การที่เราจะได้รักใครสักคน มันยากนะที่จะเจอคนที่เขารักเรา เท่าที่เรารักเขา แต่เมื่อเราให้เขาไปเต็มร้อย แต่เขาให้เรากลับมาแค่ครึ่งนึง นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวคือการไปคาดหวัง สุดท้ายก็ผิดหวัง แบบลมๆแล้งๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ไม่ว่าฉันจะเจอสักกี่ร้อยคน ฉันก็ไม่สน คนหรือมนุษย์นั้น บนโลกนี้มีเป็นล้านๆ คน โอกาสที่จะไปเจอกับคนใหม่ๆ ก็ยังมี สักวันนึงคงจะมีคนที่เข้ามาหาฉันจริงๆ
พรึ่บ ฉันปิดหนังสือ
ตัวฉันชื่อว่า ลามิน อายุ 20 เรียนจบแค่ม.6 ไม่เรียนต่อเพราะว่าบ้านฉัน ทำธุรกิจใหญ่ พ่อฉันที่ไม่คาดหวังว่าจะให้ฉันเรียนจนจบปริญญาตรี ท่านให้เหตุผลว่าไม่ว่าจะวุฒิไหนมันก็เหมือนๆกันหมด สิ่งที่แตกต่างคือ ความสามารถ
ก๊อกๆ เสียงคนเคาะประตู
"ลามิน นี่พ่อนะ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย ตามพ่อมาที่ห้องนั่งเล่น"
"ค่ะ พ่อ" ฉันพูดจบก็เปิดประตูมา เดินตามพ่อไปห้องนั่งเล่น
"ช่วงนี้ลูกคงเบื่อๆ หาอะไรทำบ้างไหม"
"ส่วนใหญ่ก็อ่านหนังสือ ดูทีวี นอน แค่นั้นแหละ"
"พ่ออยากเลี้ยงหมา"
"อารมณ์ไหนมาอยากเลี้ยงหมา"
"พ่ออยากมีสัตว์มาเยียวยาใจ ที่พ่อเรียกมาคุยจะให้ลูก ไปดูหมาให้พ่อที"
"แล้วทำไมพ่อไม่ไปดูเองล่ะ"
"พรุ่งนี้พ่อมีงานต้องไปตั้งบูธที่ต่างจังหวัด เพราะงั้นฝากด้วยล่ะ แล้วก็ถ้าถูกใจลูกก็ซื้อมาก่อน แล้วฝากดูแลมันด้วยล่ะ"
"ก็ได้ ตามใจลูกแล้วกัน ซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ" ฉันพูดจบก็ขึ้นห้องของฉันมานั่งอ่านหนังสือต่อ
จะว่าไปสัตว์เลี้ยงก็สามารถเยียวยาใจได้จริงๆ สินะ เคยดูคลิปหมากับเด็กทารก เล่นกันน่ารักน่าฟัดสุดๆ แต่ก็แค่มุมนั้นน่ะนะ จะว่าไป ออกไปดูวันนี้เลยแล้วกันไหนๆ พ่อก็สั่งมาแล้ว
ลามินไม่รอช้าก็รีบออกไปข้างนอกแบบไม่ลังเล
ณ ป่าไม้ดิบ
เห้อ บ้านฉันดีแค่ไหน แต่ก็ติดป่าเนี้ยนะ โอ้ย ทำไมนะทำไม รีบๆ เดินออกจากป่านี้ดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นป่านี้ถ้ามาเดินตอนกลางคืนมันจะน่ากลัวไหมนะ เกิดมา 20 ปี ก็ไม่เคยเดินป่าแห่งนี้เลย เวลาฉันออกจากบ้านไม่เคยเดินมาที่แห่งนี้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้ลองสัมผัส พอฉันเดินไปได้สักพัก แต่จู่ๆ ก็มีร่างหนุ่มเดินมาหาฉัน แล้วทำท่าตื่นตะหนก
"เธอเห็นหมาไหม ตัวสีน้ำตาล ตาสีเขียว ไหม"
"ไม่เห็นค่ะ พอดีฉันพึ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้เอง" ฉันพูดจบก็ทำหน้างงๆ
