไปเกิดใหม่และข้าก็จะกลับมาแก้แค้น คนที่มันใส่ร้ายข้าต่อจากนี้ไปจะไม่มีข้าดูแลท่านพ่ออีกแล้ว

“ไม่นะไม่อย่าทำเลยไม่”

“ลูก”