***************
"ตามคำตัดสินของกระทรวงเฮร่าเราได้ตัดสินใจที่จะขับไล่คุณออก"
อะไรนะ!!!
"การวิจัยของคุณนั้นมันส่งผลอันตรายเกินไปและเราก็ได้รับการร้องเรียนเข้ามาเป็นจำนวนมากมายมหาศาลมีผู้คนมากมาย ได้กลัววิธีการ ที่สุดแสนจะโหดร้ายของคุณ"
เมื่อกี้เขาพูดว่าไงนะ?ฉันพาขอทานมาจากเขตสลัมออกมา สอนเวทมนตร์ให้แก่เขาและแม้กระทั่งช่วยให้เขาได้ไปถึงตำแหน่งในปัจจุบันของเขาอีก!
"...แล้วนายก็จะเขี่ยฉันทิ้งงั้นเหรอ?"กล้าดียังไงถึงไม่สํานักแม้นกระทั่งบุญคุณกันห๊ะ!!
"เฮร่า ผมปลิดชีวิตคุณหากคุณทำตามการตัดสินใจนี้แต่โดยดีหัวใจเวทมนตร์ที่เป็นศูนย์รวมกักเก็บพลังเวทมนตร์จะถูกทําลาย แต่...เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะทำได้เพื่อให้แน่ใจว่าคุณได้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเงียบ ๆ"
จะช่วยให้ฉันใช้ชีวิตที่เหลือเงียบๆงั้นเรอะ?!นายจะบอกว่าให้ฉันอยู่เงียบๆ ละแก่ตายไปงั้นสินะ!!
"ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรอหรือเป็นนายกันแน่ทีเป็นบ้าห๊ะ?เมลเลี่ยน!!" กล้าดียังไง!! คิดว่าใครเป็นผู้ก่อตั้งดินแดนเวทย์มนต์ ชิโลเฟีย แห่งนี้กัน!!
"เฮือก อ๊าาาาา" รวมของนักบวชมากมายตั้งตะโกนดังก้อง
"ผมให้โอกาศคณเลือกนะเฮร่าผมอยากให้คุณลองทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ดีนะครับ"
"อั่ก" ถ้าฉันทำลายมันด้วยเวทย์มนต์ของฉัน เวทย์มนต์คงไม่แตกสลายไปหรอกใช่มั้ย!? พวกโซ่นี้มัน!!! "เมลเลี่ยน...!!!"
"คุณไม่รู้จักสิ่งนี้เหรอ? ผมได้ทำสิ่งที่คุณพยายามจะทํามาตลอดได้สำเร็จแล้วนะผมไม่ได้บอกคุณหรือไง? ว่าสิ่งที่คุณกำลังทําอยู่นั้นมันอันตรายทุกสิ่งที่อย่างที่มาจากตัวคุณล้วนเป็นภัยคุกคามทั้งสิ้น! เอาเลย" เมลเลี่ยมสั่งให้นักบวชท่องคาถาใส่เฮร่าทันที
พวกมันปฏิบัติตามคําสั่งโดยที่แทบจะไม่ลังเลเลยซักนิดพวกมันคงจะไม่ได้เตรียมตัวมาในวันสองวัน
"เหอะ!" ความโกรธที่ไหลหลั่งของฉันมันทำเอาฉันแทบพูดไม่ออกความรู้สึกที่ฟุ้งซ่านและโลหิตที่ไหลพลุ่งพล่านเฮร่า เจ้านี่มันชิ่งน่าสังเวชยิ่งนัก...ทั้งที่เจ้าพึ่งจะไปดื่มเมากับเขามาเมื่อวานนี้เองแท้ๆเจ้าจะเป็นลูกศิษย์และเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน...ในเวลาเดียวกัน นายเป็นทั้งเพื่อนและสหายที่ผ่านความเป็นและความตายไปพร้อมกับฉันสำหรับฉันนายเป็น....คนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
นี่มัน..คาถาทำลายล้างที่สมบูรณ์แบบซึงหมายความว่าฉันคงจะโดนลบทิ้งไปจากโลกนี้โดยที่แทบจะไม่เหลือแม้กระทั่งร่อยรอยอย่างสมบูรณ์ ทั้งร่ายกาย จิตวิญญาณ หรือแม้แต่เวทย์มนต์ของฉัน เพื่อที่จะกำจัดฉัน ถึงขั้นต้องศึกษาเวทย์มนต์ที่ฉันคิดค้นขึ้นมาเพื่อจะมาการจัดฉันเลยเหรอ....
"นายเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไงกัน?" เมลเลี่ยมยืนเงียบและมองมาที่ฉัน แม้แต่ในสถานการณ์นี้นายยังไม่แม้แต่จะปริปากเอ่ยออกมา ไม่มีใครที่เข้าใจและช่วยเหลืออะไรฉันเลยสินะ..นี้คือเสินทางที่ฉันได้เลือกสินะ
"อ๊ากกกก!! " เฮร่ากรีดร้องออกมา
"ท่านปรมาจารย์เมลเลี่ยม!" นักบวชท่านหนึ่งได้ตะโกนออกไป
"ฉันจะขอสาปแช่งนายเมลเลี่ยมฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด" แม้ว่าฉันได้ชีวิตใหม่อีกครั้ง ผู้ที่สามารถทรยศต่อฉันด้วยความเมตตาและได้พรากชีวิตชีวิตของฉันไปมันก็นาย ไอ้สารเลว!!!
"คนที่สูญเสียมานาไปแล้ว ก็แทบจะทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว คุณจะกลายเป็นคนที่ไร้ซึ่งความสามารถและจะทำอะไรไม่ได้อีกต่อไปในชีวิต ต่อให้เป็นมนต์ดำก็ไม่มีประโยชน์หากคุณได้สูบเสียเวทย์มนต์แล้ว" หึที่ฉันต้องกลายเป็นตัวร้ายก็เพราะนายนะ ไอ้สารเลวนี่!
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชีวิตของ “เฮร่า ซิลโลเฟีย” จะต้องจบลงเพียงเท่านี้
"ลาก่อนนะเฮร่า"
อยากไปก็ไป อยากลาก็ลาอย่างนี้หรอ? ฉันเป็นอะไรในสายตานายกันแน่ เมลเลี่ยม ฉันจะฆ่านาย ไอ้สารเลวเวรตะไล
***************
ฉันคิดว่าฉันก็คงอยู่ท่ามกลางความมืดมิดมาสักพักละนะรู้สึกเหมือนวิญญาณที่ล่องลอยเลยแฮะ แสงสว่าง!? ในที่สุดฉันจะได้ออกจากนรกตรงนี้สักที ไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นสวรรค์ หรือนรก ฉันจะต้องได้เกิดใหม่!!
หืม? โคมแขวนทำไมถึงมีโคมแขวนอยู่ที่นี่กันล่ะ? ทำไมมันอยู่สูงจังมันเป็นของพวกยักษ์หรอ? แต่ก่อนอื่นฉันจะต้องลุกออกจากตรงนี้ก่อน ห๊ะ!!
"บุ๊" โอ้ยทำไมแขนสั้นแบบนี้ เดี๋ยวนะ บุ๊หรอ?
"อาบู" อาบู!? ใครทำเสียงแบบนี้กันล่ะเนี่ย "อาบู อุแว้อุแว้" เสียงร้องหรอทำไมมันดูอยู่ใกล้จัง ฉันพูดไม่ได้! ไม่นะทำไมร่างกายของฉันถึงดูเงอะงะแปลกๆ เหมือนกับเด็กน้อยเลย เหมือนเด็ก? "อาบู อัแว้!?"