"ถ้าเห็นก็บอกผมด้วยน่ะ หมาของผมเอง ผมไปละ" หนุ่มพูดจบก็รีบเดินจากไป แต่ทำไมเขาต้องทำท่ารีบขนาดนั้นด้วยล่ะ แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องของฉันรีบๆ ออกไปจากที่นี้ดีกว่า
แซ่ก แซ่ก เสียงพุ่มไม้มาจากด้านข้าง
"ใครน่ะ!!" ฉันอุทานด้วยความตกใจ
แล้วสิ่งก็ปรากฎ หมาตัวสีน้ำตาล ตาสีเขียว อย่างที่เขาคนนั้นบอก แต่เอ๊ะ ทำไมเลือดไหลเต็มตัวขนาดนี้ แย่ละ ต้องรีบพาไปหาหมอ
"เจอแล้วนั้นไง กูบอกแล้วว่ามันต้องซ่อนอยู่แถวๆ นี้" เสียงหนุ่มคนนั้นดังมาจากข้างหลังฉัน มันต้องมีเรื่องมิดีมิร้ายแน่ๆ ฉันต้องรีบพาหมาไปซ่อนตัว ฉันรีบอุ้มหมาแล้วหลบหนี จนพ้น
"เห้อ เหนื่อยจริงวิ่งแค่นี้ เฮ้ เจ้าหนู" ฉันนั่งลงแล้วมองเจ้าหมา เจ้าหมาก็มองหน้าฉัน ทั้งที่น้ำตาคลอ คงทรมานมากเลยสินะ ก็ไม่รู้นะว่าเรื่องมันเป็นยังไง
"นี่เจ้าหนู มาหลบที่บ้านฉันก่อนนะ มาอยู่ที่ๆ ปลอดภัยจากเจ้าคนๆ นั้นก่อนก็แล้วกัน" ฉันพูดจบก็ลุกขึ้นละอุ้มเจ้าหมา ในใจเจ้าหมาคงกำลังเศร้าอยู่สินะ ฉันมองตาเจ้าหมานี่ก็สัมผัสได้ว่าต้องใช่
ถึงบ้านสักที
เอาล่ะไปเอาชุดปฐมพยาบาลมาก่อน แล้วฉันก็นั่งทำแผลให้เจ้าหมา แผลตามตัวมีแต่รอยฟัน รอยใหญ่มาก ดีนะที่ฉันมาเห็นทัน ไม่งั้นเจ้าหมาคงได้เข้าโรงพยาบาล
"เสร็จแล้ว ดีขึ้นมั้ยเจ้าหนู ที่นี่คือห้องของฉัน นอนพักไปก่อนนะ อาการดีขึ้นเมื่อไรค่อยว่ากันอีกที" ฉันพูดจบก็ลูบหัวเจ้าหมา เจ้าหมาก็ดมๆ ที่มือฉัน แล้วก็เลีย หืมนี่กำลังจะขอบคุณฉันสินะ น่ารักจัง ฮ่าๆ
"ฉันไปล้างมือก่อนนะเจ้าหนู" ฉันพูดจบก็ไปห้องน้ำล้างมือ แล้วสะดุ้ง ไปเจอพ่อ
"ไปไหนมา"
"ไปเดินเล่นแถวๆ นี้น่ะ แฮะๆ "
"หรอ เอ่อ พ่อมีธุระด่วน ฝากเฝ้าบ้านด้วย"
"ค่าา สู้ๆ นะคะ" ให้ตายเถอะตกใจหมด
ฉันรีบขึ้นห้องเพื่อมาดูเจ้าหมา ต้องเห็นความน่ารักของมัน มันกำลังนอนซุกใต้เก้าอี้ น่ารักอ่าาาา งื้ออออ จะว่าไปฉันก็เพลียๆ แฮะที่วิ่งมาเมื่อกี้ ขอนอนสักงีบดีกว่า ตอนนี้กี่โมงแล้ว ห้าโมงเย็น โอเค ฝันดีนะเจ้าหมา
'ลามิน.. ลามิน ฉันคิดถึงเธอนะ ตั้งแต่เลิกกับเธอไปฉันก็เอาแต่คิดถึงหน้าเธอ ในที่สุดก็ได้เจอกัน'
หนุ่มปริศนาดึงตัวฉันไปกอด แล้วจูบที่หน้าผากของฉัน ฉันที่ไม่พูดอะไรก็ได้กอดตอบเขา เขาคือใครกันนะ แต่อ้อมกอดนี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน
'พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ห้ามทอดทิ้งกันเด็ดขาดนะ ลามิน' หนุ่มปริศนาพูดจบ ก็กดหน้าฉัน แล้วจูบปากของฉันอย่างนุ่มนวล
