"มนตรามุกคามหานที"

“ความหวัง” ยังคงแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ไม่รู้สิ้นสุด

การเดินทางของสามสหาย ที่ผจญภัยท่องไปในดินแดนอันแปลกประหลาด ท่ามกลางเป็นความสารพัดสารพัน ทุกเวลานาทีของการเดินทางและการต่อสู้ที่เต็มไปด้วย ความสากลำบากและความเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต ความระเทศท้อ ความอ่อนล้า ความกดดัน พร้อมจะแปรเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังได้ในทุกนาที การผจญกับแห่ห์เหลี่ยม เผชิญกับกาโกะ ของทั้งคนและสัตว์ประหลาดที่รายล้อมตลอดระยะทางที่มุ่งไป ทั้งยังต้องเรียนรู้จิตใจ ของกันและกันเพื่อฝ่าฟันไปข้างหน้าด้วยพลังแห่งความรักและความเข้าใจ โดยไม่ย่นระย่อ ต่ออุปสรรคใดใด

“ความหวัง” คือฝ่ามืออันแข็งแกร่งของพระผู้เป็นเจ้าที่ส่งผ่านสู่ใจทั้งสามดวง ให้มุ่งมั่น สู้ต่อไปในภารกิจอันยิ่งใหญ่นั้น คือสิ่งที่ต้องยึดมั่นไว้ในจิตใจเพื่อเป็น ดาวนำทางให้ทุกคน สู้ต่อไป

ตีฟ บาร์ด้าและจัสมิน ยังคงผจญภัยต่อไปในโลกแห่งจินตนาการอันน่าพิศวง ตื่นเต้น บีบคั้น ระทึกขวัญ ระทึกใจ ในทุกบททุกตอนของ “มนตรามุกคามหานที เพื่อไปค้นหา “มุกดา” อัญมณีเม็ดที่สาม อันเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวัง ในนครแห่งหนู นครแห่งความเลวร้ายและภยันตรายนานัปการ ที่สหายทั้งสามต้องต่อสู้ และฝ่าฟันท่ามกลาง ความน่าขยะแขยง น่าสะอิดสะเอียนและน่าสะพรึงกลัวจากกองทัพหนูกระหายเลือด นับแสนนับล้านตัว

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร... โปรดติดตามต่อไปด้วยใจระทึกพลัน

ขอให้มิตรสหายทุกท่านร่วมกัน ผจญภัยอย่างสนุกสนานไปพร้อมๆ กับสามสหายแห่งเดลโทร่าเควสท์ ขอความรักและความหวังจงอยู่กับหัวใจเราทุกคน

DELTORA QUEST

1

กับดัก

THE TRAP

โฟ บาร์ และจัดตั้งหน้าไปทางที่พาตะวันตกในเขาพร่างกายที่ก่อนถ้า ปวดร้าวระบมไปทั่วทั้งร่างกาย พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองในจินตนาการ ที่ไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่จริงหรือไม่ นั่นคือนครแห่งหนู พวกเขารู้เรื่องเกี่ยวกับ เมืองที่หมายแห่งนี้ว่ามันคือสถานที่แห่งความชั่วร้ายที่ถูกทิ้งร้างไว้โดยผู้คน ของมันเองเมื่อนานมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็แน่ใจเป็นที่พูดว่า หนึ่งในเจ็ดรองอัญมณีที่สูญหายไปจากเข็มขัดแห่งเดลโอซ่า จะต้องถูกซุกซ่อน อยู่ในสถานที่แห่งนี้อย่างแน่นอน

พวกเขาเดินมาตลอดทั้งวันโดยไม่ได้หยุดพักที่ไหนเลย พระอาทิตย์โรยตัวลงทาทาบเส้นขอบฟ้าแล้วพวกเราจะวัดราชานุดพักเหนือเป็น

เดลโทร่า เครสท์

แต่หนทางที่พวกเขาผ่านมาขรุขระคดเคี้ยววกวนผ่านปรกชัญเป็นไม้ เต็มไปด้วยหนามที่ขึ้นขนานเป็นแนวยาวตามทางคดเคี้ยววกวนยาวไป ไปจนจดมา

ไฟตอนหายใจพลางเอามือและเข็มขัดที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อของ เพื่อความอุ่นใจ ถึงตอนนี้เขามีอัญมณีอยู่สองเม็ดแล้ว คือ แล้วเสียง กับทับทิมสีแดงสุกปลั่ง กว่าจะได้ทั้งสองเม็ดนี้มาช่างยากเย็นแสนเ ต้องเผชิญและผจญทั้งกับแม่มดปีศาจร้ายถึงการสัตว์ อิทธิฤทธิ์เวทมนตร์ และสิ่งแปลกประหลาดมหัศจรรย์บรรดามี กว่าจะเอาชีวิตรอดและกา วิบากกรรมและชะตากรรมอันสุดแสนสาหัสทั้งหลายทั้งปวงนั้นมาได้