**************
หรือว่าฉันได้เกิดใหม่ เอ๋? ไม่มีทางถ้าเกิดใหม่แล้วทำไมความทรงจำยังอยู่กันล่ะ? หรือไม่ก็...ฉันโชคดีรอดมาได้แต่บาดเจ็บจนควบคุมร่างกายลำบาก
"โธ่!" ตายแล้วทำเอาซะตกใจหมดเลยหน้าเธอมันใหญ่หรือตัวเราที่เล็กเองนะ...?
"เสียงดังชะมัดดูดไอ่นี่ไปซะ" สาวใช้เอาจุกนมมาให้ฉันดูด เรากลายเป็นเด็กทารก เป็นเด็กทารกจริงๆงั้นหรอ?จะพูดหรือขยับก็ไม่ได้เป็นเด็กทารกที่ทำอะไรไม่ได้เลย!?
"ฮัดชิ้ว!" ฝุ่น ฝุ่น เดี๋ยวสิเลี้ยงเด็กประสาอะไรเนี่ยเด็กควรจะถูกดูแลเหมือนเจ้าหญิงนะ! ไม่รู้หรอว่าไอ่เด็กที่มีเวทย์มนต์มันมีค่าขนาดไหน?
"เอิ่ก! พอตะขยับได้หน่อยแล้วล่ะ" หืมฉันกลายมาเป็นเด็กทารกจริงๆด้วยสินะคิดว่าหลังจากที่ทํางานหนักแทบตายฉันจะได้พักอย่างสบายแต่ร่างกายแสนปวกเปียกนี่คือสิ่งที่ได้มาหลังจากที่เสียทุกอย่างไป!มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันตั้งสติไว้เฮร่า ตั้งสติและคิดให้ดีก่อนดูเหมือนเราจะไม่ได้เพิ่งเกิดก็แปลว่า...เรามาสิงร่างไม่ได้เกิดใหม่ตอนนี้มันช่วงเวลาไหนกันนะแล้วเราอยู่ที่ไหนกันแลเวมำไมห้องของฉันถึงได้โล่งขนาดนี้ล่ะ!?
"ให้ตายสิทำไมอาทิตย์นี้ฉันต้องมาดูแลเด็กกันนะ"
ภาษาจากจักรพรรดิ?
"อะไรกันเมื่อกี้พลิกตัวงั้นหรอ? ให้ตายสิยังไงก็เป็นแค่พวกเลือดผสม"
สำเนียงพิเศษแปลกๆแหะสิ่งแรกที่คิดได้คือ จักรวรรดิ*เฮย์รอย เดี๋ยวนะ จักรพรรดิเฮย์รอน!? ไอ้เวรนั่นมาจากจักรพรรดินี่! ...ไม่รู้สึที่สําคัญคือฉันยังไม่ตายและไม่เสียความทรงจำไป ตอนแรกเหมือนหัวตันๆแต่ตอนนี้มันดันลื่นขึ้นเยอะเลยล่ะ...แต่อย่าบอกนะว่าคงไม่คิดจะทิ้งเด็กไว้ในแปลแคบๆนี่หรอใช่มั้ย.นี้หันมาสิปล่อยฉันไปนะ!!หูหนวกหรือไง..หือ?จะว่าไปแล้วฉันใช้มานาได้มั้ย? ลองดูสักครั้งดีกว่าถึงท่ามันจะน่าอายไปหน่อยก็เถอะ
"ฮึบ ฮึบ แพร๊ง!!" แจกันที่อยู่บนโต๊ะตกลงมาแตก
"ว๊ายยยย!!" โล่งอกไปทีเรายังใช้เวทย์มนต์ได้
"ตายจริงทำไมมันถึงตกลงมากันนะ"
ดูเหมือนมานา...แต่แค่มันสัมผัสยากเพราะสัมผัสของทารกมันยังน้อยอยู่ก่อนอื่นต้องหาให้ได้ว่าอยู่ที่ไหนและ พยายามหนีก่อนจะได้กลับไปที่ ซิลโลเฟียเพื่อล้างแค้น! ฮึบ!...ทำไมแขนขาถึงได้ปวกเปียกแบบนี้!! หรือฉันอายุยังแค่ 10 เดือน!? โธ่แบบนี้จะไปล้างแค้นอะไรได้