ฟึ่บ ~
ฉันที่ตื่นมาอย่าง งัวเงีย
"อืม.. ทำไมรู้สึกหนักๆ ที่ตัวกันนะ" ฉันมองมาที่ร่างกายฉัน เห็นชายร่างใหญ่ กำลังนอนทับบนตัวฉัน
"กะ..กรี๊ดดดดด" จู่ๆ เขาเอามือมาปิดปากฉัน
"หนวกหู" คำพูดที่เย็น ยะเยือกแบบนั้นทำเอาฉัน อึ้งไปพักใหญ่
"อี่อุกออกไอเอี๋ยวอี้อะไอ!!" (นี่ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะไป)
"ผมจะเอามือออกจากปากเธอ เพราะงั้นอย่าส่งเสียงล่ะ" เขาพูดจบก็เอามือออก แล้วจ้องหน้าฉัน
"เอ่อ คุณเป็นใครคะ?" ฉันทั้งอึ้ง ทั้งงง ไปพร้อมๆ กัน ชายที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีเขียว ผมสีน้ำตาลอ่อน คิ้วดก จมูกโด่ง
"เรื่องนั้น ผมคิดว่าถ้าบอกเธอไปคงได้ตกใจแน่ๆ" พอเขาพูดจบก็ลุกขึ้นนั่ง ข้างๆ ฉัน
"เจ้าหมา! ใช่ เจ้าหมาล่ะ ไปไหนแล้ว" ฉันลุกขึ้นมองที่ภายในห้องของฉัน ก็ไม่เจอเจ้าหมา เอ๊ะ หรือว่า..ฉันหันไปมองที่.. ชายร่างใหญ่
"ใช่แล้ว เจ้าหมาตัวนั่นอ่ะ คือผมเอง" เขาพูดจบก็เกาหัว หันหน้าหนี
"กรี๊ดดดดดด" นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม!?
"เธอเนี้ยนะ ผมเข้าใจว่าเธอตกใจ แต่ช่วยหยุดกรี๊ดได้ไหม มันน่ารำคาญ" จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้น มายืนข้างหน้าฉัน ถ้าเทียบๆ แล้วเขา น่าจะสูง 180 สูงมากก แต่ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ที่หน้าอกมีผ้าพันแผล กล้ามหน้าท้องเขาหื้ออ ยั่วมากกก ทำเอาฉันใจสั่นทำไรไม่ถูกแล้ว
"ออกไปเลยนะนี่ห้องของฉัน" ฉันชี้ไปที่หน้าเขา
"นี่ยัยบ้า ถ้าผมออกไปตอนนี้คนแถวบ้านเธอเขาจะไม่เอาไปบอกพ่อของเธอหรอ สภาพแบบนี้นะ" ฉันที่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ใส่แต่กางเกงในบ็อกเซอร์ตัวเดียว โอ้ยย บ้าจริง
"รอฉันอยู่ในห้องนี้แหละ อย่าไปไหนล่ะ" ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตู ไปห้องพ่อ พ่อน่าจะมีเสื้อผ้าที่ไม่ใส่บ้างแล้วแหละน่ะ ลามินเอาเสื้อผ้าเสร็จกลับมาที่ห้อง
แอ๊ด~ เสียงเปิดประตู
"ฉันมาแล้ว เสื้อพ่อตัวก็ไม่ได้ใหญ่มาก ฉันว่านายน่าจะใส่ได้ พะ.." ฉันที่ยังพูดไม่จบ ชายร่างใหญ่ก็พุ่งมากอดที่ข้างหลังของฉัน
ฟุดฟิด
"กลิ่นตัวเธอมันยั่วมากนะรู้ไหม" ชายร่างใหญ่พูดจบ ก็ไซร้คอลามิน อย่างเมามัน แต่ลามินรู้ตัวอีกทีก็ผลักเขาออก
"ไอ่บ้า ออกไปห่างๆ จากตัวฉันเลยนะย่ะ"