ผู้คนในหมู่บ้านเราเดินที่พวกเขาได้ใช้ชีวิตร่วมเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีโอกาสได้ล่วงรู้ว่าภารกิจของพวกเขาคือการค้นหาอัญมณีที่หายสาบสูญไป มานัส ชายชาวราลัดที่ได้ร่วมผจญภัยเพื่อค้นหาทับทิมร่วมกับพวกเท สาบานว่าจะเก็บเรื่องทั้งหมดไว้เป็นความลับ แต่เรื่องที่สหายทั้งหมดเป็นสาเหตุ ให้ธีแกนนางแม่มดปีศาจ พันธมิตรของชาโดว์ลอร์ดผู้ชั่วร้ายต้องดับดิน สิ้นชีวิตลงอย่างอเนจอนาถนั้น ไม่จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับแต่อย่างใด อีกทั้งความตายของจีนกับจ๊อด สองในสิบสามลูกผู้ชั่วร้ายอำมหิต ของนางปีศาจแม่มดที่ได้ตายตกไปตามกันก่อนหน้าแม่ของมันก็ไม่ได้ เป็นความลับแต่ประการใด ชนเผ่าราลัดซึ่งบัดนี้ได้เป็นอิสระจากคำสาป ของธีแกนแล้ว ได้ร่วมกันบรรเลงบทเพลงแห่งความชื่นชมยินดี และกล่าวยกย่องสรรเสริญการกระทำของสหายทั้งสามคนเป็นอันมาก

เป็นเรื่องยากเหลือเกินที่พวกเขาจะกล่าวคำอำลามานัสสหายผู้ผจญภัย ร่วมเป็นร่วมตายกันมา รวมทั้งยังอาลัยความสุขสดชื่น ความปลอดภัย อาหารที่ดีและเตียงนอนที่นุ่มสบายในหมู่บ้านที่ซ่อนตัวอยู่ใต้พื้นดินแห่งนั้น

แต่อัญมณีอีกห้าผิดกำลังรอคอยให้พวกเขาไปค้นหา และหากว่าพวกเรา ไม่สามารถนำมันกลับคืนสู่เข็มขัดได้ การกดขี่ข่มเหงของชาโดว์ดอร์ด ที่มีต่ออาณาจักรเดลโทร่าก็จะคงอยู่ต่อไป สหายทั้งสามจึงต้องมุ่งหน้าสู่หนทาง ในมหายากเข็ญกันต่อไป

“ไอ้พวกพุ่มไม้หนามข้างทางนี่ดูร่างยาวไม่จบไม่สิ้นเสียที" จัดมันบ่นพึมพำ เสียงของเธอทำให้ความคิดของลิฟแตกกระเจิง เขาหันกลับไปมองเธอ ภาพที่เห็นนั้นเหมือนเช่นเคยสิ่งมีชีวิตตัวเล็กขนหนานุ่ม ที่ชื่อฟิลล์พักอย่างสงบอยู่บนไหล่พล่างหยีตาหรี่เล็กลอบมองออกมาข้างนอก ผ่านเส้นผมสีดำที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงของเธอ ศรี อีกาผู้ซึ่งไม่เคยไปไกล จากสายตาของจัสมินเลย กำลังโฉบไปมาอยู่บนพุ่มไม้หนามที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมทั้งจับแมลงกินเป็นอาหารไปด้วย อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ท้องของมัน

ก็ไม่ต้องร้องเพราะความหัวแล้ว "มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหน้า “บาร์คำร้องขึ้นเขาชี้ไปยังสิ่งที่ส่องประกาย แวววาวสีขาวอยู่ข้างถนนไกลออกไปเบื้องหน้า

ด้วยความกระหายใคร่รู้และเปี่ยมไปด้วยความหวัง ทำให้พวกเขา รีบตรงไปยังที่ตรงนั้นที่ฉันมีป้ายบอกทางรูปทรงประหลาดๆ อันหนึ่งยื่นออกมา จากพุ่มไม้

มีทุกสิ่งที่นักเดินทางต้องการ

หมายความว่าไง” จัสมินถามขึ้น

เหมือนว่าจะบอกทางให้ไปที่ร้านขายของอะไรสักอย่าง โฟพูด

"ร้านขายของคืออะไร”

ฟเหลือบตามองหญิงสาวอย่างประหลาดใจ แล้วจึงนึกขึ้นได้ จัสมินใช้ชีวิตในป่าแห่งความเงียบงันมาโดยตลอด และไม่เคยเห็นหลายๆ สิ่งที่สำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

ร้านขายของเป็นสถานที่สำหรับการซื้อขายสินค้า” บาร์ต้าอธิบาย

ในเมืองเดลทุกวันนี้เจ้าของร้านค้าพากันยากจนลงกว่าเดิม และหลายแห่งต้องปิดตัวลง แต่ครั้งหนึ่ง ก่อนหน้าที่ชาโดว์ลอร์ดจะเข้ามา มีร้านอย่างนี้หลายแห่งทีเดียวที่ขายอาหาร เครื่องดื่ม เสื้อผ้าและสิ่งต่างๆ ให้กับผู้คน