"ไม่ได้ดั่งใจสักอย่างเลยวันนี้ให้ตายสิ~"สาวใช้บ่นออกมา
ตอนนี้การไปชิลโลเฟียคงยากด้วยร่างกายแบบนี้การล้างแค้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ถ้าไม่รอให้โตก่อนแต่ฉันจะนอนเฉยๆในเปลแบบนี้ไม่ได้! ฮึบ ฮึบ! รวบรวมมานาไห้ได้...สำเร็จ!! แบบนี้แหละออกจากเตียงไปที่พื้น...รู้สึกเหมือนว่าถ้าฉันเสียสมาธิไปมานาจะหยุดทันทีเลย... ฮึบ ฮึบ! ถ้าเป็นแบบนี้ฉันได้หัวทิ่มแน่! ...ฉะ..ฉันทำได้แล้ว..รับออกไปจากที่นี่และหาตำแหน่งของเราก่อน โอ้ยย!เจ็บเข่าจัง ไม่มีพรมสักผืนให้เด็กบ้างเลยหรือไงกัน!
"ห๊ะ อะไรเนี่ยออกมาจากแปลได้ยังไงเนี่ย! บ้าไปแล้วหรอ"
เธอยังไม่ออกไปแหะ หืม...
"ปวดหัวแล้วนะออกมาได้ยังไงกลิ้งเหรอ?"
ตา...สีเงิน? ตาสีเงินในเฮย์รอนก็มีแค่ตะกูลเดียวที่นึกออก...ไม่มีทาง!
"ต้องให้เหนื่อยตลอดเลยสินะ..ฉันเหนื่อยแล้วนะนอนไปเงียบๆสักที"
"อาบูบู" ยกเว้นอะไรสักอย่างนะ? เฮย์รอนอะไรนั่นอ๊ะ! อย่าเอาจุกนมเอาฉันไปนะ! อืม...รู้สึกเหมือนเมื่อกี้กำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่...จริงสิจุกนม...ฉันต้องดูดมัน..นี่เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ฉันโดนขังไว้ในห้องทร่เปรียบเสมือนคุกนี่ทำตัวดื้อดึงไปก็ไร้ประโยชน์ฉันเลยเลิกแล้วแต่ฉันก็คอยจับตามองทุกอย่างในห้องนี้และเพราะแบบนี้ฉันก็เลยได้ข้อมูลมาบ้าง
หนึ่ง.พวกสาวใช้จะสลับกันมาดูแลฉันทุกอาทิตย์แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครสนใจใยดีฉันหรอกแต่ละคนดูไม่อยากจะทำกัน แถมมีแต่พวกสาวใช้ที่เข้ามา ก็แปลว่าการเลี้ยงฉัน คงไม่สำคัญเท่าไหร่แปลว่าคุยกับ พวกสาวใช้ไปก็ ไม่มีประโยชน์
"รีบๆ กิน ให้หมดทีเถอะ" สาวใช้คนนึงที่ป้อนนมให้ฉันอยู่เอ่ยขึ้นพวกเธอดูจะมีงานอื่นด้วยพอป้อนฉันเสร็จก็จะหายไปเลยสักสี่ห้าชั่วโมงไปแล้วสินะ?ดีเลย
สอง..ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ฉันต้องคอยดูดไอ้จุกนมเก่าๆ อันนี้เพื่อให้สมองเล่นถ้าไม่คอยดูดไว้ก็จะง่วงสุดๆ ไปเลย...ฉันเข้าใจข้อนี้หลังจากลองพยายามไปได้สามครั้ง