แต่แล้วบรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป ชายร่างใหญ่ก็ไม่สนใจ กระโจนเข้าหาลามิน จับลามินกดลงที่เตียง แล้วก้มลงดม มาที่คอของลามิน แล้วก็เริ่ม หอม จูบที่คอ อย่างเบาๆ
"นายจะทำอะไรน่ะ ถ้าฉันท้องขึ้นมา พ่อฉันฆ่าตายแน่ อย่านะ~" ลามินพยายามดิ้น แต่ชายร่างใหญ่ก็ไม่สน เขารวบมือทั้งสองของลามิน ไว้อย่างแน่นหนา ทำให้ลามินขัดขืนไม่ได้
"ก็บอกว่าอย่า.. อึก..." ลามินพูดยังไม่จบ ชายร่างใหญ่ได้กัดเขาที่คอของเธอ
"อึก.. อ๊าา ฉะ..ฉันเจ็บนะ" ชายร่างใหญ่ ที่กำลังดูดดื่มที่คอลามินอย่างหิวกระหาย มือข้างขวาก็ค่อย ๆ ลูบจากคอลงมาที่หน้าอก ลามินที่ขัดขืนอะไรไม่ได้ เธอจึงหลั่งน้ำตาออกมา ชายร่างใหญ่ที่รู้ตัวอีกที ก็มองหน้าลามิน
"เห้ย เธอร้องไห้ หรอ ขอโทษ"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะท้อง ชีวิตฉันจะจบลงกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก ฮือ ฮือ ฮึกๆ" ลามินพูดจบชายร่างใหญ่ก็ปล่อยมือเธอแล้วดึงตัวลามินไปกอด แล้วลูบหัว
"อย่าร้องนะ ผมขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาตเธอก่อน เธอจะทำโทษผมก็ได้นะ" ลามินที่กำลังตัวแข็ง ทำไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้มันออกมา บรรยากาศในห้องก็ได้เปลี่ยน
"ว่าแต่นายมีชื่อไหม"
"ชื่อหรอ ไม่มี ผมสูญเสียความทรงจำไปแล้ว"
"ทำเป็นสูญเสียความทรงจำ ไม่อยากบอกชื่อเองหรือเปล่าเถอะ เชอะ"
"แล้วแต่เธออ่ะ ยัยเพี้ยน ไม่เชื่อก็ตามใจ"
"หลุยส์ ฉันจะเรียกนายว่าหลุยส์ โอเคไหม"
"โอเค ละเธอล่ะ ชื่ออะไร"
"ลามิน"
"ลามิน ชื่อเหมือนสาวรับใช้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"บูลลี่ฉันขอให้ชาติหน้า ไม่ได้เกิดเถอะย่ะ ชิ" ฉันตีไหล่หลุยส์ ด้วยความหมั่นไส้
"นี่แผลที่คอฉัน รับผิดชอบเลย นายทำฉัน" ฉันพูดจบก็เงยคอให้หลุยส์ดู
"ก็มาสิ ให้เลียต่อไหมล่ะ ผมยินดี" สายตาเจ้าเล่ห์ของหลุยส์ทำเอา ลามิน เขินจนตัวสั่น
"ไอ่บ้า แปะแค่พลาสเตอร์ก็พอแล้ว"
"เอาหน่า จะทำมันทำไมให้ยุ่งยาก อยู่เฉยๆ" หลุยส์พูดเสร็จ ก็ดึงลามินมากอด แล้วลงมาที่คอ แล้วค่อย ๆ ตวัดลิ้น ไปตามรอยกัด
"อือ.. หลุยส์ ฉันเสียวอ่ะ" ลามินที่เขินหน้าแดง จนเสียว ทำเอาเก็บอาการไม่อยู่ หลุยส์หยุดชะงัก
"พอละ มีคนเก็บทรงไม่อยู่" หลุยส์พูดจบก็หัวเราะ
"อย่ามาแซวค่ะ ใครโดนก็ต้องเสียวบ้างแหละย่ะ"
โคร่ก~ เสียงท้องร้องของลามิน
"โอ้ยย จะมาท้องร้องไรตอนนี้วะ ให้ตายเถอะ"
"ผมเองก็หิวเหมือนกัน ผมไม่ได้กินอะไรมาจะสองวันแล้ว"