จัสมินมองดูเขาพร้อมด้วยสีหน้างงงัน ลีฟรู้ว่าแม้กระทั่งถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะสำหรับเธอแล้ว อาหารคือสิ่งที่หาได้ตามต้นไม้ และเครื่องดื่มคือสิ่งที่ไหลรินอยู่ในลำธาร ส่วนของอย่างอื่นก็สามารถหาเอาได้ ในป่าหรือไม่ก็ทำขึ้นเองส่วนสิ่งที่ไม่สามารถหามันพบหรือทำขึ้นมาไม่ได้สำหรับ เธอแล้วล่ะก็หมายถึง ไม่ควรมีไว้ในครอบครอง

พวกเขาย่ำเท้าต่อไปบนทางสายเดิมและพูดคุยกันเบาๆ ทุกคนพยายามจะลืมความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปเสียให้หมด เพราะรู้ว่า ถึงอย่างไรก็คงหาที่พักบริเวณนี้ไม่ได้ ในไม่ช้าก็เริ่มมืด พวกเขาจึงจำเป็นต้อง จุดคบเพลิงขึ้นเพื่อส่องทาง บาร์ด้าพยายามถือคบเพลิงเอาไว้ให้ต่ำที่สุด แต่ทุกคนรู้ดีว่าถึงอย่างไรก็ยังคงสามารถมองเห็นได้ หากว่ามองลงมาจากกลางอากาศ

ความคิดที่ว่าการเดินทางของพวกเขาสามารถถูกสะกดรอยตามได้ไม่ยาก เป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจเลยสักนิด ตอนนี้พวกสายลับของชาโดว์ลอร์ด อาจจะกำลังบินตรวจตราอยู่บนท้องฟ้าก็เป็นได้ และที่สำคัญตอนนี้พวกเขา

ยังไม่พ้นจากอาณาบริเวณที่อยู่ในการปกครองของธีแกนเลยด้วยซ้ำ แม้ว่านางจะตายไปแล้วก็ตาม แต่พวกเขารู้ดีว่าที่ใดที่ปล่อยให้ความชั่วช้าเลวทราม มีอำนาจเหนือพวกตนนานเกินไป ที่นั่นย่อมมีอันตรายเร้นกายซุ่มซ่อนตัว อยู่ทั่วทุกหนแห่งเสมอ

เกือบชั่วโมงหลังจากที่พวกเขาจุดคบเพลิงขึ้น จัสมินหยุดเดิน แล้วเหลือบมองไปทางด้านหลัง “เรากำลังถูกสะกดรอยตาม” เธอพูด แล้วถอนหายใจอย่างหนักใจ “ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่หลายคน”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยก็ตาม แต่ทั้งลิฟกับบาร์ด้า ก็ไม่ได้พยายามถามว่าเธอรู้ได้อย่างไร เพราะพวกเขารู้แล้วว่าประสาทสัมผัส ของจัสมินไวและเฉียบคมกว่าพวกเขาหลายเท่าตัว เธออาจจะไม่รู้ว่า ร้านขายของคืออะไร และแม้เธอจะไม่สามารถอ่านหรือเขียนได้เลยแม้แต่น้อย แต่สำหรับเรื่องอื่นๆ แล้วความรู้ของเธอมีมากมายมหาศาลยิ่งนัก

“พวกมันรู้ว่าเรากำลังมุ่งตรงไปข้างหน้า" เธอกระซิบ "มันหยุด เมื่อเราหยุด และเคลื่อนที่เมื่อเราก้าวต่อไป

ลีฟค่อยๆ เลิกชายเสื้อของตนขึ้นอย่างเงียบๆ และก้มลงไปดูทับทิม ที่ติดอยู่บนเข็มขัดซึ่งคาดเอวอยู่ พลันหัวใจของเขาหล่นวูบเมื่อได้เห็นแสงไฟ ที่วูบไหวจากคบเพลิงว่าอัญมณีสีแดงสุกปลั่งบัดนี้ได้ซีดจางลงจนกลายเป็น สีชมพูพร่ามัวแล้ว

ทั้งบาร์ด้าและจัสมินเองก็มองดูอัญมณีด้วยเช่นกัน พวกเขา รู้อย่างเดียวกันกับลีฟว่าทับทิมจะมีสีซีดลงเมื่ออันตรายเข้ามาคุกคามผู้ที่คาดมันไว้ และในตอนนี้สิ่งที่ทับทิมสื่อออกมาสามารถบอกสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน "เอาล่ะ" บาร์ด้าพูดเบาๆ "ผู้ที่ตามเรามามีประสงค์ร้าย พวกมัน

เป็นใครกันแน่ เราน่าจะให้ครีจะบินกลับไปแล้ว" - "ครีไม่ใช่นกฮูกนะ!” จัสมินสวนขึ้นมาทันที “จัสมินสวนขึ้นมาทันที "ในความมืดมันมองอะไร"