สาม..ที่นี่น่าจะเป็น แคว้นของ'ดยุกคราวน์' แห่งจักรวรรดิเฮย์รอนในเฮย์รอนนั้นมีเรื่องเล่าอยู่มากมาย แต่เรื่องเล่าที่โด่งดังที่สุคือตระกูลลึกลับผู้มีดวงตาสีเงินวันหนึ่ง เผ่าสวรรค์ผู้งดงามและมีกายสีเงินได้ลดตัวลงมาจากท้องฟ้า ก่อนจะพบรักกับมนุษย์คนหนึ่งทั้งคู่ได้มีบุตรด้วยกัน
โดยที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กคนนั้นได้เกิดมามีนัยน์ตาสีเงิน ที่ไม่เหมือนผู้ใดในโลกนี้และเพราะลูกหลานของตระกูลนั้นก็ยังมีตาสีน้ำเงินมาโดยตลอดแปลว่าสายเลือดของเผ่าสวรรค์นั้นยังคงเข้มอยู่ภายหลัง
หนึ่งในสมาชิกตระกูลได้สร้างคุณงามความดีให้แก่จักรวรรดิจักรพรรดิองค์แรกทรงโปรดชายผู้นั้นมากจนถึงขั้นรับเขาเป็นสหายเขาจึงได้รับผลประโยชน์มากมายทั้งยศชั้นสูง และนามสกุล *คราวน์ และเพราะแบบนั้น
ข้อสี่...ตัวฉันเท่าที่ฉันรู้ฉันเป็นลูกหลานของตระกูลคราวน์ก็ฐานะดีนี่นาแต่ฉันเกิดมาอย่างผิดพลาดงั้นเหรอ?เด็กสาวอายุเกิน 10 เดือนนิดหน่อย...ทายาท...แล้วเห็นเรียกฉันว่าเลือดผสมแปลว่าฉันเป็นลูกนอกสมรส?
เดี๋ยวนะ.....อย่าบอกนะว่าฉัน...เป็นลูกสาวของไอ้บ้าใจดำ *ชาเรนต์ คราวน์ นั่น?เห? บ้าน่ามาบอกว่าฉันเป็นลูกของผู้นำตระกูล เดชาร์ คราวน์ที่แอบไปมีกิ๊กยังดีซะกว่า!
ห้า... รุปได้ว่าฉันเกลียดชารองต์ คราวน์!
หกถ้าโอกาสหนึ่งในหมื่นที่เดชาร์ ไปมีกิ๊กเป็นจริงขึ้นมาฉันก็ต้องเป็นน้องของชารองต์ *พี่ชารองต์ โธ่แค่คิดก็ขนลุกเลยบ้าจริง! ฉันไม่อยากอยู่ในบ้านบ้าๆ นี่แล้วต้องคอยเก็บความลับนะแต่จะออกไปได้ฉันต้องมีร่างกายที่ใช้เวทได้ก่อน..พลังเวทย์ส่วนใหญ่หายไปแล้ว ได้แต่ต้องดึงมานาจากภายในร่างกายออกมาใช้ ฮึบ!! พอออกไปได้แล้วฉันจะไปหาบเานเด็กกำพร้าอยู่ทันที
บ้านเด็กกำพร้าแหละดีไม่มีจุดอ่อนและไม่ลำบากใจดีตระกูลดยุกคราวน์นั้นเอาชนะด้วยกำลังไม่ได้กระทั่งจอมเวทย์หลายคนก็ยังเสียท่าให้กับคมดาบของพวกเขามาแล้วตอนพวกเขาปะทะกับซิลโลเฟียเราเองก็พอได้สู้ด้วยมาบ้าง
ว่ากันว่าในห้องใต้ดินของตระกูลนั้นมีความลับเรื่องกองทัพของจักรวรรดิอยู่ฉันควรไปเอาก่อนแล้วค่อยแอบหนีไปเยี่ยมเลยวันนี้มาลองสำรวจบ้านไอ้บ้านั่นกัน! แต่ก่อนอื่น...ฉันต้องล้างไอ่จุกนมสกปรกนี่ก่อน