"เดี๋ยวฉันไปทำไรให้กิน นายนั่งเฉยๆ นี่แหละ"
ปกติเวลาที่พ่อไม่อยู่บ้าน ฉันมักจะหาไรทำเสมอ การทำอาหารก็เป็นอีกอย่างที่ฉันชอบทำมาก ๆ ยิ่งถ้าเป็นการทำขนมของหวานคือ งานอดิเรกเลย แต่ก็แค่ช่วงแรกแหละนะ พักหลังมานี่ก็ไม่ได้ทำเลย เพราะความขี้เกียจล้วนๆ
สับ สับ~ เสียงสับหมู
"หาวว~ ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะคุณหญิง เมื่อไหร่จะเสร็จ กินวันนี้นะไม่ได้กินพรุ่งนี้" หลุยส์พูดพร้อมกับบิดขี้เกียจ
"บ่นมากก็ไม่ต้องกินเจ้าค่ะ มีหน้าที่แค่กินก็เงียบๆ ไปย่ะ" ทำอย่างกะเป็นบ้านตัวเอง ให้ตายเถอะ ยังมีหน้ามาบ่นใส่ฉัน เชอะ
หลังจากลามินทำอาหารเสร็จ
"ในที่สุดก็เสร็จแล้ว~~"
"จะกินแล้วนะ" หลุยที่กำลังกินอย่างอร่อย
"หลุยส์ ฉันมีอะไรจะถาม"
"ว่าไง"
"สรุปแล้วคนพวกนั่นเขาตามล่านายทำไมล่ะ?"
"ไอ่เวร พวกนั้นจะจับพวกผมไปขาย มีแต่ผมที่หนีรอดออกมาได้"
"งั้นแผลที่อกล่ะ ไปโดนอะไร"
"จังหวะตอนนั้นที่ผมกำลังวิ่งหนี ไอ่เวรพวกนั้นมันวางกับดักไว้ แล้วผมพลาดไปติดกับมัน ซึ่งเป็นตาข่ายแบบเชือก 'อยู่นิ่งๆ นะเด็กดี เชื่อฟังที่ฉันพูดนะ' แง๊บ!
'โอ๊ย กูเจ็บนะเว้ย!!'
เชือด!
'ลูกพี่เจ็บไหม'
'ก่อนที่จะสนใจกู นู้น หมามันหนีไปแล้ว ตามไปดิวะ!!' เหล่าลูกน้องวิ่งตามหาหมา
"พอผมหนีออกมาได้ ก็หลบๆ ซ่อนๆ จากพวกมัน จนมา เจอป่านี้แหละ แต่ที่มันตามมาได้ก็คงน่าจะเพราะรอยเลือดที่มันหยด ตามทาง" หลุยส์เล่าให้ฟัง ก็กัดฟัน
"ถ้าแผลผมหายดีเมื่อไร ผมจะไปช่วยเพื่อนๆ "
"นี่นายน่ะ ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไหม สภาพจะเอาอะไรไปสู้เขา อีกอย่างพวกมันก็ไม่ได้มีคนเดียว ฉันคิดว่านะเพื่อน ของนายตอนนี้ฉันว่าคงปลอดภัยแหละ ไม่แน่พวกเขาอาจจะหนีรอดมาได้เหมือนนายนะ" ฉันพูดเสร็จก็ลูบหัวหลุยส์ อย่างทะนุถนอม สายตาของเขาดูเศร้ามากๆ เลย คงทรมานสินะ
"ฉันจะให้นายพักอยู่ที่บ้านของฉันก่อน อาการนายดีขึ้นเมื่อไหร่ ฉันจะช่วยนายหาเพื่อนนะหลุยส์"
"เธอน่ะอยู่เฉยๆ ไป เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก จะเอาอะไรไปสู้ ปล่อยเป็นหน้าที่ผมเถอะ ผมเป็นห่วงเธอลามิน" หลุยส์มองหน้าลามินแล้วดึงตัวลามินไปกอดอย่างแนบเนื้อ
"ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กสามขวบเนอะ เจ้าบ้า ฉันก็โตแล้วย่ะ หึ้ม!" หลุยส์หัวเราะ ลามินเองก็ทำหน้าบึ้ง
"ผมขออยู่แบบนี้ต่ออีกสักพักได้ไหมลามิน" หลุยส์พูดจบก็กอดลามินอย่างแน่นสะจนร่างจะสิงกัน