**************
มาเริ่มตามหาที่ล้างเจ้าจุกนมอันนีกันดีกว่า!...สถานที่เอาไว้ล้างจุกนมที่ๆเอาไว้ล้างจุกนม..บ้าจริงคฤหาสน์นี้มันใหญ่โตเกินไปแล้ว! การคลานไปทั่วคฤหาสน์ด้วยร่างกายเล็ก ๆ นี้ มันใช้เวลามากเกินไปยิ่งไปกว่านั้นจุกนมอันนี้มันเกาะติดปากของฉันได้ดีจริง ๆฉันคิดว่ามันมีผลทำให้อยู่เฉย ๆฉันไม่เคยคิดเลยว่า ตอนที่อายุเท่านี้ ฉันจะสบายขนาดไหนตอนทื่ได้ดูดจุกนม
จะดีกว่านี้ถ้าฉันเจอที่ล้างจุกนมของฉัน!ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้ได้จริง ๆเพราะมันสกปรก...! ฉันเจอทางออกแล้วที่ล้างจุกนม!! อา! ไม่เห็นมีใครบอกเลยนี่ว่าจะสูงขนาดนี้! ฮ๊าาา! ฉันมองไม่เห็นอะไรข้างในเลย!
ฉันควรกลับไปมั้ย?แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงกัน...ไม่!.มาลองดูกันสักตั้งดีกว่า!
"นั่นอะไรน่ะ"
"นั่นคือเด็กครับ ท่านดยุก"
"นายคิดว่าฉันถามเพราะไม่รู้จักเด็กงั้นหรอ? แล้วทำไมถึงมีเด็กมาอยู่ที่นี้ล่ะ"
*ผู้นำตระกูลคราวน์ เดชาร์ คราวน์
"ใครเขาดูแลลูกๆของตัวเองแบบนี้กันห๊ะ!"
"นั่นอาจจะ...เป็นบุตรสาวของคุณชายคนสุดท้องครับนายท่าน"
"หา?..วาเลี่ยนเธอเป็นแค่เด็กแรกเกิดหรอ?..แล้วตอนนี้เด็กนั่นกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?"
"ท่านพ่อ ท่านมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ"
"ชาเรนต์?"
ทายาทของตระกูลดยุกคราวน์ *ชาเรนต์ คราวน์
"นั่นใครหรอครับ"
"เด็กที่น้องชายของลูกทิ้งไว้ให้"
"อ่า..เพราะฉะนั้นก็ควรจะเรียกนั้นสิน่ะครับ" เด็กที่เกิดมาจากหญิงสาวที่ไร้ชื่อหลังไอ้หมอนั่นออกจากตระกูลไปเพราะไม่สามารถดูแลตัวเองได้จึงเสียชีวิตลง และมีเพียงแค่เด็กแรกเกิดที่ส่งกลับมายังคฤหาสน์ "การที่เด็กนั่นมาอยู่ที่นี่ก็หมายความว่า....พวกสาวใช้คงจะแอบอู้งานสินะ"
"ควบคุมอารมณ์ซะชาเรนต์"
"ข้าสงสัยว่าท่านอ่อนแอเกินไปหรือเปล่าท่านพ่อ"
"ลูกต่างหาก ที่แสดงความรู้สึกออกมาเกินความจำเป็นนะ"
เอื้อมไม่ถึง...เพราะไอ้แขนสั้นนี้แท้ๆต่อให้ฉันใช้เวลาเป็นร้อยวันจุกนมของฉันก็ไม่มีวันสะอาดหรอ!ไม่ต้องรอถึงร้อยวันหรอก...ถ้าฉันใช้เวทย์มนต์ฉันอาจจะล้างมันได้
"อาบูอาบู (เอาล่ะนะ)" พอยืนแบบนี้แล้วฉันไม่มีสมาธิในการใช้เวทย์มนต์เลยถ้าฉันไม่ได้อยู่ในท่าที่น่าอายแบบนั้นก็จะใช้เวทย์มนต์ไม่ได้เหรอเนี่ย!หา? ฉันต้องนอนลงไปบนพื้นงั้นเหรอ ในวันที่แดดจ้าชะขนาดนี้!แล้วถ้ามีใครมาเห็นล่ะ?!
อ๊าา!..นี้มันน่าหงุดหงิดเกินไปแล้วทำไมเสียงที่ดังออกมาถึงได้น่าอายแบบนี้เนี่ย!...ฉันเหนื่อยแล้ว....เอ๊ะ?ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?....!!นั่น.เดชาร์ คราวน์ แล้วก็ ชาเรนต์ คราวน์ ฉันคิดไม่ไม่ผิดว่าที่นี่ต้องเป็นตระกูล คราวน์
พอลองดูดีๆแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากซักเท่าไหร่ดูเหมือนว่าเวลาจะไม่ได้ผ่านไปนานซักเท่าไหร่หลังจากที่ฉันตาย....ดีจริงเลยที่เมื่อกี้ยังไม่เผลอใช้เวทย์มนต์
ชาเรนต์ คราวน์ ค่อนข้างน่ารำคาญอยู่นิดหน่อย ชาเรนต์ คราวน์ เป็นคนที่ฉลาดและมีความสามารถที่โดดเด่นยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้วิธีต่อกรกับเวทย์มนต์ฉันรู้จักคน ๆ นี้ตอนที่ฉันอายุสิบหกปีเขาไม่สนใจผู้คนที่อยู่ต่ำกว่ามาตรฐานของตน และมีส่วนร่วมกับชนชั้นสูงเท่านั้น
เดชาร์ คราวน์ ก็เป็นอีกหนึ่งคนที่รับมือยากพอๆกัน มีอยู่หลายครั้ง ที่ฉันโดนตีกลับจดหมายจากเขาทำให้เวลาที่จะต้องส่งจดหมาย ฉันต้องเลือนการตอบกลับออกไปให้มากที่สุด จนกว่าจะถึงการประชุมทางการทูตครั้งถัดไป นั่นคือวิธีรับมือของฉันในช่วงที่ยังขาดประสบการณ์ และนั้นยังเป็นทางเดียวที่จะเผชิญหน้ากับเขา นั่นแหละวีธีการปกป้องประเทศที่มีค่าสำหรับฉัน....ฮุฮุ
ในครั้งนี้ฉันจะต้องชนะแน่!ไม่มีครอบครัวไหนที่จะรู้สึกดี หลังจากที่ความลับทางทหารและพลังทั้งหมดถูกยึดไปหรอก!
"ทําไมถึงไม่พาเด็กนั่นไปที่ห้องล่ะ นี่เธอทำบ้าอะไรอยู่?"
"คะ... ค่ะ!คุณหนูคะ!"
หืม?! อ-ไอ้... ไอ้พวกขี้ขลาดสารเลวเอ้ย!
"คุณหนู! ได้โปรดอยู่เนิ่ง ๆ ด้วยค่ะ!"
"อาบู!" ไม่! มันยังสกปรกอยู่เลยนะ!ฉันคิดว่าฉันต้องป่วยแน่ๆถ้าต้องดูดจุกนมสกปรกนี้ต่อไป
"ดูเหมือนแมลงสาบชะมัด"
"จิ๊!"
"ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะปล่อยเด็กนั่นไปสินะครับ..ท่านก็รู้ดีนี่ ว่าลูกนอกสมรสไม่สามารถใช้นามสกุล คราวน์ ได้..สําหรับผมแล้ว ความคิดของพวกสายเลือดบริสุทธิ์นั่นแหละครับที่น่ากลัวที่สุด"
"คุณหนูคะ!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!"
"ฉันเข้าใจดีอยู่แล้วแม้จะไม่มีลูกคอยจู้จี้ก็ตาม"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