"อือ ตามใจนายอ่ะ"
(21:00)
"นี่ลามิน ผมใช้ห้องน้ำอาบได้ไหม"
"เชิญเจ้าค่ะ ใช้ได้ " หลุยส์ไม่รอช้าก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ตึกตัก~ เสียงหัวใจฉันเต้น
ไม่เอาหน่าใจเย็นไว้ อยู่กับผู้ชายสองต่อสองเรื่องแบบนั้นคงไม่เกิดหรอก ชั่งมัน ฉันไปหาอะไรทำดีกว่า ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันยังไม่รู้จักหลุยส์ จริงๆ แล้วเขาคือใครกันแน่นะ ไว้หาโอกาสค่อยถามแล้วกัน พ่อที่บอกติดธุระ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะหลับตอนไหน สงสัยคงกลับพรุ่งนี้เช้า
จากกันไป...สุดแสนนาน เธอไม่อาจกลับมา
พบเจอกันอีก....โอ้ชีวิตนี้ฉันโหยหาเธอ คิดถึงเธอ
ที่รักได้โปรดกลับมา...
ฉันที่กำลังนั่งฟังเพลง สมมุติว่าถ้าฉันเลิกกับแฟนฉันจะโหยหาแบบนี้ไหมนะ
"ลามิน เธอพอจะมีเสื้อผ้าของพ่อเธออีกไหม" หลุยส์ตะโกนถามลามิน
ลามินพอได้ยินก็ปิดเพลง
"รอแปปนะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้" บางทีฉันก็คิดนะถ้าวันนึงฉันพาแฟนมาเจอพ่อ พ่อจะมีปฏิกิริยายังไงอยากรู้เหมือนกัน
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตู
"หลุยส์ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้แล้ว" ลามินพูดจบก็เปิดประตูมา เห็นหลุยส์อยู่ในสภาพเปลือย
"กะ..ก" ฉันยังไม่ทันกรี๊ด หลุยส์พุ่งเข้ามาที่ฉันแล้วเอามือปิดปากฉัน
"ยัยบ้า ใครเขาบอกให้เปิดประตูห๊ะ " หลุยส์พูดเสร็จก็จ้องตาลามิน ทำเอาลามินหน้าแดง จนเก็บอาการไม่อยู่ หลุยส์เอามือลงอย่างอัตโนมัติ
"ขอโทษ ฉันมันไม่มีมารยาทเอง" ฉันพูดจบกำลังจะหันหน้าหนี
ฟึ่บ หลุยส์คว้ามือลามินไว้
"เธอมาก็ดีเลยผมมีอะไรจะให้ช่วย" หลุยส์พูดจบก็ประกบปากลามินอย่างเมามัน
"อือ.." พวกเราจูบกัน พร้อมสบตากันไปด้วย บรรยากาศนี้ทำให้ฉันสับสน ในหัวฉันก็ขาวโพลนคิดอะไรไม่ได้
หลุยส์ถอนจูบแล้วมองหน้าลามิน
"อ้าปากได้ไหมลามิน" หลุยส์มองหน้าลามินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มหวานใส่ ทำเอาลามินเขินหน้าแดง
"ได้สิ" หลุยส์ไม่รอช้าก็จับลามินมาประกบปากอีกครั้ง หลุยส์ได้ดันลิ้นเข้ามาสัมผัสที่ลิ้นของฉัน แล้วเราก็แลกลิ้นกันนี่เป็นจูบแรกของฉันเลย เป็นจูบที่ทำให้ฉันประทับใจสุดๆ มันรู้สึกดีมาก
จ๊วบๆ ~
"อื้ออ.. อืมม~~~"
อย่าบอกนะว่าคืนนี้พวกเราจะมีอะไรกัน ฉันไม่คิดอะไรแล้วในเมื่อมันจะเกิดก็ต้องเกิด
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
